Verstrengelde symbiose met moeder

Goedemorgen,

Graag wil ik mijn verhaal delen en jullie mening horen over mijn relatie die sinds een week uit is. Hij is 29 jaar en ik ben 33.
Hij woont op de boerderij met zijn ouders en werkt samen met zijn vader op de boerderij, van maandag tm zaterdag van 0600 tot 2000 en op zondag alleen in de ochtend en in de avond.
Zelf woon ik alleen met mijn 2 katten en we wonen een uur rijden van elkaar vandaan.

In april vorig jaar hebben wij elkaar leren kennen en na ongeveer 3 keer daten ging ik eigenlijk al helemaal in het gezinsleven op wat zich daar op de boerderij afspeelt. Ik kwam ongeveer 80 procent van de weekenden bij hem (logisch ivm de boerderij) en hij 20 procent bij mij in het weekend.

Na 3 keer daten dacht ik al wel, wat snel dat ik al in zijn werk /gezinsleven wordt opgenomen ik ken hem zelf niet eens goed. Maar goed. Wat uiteindelijk de situatie werd is dat ondanks dat we ook heus wel een keer hebben gezwommen, of in het bos hebben gewandeld, we eigenlijk vooral in het weekend daar aan het werk waren, maar omdat hij bij zijn ouders woont, we s ochtends met het ontbijt bij zijn ouders aan tafel zaten, dan om 1000 koffie drinken met zijn ouders, vervolgens om 1200 eten met zijn ouders, om 1500 koffie met zijn ouders en weer eten met zijn ouders. En s avonds tv kijken met zijn ouders (uitzonderingen waren er ook, maar niet veel).

Uiteindelijk is het rond september geweest dat ik dacht, wie zijn wij nog in het verhaal, we lijken helemaal niet naar elkaar te kunnen groeien en waarom zijn we altijd met je ouders? Ik ben dat toen rustig gaan aankaarten en we hebben het hier meerdere malen over gehad. Hij gaf aan dat het allemaal goed komt en verder werd er niet over gesproken. Wel gaf hij aan dat hij in januari in het huisje gaat dat aan de boerderij vast zit (deur 5 meter verderop als van ouders) en dat dit dan de oplossing zou zijn. Daarna gingen we gewoon verder met de weekenden op dezelfde manier. Ondanks dat gaf mijn gevoel stiekem al aan dat dit niet de oplossing zou zijn. Zijn slaapkamer bestaat nog uit een eenpersoonsbed met knuffels en een Mickey mouse poster boven het bed, zijn moeder doet alles voor hem, koken, wassen, kaartjes sturen namens hem, de tandarts bellen, alles. We zijn ook naar een bed wezen kijken voor het huisje dat eraan zat te komen en wij zijn 2 uur in de winkel geweest, heeft hij een offerte laten maken en toen we daar thuis kwamen vroeg hij zijn moeder mee. Ik heb toen tot 10 geteld en ben netjes weggegaan en ben daarna wel boos geweest op hem. Hij begreep niet waarom ik boos was. Zo zijn er meer dingen. Op een verjaardag bijvoorbeeld vroeg ik 3x of we zouden gaan aan het einde van de avond. Hij zei ja zo. Vervolgens zegt zijn moeder tegen vader we gaan en hup mijn ex staat ook op. Ik voelde me gepasseerd.

Uiteindelijk is ondanks het huisje in het vooruitzicht de spanning zo bij mij opgelopen omdat alles met zijn 4en was en ik als 33 jarige de privacy en rust en het samenzijn met zijn 2en mistte. Ik werd steeds kribbiger naar hem een hij kreeg natuurlijk het gevoel dat niets meer goed was, maar hij bleef rustig

Uiteindelijk is vorige week zaterdag de bom gebarsten nadat we weer met zijn ouders aan het ontbijt zaten en vervolgens een half uur met zijn 4en het erover hadden welke verf of kwasten we eventueel konden halen. Natuurlijk is het gewoon advies en is daar niets mis mee, maar omdat alles met zijn 4en is was ik het zoooo zat. Vervolgens zijn we nog wel naar de verfwinkel geweest (die zijn ouders zeiden). Toen wij terug kwamen wilden zijn ouders weer koffie drinken en toen heb ik voor het eerst na al die maanden de kont in de krib gegooid en op een nette manier tegen mijn ex gezegd ik ga even niet koffie drinken ik ga wel alvast beginnen met verven. Hij ging wel koffie drinken met zijn ouders. Na die tijd werden om half 1 nog net niet de pannekoeken bij ons in het huisje naar binnen gesmeten omdat zijn ouders boos waren omdat ik niet koffie was wezen drinken ik stond perplex. Heb toen aan mijn ex aangegeven dat dit voor mij ook wel de druppel is. Zijn reactie was of ik danwel nog zijn ouders wilde bedanken. Ik zei ik ga niet bedanken na dit allemaal maar ben wel naar ze toegegaan.

Ben toen het gesprek begonnen met dat ze vast wel hebben gemerkt dat ik de laatste tijd daar niet zo in mijn vel zat maar dat dit absoluut niet aan hun lag en zij leuke mensen zijn maar dat ik tijd met mijn ex miste. Zijn vader vroeg toen hoe bedoel je? Ik zei: tijd met zijn 2en. Zijn vader zei toen sarcastisch: nou gezellig met zijn 2en. Daarna begon zijn moeder dat ik 'anders' was, daar niet paste, en als we nog bij elkaar bleven dat ik ook altijd 'anders bleef'. Dat ik te zelfstandig was, dat was een probleem, en dat ze eerder met zusje en broer plus aanhang van mijn ex nooit problemen hadden gehad die zaten altijd bij hun aan tafel. Maar ik dacht ja hallo die waren 18 ofzo toen zij een relatie kregen (wij zijn 29 en 33) en woonden dichtbij elkaar, die zagen elkaar ook wel door de week, wij alleen in het weekend. Zijn moeder begon te huilen en zei dat ze dacht dat ik een hekel aan haar had maar dat huilen hield ook net zo snel op. Ik vermoed dat ze het deed om mijn ex te laten zien : kijk eens wat zij met mij doet. Daarna gaf zijn moeder aan mijn ex aan : laat haar maar weer lekker naar haar eigen woonplaats gaan. En dat was dat. Mijn ex heeft al die tijd niets gezegd, niet verdedigd of iets. En sindsdien is het ook uit want ik kan niet met zijn ouders door 1 deur en de 4 neuzen moeten wel dezelfde kant op staan.

Ik ben er kapot van, verdrietig, en vind het ook allemaal heel verwarrend. Mijn ex is super lief maar heel erg naar de buitenwereld gericht, dat is het allerbelangrijkste om netjes naar de buitenwereld over te komen. Zijn vrienden en aanhang hebben mij bevestigd dat een ex ook al op deze manier is weggegaan. Maar toch zegt een stemmetje in mij, Had ik langer moeten wachten, geduld moeten hebben (want dat zei zijn moeder ook nog en dat onze relatie nog zo pril was) en was het allemaal goed gekomen als het huisje er was? Er komt ook een soort jaloezie bij mij naar boven dat ik denk, straks zit hij in dat huisje bij de boerderij en dan komt een leuke meid en dan kan alles wel zelfstandig en leuk. Hij geeft dat tenminste wel zelf zo aan.

Zijn zusje en broer plus aanhang wonen er schuin tegenover maar zijn wel zelfstandig en hebben andere karakters als mijn ex. Mijn ex is in het verleden ook gepest en heeft lijkt wel geen eigen identiteit te hebben.

Hoe denken jullie over de situatie? Hij geeft zelf aan dat we uit elkaar zijn omdat ik dus niet met zijn ouders door 1 deur kan maar ook omdat ik de laatste tijd boos was. Hij gaf ook aan dat toen met dat bed dat hij zijn moeder meevroeg ik niet meteen weg had moeten gaan en dat ik bijvoorbeeld al vaker om een nachtje weg had gevraagd maar hij niet begreep hoe ik dat kon vragen omdat hun een boerderij hebben.

Ik vraag mij ook af of het aan mij ligt en of ik dan niet leuk genoeg was want hij gaat ook gewoon verder nu met zijn leven en hoorde ook dat hij sinds woensdag al weer op een dating site is gezien.

Bedankt voor jullie reacties. Feitelijk weet ik ook heel goed hoe het zit hoor. En als een ander in dezelfde situatie zou zitten zou ik denken met gierende banden wegwezen. Maar emotioneel gezien kan ik het nog niet loslaten en kijk ik alleen naar dat hij zo lief was en ik geloof ook echt wel dat hij zijn best heeft gedaan zoals hij dat ziet.

Persoonlijk denk ik zelfs dat een boeren vrouw er misschien niet eens zou passen want qua interesses kan het dan bel matchen maar dan nog moet diegene ook geen eigen identiteit en eigen wil hebben lijkt mij.

Jullie reacties doen mij goed want die bevestiging heb ik blijkbaar nog wel nodig en dat is iets waar ik ook aan moet werken.

Zit er nog steeds mee dat hij zo lief was. En dat doet zeer.

En ja ik was daar aan het werk want anders zagen we elkaar überhaupt al bijna nooit. Dit was de enige mogelijkheid om hem te zien. Behalve dan de zondag middag bijvoorbeeld. Achteraf gezien lijkt het ook wel echt raar dat ik daar aan het werk was.

Ik bedoel dat niet onaardig maar ik bedoel dat als je iets van eigen wil hebt het daar niet hanteerbaar is.

Zeker trek ik mijn leermomenten daar uit en ben daar juist heel erg mee bezig dus je zegt het precies goed dat ik daarin ook nog werk aan de winkel heb. Daar ben ik mij erg van bewust. Juist door mijn eigen patronen en onzekerheid ben ik grenzen overgegaan en heb ik nu nog steeds bevestiging nodig door dit forum aan te maken.