Verschil in behoeften in relatie

Hoi allemaal,

sinds vrij kort heb ik een nieuwe relatie.
In de 2 maanden tijd dat we nu iets hebben heeft mijn vriend al een paar keer geklaagd dat ik me 'niet genoeg voor hem openstel'. Ik begreep niet goed wat hij hiermee bedoelde, dus we zijn een gesprek hierover aangegaan. Waar het op neer komt is dat hij een connectie gewend is, en ook met mij wil, waarin je je volledig aan de ander overgeeft en je bijvoorbeeld ook zo emotioneel afhankelijk wordt dat de ander je als het ware echt kan 'raken of kapotmaken' als er dingen mis gaan in de relatie. Een soort van 'groot risico' wat je wil lopen, iets waar je vol vertrouwen inspringt om zo ultiem met iemand samen te zijn, waarvan de keerzijde dan inderdaad is dat je hard gekwetst kunt worden. Dat is zijn manier van liefhebben.
Mij verstikt dit echter, en ik zie mezelf als veel nuchterder. Ja; ik wil het leuk en fijn met iemand hebben en ja; ik wil van iemand houden, veilig bij iemand zijn en een 'team' zijn samen. Maar mezelf zo aan iemand overgeven dat ik als het ware de teugels van mijn mentale welzijn deels ook in zijn handen leg, daar zit ik helemaal niet op te wachten. Ik heb hard gewerkt om te komen waar ik nu ben. Ik heb die vorm van liefde voor mijn kind, maar aan een man ga ik mij echt niet zo overgeven, ik zie de meerwaarde daar niet van in want i.m.o. is liefde tussen volwassen vrijwel altijd voorwaardelijk.

Hoe kijken jullie hiertegenaan? En denken jullie dat deze relatie wel kans van slagen heeft? Nu al heb ik het gevoel dat ik hem niet kan bieden wat hij zoekt..

canis-felis schreef: ↑

26-10-2024 16:37

Uiteindelijk gaat het meer om gedrag dan om woorden. Logisch dat je er nog op zit te puzzelen, hoor. Trekt waarschijnlijk vanzelf wel weg.

Ik merk nu dat ik vooral heel erg boos ben en dat ik hem ‘de waarheid’ wil vertellen en hem wil confronteren. Echt raar, ik ben ZO boos op hem, zo ken ik mezelf niet. Ik fantaseer dan ook over kinderachtige dingen zoals zijn band leksteken etc. Niet dat ik dat OOIT zal doen, maar het geeft wel aan hoe boos ik ben en ik vraag me af waarom dit is.
Nouja, ook dat zal vanzelf wel overgaan..

bijtie schreef: ↑

26-10-2024 14:42

Handelsmerk van emotioneel onrijpe mensen, dat ze de gevolgen van hun gedrag niet kunnen integreren in hun beeld van zichzelf. Omdat hij "goed genoeg" moet zijn en daar draait zijn wereld om.

Ze zien hun gedrag als een logisch gevolg van omstandigheden (jeugd, eerdere relaties, triggers) en rechtvaardigen hun eigen gedrag voor zichzelf want een fout of gebrek toegeven dan is hij "dus niet goed genoeg" en stort zijn wereld in.

Negatieve uitkomsten of agressie moet dus aan anderen liggen want die begrijpen hem niet, zijn te gevoelig, vinden hem niet goed genoeg, maken hem onzeker en dan reageert hij.

Is hij verslaafd aan seks en porno of als hij vreemdgaat dan is dat niet een kant van hem maar "omdat hij onzeker is geworden" of "het is een vlucht" want hij is zo niet. Want het gaat niet om de seks, hij is een jongetje dat aandacht wilde toen hij klein was en het is alleen maar vanwege xyz dat hij dit al 20 jaar doet.

In hun hoofd is het altijd logisch, daarom beter mensen te beoordelen op hun gedrag dan hun woorden.

Ja dit is heel herkenbaar, dat hij de schuld voor zijn gedrag bij anderen legt. Hij werd tijdens zijn relatie verliefd op een ander WANT zijn ex raakte hem niet meer aan. Hij moest huilen in onze relatie WANT ik was te hard en gaf mezelf ‘niet aan hem over’. Altijd weer de ander die zijn gedrag veroorzaakt maar het kon ooit eens over hem gaan. Behalve dat hij alleen kort kon zeggen: ‘ja ik weet dat dat niet leuk is van me’. Maar daar bleef het verder ook bij, zonder verdere reflectie, ook niet al ik daarnaar vroeg.

MargjeM schreef: ↑

26-10-2024 14:46

Hij is gewoon fragiel, dat is iets anders dan zacht. En hij worstelt blijkbaar enorm met toxic masculinity ondanks zijn mooie praatjes over het zogenaamde tegendeel.

Waarschijnlijk is zijn lezing van dat het nu uit is ook dat vrouwen je erop afrekenen als je je kwetsbaar opstelt.

Ja, dat laatste heeft hij bijna letterlijk zo gezegd!

Hij zei: “ik vind het een mooie eigenschap van mezelf dat ik altijd zo open ben naar andere mensen en kwetsbaar kan zijn. Maar blijkbaar is dat dus ook een gigantische valkuil want het maakt wel dat anderen zoals jij me dan kapot kunnen maken’.

Sorry hoor, maar ik vind dat echt een uitspraak waar ik echt kriegel van wordt. Zoals de hele omschrijving die hij van zichzelf had: ‘een fijn persoon die met open vizier de wereld intreedt. Makkelijk in contact, altijd open voor nieuwe mensen, dingen en reizen. Klikt makkelijk met iedereen. Vind het intellect net zo belangrijk als een praktisch idee en wil in een relatie vanuit gezamenlijkheid en kwetsbaarheid iets opbouwen’.
En dit was niet op een datingapp ofzo. Dit was wat hij over zichzelf schreef in verdediging toen ik een keer zei dat ik het niet leuk vond dat hij zo overdreven amicaal met een winkelmedewerkster deed.

Welke 40-jarige vent omschrijft zichzelf nou zo?

NomenNesci0 schreef: ↑

31-10-2024 12:44

Joh, je ogen zijn geopend en je komt erachter dat je helemaal niet met een fris iemand in een prille relatie zat. Je hebt gemerkt hoe deze toxiteit al in zo'n korte tijd grip op je kan krijgen. Je boosheid is terecht. Want dat zorgt ervoor dat je niet snel weer in zulke praatjes zult trappen.
Deze meneer vindt zichzelf een prachtparel. Nou, fijn voor hem. Wees blij dat jij er niet mee hoeft te leven. En weer gewaarschuwd voor mensen die oh zo altruistisch klinken. Open, eerlijk, vrij, iets willen geven, iets komen brengen. Ja blablabla.

Moet denken aan de man die ik een paar weken geleden heb leren kennen via mijn werk. Ik volg een training en deze man is ook zo open, eerlijk en komt vooral brengen. Hij wil zijn kennis en kunde delen met anderen, zodat hij een bijdrage kan leveren, zodat anderen ook kunnen delen in zijn ervaringen en kunnen groeien. Iets teveel Boedhisme.
Nou sorry hoor, als je dit al van jezelf zegt binnen 1 uur na kennismaking met vreemden, dan
Waarop ik heel recalcitrant aangaf dat ik daar vooral was om iets te halen. Pffff.

Je hebt helemaal gelijk.
Haha ja echt vreselijk dit soort types he. Die ook echt van zichzelf denken dat ze een ‘sociaal wonder’ zijn en dat ‘iedereen die ze ontmoeten tegen ze verteld dat het altijd voelt alsof ze me al jaren kennen’.
Ondertussen is vrijwel het enige waar ze mee bezig zijn hun imago en het vinden van bevestiging en adoratie.

Ik denk ook steeds meer dat ik al vanaf het begin een soort intuïtie of onderbuikstemmetje had Waardoor ik me inderdaad ‘niet zo kon geven’. ENerzijds vond ik hem echt aantrekkelijk en had hij ook leuke kanten, maar ergens ‘voelde’ ik ook ergens dat er iets niet pluis was, dat ik hem niet helemaal kon vertrouwen,hoewel ik de vinger er niet op kon leggen. Ik ging aan mezelf twijfelen doordat een aantal vrienden uit mijn omgeving heel positief over hem waren: ‘nee joh, echt een leuke en spontane vent!’