Vreemd gedrag vriend of stel ik me aan?

Hoi allemaal,

Gisteren hadden we een bruiloft van kennissen van mijn vriend. Hij kent de man van dit stel van een gezamenlijke sport en is wel eens weekendjes met deze man en een groep vrienden weggeweest waarop ze deze sport deden. Het is een aardige man, maar niet een goede vriend van mijn man en hij spreekt bv ook nooit af alleen met hem. Het is echt een 'sportmaatje' om het zo maar te zeggen.

Net gistermiddag werd mijn kind in het ziekenhuis opgenomen omdat ze haar hoofd hard had gestoten en dit moest gehecht worden, ook was ze natuurlijk erg geschrokken en wilde ik er voor haar zijn. Ze moest door de scan om te kijken of het slechts een oppervlakkige wond was. Alles is gelukkig goed gegaan en omdat ze bij haar vader was, is ze weer terug met haar vader mee naar huis gegaan.
Al de hele dag worstelde ik met een griepje, ik was dus echt niet fit.
Na gehaast omdat we lang in het ziekenhuis zijn geweest, zijn mijn vriend en ik alsnog naar de bruiloft van de kennis van mijn vriend geweest. We waren voor het feest uitgenodigd, dus het was geen ceremonie. Het was gezellig, er waren veel gasten. Maar na pakweg anderhalf uur op het feest zijn en dansen, merkte ik dat ik me echt heel belabberd voelde. Ik begon koorts te krijgen. We zijn even op een bankje gaan zitten om te kijken of het beter werd maar ik begon ook duizelig te worden. Ook was ik nog wat verdrietig om wat er gebeurd was met mijn kind, al viel het achteraf gezien gelukkig allemaal mee. Ik gaf aan bij mijn vriend dat ik het erg jammer vind maar dat ik toch liever naar huis zou gaan omdat ik me ziek voelde en moe was van de hele dag. Dat het fijn was dat we er toch hadden kunnen zijn maar dat ik het niet meer trok.
Waar ik begrip had verwacht, schrok ik van zijn reactie. Geïrriteerd, boos richting mij. Hij vond dat we dat niet konden maken richting het bruidspaar. We waren er net (anderhalf uur) en waren al te laat aangekomen (vanwege het ziekenhuis) en het waren zulke aardige mensen dat hij vond dat we dat niet konden maken. Daar kwam ook bij dat hij zich heel erg verheugd had op dit feest, samen met mij en de andere vrienden.
Ik heb voet bij stuk gehouden en gezegd dat het echt niet meer ging. Toen zijn we wel gegaan, maar in de hele reis terug naar huis en thuis was hij chagrijnig en stil.
Stel ik me aan dat dit me wel kwetst en dat ik dit een rare en egoïstische reactie vind? Wat vinden jullie?