Wat doe ik verkeerd? Wat kan ik anders doen?

Zal ik eens wat zeggen Jahallo: ik lig as we speak op bed. Net hier een programma via uitzending gemist gekeken en daarna wilde ik even kijken hoe het met jou is. Ik was vandaag thuis aan het werk - eigen bedrijf - maar er kwam niet veel uit mijn vingers, omdat ik wat moe ben en even weinig inspiratie heb. Straks komt mijn vriend thuis uit werk en dan heb ik nog geen eten gekookt. En als hij ziet dat ik op bed lig, zal hij iets zeggen als: "Lig je hier, wat lekker! Beetje moe?" en dan komt hij misschien even bij me liggen om de dag door te nemen en gaan we daarna samen koken. Of hij zegt: "Blijf lekker nog even liggen, ik maak wel wat". Geen moment zal hij klagen dat ik lui ben omdat ik op bed lig en zich afvragen waarom ik niets aan het eten heb gedaan, terwijl ik de hele dag thuis was en hij niet. Zo kan het gewoon zijn, zo mag het gewoon zijn. Je hoeft niet, als op die poster van Doreia, je man te behagen en je te gedragen naar wat hij graag ziet.

Weet je wat ik ook vaak denk, trouwens? Wat zal jij moe zijn. Wat zal jij ongelooflijk moe zijn van het aanpassen, nooit kunnen ontspannen, op je tenen lopen, op je hoede zijn, doen wat hij verwacht, goed doen. Dat is ook niet iets wat je je hele leven vol houdt. Je kan het van minder aan je hart krijgen.

Dat is ook wel een beetje mannen eigen . Tegen mijn man zeg ik ook altijd dat ik geen oplossing wil, maar gewoon even wil praten. Vervolgens laat hij mij ook praten zonder boos te worden.

Hij dresseert je in dat je hem altijd indachtig moet zijn. Dat is coercive control, Een vorm van hersenspoelen en traumatisering. Manipulatie tot en met.

Ik vraag me af welke emotionele leeftijd hij heeft.

Jahallo222 schreef: ↑

17-05-2023 17:02

Dat uit zich meer in vragen of ik nog wel van hem hou, of ik niet bij hem weg ga en dat hij affectie, aandacht en empathie van mij mist. En daar geïrriteerd over worden.

In de kern is hij dus eigenlijk heel onzeker.

appelientjexx schreef: ↑

17-05-2023 17:48

In de kern is hij dus eigenlijk heel onzeker.

Ja natuurlijk is haar man onzeker. Een man die zeker is van zichzelf en een goed eigenbeeld heeft doet niet zo als TO haar man.
Er schort duidelijk wat aan hem.

Jahallo222 schreef: ↑

17-05-2023 15:33

Ik heb niet het idee dat het is om mij te controleren.

Even een disclaimer. Ik heb nu 1 zin uit je tekst gepakt en gequote. Laat het me weten, want dan verwijder ik het. Ik kan wel denken dat die ene zin niet erg is, maar wil het wel bij je checken.

Ten eerste heb je bewust en onbewust gedrag. Ik denk niet per se dat je man zelf heel bewust is van zijn gedrag. Dus als er controle achter zit, hij dat zelf niet bewust is. Dat voorop. Als je hem dat voor zijn voeten werpt, zal hij waarschijnlijk denken dat je idioot geworden bent.

Maar...ik denk wel dat er een vorm van geruststelling zoeken is voor hem. En dat valt onder controle. Heeft ze het niet té veel naar haar zin (zonder MIJ!!), komt ze wel haar afspraak na dat ze om 17.00 uur gaat beginnen aan het eten als het nu al half vijf is en ik nog geen beweging zie op de parkeerplaats? Meer in dat soort termen. Dat is de subtielere vorm van controle die vooral wil veiligstellen dat je het zonder hem nooit té leuk en té ontspannen kan hebben en vooral NIET moet vergeten dat je afspraken thuis hebt liggen.

Want ik las ergens door de linkjes die hier stonden en toen kwam ik van de een op het andere site uit, dat mensen met narcistische trekken eigenlijk heel rigide en dwangmatig zijn. Heel veel strakke eisen en fixaties hebben en vaak ook andere regels voor zichzelf hebben dan voor de ander. Dus je moet heel erg tegemoetkomen aan hoe zij het hebben willen (hoe laat ben je terug, niet te laat, want ik vind dat we nog die hypotheekformulieren samen moeten bekijken. Hoe laat ben je terug, want na een dag thuis met Liselot wil ik dat je uiterlijk om 17.00 de zorg van me overneemt. Hoe laat ben je terug, want ik heb een drukke week gehad en heb geen zin in als jij 's avonds nog lollig terugkomt van een uitje met je vriendin, dan gaat mijn rust eraan. Hoe laat ben je thuis, want....vul maar in wat voor reden ze kunnen bedenken).
En dan denk je, tja, zo gek is dat niet dat je met elkaar afspreekt. Alleen missen er 2 dingen: er is geen sprake van flexibiliteit. Meebewegen omdat je zei 5 uur maar je belt op en overlegt of het uitkomt dat je blijft plakken, omdat het zó gezellig is, is bijna niet te verteren. Je hebt mij iets beloofd en dat moet je waarmaken! Zich in jou verplaatsen en dat het niet altijd om de afspraak die ze met jou (want zij vinden zichzelf extreem belangrijk en iedereen die hen wat dan ook heeft toegezegd, moet zich daar aan houden, al moet je je daarvoor in honderd bochten wringen, dat is niet hun probleem maar de jouwe en mag je zelf oplossen. Dus iets anders dat daarvoor moet wijken moet welhaast een spoedje ambulance zijn wil dat reden genoeg zijn.

En het bijzondere is dat als ze zélf een afspraak zouden afzeggen, dat dat altijd een hele goede reden is. Dat ze bij jou geirriteerd worden is logisch, want jij houdt je niet aan de afspraak. Maar als ze zelf zeggen dat ze nog blijven plakken op het werk of bij een uitje, dan worden ze superpissig als je daar teleurgesteld op reageert. Want dan ben je een egoïstist die alleen maar aan jezelf kunt denken en hem niks gunt.

Het is de rigiditeit, de starheid, de twee maten meten en het niet kunnen inleven in de ander (joh, snap ik, lekker doen, kan me goed voorstellen dat als jullie het gezellig hebben je ook nog samen een hapje eet) en het daarmee opeisen van je beschikbaarheid op een hele starre manier. En die vele telefoontjes is de constante check (en voor hem geruststelling) of je wel je pad bewandelt zoals dat is afgesproken én je het ook niet té leuk hebt, want dan voelen ze zichzelf heel erg door jou vergeten. Eigenlijk moet je wel constant met hem en jouw toezeggingen aan hem bezig zijn.

Over controle gesproken, heeft hij ook een app op jouw telefoon geïnstalleerd zodat hij kan zien waar je bent? Onder het mom van dat is handig voor welke situatie dan ook?

Jahallo222 schreef: ↑

17-05-2023 16:21

Ja nou lijkt het net alsof ik gekapt en wel klaar zit als hij thuis komt. Dat is nou ook weer niet zo. Ik weet eigenlijk niet wat het is. Ik weet dat als ik weekend heb en hij werkt, hij het vervelend kan (dus niet altijd) vinden dat ik niet aangekleed ben, niet gedoucht heb, niet het huis een beetje bij heb gehouden (als in geen vol en vies aanrecht enzo) en het liefst eigenlijk ook wel dat ik iets ondernomen heb, dus actief ben geweest. Als ik de was een keer laat hangen, niet stofzuig, niet opruim, vindt hij dat echt niet altijd erg. Soms wel, maar dan is het bijvoorbeeld al dagen (of weken) blijven liggen.

Misschien niet. Maar ik krijg ook niet bepaald het idee dat het ontspannen voelt om al die dingen 'niet' te doen. Ook al zegt hij misschien niet letterlijk iets, het wordt naar mijn idee wel door hem gesignaleerd, genoteerd op een onzichtbaar notitieblok in zijn hoofd en voor je voeten geworpen als het hem uitkomt (toen ik vorige week thuiskwam en je wéér in joggingbroek rondliep). Ik heb de indruk en corrigeer me als ik dat fout heb, dat alles wat jij doet en laat door hem gezien wordt en ergens in een la gestoken om iets mee te doen. Is het niet nu, dan krijg je dat later terug. Daarin ben je niet vrij. Je bent constant aan het monitoren: hoe is zijn stemming? Gaat hij er iets van zeggen of niet? Zal ik maar vast mijn verontschuldigingen maken (ja sorry schat, het was een erg drukke dag) in de hoop dat hij dan niet geirriteerd op me gaat zijn?

Ik bedoel, ook mensen van dit kaliber hebben af en toe betere dagen en zijn soms goedgemutst. Die zullen ook hun momenten hebben dat ze binnenkomen, de rommel zien (zien doen ze altijd, echt altijd, ze kunnen niks niet zien) en ontspannen zijn en weer 'ouderwets' gezellig reageren, zoals je ze kende van vroeger. je weet wel, die leuke gezellige man. Maar het is nooit vanzelfsprekend. Je weet nooit wie je thuis krijgt en je weet nooit of excuses maken het goed maakt of reden is voor de aanval.

Het gegeven dat je altijd alert bent en altijd aan het peilen bent hoe zijn stemming is, hoe hij kijkt, reageert, etc. is omdat je altijd rekening houdt met de aanval. Je weet alleen nooit wanneer die komt.

Dat dus.

Wat een inzicht krijg ik zelf ook weer over die rigiditeit. Daardoor ploppen bij mij ook weer voorbeelden omhoog. Geen flashbacks, hoewel die misschien straks komen vanwege de trigger van de altijd lief en sexy zijn. God, ik hoor onze beide stemmen in het hoofd als ik het lees. Dank voor de bijdrage!!

Dat nooit weten wat je wanneer verwachten kunt.
Het is als lopen in een doolhof. Nooit weten wat er achter de volgende hoek op je wacht. Altijd je maar afvragen of het goed is wat je doet. Of niet.

Dat is slopend!
Maar dat weet je pas echt als je eruit komt. Pas als je lijf ontspant. Pas als je werkelijk kunt uit ademen.

Morgen maakt dus niet uit waar je bent met oproep. Zolang je zorgt voor een vervoer. Nou, dan meld je vriendin dat jullie gaan high tea doen nabij een station met ook een busverbinding. Veel plezier gewenst.

Ik ga zo naar een verjaardag. Man gemeld wanneer ik wegga, de cadeautjes laten zien die ik gekocht heb. Als vanzelfsprekend doet hij nu de kinderen. Geen woord daarover. Niets.

Hij vraagt of ik de tankdop open krijgen kan (we hebben nu een slot daarop die zo goed werkt dat ik het zelfs niet open krijg ) zodat ik weer thuis kan komen vanavond. Hij vraagt geen eindtijd, want iedereen is morgen vrij.

Ik zag al knabbels in de kast liggen, dus hij heeft zichzelf al geregeld. Klaar.
Elke een prima avond. Geen enkel gedoe.

Hoerabanaan schreef: ↑

17-05-2023 18:10

Het gegeven dat je altijd alert bent en altijd aan het peilen bent hoe zijn stemming is, hoe hij kijkt, reageert, etc. is omdat je altijd rekening houdt met de aanval. Je weet alleen nooit wanneer die komt.

Dit is zo herkenbaar en ik ben het ook nooit meer kwijtgeraakt bij mijn vader. Inmiddels is het een oude man, maar nog steeds ben ik bang voor zijn stemming als hij niet goed in zijn vel zit. Ik voel mij dan weer het kleine meisje dat niet weet wat te doen en daarom maar in haar schulp kruipt. De dochter van TO zal dit ook zeker voelen, het beïnvloedt echt de rest van je leven.

Overigens ben ik de laatste keer boos geworden op mijn vader en gezegd dat hij normaal moest doen. Heeft echt tientallen jaren geduurd voordat ik er wat van durfde te zeggen. Dit topic o.a. heeft daarbij wel geholpen.

appelientjexx schreef: ↑

17-05-2023 16:31

Ik denk dat het niet zo zwart wit is (man 100% slecht en TO 100% goed) en ook logisch toch dat TO de behoefte voelt om dingen die hier worden ingevuld soms te nuanceren of corrigeren.

Ook dit. Het gaat idd niet om wie is goed en wie is fout. Mogelijk heeft je man (op bepaalde dingetjes) best wel een punt. Misschien heeft hij het gevoel van in een relatie te zitten waarin hij de vaderrol heeft, want anders is het huis een puinzooi. Maar ook al zou dat, dat geeft hem geen enkel recht om zo te reageren op to zoals hij doet. Er zijn genoeg relaties die niet slagen vanwege verschillen. Kom je er samen niet uit, trek de stekker eruit en leef je leven zoals je dat wél passend vindt. Maar douw de ander niet door jouw mal. Daarnaast, ik lees niks raars, ik loop regelmatig in joggingpak, kook niet na een lange werkdag en heb ook vaak zat een aanrecht waar je u tegen zegt (en een schoonmaker ; )

Feit is dat jullie relatie toxisch is. Want ik kan me ook zomaar voorstellen dat jullie dynamiek ook niet het beste in jou naar boven brengt. Misschen ben je wel zó moe van het altijd perfect doen voor hem, dat je simpelweg de energie niet meer kunt opbrengen om het aanrecht op te ruimen, terwijl je al constant zo staat afgesteld op zijn noden en wensen.

Misschien is de dynamiek wel zo dat je onbewust heel erg veel verzet tegen hem voelt en boosheid (beetje kinderlijk, best begrijpelijk, maar is dan wel handig om dit soort inzichten te ontwikkelen) en om die reden nét niet wilt geven waarvan je weet dat hij het hebben wil: een vrouw in de kleren en een opgeruimd aanrecht.

Het kan echt heel goed mogelijk zijn dat er bij jou ook (onbewust) allerlei dynamieken spelen waardoor je doet wat je doet en reageert zoals je reageert. Feit blijft dat dit onder geen omstandigheden mag leiden tot de onveiligheid en het (stille, maar vaak ook niet stille) geweld dat er plaats vindt. Als je geen mooie dingen meer bij elkaar naar boven haalt, maar vooral onveiligheid, dan is het geen goede relatie. Jouw man (en reken maar dat ik veel van hem vindt, dus hij komt er echt niet mooi uit) heeft ook zijn trauma's. Dat op zichzelf valt hem niet te verwijten. Maar het valt hem wel te verwijten hoe hij op jou reageert en jou in zijn mal wil drukken en nul oog heeft voor jouw behoeften. Zijn angst is niet gezien worden en helaas hebben mensen met de N persoonlijkheid nauwelijks kans op groei en inzicht. Dus er zal geen verandering plaatsvinden. En dat is vooral waarvan je doordrongen moet zijn. Je kunt misschien best tot op zekere hoogte compassie met hem hebben voor wie hij geworden is. Maar je moet meer compassie voor jezelf en zeker je kleintje gaan krijgen.

Jahallo, ik kan mij voorstellen dat je ook heel moe bent. En die moeheid draagt er ook toe bij dat je niets doet in het huishouden op je vrije dag, dat je lui op de bank ligt, je niet doucht enz. enz. Je hebt ej energie nodig om bij te tanken voor als hij weer thuis is.

Mijn man komt vanavond thuis van een intensieve missie in het buitenland, is dan rond middernacht thuis. Wat wij zeggen: Hoi scheet, weet niet of ik het trek zo laat, maar er staat soep in de koelkast, blij dat je er straks weer bent" Antwoord van hem: Lieverd ga gewoon lekker slapen, ik kruip wel bij je, en morgen samen ontbijtem"

Zomaar een voorbeeld, Jahallo, hoe je rekening met elkaar houdt, Kun je je voorstellem dat een partner zegt als hij thuiskomt : ga jij even lekker in bad, dan warm ik ondertusssen de lasagna op en geef onze hummel alvast een hapje en lees ik haar voor".
Geen boeket reeks, hoor. Zo kan het gewoon zijn als je elkaar wat gunt.

Dahlia74 schreef: ↑

17-05-2023 18:28

Jahallo, ik kan mij voorstellen dat je ook heel moe bent. En die moeheid draagt er ook toe bij dat je niets doet in het huishouden op je vrije dag, dat je lui op de bank ligt, je niet doucht enz. enz. Je hebt ej energie nodig om bij te tanken voor als hij weer thuis is.

Echt waar, Jahallo,
je weet pas hoe móe je bent als je eruit bent.

Ik heb 2 weken alleen maar op bed gelegen. Bij mijn ouders. Ik kon niets meer. Echt niets. Ik was totaal kapot. Mentaal. Ik was moe. moe, moe, moe. Alleen maar moe. Pas na 2 weken kwam er weer beweging in mij. Mede ook door mijn moeder, die me vertelde dat ik nu wel weer iets moest gaan doen. Ik was klaar met studie. Ga dan in elk geval een klein baantje nemen, zodat je wel weer iets aan dagbesteding hebt.

Jij weet pas hoe moe je bent, als je jezelf toestaat om daar bij stil te staan

Jahallo222 schreef: ↑

17-05-2023 17:02

Dat uit zich meer in vragen of ik nog wel van hem hou, of ik niet bij hem weg ga en dat hij affectie, aandacht en empathie van mij mist. En daar geïrriteerd over worden.

Nogmaals klinkt als mijn ex.

Zodra ik niet meer vroeg maar mededeelde was het huis te klein. Idem qua gejammer om bevestiging.

Voorheen werkte ik in een winkel en hij was bezorger. Kwam minstens 1x per dag even een bakkie doen. Destijds vond ik het lief maar was puur controleren. Toen ik een andere baan kreeg waardoor ik nogal weinig op mijn telefoon kon en het hele land door moest begonnen de grote problemen. Eiste hij om te weten waar en hoe laat ik pauze had. Kwam ie soms om 22:00 s avonds tijdens een late dienst met ons toen 1,5 jarig kind ineens opduiken. Toen viel me pas echt op hoe maf dit was.

En als ik keer avondje uit wilde of weg (ik wilde best oppas regelen zodat ie mee kon maar hij wilde zelf niet en bleef liever thuis gamen) dan moest ik weken van te voren voorzichtig vragen of dat mocht en kon. De ene keer werd ie dan kwaad. De andere keer poeslief. Maar wel weken na afloop blijven zeuren om details. Tijdens de avond zelf tig keer appen en dwingen en bellen om onbenullige dingen. En me later uitmaken voor egoïst .want waarom wilde ik uit. Ik had toch al een man? Die andere mannen zijn niet te vertrouwen. Mensen gaan alleen uit als ze seks zoeken en meer van dit soort belachelijks kreeg ik voor mijn voeten.

Het leek net een kleuter die zijn zin niet kreeg. Die werken ook een vast riedeltje aan emoties af. Eerst blij. Dan boos . dan verdrietig. Dan dreinen. Dan een meltdown.. dan weer blij...dan weer boos... Etc.

Dodelijk vermoeiend. Om nooit eens gewoon de deur uit te kunnen lopen van Doei ik ben weg en rond 21.00 thuis.

Altijd het van te voren moeten inmarineren en de ander voorbereiden dat je wegging.

Of dan mocht ik niet. Om vervolgens duimen draaiend op de bank te moeten zitten. Terwijl hij de rest van de avond geen woord tegen me zei en in zijn spel verdiept te zijn. Dat ik echt dacht van Ja waarom zit ik hier. Waarom mocht ik niet weg.

Of als ik wel ging expres een gigantische teringzooi maken. Luiers niet opruimen flesje niet uitkoken maar echt alles wat ie had aangeraakt voor mij laten liggen. De taktieken waren eindeloos..

En maar vragen naar andere mannen. Mijn telefoon eisen want als ik niks te verbergen had mocht hij best wel even kijken.

Ik lees jou ook keihard op eierschalen lopen om iets simpels als Ik ben ff weg.

Dit verandert NIET. nooit.

Dat denk ik ook. Je bent hondsmoe. Constant aanstaan, constant bewust of onbewust leven voor de ander, denken voor de ander, voelen voor de ander. Je leeft niet alleen je eigen leven, maar moet ook in zijn hoofd leven. Hoe voelt hij zich, hoe denkt hij, is hij ontspannen, onrustig, geirriteerd? Wat moet ik doen of zeggen of hem te laten ontspannen, hoe kan ik hem blij maken, hoe kan ik ervoor zorgen dat er geen aanstoot is en ga maar door en ga maar door. En heel veel van dat mentale werk verzet je onbewust. Maar je wordt erdoor gesloopt.

Als ik constant aan moet staan voor een ander, reken dan maar dat ik helemaal niks wil (niet aankleden, niet opruimen, niet koken, niks) op het moment dat ik even een momentje voor mezelf heb.

En jij kent een gezonde dosis zelfliefde ook niet, waarbij je ook af en toe lui mag zijn en daar heel erg van mag genieten. Heerlijk toch? En natuurlijk moet je jezelf ook af en toe weer een schop onder je hol verkopen als je iets té lui bent. Maar je bent vooral je eigen ouder, daar heb je hem niet voor nodig. En ja, hij mag iets ook best irritant vinden aan jou. Nou en? Je bént toch ook soms irritant? Ik wel hoor, iedereen is wel eens irritant, onhandig, klungelig, meurt uit zijn giegel of zegt domme dingen. En dat mag, dat is ok.

Mensen met een N persoonlijkheid kunnen dat alleen vrij slecht verdragen. Van zichzelf en zullen zich daardoor naar buiten toe ook het liefst onberispelijk vertonen. Een ander mag niet over hem denken dat hij niet 'in controll' is. Foutjes van zichzelf zien ze niet graag. Die spiegel kunnen ze niet aan. Ze leggen zichzelf vaak een onrealistische lat op. En als ze falen, verdragen ze dat niet -want deuk voor het ego- en geven daarom anderen of de situatie de schuld.

En als hij op jou kan afgeven hoe lui jij bent, betekent dat voor zijn ego hoe ontzettend goed hij het zelf doet. terwijl als hij hypothetisch hetzelfde zou doen (lui op de bank liggen) en je wijst hem erop, dan zal hij jouw kritiek amper kunnen verdragen en dan komt het excuus: verzin het: omdat hij niet zo lekker is en denkt dat hij ziek wordt. Of omdat hij super slecht geslapen heeft. En dat kan ook allemaal, áls dat de reden is. Maar hij zal nooit openlijk toegeven dat hij zin had in een dagje luieren en lummelen. Want dat is aan zichzelf toegeven dat hij niet perfect is. En dat kan natuurlijk niet.

Hoerabanaan schreef: ↑

17-05-2023 18:10

Misschien niet. Maar ik krijg ook niet bepaald het idee dat het ontspannen voelt om al die dingen 'niet' te doen. Ook al zegt hij misschien niet letterlijk iets, het wordt naar mijn idee wel door hem gesignaleerd, genoteerd op een onzichtbaar notitieblok in zijn hoofd en voor je voeten geworpen als het hem uitkomt (toen ik vorige week thuiskwam en je wéér in joggingbroek rondliep). Ik heb de indruk en corrigeer me als ik dat fout heb, dat alles wat jij doet en laat door hem gezien wordt en ergens in een la gestoken om iets mee te doen. Is het niet nu, dan krijg je dat later terug. Daarin ben je niet vrij. Je bent constant aan het monitoren: hoe is zijn stemming? Gaat hij er iets van zeggen of niet? Zal ik maar vast mijn verontschuldigingen maken (ja sorry schat, het was een erg drukke dag) in de hoop dat hij dan niet geirriteerd op me gaat zijn?

Ik bedoel, ook mensen van dit kaliber hebben af en toe betere dagen en zijn soms goedgemutst. Die zullen ook hun momenten hebben dat ze binnenkomen, de rommel zien (zien doen ze altijd, echt altijd, ze kunnen niks niet zien) en ontspannen zijn en weer 'ouderwets' gezellig reageren, zoals je ze kende van vroeger. je weet wel, die leuke gezellige man. Maar het is nooit vanzelfsprekend. Je weet nooit wie je thuis krijgt en je weet nooit of excuses maken het goed maakt of reden is voor de aanval.

Het gegeven dat je altijd alert bent en altijd aan het peilen bent hoe zijn stemming is, hoe hij kijkt, reageert, etc. is omdat je altijd rekening houdt met de aanval. Je weet alleen nooit wanneer die komt.

En dat is dus ook, als dit klopt bij TO, waarom het een onveilige hechting is aan haar man. Als een kind zo’n ouder heeft, altijd alert moet zijn, raakt hij ook onveilig gehecht. Dat kan nog goedkomen als je later toch in een veilig gehechte relatie terecht komt, maar dat is dit zo te horen niet.

Wat worden er trouwens veel slimme dingen gezegd hier, veel dingen had een psycholoog ook zo kunnen zeggen!

Nog een voorbeeldje van hoe het ook kan in een relatie TO: Ik kwam gisteren uren eerder dan verwacht thuis van werk omdat daar een internetprobleem was. Ik heb niet gebeld, maar ben gewoon naar huis gereden. Man was vrij. En hij lag in diepe slaap op bed. Toen ik dat zag was ik blij dat hij die rust kon pakken want hij werkt in een heel onregelmatig rooster waardoor hij vaak van dag naar nacht en alles daar tussenin moet switchen. Dat de lunchboel nog op het aanrecht stond en de was niet opgehangen was en.... Dat komt dan later wel. Ik ben heel stilletjes met koptelefoon op aan het werk gegaan.
Toen hij rond 16 uur wat verdwaasd de woonkamer in kwam en me zag zitten schrok hij een beetje. Niet omdat hij 'bang' was voor mijn reactie, maar omdat hij niet gemerkt had dat ik thuis was. En na een babbeltje en kus, zei hij: ' Ben je bijna klaar met werk of wacht ik nog even met koken?'.
Hij ruimde de keuken op en ging koken, ik heb de was even gedaan en de kattenbak schoongemaakt. En daarna gingen we samen aan tafel waar ik meteen de slappe lach kreeg omdat hij weer vergeten was om zout op de aardappelen te doen en hij er dus maar snel aardappelpuree van maakte. Jij kan het je misschien niet voorstellen, maar ik heb hem de hele avond liefdevol geplaagd en we hebben het fijn en gezellig gehad. Vanochtend stond mijn brooddoos gevuld voor me klaar en daar vond ik om 10 uur een briefje in : "zoutloos brood vandaag. Kus".

Doreia* schreef: ↑

18-04-2023 10:20

Jij zit in een huiselijk geweld relatie.

Dat wist ik al nog voor je begon over je relatie. Want de hele eerste alinea is een uitgebreid excuus over waarom JIJ en waarom jij NIET enzovoort.

Wat je kunt doen is hulp zoeken voor slachtoffers van huiselijk geweld, je erover inlezen en leren herkennen wat dit soort relaties zijn.

Er is NIETS wat jij kan doen waardoor hij opeens verandert in een respectvolle man, die jouw als gelijkwaardig beschouwd. Er is NIETS wat hem doet besluiten de macht die hij over je heeft op te gaan geven.

Niets.

Helemaal mee eens als je bovenstaande doet is jouw in ieder geval niks te verwijten als je al ben je slachtoffer maar je blijft met je kind bij een ongezonde relatie zoals deze dan wordt je kind als jeugdbescherming er van hoort ook bij jou weg gehaald….. en als je eenmaal met die instanties te maken heb daar kom je nooit meer vanaf en dat moet je echt niet willen. Ik hoop dat het je lukt voor je kindje