The heart wants what it wants...

Liefde, verliefdheid, gevoelens, ... iets waar we als mens geen controle over lijken te hebben en wat vaak een rotgevoel voor timing heeft.

Helaas heel vaak de oorzaak van vreemdgaan, massa's tranen, ettelijke scheidingen, uit de hand gelopen ruzies, pijnlijk liefdesverdriet, beëindigde vriendschappen, enz...
De cliché's waar we zo vaak over horen en vaak bij durven denken "Nou, dit overkomt mij heus niet!" of "Hoe kan iemand dit nou doen?!".
Tot je op een gegeven moment zelf in een situatie komt waarvan je nooit had gedacht deze mee te maken of voor een keuze komt te staan die je nooit had verwacht te moeten maken.

Mijn verhaal zal vast wat wenkbrauwen doen fronsen en geloof me vrij; het is niet iets waar ik trots op ben. Vandaar dat ik hier in het echte leven met niemand over durf te praten en deze weg kies om het even van me af te schrijven:

Sinds mijn 17de heb ik een relatie met mijn huidige partner die 5 jaar ouder is.
Geen van beiden had toen verwacht dat het ooit meer zou zijn dan een kortstondige jeugdromance en toch zijn we na 18 jaar nog steeds "samen".

We hebben al heel wat ups en (vooral) downs gekend in die tijd, niets is eigenlijk over een leien dakje gegaan en we hebben voor alles wat we hebben keihard moeten vechten.
Van gezondheidsproblemen, naar familiale issues, werkgerelateerde struggles, stressvolle bouwprojecten, ... we zijn het kortom gewend om steeds van het ene 'moeilijke project' naar het andere te gaan.

"Als je dit allemaal doorstaat ben je vast een ijzersterk koppel!", denken de meesten dan...
Maar sinds een paar jaren gaat onze relatie steevast bergaf, met de nodige hoogoplopende ruzies, irritaties, gevoelloosheid, enz... en zo'n 10-tal maanden geleden hebben we als laatste toevlucht een relatietherapeute opgezocht. Jammer genoeg vrees ik dat er niet veel meer te redden valt. Naast de welbekende 'sleur' die erin is gekomen en het feit dat we als mens ook enorm zijn veranderd en gegroeid met het ouder worden, heeft hij mijn vertrouwen erg geschonden door jaren iets geheim te houden voor mij.

Hij is niet vreemdgegaan (denk ik), maar heeft wel iets belangrijks achtergehouden. En op momenten waarop ik hem hiermee confronteerde (gebaseerd op een vermoeden dat ik toen had), ging hij steeds zonder aarzelen in de aanval, maakte mij leugenachtig en verklaarde hij me voor gek. Naïef als ik ben, heb ik hem steeds het voordeel van de twijfel gegeven.
Ik ben ook niet het type dat steeds gaat controleren, hem om de haverklap om verantwoording vraagt, enz... omdat er volgens mij geen relatie meer is als je elkaar niet kan vertrouwen en geen privacy gunt. Zijn geheim is dan ook louter boven water gekomen omdat ik hem op heterdaad had betrapt en hij dus niet anders kon dan bekennen. Was dit niet gebeurd, dan was hij staalhard verder blijven liegen en het heeft mij enorm gechoqueerd hoe makkelijk dit voor hem was. Met als gevolg dat ik nu aan alles twijfel, maar van hem geen eerlijk antwoord meer verwacht.

Los van dit alles, merk ik aan mezelf dat het gevoel 'op' is.
Dat je elkaar nog graag ziet na 18 jaar lief en leed te delen, lijkt mij evident. We kunnen het op goeie momenten nog steeds heel goed vinden met elkaar, maar dan meer als broer en zus of goeie vrienden (van mijn kant uit).
Intimiteit is er nog amper, zeker niet na zijn leugen(s). En de energie om te vechten is er bij mij niet meer, ik heb het gevoel dat ik alles al heb gegeven maar ik amper iets terugkrijg behalve loze beloftes en tijdelijke opflakkeringen van 'verbetering'.
Wanneer ik geen initiatief neem om te praten, om iets romantisch te doen, om bij de relatietherapeute te gaan, ... komt er niks van zijn kant uit.

Toen de relatietherapeute mij op een gegeven moment vroeg of ik niet heel erg eenzaam was in de relatie, ben ik voor de eerste keer ter plaatse spontaan in tranen uitgebarsten.
Ik ben dus al een tijdje aan het onderzoeken wat mijn opties zijn, al is dit niet evident omdat ik momenteel te kampen heb met PTTS door een voorval met een klant op het werk.
En nu is hier nog een complicatie bijgekomen...

Al vanaf een 13 jaar terug gaan we regelmatig om met een bevriend koppel; zowel ik als mijn partner beschouwen hen als onze beste vrienden. We zien elkaar niet elke week (misschien 1x op de maand of 1x per 2 maanden), al weten we perfect wat we aan elkaar hebben en staan altijd voor elkaar klaar. De mannen gaan al eens iets samen doen, wij vrouwen ook, ofwel op double date.

Een kleine 2-tal maanden geleden is er echter meer beginnen groeien tussen mij en de partner van mijn beste vriendin/de beste vriend van mijn partner (de ironie ontgaat me niet).
Het begon heel gewoon met de gewoonlijke leeftijdsmopjes bij mijn verjaardag, maar we begonnen sindsdien meer en meer te appen met elkaar.
Ook bij hen zit de relatie al een lange tijd niet meer goed, alleen hebben we uit wederzijds respect voor onze partners besloten om hiervan geen details te delen en geen slecht te praten over onze partners. Al hoor je me vast al komen...

Wat begon als elkaar een luisterend oor te bieden, groeide tot een lief gebaar om elkaar op te beuren op mindere dagen. We voelen elkaar enorm sterk aan en hebben het altijd al heel goed kunnen vinden samen, alleen zijn we elkaar nu in een ander daglicht beginnen zien.
Recent hebben we dan moeten toegeven dat er gevoelens in het spel beginnen te komen en dat we ons hier niet goed bij voelen naar onze partners toe.

Er is tot nu toe niks meer gebeurd dan dat (appjes en telefoontjes) en we spreken bewust niet fysiek af met elkaar, omdat we aanvoelen dat dit wel eens gevaarlijk zou kunnen worden door de enorme aantrekkingskracht die er is ontstaan. Want hoe hypocriet dit nu ook zal overkomen; ondanks de 'laatste fase' in onze relaties wil geen van beiden (fysiek) vreemdgaan.
We beseffen allebei maar al te best dat we het steeds maar moeilijker aan het maken zijn voor onszelf en het schuldgevoel groeit dag per dag. Alleen kan geen van beiden het contact verbreken. Het voelt gewoon zo onwijs goed, vertrouwd, veilig, ... en dat blijkt voor hem ook zo te zijn.

Los van deze ontwikkeling ben ik me ervan bewust dat dit voor mij sowieso geen verschil had gemaakt in een komende relatiebreuk. Ik wil echter ook niet van de ene naar de andere relatie gaan en mijn initiële plan is nog steeds om eerst aan mezelf te werken en om eerst alleen te gaan wonen.
Bovendien weet ik echt niet wat ik aan moet naar mijn beste vriendin toe... ik schaam me echt rot. Al meerdere keren wilde ik er resoluut mee ophouden en alle contact verbreken en hier praat ik dan ook over met hem. Het lijkt ons alleen onmogelijk te lukken en de aantrekkingskracht blijft groeien.

Wat het zo verdomd moeilijk maakt is dat we elkaar al die jaren al door en door leren kennen hebben, elkaar gezien hebben op onze beste maar ook op onze slechtste momenten, weten wat we aan elkaar hebben, vele geheimen hebben gedeeld, ... en dit ons gevoel alleen maar lijkt te versterken ook al hebben we hier nooit eerder verdere gevoelens door ontwikkeld of dit toegestaan.
Ik heb mijn partner nog nooit bedrogen en ben dit ook niet van plan, omdat ik niet zo respectloos wil zijn (noch naar hem of naar haar toe). Tenminste, als die grens inmiddels niet al helemaal is vervaagd...

Het liefste wil ik mijn huidige relatie vredig kunnen afsluiten (wishful thinking) en even op mijn eentje bezinnen.
Zelfs als deze utopie lukt en hij hetzelfde zou doen, zitten we nog steeds met het feit dat onze ex-partners een van onze beste vrienden zijn.
Komt hier nog bij dat een van mijn ouders recent ernstige hartproblemen heeft gekregen, waardoor ik niet nog extra wil bijdragen aan de stress.
Om nog maar te zwijgen over al het harde werk dat de schoonouders in onze woning hebben verzet en geen van beide deze woning alleen zal kunnen houden.

Ik weet dat hier geen kant en klare oplossing voor is en er in elk geval een zware tijd zit aan te komen, het is gewoon fijn om dit even van me af te kunnen schrijven omdat werkelijk niemand extern hiervan iets weet en ik gek dreig te worden.
Mijn en zijn familie zullen sowieso zwaar tillen aan de relatiebreuk, laat staan dat ze zouden horen dat er iemand anders in het spel is...
Wat dan ook weer niet fair is naar elkaar toe, want het enige wat we beiden willen is dat we een eerlijke kans krijgen zonder vooroordelen en waarin we allebei een 'normale' start kunnen maken.
De afgelopen jaren hebben zo zwaar doorgewogen en de nood aan rust is bijna ondraaglijk.

Of dit iets van lange of korte duur is, of we samen een toekomst hebben, of we hier later geen spijt van zullen krijgen, ... who knows.
Het enige wat we nu weten is dat we niets liever willen dan bij elkaar te zijn en even alles vergeten... dromen mag, toch?

Aan al degene die de moeite hebben genomen dit allemaal te doorlezen, dankjewel hiervoor en laat gerust na wat jullie hierover denken. Aan degene die een soortgelijke situatie meemaken, know you're not alone...


Liefs,

AG