Relaties
alle pijlers
Vervreemd voelen van iedereen
woensdag 17 januari 2024 om 14:57
Wat rot, kan me voorstellen dat je je dan eenzaam voelt.
Het lijkt me niet onlogisch dat het verlies van de dierbare en vooral ook het gebrek aan steun daarbij een belangrijke rol speelt.
Tegelijk klink je ook wel oordelend, je wijst eigenlijk iedereen buiten jouw gezin af. Is dat angst? Of iets anders?
Als je hiermee aan de slag wil, zou ik naar de ha gaan en om psychologische ondersteuning vragen.
Ik herken het vervreemd voelen wel van toen ik jonger was, al had het een andere oorzaak. Therapie heeft me veel geholpen.
Het lijkt me niet onlogisch dat het verlies van de dierbare en vooral ook het gebrek aan steun daarbij een belangrijke rol speelt.
Tegelijk klink je ook wel oordelend, je wijst eigenlijk iedereen buiten jouw gezin af. Is dat angst? Of iets anders?
Als je hiermee aan de slag wil, zou ik naar de ha gaan en om psychologische ondersteuning vragen.
Ik herken het vervreemd voelen wel van toen ik jonger was, al had het een andere oorzaak. Therapie heeft me veel geholpen.
woensdag 17 januari 2024 om 15:00
Hoi.... wat vervelend zeg. Misschien heb je vooral de verkeerde bril op? Omdat je bent gaan verwachten dat veel mensen zo zijn zie je het overal. Zoiets?
Dat kun je wel oefenen trouwens. Vraag jezelf steeds af na zo'n gevoelsmatig kille benadering van iemand 'weet ik zeker dat diegene het zo koud bedoelt?' is het antwoord geen volmondig ja dan zit je er waarschijnlijk naast. Vraag jezelf vervolgens 'zou het kunnen dat diegene het juist goed met me voorheeft maar dat onhandig verwoord?' Is het antwoord daarop ja of misschien dan probeer dat positieve ook te zien in iemands daden. Woorden zijn ook maar woorden tenslotte. En verder hoef je helemaal geen allemansvriend te zijn die de hele dag op een roze wolk zit. Zo lang je jezelf maar niet deprimeert met je eigen gedachten over anderen.
Dat kun je wel oefenen trouwens. Vraag jezelf steeds af na zo'n gevoelsmatig kille benadering van iemand 'weet ik zeker dat diegene het zo koud bedoelt?' is het antwoord geen volmondig ja dan zit je er waarschijnlijk naast. Vraag jezelf vervolgens 'zou het kunnen dat diegene het juist goed met me voorheeft maar dat onhandig verwoord?' Is het antwoord daarop ja of misschien dan probeer dat positieve ook te zien in iemands daden. Woorden zijn ook maar woorden tenslotte. En verder hoef je helemaal geen allemansvriend te zijn die de hele dag op een roze wolk zit. Zo lang je jezelf maar niet deprimeert met je eigen gedachten over anderen.
Lorem Ipsum
woensdag 17 januari 2024 om 15:30
Wat een naar gevoel, ik herken wel het gevoel me vervreemd te voelen van anderen ook al is dat bij mij door andere redenen, maar ligt de oorsprong bij mij idd ook in mijn jonge ontwikkelingsjaren.
Wat ik bij jou vooral ook lees is dat je je prettig voelt bij mensen die zich liefdevol gedragen, andere mensen keur je in feite af omdat ze zich minder zo gedragen.
Wat ik er in lees is dat je je onveilig voelt bij deze mensen die zich volgens jou niet liefdevol (genoeg) gedragen.
Zou het kunnen zijn dat je in je gevoelsleven liefde bent gaan verwarren met, of koppelt aan veiligheid?
Dus, persoon A voel ik heel veel liefde van = veilig, Persoon B, oude schoolvriendin voel ik het minder van dus deze houd ik op afstand, en dus vervreemding.
De verwarring liefde en veiligheid kan heel tricky zijn omdat beide natuurlijk ook met elkaar verweven zijn.
Zo kwam ik er achter na het beeindigen van een hele lange relatie dat ik al heel lang niet meer van hem hield, misschien zelfs wel nooit gehouden heb (hoe erg dat ook moge klinken) maar ik voelde me bij hem wel heel erg veilig waardoor ik het gevoel had niet weg te kunnen.
Wat ik bij jou vooral ook lees is dat je je prettig voelt bij mensen die zich liefdevol gedragen, andere mensen keur je in feite af omdat ze zich minder zo gedragen.
Wat ik er in lees is dat je je onveilig voelt bij deze mensen die zich volgens jou niet liefdevol (genoeg) gedragen.
Zou het kunnen zijn dat je in je gevoelsleven liefde bent gaan verwarren met, of koppelt aan veiligheid?
Dus, persoon A voel ik heel veel liefde van = veilig, Persoon B, oude schoolvriendin voel ik het minder van dus deze houd ik op afstand, en dus vervreemding.
De verwarring liefde en veiligheid kan heel tricky zijn omdat beide natuurlijk ook met elkaar verweven zijn.
Zo kwam ik er achter na het beeindigen van een hele lange relatie dat ik al heel lang niet meer van hem hield, misschien zelfs wel nooit gehouden heb (hoe erg dat ook moge klinken) maar ik voelde me bij hem wel heel erg veilig waardoor ik het gevoel had niet weg te kunnen.
woensdag 17 januari 2024 om 15:31
Wel goed dat je het opmerkt in jezelf en hopelijk kan je er iets mee gaan doen.
Wanneer je minder goed in contact staat met jezelf, dus weinig ttot niet verbonden dan is het ook moeilijk om je te verbinden met anderen. Afstand tot anderen is voor jou veiliger dan toenadering. Ergens in het verleden heb je dit aangenomen als beschermingsmechanisme. Je begrenst jezelf bewust of onbewust tot anderen.
Verbinding zit niet alleen je hoofd, maar vooral ook in je lichaam. Goed geaard zijn en in contact staan met alles wat je voelt in je lijf. Bepaalde plekken waar je spanning of sensaties voelt zoals je bekken, je hart en in je buik of keelgebied. Op sommige plekken stagneert of verhard het vaak. De signalen van je lijf herkennen en daarbij bewust aanwezig en opmerkzaam zijn zonder oordeel kan al helpen . Wanneer je jezelf meer belichaamt dan gaat het beter stromen en verzachten en wordt de grens tussen jou en de ander langzamerhand ook beter. Omdat het veiliger voor je voelt, omdat jij je veiliger in je lijf en hoofd voelt.
Lichaamswerk zoals een haptotherapeut of iemand die is gespecialiseerd in traumaverwerking kan je vast verder op weg helpen. Ook yoga of meditatie kan al helpen om de signalen in je hoofd en lijf beter te gaan voelen en meer aanwezig te zijn in jezelf.
Wanneer je minder goed in contact staat met jezelf, dus weinig ttot niet verbonden dan is het ook moeilijk om je te verbinden met anderen. Afstand tot anderen is voor jou veiliger dan toenadering. Ergens in het verleden heb je dit aangenomen als beschermingsmechanisme. Je begrenst jezelf bewust of onbewust tot anderen.
Verbinding zit niet alleen je hoofd, maar vooral ook in je lichaam. Goed geaard zijn en in contact staan met alles wat je voelt in je lijf. Bepaalde plekken waar je spanning of sensaties voelt zoals je bekken, je hart en in je buik of keelgebied. Op sommige plekken stagneert of verhard het vaak. De signalen van je lijf herkennen en daarbij bewust aanwezig en opmerkzaam zijn zonder oordeel kan al helpen . Wanneer je jezelf meer belichaamt dan gaat het beter stromen en verzachten en wordt de grens tussen jou en de ander langzamerhand ook beter. Omdat het veiliger voor je voelt, omdat jij je veiliger in je lijf en hoofd voelt.
Lichaamswerk zoals een haptotherapeut of iemand die is gespecialiseerd in traumaverwerking kan je vast verder op weg helpen. Ook yoga of meditatie kan al helpen om de signalen in je hoofd en lijf beter te gaan voelen en meer aanwezig te zijn in jezelf.
woensdag 17 januari 2024 om 15:39
Ik ben erg jong mijn ouders kwijtgeraakt en herken het helemaal!
Dus alvast een warme knuffel want ik weet hoe enorm moeilijk het is.
De familie die er had moeten zijn, was nergens te bekennen. Behalve met commentaar wat ik allemaal niet goed deed en dat is lastig als je net kind af bent.
Het heeft mijn zelfvertrouwen compleet verwoest.
En ja alles bij elkaar heeft het me enorm veel verdriet gedaan.
Het vertrouwen is dus een beetje weg in mensen.
En ik denk dat je daardoor meer op je hoede bent omdat je jezelf voor verdere pijn probeert te beschermen.
Je let dus meer op signalen om jezelf in te dekken tegen verdriet. En ik weet van mezelf, soms een beetje te extreem en te veel uit angst.
Ik ben langzaam aan het helen door me zoveel mogelijk te omringen met mensen waarvan ik weet dat ik ze kan vertrouwen.
En ja gelukkig zitten daar soms ook nieuwe aanwinsten bij! Het kost alleen iets meer tijd om iemand echt te gaan vertrouwen.
Dus alvast een warme knuffel want ik weet hoe enorm moeilijk het is.
De familie die er had moeten zijn, was nergens te bekennen. Behalve met commentaar wat ik allemaal niet goed deed en dat is lastig als je net kind af bent.
Het heeft mijn zelfvertrouwen compleet verwoest.
En ja alles bij elkaar heeft het me enorm veel verdriet gedaan.
Het vertrouwen is dus een beetje weg in mensen.
En ik denk dat je daardoor meer op je hoede bent omdat je jezelf voor verdere pijn probeert te beschermen.
Je let dus meer op signalen om jezelf in te dekken tegen verdriet. En ik weet van mezelf, soms een beetje te extreem en te veel uit angst.
Ik ben langzaam aan het helen door me zoveel mogelijk te omringen met mensen waarvan ik weet dat ik ze kan vertrouwen.
En ja gelukkig zitten daar soms ook nieuwe aanwinsten bij! Het kost alleen iets meer tijd om iemand echt te gaan vertrouwen.
woensdag 17 januari 2024 om 15:57
Het is vervelend om je zo te voelen TO en ik hoop dat het beter gaat worden voor je. 3 dingen waar ik aan denk. Ben je niet je gemis aan assertiviteit aan het projecteren op buitenstaanders en leg je je gevoel niet teveel in handen van anderen. En is je observatie niet prematuur. Dat je wat langer met anderen moet omgaan om een completer beeld te krijgen.
It won't stop until you wise up
woensdag 17 januari 2024 om 16:14
Ik herken het vervreemde gevoel door dingen die in mijn jeugd zijn gebeurd. Ik heb ook een aantal mensen verloren, heb ik veel meegemaakt en vanaf mijn 26e heb ik helemaal geen familie meer. Gelukkig wel getrouwd en 2 kinderen maar verder heb ik ook moeite met het aangaan van relaties, weliswaar op een andere manier als jij.
Ik voel me ook altijd vervreemd in een groep en in het contact met anderen. Ik voel afstand. Voel me geen onderdeel van een groep (bijvoorbeeld een sportteam, groep collega's, vriendinnen, in de buurt etc). Ik weet inmiddels dat dit echt mijn eigen gevoel is. De mensen met wie ik om ga zien mij wel als goede vriendin, gezellige teamgenoot, betrokken collega en als onderdeel van de groep. Helaas voel ik het zelf niet zo. Ik gedraag me heel sociaal wenselijk maar ga de verbinding met mensen niet echt aan. Dit geeft een eenzaam gevoel.
Helaas is het me nog niet gelukt, ook niet met therapie, om dit te veranderen.
Ik voel me ook altijd vervreemd in een groep en in het contact met anderen. Ik voel afstand. Voel me geen onderdeel van een groep (bijvoorbeeld een sportteam, groep collega's, vriendinnen, in de buurt etc). Ik weet inmiddels dat dit echt mijn eigen gevoel is. De mensen met wie ik om ga zien mij wel als goede vriendin, gezellige teamgenoot, betrokken collega en als onderdeel van de groep. Helaas voel ik het zelf niet zo. Ik gedraag me heel sociaal wenselijk maar ga de verbinding met mensen niet echt aan. Dit geeft een eenzaam gevoel.
Helaas is het me nog niet gelukt, ook niet met therapie, om dit te veranderen.
woensdag 17 januari 2024 om 16:50
Ik miste als het ware vroeger een extra 'huid' waardoor allerlei helemaal niet zo betekenisvolle acties van anderen keihard binnenkwamen. Het leest alsof je mensen daarom maar 1 kans durft te geven en eenmaal verpest is verpest.
Je kunt hier therapie voor zoeken, zowel voor het verleden maar vooral ook over hoe je (door je verleden of door wat dan ook) naar jezelf kijkt en naar anderen. Ik zit sindsdien een stuk beter in m'n vel en daardoor lukt het wat milder te zijn: hun acties komen lang niet zo hard binnen, en dan zie je dat al die mensen die jou lijken af te wijzen, ook maar wat doen, die hebben ook hun verleden.
Je kunt hier therapie voor zoeken, zowel voor het verleden maar vooral ook over hoe je (door je verleden of door wat dan ook) naar jezelf kijkt en naar anderen. Ik zit sindsdien een stuk beter in m'n vel en daardoor lukt het wat milder te zijn: hun acties komen lang niet zo hard binnen, en dan zie je dat al die mensen die jou lijken af te wijzen, ook maar wat doen, die hebben ook hun verleden.
woensdag 17 januari 2024 om 17:25
Voor mij leest het alsof je heel weinig zelfvertrouwen en eigenwaarde hebt. Zou je namelijk overtuigd zijn van je waarde dan raakt andermans schijnbare desinteresse je niet zo.
De meeste mensen zijn trouwens vele malen meer bezig met zichzelf dan met anderen, in die zin klopt het dat je mensen over het algemeen als "niet lief genoeg" zou kunnen classificeren.
Ik denk dat het verstandig is om met dat zelfvertrouwen aan de slag te gaan, kweek letterlijk een dikkere huid.
En geef mensen een tweede kans, je lijkt ze ook wel onmiddellijk weg te zetten als onaardig en jouw aandacht niet waard. Zonde want eigenlijk zijn heel veel mensen eigenlijk best wel heel leuk.
De meeste mensen zijn trouwens vele malen meer bezig met zichzelf dan met anderen, in die zin klopt het dat je mensen over het algemeen als "niet lief genoeg" zou kunnen classificeren.
Ik denk dat het verstandig is om met dat zelfvertrouwen aan de slag te gaan, kweek letterlijk een dikkere huid.
En geef mensen een tweede kans, je lijkt ze ook wel onmiddellijk weg te zetten als onaardig en jouw aandacht niet waard. Zonde want eigenlijk zijn heel veel mensen eigenlijk best wel heel leuk.
.
woensdag 17 januari 2024 om 17:43
Ja ik herken het zeker. Het klinkt alsof je je klein en minderwaardig voelt.
Ik ben gaan beseffen dat je daarmee iedereen op voorhand afwijst omdat je niet realistisch gezien kan verwachten dat mensen zachtheid en liefde uitstralen speciaal voor jou. Men is ook maar gewoon aan het overleven net als jij en dat ziet er meestal niet gezellig uit. Maar die uitstraling zegt weinig over hoe ze van binnen zijn. De mensen die het meest kut overkomen kunnen soms het allerliefst zijn.
Te vaak maken we van iets wat we niet weten over de ander geen vraagteken maar een conclusie. We projecteren ons verleden erop, het enige bewijs of resultaat dat we kennen tot nu toe. Het is een vorm van zelfbescherming. Het resultaat is dat je geen contact krijgt met anderen.
Wat mij heeft geholpen is zelf meer de leiding nemen in het contact, leren te (durven) geven voordat je ontvangt. En assertiever zijn als iemand toch niet zo leuk is of niets terug te geven heeft.
Ik ben gaan beseffen dat je daarmee iedereen op voorhand afwijst omdat je niet realistisch gezien kan verwachten dat mensen zachtheid en liefde uitstralen speciaal voor jou. Men is ook maar gewoon aan het overleven net als jij en dat ziet er meestal niet gezellig uit. Maar die uitstraling zegt weinig over hoe ze van binnen zijn. De mensen die het meest kut overkomen kunnen soms het allerliefst zijn.
Te vaak maken we van iets wat we niet weten over de ander geen vraagteken maar een conclusie. We projecteren ons verleden erop, het enige bewijs of resultaat dat we kennen tot nu toe. Het is een vorm van zelfbescherming. Het resultaat is dat je geen contact krijgt met anderen.
Wat mij heeft geholpen is zelf meer de leiding nemen in het contact, leren te (durven) geven voordat je ontvangt. En assertiever zijn als iemand toch niet zo leuk is of niets terug te geven heeft.
donderdag 18 januari 2024 om 17:11
Volgens mij zei iemand het al, vertrouwen hebben in anderen heeft eigenlijk alles te maken met vertrouwen hebben in jezelf. Je zou kunnen zeggen dat je al veel hebt meegemaakt en je bent er nog. Je kan dus wel wat hebben.... Als iemand je teleur stelt, wat dan nog? Je bent ok en hebt een fijn gezin. Toch?
Lorem Ipsum
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
