Relaties
alle pijlers
Tropenjaren en relatieperikelen
zondag 25 september 2022 om 21:31
Oké een situatie waar ik wel maar tegelijkertijd ook geen topic over wil openen. Omdat het kwetsbaar voelt, omdat als ik er woorden aan geef het dan pas echt is en ik weet niet of ik daarmee kan dealen. Feit is dat ik niet meer gelukkig ben in m'n relatie door best wel veel redenen die ik zelf heel legitiem vind, maar niet legitiem genoeg om ons gezin (2 jonge kinderen)voor op te breken. En om eerlijk te zijn: ik zou m'n kinderen echt niet de helft van de tijd willen missen en ik heb ook vaak de gedachte: wordt het er echt beter op als je uit elkaar gaat? (Er is van beide kanten geen ander in het spel, er is geen sprake van extreme ruzies, mishandeling of anders verschrikkelijks). Wat er wel is (of juist ook niet).. verschillende culturen en dat vond ik eerst mooi, maar het begint me op te breken dat we vaak vanwege taal communicatieproblemen hebben. Ik moet soms een paar keer iets vertellen (gewoon iets wat ik meemaak op werk bv) voor hij het echt snapt. We zouden om te 'werken' aan onze relatie vaker iets samen moeten doen, maar ik merk dat we er beide niet echt zin in hebben. Bij mij komt dat omdat ik best vaak initiatief nam, maar vindt dat het ook wel eens van hem mag komen...
En eigenlijk doe ik nu zelf ook liever iets met vriendinnen..
We hebben nu weer een weekend achter de rug waarin ik me gewoon heel vaak erger aan kleine en soms wat grotere dingen. Ik kan dat nu hier allemaal opschrijven, maar dat voelt klagerig en erg onaardig, maar ik heb steeds vaker het gevoel dat ik het niet meer kan opbrengen om te sleuren aan iets, te zorgen dat we het gezellig hebben met z'n vieren (ik vind 'm vaak negatief op en mopperig tegen de kinderen bv) Het gesprek ben ik met hem al vaak aan gegaan, hij ziet nooit problemen. Therapie zou misschien moeten (vanwege de kinderen), maar eerlijk gezegd zie ik niet hoe het ons helpt.
Concreet voorbeeld waar ik echt helemaal klaar mee ben: hij gaat vaak veel later slapen dan ik, en valt geregeld op de bank in slaap. Gevolg is dat ik 's ochtends alleen wakker word en hij benenden ligt te snurken. Ik wil dat niet, wil samen slapen, in ieder geval een paar keer per week. Maar het meest irritante vind ik dat als ik dat zeg, hij altijd beterschap belooft. Maar het gebeurt nooit, met gevolg dat ik zijn beloftes met een kilo zout neem.
Ik heb het idee dat dit een heel vaag verhaal is en bij lange na niet volledig genoeg, maar ik moet gewoon even ventileren en hoop ergens ook op wat wijze woorden, herkenning wellicht? Ook koppels die die tropenjarem (wel) hebben overleefd?
En eigenlijk doe ik nu zelf ook liever iets met vriendinnen..
We hebben nu weer een weekend achter de rug waarin ik me gewoon heel vaak erger aan kleine en soms wat grotere dingen. Ik kan dat nu hier allemaal opschrijven, maar dat voelt klagerig en erg onaardig, maar ik heb steeds vaker het gevoel dat ik het niet meer kan opbrengen om te sleuren aan iets, te zorgen dat we het gezellig hebben met z'n vieren (ik vind 'm vaak negatief op en mopperig tegen de kinderen bv) Het gesprek ben ik met hem al vaak aan gegaan, hij ziet nooit problemen. Therapie zou misschien moeten (vanwege de kinderen), maar eerlijk gezegd zie ik niet hoe het ons helpt.
Concreet voorbeeld waar ik echt helemaal klaar mee ben: hij gaat vaak veel later slapen dan ik, en valt geregeld op de bank in slaap. Gevolg is dat ik 's ochtends alleen wakker word en hij benenden ligt te snurken. Ik wil dat niet, wil samen slapen, in ieder geval een paar keer per week. Maar het meest irritante vind ik dat als ik dat zeg, hij altijd beterschap belooft. Maar het gebeurt nooit, met gevolg dat ik zijn beloftes met een kilo zout neem.
Ik heb het idee dat dit een heel vaag verhaal is en bij lange na niet volledig genoeg, maar ik moet gewoon even ventileren en hoop ergens ook op wat wijze woorden, herkenning wellicht? Ook koppels die die tropenjarem (wel) hebben overleefd?
maandag 26 september 2022 om 09:02
+100lemoos2 schreef: ↑26-09-2022 01:45Relatie sinds ‘95, kind in 2010. Genoeg ervaring samen zou je denken voor komst kind
Mijn oplossing (en ik weet dat die niet zaligmakend is voor iedereen): bedenken waar precies ik hem nodig heb. Geen ‘je moet meer meedoen’ maar een concreet ‘op dinsdag heb ik het nodig dat jij zoon haalt van KDV en het eten regelt’. Mijn man heeft ADD en dat was voor de komst van kind nooit een probleem. Daarna wel. Hij kon (en kan) niets met vage omschrijvingen wel met concrete zaken. Niet dat dit gelijk perfect verliep maar goed, de investering was er. Soms was ik boos dat ik dit moest uitdenken en specifiek moest omschrijven maar dat was mijn probleem. Ik wist hoe hij was en hoe hij in elkaar zat. Dat was mijn deel waar ik mijzelf maar overheen moest zetten. En zo werkten wij naar een situatie die voor iedereen acceptabel en realistisch was. En daardoor kregen we meer tijd en ruimte voor elkaar.
Mijn man heeft ASS en ADD. Ik heb dan weer andere gezondheidsissues, Ik hoef niet te verwachten dat hij subtiele signalen oppikt, en hij kan het heel lastig vinden om werk 'te zien'. Daar kan ik mee gaan zitten, en soms baal ik er van, maar we hebben voor elkaar gekozen. Ik moet gewoon heel duidelijk zijn, we kennen elkaars sterke punten en zwakke punten, en werken zo samen. Hier werkt het bijvoorbeeld goed dat we beide onze 'vaste taken' hebben in het huishouden die hij gewoon altijd op dezelfde momenten uitvoert, ik moet meer meebewegen met hoe ik me voel op een dag. Alle extra dingen die ik opmerk deel ik door ons twee. Dus ik zeg gewoon dat hij de APK moet regelen, of dat de mechanische ventilatie schoongemaakt moet worden en daar iemand voor moet komen, of dat hij even langs de dierenarts moet om medicatie op te halen etc. En dan vinden we het beide wel zo eerlijk dat ik -omdat ik al het denkwerk doe - minder van die dingen uitvoer. Als ik 90% van alles in de gaten houdt, bedenk wat er moet gebeuren, agenda beheer etc, delegeer ik dus niet maar 50% van alle taken.
Is het ideaal? Nee. Maar voor ons werkt het prima, we nemen het elkaar niet kwalijk als er dingen niet lukken, maar helpen elkaar.
maandag 26 september 2022 om 09:39
Misschien heeft het er niets mee te maken, maar ik wil het toch delen, voor die kleine kans dat to er toch iets aan heeft.
Toen ik zelf in de tropenjaren zat, zat ik een tijdje echt diep. Depressieve buien, moodswings, ik voelde me een gevangene in mijn eigen leven. Ik vond eigenlijk niet dat ik nog van mijn man hield en ergerde me ook aan hem. Ik herkende mezelf niet terug.
Toen ik vanwege haaruitval naar de dokter ging, bleek ik een flink tekort aan vitamine B12 te hebben. Er werd een plan gemaakt om het aan te vullen, en wat bleek na een paar maanden? Niet alleen de haaruitval was een symptoom. Alles wat ik voelde, en nog wat dingen meer die er zo subtiel waren ingeslopen dat ik het niet herkende als symptoom, waren allemaal symptomen! Ik voelde me langzaam weer de oude worden, de mist trok op, ik kon weer bij de gevoelens voor mijn man, de huilbuien waren over, ik herkende mezelf weer. Echt bizar om te merken.
Misschien heeft dit niets met jou te maken, to. Maar het feit dat je zo plotseling niet meer van je man houdt en hem eigenlijk zelfs niet om je heen lijkt te verdragen, deed toch een belletje rinkelen. Als het niet van toepassing is, kan je het natuurlijk gewoon negeren.
Toen ik zelf in de tropenjaren zat, zat ik een tijdje echt diep. Depressieve buien, moodswings, ik voelde me een gevangene in mijn eigen leven. Ik vond eigenlijk niet dat ik nog van mijn man hield en ergerde me ook aan hem. Ik herkende mezelf niet terug.
Toen ik vanwege haaruitval naar de dokter ging, bleek ik een flink tekort aan vitamine B12 te hebben. Er werd een plan gemaakt om het aan te vullen, en wat bleek na een paar maanden? Niet alleen de haaruitval was een symptoom. Alles wat ik voelde, en nog wat dingen meer die er zo subtiel waren ingeslopen dat ik het niet herkende als symptoom, waren allemaal symptomen! Ik voelde me langzaam weer de oude worden, de mist trok op, ik kon weer bij de gevoelens voor mijn man, de huilbuien waren over, ik herkende mezelf weer. Echt bizar om te merken.
Misschien heeft dit niets met jou te maken, to. Maar het feit dat je zo plotseling niet meer van je man houdt en hem eigenlijk zelfs niet om je heen lijkt te verdragen, deed toch een belletje rinkelen. Als het niet van toepassing is, kan je het natuurlijk gewoon negeren.
maandag 26 september 2022 om 11:10
Waarom slaapt hij op de bank? Want jij hebt behoefte aan samen zijn, maar hij misschien aan even alleen zijn?
Ik had dat ook wel in de echt zware tijd. Lag iedereen op bed en dacht ik 'nu ff geen gezeur aan mn hoofd en mijn lijf. Geen vragen, geen gesprekken, niemand mij aanraken'
Ging ik ook te laat naar bed, omdat ik gewoon nog niet aan mezelf en mijn gedachten was toegekomen.
Ook samen slapen was niet fijn,maar ergerlijk. Wéér iets dat me wakker maakte met gesnurk, gedraai. Naast de zorgtaken voor de kinderen in de nacht, kon ik niks hebben.
Ik had dat ook wel in de echt zware tijd. Lag iedereen op bed en dacht ik 'nu ff geen gezeur aan mn hoofd en mijn lijf. Geen vragen, geen gesprekken, niemand mij aanraken'
Ging ik ook te laat naar bed, omdat ik gewoon nog niet aan mezelf en mijn gedachten was toegekomen.
Ook samen slapen was niet fijn,maar ergerlijk. Wéér iets dat me wakker maakte met gesnurk, gedraai. Naast de zorgtaken voor de kinderen in de nacht, kon ik niks hebben.
maandag 26 september 2022 om 11:39
Oeh, pijnpuntje?
Ik vind de mate waarin je behoefte hebt intimiteiten te delen beslist tekenend voor de kwaliteit van je relatie. En dan heb ik het niet persé en alleen over seks, ook over elkaar als plezierig gezelschap beschouwen, fijne gesprekken voeren, een avondje wijn en gevulde eieren. Elkaar nog mooi en waardevol vinden.
Dus ja, als dat er helemaal niet meer is is je relatie in mijn ogen niet meer heel goed.
.
maandag 26 september 2022 om 14:08
TO, hoe duidelijk ben je geweest naar je man? Want je zegt in een post dat hij echt niet uit elkaar zou willen. Zou het dan een idee zijn om eens op een rustig moment te bespreken wat je concreet dwars zit en dat hij dat echt niet veranderen, omdat je merkt dat het invloed heeft op je relatie/hoe je over hem denkt? En dan concrete dingen waar hij wat mee kan: ik wil elke avond samen in bed slapen, en dat je op tijd gaat slapen omdat je anders moe bent, en ik wil dat jij op donderdag de kids haalt en kookt. Dat soort dingen. Wellicht heb je dat al gedaan maar ik haal het er niet uit.
En over dat je het jammer vindt dat je door taalverschil een barrière voelt omdat de nuance soms mist en hij bepaalde taalgrapjes niet begrijpt omdat jij zo talig bent zou ik dus niet over beginnen. Ik vind het zelfs een beetje gemeen om hem dat voor de voeten te gooien, aangezien hij geen native is maar zijn best doet, aangezien hij ook thuis en overal Nederlands praat. Dat doen er genoeg niet. Ik ben ook geen native en als mijn man mij dit zou zeggen zou ik echt pissig worden, we kunnen namelijk ook in mijn land van herkomst gaan wonen, kijken of hij dan mijn taal goed genoeg spreekt om alle nuances en grapjes te begrijpen.
En over dat je het jammer vindt dat je door taalverschil een barrière voelt omdat de nuance soms mist en hij bepaalde taalgrapjes niet begrijpt omdat jij zo talig bent zou ik dus niet over beginnen. Ik vind het zelfs een beetje gemeen om hem dat voor de voeten te gooien, aangezien hij geen native is maar zijn best doet, aangezien hij ook thuis en overal Nederlands praat. Dat doen er genoeg niet. Ik ben ook geen native en als mijn man mij dit zou zeggen zou ik echt pissig worden, we kunnen namelijk ook in mijn land van herkomst gaan wonen, kijken of hij dan mijn taal goed genoeg spreekt om alle nuances en grapjes te begrijpen.
maandag 26 september 2022 om 14:51
Nogmaals dank voor alle reacties, het stimuleert me toch weer om eea op te pakken. Het gevoel moegestreden te zijn, komt vooral voort uit het feit dat ik veel tips die jullie ook noemen al toepas. Ik weet gewoon dat ik het merendeel van de ‘3e shift’ op me neem, ik weet dat ik heel concreet moet aangeven wat ik nodig heb en wat ik verwacht. Ik weet ook dat voor mij overzicht hebben en dingen plannen een tweede natuur is en dat het hem gewoon lastig afgaat (ik vermoed soms ook add/adhd…).
En dus neem ik veel van dat soort dingen op me, maar als dan alsnog een APK keuring niet wordt geregeld dan kan ik daar (te) heftig op reageren (‘het enige dat jij hoeft te doen is op die link klikken en de afspraak plannen…’). Maar goed ik realiseer me en zie ook dat hij veel ook wél doet. Ophalen, brengen kinderen, koken, vaatwasser. Dat is echt allemaal geen issue. En sommige afspraken worden gelukkig wel gemaakt
. Dus ik herken me ook weer niet in de vrouw die thuis alle ballen hoog moet houden ofzo.
Maar zoals hier ook wordt gezegd: een mens verander je niet. Dus uiteindelijk is het kiezen of delen. En ik wil ook dat we slagen, we’re too big to fail.
@Roosje eens met wat je schrijft, ik mis ook lichamelijk contact. Iemand tipte me laatst het boek de vijf talen van liefde. Was een eyeopener voor mij. Kort gezegd uit ieder z’n liefde anders, de een door een concrete klus te doen, de ander met een cadeau, een ander weer fysiek etc. Voor mij is fysiek contact belangrijk, mijn man laat het zien door concrete dingen te doen. Dus ook hier duidelijker behoeftes aangeven.
@desayno: eens met wat je schrijft, ik zeg daar niets over, dat vind ik niet oké. Maar ik vind het soms wel lastig te beseffen dat anderen mij sneller beter begrijpen dan mijn man. Hij had het laatst wel over een extra cursus Nederlands en dat vond ik wel een goeie. Want uiteindelijk heeft hij de keuze gemaakt om hier te gaan wonen en hier kinderen te krijgen (hij wil niet meer in z’n land van herkomst wonen), daar hoort ook een bepaalde verantwoordelijkheid bij vind ik (dat je je verdiept in NL onderwijssysteem bijv, of met een zorgverlener kunt praten). Nou doet ie ook zn best hoor, dus dit werp ik ‘m zeker niet voor de voeten.
@jufjoke ik denk niet dat ik vitamine B te kort heb, maar ik realiseer me mede door jouw post wél dat ik beter voor mezelf mag/moet zorgen. Ik ben vaak moe, niet helemaal fit en dat heeft uiteraard wel z’n weerslag op eea. Gelukkig slaapt de jongste nu eindelijk door, dus ik voel me al weer steeds meer mens worden.
Nogmaals dank, ben blij dat ik dit topic heb geopend. Ik twijfelde lang, was bang alleen maar reacties te krijgen a la ‘Oh en hij was wel goed genoeg om kinderen mee te krijgen’ of ‘Mijn man zou het niet zijn’. Niets bleek minder waar gelukkig.
En dus neem ik veel van dat soort dingen op me, maar als dan alsnog een APK keuring niet wordt geregeld dan kan ik daar (te) heftig op reageren (‘het enige dat jij hoeft te doen is op die link klikken en de afspraak plannen…’). Maar goed ik realiseer me en zie ook dat hij veel ook wél doet. Ophalen, brengen kinderen, koken, vaatwasser. Dat is echt allemaal geen issue. En sommige afspraken worden gelukkig wel gemaakt
. Dus ik herken me ook weer niet in de vrouw die thuis alle ballen hoog moet houden ofzo.Maar zoals hier ook wordt gezegd: een mens verander je niet. Dus uiteindelijk is het kiezen of delen. En ik wil ook dat we slagen, we’re too big to fail.
@Roosje eens met wat je schrijft, ik mis ook lichamelijk contact. Iemand tipte me laatst het boek de vijf talen van liefde. Was een eyeopener voor mij. Kort gezegd uit ieder z’n liefde anders, de een door een concrete klus te doen, de ander met een cadeau, een ander weer fysiek etc. Voor mij is fysiek contact belangrijk, mijn man laat het zien door concrete dingen te doen. Dus ook hier duidelijker behoeftes aangeven.
@desayno: eens met wat je schrijft, ik zeg daar niets over, dat vind ik niet oké. Maar ik vind het soms wel lastig te beseffen dat anderen mij sneller beter begrijpen dan mijn man. Hij had het laatst wel over een extra cursus Nederlands en dat vond ik wel een goeie. Want uiteindelijk heeft hij de keuze gemaakt om hier te gaan wonen en hier kinderen te krijgen (hij wil niet meer in z’n land van herkomst wonen), daar hoort ook een bepaalde verantwoordelijkheid bij vind ik (dat je je verdiept in NL onderwijssysteem bijv, of met een zorgverlener kunt praten). Nou doet ie ook zn best hoor, dus dit werp ik ‘m zeker niet voor de voeten.
@jufjoke ik denk niet dat ik vitamine B te kort heb, maar ik realiseer me mede door jouw post wél dat ik beter voor mezelf mag/moet zorgen. Ik ben vaak moe, niet helemaal fit en dat heeft uiteraard wel z’n weerslag op eea. Gelukkig slaapt de jongste nu eindelijk door, dus ik voel me al weer steeds meer mens worden.
Nogmaals dank, ben blij dat ik dit topic heb geopend. Ik twijfelde lang, was bang alleen maar reacties te krijgen a la ‘Oh en hij was wel goed genoeg om kinderen mee te krijgen’ of ‘Mijn man zou het niet zijn’. Niets bleek minder waar gelukkig.
maandag 26 september 2022 om 14:53
Je laatste alinea raakt me op een goede manier, dank daarvoor... Het doet iets in me opleven waarvan ik dacht dat het weg was...Courage schreef: ↑26-09-2022 01:29Ik heb ook een lange relatie met iemand die hier niet geboren en getogen is. Verschil met jou is dat we geen kinderen hebben.
Kan je iets zeggen over het nest waar jouw man uit komt? Hoe is de verhouding tussen zijn vader en moeder? En hoe zijn de taken en rollen verdeeld in zijn gezin van herkomst?
Of je het nu wil of niet, dat gezin is vaak wel de blauwdruk in iemands onbewuste en is dus hoe iemand vervolgens zelf zijn of haar relatie inricht.
Dingen die voor jou, als Nederlandse, vanzelfsprekend zijn en die je dus ook verwacht van je man, zijn dat voor hem mogelijk (totaal) niet. En dingen die hij van jou verwacht, zijn voor jou weer niet normaal. En echt, daar kan je pas laat achter komen. Of pas wanneer er kinderen zijn.
Als dat speelt, is dat geen kwestie van onwil, maar van onkunde, onwetendheid.
Bijvoorbeeld dat slapen op de bank: wellicht deelden zijn vader en moeder ook de slaapkamer niet en vindt hij dat heel gewoon. Deelt hij jou onbewust meer zorgtaken toe dan jij wil en belt hij dus jou op als hij iets niet kan vinden.
De sleutel zit hem erin (als je denkt dat cultuur/gezinsverschillen toch een rol zouden kunnen spelen én het geen kwestie van onwil is in aan zijn kant): ben je bereid hem opnieuw te leren kennen, opnieuw te accepteren voor wie hij is, te herontdekken waarom je hem ook alweer leuk vond?
Mijn ervaring is dat een multiculturele relatie hard werken is en blijft, maar zolang het genoeg op blijft leveren, wel de moeite waard.
maandag 26 september 2022 om 14:56
Fijn dat je wat hebt aan de reacties TO.
Ken je trouwens ook het concept van de emotionele bankrekening? Als jullie investeren in de relatie door quality time, een luisterend oor, goede seks, een lachbui samen, een cadeautje, verassing, whatever, doe je een storting.
Als je snauwt, een afspraak niet nakomt etc, neem je iets op van de bankrekening.
In de tropenjaren kan het best zijn dat jullie vaker opnemen dan storten, waardoor jullie ij het rood komen te staan. De oplossing kan dan ook in meer storten zitten, dus meer aandacht voor elkaar. Dan kun je weer wat meer van elkaar hebben.
Ken je trouwens ook het concept van de emotionele bankrekening? Als jullie investeren in de relatie door quality time, een luisterend oor, goede seks, een lachbui samen, een cadeautje, verassing, whatever, doe je een storting.
Als je snauwt, een afspraak niet nakomt etc, neem je iets op van de bankrekening.
In de tropenjaren kan het best zijn dat jullie vaker opnemen dan storten, waardoor jullie ij het rood komen te staan. De oplossing kan dan ook in meer storten zitten, dus meer aandacht voor elkaar. Dan kun je weer wat meer van elkaar hebben.
maandag 26 september 2022 om 15:03
Of het een pijnpuntje is weet ik niet goed. Als het voor allebei oké is, is het oké lijkt me? Maar ik vind "relatie niet goed" wel een heftige bewoording.Rooss4.0 schreef: ↑26-09-2022 11:39Oeh, pijnpuntje?
Ik vind de mate waarin je behoefte hebt intimiteiten te delen beslist tekenend voor de kwaliteit van je relatie. En dan heb ik het niet persé en alleen over seks, ook over elkaar als plezierig gezelschap beschouwen, fijne gesprekken voeren, een avondje wijn en gevulde eieren. Elkaar nog mooi en waardevol vinden.
Dus ja, als dat er helemaal niet meer is is je relatie in mijn ogen niet meer heel goed.
maandag 26 september 2022 om 15:53
Ik lees niet dat beide spelers het oké vinden in dit geval. To baalt bv van het feit dat haar partner op de bank slaapt. Als je écht allebei geen behoefte hebt aan welke vorm van intimiteit dan ook, dat open met elkaar kunt bespreken en daar allebei volledig senang mee bent dan is het natuurlijk hele dikke prima.
Ik ken die stellen niet maar ze zullen ongetwijfeld bestaan.
.
maandag 26 september 2022 om 15:56
Respect voor je eerlijkheid en je zelfreflectie. En ik lees ook dat je bereid bent dingen anders te doen of het in elk geval te proberen. Dat is alleen maar prijzenswaardig in mijn optiek.
.
maandag 26 september 2022 om 16:21
Dat is waar. En dan moet je er inderdaad wat mee. Maar denk niet dat het per definitie een indicatie is of een relatie goed is of niet.Rooss4.0 schreef: ↑26-09-2022 15:53Ik lees niet dat beide spelers het oké vinden in dit geval. To baalt bv van het feit dat haar partner op de bank slaapt. Als je écht allebei geen behoefte hebt aan welke vorm van intimiteit dan ook, dat open met elkaar kunt bespreken en daar allebei volledig senang mee bent dan is het natuurlijk hele dikke prima.
Ik ken die stellen niet maar ze zullen ongetwijfeld bestaan.
maandag 26 september 2022 om 16:44
Ik denk dat veel mensen met een langdurige relatie dit wel herkennen. Ik wel. En mijn man komt ook uit een andere cultuur, geen idee of dat er iets mee te maken heeft. Ik herken wel wat Courage zegt, dat sommige dingen net wat moeizamer lijken te gaan, omdat er veel meer dagelijkse zaken cultuurgebonden blijken te zijn, dan dat je van tevoren had kunnen bedenken. Ook, of juist, nadat je samen kinderen hebt gekregen.Majoy schreef: ↑26-09-2022 14:51Nogmaals dank voor alle reacties, het stimuleert me toch weer om eea op te pakken. Het gevoel moegestreden te zijn, komt vooral voort uit het feit dat ik veel tips die jullie ook noemen al toepas. Ik weet gewoon dat ik het merendeel van de ‘3e shift’ op me neem, ik weet dat ik heel concreet moet aangeven wat ik nodig heb en wat ik verwacht. Ik weet ook dat voor mij overzicht hebben en dingen plannen een tweede natuur is en dat het hem gewoon lastig afgaat (ik vermoed soms ook add/adhd…).
En dus neem ik veel van dat soort dingen op me, maar als dan alsnog een APK keuring niet wordt geregeld dan kan ik daar (te) heftig op reageren (‘het enige dat jij hoeft te doen is op die link klikken en de afspraak plannen…’). Maar goed ik realiseer me en zie ook dat hij veel ook wél doet. Ophalen, brengen kinderen, koken, vaatwasser. Dat is echt allemaal geen issue. En sommige afspraken worden gelukkig wel gemaakt
Maar zoals hier ook wordt gezegd: een mens verander je niet. Dus uiteindelijk is het kiezen of delen. En ik wil ook dat we slagen, we’re too big to fail.
(…)
Nogmaals dank, ben blij dat ik dit topic heb geopend. Ik twijfelde lang, was bang alleen maar reacties te krijgen a la ‘Oh en hij was wel goed genoeg om kinderen mee te krijgen’ of ‘Mijn man zou het niet zijn’. Niets bleek minder waar gelukkig.
Ik weet niet of het de tropenjaren zijn, maar ik vind mijn man met periodes erg stom en meer lastig dan nuttig in mijn leven. Maar nooit zó stom of lastig dat ik denk dat ik het zonder hem beter zou hebben.
En nu ik een paar keer zo’n periode door ben, weet ik dat ik, als ik me zo voel, vooral even heel goed voor mezelf moet zorgen. Even eruit, even uitrusten of even enorm op mijn strepen staan bij de taakverdeling (meestal alle drie
). Als jij schrijft dat jullie allebei weinig zin lijken te hebben om tijd te maken voor elkaar, dan lees ik vooral vermoeidheid. Mijn tip zou zijn: maak eerst tijd voor jezelf. En/of geef je man ruimte voor zichzelf. En plan met dat stukje energie dat dat oplevert een leuke avond voor jullie samen.
maandag 26 september 2022 om 16:48
Overigens vind ik dit wel echt een cultuurdingetje. Ik ben er na al die jaren wel achter dat je een “belofte” op verschillende manieren kunt interpreteren. Ik zie een belofte als iets dat je daadwerkelijk gaat doen, man meer als een intentie/gevoel. Het heeft mij wel geholpen om beloftes om die reden met een liefdevol schepje zout te nemen. En als ik een harde belofte verwacht, dat ook als zodanig uit te spreken.
maandag 26 september 2022 om 17:50
Meen je dat nou? Zie jij gebrek aan intimiteit of de behoefte eraan niet als indicatie? Oh men, ik sta daar echt haaks op. Toen ik wel een beetje klaar was met mijn ex moest ik niet dénken aan zoenen of handen op mijn lijf, ajasses, niet van hem. En tegelijkertijd moet ik er niet aan denken dat mijn huidige vriend me links laat liggen, onder welke omstandigheid dan ook.
Voor mij is (behoefte aan) intimiteit DE graadmeter voor je relatie.
.
maandag 26 september 2022 om 18:29
Wat je beschrijft maakt denk ik ieder koppel met jonge mensen mee. Het is zó makkelijk om langs elkaar heen te leven. Je hebt het druk met gezin, werk, moe van het continue opvoeden en zorgen, alle ballen hoog houden. Wie waren jullie ook alweer als partners?
Ik zat ook een keer zo te klagen (niet vervelend bedoeld!) tegen mijn beste vriendin en ze gaf me meteen van repliek:
Jullie moeten snel wat met zn tweeen gaan doen.
Dus TO, neem toch maar het initiatief, regel oppas, ga een middagje wandelen, avondje weg, uit eten whatever. En doe dit elke week.
Bespreek je zorgen met je man. Niet klagen tegen hem dat hij nooit initiatief neemt maar bespreek het: we leven langs elkaar heen, ik ben bang dat we uit elkaar groeien.
Ik zat ook een keer zo te klagen (niet vervelend bedoeld!) tegen mijn beste vriendin en ze gaf me meteen van repliek:
Jullie moeten snel wat met zn tweeen gaan doen.
Dus TO, neem toch maar het initiatief, regel oppas, ga een middagje wandelen, avondje weg, uit eten whatever. En doe dit elke week.
Bespreek je zorgen met je man. Niet klagen tegen hem dat hij nooit initiatief neemt maar bespreek het: we leven langs elkaar heen, ik ben bang dat we uit elkaar groeien.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
