Relaties
alle pijlers
Vriendschap: illusie?
dinsdag 20 november 2007 om 09:19
Ik twijfel al een hele tijd over dit onderwerp en hoop nu van jullie je mening erover te horen, misschien helpt dat me verder.
Ik ben 26 jaar, woon samen en heb een handjevol vrienden. Met de nadruk op handjevol, ik heb 1 vriendin die ik als beste vriendin beschouw, en dan nog 1 vriend die ik niet zou kunnen missen. Daarnaast zie ik mijn vriend toch wel als mijn allerbeste vriend, dus dat zit wel goed. Dit zijn allemaal mensen die ik in de laatste 4,5 jaar heb leren kennen. Ik heb geen vrienden vanuit mijn kinder- of middelbare school tijd zoals sommige mensen om mij heen. Ik mis soms die verbondenheid die ik bij hen wel zie, samen dingen hebben meegemaakt, dezelfde historie delen.
Daarbij komt dat ik zelf zo trouw als een hond ben in vriendschappen. Ik stuur kaartjes als ik weet dat mijn vrienden een moeilijke tijd hebben, ik bel, ik sms of ik neem ze mee om iets leuks te gaan doen. Ik dring me niet op maar probeer aan te voelen wanneer ze ergens behoefte aan hebben.
Omgekeerd krijg ik dit maar weinig terug, zelfs niet van mijn beste vriendin. Ik heb het afgelopen jaar een moeilijke tijd meegemaakt met mijn moeder die kanker kreeg en daarvoor chemotherapie moest volgen. Een zware tijd waarin ik meer steun had kunnen gebruiken uit mijn omgeving. Mijn vriend is geweldig, daar ben ik heel dankbaar voor. Maar soms heb je iemand anders nodig en die heb ik heel erg gemist. Een andere vriendin waar ik altijd heel erg op gesteld was, heeft helemaal niets van zich laten horen in deze tijd. Geen sms, geen belletje, niets. Het contact was al iets verwaterd voor die tijd, maar ik vond dit toch wel erg cru. Ik weet nu ook totaal niet wat ik met haar aan moet. Ik heb haar altijd gesteund in haar rotdingen en nu krijg je het totaal niet terug.
Ik vraag me soms af of ik te veeleisend ben in vriendschappen. Maar ik verwacht echt niet dat ze elke dag of elke week bellen, gewoon af en toe laten weten dat ze er voor je zijn en leuke dingen met elkaar doen. Is dat teveel gevraagd? Ik raak steeds meer gedesillusioneerd en ga aan mezelf twijfelen. Ben ik dan niet leuk of interessant genoeg voor mijn vrienden? Wat doe ik verkeerd? En tegelijkertijd ben ik ontzettend kwaad: ik vind dat ik dit niet verdien. Wat vinden jullie ervan?
Ik ben 26 jaar, woon samen en heb een handjevol vrienden. Met de nadruk op handjevol, ik heb 1 vriendin die ik als beste vriendin beschouw, en dan nog 1 vriend die ik niet zou kunnen missen. Daarnaast zie ik mijn vriend toch wel als mijn allerbeste vriend, dus dat zit wel goed. Dit zijn allemaal mensen die ik in de laatste 4,5 jaar heb leren kennen. Ik heb geen vrienden vanuit mijn kinder- of middelbare school tijd zoals sommige mensen om mij heen. Ik mis soms die verbondenheid die ik bij hen wel zie, samen dingen hebben meegemaakt, dezelfde historie delen.
Daarbij komt dat ik zelf zo trouw als een hond ben in vriendschappen. Ik stuur kaartjes als ik weet dat mijn vrienden een moeilijke tijd hebben, ik bel, ik sms of ik neem ze mee om iets leuks te gaan doen. Ik dring me niet op maar probeer aan te voelen wanneer ze ergens behoefte aan hebben.
Omgekeerd krijg ik dit maar weinig terug, zelfs niet van mijn beste vriendin. Ik heb het afgelopen jaar een moeilijke tijd meegemaakt met mijn moeder die kanker kreeg en daarvoor chemotherapie moest volgen. Een zware tijd waarin ik meer steun had kunnen gebruiken uit mijn omgeving. Mijn vriend is geweldig, daar ben ik heel dankbaar voor. Maar soms heb je iemand anders nodig en die heb ik heel erg gemist. Een andere vriendin waar ik altijd heel erg op gesteld was, heeft helemaal niets van zich laten horen in deze tijd. Geen sms, geen belletje, niets. Het contact was al iets verwaterd voor die tijd, maar ik vond dit toch wel erg cru. Ik weet nu ook totaal niet wat ik met haar aan moet. Ik heb haar altijd gesteund in haar rotdingen en nu krijg je het totaal niet terug.
Ik vraag me soms af of ik te veeleisend ben in vriendschappen. Maar ik verwacht echt niet dat ze elke dag of elke week bellen, gewoon af en toe laten weten dat ze er voor je zijn en leuke dingen met elkaar doen. Is dat teveel gevraagd? Ik raak steeds meer gedesillusioneerd en ga aan mezelf twijfelen. Ben ik dan niet leuk of interessant genoeg voor mijn vrienden? Wat doe ik verkeerd? En tegelijkertijd ben ik ontzettend kwaad: ik vind dat ik dit niet verdien. Wat vinden jullie ervan?
dinsdag 20 november 2007 om 09:24
Vriendschap is tweerichtingsverkeer. Als je geeft, dan ga je er ook van uit dat je ontvangt. Zo zou het wel moeten zijn. Misschien niet evenredig, en niet op momenten dat jij het nodig hebt, maar het moet van twee kanten komen. Als je dingen verwacht van mensen dan wordt je teleurgesteld. Zo ook in vriendschappen. Dus moet je kieskeurig zijn; mensen die het beste met je voor hebben en niet op je leunen zonder dat jij hun schouder kunt gebruiken. En soms moet je gewoon vragen wat je hebben wilt. Dan moet je aan de bel trekken en zeggen; hé, ik heb je nodig. Sommige mensen voelen dat gewoon niet aan en dat is helmaal geen onwil. Communictaie is ook in vriendschappen van essentieel belang.
dinsdag 20 november 2007 om 09:30
Hai Emily,
Je hebt waarschijnlijk helemaal niets misdaan maar waar jij het volkomen normaal vindt om te investeren in mensen, zo vinden anderen dat andersom helemaal niet zo vanzelfsprekend en helaas heb jij zo te lezen een aantal mensen getroffen die dat vanzelfsprekende niet zo in zich hebben. In periodes dat je die vrienden hard nodig hebt hoor je dan niks. Heel vervelend.
Ik zou er eens een balletje over opgooien als ik jou was. Gewoon eens bellen en vragen hoe het gaat, vertellen dat je je rot hebt gevoeld en die ander gemist hebt. misschien was het geen kwade opzet, misschien zat die persoon zelf in een mindere periode, misschien dacht ze dat je je wel zou redden en wilde ze zich niet opdringen. Misschien is ze gewoon niet zo hartelijk als jij altijd had gedacht.
Bel haar eens en heb het er eens rustig over. Niet meteen aan jezelf gaan twijfelen maar ook niet meteen het slechtste van je vriendin denken. Communiceer er over, wie weet zit het dan anders dan je dacht en daarbij geeft het jou de kans om te vertellen hoe de desinteresse op jou is overgekomen. Niet huilen, niet boos worden, gewoon kalm praten.
Probeer het, niet geschoten enzovoort.....
Je hebt waarschijnlijk helemaal niets misdaan maar waar jij het volkomen normaal vindt om te investeren in mensen, zo vinden anderen dat andersom helemaal niet zo vanzelfsprekend en helaas heb jij zo te lezen een aantal mensen getroffen die dat vanzelfsprekende niet zo in zich hebben. In periodes dat je die vrienden hard nodig hebt hoor je dan niks. Heel vervelend.
Ik zou er eens een balletje over opgooien als ik jou was. Gewoon eens bellen en vragen hoe het gaat, vertellen dat je je rot hebt gevoeld en die ander gemist hebt. misschien was het geen kwade opzet, misschien zat die persoon zelf in een mindere periode, misschien dacht ze dat je je wel zou redden en wilde ze zich niet opdringen. Misschien is ze gewoon niet zo hartelijk als jij altijd had gedacht.
Bel haar eens en heb het er eens rustig over. Niet meteen aan jezelf gaan twijfelen maar ook niet meteen het slechtste van je vriendin denken. Communiceer er over, wie weet zit het dan anders dan je dacht en daarbij geeft het jou de kans om te vertellen hoe de desinteresse op jou is overgekomen. Niet huilen, niet boos worden, gewoon kalm praten.
Probeer het, niet geschoten enzovoort.....
dinsdag 20 november 2007 om 10:30
Iedereen uit zijn medeleven op een andere manier.
Sommigen kunnen het ook moeilijk onder woorden brengen en mijden
het onderwerp. Dit wil niet zeggen dat ze het niet vreselijk vinden.
Als je er zelf over begint, ipv afwachten, hoe reageerde je vriendin dan ?
Het is heel moeilijk om hier iemand mee te confronteren. Het kan een
heel beladen onderwerp in jullie vriendschap worden wat nog nadeliger
uitvalt uiteindelijk. Het zit jou heel hoog en dat kan je dan misschien verkeerd overbrengen.
Misschien dat je de volgende keer als je je down voelt, gewoon een keer
je vriendin of vriend belt om wat van je af te praten. Als je dit ook zo zegt,
dat je even een luisterend oor nodig hebt en wat steun, dan weet ik zeker
dat je vriend/-in hier nog eens op terugkomt.
Maar ik begrijp ook wel wat je bedoelt, je hoopt dat vrienden uit zichzelf zo iets aanvoelen en actie ondernemen. Uit ervaring weet ik dat het echt niet altijd gelijk zo is, dat er niet aan je gedacht wordt. Helaas heb ik ook meegemaakt dat een direkte confrontatie verkeerd kan uitpakken.
Maar wie weet, kan jij het wel goed verwoorden. Het is iig wel iets waar
je heel goed over moet nadenken en je moet zeker voorkomen de beschuldigende kant uit te gaan.
Sommigen kunnen het ook moeilijk onder woorden brengen en mijden
het onderwerp. Dit wil niet zeggen dat ze het niet vreselijk vinden.
Als je er zelf over begint, ipv afwachten, hoe reageerde je vriendin dan ?
Het is heel moeilijk om hier iemand mee te confronteren. Het kan een
heel beladen onderwerp in jullie vriendschap worden wat nog nadeliger
uitvalt uiteindelijk. Het zit jou heel hoog en dat kan je dan misschien verkeerd overbrengen.
Misschien dat je de volgende keer als je je down voelt, gewoon een keer
je vriendin of vriend belt om wat van je af te praten. Als je dit ook zo zegt,
dat je even een luisterend oor nodig hebt en wat steun, dan weet ik zeker
dat je vriend/-in hier nog eens op terugkomt.
Maar ik begrijp ook wel wat je bedoelt, je hoopt dat vrienden uit zichzelf zo iets aanvoelen en actie ondernemen. Uit ervaring weet ik dat het echt niet altijd gelijk zo is, dat er niet aan je gedacht wordt. Helaas heb ik ook meegemaakt dat een direkte confrontatie verkeerd kan uitpakken.
Maar wie weet, kan jij het wel goed verwoorden. Het is iig wel iets waar
je heel goed over moet nadenken en je moet zeker voorkomen de beschuldigende kant uit te gaan.
dinsdag 20 november 2007 om 12:10
Misschien geef je inderdaad wel teveel, of vraag je niet duidelijk wat je wilt. Heb je je vriendin toen je het moeilijk had zelf ook opgebeld en gezegd: Ik heb nu eventjes wat hulp nodig?
Is natuurlijk ook wel makkelijk gezegd van mij, misschien omdat ik het ook wel herken van mezelf. Altijd hulp willen geven, maar het moeilijk vinden om er om te vragen.
Ik voelde me ook altijd erg verantwoordelijk voor iedereen om me heen, altijd ervoor zorgen dat iedereen het naar zijn zin had. Totdat een goede vriendin van me zei: "Je zou je hulp moeten bewaren voor degenen die het echt nodig hebben, de meesten hebben jou hulp niet nodig, maar hebben aan je gezelschap al genoeg hoor". Eerst vond ik dat raar, het was toch hartstikke aardig van mij dat ik altijd zo attent was? Nu begrijp ik het beter. Ik denk dat ik soms alleen maar attent doe omdat ik anders bang ben dat mensen me niet meer aardig vinden. Niet altijd zo, maar het speelt wel mee. Alsof ik uit mezelf niet een leuk genoeg persoon ben om vrienden mee te zijn. Nee, dan moet ik weer een kaartje sturen, kadootjes geven, taarten bakken enz, Nu vraag ik me voordat ik zoiets doe: voor wie doe ik het: voor hen of voor mezelf? En als het echt voor hen is, dan stuur ik het kaartje wel, als ik het alleen maar doe voor mezelf, dan niet.
En als ik het dan omdraai is dat ook de manier waarop ik wil dat mensen met mij omgaan.
Hmmm, dit was niet zo'n specifiek antwoord. Maar wat ik bedoel is dat je inderdaad misschien teveel geeft. Ik zou je vriendin echter nog niet opgeven hoor. Sommige mensen werken gewoon anders, zoals anderen hierboven ook al zeiden.
Is natuurlijk ook wel makkelijk gezegd van mij, misschien omdat ik het ook wel herken van mezelf. Altijd hulp willen geven, maar het moeilijk vinden om er om te vragen.
Ik voelde me ook altijd erg verantwoordelijk voor iedereen om me heen, altijd ervoor zorgen dat iedereen het naar zijn zin had. Totdat een goede vriendin van me zei: "Je zou je hulp moeten bewaren voor degenen die het echt nodig hebben, de meesten hebben jou hulp niet nodig, maar hebben aan je gezelschap al genoeg hoor". Eerst vond ik dat raar, het was toch hartstikke aardig van mij dat ik altijd zo attent was? Nu begrijp ik het beter. Ik denk dat ik soms alleen maar attent doe omdat ik anders bang ben dat mensen me niet meer aardig vinden. Niet altijd zo, maar het speelt wel mee. Alsof ik uit mezelf niet een leuk genoeg persoon ben om vrienden mee te zijn. Nee, dan moet ik weer een kaartje sturen, kadootjes geven, taarten bakken enz, Nu vraag ik me voordat ik zoiets doe: voor wie doe ik het: voor hen of voor mezelf? En als het echt voor hen is, dan stuur ik het kaartje wel, als ik het alleen maar doe voor mezelf, dan niet.
En als ik het dan omdraai is dat ook de manier waarop ik wil dat mensen met mij omgaan.
Hmmm, dit was niet zo'n specifiek antwoord. Maar wat ik bedoel is dat je inderdaad misschien teveel geeft. Ik zou je vriendin echter nog niet opgeven hoor. Sommige mensen werken gewoon anders, zoals anderen hierboven ook al zeiden.
dinsdag 20 november 2007 om 12:16
En om terug te komen op wat je schreef over andere mensen, met oudere vriendschappen: Als je gaat vergelijking verlies je altijd. Dat is tenminste mijn motto. Er zal altijd ieamd zijn die iets heeft (in dit geval meer of andere vrienden) dan jij. Dus vergelijken heeft helemaal geen zin, het gras is altijd ergens groener.
dinsdag 20 november 2007 om 12:24
belangrijkste is dat je je eigen beste vriendin bent altijd!
dat je inziet dat je uiteindelijk alles zelf moet doen.
zie het als een trein,er stappen mensen in en rijzen een tijd met je mee,todat ze weer uitstappen en hun eigen weg vervolgen. de een rijst wat langer mee als de ander.
vriendschappen zijn ook verschilldend,met de een heb je dit en met de ander weer dat.Verwacht nooit dat een vriend of vriendin hetzelvde is als jij,ieder zijn of haar kwalitijten.
dat je inziet dat je uiteindelijk alles zelf moet doen.
zie het als een trein,er stappen mensen in en rijzen een tijd met je mee,todat ze weer uitstappen en hun eigen weg vervolgen. de een rijst wat langer mee als de ander.
vriendschappen zijn ook verschilldend,met de een heb je dit en met de ander weer dat.Verwacht nooit dat een vriend of vriendin hetzelvde is als jij,ieder zijn of haar kwalitijten.
dinsdag 20 november 2007 om 12:36
Één keer trek je de conclusie.......
(Het schoot in mijn hoofd bij het lezen van de topictitel en ik neurie het nu al een half uur!)
Ben het wel eens met Daisybloempje, ik verwoord het zelf altijd als 'passerende schepen: sommige varen voorbij en andere blijven langer langszij varen, maar jij staat uiteindelijk aan het roer en bepaalt je eigen koers'. En over verwachtingen koesteren: weet dat verwachting de moeder van teleurstelling is. Hoop en wens, en spreek die vooral ook uit: in een goede vriendschap kan je ook elkaar vertellen wat je niet leuk vindt. Ik heb zelf één goede vriendin, en mijn vriend. Die twee mensen staan me het meest na. Bij hen kan ik mezelf zijn met mijn goede en slechte kanten. Voor de rest ben ik een heel sociaal persoon en ik ken veel mensen. Ik heb geleerd dat niet elke kennis een vriend hoeft te zijn, en dat het vervagen van vriendschappen niet persé erg hoeft te zijn: elke levensfase vereist weer wat anders. Voor jou, maar ook voor hen.
groet,
TD
(Het schoot in mijn hoofd bij het lezen van de topictitel en ik neurie het nu al een half uur!)
Ben het wel eens met Daisybloempje, ik verwoord het zelf altijd als 'passerende schepen: sommige varen voorbij en andere blijven langer langszij varen, maar jij staat uiteindelijk aan het roer en bepaalt je eigen koers'. En over verwachtingen koesteren: weet dat verwachting de moeder van teleurstelling is. Hoop en wens, en spreek die vooral ook uit: in een goede vriendschap kan je ook elkaar vertellen wat je niet leuk vindt. Ik heb zelf één goede vriendin, en mijn vriend. Die twee mensen staan me het meest na. Bij hen kan ik mezelf zijn met mijn goede en slechte kanten. Voor de rest ben ik een heel sociaal persoon en ik ken veel mensen. Ik heb geleerd dat niet elke kennis een vriend hoeft te zijn, en dat het vervagen van vriendschappen niet persé erg hoeft te zijn: elke levensfase vereist weer wat anders. Voor jou, maar ook voor hen.
groet,
TD
dinsdag 20 november 2007 om 14:19
Bedankt voor jullie reacties. Ik weet wel dat je moet uitkijken met verwachtingen, maar het is toch niet zo dat onrealistische verwachtingen heb in een vriendschap? En inderdaad, vriendschap zit ook voor mij zeker in de kwaliteit en niet in de kwantiteit, maar als mensen er niet voor je zijn op de momenten dat je het het meest nodig hebt, dat zij zelf niet begrijpen dat je hun steun kan gebruiken, zijn het dan wel echte vrienden? Natuurlijk, mensen kunnen niet altijd ruiken wat je nodig hebt, dat kom ik maar al te vaak tegen in mijn relatie. Maar van mijn vriend krijg ik vaak genoeg wel de steun die ik nodig heb, zonder dat ik erom hoef te vragen en dat maakt alles goed. Als een vriendin me een keer niet aanvoelt, of voor mij part een heleboel keren dat niet, dan kan ik daar nog begrip voor hebben, maar een half jaar lang? Ik heb begrip voor alles en iedereen, maar het houdt een keer op...
dinsdag 20 november 2007 om 14:26
Heey Emily,
Echt superrot voor je dit zeg ! Ik ben gezegend met een enorme vriendengroep die altijd voor me klaar staan. Daar tegenover investeer ik er ook voldoende in dus het geven & nemen principe geld zeker bij mij. Maar bij jou is het precies andersom...
Maar wat ik me afvraag na het lezen van je verhaal, hoe komt het dat je niet meer vriendschappen hebt ? Is daar een speciale reden voor ? Ik moet zeggen dat ik mijn vrienden al zo'n 12 jaar ken maar dat ik regelmatig met "nieuwe" mensen optrek en daar ook in investeer. Misschien zou je ook eens moeten uitkijken naar het maken van nieuwe vriendschappen ?
Echt superrot voor je dit zeg ! Ik ben gezegend met een enorme vriendengroep die altijd voor me klaar staan. Daar tegenover investeer ik er ook voldoende in dus het geven & nemen principe geld zeker bij mij. Maar bij jou is het precies andersom...
Maar wat ik me afvraag na het lezen van je verhaal, hoe komt het dat je niet meer vriendschappen hebt ? Is daar een speciale reden voor ? Ik moet zeggen dat ik mijn vrienden al zo'n 12 jaar ken maar dat ik regelmatig met "nieuwe" mensen optrek en daar ook in investeer. Misschien zou je ook eens moeten uitkijken naar het maken van nieuwe vriendschappen ?
dinsdag 20 november 2007 om 14:35
ben zelf ook niet zo'n vrienden mens, mede door jouw verhaal.
heb ook altijd het gevoel dat het van mijn kant moet komen en andersom bijna niet..
heb 2 mensen in mijn omgeving die mij zien als hun beste vriendin, en dat komt er op neer dat ik naar hun shit luister en het mee helpt op te ruimen, maar zodra ik eens het gordijn van mijn leven optil, zijn ze niet thuis...
ik heb me dr maar bij neergelegt, dat sommige mensen zo zijn. eens zal ik hopelijk een goede vriendin vinden die net zoals mij over vriendschappen nadenkt.
heb ook altijd het gevoel dat het van mijn kant moet komen en andersom bijna niet..
heb 2 mensen in mijn omgeving die mij zien als hun beste vriendin, en dat komt er op neer dat ik naar hun shit luister en het mee helpt op te ruimen, maar zodra ik eens het gordijn van mijn leven optil, zijn ze niet thuis...
ik heb me dr maar bij neergelegt, dat sommige mensen zo zijn. eens zal ik hopelijk een goede vriendin vinden die net zoals mij over vriendschappen nadenkt.
dinsdag 20 november 2007 om 20:16
dinsdag 20 november 2007 om 20:57
quote:Shitney schreef op 20 november 2007 @ 14:26:
Maar wat ik me afvraag na het lezen van je verhaal, hoe komt het dat je niet meer vriendschappen hebt ? Is daar een speciale reden voor ?
Eeehm? Moet iedereen dan een enorme vriendengroep hebben, zoals jij?
Heb ik ook niet hoor, en ben er zeker niet rouwig om. Wij (=man en ik) hebben een erg fijn groepje van zo'n 7 mensen om ons heen en dat is een enorm hechte groep. Meer hoef ik ook niet hoor.
En voor TO: ook ik heb géén vrienden/vriendinnen vanaf de basisschool of middelbare school. Zelfs niet vanuit mijn studie.
Maar wat ik me afvraag na het lezen van je verhaal, hoe komt het dat je niet meer vriendschappen hebt ? Is daar een speciale reden voor ?
Eeehm? Moet iedereen dan een enorme vriendengroep hebben, zoals jij?
Heb ik ook niet hoor, en ben er zeker niet rouwig om. Wij (=man en ik) hebben een erg fijn groepje van zo'n 7 mensen om ons heen en dat is een enorm hechte groep. Meer hoef ik ook niet hoor.
En voor TO: ook ik heb géén vrienden/vriendinnen vanaf de basisschool of middelbare school. Zelfs niet vanuit mijn studie.
donderdag 22 november 2007 om 09:15
@Shitney:
Ik weet niet waarom ik niet meer vriendschappen heb. Ik ben een spontaan en uitbundig persoon die makkelijk contact maakt met verschillende mensen (ben journalist dus dan is dit wel erg handig ) dus ik begrijp ook niet waarom ik zo weinig vrienden heb. De vrienden die ik heb, lijken ook niet de vrienden te zijn die ik kennelijk zo nodig heb. Ik ben op ze gesteld en geniet van hun gezelschap, maar ze geven me eigenlijk niet wat ik nodig heb. Ik snap zelf niet goed hoe dit komt.
Ik weet niet waarom ik niet meer vriendschappen heb. Ik ben een spontaan en uitbundig persoon die makkelijk contact maakt met verschillende mensen (ben journalist dus dan is dit wel erg handig ) dus ik begrijp ook niet waarom ik zo weinig vrienden heb. De vrienden die ik heb, lijken ook niet de vrienden te zijn die ik kennelijk zo nodig heb. Ik ben op ze gesteld en geniet van hun gezelschap, maar ze geven me eigenlijk niet wat ik nodig heb. Ik snap zelf niet goed hoe dit komt.
donderdag 22 november 2007 om 09:41
@ Sarah Scott, denk dat je mijn vraag verkeerd oppakt, je kunt beter 2 goede vrienden hebben als 20 kennissen maar ik bedoelde te zeggen hoe het komt dat er niet meer vriendschappen zijn ontstaan door de jaren heen.
Als ik kijk naar de mensen om me heen zie ik dat er nog een hoop mensen bevriend zijn met mensen van school enz. Dus is niet zo vreemde vraag lijkt me zo....
@ Emily, wat ook al eerder is genoemd, misschien moet je het er toch eens met ze overhebben. Misschien zijn er andere oorzaken waardoor het zo loopt. Ik ben zelf vrij direct en als ik merk dat er iets scheef zit in een vriendschap dan bespreek ik dat, dan weet ik in ieder geval waar het aan ligt.
Maar nu even van de andere kant bekeken, de vrienden die je nu hebt, zijn dat voor jou mensen waarvan je ook wilt dat het je vrienden zijn. Of is het misschien zo dat je bevriend blijft omdat er anders nog minder overblijft en er daardoor dus maar energie in blijft stoppen ?
Even een dikke knuffel voor jou om je op te vrolijken !!
Als ik kijk naar de mensen om me heen zie ik dat er nog een hoop mensen bevriend zijn met mensen van school enz. Dus is niet zo vreemde vraag lijkt me zo....
@ Emily, wat ook al eerder is genoemd, misschien moet je het er toch eens met ze overhebben. Misschien zijn er andere oorzaken waardoor het zo loopt. Ik ben zelf vrij direct en als ik merk dat er iets scheef zit in een vriendschap dan bespreek ik dat, dan weet ik in ieder geval waar het aan ligt.
Maar nu even van de andere kant bekeken, de vrienden die je nu hebt, zijn dat voor jou mensen waarvan je ook wilt dat het je vrienden zijn. Of is het misschien zo dat je bevriend blijft omdat er anders nog minder overblijft en er daardoor dus maar energie in blijft stoppen ?
Even een dikke knuffel voor jou om je op te vrolijken !!
