Relaties
alle pijlers
Veel twijfels
maandag 15 juni 2020 om 10:31
Beste forummers
Ik heet jochem 36 jaar, ben 10 jaar getrouwd in een relatie van 17 jaar. We hebben samen 2 kinderen van 7 en 5. Ik worstel al een tijdje met een issue dat ik voor mijzelf niet helder krijg en wat ik hiermee aan moet.
Tijdje terug had mijn vrouw weer een uitbarsting gehad wat mn hart deed blokkeren. Ik werk in ploegendiensten ben dus niet altijd thuis. Toen ik thuis kwam van de avonddienst was alles rustig en iedereen sliep. De volgende ochtend
iedereen uit bed halen, en bleek de oudste een wond op zn oor te hebben. Ik vroeg, hoe kom je daar aan? Hij zei, ik was een beetje stout geweest en mama heeft mij aan mijn oren naar bed gebracht. Het was een flinke snee, veroorzaakt door een lange nagel, wat zeker een week heeft geduurd dat het goed dicht was. De oudste was weer eens op dreef met mijn vrouw om haar uit de tent te lokken. Zoals kleine kinderen dat doen. Mn vrouw vertelde dat hij erg vervelend was, niet wilde luisteren en zo aan zijn oren naar bed had gebracht. De wond zag zij ook pas de volgende dag. Veel spijt heeft zij hiervan, en niet gemerkt dat zij die aangebracht heeft. Was niet de bedoeling dus.
Driekwart jaar eerder heeft zij ook de controle verloren en hem ook zichtbaar in het gelaat een plek achter gelaten. Dit gebeurde per ongeluk, omdat hij zijn hoofd weg draaide. Kan, maar met kracht/frustratie die vrij kwam maakte in mij zorgen. Toen hebben we ook een gesprek gehad. Kort weg gezegd, als dit nogmaals voorkomt dan zet ik een punt achter onze relatie. Zo een soort gelijk iets is tot nu toe 4 keer voorgekomen. Hiervoor is zij ook in therapie geweest. Ik heb dus vorige week gezegd dat door dit voorval de relatie voorbij is en mijn hart stuk is. Je blijft ondanks alles van mijn kinderen af. Op wat voor manier dan ook. We hebben afgelopen weken heel veel gepraat, we zijn elkaar uit het oog verloren het afgelopen jaar door gebeurtenissen, het op een lijn zitten qua opvoeding kan beter, onze verhouding tussen elkaar kan beter, en de kinderen die ons goed tegen elkaar kunnen opzetten moet doorbroken
worden en nog meer punten. Hier wordt aangewerkt. Maar steeds komt bij mij de gedachte weer naar boven, wat als er weer zo een moment komt en wat als het weer erger is. Ze zien het op school, zwemles ect..Het is nu 4 keer gebeurt en kan dit niet meer aanzien. Voor mij is het voorbij, desondanks dat we er aan willen werken, veel van elkaar houden, kan ik het niet meer aanzien dat als ze het even niet meer aankan, een kortsluiting heeft, en hun dus even goed rechtzet. Met de gevolgen van dien. Als jullie me goed begrijpen, houd ik zielsveel van haar, trajecten doorlopen om zichzelf terug te vinden, maar om 10 jaar huwelijk zo aan de kant te zetten vind ik ook wel een hele zware beslissing en zeker voor de kinderen. Maar als ik steeds terug kom op de gedachte, blijf van mijn kinderen af, op wat voor manier dan ook, sla ik helemaal dicht, en wil nergens meer aan werken. Ik heb dus aangeven dat ik wil stoppen hiermee, zij alles uit de kast trekt om het goed te maken en weer zin aan onze relatie te willen geven. Ik heb gezegd dat ik ook mee zal werken om het te verbeteren, maar in mn gedachten til ik mn beslissing tot na de zomervakantie over om een knoop door te hakken. Ben gewoon bang dat over een half jaar of langer het weer gebeurt, en als ik er niet bij ben om mn kinderen te beschermen tegen haar bui als ze het even niet meer aankan. Dit gebeurt zelden, maar als het gebeurt is het meestal raak. Wat moet ik met deze situatie aan? Wel blijven, hard er aan werken of weggaan, je hele leven onderste boven gooien om je kinderen in bescherming te nemen. Vind het een lastig onderwerp maar in mn hart is er zowiezo iets stuk gegaan. Dat voel ik. En of ik dit kan herstellen weet ik echt niet. Dank dat jullie de moeite hebben genomen om mijn situatie te lezen.
Ik heet jochem 36 jaar, ben 10 jaar getrouwd in een relatie van 17 jaar. We hebben samen 2 kinderen van 7 en 5. Ik worstel al een tijdje met een issue dat ik voor mijzelf niet helder krijg en wat ik hiermee aan moet.
Tijdje terug had mijn vrouw weer een uitbarsting gehad wat mn hart deed blokkeren. Ik werk in ploegendiensten ben dus niet altijd thuis. Toen ik thuis kwam van de avonddienst was alles rustig en iedereen sliep. De volgende ochtend
iedereen uit bed halen, en bleek de oudste een wond op zn oor te hebben. Ik vroeg, hoe kom je daar aan? Hij zei, ik was een beetje stout geweest en mama heeft mij aan mijn oren naar bed gebracht. Het was een flinke snee, veroorzaakt door een lange nagel, wat zeker een week heeft geduurd dat het goed dicht was. De oudste was weer eens op dreef met mijn vrouw om haar uit de tent te lokken. Zoals kleine kinderen dat doen. Mn vrouw vertelde dat hij erg vervelend was, niet wilde luisteren en zo aan zijn oren naar bed had gebracht. De wond zag zij ook pas de volgende dag. Veel spijt heeft zij hiervan, en niet gemerkt dat zij die aangebracht heeft. Was niet de bedoeling dus.
Driekwart jaar eerder heeft zij ook de controle verloren en hem ook zichtbaar in het gelaat een plek achter gelaten. Dit gebeurde per ongeluk, omdat hij zijn hoofd weg draaide. Kan, maar met kracht/frustratie die vrij kwam maakte in mij zorgen. Toen hebben we ook een gesprek gehad. Kort weg gezegd, als dit nogmaals voorkomt dan zet ik een punt achter onze relatie. Zo een soort gelijk iets is tot nu toe 4 keer voorgekomen. Hiervoor is zij ook in therapie geweest. Ik heb dus vorige week gezegd dat door dit voorval de relatie voorbij is en mijn hart stuk is. Je blijft ondanks alles van mijn kinderen af. Op wat voor manier dan ook. We hebben afgelopen weken heel veel gepraat, we zijn elkaar uit het oog verloren het afgelopen jaar door gebeurtenissen, het op een lijn zitten qua opvoeding kan beter, onze verhouding tussen elkaar kan beter, en de kinderen die ons goed tegen elkaar kunnen opzetten moet doorbroken
worden en nog meer punten. Hier wordt aangewerkt. Maar steeds komt bij mij de gedachte weer naar boven, wat als er weer zo een moment komt en wat als het weer erger is. Ze zien het op school, zwemles ect..Het is nu 4 keer gebeurt en kan dit niet meer aanzien. Voor mij is het voorbij, desondanks dat we er aan willen werken, veel van elkaar houden, kan ik het niet meer aanzien dat als ze het even niet meer aankan, een kortsluiting heeft, en hun dus even goed rechtzet. Met de gevolgen van dien. Als jullie me goed begrijpen, houd ik zielsveel van haar, trajecten doorlopen om zichzelf terug te vinden, maar om 10 jaar huwelijk zo aan de kant te zetten vind ik ook wel een hele zware beslissing en zeker voor de kinderen. Maar als ik steeds terug kom op de gedachte, blijf van mijn kinderen af, op wat voor manier dan ook, sla ik helemaal dicht, en wil nergens meer aan werken. Ik heb dus aangeven dat ik wil stoppen hiermee, zij alles uit de kast trekt om het goed te maken en weer zin aan onze relatie te willen geven. Ik heb gezegd dat ik ook mee zal werken om het te verbeteren, maar in mn gedachten til ik mn beslissing tot na de zomervakantie over om een knoop door te hakken. Ben gewoon bang dat over een half jaar of langer het weer gebeurt, en als ik er niet bij ben om mn kinderen te beschermen tegen haar bui als ze het even niet meer aankan. Dit gebeurt zelden, maar als het gebeurt is het meestal raak. Wat moet ik met deze situatie aan? Wel blijven, hard er aan werken of weggaan, je hele leven onderste boven gooien om je kinderen in bescherming te nemen. Vind het een lastig onderwerp maar in mn hart is er zowiezo iets stuk gegaan. Dat voel ik. En of ik dit kan herstellen weet ik echt niet. Dank dat jullie de moeite hebben genomen om mijn situatie te lezen.
maandag 15 juni 2020 om 10:58
Vraag opvoedondersteuning aan. En zorg dat je vrouw nogmaals therapie krijgt. Zo te zien is het de vorige keer nog niet helemaal goed afgerond.
En verder eens met wat Madeliefjes zegt. Als jullie gaan scheiden, komt er co-ouderschap en dan ben je helemaal het zicht en de controle op de situatie kwijt.
En verder eens met wat Madeliefjes zegt. Als jullie gaan scheiden, komt er co-ouderschap en dan ben je helemaal het zicht en de controle op de situatie kwijt.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 15 juni 2020 om 11:07
Wat lastig Jochem. Je wil het beste voor je kinderen en waarschijnlijk je vrouw ook. Soms lukt het niet helemaal en dat is het tijd om samen hulp te zoeken hiervoor. Juist door je vrouw te steunen in dit proces kan dit voor haar groei opleveren, dat de incidentele agressie stopt.
Zoek hulp, juist bij scheiden ontstaat er veel stress waardoor de kans is dat de agressie groter wordt.
Opvoedondersteuning kan je krijgen bij het jgz maar ga ik naar de huisarts.
Zoek hulp, juist bij scheiden ontstaat er veel stress waardoor de kans is dat de agressie groter wordt.
Opvoedondersteuning kan je krijgen bij het jgz maar ga ik naar de huisarts.
maandag 15 juni 2020 om 11:11
En het is geen schande om hulp te zoeken hoor. Opvoeden is de moeilijkste taak in je leven. Kinderen zijn kinderen. Er is geen 1 kind die denkt, goh, nu ga ik mn vader/moeder eens lekker kwaad maken. Maar toch kunnen ze soms t bloed onder je nagels vandaan halen, en dan weet je als ouder niet wat je moet doen.
ik geef mn bek ook maar een douw
maandag 15 juni 2020 om 11:15
Doet ze dit uit onmacht of met opzet?
Bij het eerste zou ik eerder inzetten om haar te helpen, zodat zij meer ontspannen is en waardoor haar lont een stuk langer is. Vast dat zij ook niet zo met haar kinderen om wil gaan.
Wat doet zij in het dagelijks leven? Hoeveel van de tijd ben jij er niet en moet zij de kinderen verzorgen? Doet ze ook voldoende andere dingen dan alleen moeder zijn? En hoeveel tijd hebben jullie nog samen?
Ik zou het grotere plaatje voor haar en jullie eens onder de loep nemen. Als je dat kunt aanpakken, verdwijnt de onmacht vaak vanzelf.
Bij het eerste zou ik eerder inzetten om haar te helpen, zodat zij meer ontspannen is en waardoor haar lont een stuk langer is. Vast dat zij ook niet zo met haar kinderen om wil gaan.
Wat doet zij in het dagelijks leven? Hoeveel van de tijd ben jij er niet en moet zij de kinderen verzorgen? Doet ze ook voldoende andere dingen dan alleen moeder zijn? En hoeveel tijd hebben jullie nog samen?
Ik zou het grotere plaatje voor haar en jullie eens onder de loep nemen. Als je dat kunt aanpakken, verdwijnt de onmacht vaak vanzelf.
maandag 15 juni 2020 om 11:50
Hoe vaak draai jij avonddiensten en draait jouw vrouw dus alleen op voor de verzorging van de kinderen?
Kun je niet wat vaker overdag werken als de kinderen op school zitten en zorgen dat je ze kan opvangen na school of thuis bent bij het avondritueel.
Scheiden lost niets op.
De BSO is niet open on de avonduren dus waar moeten je kinderen dan blijven als jij werkt.
Kun je niet wat vaker overdag werken als de kinderen op school zitten en zorgen dat je ze kan opvangen na school of thuis bent bij het avondritueel.
Scheiden lost niets op.
De BSO is niet open on de avonduren dus waar moeten je kinderen dan blijven als jij werkt.
maandag 15 juni 2020 om 12:12
Hoewel je het ophangt aan wat er gebeurt met jullie kinderen lees ik heel weinig bekommering om hun lot. Je schaamt je dat ze misschien iets op zouden kunnen merken bij de zwemles. Als je je zorgen zou maken om je kinderen en volledig hulpeloos zou zijn dan zou je daar hoop uit putten dat in ieder geval iemand ànders in zou kunnen grijpen in het belang van je kinderen. Nu schaam je je voor wat het met je eigen imago doet.
Als je kinderen daadwerkelijk in gevaar zijn bij hun moeder dan moet je zorgen dat dat gevaar verdwijnt. In het beste geval doe je dat door het (samen) op te lossen als dat niet gaat doe je dat door er zorg voor te dragen dat zij (tot het wel is opgelost) niet alleen is met jullie kinderen.
Door weg te gaan bij haar maar niets te doen aan de situatie van je kinderen zorg je alleen dat je je eigen straatje schoon kan vegen.
Tijd om een realistisch lijstje van prioriteiten te maken en het daadwerkelijk werk dat hierbij komt kijken ook daadwerkelijk te doen in plaats van te twijfelen en te klagen.
Als je kinderen daadwerkelijk in gevaar zijn bij hun moeder dan moet je zorgen dat dat gevaar verdwijnt. In het beste geval doe je dat door het (samen) op te lossen als dat niet gaat doe je dat door er zorg voor te dragen dat zij (tot het wel is opgelost) niet alleen is met jullie kinderen.
Door weg te gaan bij haar maar niets te doen aan de situatie van je kinderen zorg je alleen dat je je eigen straatje schoon kan vegen.
Tijd om een realistisch lijstje van prioriteiten te maken en het daadwerkelijk werk dat hierbij komt kijken ook daadwerkelijk te doen in plaats van te twijfelen en te klagen.
vrijdag 19 juni 2020 om 02:50
Beste forummers,
Dank jullie wel voor alle tips.
Heb afgelopen dagen veel gepraat met mn vrouw. Er spelen natuurlijk ook andere problemen tussen ons. Dit gaan we weer oppakken en aan werken. En hebben besloten om opnieuw het traject met therapie en weer een opvoedcoach in te schakelen. Vaak zitten wij niet op een lijn. Hebben dit traject al eerder gevolgd voor ander jaar. We hebben elkaar overtuigd om dit weer te gaan en waar we beide achterstaan. Dit om ons weer op een lijn te komen voor de kinderen en opzoek naar waar de frustraties vandaan komen en hoe hier mee om te gaan. Toch wel trost dat we het zo gaan oplossen.
Dank jullie wel voor alle tips.
Heb afgelopen dagen veel gepraat met mn vrouw. Er spelen natuurlijk ook andere problemen tussen ons. Dit gaan we weer oppakken en aan werken. En hebben besloten om opnieuw het traject met therapie en weer een opvoedcoach in te schakelen. Vaak zitten wij niet op een lijn. Hebben dit traject al eerder gevolgd voor ander jaar. We hebben elkaar overtuigd om dit weer te gaan en waar we beide achterstaan. Dit om ons weer op een lijn te komen voor de kinderen en opzoek naar waar de frustraties vandaan komen en hoe hier mee om te gaan. Toch wel trost dat we het zo gaan oplossen.
vrijdag 19 juni 2020 om 07:20
vrijdag 19 juni 2020 om 07:25
Jochem1984 schreef: ↑19-06-2020 02:50Beste forummers,
Dank jullie wel voor alle tips.
Heb afgelopen dagen veel gepraat met mn vrouw. Er spelen natuurlijk ook andere problemen tussen ons. Dit gaan we weer oppakken en aan werken. En hebben besloten om opnieuw het traject met therapie en weer een opvoedcoach in te schakelen. Vaak zitten wij niet op een lijn. Hebben dit traject al eerder gevolgd voor ander jaar. We hebben elkaar overtuigd om dit weer te gaan en waar we beide achterstaan. Dit om ons weer op een lijn te komen voor de kinderen en opzoek naar waar de frustraties vandaan komen en hoe hier mee om te gaan. Toch wel trost dat we het zo gaan oplossen.
Wat goed! Of jullie hierdoor uiteindelijk samen blijven of niet, dit gaat vooral voor jullie kinderen veel op kunnen leveren. Ik hoop dat het effect heeft, heeft het de vorige keer lang effect gehad?
