Uit: hoe voer ik een goed ik-wil-je-terug gesprek?

Zes maanden relatie gehad. Hij wilde na een aantal maanden al samenwonen. Hij had dit niet eerder gevoeld zo. Ik wilde dat ook, al wel iets minder snel. We zijn bij een huis wezen kijken, dat benauwde me. Hij was laaiend enthousiast. Dat was een pijnlijk gesprek.
De huizenjacht lag even stil door mij en ik kwam erachter dat het niet aan hem of mijn gevoelens voor hem lag, maar aan de plek. Omdat ik een koophuis heb en hij huurt stelde ik voor bij mij te gaan (proef) samenwonen en vanuit daar verder te kijken, als het samenwonen zou bevallen.

Kort: hij wilde dat niet. Vond het te ver van zijn werk (30 min verder) en vrienden (idem).
Hij wilde ook niet proberen en vond dat hij veel moest opgeven en ik niet.

We gingen uit elkaar, hij wilde ergens wonen in een huurhuis wat ik niet zag zitten en andersom ook niet. Niet om het huurhuis maar meer dat we beide nog moeten ontdekken waar we ons definitief willen settelen, voor we aan kinderen zouden beginnen bijvoorbeeld, en dan leek mijn huis een logische plek.

Nu mis ik hem echt en heb ik hem geappt dat ik graag wilde praten met hem. Nu ik het beter van een afstand heb bekeken besefte ik me: ik wil hem en wil ervoor vechten om ‘proef samen te wonen’ of wat dan ook. Zoals ik hem ook schreef: kan het niet accepteren dat we het niet geprobeerd hebben. Desnoods houdt hij zijn appartement nog aan om iets achter de hand hebben als dat hem meer rust geeft…

Zijn antwoord was dat er wel wat kapot gemaakt was bij hem doordat ik zo makkelijk aan gaf maar 1 ding te willen (in mijn huis samenwonen met hem). Hij wist niet of dat nog te herstellen was.

Wel stond hij open voor een gesprek dus mijn vraag is: hoe pak ik dit gesprek het beste aan?

Ik ben momenteel aan het nadenken over

* geen gesprek
* wel gesprek maar dan obv Viva-Amber’s insteek:

viva-amber schreef: ↑

14-05-2022 19:51

Ik zou helemaal niet zoveel praten, mocht je die afspraak door laten gaan.

Ik zou juist vragen: onder welke voorwaarden zou je weer een relatie met mij willen. Ik zou alles aan horen en daar ook vragen overstellen. NIet zeggen dat je eens bent of oneens, ook niet er tegen in gaan (vooral geen ja maar jij....).

Ik zou dan zeggen, ok dat is dan duidelijk. Ik wil er graag een paar nachtjes overslapen en komt er dan bij je op terug.

Naar huis gaan, nadenken over zijn eisenpakket en dan een besluit maken over wat je daar zou echt van vindt.

Op dit moment neig ik meer en meer naar geen gesprek doordat ik me besef dat ik echt ff door deze eenzaamheid heen moet.

Het is idd dubbel want heb 12 jaar relatie gehad, vervolgens 1,5 jaar tinder life gehad wat ik echt vreselijk vond dat gedoe met daten. En toen kwam ik hem tegen. Ik geloof zeker dat er genoeg andere leuke mannen zijn en ik kan me beter daar op richten.

Avage schreef: ↑

15-05-2022 13:45

Je schreef dat je hiervoor 1,5 jaar happy single was. Dit is niet echt mijn beeld van happy single, eerder iemand die naarstig op zoek is naar een relatie en tegen heug en meug aan het daten is.
Dat maakt je kwetsbaar voor dit soort situaties (en mannen).

Was idd heel gelukkig alleen, met mezelf was ik happy en in balans. Heeft ook wel ff geduurd vanuit die lange relatie.
Neemt niet weg dat ik wel zocht naar weer een leuke vent en dat gedeelte was niet perse happy life omdat er best wat nare gasten op tinder zijn die het verpesten voor de goede. Heb wel gedate maar echt beperkt (5 mannen die 1.5 jaar). Wel veel gesproken met maar bij veel merkte ik vroegtijdig dat er geen klik was, of ze logen (toch wel kids, niet over ex heen, leeftijd).
Ik weet ook dat ik een stabiele basis samen heel fijn vind (8 jr samengewoond) en dat hoopte ik uiteindelijk wel te vinden. Niet tegen heug en meug maar wel met de juiste man en klik.

Klik was er maar juiste man was het denk ik toch niet.