Relaties
alle pijlers
twijfelaar
dinsdag 26 juni 2007 om 11:25
na 16 jaar huwelijk heeft mijn man te kennen gegeven dat hij twijvelt aan zijn gevoelens voor mij.
dit kwam als donderslag bij heldere hemel.
tijdens het huwelijk kwamen bijna alle initiatieven bij mij vandaan. kleine vakanties als verassing, uit eten , leuke dingen doen etc etc.als ik soms wel eens iets daar van zei was het antwoord dat ik niet zo overal op moest letten .
ook tijdens moelijke perioden in mijn leven (oa het overlijden van mijn vader) heb ik geen steun aan hem gehad. het is geen prater , nl
2 jaar geleden heb ik iemand ontmoet, een soort soulmate waarbij ik mij bewust werd van het feit dat het ook anders kan, dat er wel mannen zijn die attent zijn , respect voor je hebben etc. dit was geen liefde, het enige dat ik dacht was; als mijn man maar 10 % zou hebben van deze vent, zou het goed zijn.
maar goed , inmiddels bijna 10 kg lichter en op van de zenuwen , weet ik niet meer wat ik moet doen.
ben gisteren alleen naar een relatietherapeute geweest en ben wel wat wijzer geworden.
zijn er meer vrouwen in deze situatie?
dit kwam als donderslag bij heldere hemel.
tijdens het huwelijk kwamen bijna alle initiatieven bij mij vandaan. kleine vakanties als verassing, uit eten , leuke dingen doen etc etc.als ik soms wel eens iets daar van zei was het antwoord dat ik niet zo overal op moest letten .
ook tijdens moelijke perioden in mijn leven (oa het overlijden van mijn vader) heb ik geen steun aan hem gehad. het is geen prater , nl
2 jaar geleden heb ik iemand ontmoet, een soort soulmate waarbij ik mij bewust werd van het feit dat het ook anders kan, dat er wel mannen zijn die attent zijn , respect voor je hebben etc. dit was geen liefde, het enige dat ik dacht was; als mijn man maar 10 % zou hebben van deze vent, zou het goed zijn.
maar goed , inmiddels bijna 10 kg lichter en op van de zenuwen , weet ik niet meer wat ik moet doen.
ben gisteren alleen naar een relatietherapeute geweest en ben wel wat wijzer geworden.
zijn er meer vrouwen in deze situatie?
zonder tegenslag is er geen overwinning
dinsdag 26 juni 2007 om 14:37
Je verhaal komt me erg bekend voor, heb bijna precies hetzelfde meegemaakt.
Behalve dan dat mijn ex-man nooit heeft aangegeven dat hij aan zijn gevoel voor mij twijfelde maar de twijfel kwam vooral van mij uit.
Je schrijft dat je man twijfelt aan zijn gevoelens voor jou maar zo te lezen twijfel jij ook heel erg aan jullie relatie.
Ik had precies hetzelfde, ik was ook altijd degene die leuke uitjes regelde, overal naar toe wilde, leuke dingen wilde doen, lekker wilde uit eten etc. etc. Nooit kwam er iets van hem uit en als er dan iets leuks geregeld werd dan vond hij er niks aan of het was allemaal te duur.
Ik werd er zo moe van, ik wilde genieten van het leven, de wereld zien en niet maar altijd thuis voor de tv hangen en centjes sparen.
Ik heb 1,5 jaar lang lopen twijfelen - intussen ook 15 kg lichter - en uiteindelijk de knoop doorgehakt. Dit leven wilde ik niet meer. Voor mijn gevoel had ik vaak genoeg geprobeerd om er met hem over te praten maar als ik aangaf wat ik wilde in het leven en hoe ik mijzelf in het leven graag zag dan werd dat afgedaan als: "je bent gek, je kijkt teveel tv, je leeft in een droomwereld". Doodmoe werd ik ervan.
Toen ik uiteindelijk de knoop heb doorgehakt en hem vertelde dat ik bij hem wegging, kwam dat voor hem als een donderslag bij heldere hemel, zei hij.
Het was een enorme opluchting voor mij toen ik eindelijk kon gaan leven zoals ik graag wilde leven en ik ben al snel een man tegengekomen die het compleet tegenovergestelde is van mijn ex en die precies hetzelfde wil in het leven.
Nu pas realiseer ik me hoe slecht mijn ex en ik eigenlijk bij elkaar pasten.
Maar nu terug naar jouw verhaal....
Heeft je man eigenlijk ook wel aangegeven waarom hij denkt minder gevoelens voor je te hebben?
Soms groeien mensen nu eenmaal uit elkaar omdat ze beiden iets anders van het leven verwachten. Jij wilt, net als ik, lekker gaan uit eten, leuke dingen doen, weekendjes weg etc. Misschien wil hij dat wel helemaal niet en wil hij wat heel anders en herkent hij in jou niet meer diegene waar hij verliefd op werd.
Ik zou er dus toch nog eens goed met hem over praten en proberen te ontdekken waar dit plotseling vandaan komt.
En dan natuurlijk ook zelf aangeven dat je twijfelt over jullie relatie.
Het is moeilijk om een oordeel te geven maar als je zelf ook echt twijfelt dan is er maar 1 oplossing en dat is praten, praten, praten. Kom je er dan niet uit en weet je dan nog niet wat je moet voelen dan is het misschien een idee om eens een tijdje op jezelf te gaan zitten, even een time out van elkaar te nemen om te kijken hoe dat bevalt en of je je man uberhaupt wel mist, jullie leven samen mist.
Dat was ook mijn bedoeling maar nadat ik de deur achter me had dichtgetrokken wist ik al zeker dat ik nooit meer naar dat leven terug wilde.
Veel sterkte *;
Behalve dan dat mijn ex-man nooit heeft aangegeven dat hij aan zijn gevoel voor mij twijfelde maar de twijfel kwam vooral van mij uit.
Je schrijft dat je man twijfelt aan zijn gevoelens voor jou maar zo te lezen twijfel jij ook heel erg aan jullie relatie.
Ik had precies hetzelfde, ik was ook altijd degene die leuke uitjes regelde, overal naar toe wilde, leuke dingen wilde doen, lekker wilde uit eten etc. etc. Nooit kwam er iets van hem uit en als er dan iets leuks geregeld werd dan vond hij er niks aan of het was allemaal te duur.
Ik werd er zo moe van, ik wilde genieten van het leven, de wereld zien en niet maar altijd thuis voor de tv hangen en centjes sparen.
Ik heb 1,5 jaar lang lopen twijfelen - intussen ook 15 kg lichter - en uiteindelijk de knoop doorgehakt. Dit leven wilde ik niet meer. Voor mijn gevoel had ik vaak genoeg geprobeerd om er met hem over te praten maar als ik aangaf wat ik wilde in het leven en hoe ik mijzelf in het leven graag zag dan werd dat afgedaan als: "je bent gek, je kijkt teveel tv, je leeft in een droomwereld". Doodmoe werd ik ervan.
Toen ik uiteindelijk de knoop heb doorgehakt en hem vertelde dat ik bij hem wegging, kwam dat voor hem als een donderslag bij heldere hemel, zei hij.
Het was een enorme opluchting voor mij toen ik eindelijk kon gaan leven zoals ik graag wilde leven en ik ben al snel een man tegengekomen die het compleet tegenovergestelde is van mijn ex en die precies hetzelfde wil in het leven.
Nu pas realiseer ik me hoe slecht mijn ex en ik eigenlijk bij elkaar pasten.
Maar nu terug naar jouw verhaal....
Heeft je man eigenlijk ook wel aangegeven waarom hij denkt minder gevoelens voor je te hebben?
Soms groeien mensen nu eenmaal uit elkaar omdat ze beiden iets anders van het leven verwachten. Jij wilt, net als ik, lekker gaan uit eten, leuke dingen doen, weekendjes weg etc. Misschien wil hij dat wel helemaal niet en wil hij wat heel anders en herkent hij in jou niet meer diegene waar hij verliefd op werd.
Ik zou er dus toch nog eens goed met hem over praten en proberen te ontdekken waar dit plotseling vandaan komt.
En dan natuurlijk ook zelf aangeven dat je twijfelt over jullie relatie.
Het is moeilijk om een oordeel te geven maar als je zelf ook echt twijfelt dan is er maar 1 oplossing en dat is praten, praten, praten. Kom je er dan niet uit en weet je dan nog niet wat je moet voelen dan is het misschien een idee om eens een tijdje op jezelf te gaan zitten, even een time out van elkaar te nemen om te kijken hoe dat bevalt en of je je man uberhaupt wel mist, jullie leven samen mist.
Dat was ook mijn bedoeling maar nadat ik de deur achter me had dichtgetrokken wist ik al zeker dat ik nooit meer naar dat leven terug wilde.
Veel sterkte *;
donderdag 28 juni 2007 om 08:58
mevrouw en sue, bedankt voor de mooie reacties
ik heb idd gisteren zelf de knoop door gehakt en verteld dat ik zo niet verder wil.achteraf is de hele relatie door elk initiatief van mij gekomen en er komen steeds meer dingen boven waaraan ik me zo heb gestoord en wel heb geprobeert om het bespreekbaar te maken(maar ja het lag altijd aan mij, moest niet overal zo een probleem van maken).
nadat hij mij diverse keren had beloofd om er aan te werken werd het mij teveel. ik wens dit niet meer, die onzekerheid. ik begrijp heel goed dat gevoelens kunnen veranderen maar hij heeft mij al die tijd aan het lijntje gehouden en in onzekerheid.
ik ben tot de conclusie gekomen dat hij niet alleen mij maar ook anderen op zijn eigen wijze behandeld(ook onze kinderen!) en dat ik in weze zelfs medelijde met hem heb. hij heeft oa geen vrienden.
het punt is nu dat hij graag in een huis wil blijven wonen omdat hij het niet aandurft om alleen te gaan staan. voorlopig houd ik dit maar even zo want we hebben 2 kinderen, samen een prachtig huis in een mooie buurt en verder geen financiele zorgen.waar stort je je in?
ik ga voor mezelfrustig bekijken wat mijn (financiele) rechten zijn want ik ben( zoals vele vrouwen) in dat opzicht afhankelijk van hem.ik heb wel een baan maar daar kan ik niet van leven...
hij vind dit ook een vervelende situatie en zegt dat hij alles niet met opzet doet (maar hij werkt er ook niet aan om het niet te laten gebeuren)
ik ben heel trots opmezelf en ga zo een enorm mooi boeket bloemen kopen en misschien wel die nieuwe fiets die ik zo graag wil.dan mag hij de zonnebank, hahahah
graag wel reacties want van je afschrijven help...
ik heb idd gisteren zelf de knoop door gehakt en verteld dat ik zo niet verder wil.achteraf is de hele relatie door elk initiatief van mij gekomen en er komen steeds meer dingen boven waaraan ik me zo heb gestoord en wel heb geprobeert om het bespreekbaar te maken(maar ja het lag altijd aan mij, moest niet overal zo een probleem van maken).
nadat hij mij diverse keren had beloofd om er aan te werken werd het mij teveel. ik wens dit niet meer, die onzekerheid. ik begrijp heel goed dat gevoelens kunnen veranderen maar hij heeft mij al die tijd aan het lijntje gehouden en in onzekerheid.
ik ben tot de conclusie gekomen dat hij niet alleen mij maar ook anderen op zijn eigen wijze behandeld(ook onze kinderen!) en dat ik in weze zelfs medelijde met hem heb. hij heeft oa geen vrienden.
het punt is nu dat hij graag in een huis wil blijven wonen omdat hij het niet aandurft om alleen te gaan staan. voorlopig houd ik dit maar even zo want we hebben 2 kinderen, samen een prachtig huis in een mooie buurt en verder geen financiele zorgen.waar stort je je in?
ik ga voor mezelfrustig bekijken wat mijn (financiele) rechten zijn want ik ben( zoals vele vrouwen) in dat opzicht afhankelijk van hem.ik heb wel een baan maar daar kan ik niet van leven...
hij vind dit ook een vervelende situatie en zegt dat hij alles niet met opzet doet (maar hij werkt er ook niet aan om het niet te laten gebeuren)
ik ben heel trots opmezelf en ga zo een enorm mooi boeket bloemen kopen en misschien wel die nieuwe fiets die ik zo graag wil.dan mag hij de zonnebank, hahahah
graag wel reacties want van je afschrijven help...
zonder tegenslag is er geen overwinning
donderdag 28 juni 2007 om 09:53
Hoi Habithere,
Ik vind het ongelofelijk moedig van je dat je eindelijk de stap hebt gezet en de beslissing hebt genomen om zo niet verder te willen gaan. Je hebt voor jezelf en je kinderen gekozen en dat is tenslotte het belangrijkste in je leven.
Neem een goede echtscheidingsadvocaat in de arm die je helpt bij alle financiele regelingen e.d.
Ik heb me destijds erg laten afschepen, eigenlijk ook omdat ik geen ruzie en gezeik wilde. Ik heb helemaal niks meegenomen uit huis (op een paar erfstukken na), vooral ook omdat ik niks wilde hebben dat mij herinnerde aan mijn leven samen met hem, ik wilde echt helemaal opnieuw beginnen.
We hadden een koophuis dat helaas alleen op zijn naam stond en van dat feit wilde hij dan ook goed gebruik maken door te zeggen dat ik totaal geen recht had op een cent van het huis. En dat terwijl ik al die jaren gewoon had meegewerkt en alle rekeningen e.d. betaalde maar daar werd toen gewoon overheen gepraat. De advocaat vertelde ex-man dan ook dat ik gewoon recht had op de helft van de waarde van het huis en dat ik niet afgescheept kon worden met een schijntje.
Uiteindelijk heb ik wel iets meer gekregen dan dat ex had willen geven (hij bleef in het huis wonen en moest mij dus uitkopen) maar achteraf gezien ben ik er zeer bekaaid afgekomen. Maar goed, zoals gezegd wilde ik geen gezeik en ik wilde snel van alles af zijn en ben er dus akkoord mee gegaan.
Ik weet niet of jullie in gemeenschap van goederen zijn getrouwd maar dan heb je in principe dus gewoon recht op de helft van alles, huis, spaargeld, auto's, meubels etc. etc.
Alles moet dan gewoon eerlijk verdeeld worden.
Als je man in het huis blijft wonen, dan heb jij dus recht op een bepaald deel dat hij je moet uitbetalen.
Daarmee kun je dan een nieuw leven opbouwen met je kinderen. En voor je kinderen zal hij toch ook alimentatie moeten betalen.
En misschien kun je meer uren gaan werken zodat je meer salaris ontvangt.
Laat je goed informeren over je rechten door een advocaat en orienteer je intussen alvast op de woningmarkt om te zien wat de mogelijkheden zijn voor jullie.
Tenzij je in het huis wilt blijven wonen maar dat zal misschien geen haalbare kaart zijn.
Het komt vast allemaal op z'n pootjes terecht en de opluchting die je nu voelt omdat je eindelijk die stap hebt gezet, is echt het mooiste gevoel dat je na zo'n rotperiode kunt hebben.
Veel sterkte *;
Ik vind het ongelofelijk moedig van je dat je eindelijk de stap hebt gezet en de beslissing hebt genomen om zo niet verder te willen gaan. Je hebt voor jezelf en je kinderen gekozen en dat is tenslotte het belangrijkste in je leven.
Neem een goede echtscheidingsadvocaat in de arm die je helpt bij alle financiele regelingen e.d.
Ik heb me destijds erg laten afschepen, eigenlijk ook omdat ik geen ruzie en gezeik wilde. Ik heb helemaal niks meegenomen uit huis (op een paar erfstukken na), vooral ook omdat ik niks wilde hebben dat mij herinnerde aan mijn leven samen met hem, ik wilde echt helemaal opnieuw beginnen.
We hadden een koophuis dat helaas alleen op zijn naam stond en van dat feit wilde hij dan ook goed gebruik maken door te zeggen dat ik totaal geen recht had op een cent van het huis. En dat terwijl ik al die jaren gewoon had meegewerkt en alle rekeningen e.d. betaalde maar daar werd toen gewoon overheen gepraat. De advocaat vertelde ex-man dan ook dat ik gewoon recht had op de helft van de waarde van het huis en dat ik niet afgescheept kon worden met een schijntje.
Uiteindelijk heb ik wel iets meer gekregen dan dat ex had willen geven (hij bleef in het huis wonen en moest mij dus uitkopen) maar achteraf gezien ben ik er zeer bekaaid afgekomen. Maar goed, zoals gezegd wilde ik geen gezeik en ik wilde snel van alles af zijn en ben er dus akkoord mee gegaan.
Ik weet niet of jullie in gemeenschap van goederen zijn getrouwd maar dan heb je in principe dus gewoon recht op de helft van alles, huis, spaargeld, auto's, meubels etc. etc.
Alles moet dan gewoon eerlijk verdeeld worden.
Als je man in het huis blijft wonen, dan heb jij dus recht op een bepaald deel dat hij je moet uitbetalen.
Daarmee kun je dan een nieuw leven opbouwen met je kinderen. En voor je kinderen zal hij toch ook alimentatie moeten betalen.
En misschien kun je meer uren gaan werken zodat je meer salaris ontvangt.
Laat je goed informeren over je rechten door een advocaat en orienteer je intussen alvast op de woningmarkt om te zien wat de mogelijkheden zijn voor jullie.
Tenzij je in het huis wilt blijven wonen maar dat zal misschien geen haalbare kaart zijn.
Het komt vast allemaal op z'n pootjes terecht en de opluchting die je nu voelt omdat je eindelijk die stap hebt gezet, is echt het mooiste gevoel dat je na zo'n rotperiode kunt hebben.
Veel sterkte *;
donderdag 28 juni 2007 om 10:09
wederom bedankt sue, ik ben blij voor jouw dat je nu gelukkig bent.ik ben blij dat jij de topper gevonden hebt die je verdient!
ik zal me idd goed moeten orienteren want ik ben compleet blanco in dit verhaal; wat mijn rechten zijn etc.
we hebben een eigen huis ,ja, met behoorlijk wat overwaarde en een hyptheek die voor de helf is afgelost.graag zou ik in dit huis blijven maar dat zal bijna zeker niet gaan lukken.
ik wil dit eerst even rustig op me in laten werken en met de situatie om leren gaan.ik moet geen overhaaste stappen gaan nemen.heb je nog meer tips?
alvast bedankt
ik zal me idd goed moeten orienteren want ik ben compleet blanco in dit verhaal; wat mijn rechten zijn etc.
we hebben een eigen huis ,ja, met behoorlijk wat overwaarde en een hyptheek die voor de helf is afgelost.graag zou ik in dit huis blijven maar dat zal bijna zeker niet gaan lukken.
ik wil dit eerst even rustig op me in laten werken en met de situatie om leren gaan.ik moet geen overhaaste stappen gaan nemen.heb je nog meer tips?
alvast bedankt
zonder tegenslag is er geen overwinning
donderdag 28 juni 2007 om 10:42
Nee, verder heb ik eigenlijk ook geen tips.
Eerst inderdaad goed zelf nadenken over hoe je e.e.a. wilt gaan aanpakken en heel veel advies inwinnen overal v.w.b. advocaat, financien, woningverening, op je werk i.v.m. meer uren, hoe zit het met alimentatie etc.
Als je dat allemaal goed op een rijtje hebt, dan kun je verder. Bij mij was dat eigenlijk allemaal niet zo'n probleem omdat ik geen kinderen had, zelf gewoon een fulltime baan had en dus eigenlijk gewoon goed voor mezelf kon zorgen en rondkomen.
Jouw situatie is natuurlijk wel wat gecompliceerder maar er valt zeker een mouw aan te passen.
Als je zo ongeveer weet wat de overwaarde van jullie huis is e.d. dan kun je misschien wel al informatie inwinnen bij de hypotheker. Misschien kun je dan met het geld waar je recht op hebt en je salaris een klein huisje of appartement voor jou en je kinderen kopen? En misschien helemaal als je wat meer uren gaat werken. Maar je moet dan even kijken of dat voordeliger uitpakt dan blijven wonen in jullie huidige huis. Het ligt er natuurlijk ook maar net aan hoe bereid je man is om jou en de kinderen hiermee te helpen.
Behalve dan het overal zo veel mogelijk inwinnen van informatie en je goed voorbereiden, heb ik geen echte tips.
Verwen jezelf en je kinderen lekker en doe leuke dingen met elkaar en probeer het leven zo in te richten zoals jij dat graag wilt en geniet daarvan.
Eerst inderdaad goed zelf nadenken over hoe je e.e.a. wilt gaan aanpakken en heel veel advies inwinnen overal v.w.b. advocaat, financien, woningverening, op je werk i.v.m. meer uren, hoe zit het met alimentatie etc.
Als je dat allemaal goed op een rijtje hebt, dan kun je verder. Bij mij was dat eigenlijk allemaal niet zo'n probleem omdat ik geen kinderen had, zelf gewoon een fulltime baan had en dus eigenlijk gewoon goed voor mezelf kon zorgen en rondkomen.
Jouw situatie is natuurlijk wel wat gecompliceerder maar er valt zeker een mouw aan te passen.
Als je zo ongeveer weet wat de overwaarde van jullie huis is e.d. dan kun je misschien wel al informatie inwinnen bij de hypotheker. Misschien kun je dan met het geld waar je recht op hebt en je salaris een klein huisje of appartement voor jou en je kinderen kopen? En misschien helemaal als je wat meer uren gaat werken. Maar je moet dan even kijken of dat voordeliger uitpakt dan blijven wonen in jullie huidige huis. Het ligt er natuurlijk ook maar net aan hoe bereid je man is om jou en de kinderen hiermee te helpen.
Behalve dan het overal zo veel mogelijk inwinnen van informatie en je goed voorbereiden, heb ik geen echte tips.
Verwen jezelf en je kinderen lekker en doe leuke dingen met elkaar en probeer het leven zo in te richten zoals jij dat graag wilt en geniet daarvan.
