Relaties
alle pijlers
Vriend voor werk 3 maanden naar buitenland
dinsdag 16 oktober 2007 om 21:01
De titel zegt het al. Mijn vriend heeft gisteren van zijn baas te horen gekregen dat hij voor 3 maanden naar Amerika kan in het kader van een uitwisselingsproject.
Hij heeft direct aangegeven dat hij 3 maanden wel erg lang vond, en dat hij dit thuis uiteraard moest bespreken. Korter dan 3 maanden was niet bespreekbaar, dan had het geen nut.
Hij kwam thuis, vertelde me dit en ik merkte dat ik er toch best wel overstuur door werd. 3 maanden..pff, dat vind ik echt wel lang.
Ik gun het hem wel heel erg, ik merk dat hij er zin in heeft. Hij ziet het als een kans voor zijn carriere, en denkt daarna meer kans te maken op een hogere functie. Hij ziet het ook als persoonlijke ontwikkeling, en dat het altijd goed zal staan op zn CV.
Ik begrijp hem volkomen, alleen kan ik mezelf niet over mijn verdrietige gevoel heen zetten. We hebben 11 jaar een relatie, wonen sinds 5 jaar samen. We hebben een groot huis, wonen aan een bosrand, helemaal achteraf. Toen we hier kwamen wonen had ik al angst dat ik me alleen niet op mijn gemak zou voelen. En dat is dus ook het geval. Vriend is wel vaker voor zn werk weg geweest, en dan ben ik dus echt bang zodra het donker wordt.
En eigenlijk is hier gewoon altijd veel werk, en dat zal ik dan in mn eentje moeten gaan doen.
Dan speelt ook nog dat ik geen werk heb om gezondheidsredenen. Ik heb best een aantal leuke contacten, maar deze mensen werken ook overdag. Vriend ziet dit ook als een groot probleem. Omdat ik geen vaste daginvulling heb, is hij bang dat ik me heel erg eenzaam zal gaan voelen en daardoor helemaal ongelukkig thuis ga zitten wachten op hem. En daar ben ik zelf ook best wel bang voor.
We hebben er gisteravond veel over gepraat, hij begrijpt mijn angsten. En zegt dat ik maar hoef aan te geven dat ik het niet wil, en dat hij dan niet gaat. Ik ga dit zeker niet zeggen, wil hem niet afremmen in iets wat hij duidelijk gewoon erg graag wil doen.
Ik was bang dat zijn baas vandaag al direct een antwoord wilde hebben. Mijn vriend meende dat baas toch echt wel zou begrijpen dat je zoiets niet in 1 avondje besloten hebt. Maar helaas heeft hij er vandaag direct naar gevraagd en heeft vriend aangegeven dat we nog steeds in gesprek waren en dat hij er wel op terug zou komen.
Kortom, er wordt snel een beslissing van hem verwacht. Hij zit echt in dubio, ziet het als een kans voor zijn carriere, maar is ook bang dat onze relatie daar onder gaat lijden. Hij is best gesloten over zn gevoelens, laat me vooral merken dat hij van me houdt door dingen voor me te doen. En zodra hij aan de andere kant van de wereld zit, ben ik bang dat hij me alleen nog belt om zn dag door te spreken, en moeite heeft om zn gevoelens onder woorden te brengen.
Ik hou zoveel van hem, en wil het hem zo graag gunnen.
Ik heb hem gevraagd of hij niet nogmaals kan aangeven dat 3 maanden gewoon wel erg lang is en of het niet korter kan.
Iemand hier die iets soortgelijks heeft meegemaakt en wat hebben jullie besloten?
Hij heeft direct aangegeven dat hij 3 maanden wel erg lang vond, en dat hij dit thuis uiteraard moest bespreken. Korter dan 3 maanden was niet bespreekbaar, dan had het geen nut.
Hij kwam thuis, vertelde me dit en ik merkte dat ik er toch best wel overstuur door werd. 3 maanden..pff, dat vind ik echt wel lang.
Ik gun het hem wel heel erg, ik merk dat hij er zin in heeft. Hij ziet het als een kans voor zijn carriere, en denkt daarna meer kans te maken op een hogere functie. Hij ziet het ook als persoonlijke ontwikkeling, en dat het altijd goed zal staan op zn CV.
Ik begrijp hem volkomen, alleen kan ik mezelf niet over mijn verdrietige gevoel heen zetten. We hebben 11 jaar een relatie, wonen sinds 5 jaar samen. We hebben een groot huis, wonen aan een bosrand, helemaal achteraf. Toen we hier kwamen wonen had ik al angst dat ik me alleen niet op mijn gemak zou voelen. En dat is dus ook het geval. Vriend is wel vaker voor zn werk weg geweest, en dan ben ik dus echt bang zodra het donker wordt.
En eigenlijk is hier gewoon altijd veel werk, en dat zal ik dan in mn eentje moeten gaan doen.
Dan speelt ook nog dat ik geen werk heb om gezondheidsredenen. Ik heb best een aantal leuke contacten, maar deze mensen werken ook overdag. Vriend ziet dit ook als een groot probleem. Omdat ik geen vaste daginvulling heb, is hij bang dat ik me heel erg eenzaam zal gaan voelen en daardoor helemaal ongelukkig thuis ga zitten wachten op hem. En daar ben ik zelf ook best wel bang voor.
We hebben er gisteravond veel over gepraat, hij begrijpt mijn angsten. En zegt dat ik maar hoef aan te geven dat ik het niet wil, en dat hij dan niet gaat. Ik ga dit zeker niet zeggen, wil hem niet afremmen in iets wat hij duidelijk gewoon erg graag wil doen.
Ik was bang dat zijn baas vandaag al direct een antwoord wilde hebben. Mijn vriend meende dat baas toch echt wel zou begrijpen dat je zoiets niet in 1 avondje besloten hebt. Maar helaas heeft hij er vandaag direct naar gevraagd en heeft vriend aangegeven dat we nog steeds in gesprek waren en dat hij er wel op terug zou komen.
Kortom, er wordt snel een beslissing van hem verwacht. Hij zit echt in dubio, ziet het als een kans voor zijn carriere, maar is ook bang dat onze relatie daar onder gaat lijden. Hij is best gesloten over zn gevoelens, laat me vooral merken dat hij van me houdt door dingen voor me te doen. En zodra hij aan de andere kant van de wereld zit, ben ik bang dat hij me alleen nog belt om zn dag door te spreken, en moeite heeft om zn gevoelens onder woorden te brengen.
Ik hou zoveel van hem, en wil het hem zo graag gunnen.
Ik heb hem gevraagd of hij niet nogmaals kan aangeven dat 3 maanden gewoon wel erg lang is en of het niet korter kan.
Iemand hier die iets soortgelijks heeft meegemaakt en wat hebben jullie besloten?
dinsdag 16 oktober 2007 om 21:18
Ik zou hem toch laten gaan denk ik. Drie maanden is niet heel lang. Dat je je niet prettig voelt in huis is wel vervelend. Is daar niet een oplossing voor te bedenken?
En als je nieuwsgierig bent kun je altijd even komen neuzen bij 'longdistance' daar schrijven allerlei vrouwen met een relatie op afstand.
En als je nieuwsgierig bent kun je altijd even komen neuzen bij 'longdistance' daar schrijven allerlei vrouwen met een relatie op afstand.
dinsdag 16 oktober 2007 om 21:27
Bedankt voor jullie reacties!
Zou idd een oplossing zijn om mee te gaan, maar helaas betaald de werkgever dat niet. Ik zou ook niet weten wat ik daar de hele dag zou moeten doen. Vriend moet werken. Door mijn gezondheid ben ik ook nogal onzeker geworden, dus alleen erop uit daar zou ik denk ik niet zo makkelijk doen. We hebben ook nog een hond, waar natuurlijk voor gezorgd moet worden.
@fille, ik laat hem ook absoluut gaan. Ik ga zeker niet zeggen dat hij voor mij hier moet blijven. En ook die 3 maanden gaan natuurlijk om. Ben wel bang dat 3 maanden, 4 maanden worden. etc. Dat is al vaker zo geweest als hij voor zn werk naar het buitenland moest en met een open ticket op pad ging..
Maar dan ging het steeds maar om 1 week.
Mijn ouders hebben aangeboden dat ik bij hun kan intrekken. Ze wonen een dorp verderop. Maar dat is toch geen oplossing? Dan ga ik vluchten omdat ik bang ben alleen thuis. Lijkt me niet verstandig, dan durf ik nooit meer alleen thuis te blijven. Ik hoop ook dat die angst van tijdelijke aard is. Dat het iets is waar ik aan kan wennen. Dat alleen zijn hier niet zo heel erg is. Als ik nu in bed lig hoor ik allerlei geluiden die ik normaal gesproken ook hoor, maar nu natuurlijk extra opvallen. Als de hond dan ook nog eens aanslaat (wat hij alleen doet als er iemand aan de deur is) slaat mn hart helemaal over van angst.
Het longdistance topic had ik ook al gevonden. Ik heb alles met interesse daar gelezen, maar op dit moment heb ik natuurlijk nog geen longdistance relatie maar zitten we nog in de besluitfase. Als het zover is zal ik zeker een kijkje komen nemen.
Ik ben gewoon een beetje in paniek, en zie er enorm tegenop om alleen te zijn voor 3 maanden en hem te moeten missen.
Wat een dillemma's kun je toch tegenkomen in je leven..
Zou idd een oplossing zijn om mee te gaan, maar helaas betaald de werkgever dat niet. Ik zou ook niet weten wat ik daar de hele dag zou moeten doen. Vriend moet werken. Door mijn gezondheid ben ik ook nogal onzeker geworden, dus alleen erop uit daar zou ik denk ik niet zo makkelijk doen. We hebben ook nog een hond, waar natuurlijk voor gezorgd moet worden.
@fille, ik laat hem ook absoluut gaan. Ik ga zeker niet zeggen dat hij voor mij hier moet blijven. En ook die 3 maanden gaan natuurlijk om. Ben wel bang dat 3 maanden, 4 maanden worden. etc. Dat is al vaker zo geweest als hij voor zn werk naar het buitenland moest en met een open ticket op pad ging..
Maar dan ging het steeds maar om 1 week.
Mijn ouders hebben aangeboden dat ik bij hun kan intrekken. Ze wonen een dorp verderop. Maar dat is toch geen oplossing? Dan ga ik vluchten omdat ik bang ben alleen thuis. Lijkt me niet verstandig, dan durf ik nooit meer alleen thuis te blijven. Ik hoop ook dat die angst van tijdelijke aard is. Dat het iets is waar ik aan kan wennen. Dat alleen zijn hier niet zo heel erg is. Als ik nu in bed lig hoor ik allerlei geluiden die ik normaal gesproken ook hoor, maar nu natuurlijk extra opvallen. Als de hond dan ook nog eens aanslaat (wat hij alleen doet als er iemand aan de deur is) slaat mn hart helemaal over van angst.
Het longdistance topic had ik ook al gevonden. Ik heb alles met interesse daar gelezen, maar op dit moment heb ik natuurlijk nog geen longdistance relatie maar zitten we nog in de besluitfase. Als het zover is zal ik zeker een kijkje komen nemen.
Ik ben gewoon een beetje in paniek, en zie er enorm tegenop om alleen te zijn voor 3 maanden en hem te moeten missen.
Wat een dillemma's kun je toch tegenkomen in je leven..
dinsdag 16 oktober 2007 om 21:30
En ik heb ook gedacht aan tussendoor langs te gaan. Maar ik heb extreme vliegangst. Heb vriendlief dan ook altijd gezegd dat wij nooit ver samen op vakantie zouden gaan omdat ik dat niet durf.
En nu gaat hij misschien wel 12 uur vliegen van me af zijn...
Pff, wat ben ik toch een zeurkous, zie ik allemaal problemen die er niet zijn?
En nu gaat hij misschien wel 12 uur vliegen van me af zijn...
Pff, wat ben ik toch een zeurkous, zie ik allemaal problemen die er niet zijn?
dinsdag 16 oktober 2007 om 23:03
Dat je ouders vlakbij wonen is wel fijn. Als je het echt niet ziet zitten kan je er wel naartoe, maar misschien kunnen ze ook regelmatig langskomen zodat je kan wennen aan het alleen zijn. En voor je vriend is het vast ook een veilger idee.
Als je het echt niet ziet zitten moet je dat ook zeggen, maar het lijkt me fijn als je je vriend wel kan gaan. Vaak zijn de dingen waar je tegenop ziet uiteindelijk niet zo erg.
Als je het echt niet ziet zitten moet je dat ook zeggen, maar het lijkt me fijn als je je vriend wel kan gaan. Vaak zijn de dingen waar je tegenop ziet uiteindelijk niet zo erg.
dinsdag 16 oktober 2007 om 23:19
donderdag 18 oktober 2007 om 11:40
Mijn vriend heeft vorig jaar ook een half jaar in het buitenland gezeten (8 uur vliegen). Ik ben 2x bij hem langs geweest en we hebben er nog een vakantie aan vast geplakt. Ik heb idd alleen het ticket betaald en ik kon bij hem inwonen e.d. En ook ik heb behoorlijke vliegangst, maarja... ik moest er wat voor over hebben.
Ik bedoel dit overigens niet vervelend hoor, maar word je niet een beetje bang van jezelf dat je het op zoveel gebieden echt niet ziet zitten zonder hem?
Ik bedoel dit overigens niet vervelend hoor, maar word je niet een beetje bang van jezelf dat je het op zoveel gebieden echt niet ziet zitten zonder hem?
donderdag 18 oktober 2007 om 12:21
Je openingspost rammelt van de onzekerheden en angsten. Mss vind je me makkelijk praten maar ik zou deze 3 maanden gebruiken om er zelf sterker van te worden. Dan bedoel ik vooral geestelijk.
Ik ken je ziektebeeld (als ik dat zo mag noemen) natuurlijk niet maar in de regel komt iedereen beter uit zo'n periode. Doordat je "alleen" bent leer je veel meer voor jezelf op te komen, plan je meer eigen dingen, leer je jezelf enorm goed kennen en heb je altijd zelf de verantwoordelijkheid over je eigen handelen, nu kun je altijd terugvallen op je vriend.
Ik heb dit idd ook meegemaakt, en ben overigens wel na 2 maanden een keer bij mijn man langs geweest, dit is dan toch echt iets om naar uit te kijken.
In totaal is hij 4 maanden weg geweest (en gaat nu nog heel vaak een paar weken weg) en ik kan van mezelf zeggen dat ik hierdoor enorm gegroeid ben!
En mensen uit mijn directe omgeving beamen dat...............
Sterkte ermee!
Ik ken je ziektebeeld (als ik dat zo mag noemen) natuurlijk niet maar in de regel komt iedereen beter uit zo'n periode. Doordat je "alleen" bent leer je veel meer voor jezelf op te komen, plan je meer eigen dingen, leer je jezelf enorm goed kennen en heb je altijd zelf de verantwoordelijkheid over je eigen handelen, nu kun je altijd terugvallen op je vriend.
Ik heb dit idd ook meegemaakt, en ben overigens wel na 2 maanden een keer bij mijn man langs geweest, dit is dan toch echt iets om naar uit te kijken.
In totaal is hij 4 maanden weg geweest (en gaat nu nog heel vaak een paar weken weg) en ik kan van mezelf zeggen dat ik hierdoor enorm gegroeid ben!
En mensen uit mijn directe omgeving beamen dat...............
Sterkte ermee!
donderdag 18 oktober 2007 om 13:19
Net zoals PeggySue al zei, waarom keer je de situatie niet om, en zie deze periode asl een mogelijkheid om zelf sterker te worden.
Zelf ben ik degene geweest die 3 maanden wegging voor studie. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is als achetrblijver, en 3 maanden lijkt een eeuwigheid. Toch zijn het 'maar' 3 maanden, en je zult zien dat de tijd sneller gaat dan je denkt.
Kun je iets doen als daginvulling, geen werk, maar een hobby? Met je vriend niet thuis heb je 'alle vrijheid' om je dag invulling te geven.
Succes met de keuze. Ikzelf hoop dat je jezelf sterk genoeg ziet om de periode door te komen en je je vriend verteld dat hij moet gaan. en ik hoop dat je groeit in je eigen zekerheid! Je zult vertseld staan van jezelf en wat je allemaal aankan als je ineens in het diepe wordt gegooid! Bovendien heb je je ouders dichtbij om op terug te kunnen vallen. En er is Skype, msn etc.
succes
Zelf ben ik degene geweest die 3 maanden wegging voor studie. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is als achetrblijver, en 3 maanden lijkt een eeuwigheid. Toch zijn het 'maar' 3 maanden, en je zult zien dat de tijd sneller gaat dan je denkt.
Kun je iets doen als daginvulling, geen werk, maar een hobby? Met je vriend niet thuis heb je 'alle vrijheid' om je dag invulling te geven.
Succes met de keuze. Ikzelf hoop dat je jezelf sterk genoeg ziet om de periode door te komen en je je vriend verteld dat hij moet gaan. en ik hoop dat je groeit in je eigen zekerheid! Je zult vertseld staan van jezelf en wat je allemaal aankan als je ineens in het diepe wordt gegooid! Bovendien heb je je ouders dichtbij om op terug te kunnen vallen. En er is Skype, msn etc.
succes
donderdag 18 oktober 2007 om 13:31
Ik zou hem ook gewoon laten gaan. Ik was ook nooit zo'n held vroeger, vrij angstig in het donker. Toen mijn man destijds een aantal maanden naar het buitenland moest heb ik dat moment aangegrepen om over mijn angsten heen te komen. En dat heeft een week geduurd... toen was ik niet meer bang alleen. Als ik jou was zou ik dat ook doen. Ik was een volwassen vrouw en vond dat ik moest stoppen met mezelf aan te stellen op het gebied van bang zijn in het donker. En dat heeft gewerkt. Voel me vreselijk veilig in mijn eigen huis.
donderdag 18 oktober 2007 om 23:31
Bedankt voor alle reacties!
Jullie hebben absoluut gelijk hoor, ik ben ook behoorlijk onzeker. Ik wil liever niet vertellen wat mijn gezondheidsklachten zijn, maar het is in ieder geval iets, wat anderen/vreemden onmiddelijk opvalt, en waar ik dan ook dagelijks vragen over krijg. En dat is best moeilijk/hard, dan ga je je vanzelf heel erg minderwaardig en onzeker voelen.
Desondanks weet ik wel dat ik me alleen ook ga redden. Dat weet ik gewoon zeker, alleen gaat het wel moeilijk worden. Maar daarin ben ik natuurlijk niet de enige. Denk dat iedereen dit heeft waarvan de partner voor langere tijd weg gaat.
Ik weet niet of het misschien verkeerd over gekomen is, maar ik ga absoluut niet zeggen dat mijn vriend voor mij hier moet blijven. Maar hij weet natuurlijk de situatie waarin ik zit, en voelt zich daardoor heel bezwaard om te gaan en mij alleen achter te laten.
Omdat hij zelf 3 maanden ook te lang vond, vroeg hij me wat ik dan wel acceptabel zou vinden. Ik heb daarop geantwoord dat 2 maanden echt maximaal waren. En dan hoop ik ook dat het bij die 2 maanden blijft, dat die 2 maanden niet alsnog 3 maanden worden.
Vriend moet vaker weg voor zn werk, en dan is het in eerste instantie meestal voor 1 week, maar met een open ticket komt hij dan vaak toch later terug.
Hij heeft vandaag een gesprek met zn baas gehad en de situatie uitgelegd. Zn baas had er begrip voor dat het voor mij toch wat moeilijker ligt en heeft ermee ingestemd dat vriend ook 2 maanden mag gaan. Dat vind ik in ieder geval al heel fijn. Hij heeft gezegd dat hij in principe dan wel wil gaan.
Vriend wil voordat hij gaat nog lekker met me op wintersport. Dus dat is in ieder geval al heel fijn. Baas stelde voor om dan in Amerika op wintersport te gaan, en daarna door te vliegen naar zn nieuwe werkplek en mij alleen terug te laten vliegen. En vriend heeft ook al voorgesteld om mij op het laatst te laten overkomen en dan nog 2 weken vakantie eraan vast te plakken. Al moet ik dan eerst nog de moed verzamelen om dat vliegtuig in te stappen. En uiteraard er geld voor hebben, want dat ligt ook een beetje moeilijk. Maar wie weet, zet ik me over mn vliegangst heen.
En ik ga inderdaad proberen van die tijd iets positiefs te maken. Kijken of ik een leuke hobby kan vinden. Vriendin van me heeft al aangeboden om te komen logeren. En inderdaad proberen een stukje zelfvertrouwen terug te vinden.
En over dat bang zijn in je eigen huis, ik hoop dat dat ook verdwijnt. Merkte de laatste keer dat vriend week weg was, dat het in de loop van die week wat minder werd.
Het is ook iets wat me aangeleerd is, altijd uitkijken, niet alleen langs de bossen fietsen in het donker. Die angst zit er gewoon een beetje ingebakken. Hoop dat ik dat inderdaad kwijt kan raken.
Voor nu heb ik vooral het gevoel dat ik lekker nog bij mn vriend wil zijn nu hij er nog is. We gaan dit weekend fijn samen weg, dus dat is al een goed vooruitzicht.
Bedankt allemaal!
Jullie hebben absoluut gelijk hoor, ik ben ook behoorlijk onzeker. Ik wil liever niet vertellen wat mijn gezondheidsklachten zijn, maar het is in ieder geval iets, wat anderen/vreemden onmiddelijk opvalt, en waar ik dan ook dagelijks vragen over krijg. En dat is best moeilijk/hard, dan ga je je vanzelf heel erg minderwaardig en onzeker voelen.
Desondanks weet ik wel dat ik me alleen ook ga redden. Dat weet ik gewoon zeker, alleen gaat het wel moeilijk worden. Maar daarin ben ik natuurlijk niet de enige. Denk dat iedereen dit heeft waarvan de partner voor langere tijd weg gaat.
Ik weet niet of het misschien verkeerd over gekomen is, maar ik ga absoluut niet zeggen dat mijn vriend voor mij hier moet blijven. Maar hij weet natuurlijk de situatie waarin ik zit, en voelt zich daardoor heel bezwaard om te gaan en mij alleen achter te laten.
Omdat hij zelf 3 maanden ook te lang vond, vroeg hij me wat ik dan wel acceptabel zou vinden. Ik heb daarop geantwoord dat 2 maanden echt maximaal waren. En dan hoop ik ook dat het bij die 2 maanden blijft, dat die 2 maanden niet alsnog 3 maanden worden.
Vriend moet vaker weg voor zn werk, en dan is het in eerste instantie meestal voor 1 week, maar met een open ticket komt hij dan vaak toch later terug.
Hij heeft vandaag een gesprek met zn baas gehad en de situatie uitgelegd. Zn baas had er begrip voor dat het voor mij toch wat moeilijker ligt en heeft ermee ingestemd dat vriend ook 2 maanden mag gaan. Dat vind ik in ieder geval al heel fijn. Hij heeft gezegd dat hij in principe dan wel wil gaan.
Vriend wil voordat hij gaat nog lekker met me op wintersport. Dus dat is in ieder geval al heel fijn. Baas stelde voor om dan in Amerika op wintersport te gaan, en daarna door te vliegen naar zn nieuwe werkplek en mij alleen terug te laten vliegen. En vriend heeft ook al voorgesteld om mij op het laatst te laten overkomen en dan nog 2 weken vakantie eraan vast te plakken. Al moet ik dan eerst nog de moed verzamelen om dat vliegtuig in te stappen. En uiteraard er geld voor hebben, want dat ligt ook een beetje moeilijk. Maar wie weet, zet ik me over mn vliegangst heen.
En ik ga inderdaad proberen van die tijd iets positiefs te maken. Kijken of ik een leuke hobby kan vinden. Vriendin van me heeft al aangeboden om te komen logeren. En inderdaad proberen een stukje zelfvertrouwen terug te vinden.
En over dat bang zijn in je eigen huis, ik hoop dat dat ook verdwijnt. Merkte de laatste keer dat vriend week weg was, dat het in de loop van die week wat minder werd.
Het is ook iets wat me aangeleerd is, altijd uitkijken, niet alleen langs de bossen fietsen in het donker. Die angst zit er gewoon een beetje ingebakken. Hoop dat ik dat inderdaad kwijt kan raken.
Voor nu heb ik vooral het gevoel dat ik lekker nog bij mn vriend wil zijn nu hij er nog is. We gaan dit weekend fijn samen weg, dus dat is al een goed vooruitzicht.
Bedankt allemaal!
