Relaties
alle pijlers
Vader verloren tijdens kraamweek
vrijdag 4 mei 2007 om 14:37
Hallo! Om een lang verhaal kort te maken:in september 2004 is ons zoontje, Lars, geboren.in november 2004 is mijn vader begonnen met 'kwakkelen'.in maart 2005 bleek ik in verwachting van onze tweede. Iets sneller dan gepland, maar wel zeer gewenst (onze dochter Tessa is in november 2005 geboren).in september 2005 hebben we een redelijk groot feest gevierd ter ere van de eerste verjaardag van onze Lars ('t is toch een mijlpaal)4 dagen na de bevalling is mijn vader overleden aan longkanker (gelukkig ben ik die dag er voor nog wel met Tessa bij hem geweest)in november 2006 kreeg ik pas de enorme klap dat mijn vader er niet meer was toen ik voor onze dochter ook een groot feest wilde organiseren ter ere van haar eerste verjaardag. Ik kon het toen niet opbrengen en het werd een 'bescheiden' feestje met alleen familie en naaste vrienden. Het eerste jaar heb ik alleen maar voor de kinderen gezorgd en ben ik mezelf helemaal voorbij gelopen.Tijdens de zwangerschap van Tessa ben ik een aantal keren met Lars en dikke buik met mijn vader (en moeder) mee geweest naar het ziekenhuis. In het ene ziekenhuis werd hij van het kastje naar de muur gestuurd (in die tijd waren wij net aan het verhuizen naar ons huidige huis) en toen eenmaal de conclusie was getrokken (in een ander ziekenhuis) dat het longkanker was en er niets meer aan te doen viel, was ik inmiddels 7 maanden zwanger en ik had het behoorlijk moeilijk! Ik heb mijn beide ouders nooit een ziekbed toegewenst (dat wens je toch niemand toe?!), maar ik wilde natuurlijk mijn vader nog veel langer bij mij houden. Hij was zo trots op zijn kleinzoon Lars (hij had namelijk nooit meer verwacht dat er bij mij nog kinderen zouden komen) en ik hoopte stiekem dat hij toch ook nog wel wat jaartjes van Tessa kon gaan genieten.Nu, in het dagelijks leven, loop ik regelmatig te huilen, ook waar de kinderen bij zijn. Ik heb zo'n verdriet!! Dat werd zo erg dat ik er psychologische hulp voor ben gaan zoeken en heb gevonden. Daar ben ik wel 'blij' mee. Het zijn best zware gesprekken, maar achteraf ben ik toch weer blij dat ik geweest ben. Van heel iemand anders kreeg ik de tip om me bij een forum aan te sluiten om te kijken of er lotgenoten zijn en om te vragen hoe of zij dit verwerkt hebben (of verwerken) en of er tips gegeven kunnen worden. Dus bij deze de vraag: zijn er lotgenoten die hier met mij over willen schrijven? En heeft iemand tips voor mij om weer van het leven te gaan genieten (gelukkig kan ik wel van mijn kinderen genieten!) en het zonnetje te zien gaan schijnen?Ik moet wel even vermelden dat ik niet veel tijd heb om online te zijn, dus het kan zijn dat er niet al te snel een reactie van mijn kant komt.In ieder geval bedankt voor de reactie(s)!
vrijdag 4 mei 2007 om 18:56
Och jeetje... ja, verdriet komt niet op momenten die je denkt. Het komt wanneer je er klaar voor bent, er ruimte voor is. Zelf ben ik mijn moeder 14 jaar geleden verloren, ook aan een ziekbed, vergelijkend met die van jou vader en er zijn altijd momenten dat ik er aan denk. De ene dag meer dan de andere, maar je raakt het nooit kwijt.
Wat je doet lijkt mij heel goed, je hebt hulp gezocht. Helemaal goed!
En ja, ik zou toch echt het verdriet eruit laten komen. Huil maar, dat is prima.
Meis, veel sterkte, echt goede adviezen heb ik niet, maar wil je wel een knuffel geven.
Jamie
Wat je doet lijkt mij heel goed, je hebt hulp gezocht. Helemaal goed!
En ja, ik zou toch echt het verdriet eruit laten komen. Huil maar, dat is prima.
Meis, veel sterkte, echt goede adviezen heb ik niet, maar wil je wel een knuffel geven.
Jamie
vrijdag 4 mei 2007 om 19:11
Lieve Jo_Klo,
Je situatie kan ik me helemaal in meevoelen. Heb het ook meegemaakt. Ondanks dat weet ik daarom toch ook niet goed wat ik tegen je kan zeggen en wat het is dat je van lotgenoten graag wil weten.
Het klinkt zo oppervlakkig als ik zeg, het is ook zeker niet makkelijk. Daarmee doe ik jou en je gevoel nl. heel erg tekort want het gemis is niet het enige waar je tegenaan loopt nl.
Daarnaast voel ik er ook niet veel voor om dat nu zo even per internet aan te geven maar als je wilt, vraag dan mijn mailadres bij de Angel(s) op.
Liefs, Dibbes
Je situatie kan ik me helemaal in meevoelen. Heb het ook meegemaakt. Ondanks dat weet ik daarom toch ook niet goed wat ik tegen je kan zeggen en wat het is dat je van lotgenoten graag wil weten.
Het klinkt zo oppervlakkig als ik zeg, het is ook zeker niet makkelijk. Daarmee doe ik jou en je gevoel nl. heel erg tekort want het gemis is niet het enige waar je tegenaan loopt nl.
Daarnaast voel ik er ook niet veel voor om dat nu zo even per internet aan te geven maar als je wilt, vraag dan mijn mailadres bij de Angel(s) op.
Liefs, Dibbes
zaterdag 5 mei 2007 om 21:25
Hallo,
Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik heb mijn verhaal ook op andere fora gezet en ik krijg weinig reacties (op die andere fora) terug, ben dus heel blij met jullie lieve woorden. Dat heb je gewoon soms even nodig, al is het van een vreemde en al is het alleen maar 'op papier'.
Dibbes1, dit is de eerste keer dat ik op een forum (nou ja, aantal fora) zit. Ik ga proberen of ik je mailadres kan achterhalen. Weet niet goed hoe dat in zijn werk gaat. Als het gelukt is, zie je mijn mailtje wel in je inbox staan. In ieder geval ook heel veel sterkte gewenst!
Groetje,
Jo_Klo
Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik heb mijn verhaal ook op andere fora gezet en ik krijg weinig reacties (op die andere fora) terug, ben dus heel blij met jullie lieve woorden. Dat heb je gewoon soms even nodig, al is het van een vreemde en al is het alleen maar 'op papier'.
Dibbes1, dit is de eerste keer dat ik op een forum (nou ja, aantal fora) zit. Ik ga proberen of ik je mailadres kan achterhalen. Weet niet goed hoe dat in zijn werk gaat. Als het gelukt is, zie je mijn mailtje wel in je inbox staan. In ieder geval ook heel veel sterkte gewenst!
Groetje,
Jo_Klo
zondag 6 mei 2007 om 00:25
Hoi Jo-Klo,
Ook hier een beetje herkenning. Niet mijn vader, maar mijn moeder is heel onverwacht overleden toen mijn zoontje 10 maanden was. Ik ben alleenstaande moeder en mijn moeder was dus mijn steun en toeverlaat en een soort tweede ouder voor mijn zoon, ze was ook bij mijn bevalling bijvoorbeeld. Ik was er ook altijd vanuit gegaan dat zij nog honderd jaar bij ons zou zijn, ze is echter van het een op het andere moment overleden.
Het eerste jaar na haar dood heb ik volgens mij alleen maar gehuild, ik deed niks meer, kwam het huis niet uit en het enige wat ik op kon brengen was de baby verzorgen. Na een jaar ofzo was het ergste leed geleden, maar ik huil nog best vaak. Ook waar mijn zoontje bij is. Hij weet dat ook, ik vertel hem dan ook gewoon dat ik moet huilen omdat ik mijn mamma mis.
Ik ben ook in therapie geweest, en dat heeft me wel geholpen. Maar het verdriet blijft wel, dat gaat volgens mij nooit meer over.
Mijn zoontje en ik hebben trouwens een soort ritueeltje, misschien kun je dat met jouw kinderen ook doen. Hij kijkt op de fiets graag naar de lucht en wees altijd de maan aan. Dus ik heb hem verteld dat zijn oma op de maan woont en nu zwaaien we altijd samen. Dan zitten we op de fiets en roept hij heel blij "mamma, ik zie de maan! Daar is mijn oma, mijn oma-maan!" Ik vind dat altijd heel fijn, de maan zie je overal ter wereld en dat gaf me ook de mogelijkheid om het op kinderniveau een beetje uit te leggen.
Sterkte, misschien heb je hier wat aan.
Psst, Fleurtje, je hebt mail
.
Ook hier een beetje herkenning. Niet mijn vader, maar mijn moeder is heel onverwacht overleden toen mijn zoontje 10 maanden was. Ik ben alleenstaande moeder en mijn moeder was dus mijn steun en toeverlaat en een soort tweede ouder voor mijn zoon, ze was ook bij mijn bevalling bijvoorbeeld. Ik was er ook altijd vanuit gegaan dat zij nog honderd jaar bij ons zou zijn, ze is echter van het een op het andere moment overleden.
Het eerste jaar na haar dood heb ik volgens mij alleen maar gehuild, ik deed niks meer, kwam het huis niet uit en het enige wat ik op kon brengen was de baby verzorgen. Na een jaar ofzo was het ergste leed geleden, maar ik huil nog best vaak. Ook waar mijn zoontje bij is. Hij weet dat ook, ik vertel hem dan ook gewoon dat ik moet huilen omdat ik mijn mamma mis.
Ik ben ook in therapie geweest, en dat heeft me wel geholpen. Maar het verdriet blijft wel, dat gaat volgens mij nooit meer over.
Mijn zoontje en ik hebben trouwens een soort ritueeltje, misschien kun je dat met jouw kinderen ook doen. Hij kijkt op de fiets graag naar de lucht en wees altijd de maan aan. Dus ik heb hem verteld dat zijn oma op de maan woont en nu zwaaien we altijd samen. Dan zitten we op de fiets en roept hij heel blij "mamma, ik zie de maan! Daar is mijn oma, mijn oma-maan!" Ik vind dat altijd heel fijn, de maan zie je overal ter wereld en dat gaf me ook de mogelijkheid om het op kinderniveau een beetje uit te leggen.
Sterkte, misschien heb je hier wat aan.
Psst, Fleurtje, je hebt mail
.
Am Yisrael Chai!
zondag 6 mei 2007 om 19:32
Ik heb mijn beide ouders verloren, eerst mijn moeder en 14 jaar later mijn vader. Het verdriet blijft, de ene keer erger dan de andere keer.
Soms overvalt het me. Ik stond van de week in een winkel en ik hoor een meisje zeggen: He, dat is leuk voor moederdag. Beng, tranen in mijn ogen en heftig slikken.Ik vind hetmoeilijk om er met andere mensne over te praten en heb dat zeker bij mijn moeder veel te weinig gedaan. Ik heb alles voor mezelf gehouden. Toch moet verdriet er een keer uit en dat gebeurd nu.
Laat je tranen maar komen, schrijf en praat er over. Leg het je oudste uit en zo'n ritueeltje waar iemand over schrijft is ook een heel goed idee.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik geloof trouwens dat de meeste "zielen"de eerste tijd bij ons blijven dus dat de overledene dichtbij is. Ik heb mijn moeder ook "gezien"en gevoeld al durf ik dat niet tegen veel mensne te zeggen omdat ze anders denken dat ik gek ben.
Soms overvalt het me. Ik stond van de week in een winkel en ik hoor een meisje zeggen: He, dat is leuk voor moederdag. Beng, tranen in mijn ogen en heftig slikken.Ik vind hetmoeilijk om er met andere mensne over te praten en heb dat zeker bij mijn moeder veel te weinig gedaan. Ik heb alles voor mezelf gehouden. Toch moet verdriet er een keer uit en dat gebeurd nu.
Laat je tranen maar komen, schrijf en praat er over. Leg het je oudste uit en zo'n ritueeltje waar iemand over schrijft is ook een heel goed idee.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik geloof trouwens dat de meeste "zielen"de eerste tijd bij ons blijven dus dat de overledene dichtbij is. Ik heb mijn moeder ook "gezien"en gevoeld al durf ik dat niet tegen veel mensne te zeggen omdat ze anders denken dat ik gek ben.
dinsdag 8 mei 2007 om 22:34
Hallo allemaal!
Bedankt voor jullie lieve woorden en knuffels, deze doen mij goed!
Ik heb inmiddels al aardig wat tips (mijn verhaal staat ook op andere fora). Ik moet zelfs een lijstje gaan maken om ze allemaal 1 voor 1 uit te voeren en om mijn prioriteit per actiepunt aan te geven. Dat wordt nog wat...
Heb niet zo heel veel tijd voor mezelf, moet alles goed plannen en dan nog loopt vaak alles anders dan gepland.
Ik ga snel aan de slag, ik laat nog wel eens wat van me horen binnenkort.
Gr,
Jolanda
Bedankt voor jullie lieve woorden en knuffels, deze doen mij goed!
Ik heb inmiddels al aardig wat tips (mijn verhaal staat ook op andere fora). Ik moet zelfs een lijstje gaan maken om ze allemaal 1 voor 1 uit te voeren en om mijn prioriteit per actiepunt aan te geven. Dat wordt nog wat...
Heb niet zo heel veel tijd voor mezelf, moet alles goed plannen en dan nog loopt vaak alles anders dan gepland.
Ik ga snel aan de slag, ik laat nog wel eens wat van me horen binnenkort.
Gr,
Jolanda
dinsdag 8 mei 2007 om 23:28
Ik heb geen kinderen, maar herken je 'verstoorde rouwverwerking' wel. Net na het overlijden van mijn moeder is er een grote famlieruzie ontstaan en dat heeft voor veel 'herrie' gezorgd in de tijd dat ik net in het verwerken stond, naar mijn idee heeft het daarom ook veel langer geduurd. Heb ook een berichtje voor je achtergelaten bij Esta. Sterkte.
woensdag 9 mei 2007 om 08:03
Ik herken je gevoel niet zo.
Ik heb 8 jaar geleden in de laatste maand van mijn zwangerschap mijn paard verloren(afgemaakt) en twee weken voor de geboorte van mijn zoon(een echte huilbaby) is mijn vader overleden.Als iemand ooit had gezegt dat ik dat voor mijn kiezen zou krijgen en ik het zou overleven had ik hem voor gek verklaart maar op de een of andere manier ben ik eruit gekomen.
Een mens is blijkbaar toch sterker dan hij/zij in eerste instantie dacht.
Vergis je niet, ik heb ook wat jankend boven zijn bedje gestaan en ik ben ook echt verdrietig geweest maar het heeft me er nooit onder gekregen.
Ik wens je heel veel sterkte en heel goed dat je hulp gezocht hebt omdat je er zelf niet meer uitkwam.
Tijd heelt alle wonden hoe erg dat op dit moment ook klinkt.
Ik heb 8 jaar geleden in de laatste maand van mijn zwangerschap mijn paard verloren(afgemaakt) en twee weken voor de geboorte van mijn zoon(een echte huilbaby) is mijn vader overleden.Als iemand ooit had gezegt dat ik dat voor mijn kiezen zou krijgen en ik het zou overleven had ik hem voor gek verklaart maar op de een of andere manier ben ik eruit gekomen.
Een mens is blijkbaar toch sterker dan hij/zij in eerste instantie dacht.
Vergis je niet, ik heb ook wat jankend boven zijn bedje gestaan en ik ben ook echt verdrietig geweest maar het heeft me er nooit onder gekregen.
Ik wens je heel veel sterkte en heel goed dat je hulp gezocht hebt omdat je er zelf niet meer uitkwam.
Tijd heelt alle wonden hoe erg dat op dit moment ook klinkt.
vrijdag 8 juni 2007 om 21:36
hoi Jolanda,
Ik herken veel in je verhaal en ik hoop dat je af en toe je geplaatste berichtjes nog es terugleest. Nadat we mijn eerste zwangerschap hadden afgebroken (ik was ruim 5 mnd zwanger toen ons kindje niet levensvatbaar bleek) kreeg mijn vader te horen dat hij kanker had. Een paar maanden erna was ik weer zwanger en helaas liep deze zwangerschap ook niet goed. Na 17 weken zwangeren werd ons 2e kindje geboren. Voor ons en ook voor mijn ouders een enorme klap. Met mijn vader ging het daarna snel bergafwaarts en hij overleed 10 maanden later. Een maand daarna raakte ik weer zwanger (ongepland) en ook deze zwagerschap eindigde na ruim 4 maanden.
Ik raakte na de 2e en na de 3e zwangerschap in een depressie en ontwikkelde angsten en een post traumatische stress stoornis. Hoewel onze kindjes dus niet bij ons zijn voel ik me erg schuldig tegenover mijn vader. Hij wilde zo graag kleinkinderen en die heb ik hem niet (levend) kunnen geven! Nou ben ik ook enig kind, dus was er ook niemand die kon 'compenseren'. Klinkt heel bot en akelig, maar zo voel ik het ook.
Op dit moment heb ik begeleiding van een psych en nu gaat het redelijk. Er zitten wel twee heel nare en moeizame jaren tussen het overlijden van mijn vader en nu. Misschien kunnen we daarover es van gedachten wisselen en ervaringen en tips 'ruilen'?
groetjes,
Ingos
Ik herken veel in je verhaal en ik hoop dat je af en toe je geplaatste berichtjes nog es terugleest. Nadat we mijn eerste zwangerschap hadden afgebroken (ik was ruim 5 mnd zwanger toen ons kindje niet levensvatbaar bleek) kreeg mijn vader te horen dat hij kanker had. Een paar maanden erna was ik weer zwanger en helaas liep deze zwangerschap ook niet goed. Na 17 weken zwangeren werd ons 2e kindje geboren. Voor ons en ook voor mijn ouders een enorme klap. Met mijn vader ging het daarna snel bergafwaarts en hij overleed 10 maanden later. Een maand daarna raakte ik weer zwanger (ongepland) en ook deze zwagerschap eindigde na ruim 4 maanden.
Ik raakte na de 2e en na de 3e zwangerschap in een depressie en ontwikkelde angsten en een post traumatische stress stoornis. Hoewel onze kindjes dus niet bij ons zijn voel ik me erg schuldig tegenover mijn vader. Hij wilde zo graag kleinkinderen en die heb ik hem niet (levend) kunnen geven! Nou ben ik ook enig kind, dus was er ook niemand die kon 'compenseren'. Klinkt heel bot en akelig, maar zo voel ik het ook.
Op dit moment heb ik begeleiding van een psych en nu gaat het redelijk. Er zitten wel twee heel nare en moeizame jaren tussen het overlijden van mijn vader en nu. Misschien kunnen we daarover es van gedachten wisselen en ervaringen en tips 'ruilen'?
groetjes,
Ingos
