Tropenjaren en relatieperikelen

Anoniem_63b29901f24c9 zondag 25 september 2022 om 21:31

Oké een situatie waar ik wel maar tegelijkertijd ook geen topic over wil openen. Omdat het kwetsbaar voelt, omdat als ik er woorden aan geef het dan pas echt is en ik weet niet of ik daarmee kan dealen. Feit is dat ik niet meer gelukkig ben in m'n relatie door best wel veel redenen die ik zelf heel legitiem vind, maar niet legitiem genoeg om ons gezin (2 jonge kinderen)voor op te breken. En om eerlijk te zijn: ik zou m'n kinderen echt niet de helft van de tijd willen missen en ik heb ook vaak de gedachte: wordt het er echt beter op als je uit elkaar gaat? (Er is van beide kanten geen ander in het spel, er is geen sprake van extreme ruzies, mishandeling of anders verschrikkelijks). Wat er wel is (of juist ook niet).. verschillende culturen en dat vond ik eerst mooi, maar het begint me op te breken dat we vaak vanwege taal communicatieproblemen hebben. Ik moet soms een paar keer iets vertellen (gewoon iets wat ik meemaak op werk bv) voor hij het echt snapt. We zouden om te 'werken' aan onze relatie vaker iets samen moeten doen, maar ik merk dat we er beide niet echt zin in hebben. Bij mij komt dat omdat ik best vaak initiatief nam, maar vindt dat het ook wel eens van hem mag komen...
En eigenlijk doe ik nu zelf ook liever iets met vriendinnen..

We hebben nu weer een weekend achter de rug waarin ik me gewoon heel vaak erger aan kleine en soms wat grotere dingen. Ik kan dat nu hier allemaal opschrijven, maar dat voelt klagerig en erg onaardig, maar ik heb steeds vaker het gevoel dat ik het niet meer kan opbrengen om te sleuren aan iets, te zorgen dat we het gezellig hebben met z'n vieren (ik vind 'm vaak negatief op en mopperig tegen de kinderen bv) Het gesprek ben ik met hem al vaak aan gegaan, hij ziet nooit problemen. Therapie zou misschien moeten (vanwege de kinderen), maar eerlijk gezegd zie ik niet hoe het ons helpt.
Concreet voorbeeld waar ik echt helemaal klaar mee ben: hij gaat vaak veel later slapen dan ik, en valt geregeld op de bank in slaap. Gevolg is dat ik 's ochtends alleen wakker word en hij benenden ligt te snurken. Ik wil dat niet, wil samen slapen, in ieder geval een paar keer per week. Maar het meest irritante vind ik dat als ik dat zeg, hij altijd beterschap belooft. Maar het gebeurt nooit, met gevolg dat ik zijn beloftes met een kilo zout neem.

Ik heb het idee dat dit een heel vaag verhaal is en bij lange na niet volledig genoeg, maar ik moet gewoon even ventileren en hoop ergens ook op wat wijze woorden, herkenning wellicht? Ook koppels die die tropenjarem (wel) hebben overleefd?

Pergamon zondag 25 september 2022 om 22:34

Ik lees even mee. Erg herkenbaar. Ik nog hormonaal van de laatste zwangerschap (ik geef nog BV), hij overspannen door (andere) externe factoren. Dat, plus slaapgebrek, plus medische zorgen om de oudste én ook taalbarrière (ik spreek zijn taal near native, maar nuance gaat desondanks soms toch verloren) maakt dat we het nu ook ervaren als erg zwaar. We zijn beide hard aan het werk elkaar niet te verliezen, maar het komt niet aangewaaid. Gelukkig zijn we als ouderpaar echt een goede combi en vinden we elkaar op dat gebied makkelijk.

Anoniem_63b29901f24c9 zondag 25 september 2022 om 22:35

Rooss4.0 schreef: ↑
25-09-2022 22:22
Het klinkt niet alsof hij veranderd is, het klinkt wél alsof jij andere eisen aan hem stelt. Verwachtingen van hem hebt die wellicht voor hem moeilijk uitvoerbaar zijn.
Hebben jullie toen er aan kinderen begonnen werd gesproken over taakverdeling, werkverdeling enz?

Jij vindt hem niet zo leuk meer zo te lezen, wat vindt hij van jou? Wat kunnen jullie samen doen om weer nader tot elkaar te komen?

Hier sla je de spijker wel op z'n kop ja. Ik denk ook dat ons huidige leven en het ouderschap eisen aan hem stelt waaraan hij moeilijk kan voldoen. Zaken ook waar hij in z'n werk tegenaan loopt bijv (slecht nee kunnen zeggen maar daardoor met planning in problemen komen, sowieso slecht plannen/overzicht hebben). Een ander natuurlijk ritme dan de kinderen en dus veel slaapgebrek.

Ik merk inderdaad dat ik 'm nu niet meer zo leuk vindt waardoor ik ook weinig begrip en mededogen heb of kan opbrengen voor bovenstaande zaken, terwijl ik zie dat veel ook onvermogen is. Maar ik ben te moe en te druk 'om dat er ook nog bij te hebben..', zo voelt het.
Hij vindt mij nog wel leuk, accepteert me ook wel volledig om wie ik ben en zou never nooit uit elkaar willen.

Het klinkt misschien gek maar soms denk ik dat om nader tot elkaar te komen, ik het ook even helemaal los moet laten. Het even laten gaan, gewoon niet zo met hem bezig zijn. De doordeweekse dagen gaan meestal wel prima omdat we ene vast ritme hebben, de weekenden vind ik lastiger

Anoniem_677a6b2c79b65 zondag 25 september 2022 om 22:35

Belle73 schreef: ↑
25-09-2022 21:39
Dit klinkt voor mij niet echt als tropenjaren, maar meer als een man waar je niet op kan bouwen. Ik zou er snel klaar mee zijn.

Nou, dat wel, maar ik lees ook een vrouw die er op haar beurt eigenlijk niet echt moeite in wil steken. Dan wordt het ook wel ingewikkeld, een relatie, kleine kinderen, en eigenlijk allebei geen zin om eraan te werken om de relatie goed te houden. Wel sneu, vooral voor de kinderen.

Anoniem_677a6b2c79b65 zondag 25 september 2022 om 22:38

Susan schreef: ↑
25-09-2022 22:28
Maar het is toch niet zo raar dat zij andere eisen stelt/andere verwachtingen heeft? De hele situatie is veranderd. Er zijn twee kinderen bijgekomen. Als hij weigert om zich daaraan aan te passen dan heeft dat ook effect op haar, haar verantwoordelijkheid wordt daardoor groter.

Natuurlijk is dat niet raar, maar wel bij uitstek een onderwerp van gesprek, bij voorkeur al vóór er kinderen zijn. Niets zo frustrerend als onuitgesproken verwachtingen die niet waargemaakt worden.

Susan zondag 25 september 2022 om 22:38

Rooss4.0 schreef: ↑
25-09-2022 22:34
Het is nooit raar om verwachtingen te hebben.
Je mag er alleen niet zomaar vanuit gaan dat anderen aan jouw verwachtingen gaan voldoen.

Nou ja, ik weet niet, ik vind dat echt zo'n zinnetje waarvan ik vooral denk: mooi gezegd, maar in de praktijk gaat dat toch totaal niet op? Je kunt namelijk als je ouders bent geworden niet allebei doorgaan alsof er niks is veranderd, dus als de man dat wel doet komt het erop neer dat de vrouw haar leven nog eens extra moet aanpassen, nog bovenop wat ze al deed.

Ik vind het niet zo raar om van een volwassen man die met zijn volle verstand besluit vader te worden te verwachten dat hij wel weet dat er dingen gaan veranderen. En ik vind het dan vrij raar om het er dan op te gooien dat ZIJ verwachtingen heeft en nergens vanuit mag gaan.

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

Susan zondag 25 september 2022 om 22:40

Jufjoke schreef: ↑
25-09-2022 22:38
Natuurlijk is dat niet raar, maar wel bij uitstek een onderwerp van gesprek, bij voorkeur al vóór er kinderen zijn. Niets zo frustrerend als onuitgesproken verwachtingen die niet waargemaakt worden.

Ik kan me niet voorstellen dat ze het hier nooit over hebben gehad, maar dan nog: ik zou het een afknapper vinden als mijn volwassen man niet uit zichzelf had begrepen dat kinderen krijgen niet alleen betekent dat er voor mij dingen veranderen, maar ook voor hem.

Overigens weet ik niet of dat in dit geval zo is, ik maak er niet uit op dat hij zich helemaal niet aanpast o.i.d.

Maar zo niet, dan vind ik het onzin dat het bij haar zou liggen omdat er bij hem niks is veranderd en het haar verwachtingen zijn die anders zijn.

susan wijzigde dit bericht op 25-09-2022 22:41

19.73% gewijzigd

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

Rooss4.0 zondag 25 september 2022 om 22:40

Majoy schreef: ↑
25-09-2022 22:35

Ik merk inderdaad dat ik 'm nu niet meer zo leuk vindt waardoor ik ook weinig begrip en mededogen heb of kan opbrengen voor bovenstaande zaken, terwijl ik zie dat veel ook onvermogen is. Maar ik ben te moe en te druk 'om dat er ook nog bij te hebben..', zo voelt het.
Hij vindt mij nog wel leuk, accepteert me ook wel volledig om wie ik ben en zou never nooit uit elkaar willen.

Het klinkt misschien gek maar soms denk ik dat om nader tot elkaar te komen, ik het ook even helemaal los moet laten. Het even laten gaan, gewoon niet zo met hem bezig zijn. De doordeweekse dagen gaan meestal wel prima omdat we ene vast ritme hebben, de weekenden vind ik lastiger

Heb je misschien ouders in de buurt die een dag in de week de kinderen te logeren kunnen nemen? Hier scheelde dat echt de wereld, even een dag/nacht los van het ouderschap.

Denk je dat je dat kunt? Het loslaten in de weekenden? Loslaten gaat gepaard met acceptatie.
Zijn nachten op de bank lijken me overigens niet bevorderlijk voor zijn nachtrust. Kun je misschien met hem afspreken dat hij zijn wekker elke avond om elf uur zet (ik noem maar wat) dan wordt hij wakker en kan hij naast je komen liggen. Een beetje lijflijke nabijheid lijkt me (ook zonder seks) bevorderlijk voor jullie relatie en systemen.

.

gonniegijsje zondag 25 september 2022 om 22:44

Susan schreef: ↑
25-09-2022 22:28
Maar het is toch niet zo raar dat zij andere eisen stelt/andere verwachtingen heeft? De hele situatie is veranderd. Er zijn twee kinderen bijgekomen. Als hij weigert om zich daaraan aan te passen dan heeft dat ook effect op haar, haar verantwoordelijkheid wordt daardoor groter.

Niet raar, maar wel goed om je te beseffen en om mee te nemen in een gesprek denk ik!

Anoniem_677a6b2c79b65 zondag 25 september 2022 om 22:44

Susan schreef: ↑
25-09-2022 22:40
Ik kan me niet voorstellen dat ze het hier nooit over hebben gehad, maar dan nog: ik zou het een afknapper vinden als mijn volwassen man niet uit zichzelf had begrepen dat kinderen krijgen niet alleen betekent dat er voor mij dingen veranderen, maar ook voor hem.

Zeker. Ik ook, dat ben ik met je eens. Maar to komt ook niet over als iemand die bereid is om er energie in te steken om het sprankelend te houden/krijgen.
To klinkt moe, irriteert zich aan hem en richt haar ergernis op relatief onbelangrijke dingen in plaats van wat er echt toe doet. Wat er echt toe doet, is in mijn ogen de vraag: houden deze mensen nog genoeg van elkaar? En zo ja, dan zullen ze allebei aan de bak moeten om het leuk te houden.

Rooss4.0 zondag 25 september 2022 om 22:44

Susan schreef: ↑
25-09-2022 22:38

Ik vind het niet zo raar om van een volwassen man die met zijn volle verstand besluit vader te worden te verwachten dat hij wel weet dat er dingen gaan veranderen. En ik vind het dan vrij raar om het er dan op te gooien dat ZIJ verwachtingen heeft en nergens vanuit mag gaan.

Nogmaals, ze mag overal van uitgaan, echt hoor, van mij mag het. Maar als hij het nou gewoon niet doet. Als hij workaholic is en blijft. Als hij zich stiekem op zijn kop krabt omdat hij beseft dat hij misschien wel niet aan kinderen had moeten beginnen. Als hij zich onttrekt aan het gezinsleven omdat hem dat het beste past, hoe zorg je er dan voor dat hij in jouw pas gaat lopen?
Ondertussen weten we toch wel dat we een ander niet kunnen veranderen?

.

Susan zondag 25 september 2022 om 22:46

Rooss4.0 schreef: ↑
25-09-2022 22:44
Nogmaals, ze mag overal van uitgaan, echt hoor, van mij mag het. Maar als hij het nou gewoon niet doet. Als hij workaholic is en blijft. Als hij zich stiekem op zijn kop krabt omdat hij beseft dat hij misschien wel niet aan kinderen had moeten beginnen. Als hij zich onttrekt aan het gezinsleven omdat hem dat het beste past, hoe zorg je er dan voor dat hij in jouw pas gaat lopen?
Ondertussen weten we toch wel dat we een ander niet kunnen veranderen?

Dat zou ik persoonljk dan in elk geval een gigantische afknapper vinden en wat ik er dan verder mee zou moeten, weet ik niet. Persoonlijk zou ik denken: als hij zoiets al niet uit zichzelf begrijpt en dus serieus vindt dat ik de enige ben voor wie het leven anders wordt, hoe kan ik het hem dan in godsnaam duidelijk maken?

Als hij echt werkelijk vindt dat het gezinsleven hem niet past en hij zich eraan blijft onttrekken dan zou ik bijna nog liever alleen zijn.

Maar goed, nogmaals, ik weet niet of dat hier opgaat, of hij zich er echt aan onttrekt. Ik lees vooral dat hij erg moe is en dat hij zijn leuke energieke ik voor op zijn werk bewaart en thuis dus humeurig is en kortaf tegen de kinderen. Niet dat hij helemaal niet meedraait.

susan wijzigde dit bericht op 25-09-2022 22:47

19.64% gewijzigd

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

Rooss4.0 zondag 25 september 2022 om 22:46

Susan schreef: ↑
25-09-2022 22:40
Ik kan me niet voorstellen dat ze het hier nooit over hebben gehad, maar dan nog: ik zou het een afknapper vinden als mijn volwassen man niet uit zichzelf had begrepen dat kinderen krijgen niet alleen betekent dat er voor mij dingen veranderen, maar ook voor hem.

Niet iedereen kan ten volle de impact van het ouderschap van tevoren inschatten. Daar komt bij dat haar man geen nederlander is en het is algemeen bekend dat in bepaalde culturen moeder de volledige ouderrol op zich neemt.
Vandaar ook mijn vraag of dit van tevoren besproken was.

Misschien heeft TO het van tevoren een beetje geromantiseerd, het kan allemaal.

.

Wissewis zondag 25 september 2022 om 22:47

Wat gebeurt er als je hem gewoon eens een weekend of een week alleen achterlaat met de kinderen?

En zelf op vakantie / op weekend gaat en gaat bijslapen?

Eventueel neem je een vriendin mee.

Misschien dat hij dan na een paar dagen ook beseft wat hij zou missen stel dat jullie toch uit elkaar gaan. Of dat jij kijkt of je hem eigenlijk mist als partner.

Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben

Rooss4.0 zondag 25 september 2022 om 22:49

Susan schreef: ↑
25-09-2022 22:46
Dat zou ik persoonljk dan in elk geval een gigantische afknapper vinden en wat ik er dan verder mee zou moeten, weet ik niet. Persoonlijk zou ik denken: als hij zoiets al niet uit zichzelf begrijpt en dus serieus vindt dat ik de enige ben voor wie het leven anders wordt, hoe kan ik het hem dan in godsnaam duidelijk maken?

Nou, die wanhoop lees je dus ook een beetje bij TO. Ik zou ook enorm op mijn neus kijken hoor, als mijn man me zou laten zitten op deze manier. Nu hebben mijn exman en ik dit soort zaken wel besproken voor er kinderen kwamen maar we waren ook gewoon nog best wel jong. en moesten nog een hoop leren. Ik vond ouderschap heel lastig inschatbaar van tevoren.

Wat bij To en partner mist is echt goede communicatie hierover. In die zin zou ik beslist aanraden om eens met een prof te gaan praten. Kijken hoe je op één lijn kunt komen.

.

Anoniem_677a6b2c79b65 zondag 25 september 2022 om 22:52

Rooss4.0 schreef: ↑
25-09-2022 22:49
Nou, die wanhoop lees je dus ook een beetje bij TO. Ik zou ook enorm op mijn neus kijken hoor, als mijn man me zou laten zitten op deze manier. Nu hebben mijn exman en ik dit soort zaken wel besproken voor er kinderen kwamen maar we waren ook gewoon nog best wel jong. en moesten nog een hoop leren. Ik vond ouderschap heel lastig inschatbaar van tevoren.

Wat bij To en partner mist is echt goede communicatie hierover. In die zin zou ik beslist aanraden om eens met een prof te gaan praten. Kijken hoe je op één lijn kunt komen.

Lees jij wanhoop? Oké, misschien moet ik leren om beter tussen de regels door te lezen, want als ik de reacties lees, lijken anderen inderdaad echt iets anders te lezen dan ik. Ik lees eigenlijk vooral twee mensen die zich aan elkaar ergeren en niet de moeite willen nemen om stappen te zetten om dingen te verbeteren. En ik lees geen wanhoop, ik lees een to die er eigenlijk allemaal geen zin meer in heeft.
Ik vind het wel erg voor de kinderen, deze houding. Maar misschien lees ik met de verkeerde bril op.

Susan zondag 25 september 2022 om 22:57

Wat heeft het voor nut om iemand die zich niet gelukkig voelt in haar relatie de hele tijd onder de neus te wrijven dat je het zo erg vindt voor de kinderen? Mag ze het niet ook gewoon even vervelend vinden voor zichzelf? Ik heb nog nergens gelezen dat ze de scheiding heeft aangevraagd.

Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

Anoniem_63b29901f24c9 zondag 25 september 2022 om 22:59

Jufjoke schreef: ↑
25-09-2022 22:44
Zeker. Ik ook, dat ben ik met je eens. Maar to komt ook niet over als iemand die bereid is om er energie in te steken om het sprankelend te houden/krijgen.
To klinkt moe, irriteert zich aan hem en richt haar ergernis op relatief onbelangrijke dingen in plaats van wat er echt toe doet. Wat er echt toe doet, is in mijn ogen de vraag: houden deze mensen nog genoeg van elkaar? En zo ja, dan zullen ze allebei aan de bak moeten om het leuk te houden.

Het gaat niet zozeer over onuitgesproken verwachtingen en/of dat hij zich totaal onttrekt aan het gezinsleven hoor. Als hij de afgelopen 2 jaar de nachten niet op zich had genomen, was ik compleet ingestort. Dus het is niet het beeld van een vader die vrolijk doorgaat met zn leven alsof er niets is veranderd. Die 2e alinea is wel de kern ja..ik vind het moeilijk die laatste vraag te beantwoorden. Ik wil eigenlijk vooral aan de bak voor onze kinderen maar niet per se voor 'ons' en ik zou heeeel graag willen dat hij ook het gevoel kreeg dat ie aan de bak moet..

Anoniem_63b29901f24c9 zondag 25 september 2022 om 23:00

Pergamon schreef: ↑
25-09-2022 22:34
Ik lees even mee. Erg herkenbaar. Ik nog hormonaal van de laatste zwangerschap (ik geef nog BV), hij overspannen door (andere) externe factoren. Dat, plus slaapgebrek, plus medische zorgen om de oudste én ook taalbarrière (ik spreek zijn taal near native, maar nuance gaat desondanks soms toch verloren) maakt dat we het nu ook ervaren als erg zwaar. We zijn beide hard aan het werk elkaar niet te verliezen, maar het komt niet aangewaaid. Gelukkig zijn we als ouderpaar echt een goede combi en vinden we elkaar op dat gebied makkelijk.

Fijn toch ook wat herkenbaarheid, klinkt ook zwaar bij jullie! Hoe proberen jullie elkaar niet te verliezen?

Anoniem_677a6b2c79b65 zondag 25 september 2022 om 23:05

Susan schreef: ↑
25-09-2022 22:57
Wat heeft het voor nut om iemand die zich niet gelukkig voelt in haar relatie de hele tijd onder de neus te wrijven dat je het zo erg vindt voor de kinderen? Mag ze het niet ook gewoon even vervelend vinden voor zichzelf? Ik heb nog nergens gelezen dat ze de scheiding heeft aangevraagd.

Ik denk zeker wel dat het nut heeft om te schrijven hoe ik haar houding lees en wat ik daarvan vind. Als ik de plank compleet mis sla, kan to het naast zich neerleggen. Als er een kern van waarheid in zit, kan ze bedenken wat ze daarmee wil.

Pergamon zondag 25 september 2022 om 23:09

Majoy schreef: ↑
25-09-2022 23:00
Fijn toch ook wat herkenbaarheid, klinkt ook zwaar bij jullie! Hoe proberen jullie elkaar niet te verliezen?

Tsja, dat weten we zelf ook nog niet zo goed. We hebben een aantal gesprekken gevoerd met een derde persoon er bij, overigens geen therapeut maar iemand die ons beide goed kent en die we vertrouwen. Ik heb daar qua zelfreflectie veel aan gehad. Omdat partner niet goed in zijn vel zit ben ik wat achterover gaan leunen en dingen gaan doen met het idee 'dat zou hij nu wel fijn vinden'. Maar dat 'pleasende' ervaart hij als heel onaantrekkelijk en irritant. Ik had me dat niet zo gerealiseerd. Partner gaat deze week naar de huisarts. Oppas is lastig vanwege situatie oudste, maar mijn ouders willen wel vaker komen inspringen. Dat moeten we nu actief gaan plannen. Ik probeer weer actiever te worden en zelf regie te nemen op dingen. We overwegen nog gesprekken bij een pro, maar nog niet iemand gevonden met wie we beide klikken en dat vinden we wel belangrijk.

Anoniem_63b29901f24c9 zondag 25 september 2022 om 23:12

Susan schreef: ↑
25-09-2022 22:57
Wat heeft het voor nut om iemand die zich niet gelukkig voelt in haar relatie de hele tijd onder de neus te wrijven dat je het zo erg vindt voor de kinderen? Mag ze het niet ook gewoon even vervelend vinden voor zichzelf? Ik heb nog nergens gelezen dat ze de scheiding heeft aangevraagd.

Dank je

ik dacht ik negeer dat gedeelte van de post van jufjoke maar even, maar als ik niet hap, sluit ze er elke post mee af denk ik.
@jufjoke kun je je voorstellen dat het beide kan zijn? Absoluut en allereerst wanhoop, want het allerliefst wil ik een fijne relatie en een harmonieus gezinsleven waarin ik m'n kinderen iedere dag zie en waarin ik zelf gelukkig ben. En de wanhoop komt ook vooral voort uit het feit dat ik wil dat het werkt, juist vanwege de mega grote verantwoordelijkheid die ik voel naar de kinderen.
Maar ik post dit niet omdat ik sinds gisteren wat ongemak ervaar he. Jij leest volgens mij een soort gemakzucht, maar het is eerder een soort moegestreden want veel is echt al wel geprobeerd en daar komt die wanhoop, weer want wat moet ik/we dan?

S-Groot zondag 25 september 2022 om 23:35

Majoy schreef: ↑
25-09-2022 22:19
Nou vooral eentje die me belt om te vragen of ik z'n sleutels heb, of die na weken van beloven nog steeds de loodgieter niet heeft gebeld omdat ie het steeds vergeet, of die met een kop koffie in z'n hand in slaap valt waardoor er een flinke vlek op de bank zit. Kan allemaal een keer gebeuren en ik ben zelf ook niet perfect, maar ik merk dat ik me te vaak gefrustreerd voel door dit soort dingen (en dan denk ik: ik heb het idd al druk genoeg met m'n andere 2 kinderen)

En dat is allemaal sinds er kinderen zijn?

Wat ik lees is dat er heel veel dingen zijn die jij voorheen leuk (of prima) vond aan hem (workaholic bijv) nu ineens grote ergernissen vindt. Kijk eens goed waar dat vandaan komt, er zit een behoefte achter. Wil je het anders verdeeld? Heb je meer tijd nodig voor jezelf? En ga dan kijken wat reëel is (iemand die nooit gestructureerd was lukt het lang niet altijd om dat in nog grotere hectiek wél voor elkaar te krijgen).

Courage maandag 26 september 2022 om 01:29

Ik heb ook een lange relatie met iemand die hier niet geboren en getogen is. Verschil met jou is dat we geen kinderen hebben.
Kan je iets zeggen over het nest waar jouw man uit komt? Hoe is de verhouding tussen zijn vader en moeder? En hoe zijn de taken en rollen verdeeld in zijn gezin van herkomst?

Of je het nu wil of niet, dat gezin is vaak wel de blauwdruk in iemands onbewuste en is dus hoe iemand vervolgens zelf zijn of haar relatie inricht.
Dingen die voor jou, als Nederlandse, vanzelfsprekend zijn en die je dus ook verwacht van je man, zijn dat voor hem mogelijk (totaal) niet. En dingen die hij van jou verwacht, zijn voor jou weer niet normaal. En echt, daar kan je pas laat achter komen. Of pas wanneer er kinderen zijn.
Als dat speelt, is dat geen kwestie van onwil, maar van onkunde, onwetendheid.

Bijvoorbeeld dat slapen op de bank: wellicht deelden zijn vader en moeder ook de slaapkamer niet en vindt hij dat heel gewoon. Deelt hij jou onbewust meer zorgtaken toe dan jij wil en belt hij dus jou op als hij iets niet kan vinden.

De sleutel zit hem erin (als je denkt dat cultuur/gezinsverschillen toch een rol zouden kunnen spelen én het geen kwestie van onwil is in aan zijn kant): ben je bereid hem opnieuw te leren kennen, opnieuw te accepteren voor wie hij is, te herontdekken waarom je hem ook alweer leuk vond?
Mijn ervaring is dat een multiculturele relatie hard werken is en blijft, maar zolang het genoeg op blijft leveren, wel de moeite waard.

Anoniem_67700891efcbf maandag 26 september 2022 om 01:45

Relatie sinds ‘95, kind in 2010. Genoeg ervaring samen zou je denken voor komst kind

Mijn oplossing (en ik weet dat die niet zaligmakend is voor iedereen): bedenken waar precies ik hem nodig heb. Geen ‘je moet meer meedoen’ maar een concreet ‘op dinsdag heb ik het nodig dat jij zoon haalt van KDV en het eten regelt’. Mijn man heeft ADD en dat was voor de komst van kind nooit een probleem. Daarna wel. Hij kon (en kan) niets met vage omschrijvingen wel met concrete zaken. Niet dat dit gelijk perfect verliep maar goed, de investering was er. Soms was ik boos dat ik dit moest uitdenken en specifiek moest omschrijven maar dat was mijn probleem. Ik wist hoe hij was en hoe hij in elkaar zat. Dat was mijn deel waar ik mijzelf maar overheen moest zetten. En zo werkten wij naar een situatie die voor iedereen acceptabel en realistisch was. En daardoor kregen we meer tijd en ruimte voor elkaar.

Anoniem_636170ed88ee8 maandag 26 september 2022 om 02:22

Majoy schreef: ↑
25-09-2022 22:19
Nou vooral eentje die me belt om te vragen of ik z'n sleutels heb, of die na weken van beloven nog steeds de loodgieter niet heeft gebeld omdat ie het steeds vergeet, of die met een kop koffie in z'n hand in slaap valt waardoor er een flinke vlek op de bank zit. Kan allemaal een keer gebeuren en ik ben zelf ook niet perfect, maar ik merk dat ik me te vaak gefrustreerd voel door dit soort dingen (en dan denk ik: ik heb het idd al druk genoeg met m'n andere 2 kinderen)

Ik begrijp dit niet. Je doet dit namelijk zelf. Je faciliteert dat. Stop daar eens mee en kijk wat er gebeurt. Als je dan alsnog kunt klagen heb je een punt, maar ga niet klagen over de dingen die jij elke keer weer voor hem oplost.

Je hebt zijn sleutel niet. Ga maar zelf zoeken. Doei.
Je belt de loodgieter en zegt tegen hem: luister gap, de loodgieter komt donderdag tussen 8 en 12. Ik moet werken dus regel even dat jij hem kunt binnenlaten. En ja ik heb zelf gebeld want jij doet het niet en dat putje begint behoorlijk ranzig te stinken.
En als hij een vlek maakt zeg je: de vlekkenspray daar ligt en de doekjes daar. Even schrobben en dan is het weer schoon. Succes.

Zolang jij je aan de afspraken houdt waar jij de verantwoordelijkheid over kreeg na dat te hebben besproken (bijvoorbeeld de kinderen in bad doen, of de boodschappen en koken) mag je echt zijn verantwoordelijkheid terug leggen bij hem. Dat gaat jou ook lucht geven.

Actieve topics