Relaties
alle pijlers
Verliefd.... helemaal niet leuk?
donderdag 27 maart 2008 om 10:39
Hallo allemaal!
Is verliefd zijn eigenlijk wel leuk?? Na twee hele happy single jaren (ik ben nu 40) en de nodige dates en avontuurtjes, ben ik twee maanden geleden een man tegengekomen waar ik gigantisch voor gevallen ben. En hij voor mij. Maar jeeee, wat is het allemaal vermoeiend zeg. Ik ben bang dat ik toch ergens het onrealistische en romantische idee had dat áls de ware bestaat en áls je hem dan ook nog tegenkomt, alles vanzelf goedkomt. En ze leefden nog lang en gelukkig....
Als ik bij hem ben, is het geweldig, als ik niet bij hem ben, zit hij constant in mijn hoofd, verzet ik geen stap zonder mijn mobiel, heb ik de neiging geen andere afspraken te maken, want stél dat hij belt. Aaaaaaaaaaarghhhhh, en zo iemand wil ik helemaal niet zijn!!
En dan het gedeelte van 'elkaar leren kennen'. Waar ik helemaal voor gevallen ben, is dat hij zó anders is dan ik, zó anders in het leven staat, zo'n andere achtergrond heeft. Maar tegelijkertijd maakt dat dat ik hem totaal niet begrijp. Ik snap hélemaal niks van die man. En hij snapt mij niet. Of snappen mannen en vrouwen elkaar gewoon niet, to begin with? En moeten we dat ook niet allemaal willen?
Het beste gewoon te genieten van het verliefd zijn, maar dat lukt nog niet zo.
Is verliefd zijn eigenlijk wel leuk??
Beetje warrig verhaal misschien, maarja, ik ben verliefd hé...
Is verliefd zijn eigenlijk wel leuk?? Na twee hele happy single jaren (ik ben nu 40) en de nodige dates en avontuurtjes, ben ik twee maanden geleden een man tegengekomen waar ik gigantisch voor gevallen ben. En hij voor mij. Maar jeeee, wat is het allemaal vermoeiend zeg. Ik ben bang dat ik toch ergens het onrealistische en romantische idee had dat áls de ware bestaat en áls je hem dan ook nog tegenkomt, alles vanzelf goedkomt. En ze leefden nog lang en gelukkig....
Als ik bij hem ben, is het geweldig, als ik niet bij hem ben, zit hij constant in mijn hoofd, verzet ik geen stap zonder mijn mobiel, heb ik de neiging geen andere afspraken te maken, want stél dat hij belt. Aaaaaaaaaaarghhhhh, en zo iemand wil ik helemaal niet zijn!!
En dan het gedeelte van 'elkaar leren kennen'. Waar ik helemaal voor gevallen ben, is dat hij zó anders is dan ik, zó anders in het leven staat, zo'n andere achtergrond heeft. Maar tegelijkertijd maakt dat dat ik hem totaal niet begrijp. Ik snap hélemaal niks van die man. En hij snapt mij niet. Of snappen mannen en vrouwen elkaar gewoon niet, to begin with? En moeten we dat ook niet allemaal willen?
Het beste gewoon te genieten van het verliefd zijn, maar dat lukt nog niet zo.
Is verliefd zijn eigenlijk wel leuk??
Beetje warrig verhaal misschien, maarja, ik ben verliefd hé...
donderdag 27 maart 2008 om 10:56
Ik vond er ook niks an. Die volslagen onzekerheid de hele tijd, dat stomme kippegedrag dat ik erdoor vertoonde, dat ultieme geluk als ik hem zag, maar die enorme twijfel als ik hem niet zag, ik vond het helemaal niks. Gelukkig ging het over, en ik moet zeggen: het huwelijk bevalt me stukken beter.
Sterkte!
Sterkte!
donderdag 27 maart 2008 om 11:14
donderdag 27 maart 2008 om 11:40
quote:Onderdezon schreef op 27 maart 2008 @ 10:56:
Ik vond er ook niks an. Die volslagen onzekerheid de hele tijd, dat stomme kippegedrag dat ik erdoor vertoonde, dat ultieme geluk als ik hem zag, maar die enorme twijfel als ik hem niet zag, ik vond het helemaal niks. Gelukkig ging het over, en ik moet zeggen: het huwelijk bevalt me stukken beter.
Sterkte!
Hahaha, dat is dus de oplossing? Oké, ik vraag hem vandaag nog ten huwelijk...
Problem solved, topic closed
Ik vond er ook niks an. Die volslagen onzekerheid de hele tijd, dat stomme kippegedrag dat ik erdoor vertoonde, dat ultieme geluk als ik hem zag, maar die enorme twijfel als ik hem niet zag, ik vond het helemaal niks. Gelukkig ging het over, en ik moet zeggen: het huwelijk bevalt me stukken beter.
Sterkte!
Hahaha, dat is dus de oplossing? Oké, ik vraag hem vandaag nog ten huwelijk...
Problem solved, topic closed
donderdag 27 maart 2008 om 12:07
quote:Jola schreef op 27 maart 2008 @ 10:54:
Hee Alice, lees even op het topic 'Verliefd' dan zie je dat er meer mensen zijn die verliefd zijn, 'gek' worden van hun gevoelens en hun onzekerheden....
Ik heb daar inderdaad meegelezen, maar heb het idee dat de schrijfsters in dat topic allemaal jonger zijn en inmiddels al wat langer daar schrijven en het lastig is daar zo in te springen.
Ik herken daar overigens veel in, dat gevoel van verliefd en onzeker en 'gek' worden heeft niks met leeftijd te maken.
Maar aan de andere kant denk ik dat het wel misschien iets lastiger is je compleet in een verliefdheid te storten als je iets minder jong bent. Of heeft dat ook weer niks met leeftijd te maken?
Ik merk namelijk dat ik, naast de gekmakende verliefde gevoelens, toch steeds meer nadenk over dingen als: kan ik gelukkig worden met deze man? Wat voegt hij toe aan mijn leven? Ik weet inmiddels dat ik zonder man ook prima gelukkig kan zijn, dat dat voor mij niet het ultieme doel is. Gaat zijn kinderwens ooit tussen ons in staan? (ik wil absoluut geen kinderen meer, vind mezelf daar ook veel te oud voor). Dan zijn er nog cultuurverschillen, geweldig om zo iemand te leren kennen, zijn superrelaxte manier van denken en doen, het heerlijke eten op elk moment van de dag en nog veel meer. Maar ook daarin merk ik dingen op waarvan ik denk: kan ik daarmee omgaan?
Afijn, ben ik dan een tobber en moet ik minder piekeren of 'hoort' dit er allemaal bij als je verliefd bent?
By the way: ik ben én verliefd en door een acute ziekte ben ik aan een zware medicijnkuur. Alice is dus niet helemaal zichzelf
En een vervelende ziekte zet je ook nog eens extra aan het denken over je leven. Het ligt dus allemaal iets gecompliceerder dan alleen maar de vraag of verliefd zijn leuk is of niet.
Ik hoop door hier van gedachten te wisselen en te filosoferen dingen wat beter op een rijtje kan zetten en misschien wat minder gefocused ben op mijn mobiel en die man in mijn hoofd (zucht, vort, kssssjt, ga daar es weg jij!)
Hee Alice, lees even op het topic 'Verliefd' dan zie je dat er meer mensen zijn die verliefd zijn, 'gek' worden van hun gevoelens en hun onzekerheden....
Ik heb daar inderdaad meegelezen, maar heb het idee dat de schrijfsters in dat topic allemaal jonger zijn en inmiddels al wat langer daar schrijven en het lastig is daar zo in te springen.
Ik herken daar overigens veel in, dat gevoel van verliefd en onzeker en 'gek' worden heeft niks met leeftijd te maken.
Maar aan de andere kant denk ik dat het wel misschien iets lastiger is je compleet in een verliefdheid te storten als je iets minder jong bent. Of heeft dat ook weer niks met leeftijd te maken?
Ik merk namelijk dat ik, naast de gekmakende verliefde gevoelens, toch steeds meer nadenk over dingen als: kan ik gelukkig worden met deze man? Wat voegt hij toe aan mijn leven? Ik weet inmiddels dat ik zonder man ook prima gelukkig kan zijn, dat dat voor mij niet het ultieme doel is. Gaat zijn kinderwens ooit tussen ons in staan? (ik wil absoluut geen kinderen meer, vind mezelf daar ook veel te oud voor). Dan zijn er nog cultuurverschillen, geweldig om zo iemand te leren kennen, zijn superrelaxte manier van denken en doen, het heerlijke eten op elk moment van de dag en nog veel meer. Maar ook daarin merk ik dingen op waarvan ik denk: kan ik daarmee omgaan?
Afijn, ben ik dan een tobber en moet ik minder piekeren of 'hoort' dit er allemaal bij als je verliefd bent?
By the way: ik ben én verliefd en door een acute ziekte ben ik aan een zware medicijnkuur. Alice is dus niet helemaal zichzelf
En een vervelende ziekte zet je ook nog eens extra aan het denken over je leven. Het ligt dus allemaal iets gecompliceerder dan alleen maar de vraag of verliefd zijn leuk is of niet.
Ik hoop door hier van gedachten te wisselen en te filosoferen dingen wat beter op een rijtje kan zetten en misschien wat minder gefocused ben op mijn mobiel en die man in mijn hoofd (zucht, vort, kssssjt, ga daar es weg jij!)
donderdag 27 maart 2008 om 12:54
Ik vind het heel herkenbaar hoor (en ik ben bijna 20 jaar jonger dan jij). De eerste straalverliefde maanden zijn inderdaad flink vermoeiend. Omdat je elkaar nog niet zo goed kent ben je bij elk signaal aan het twijfelen wat het betekend, of je je zorgen moet maken etc. Als je niet bij elkaar bent spookt hij constant door je hoofd. Je hebt de neiging je leven om hem heen te plannen etc.
Ik ben inmiddels 8 maanden verder en het wordt steeds minder vermoeiend en steeds wat rustiger. En dat is fijn. Ik ben minder onzeker. Ik denk nog wel veel aan hem, maar niet constant. Mijn leven richt ik weer in zoals ik deed voor ik hem kende (tot op zekere hoogte natuurlijk). etc.
Verliefd zijn is heerlijk en verschrikkelijk. Maar omdat het ook heerlijk is zou ik het niet willen missen.
Ik ben inmiddels 8 maanden verder en het wordt steeds minder vermoeiend en steeds wat rustiger. En dat is fijn. Ik ben minder onzeker. Ik denk nog wel veel aan hem, maar niet constant. Mijn leven richt ik weer in zoals ik deed voor ik hem kende (tot op zekere hoogte natuurlijk). etc.
Verliefd zijn is heerlijk en verschrikkelijk. Maar omdat het ook heerlijk is zou ik het niet willen missen.
donderdag 27 maart 2008 om 17:22
Hoi Alice, ik ben op mijn 44e ook gigantisch verliefd geworden (op mijn huidige man). In tegenstelling tot jou, vond ik het héérlijk. En in tegenstelling tot jou, is mijn man zo'n beetje het evenbeeld van mezelf in veel opzichten. Hoewel er ook verschillen waren/zijn, maar die vond/vind ik interessant en leerzaam.
Ik vond het helemaal niet vermoeiend, integendeel, het gaf me enorm veel energie. Ik was echt onvermoeibaar in die periode. Dat komt wellicht omdat mijn man (toen vriend) me zo overduidelijk liet merken dat hij ook helemaal verliefd op me was, dat ik helemaal geen zorgen had. Ik heb er nooit een seconde aan getwijfeld dat we altijd bij elkaar zouden blijven. Dat is nu overigens nog altijd zo. Ik wist gewoon vanaf het begin dat ik met hem ontzettend gelukkig zou worden.
Waarom kun je eigenlijk niet gewoon van je verliefdheid genieten? Ben je ergens bang voor?? Ik zou zeggen: leef gewoon in het hier en nu, en wat later komt zie je wel. Ik zou mijn man morgen zomaar kwijt kunnen zijn door een verkeersongeval. Maar daar laat ik mijn geluk nu niet door vergallen...
Ik vond het helemaal niet vermoeiend, integendeel, het gaf me enorm veel energie. Ik was echt onvermoeibaar in die periode. Dat komt wellicht omdat mijn man (toen vriend) me zo overduidelijk liet merken dat hij ook helemaal verliefd op me was, dat ik helemaal geen zorgen had. Ik heb er nooit een seconde aan getwijfeld dat we altijd bij elkaar zouden blijven. Dat is nu overigens nog altijd zo. Ik wist gewoon vanaf het begin dat ik met hem ontzettend gelukkig zou worden.
Waarom kun je eigenlijk niet gewoon van je verliefdheid genieten? Ben je ergens bang voor?? Ik zou zeggen: leef gewoon in het hier en nu, en wat later komt zie je wel. Ik zou mijn man morgen zomaar kwijt kunnen zijn door een verkeersongeval. Maar daar laat ik mijn geluk nu niet door vergallen...
donderdag 27 maart 2008 om 21:37
Ik probeer ervan te genieten, maar de onzekerheid slaat steeds weer toe. Of ik ergens bang voor ben? Misschien ben ik bang dat ik steeds meer om hem ga geven en dan toch blijkt dat ik niet 'de ware' voor hem ben ofzo. Hij is zo superrelaxed: alles komt zoals het komt en is goed zoals het komt. Prima instelling, maar afspraken maken is er niet bij. Ik als hollander met mijn overvolle agenda, weet graag waar ik aan toe ben. Voorbeeld: dinsdag hebben we elkaar gezien, afgesproken dat 'we bellen of smsen', geen duidelijk antwoord op mijn vraag wanneer we elkaar weer zien. Morgen vertrekt hij (misschien, dat bedenkt hij morgen pas) naar Frankrijk, weekendje naar zijn moeder. Maar krijg wel smsjes dat hij me mist, dat hij veel aan me denkt, enz. Eigenlijk vind ik dat ik gewoon lekker zelf iets leuks moet plannen voor dit weekend, lekker met vriendinnen uit ofzo, daar kon ik tot voor kort zo van genieten en nu merk ik dat ik het te veel van hem af laat hangen. Bah, ik ben een onzekere en afhankelijke tut aan het worden en dat bevalt me helemaal niks....
Ik neem zelf meestal het initiatief om iets af te spreken. Nu laat ik het even van hem afhangen. Heb een kleine week in het ziekenhuis gelegen, ben nog herstellende en door medicijngebruik niet helemaal mijn vrolijke, optimistische zelf, dus dat speelt ook mee. Zit een beetje in een dipje, voel me beetje zielig en wil eigenlijk dat hij hier gewoon is om mijn hand vast te houden...
Ik neem zelf meestal het initiatief om iets af te spreken. Nu laat ik het even van hem afhangen. Heb een kleine week in het ziekenhuis gelegen, ben nog herstellende en door medicijngebruik niet helemaal mijn vrolijke, optimistische zelf, dus dat speelt ook mee. Zit een beetje in een dipje, voel me beetje zielig en wil eigenlijk dat hij hier gewoon is om mijn hand vast te houden...
)
donderdag 27 maart 2008 om 22:51
"Ik probeer ervan te genieten, maar de onzekerheid slaat steeds weer toe. Of ik ergens bang voor ben? Misschien ben ik bang dat ik steeds meer om hem ga geven en dan toch blijkt dat ik niet 'de ware' voor hem ben ofzo."
Alice, zoals ik al schreef: morgen kan hij ook omkomen in een auto-ongeval. Je zorgen hebben dus betrekking op wat er 'zou kunnen gebeuren', je leeft dus meer in een hypothetische toekomst dan in het (leuke) huidige moment. Hij houdt van je, hij schrijft dat hij je mist, wat wil je nog meer?
Maar ik begrijp dat je nu door omstandigheden in een dipje zit. Ik hoop dat je er gauw uit komt!
Alice, zoals ik al schreef: morgen kan hij ook omkomen in een auto-ongeval. Je zorgen hebben dus betrekking op wat er 'zou kunnen gebeuren', je leeft dus meer in een hypothetische toekomst dan in het (leuke) huidige moment. Hij houdt van je, hij schrijft dat hij je mist, wat wil je nog meer?
Maar ik begrijp dat je nu door omstandigheden in een dipje zit. Ik hoop dat je er gauw uit komt!
vrijdag 28 maart 2008 om 02:16
het is uit? Dat klinkt ook wel heel plots ineens Alice, wat rot voor je!
Verder herken ik me wel heel erg in je bovenstaande verhaal ondanks dat ik rond dezelfde leeftijd als moondancer zit.
Ik kan genieten van verliefde gevoelens als de ander het niet weet en ik dus ongestoord kan fantaseren en dat vanzelf minder wordt tot het ophoud zonder dat de ander erin betrokken wordt. Maar ik zit op het moment ook nog in een prille relatie en ik wordt gek van mijn onwijze onzekerheid. Het is wel minder geworden doordat ik duidelijke regels met hem gemaakt heb maar soms overspoelt het me toch nog wel eens.
Echt vele sterkte Alice. En het lijkt mij wel heel normaal dat jij qua afspraken maken graag wat meer duidelijkheid heeft dan hij je gaf.
Verder herken ik me wel heel erg in je bovenstaande verhaal ondanks dat ik rond dezelfde leeftijd als moondancer zit.
Ik kan genieten van verliefde gevoelens als de ander het niet weet en ik dus ongestoord kan fantaseren en dat vanzelf minder wordt tot het ophoud zonder dat de ander erin betrokken wordt. Maar ik zit op het moment ook nog in een prille relatie en ik wordt gek van mijn onwijze onzekerheid. Het is wel minder geworden doordat ik duidelijke regels met hem gemaakt heb maar soms overspoelt het me toch nog wel eens.
Echt vele sterkte Alice. En het lijkt mij wel heel normaal dat jij qua afspraken maken graag wat meer duidelijkheid heeft dan hij je gaf.
vrijdag 28 maart 2008 om 08:13
Ik kreeg gisteren een smsje dat ik wat spullen die bij hem liggen maar op moest halen. Hij nam zijn mobiel niet op en op mijn smsje wat dit betekent, dat ik hem niet begrijp, kreeg ik geen reactie. Tenslotte belde hij heel kort om te zeggen dat hij wou slapen, er niet over wou praten, morgen (vandaag dus) hebben we het er misschien wel over, 'misschien' belt hij, en toen hing hij op.
Tja, ik heb het natuurlijk allemaal al aan voelen komen, vandaar misschien die onzekerheid, die was blijkbaar toch ergens op gebaseerd.
Voel me klote...
Tja, ik heb het natuurlijk allemaal al aan voelen komen, vandaar misschien die onzekerheid, die was blijkbaar toch ergens op gebaseerd.
Voel me klote...
vrijdag 28 maart 2008 om 12:52
Tja, hij is nu aan het werk, en na zijn werk belt hij mij 'misschien' of stapt hij op de trein naar frankrijk 'misschien'. Ik twijfel nu, moet ik maar weer als een sulletje afwachten of gewoon hem bellen, naar hem toe gaan en duidelijkheid eisen?
En ik ga in ieder geval iets leuks plannen voor dit weekend. Heb geen flauw idee wát, maar ik ben niet van plan om doelloos thuis te gaan zitten piekeren. Misschien maar eens gaan bellen of iemand zin heeft om morgenavond mee te gaan naar de kroeg.
En ik ga in ieder geval iets leuks plannen voor dit weekend. Heb geen flauw idee wát, maar ik ben niet van plan om doelloos thuis te gaan zitten piekeren. Misschien maar eens gaan bellen of iemand zin heeft om morgenavond mee te gaan naar de kroeg.
vrijdag 28 maart 2008 om 13:16
fiona, ik weet zeker dat dat het beste is! Natuurlijk weet ik altijd precies wat het beste is om te doen, maar het ook daadwerkelijk uitvoeren is een andere.
Maar aan de andere kant. Dat voelt ook weer als een spelletje: jij mij geen duidelijkheid geven? Ikke niet mijn telefoon opnemen. Als hij zo flauw doet, moet ik daar dan aan mee gaan doen?
Oooooooh zucht, zie je wel, verliefd zijn is niet leuk....
Maar aan de andere kant. Dat voelt ook weer als een spelletje: jij mij geen duidelijkheid geven? Ikke niet mijn telefoon opnemen. Als hij zo flauw doet, moet ik daar dan aan mee gaan doen?
Oooooooh zucht, zie je wel, verliefd zijn is niet leuk....
vrijdag 28 maart 2008 om 13:44
vrijdag 28 maart 2008 om 15:57
Tja, ik moet bekennen dat ik het al wel aanvoelde dat het niet iets kon worden ofzo, en daardoor natuurlijk die onzekerheid.
Ik ga maar eens uitgebreid koken ofzo, ik weet dat hij nu thuis is van zijn werk en óf thuisblijft en dus ook aan het koken is óf zo in de trein stapt naar parijs. Ik heb hem proberen te bellen (ja, kon er niks aan doen, ging vanzelf... ), hij nam niet op, heb hem een heel beleefd smsje gestuurd met de vraag of hij mij wou laten weten of hij mij nog wil zien of met me praten omdat ik de onduidelijkheid daarover heel vervelend vind.
Volgens mij gewoon een smsje met een vraag zonder verwijt of gesmeek. Geen reactie, dus nu moet ik het loslaten...
Ik word helemaal gek van die onduidelijkheid. Verdorie, zeg gewoon dat het uit is en move on, nu zit ik me gewoon op te vreten hier... Wat een slappe ..... jeweetwel...
Ik ga iets nuttigs doen en die man uit mijn hoofd proberen te krijgen....
Ik ga maar eens uitgebreid koken ofzo, ik weet dat hij nu thuis is van zijn werk en óf thuisblijft en dus ook aan het koken is óf zo in de trein stapt naar parijs. Ik heb hem proberen te bellen (ja, kon er niks aan doen, ging vanzelf... ), hij nam niet op, heb hem een heel beleefd smsje gestuurd met de vraag of hij mij wou laten weten of hij mij nog wil zien of met me praten omdat ik de onduidelijkheid daarover heel vervelend vind.
Volgens mij gewoon een smsje met een vraag zonder verwijt of gesmeek. Geen reactie, dus nu moet ik het loslaten...
Ik word helemaal gek van die onduidelijkheid. Verdorie, zeg gewoon dat het uit is en move on, nu zit ik me gewoon op te vreten hier... Wat een slappe ..... jeweetwel...
Ik ga iets nuttigs doen en die man uit mijn hoofd proberen te krijgen....
vrijdag 28 maart 2008 om 18:29
Ik begrijp je gevoel en frustratie maar het feit dat hij je nu zo alleen hiermee laat geeft al aan dat hij het niet waard is. Een man die rekening houdt met je gevoelens neemt ze serieus, ook als ze hem misschien niet zo goed uitkomen. Is moeilijk maar probeer de eer aan jezelf te houden en kijk of je er gevoelsmatig iig een streep onder kan zetten ook al praten jullie later nog. Dit is geen mooie actie van hem naar mijn idee, hoe dan ook.
vrijdag 28 maart 2008 om 18:50
