Vaderdag

Omdat het forum toch weg gaat, kan ik ook wel een privézaak bespreken.
Zondag Is het Vaderdag. Eigenlijk doe ik daar niet aan, maar mijn vader wel en om gedoe voor te zijn ga ik er altijd wel heen. Vorig jaar heeft mijn zus ruzie gehad met de partner van mijn vader. Ik ook, maar zus is wat standvastiger en is er al een jaar niet geweest. Ze vindt ook wel dat we ‘iets’ moeten doen voor Vaderdag, maar haar idee is een kaartje sturen, of een bos bloemen uit een rijdende auto over de schutting gooien. Ik vind een half uurtje, 1 kop koffie, en tot ziens maar weer.
Toch stom, we hebben geen zin, het wordt ook helemaal niet leuk, en het enige pluspunt is dat hij er waarschijnlijk blij mee is (denk ik, want hij zegt dat nooit of zo). Volgens mij ben ik met Pasen wel geweest. Het is te doen, maar echt een verplicht nummer. De man (en ook de nieuwe vrouw) heeft echt nog nooit iets over mij gevraagd, heel af en toe iets over de kinderen, maar als ik daar op antwoord, gaat het snel weer over hem.
Maar ja, goed, een half uurtje vind ik dus wel te overzien, als hij er misschien blij mee is. Zus krijg ik misschien wel mee, maar echt niet van harte.
Hoe doen jullie dat? (Degenen met ook zo’n plichtmatige ouderband).

Ik las net voor het eerst het topic van een TO die haar kinderen emotioneel heeft verwaarloosd zonder het door te hebben. Jeetje, wat een herkenning, maar ik vind het vooral sneu voor haar dat ze niet door heeft hoe haar acties deze gevolgen hebben. Mijn vader zit net zo in elkaar, heeft voor zijn gevoel alles voor ons over gehad en gedaan, en nu laten we hem vallen. Dat klopt dan niet eens, want we hebben hem heel vaak zijn bluebandgezinsgevoel gegeven, of althans eraan meegedaan dat hij dat zo kon ervaren. Groepsfoto’s om naar familie te sturen e.d., grappig, dat kwam exact zo voor in dat topic.