Relaties
alle pijlers
Totaal geen interesse meer in de liefde, normaal?
zaterdag 3 oktober 2020 om 22:39
Ik ben inmiddels 12 jaar gescheiden na een relatie van 13 jaar.
De eerste jaren heb ik best veel gedate. Ik was echt geïnteresseerd in mannen en wilde graag een nieuwe liefde.
Af en toe kort wat gehad maar meestal brak ik het zelf af omdat ik er weinig bij voelde.
Zo in de loop der jaren is mijn interesse in een relatie eigenlijk helemaal verdwenen.
Ik hang nog wel eens wat rond op datingsites maar heb al heel lang niemand ontmoet. Gewoon geen zin in.
Het stomme is dat ik verstandelijk denk nog wel een relatie te willen. Meer zo van 'dat zou leuk voor me zijn, gezelliger en iemand hebben die bij me hoort'.
Maar ik voel dat dus helemaal niet meer. Ik ben niet verbitterd naar mannen oid, maar ik voel me niet meer aangetrokken tot mannen (of vrouwen...) .
Ik vind het gewoon eigenlijk heel gek? Dat zo'n hele behoefte verdwijnt? Wie herkent dit en kan het verklaren?
De eerste jaren heb ik best veel gedate. Ik was echt geïnteresseerd in mannen en wilde graag een nieuwe liefde.
Af en toe kort wat gehad maar meestal brak ik het zelf af omdat ik er weinig bij voelde.
Zo in de loop der jaren is mijn interesse in een relatie eigenlijk helemaal verdwenen.
Ik hang nog wel eens wat rond op datingsites maar heb al heel lang niemand ontmoet. Gewoon geen zin in.
Het stomme is dat ik verstandelijk denk nog wel een relatie te willen. Meer zo van 'dat zou leuk voor me zijn, gezelliger en iemand hebben die bij me hoort'.
Maar ik voel dat dus helemaal niet meer. Ik ben niet verbitterd naar mannen oid, maar ik voel me niet meer aangetrokken tot mannen (of vrouwen...) .
Ik vind het gewoon eigenlijk heel gek? Dat zo'n hele behoefte verdwijnt? Wie herkent dit en kan het verklaren?
maandag 5 oktober 2020 om 13:13
Hanaa schreef: ↑05-10-2020 10:12Na mijn scheiding (zo een 10 jaar geleden) ben ik als een gek gaan daten en storte me in (korte/langere) relaties. Waarom? Ik wilde de pijn van de scheiding zo min mogelijk 'voelen'. Alleen zijn betekende voor mij alleen zijn met mijn gedachten. Laat dat nou net hetgene zijn waar ik toen geen zin in had na een vechtscheiding.
Intussen heb ik al een paar jaar een vaste relatie en nu achteraf bedenk ik me af en toe waarom ik niet gewoon single wilde zijn in die tijd? Waarom ben ik niet even tot mezelf gekomen? Wat was er zo eng aan alleen zijn?
Ook nu met lat-relatie, merk ik dat ik 'relatie-moe' aan het worden ben.
Hoewel mijn partner echt lief en leuk is, snak ik naar een periode in mijn leven zonder een partner. Precies om de redenen die in deze topic genoemd worden.
De ruimte en tijd die ik vrij moet maken voor deze relatie wil ik liever voor mezelf houden. Ik vind het vervelend dat ik ook op een ander moet focussen, rekening moet houden met de behoeften van een ander etc.
Ik ben nooit alleen geweest, van de ene (lange) relatie naar de andere en nu merk ik dat bij mij de rek om te 'geven' op is en ik heb ook steeds minder de behoefte om te 'nemen'.
Dit lijkt me dan weer een stapje verder dan geen nieuwe relatie meer willen opbouwen. Dat je een LAT relatie met iemand waar je van houdt (?) stopt omdat je voor je gevoel niet aan jezelf toekomt. Hoe oud ben jij ongeveer Hanaa, als ik dat mag vragen?
Maar inderdaad valt het mij ook op hoeveel bijval dit topic krijgt. Ik zou bijna denken dat vrouwen van zichzelf verwachten dat ze in relaties altijd enorm veel moeten geven.
maandag 5 oktober 2020 om 13:35
Ik ben al lang single (na mijn echtscheiding nog 1x een serieuze relatie gehad, maar dat vond ik toch al snel weer benauwend). Sindsdien heb ik twee soorten mannen in mijn leven: mijn mannelijke vrienden (platonisch) en af en toe een scharrel voor de seksuele noden. Dat is voor mij het ideale recept. Moet er eigenlijk niet meer aan denken om weer in een relatie te stappen met allerlei verwachtingen en onuitgesproken plichten.
Het is nu al twee keer gebeurt dat ik toch verliefd werd op een platonische vriend. Ik heb er van genoten in stiekem en het niet verteld tegen de meneren in kwestie. Na verloop van tijd ging het weer weg en veranderde het weer in een gewone vriendschap. Dus ik heb niet de liefde afgezworen want de liefde is heerlijk. Ik heb wel romantische relaties afgezworen, want te ingewikkeld voor mij.
Voor mij zijn vriendschapsrelaties fijner dan partnerrelaties.
Het is nu al twee keer gebeurt dat ik toch verliefd werd op een platonische vriend. Ik heb er van genoten in stiekem en het niet verteld tegen de meneren in kwestie. Na verloop van tijd ging het weer weg en veranderde het weer in een gewone vriendschap. Dus ik heb niet de liefde afgezworen want de liefde is heerlijk. Ik heb wel romantische relaties afgezworen, want te ingewikkeld voor mij.
Voor mij zijn vriendschapsrelaties fijner dan partnerrelaties.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 5 oktober 2020 om 13:36
Dat denk ik soms ook. Mijn moeder zei dat zo'n 15 jaar geleden al over mij. Omdat ik niet actief op zoek ga en nogal gereserveerd ben. Ze woont zelf ook samen met een oude bekende. Onze vroegere buurman. Ze zegt dat het zo vertrouwd voelt omdat ze al een basis hadden.
maandag 5 oktober 2020 om 13:37
maandag 5 oktober 2020 om 14:18
Ja dit heb ik ook... geen idee hoe ik dat ooit nog moet gaan doen.
Net als vandaag, lekker gesport nog even een boodschapje gedaan en nu kan ik heerlijk voor me uit staren met een kop thee
geen gedoe, heerlijk.Ik heb ook heel veel vrijheid en me-time nodig en heb tot nu toe nog geen man getroffen die daar mee om kon gaan.
Wel een tijdje gedate met een man die dan zei dat hij dat ook had maar uiteindelijk ook heel claimerig was.
Ik snap ook wel dat je tijd voor elkaar vrij moet maken, maar elke dag berichtjes, of dat iemand zich met mij gaat bemoeien of heel erg op mij gaat letten, ik kan daar echt niet tegen hoor. Of verjaardagen waar je perse weer mee naartoe moet.
Nee, volgens ben ik gewoon niet geschikt voor een relatie
maandag 5 oktober 2020 om 14:42
Het zal zeker een persoonlijke verwachting zijn. Echter denk ik dat er ook, onbewust, een grote maatschappelijke verwachting bij komt kijken.
maandag 5 oktober 2020 om 14:52
Als er al enkele lange relaties uiteindelijk op niets zijn uitgelopen, ben je volgens mij ook realistischer over "DE LIEFDE". Misschien is dat op veilig spelen, misschien is het ook een stuk naïviteit die je kwijt raakt.
Voor mijn gevoel moet je er echter meer in investeren dan dat je er ooit uit haalt.
Voor mijn gevoel moet je er echter meer in investeren dan dat je er ooit uit haalt.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 5 oktober 2020 om 15:10
Ja ik herken dit dus echt..
Maar misschien heb ik ook niet de juiste mannen getroffen dat kan ook.
yesss wijzigde dit bericht op 05-10-2020 15:25
34.78% gewijzigd
maandag 5 oktober 2020 om 15:11
Dan zit het al niet goed natuurlijk, als één partij zich meer moet aanpassen dan de ander. Zelfs als het alleen een gevoel is. Rekening met een ander houden is als het goed zit geen opgave.
maandag 5 oktober 2020 om 15:31
maandag 5 oktober 2020 om 16:45
Ik vond het soms ook al moeilijk om rekening met mijn moeder en haar behoeften te houden. Heb na de scheiding van mijn ouders nog 4 jaar bij haar gewoond. Ze is mijn grootste steunpilaar, maar toch waren er ook ergernissen van beide kanten. Zo kon ze mij ongastvrij en egoïstisch vinden als er onverwachts bezoek kwam. Ik had daar geen zin in en liet dat soms ook merken. Want ik zat er dan ook mee opgescheept. En wanneer gaan ze weer weg? In mijn eigen huis nodig ik zelden mensen uit.
maandag 5 oktober 2020 om 16:55
Heel erg herkenbaar, tot een kleine 5 maanden geleden.
Ik was al 8 jaar alleen met mijn kinderen, drukke baan, dito huishouden. Geen behoefte aan een relatie ik werd al moe bij het idee.
Weleens gedate maar dat liep op niks uit, vond er niets aan, zonde van mijn tijd.
Ik besteedde mijn tijd liever aan mijn gezin, lezen, gewoon lekker niks doen.
Ik had het alleen op pad gaan helemaal ontdekt, heerlijk een dag met de trein een stad bezoeken, musea een rondvaart ergens lekker lunchen.
Tot ik voor de gein, eigenlijk uit verveling in mei weer eens op Tinder keek, en daar kwam ik mijn huidige vriend tegen.
Alle bovenstaande bezwaren verdwenen in no time.
Ik had het niet meer verwacht, mijn leven was gewoon goed, vermaakte me prima maar eerlijk? Ik ben zo blij dat ik hem nu in mijn leven heb.
Snel verliefd word ik niet, maar hier was meteen chemie en na 5 maanden heeft zich dat alleen maar verdiept.
Vriend en vijand heb ik hiermee naast mezelf enorm verbaasd, ik was immers die vrouw die helemaal niet bezig was met relaties.
Ik was al 8 jaar alleen met mijn kinderen, drukke baan, dito huishouden. Geen behoefte aan een relatie ik werd al moe bij het idee.
Weleens gedate maar dat liep op niks uit, vond er niets aan, zonde van mijn tijd.
Ik besteedde mijn tijd liever aan mijn gezin, lezen, gewoon lekker niks doen.
Ik had het alleen op pad gaan helemaal ontdekt, heerlijk een dag met de trein een stad bezoeken, musea een rondvaart ergens lekker lunchen.
Tot ik voor de gein, eigenlijk uit verveling in mei weer eens op Tinder keek, en daar kwam ik mijn huidige vriend tegen.
Alle bovenstaande bezwaren verdwenen in no time.
Ik had het niet meer verwacht, mijn leven was gewoon goed, vermaakte me prima maar eerlijk? Ik ben zo blij dat ik hem nu in mijn leven heb.
Snel verliefd word ik niet, maar hier was meteen chemie en na 5 maanden heeft zich dat alleen maar verdiept.
Vriend en vijand heb ik hiermee naast mezelf enorm verbaasd, ik was immers die vrouw die helemaal niet bezig was met relaties.
maandag 5 oktober 2020 om 17:01
En precies dat is mij in mei overkomen. Ik heb dus totaal niet het idee dat ik meer investeer of meer inlever, helemaal niet zelfs, dit was overigens wel heel lang mijn bezwaar.Roodkapjeendewolf schreef: ↑05-10-2020 14:33Het is geen einddoel maar als je wel ineens verliefd bent loopt het vaak vanzelf. Jezelf zijn kan ook in nabijheid van een geliefde.
Ik herken ook alle " bezwaren " ik had ze ook de afgelopen 8 jaar dat ik single was.
maandag 5 oktober 2020 om 18:31
Ik ben dit jaar 40 geworden. Ik hou van mijn partner en ik had me geen betere partner kunnen wensen na mijn scheiding. Maar ik ben vanaf mijn 20e nooit zonder partner geweest. Ik zat ofwel in een relatie, ofwel in een huwelijk ofwel flink aan het daten en nu ben ik aan het latten. Nooit een periode echt vrijgezel geweest of even een bezinningsperiode genomen.Antoon69 schreef: ↑05-10-2020 13:13Dit lijkt me dan weer een stapje verder dan geen nieuwe relatie meer willen opbouwen. Dat je een LAT relatie met iemand waar je van houdt (?) stopt omdat je voor je gevoel niet aan jezelf toekomt. Hoe oud ben jij ongeveer Hanaa, als ik dat mag vragen?
Maar inderdaad valt het mij ook op hoeveel bijval dit topic krijgt. Ik zou bijna denken dat vrouwen van zichzelf verwachten dat ze in relaties altijd enorm veel moeten geven.
Mijn huidige partner heb ik een week nadat ik een andere relatie van een jaar had verbroken ontmoet. Die relatie van een jaar kreeg ik kort na mijn scheiding (eerst nog wat andere dates gehad).
Ik ben nooit alleen geweest en nu merk ik dat ik snak naar mezelf.
Waarom heb ik nooit alleen durven zijn? Was het de druk van de maatschappij? Alleen is zielig?
Bang voor eenzaamheid?
maandag 5 oktober 2020 om 18:47
Maar jij zit nog volop in de verliefdheidsfase...
maandag 5 oktober 2020 om 18:51
Ik denk eerder bang voor de pijn van een verbroken relatie. Daarom blijven veel mensen rebounden. Ik heb dit zelf ook jarenlang gedaan. Totdat ik besloot na het beëindigen van een destructieve relatie die 3 en half jaar duurde een jaar bewust alleen te blijven en het blijkt nu achteraf een van de betere jaren van mijn leven.Hanaa schreef: ↑05-10-2020 18:31Ik ben dit jaar 40 geworden. Ik hou van mijn partner en ik had me geen betere partner kunnen wensen na mijn scheiding. Maar ik ben vanaf mijn 20e nooit zonder partner geweest. Ik zat ofwel in een relatie, ofwel in een huwelijk ofwel flink aan het daten en nu ben ik aan het latten. Nooit een periode echt vrijgezel geweest of even een bezinningsperiode genomen.
Mijn huidige partner heb ik een week nadat ik een andere relatie van een jaar had verbroken ontmoet. Die relatie van een jaar kreeg ik kort na mijn scheiding (eerst nog wat andere dates gehad).
Ik ben nooit alleen geweest en nu merk ik dat ik snak naar mezelf.
Waarom heb ik nooit alleen durven zijn? Was het de druk van de maatschappij? Alleen is zielig?
Bang voor eenzaamheid?
Ik kon niet meer vluchten en moest door de pijn heen, heeft mij heel erg goed gedaan. Ondanks dat ik nu sinds bijna 2 jaar weer een partner heb blijf dat jaar maar aan mij knagen.
Mijn vriend is een schat en kust de grond bij wijze van spreken waar ik loop, is superlief voor mijn zoon....maar toch blijft het knagen. Misschien omdat ik net als jij nooit echt alleen ben geweest. Woon overigens niet samen met mijn vriend. Dat ga ik dus echt nooit meer doen..samenwonen.
maandag 5 oktober 2020 om 19:06
Maar een jaar alleen is best kort als je uit een destructieve relatie komt. Ik ben na 1 jaar, nadat de ergste pijn over was pas begonnen met een proces van werken aan allerlei mechanismen. En dat duurt ook alweer jaren. Ik heb altijd in relaties gezeten en moest van mezelf eens door die zure appel heen; het echt alleen zijn om tot de kern te komen.
Maar dat is mijn ervaring.
Maar dat is mijn ervaring.
maandag 5 oktober 2020 om 22:13
Klopt, en dat ben ik drie keer in mijn leven geweest ( 45 jaar ) en word dat dus ook niet zo snel en geef tevens aan dat ik 8 jaar single ben geweest en hetzelfde gevoel als TO had.
En dat dat dus kan veranderen, de desinteresse in de liefde.
maandag 5 oktober 2020 om 22:51
Nee, dit is nog gewoon deel 1!Waterman26 schreef: ↑05-10-2020 18:23Huh. In dit topic stonden toch gisteren heel veel berichten? Waar zijn die gebleven? Of is dit deel 2?
