Relaties
alle pijlers
vader vertrekt voorgoed naar buitenland, verdrietig
donderdag 5 mei 2022 om 08:31
Hoi iedereen,
mijn vader komt oorspronkelijk uit Argentinië. Op een gegeven moment is hij verliefd geworden op mijn Nederlandse moeder en hebben ze besloten hier een gezin te stichten. Inmiddels zijn wij ruim volwassen en hebben we ook weer kinderen.
Al in mijn jeugd zag ik dat mijn vader eigenlijk nooit echt genoot van zijn leven hier. Hij miste zijn familie in Argentinië, was regelmatig echt somber en agressief, toonde weinig betrokkenheid bij ons en nu ook niet bij de kleinkinderen.
Nu heeft hij, voor mij althans, vrij plotseling besloten om van mijn moeder te scheiden en terug te gaan naar zijn familie in Argentinië. Hij heeft daar geen broers of zussen, maar wel tantes, ooms, neefjes en nichten. Ik weet dat het zijn leven is en dat hij zelf mag kiezen hoe hij dat vormgeeft. Toch voel ik me verdrietig, en hoewel ik ruim volwassen ben, ook in de steek gelaten. Ik kamp met vragen als: waarom vindt mijn vader mij en mijn broer en zus niet genoeg om hier te blijven? vindt hij het niet erg dat hij onze kinderen (zijn kleinkinderen) moet missen?
Het zal erg moeilijk zijn om elkaar te bezoeken, ik heb amper geld voor een ticket (wellicht eens per jaar of 2 jaar) en mijn vader een medische conditie waardoor vliegen wordt afgeraden.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, maar ik denk vooral m'n hart luchten. Ik twijfel ineens ook aan de sterkte van onze band en hoewel hij überhaupt van mijn en ons gezin houdt
. Hij zegt zelf dat het niet aan ons ligt, maar dat hij hier gewoon niet gelukkig is. en natuurlijk gun ik hem dat hij gelukkig is. Maar het doet pijn dat hij niet meer echt in mijn/ons leven zal zijn.
.
mijn vader komt oorspronkelijk uit Argentinië. Op een gegeven moment is hij verliefd geworden op mijn Nederlandse moeder en hebben ze besloten hier een gezin te stichten. Inmiddels zijn wij ruim volwassen en hebben we ook weer kinderen.
Al in mijn jeugd zag ik dat mijn vader eigenlijk nooit echt genoot van zijn leven hier. Hij miste zijn familie in Argentinië, was regelmatig echt somber en agressief, toonde weinig betrokkenheid bij ons en nu ook niet bij de kleinkinderen.
Nu heeft hij, voor mij althans, vrij plotseling besloten om van mijn moeder te scheiden en terug te gaan naar zijn familie in Argentinië. Hij heeft daar geen broers of zussen, maar wel tantes, ooms, neefjes en nichten. Ik weet dat het zijn leven is en dat hij zelf mag kiezen hoe hij dat vormgeeft. Toch voel ik me verdrietig, en hoewel ik ruim volwassen ben, ook in de steek gelaten. Ik kamp met vragen als: waarom vindt mijn vader mij en mijn broer en zus niet genoeg om hier te blijven? vindt hij het niet erg dat hij onze kinderen (zijn kleinkinderen) moet missen?
Het zal erg moeilijk zijn om elkaar te bezoeken, ik heb amper geld voor een ticket (wellicht eens per jaar of 2 jaar) en mijn vader een medische conditie waardoor vliegen wordt afgeraden.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, maar ik denk vooral m'n hart luchten. Ik twijfel ineens ook aan de sterkte van onze band en hoewel hij überhaupt van mijn en ons gezin houdt
. Hij zegt zelf dat het niet aan ons ligt, maar dat hij hier gewoon niet gelukkig is. en natuurlijk gun ik hem dat hij gelukkig is. Maar het doet pijn dat hij niet meer echt in mijn/ons leven zal zijn..
donderdag 5 mei 2022 om 08:38
Dikke knuffel!
Ik denk dat je het echt moet zien dat het voor hem al die jaren moeilijk was, zonder zijn familie. Een sluimerend gevoel waaraan hij nooit gehoor kon geven. Hij heeft gewacht tot jullie groot waren en een eigen leven leidde.
Nu kiest hij voor zichzelf, hoe pijnlijk ook voor jou, maar ik denk niet dat hij minder van jou houdt.
Ik denk dat je het echt moet zien dat het voor hem al die jaren moeilijk was, zonder zijn familie. Een sluimerend gevoel waaraan hij nooit gehoor kon geven. Hij heeft gewacht tot jullie groot waren en een eigen leven leidde.
Nu kiest hij voor zichzelf, hoe pijnlijk ook voor jou, maar ik denk niet dat hij minder van jou houdt.
Ozo.
misschien dat het je zal troosten als je ziet dat je vader weer gelukkig is..
donderdag 5 mei 2022 om 08:55
Ik denk dat het los van zijn kinderen staat.
Als ik bv kijk binnen mijn eigen Marokkaanse gemeenschap, dan zie ik dat de eerste generatie Marokkaanse gastarbeiders ook na het grootbrengen van hun kinderen terugkeert naar Marokko.
Heimwee, gemis en je nooit écht thuis hebben gevoeld in een ander land kan héél erg sterk zijn. Veel Marokkaanse remigranten gaven aan zich erg eenzaam en depressief te hebben gevoeld in het buitenland en dat terugkeren eindelijk weer 'thuiskomen' is. Ze willen hun oude dag slijten in het land waar ze zijn opgegroeid. Het gevoel van heimwee heeft altijd wel op de achtergrond gesluimerd.
Als je zelf nooit huis en haard hebt verlaten kun je je daar misschien geen voorstelling bij maken, maar sommige ouderen leven weer op als ze terugkeren naar het land van herkomst. De geur van het land, de grond, de sfeer, de herinneringen, de mensen, overgebleven familieleden etc ze willen het opnieuw helemaal weer herbeleven. Dit staat echt los van de liefde voor hun kinderen en kleinkinderen.
Bovendien is er in Nederland ook geen hele grote Argentijnse gemeenschap (die ook nog eens van zijn generatie zou zijn) waardoor ik me heel goed kan voorstellen dat hij weer onder 'zijn mensen' wil zijn.
Trouwens ook onder de Marokkaanse ouderen ontstaan om deze reden echtscheidingen. Vader wil op zijn oude dag terug naar 'huis', moeder wil bij haar kinderen in Nederland blijven en de scheiding is een feit.
Heimwee kan heel sterk zijn.
Als ik bv kijk binnen mijn eigen Marokkaanse gemeenschap, dan zie ik dat de eerste generatie Marokkaanse gastarbeiders ook na het grootbrengen van hun kinderen terugkeert naar Marokko.
Heimwee, gemis en je nooit écht thuis hebben gevoeld in een ander land kan héél erg sterk zijn. Veel Marokkaanse remigranten gaven aan zich erg eenzaam en depressief te hebben gevoeld in het buitenland en dat terugkeren eindelijk weer 'thuiskomen' is. Ze willen hun oude dag slijten in het land waar ze zijn opgegroeid. Het gevoel van heimwee heeft altijd wel op de achtergrond gesluimerd.
Als je zelf nooit huis en haard hebt verlaten kun je je daar misschien geen voorstelling bij maken, maar sommige ouderen leven weer op als ze terugkeren naar het land van herkomst. De geur van het land, de grond, de sfeer, de herinneringen, de mensen, overgebleven familieleden etc ze willen het opnieuw helemaal weer herbeleven. Dit staat echt los van de liefde voor hun kinderen en kleinkinderen.
Bovendien is er in Nederland ook geen hele grote Argentijnse gemeenschap (die ook nog eens van zijn generatie zou zijn) waardoor ik me heel goed kan voorstellen dat hij weer onder 'zijn mensen' wil zijn.
Trouwens ook onder de Marokkaanse ouderen ontstaan om deze reden echtscheidingen. Vader wil op zijn oude dag terug naar 'huis', moeder wil bij haar kinderen in Nederland blijven en de scheiding is een feit.
Heimwee kan heel sterk zijn.
mabido wijzigde dit bericht op 05-05-2022 12:54
4.31% gewijzigd
donderdag 5 mei 2022 om 08:59
Dat je er verdrietig om bent is lief en begrijpelijk, en dat kun je hem ook zeker laten weten. Maar blijf weg van gedachtengangen als 'hij vindt ons niet belangrijk genoeg'. Daarmee invalideer je zijn redenen, hij heeft dit vast niet eventjes in een opwelling besloten. En je maakt je eigen geluk daarmee hoger in rang dan het zijne. Ook voor hem komt de verhuizing met nadelen, maar de balans slaat voor hem door naar positief. Gun hem dat dan ook, en laat het geluk voor hem naast je eigen verdriet bestaan.
donderdag 5 mei 2022 om 09:20
Ik snap dat je het moeilijk vindt. Maar niet dat je twijfelt aan zijn liefde voor jou en je gezin.
Ik hou veel van mijn ouders, maar toch ben ik in een ander land gaan wonen, waar ik nu met mijn (buitenlandse) man een gezin heb.
En ik sluit niet uit dat ik in de (verre) toekomst, als mijn kinderen volwassen zijn, ooit weer terugverhuis naar Nederland.
Van je kinderen houden en de behoefte hebben terug te keren naar je geboorteland kunnen naast elkaar bestaan.
Sterkte.
Ik hou veel van mijn ouders, maar toch ben ik in een ander land gaan wonen, waar ik nu met mijn (buitenlandse) man een gezin heb.
En ik sluit niet uit dat ik in de (verre) toekomst, als mijn kinderen volwassen zijn, ooit weer terugverhuis naar Nederland.
Van je kinderen houden en de behoefte hebben terug te keren naar je geboorteland kunnen naast elkaar bestaan.
Sterkte.
donderdag 5 mei 2022 om 12:07
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties. Het is überhaupt al fijn om m'n verhaal kwijt te kunnen. Het klopt dat ik niet moet twijfelen aan mijn liefde voor mij en de kinderen, maar toch kan ik me niet voorstellen dat ik ooit zo ver bij ze verwijderd zou willen zijn. Maargoed, ik weet dan ook niet hoe het is om niet in je thuisland te zijn. Zoals hij het uitlegt gaat het hem niet zo zeer om het land, hij vindt Nederland ook fijn. Maar vooral om de familie. Die dus nog bestaat uit ooms, tantes, neven en nichten. Die mist hij heel erg.
donderdag 5 mei 2022 om 12:55
Dat kan ik goed begrijpen.Daraknakat schreef: ↑05-05-2022 12:07Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties. Het is überhaupt al fijn om m'n verhaal kwijt te kunnen. Het klopt dat ik niet moet twijfelen aan mijn liefde voor mij en de kinderen, maar toch kan ik me niet voorstellen dat ik ooit zo ver bij ze verwijderd zou willen zijn. Maargoed, ik weet dan ook niet hoe het is om niet in je thuisland te zijn. Zoals hij het uitlegt gaat het hem niet zo zeer om het land, hij vindt Nederland ook fijn. Maar vooral om de familie. Die dus nog bestaat uit ooms, tantes, neven en nichten. Die mist hij heel erg.
donderdag 5 mei 2022 om 13:05
Tuurlijk mag jij wel vinden dat hij verzaakt op vadergevoelens voor jullie. Want dat doet hij ook. En heeft hij eerder ook al gedaan, hij klinkt niet als een leuke fijne warme vader in je OP.
Je kan er alleen niets aan veranderen. Hij kiest bewust om daar heen te gaan. Nadat hij zelf kinderen in NL heeft gemaakt.
Hij kan blijkbaar niet vaak vliegen en weet dat mensen niet altijd maar geld hebben om hem te gaan bezoeken, hij weet en kiest voor een leven daar zonder jullie.
Is gewoon kut en dan mag jij prima voelen en hem laten weten. Maar je kan er niets aan veranderen. Uiteindelijk zal er acceptatie komen.
Je kan er alleen niets aan veranderen. Hij kiest bewust om daar heen te gaan. Nadat hij zelf kinderen in NL heeft gemaakt.
Hij kan blijkbaar niet vaak vliegen en weet dat mensen niet altijd maar geld hebben om hem te gaan bezoeken, hij weet en kiest voor een leven daar zonder jullie.
Is gewoon kut en dan mag jij prima voelen en hem laten weten. Maar je kan er niets aan veranderen. Uiteindelijk zal er acceptatie komen.
zaterdag 7 mei 2022 om 13:40
Ow, please, natuurlijk mag dat.
Maar een ander mag daar weer wat van vinden. Zeker als dat kind nooit zelf heeft gekozen voor het ter leven komen. Dat hebben die ouders gedaan.
Lijkt me wel zo eerlijk dat een kind dan iets mag vinden van bepaalde keuzes van hun ouders.
zaterdag 7 mei 2022 om 13:42
Het gaat er niet om of het mag, het gaat erom dat het verdrietig is voor mensen als een van hun naasten besluit om niet meer in hun leven te zijn.
zaterdag 7 mei 2022 om 13:44
Dat is zeker waar. Maar that’s life toch? Ik en man willen straks ook overwinteren in het buitenland, als de kinderen allebei zelfstandig zijn.
zaterdag 7 mei 2022 om 13:45
Ah, vandaar.
Het mag, en je kinderen mogen dat gewoon stom vinden.
Daarnaast is overwinteren ook wat anders dan emigreren he?
zaterdag 7 mei 2022 om 13:56
Stel je dan nu dat je om levensgebeurtenissen niet verdrietig mag zijn omdat het levensgebeurtenissen zijn? Dat is niet reëel.
