Relaties
alle pijlers
Vroegere 'beste' vriendin weer ontmoet, nare herinneringen
vrijdag 7 mei 2021 om 09:35
Goedemorgen
Ik zou graag advies willen met het volgende:
Als tienermeisje was ik erg onzeker over mezelf qua uiterlijk. Na een verhuizing op mijn 14e naar de andere kant van de stad ontmoette ik in de nieuwe buurt een meisje van mijn leeftijd. Ik noem haar D. We begonnen wat op te trekken met elkaar en al snel zagen we elkaar na schooltijd bijna dagelijks (verschillend middelbare scholen). Op een gegeven moment merkte ik dat D. me, door bepaalde opmerkingen die ze gaf, een heel slecht gevoel over mezelf liet krijgen. Opmerkingen als: mijn klasgenootje vroeg me laatst wie die meid met die spillebeentjes was (ik) of: oh, moet je nu iets vertellen: die en die (meiden uit haar straat) noemt jou lelijke trol.
Naarmate we ouder werden, richting 18 jaar, werden haar opmerkingen steeds kwetsender. Als we iets gingen drinken en ze ontmoette een leuke man, gaf ze naderhand opmerkingen als: hij zei dat hij mij de knapste van ons twee vond etc. Hij zei dat hij mij het mooiste lijntje vond hebben.
Ze gaf me ook vaak bewust verkeerd kledingadvies, make-up advies (had ik pas jaren later door) en als ik dan een keer wel versierd werd tijdens het uitgaan was het (volgens haar) omdat zij die avond geen zin had om zich op te maken of omdat ze het mij als haar beste vriendin gunde en zich daarom maar op de achtergrond had gehouden.
Bovendien was ik toch niet in staat om een langdurige relatie te onderhouden. Tips hoe ik dat wel kon houden kreeg ik niet...alleen zij kon dat op haar manier. Je had het of je had het niet...ik heb me echt jarenlang het lelijke eendje door haar gevoeld en veel gehuild omdat ik haar woorden over mezelf begon te geloven.
Een paar jaar later: contact verwatert omdat ik ga studeren, ik ontmoet nieuwe mensen, ik krijg zelfvertrouwen, veel positief feedback van mensen, mannen zijn geïnteresseerd, ik heb langdurige relaties, nieuwe vriendinnen geven me complimenten etc. Ik voel me goed over mezelf.
Ik kom D. nog een paar x tegen en besluit na aandringen een drankje met haar te doen. Ik word ineens aangesproken door een man waar zij al een kwartier mee probeerde te flirten (hoorde ik achteraf van hem). Hij stapt op me af, nummers uitgewisseld etc. D. haar gezicht staat op onweer. Volgens haar sprak hij mij alleen aan om, via mij, contact met haar te kunnen krijgen. Bleek niks van waar, nieuwe man en ik hebben paar maanden lang een relatie en D. denkt al die tijd steeds dat hij via een omweg bij haar wil komen. Ik liet het zo. Haar laatste opmerking daarover was dat ik die dag gewoon te uitdagend gekleed was en zij niet. Nog steeds kon ze het niet laten om mij neer te halen en mij met een rotgevoel achter te laten. Ik was 21 jaar en was niet in staat om daar assertief op te reageren omdat ik me altijd zo klein voelde tov haar.
Ik besloot het contact met haar af te kappen en meer met mijn studiegenootjes/vriendinnen op te trekken.
Jaren later hoorde ik haar stem nog regelmatig in mijn hoofd: je bent dit, je bent dat, ze vinden je zus, ze vinden je zo. Ik besefte dat mijn onzekerheid vroeger kwam door haar gedrag. Ik was te zwak om tegen haar in te gaan. Ze kon het vaak ook 'anders' verpakken: ik zeg zulke dingen alleen maar om je een spiegel voor te houden of ik ben tenminste eerlijk tegen je als je beste vriendin. Op die manier keek het alsof ze het juist goed met mij voor had.
Ik heb uiteindelijk het contact laten doodbloeden omdat ik ook verhuisde naar een andere stad. Ik kreeg wel via mijn moeder iedere x de groeten als ze haar tegenkwam.
Een half jaar geleden kwam ik D. na bijna 18 jaar weer in onze oude woonplaats tegen. Ze was enorm blij om me te zien. Enorm veel zin om af te spreken en leuke herinneringen op te halen (die waren er ook), ze had me zo gemist, ze gaf me haar nummer. Even dacht ik dat ze veranderd was (kan?) totdat er een oud-buurmeisje van haar langsliep waar ze uitbundig naar zwaaide en intussen binnensmonds iets beledigend over haar mompelde. Toen wist ik dat ze ook na 18 jaar geen steek veranderd was en het nodig vindt om andere neer te halen om zichzelf beter te voelen.
Ik heb haar nummer gewist.
Nu komt mijn vraag: Ik ben de laatste tijd steeds vaker in mijn oude woonplaats. De kans dat ik haar tref is groot. Ik wil haar het liefst zeggen dat ze mij mentaal gebroken tijdens mijn puberteit en dat ik later pas inzag dat haar gedrag tov best wel toxisch genoemd kan worden. Dat ik pas mentaal kon groeien nadat ik haar los liet en andere mooie oprechte mensen op mijn pad kreeg (en psychotherapie, maar dat hoeft ze niet te weten).
Aan de andere kant heb ik zoiets van: Laat het gaan, als ze weet dat ze jaren later nog steeds zoveel invloed op je heeft gehad zal ze daar eerder van genieten, dan dat ze naar haar eigen gedrag zal kijken. Ze is nog steeds niet veranderd.
(Ps ik baal er trouwens van dat onze laatste ontmoeting na zoveel jaar nog steeds negatieve herinneringen bij mij kan triggeren)
Ik zou graag advies willen met het volgende:
Als tienermeisje was ik erg onzeker over mezelf qua uiterlijk. Na een verhuizing op mijn 14e naar de andere kant van de stad ontmoette ik in de nieuwe buurt een meisje van mijn leeftijd. Ik noem haar D. We begonnen wat op te trekken met elkaar en al snel zagen we elkaar na schooltijd bijna dagelijks (verschillend middelbare scholen). Op een gegeven moment merkte ik dat D. me, door bepaalde opmerkingen die ze gaf, een heel slecht gevoel over mezelf liet krijgen. Opmerkingen als: mijn klasgenootje vroeg me laatst wie die meid met die spillebeentjes was (ik) of: oh, moet je nu iets vertellen: die en die (meiden uit haar straat) noemt jou lelijke trol.
Naarmate we ouder werden, richting 18 jaar, werden haar opmerkingen steeds kwetsender. Als we iets gingen drinken en ze ontmoette een leuke man, gaf ze naderhand opmerkingen als: hij zei dat hij mij de knapste van ons twee vond etc. Hij zei dat hij mij het mooiste lijntje vond hebben.
Ze gaf me ook vaak bewust verkeerd kledingadvies, make-up advies (had ik pas jaren later door) en als ik dan een keer wel versierd werd tijdens het uitgaan was het (volgens haar) omdat zij die avond geen zin had om zich op te maken of omdat ze het mij als haar beste vriendin gunde en zich daarom maar op de achtergrond had gehouden.
Bovendien was ik toch niet in staat om een langdurige relatie te onderhouden. Tips hoe ik dat wel kon houden kreeg ik niet...alleen zij kon dat op haar manier. Je had het of je had het niet...ik heb me echt jarenlang het lelijke eendje door haar gevoeld en veel gehuild omdat ik haar woorden over mezelf begon te geloven.
Een paar jaar later: contact verwatert omdat ik ga studeren, ik ontmoet nieuwe mensen, ik krijg zelfvertrouwen, veel positief feedback van mensen, mannen zijn geïnteresseerd, ik heb langdurige relaties, nieuwe vriendinnen geven me complimenten etc. Ik voel me goed over mezelf.
Ik kom D. nog een paar x tegen en besluit na aandringen een drankje met haar te doen. Ik word ineens aangesproken door een man waar zij al een kwartier mee probeerde te flirten (hoorde ik achteraf van hem). Hij stapt op me af, nummers uitgewisseld etc. D. haar gezicht staat op onweer. Volgens haar sprak hij mij alleen aan om, via mij, contact met haar te kunnen krijgen. Bleek niks van waar, nieuwe man en ik hebben paar maanden lang een relatie en D. denkt al die tijd steeds dat hij via een omweg bij haar wil komen. Ik liet het zo. Haar laatste opmerking daarover was dat ik die dag gewoon te uitdagend gekleed was en zij niet. Nog steeds kon ze het niet laten om mij neer te halen en mij met een rotgevoel achter te laten. Ik was 21 jaar en was niet in staat om daar assertief op te reageren omdat ik me altijd zo klein voelde tov haar.
Ik besloot het contact met haar af te kappen en meer met mijn studiegenootjes/vriendinnen op te trekken.
Jaren later hoorde ik haar stem nog regelmatig in mijn hoofd: je bent dit, je bent dat, ze vinden je zus, ze vinden je zo. Ik besefte dat mijn onzekerheid vroeger kwam door haar gedrag. Ik was te zwak om tegen haar in te gaan. Ze kon het vaak ook 'anders' verpakken: ik zeg zulke dingen alleen maar om je een spiegel voor te houden of ik ben tenminste eerlijk tegen je als je beste vriendin. Op die manier keek het alsof ze het juist goed met mij voor had.
Ik heb uiteindelijk het contact laten doodbloeden omdat ik ook verhuisde naar een andere stad. Ik kreeg wel via mijn moeder iedere x de groeten als ze haar tegenkwam.
Een half jaar geleden kwam ik D. na bijna 18 jaar weer in onze oude woonplaats tegen. Ze was enorm blij om me te zien. Enorm veel zin om af te spreken en leuke herinneringen op te halen (die waren er ook), ze had me zo gemist, ze gaf me haar nummer. Even dacht ik dat ze veranderd was (kan?) totdat er een oud-buurmeisje van haar langsliep waar ze uitbundig naar zwaaide en intussen binnensmonds iets beledigend over haar mompelde. Toen wist ik dat ze ook na 18 jaar geen steek veranderd was en het nodig vindt om andere neer te halen om zichzelf beter te voelen.
Ik heb haar nummer gewist.
Nu komt mijn vraag: Ik ben de laatste tijd steeds vaker in mijn oude woonplaats. De kans dat ik haar tref is groot. Ik wil haar het liefst zeggen dat ze mij mentaal gebroken tijdens mijn puberteit en dat ik later pas inzag dat haar gedrag tov best wel toxisch genoemd kan worden. Dat ik pas mentaal kon groeien nadat ik haar los liet en andere mooie oprechte mensen op mijn pad kreeg (en psychotherapie, maar dat hoeft ze niet te weten).
Aan de andere kant heb ik zoiets van: Laat het gaan, als ze weet dat ze jaren later nog steeds zoveel invloed op je heeft gehad zal ze daar eerder van genieten, dan dat ze naar haar eigen gedrag zal kijken. Ze is nog steeds niet veranderd.
(Ps ik baal er trouwens van dat onze laatste ontmoeting na zoveel jaar nog steeds negatieve herinneringen bij mij kan triggeren)
kaat123 wijzigde dit bericht op 07-05-2021 09:52
4.83% gewijzigd
maandag 10 mei 2021 om 08:37
Ik had vroeger ook zo'n vriendin, en ik ben ervan overtuigd dat mijn vriendschap met haar, hoe leuk die ook was (want dat was het ook, tussen haar dominante gedrag en onredelijke woede-aanvallen naar mij toe), ervoor heeft gezorgd dat ik in de 18 jaar daarna conflictmijdend gedrag en een enorme pleaser was. Alles ten koste van mezelf .
In kort: geen contact meer mee opnemen. Je bent haar niets verplicht.
In kort: geen contact meer mee opnemen. Je bent haar niets verplicht.
zaterdag 29 mei 2021 om 06:13
Ik zou zeggen LAAT GAAN! Als t een echte vriendin voor je was geweest had je het contact niet laten doodbloeden. Verdoe je tijd niet aan mensen die niets toevoegen aan je leven. Ze heeft waarschijnlijk meer tegen je op gekeken dan je destijds zelf besefte. Door jou naar beneden te halen voelde zij zich beter. Dat doen mensen die onzeker en jaloers zijn. Het steekt omdat jij loyaal was aan iemand die je niet waard was/is. Ze heeft je niet gebroken, je bent verder gegaan. Hebt een leuk leven opgebouwd. Voor haar een gemiste kans.
