Wat is er mis met mij?

Chickenandwaffles woensdag 18 oktober 2023 om 14:29

Mijn hele leven is gekenmerkt door mishandeling. Thuis, door mijn vader. Op school, door jongens in de klas. En elk van mijn 6 exen (ik ben nu 35) heeft mij mentaal of fysiek geterroriseerd.

Ik heb de diagnose ASS, maar functioneer sociaal gewoon prima. Ik heb lieve vriendinnen en op het werk maak ik ook snel vrienden. Mensen vinden me vaak aardig, maar ietwat verlegen. Soms kan ik wel een uitgesproken mening hebben, en als ik echt heel lang gepusht word, ook boos worden. Maar niets wat ik zeg praat fysieke mishandeling goed, toch?

Mijn laatste ex gaf mij een kopstoot toen ik zijn headphones van zijn oren trok omdat hij weigerde naar me te luisteren. Hij wilde liever gamen. Mijn andere ex verkrachtte me. Etc etc. Ik ben nu ecgt bang voor mannen, op straat loop ik met een boog om groepjes mannen heen, op het werk houd ik ze op een afstand en als ik ga sporten voel ik me onveilig.

Ik wil geloven dat echt niet alle mannen zo zijn, maar waarom trek ik dit aan? Waarom worden mannen bij mij zo agressief en hatelijk? Ik durf niet meer een relatie aan te gaan.

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 13:47

Doreia* schreef: ↑
19-10-2023 13:44
Dit is ontzettend onveilig!
Daar schrik ik ook heel erg van.

Mensen mogen dus alles met je doen, zolang ze je nog willen.
Maar als die mensen je nu eens willen omdat ze dan met je kunnen doen en laten wat ze maar willen? Seks wanneer zij willen, afreageren van hun eigen boosheid op jou wanneer ze maar willen?

Jij bent toch een mens? Jij bent toch geen levenloos voorwerp?

Meestal ben ik degene die seks initieert. Die verkrachting was eenmalig, bij een man.

Dat van die boosheid klopt wel. Ik sluit me af en laat het over me heen komen, ik dissocieer. Net als vroeger.

Doreia* donderdag 19 oktober 2023 om 13:50

Chickenandwaffles schreef: ↑
19-10-2023 13:47
Meestal ben ik degene die seks initieert. Die verkrachting was eenmalig, bij een man.

Dat van die boosheid klopt wel. Ik sluit me af en laat het over me heen komen, ik dissocieer. Net als vroeger.

Als je lijf in disassociatie gaat, dat is een enorme rode vlag.
Ik hoef dat nooit te doen bij mijn man. Ik ben ontzettend veilig bij hem.

Als jij dit voelt, dan is de man bij wie je bent NIET veilig.

oh, en seks initieren. Is dat om hem voor te zijn en gezellig en lief te houden soms? Zit daar een andere reden achter dan dat je hem op dat moment op wil vreten? Is dat zodat hij niet nukkig word op jou?

Als hij thuis komt, spring je dan in de houding? Check je 10 minuten voor tijd of alles is zoals hij het graag ziet? Hoe voel je je als hij thuis komt?

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

bijtie donderdag 19 oktober 2023 om 14:10

Je vraag is waarom je dit aantrekt. Jij trekt dit aan, omdat wij ons als mensen hechten aan wat vertrouwd voelt. En meer specifiek omdat kinderen (inmiddels volwassenen) zoals jij en ik niet geleerd hebben wat liefde en veiligheid is. En die echte intimiteit en nabijheid als bedreigend ervaren zelfs.

Ik ben ook opgegroeid met geweld en verwaarlozing en heb ook alleen maar relaties gehad waarin geweld voorkwam.

Mensen kunnen dan wel hard gaan roepen en trekken dat je weg moet gaan. Maar in mijn geval stortte ik dan in een jarenlange depressie waarin ik mezelf verwaarloosde.

Het is niet makkelijk, als je je hecht aan mensen en al uitgeput bent van het vechten, om dan weg te gaan bij iemand en er alleen voor te komen te staan.

Uiteindelijk heb ik dit wel gedaan en ben alleen gaan wonen. Maar dit is een lange weg met vele ups en downs geweest, periodes van depressies en verslavingen. Ik heb geen familie die me steunt en doordat ik moeite heb met kwetsbaarheid en intimiteit laat ik anderen mijn echte pijn niet zien. In therapie neig ik mijn best te doen en kan ik ook moeilijk breken, maar inmiddels heb ik wel manieren gevonden om met therapeuten goed samen te werken en zelfs innerlijk kind werk te doen.

Anderen zien een normale volwassen vrouw, die het prima redt in haar eentje, maar ik heb vele jaren zo ontzettend geworsteld. Veel therapie gehad. Inmiddels gaat het gelukkig beter! Maar relaties zijn nog steeds niet mogelijk, vanwege de angst en patronen die opspelen. Ik kan heel moeilijk gezond en in balans blijven als ik een relatie heb want ik begin mezelf dan weg te cijferen. Ik heb last van verlatingsangst.

Ik werk nu aan het opbouwen van een netwerk. Als mens kan je het simpelweg niet alleen in het leven, met zo'n verleden al helemaal niet. Ik leer mezelf te accepteren met mijn littekens en beperkingen. Leren wat normaal en aanvaardbaar gedrag is van anderen.

Mijn levensweg bestaat grotendeels uit afscheid nemen van mensen. Van mijn ouders, van relaties, van verkeerde vrienden, het lijkt soms continu door te gaan. Omdat mijn radar voor onveilig gedrag niet zo scherp staat afgestemd en ik veel "kan hebben" (dacht ik altijd, maar ik dissocieer gewoon) of inderdaad als onschuldig zie, omdat ik gewend ben dat er letterlijk aanslagen op mijn leven gepleegd werden dus wat zijn wat leugentjes om bestwil dan, of wat egocentrisch gedrag.

Het is ook wel makkelijk voor mij als vrienden of partners egocentrisch zijn, dan sta ik niet in de belangstelling en hoef ik niet te delen wat ik echt voel, of wil. Ik heb nu wat vrienden die echt rekening met mij houden en vaak ben ik gewoon te bang om ze op te zoeken, omdat ze mij echt zien, en dan slaat de angst toe dat ik niet goed genoeg ben.

Ik heb ook vaak gedacht: wat is er mis met mij? Therapie helpt je om dat te gaan leren zien en erkennen en de stappen te zetten om het anders te gaan doen.

Je kan helaas anderen niet veranderen en relaties moet je simpelweg al heel snel afkappen als er ook maar enigszins blijk is van egocentrisme of respectloos gedrag. Bepaalde dingen zijn niet bespreekbaar of onderhandelbaar, daar moet je onmiddellijk een grens trekken. Ook als je jezelf dingen zien doen zoals een koptelefoon van iemands hoofd trekken. Dat is niet OK, daar ga jij al veel te ver, nog los van wat de ander jou aandoet. Als je zulke dingen constateert is het al te laat, het kan niet meer goedkomen.

Campanula donderdag 19 oktober 2023 om 14:19

Chickenandwaffles schreef: ↑
19-10-2023 13:35
Dus dan is een kopstoot of verkrachting ok?

Dus dit je antwoord? Beetje de ernst verzwaren met een suggestie dat ik dat ok zou vinden? Je zit in duidelijk in de overdracht. Pak je eigen aandeel en je eigen verantwoordelijkheid. Wees geen vodje TO van dit soort figuren.

It won't stop until you wise up

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 14:20

Doreia* schreef: ↑
19-10-2023 13:46
Als je kijkt hoe geweld is ontstaan in je vorige relaties.

Dan begon het toch altijd met snauwen?
Het begon toch nooit meteen met slaan?

Het start met een snauw en een grauw.
Dan met geschreeuw.
Dan met dreigen
Met gooien van spullen, slaan met deuren, gaten in muren
En pas dan met geweld tegen jou.

Wanneer wil je nu weg? Is dit niet al voldoende onveilig voor jou om te weten waar dit naartoe zou kunnen gaan?

Soms begon het vrij snel met een klap. Daarvoor alleen kritiek, maar geen gegooi en gesla met deuren ofzo.

Doreia* donderdag 19 oktober 2023 om 14:24

Chickenandwaffles schreef: ↑
19-10-2023 14:20
Soms begon het vrij snel met een klap. Daarvoor alleen kritiek, maar geen gegooi en gesla met deuren ofzo.

Dan is het echt heftig, dat er meteen en direct op geslagen moet worden.

Dat is niet normaal lieve chickenandwaffels. Verre van normaal. In een gezonde, normale, evenwichtige en gelijkwaardige relatie hoef je elkaar niet geweld aan te doen. Het gebeurt op het werk toch ook niet? Dat mensen je even een beste tik verkopen omdat je vergeten bent om het printerpapier te vervangen? Of wel? Of in de supermarkt, dat iemand je een schop geeft omdat je voor de vleeswaren staat waar die persoon bij moet zijn? Dan zou je toch ook meteen naar een hoger persoon rennen en voor jezelf opkomen?

Waarom zou het dan wel normaal zijn in een relatie, in een omgeving waar je volkomen jezelf zou moeten kunnen zijn ?

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 14:31

Doreia* schreef: ↑
19-10-2023 13:50
Als je lijf in disassociatie gaat, dat is een enorme rode vlag.
Ik hoef dat nooit te doen bij mijn man. Ik ben ontzettend veilig bij hem.

Als jij dit voelt, dan is de man bij wie je bent NIET veilig.

oh, en seks initieren. Is dat om hem voor te zijn en gezellig en lief te houden soms? Zit daar een andere reden achter dan dat je hem op dat moment op wil vreten? Is dat zodat hij niet nukkig word op jou?

Als hij thuis komt, spring je dan in de houding? Check je 10 minuten voor tijd of alles is zoals hij het graag ziet? Hoe voel je je als hij thuis komt?

Ik zie seks idd als iets om een man tevreden te houden, om hem niet vreemd te laten gaan, maar ook om de band aan te sterken. Tuurlijk heb ik ook weleens zin, maar niet elke dag. Dan maak ik zin. Afgewezen worden voor seks voelt bij mij ook angstig, omdat ik bang ben dat ze het elders zoeken. Dus sta ik elke dag klaar, net als een 50's huisvrouw, met een schoon huis en gewillig.

Ik zit nu tussen twee banen in voor een paar maanden en krijg Ziektewet (depressie, burnout) Verwachting is dat ik binnenkort weer kan werken. Dus maak ik het hele huis schoon en sta netjes klaar. Als ik weer werk is hij weer tevredener met mij zegt mijn vriend, dus werk ik daar hard aan in therapie en ondertussen zorg ik ervoor dat alles netjes is en naar wens. Hij was laatst geirriteerd over dat ik de ramen niet dicht had gedaan bij regen (ik was ziek en sliep) en dat liep uit tot ruzie van 3 dagen waarbij het bijna uitmaakte tot ik hem letterlijk op mijn knieeen smeekte. Het klinkt heftig maar het is mijn realiteit. Ik heb elke ex meermaals moeten smeken. Hij zei dat hij me niet als gelijkwaardige partner kan zien zolang ik niet werk (en mijn baan ook behoud), daarom irrteerde ik hem steeds meer. Dus ik heb sollicitatiegesprekken geregeld en ik begin volgend jaar weer, met behoud van therapie. Nu is het vrij rustig maar ik ben bang dat hij me alsnog dumpt, vandaar dit topic.

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 14:35

Doreia* schreef: ↑
19-10-2023 14:24
Dan is het echt heftig, dat er meteen en direct op geslagen moet worden.

Dat is niet normaal lieve chickenandwaffels. Verre van normaal. In een gezonde, normale, evenwichtige en gelijkwaardige relatie hoef je elkaar niet geweld aan te doen. Het gebeurt op het werk toch ook niet? Dat mensen je even een beste tik verkopen omdat je vergeten bent om het printerpapier te vervangen? Of wel? Of in de supermarkt, dat iemand je een schop geeft omdat je voor de vleeswaren staat waar die persoon bij moet zijn? Dan zou je toch ook meteen naar een hoger persoon rennen en voor jezelf opkomen?

Waarom zou het dan wel normaal zijn in een relatie, in een omgeving waar je volkomen jezelf zou moeten kunnen zijn ?

Omdat... ik geloof dat ik minder waard ben dan anderen...

Omdat ik geloof dat ik dankbaar mag zijn als iemand mij wil, omdat ik het al zovaak verpest heb.

Omdat ik geloof dat ik niet veel meer te bieden heb, ik ben te dik, heb autisme, wel universiteit maar op het werk gaat het nooit echt lekker en ik spring van baan naar baan omdat ik nergens kan aarden. Ik ben ook niet bijster slim en weet sommige simpele dingen niet, van hoe juist een kaasschaaf te hanteren of hoe mijn tv nou echt werkt. Dingen die ik allamg zou moeten weten.

Vroeger had ik nog mijn looks maar van antidepressiva 30 kg aangekomen. Dus ik moet voor een man werken ipv hij voor mij.

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 14:42

bijtie schreef: ↑
19-10-2023 14:10
Je vraag is waarom je dit aantrekt. Jij trekt dit aan, omdat wij ons als mensen hechten aan wat vertrouwd voelt. En meer specifiek omdat kinderen (inmiddels volwassenen) zoals jij en ik niet geleerd hebben wat liefde en veiligheid is. En die echte intimiteit en nabijheid als bedreigend ervaren zelfs.

Ik ben ook opgegroeid met geweld en verwaarlozing en heb ook alleen maar relaties gehad waarin geweld voorkwam.

Mensen kunnen dan wel hard gaan roepen en trekken dat je weg moet gaan. Maar in mijn geval stortte ik dan in een jarenlange depressie waarin ik mezelf verwaarloosde.

Uiteindelijk heb ik dit wel gedaan en ben alleen gaan wonen. Maar dit is een lange weg met vele ups en downs geweest, periodes van depressies en verslavingen. Ik heb geen familie die me steunt en doordat ik moeite heb met kwetsbaarheid en intimiteit laat ik anderen mijn echte pijn niet zien. In therapie neig ik mijn best te doen en kan ik ook moeilijk breken, maar inmiddels heb ik wel manieren gevonden om met therapeuten goed samen te werken en zelfs innerlijk kind werk te doen.

Anderen zien een normale volwassen vrouw, die het prima redt in haar eentje, maar ik heb vele jaren zo ontzettend geworsteld. Veel therapie gehad. Inmiddels gaat het gelukkig beter! Maar relaties zijn nog steeds niet mogelijk, vanwege de angst en patronen die opspelen. Ik kan heel moeilijk gezond en in balans blijven als ik een relatie heb want ik begin mezelf dan weg te cijferen. Ik heb last van verlatingsangst.

Ik werk nu aan het opbouwen van een netwerk. Als mens kan je het simpelweg niet alleen in het leven, met zo'n verleden al helemaal niet. Ik leer mezelf te accepteren met mijn littekens en beperkingen. Leren wat normaal en aanvaardbaar gedrag is van anderen.

Mijn levensweg bestaat grotendeels uit afscheid nemen van mensen. Van mijn ouders, van relaties, van verkeerde vrienden, het lijkt soms continu door te gaan. Omdat mijn radar voor onveilig gedrag niet zo scherp staat afgestemd en ik veel "kan hebben" (dacht ik altijd, maar ik dissocieer gewoon) of inderdaad als onschuldig zie, omdat ik gewend ben dat er letterlijk aanslagen op mijn leven gepleegd werden dus wat zijn wat leugentjes om bestwil dan, of wat egocentrisch gedrag.

Het is ook wel makkelijk voor mij als vrienden of partners egocentrisch zijn, dan sta ik niet in de belangstelling en hoef ik niet te delen wat ik echt voel, of wil. Ik heb nu wat vrienden die echt rekening met mij houden en vaak ben ik gewoon te bang om ze op te zoeken, omdat ze mij echt zien, en dan slaat de angst toe dat ik niet goed genoeg ben.

Ik heb ook vaak gedacht: wat is er mis met mij? Therapie helpt je om dat te gaan leren zien en erkennen en de stappen te zetten om het anders te gaan doen.

Je kan helaas anderen niet veranderen en relaties moet je simpelweg al heel snel afkappen als er ook maar enigszins blijk is van egocentrisme of respectloos gedrag. Bepaalde dingen zijn niet bespreekbaar of onderhandelbaar, daar moet je onmiddellijk een grens trekken. Ook als je jezelf dingen zien doen zoals een koptelefoon van iemands hoofd trekken. Dat is niet OK, daar ga jij al veel te ver, nog los van wat de ander jou aandoet. Als je zulke dingen constateert is het al te laat, het kan niet meer goedkomen.

Alles wat je zegt resoneert hier. Ik heb heel beperkt contact met mijn vader, intens maar ook wel toxisch contact met mijn moeder. Ik heb veel vrienden maar zij hebben allemaal een gezin of relatie en hun eigen leven. Kinderen wil ik niet, ik ben mentaal niet sterk genoeg om voor een ander, kwetsbaar iemand te zorgen. Daar zit ook verdriet, want de wens had ik ooit wel, maar ik moet verstandig zijn.

Ik ben inderdaad tever gegaan met die koptelefoon. Het knapte in mij, ik probeerde hem 3 uur lang iets te laten doen en hij deed of ik niet bestond en zette dat ding op om 'mijn stem te blokkeren'. Toen werd het wazig voor mijn ogen, pakte ik dat ding en voor ik het wist lag ik op de grond met een grote bult.

"Het is niet makkelijk, als je je hecht aan mensen en al uitgeput bent van het vechten, om dan weg te gaan bij iemand en er alleen voor te komen te staan.". Dit, ik heb die energie niet. Ik deal met trauma, angst, depressie. Mijn moeder ondergaat op dit moment chemo. Ik heb een fysieke kwaal waar ik voor geopereerd moet worden. Het laatste wat ik nu wil is slapende honden wakker maken.

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 14:42

bijtie schreef: ↑
19-10-2023 14:10
Je vraag is waarom je dit aantrekt. Jij trekt dit aan, omdat wij ons als mensen hechten aan wat vertrouwd voelt. En meer specifiek omdat kinderen (inmiddels volwassenen) zoals jij en ik niet geleerd hebben wat liefde en veiligheid is. En die echte intimiteit en nabijheid als bedreigend ervaren zelfs.

Ik ben ook opgegroeid met geweld en verwaarlozing en heb ook alleen maar relaties gehad waarin geweld voorkwam.

Mensen kunnen dan wel hard gaan roepen en trekken dat je weg moet gaan. Maar in mijn geval stortte ik dan in een jarenlange depressie waarin ik mezelf verwaarloosde.

Uiteindelijk heb ik dit wel gedaan en ben alleen gaan wonen. Maar dit is een lange weg met vele ups en downs geweest, periodes van depressies en verslavingen. Ik heb geen familie die me steunt en doordat ik moeite heb met kwetsbaarheid en intimiteit laat ik anderen mijn echte pijn niet zien. In therapie neig ik mijn best te doen en kan ik ook moeilijk breken, maar inmiddels heb ik wel manieren gevonden om met therapeuten goed samen te werken en zelfs innerlijk kind werk te doen.

Anderen zien een normale volwassen vrouw, die het prima redt in haar eentje, maar ik heb vele jaren zo ontzettend geworsteld. Veel therapie gehad. Inmiddels gaat het gelukkig beter! Maar relaties zijn nog steeds niet mogelijk, vanwege de angst en patronen die opspelen. Ik kan heel moeilijk gezond en in balans blijven als ik een relatie heb want ik begin mezelf dan weg te cijferen. Ik heb last van verlatingsangst.

Ik werk nu aan het opbouwen van een netwerk. Als mens kan je het simpelweg niet alleen in het leven, met zo'n verleden al helemaal niet. Ik leer mezelf te accepteren met mijn littekens en beperkingen. Leren wat normaal en aanvaardbaar gedrag is van anderen.

Mijn levensweg bestaat grotendeels uit afscheid nemen van mensen. Van mijn ouders, van relaties, van verkeerde vrienden, het lijkt soms continu door te gaan. Omdat mijn radar voor onveilig gedrag niet zo scherp staat afgestemd en ik veel "kan hebben" (dacht ik altijd, maar ik dissocieer gewoon) of inderdaad als onschuldig zie, omdat ik gewend ben dat er letterlijk aanslagen op mijn leven gepleegd werden dus wat zijn wat leugentjes om bestwil dan, of wat egocentrisch gedrag.

Het is ook wel makkelijk voor mij als vrienden of partners egocentrisch zijn, dan sta ik niet in de belangstelling en hoef ik niet te delen wat ik echt voel, of wil. Ik heb nu wat vrienden die echt rekening met mij houden en vaak ben ik gewoon te bang om ze op te zoeken, omdat ze mij echt zien, en dan slaat de angst toe dat ik niet goed genoeg ben.

Ik heb ook vaak gedacht: wat is er mis met mij? Therapie helpt je om dat te gaan leren zien en erkennen en de stappen te zetten om het anders te gaan doen.

Je kan helaas anderen niet veranderen en relaties moet je simpelweg al heel snel afkappen als er ook maar enigszins blijk is van egocentrisme of respectloos gedrag. Bepaalde dingen zijn niet bespreekbaar of onderhandelbaar, daar moet je onmiddellijk een grens trekken. Ook als je jezelf dingen zien doen zoals een koptelefoon van iemands hoofd trekken. Dat is niet OK, daar ga jij al veel te ver, nog los van wat de ander jou aandoet. Als je zulke dingen constateert is het al te laat, het kan niet meer goedkomen.

Alles wat je zegt resoneert hier. Ik heb heel beperkt contact met mijn vader, intens maar ook wel toxisch contact met mijn moeder. Ik heb veel vrienden maar zij hebben allemaal een gezin of relatie en hun eigen leven. Kinderen wil ik niet, ik ben mentaal niet sterk genoeg om voor een ander, kwetsbaar iemand te zorgen. Daar zit ook verdriet, want de wens had ik ooit wel, maar ik moet verstandig zijn.

Ik ben inderdaad tever gegaan met die koptelefoon. Het knapte in mij, ik probeerde hem 3 uur lang iets te laten doen en hij deed of ik niet bestond en zette dat ding op om 'mijn stem te blokkeren'. Toen werd het wazig voor mijn ogen, pakte ik dat ding en voor ik het wist lag ik op de grond met een grote bult.

"Het is niet makkelijk, als je je hecht aan mensen en al uitgeput bent van het vechten, om dan weg te gaan bij iemand en er alleen voor te komen te staan.". Dit, ik heb die energie niet. Ik deal met trauma, angst, depressie. Mijn moeder ondergaat op dit moment chemo. Ik heb een fysieke kwaal waar ik voor geopereerd moet worden. Het laatste wat ik nu wil is slapende honden wakker maken.

Lila-Linda donderdag 19 oktober 2023 om 14:43

in therapie, hele goeie diepgaande therapie, leer van jezelf houden
Van alle aspecten van jou

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 14:45

Lila-Linda schreef: ↑
19-10-2023 14:43
in therapie, hele goeie diepgaande therapie, leer van jezelf houden
Van alle aspecten van jou

Heb ik, schematherapie, maar ik geloof niet als ze zegt dat ik goede kanten heb. Ik denk dan, je kent me niet goed genoeg. Ik sta op de wachtlijst voor groepstherapie voir zelfvertrouwen.

Campanula donderdag 19 oktober 2023 om 14:53

Chickenandwaffles schreef: ↑
19-10-2023 14:45
Heb ik, schematherapie, maar ik geloof niet als ze zegt dat ik goede kanten heb. Ik denk dan, je kent me niet goed genoeg. Ik sta op de wachtlijst voor groepstherapie voir zelfvertrouwen.

Het staat je vrij om anderen niet te geloven. Al dan niet met therapie. Helpt het je vooruit? Zelfkastijding zorgt voor stilstand en herhaling.

It won't stop until you wise up

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 14:58

Campanula schreef: ↑
19-10-2023 14:53
Het staat je vrij om anderen niet te geloven. Al dan niet met therapie. Helpt het je vooruit? Zelfkastijding zorgt voor stilstand en herhaling.

Het is lastig want ik weet dit. Ik probeer ook liever voor mezelf te zijn omdat dit helpt bij beter worden. Maar ik geloof het gewoon niet meer. Na alle mishandeling door voornamelijk mannen ben ik zo moe. Mijn vriendinnen zijn superlief en ze zijn er voor me, maar daar zijn het vriendinnen voor. Misschien ben ik dan wel een goede vriendin,maar een mislukte partner.

Campanula donderdag 19 oktober 2023 om 15:08

Chickenandwaffles schreef: ↑
19-10-2023 14:58
Het is lastig want ik weet dit. Ik probeer ook liever voor mezelf te zijn omdat dit helpt bij beter worden. Maar ik geloof het gewoon niet meer. Na alle mishandeling door voornamelijk mannen ben ik zo moe. Mijn vriendinnen zijn superlief en ze zijn er voor me, maar daar zijn het vriendinnen voor. Misschien ben ik dan wel een goede vriendin,maar een mislukte partner.

Je hoeft niet van jezelf te houden. Klinkt ook zo gezwollen. Probeer jezelf af en toe wel serieus te nemen. Is meer dan genoeg.
Mislukte partner klinkt ook weer zo dramatisch. Je hebt nog niet alle mannen ontmoet. Dus die uitspraak kan sowieso nooit kloppen. Maar je hebt een lange weg te gaan. Kleine stapjes zetten dan maar.

It won't stop until you wise up

Doreia* donderdag 19 oktober 2023 om 15:12

Je bent al van kleins af aan zo ontzettend gewend om je aan te passen aan de nukken en grillen van een ander, je daarop aan te passen uit lijfsbehoud, dat dit een tweede natuur is geworden.

Maar het kost bakken en bakken met energie, altijd vooruit denken, altijd maar voorsorteren op de onuitgesproken noden en wensen van de ander. Altijd maar proberen te voldoen bij mensen bij wie je onmogelijk kan voldoen. Het is volkomen logisch dat je nu in een burnout bent beland! Je werkt zo hard zonder een moment rust. Ik gun je rust.

Het type mens in je leven vind het heerlijk om hun macht te laten gelden. Jij bent Assepoester en elke man in je leven zijn de stiefmoeder plus de stiefzussen samen.

Weet je hoe assepoester eruit kwam?
Toen ze hulp kreeg.

Zoek hulp.
Stel je open bij therapie.
Maar vooral : zoek hulp bij huiselijk-geweld therapieën. Want wat je schrijft is bijna standaard wat elk huiselijk-geweld slachtoffer denkt en voelt. En daar is een wereld aan hulp in en voor te vinden

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Apatura2 donderdag 19 oktober 2023 om 15:16

Ben jij bij therapie eerlijk?
Zou je de post die je net schrijft daar laten lezen?

Jou vriend is geen vriend. Niet eens een goed willende vage kennis.

#dat noemen wij niet raar, dat vinden wij alleen maar heel bijzonder

Lila-Linda donderdag 19 oktober 2023 om 15:21

en je hoeft geen man in je leven he?

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 15:28

Lila-Linda schreef: ↑
19-10-2023 15:21
en je hoeft geen man in je leven he?

Zonder man geen woning helaas.

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 15:29

Apatura2 schreef: ↑
19-10-2023 15:16
Ben jij bij therapie eerlijk?
Zou je de post die je net schrijft daar laten lezen?

Jou vriend is geen vriend. Niet eens een goed willende vage kennis.

Ja, en ik ga ook zeker vragen naar therapie voor slachtoffers van huiselijk geweld.

Doreia* donderdag 19 oktober 2023 om 15:32

Chickenandwaffles schreef: ↑
19-10-2023 15:28
Zonder man geen woning helaas.

Ik denk dat je hier een grote denkfout maakt.
Je staat als vrouw op plek 80. Dat gaat gestaag omhoog op de lijst.

Jij als vrouw mag je inschrijven bij de woningbouw en in je eentje een woning betrekken, samen met je kat.
Daar heb je geen man voor nodig.

Waar jij denk ik op doelt is dat je nu, op dit moment, denkt dat je alleen bij een man onderdak kunt krijgen want anders ben je dakloos.

Maar als je een eigen huurwoning te pakken hebt, ben je totaal onafhankelijk van wie dan ook.

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Doreia* donderdag 19 oktober 2023 om 15:33

Chickenandwaffles schreef: ↑
19-10-2023 15:29
Ja, en ik ga ook zeker vragen naar therapie voor slachtoffers van huiselijk geweld.

Oh wauw! Wat ontzettend gaaf dat je dat zegt! Dit gaat je helpen je leven terug op de rails zetten lieve chickenandwaffles!

Het is nu tijd voor jou!

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

bijtie donderdag 19 oktober 2023 om 15:49

Als je geen zelfliefde of zelfrespect voelt is dat niet erg. Nee wel erg, maar je kan dat niet even veranderen.

Bij mij ging pas de knop om toen ik op straat kwam te staan. Het besef dat er echt niemand is die voor me gaat zorgen als ik het niet doe. Ik denk dat ik dat eerst moest voelen om mezelf serieus te gaan nemen. Zelfliefde is nog heel wat stations verder, ik zou dat echt nooit als doel stellen.

Ik heb meer respect voor mezelf gekregen, nu ik heb gezien hoe veerkrachtig ik ben en beter weet hoe ik werkelijk in elkaar zit. Maar ik weet nog wel heel goed hoe het was om mij te zijn in die periode, en dat ik toen ook geloofde dat dat het hoogst haalbare was. Dat is de realiteit waar jij nu in zit.

Maar het hoeft niet altijd zo te blijven. Het zal niet zo blijven. Deze relatie klapt vroeg of laat en dan zal je ook verder gaan, dan leer je daar weer van. Je hebt therapie, je stelt je open, je komt er wel.

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 16:04

Doreia* schreef: ↑
19-10-2023 15:32
Ik denk dat je hier een grote denkfout maakt.
Je staat als vrouw op plek 80. Dat gaat gestaag omhoog op de lijst.

Jij als vrouw mag je inschrijven bij de woningbouw en in je eentje een woning betrekken, samen met je kat.
Daar heb je geen man voor nodig.

Waar jij denk ik op doelt is dat je nu, op dit moment, denkt dat je alleen bij een man onderdak kunt krijgen want anders ben je dakloos.

Maar als je een eigen huurwoning te pakken hebt, ben je totaal onafhankelijk van wie dan ook.

Klopt, dat is precies wat ik bedoel. Als ik morgen een woning kreeg werd ik een kattenvrouwtje in mijn roze woning waar geen vent nog naar binnen kwam. Waar ik rustig kon leven en eisen kon gaan stellen. Aan mannen, aan familie, aan iedereen. Waar ik de grens kon trekken van 1x stem verheffen of een rotopmerking en eruit. Maar die realiteit is er nu niet. En ik blijf elke dag woningnet in de gaten houden, want misschien is die er volgend jaar. Of over 10 jaar. Nu moet ik volhouden.

Chickenandwaffles donderdag 19 oktober 2023 om 16:22

Maar ik val ook tussen wal en schip, teveel verdiend voor veel woningen, te weinig voor particulier. Het is gewoon oneerlijk dat je, met een universitaire opleiding, niet genoeg kan verdienen om te kunnen wonen. Niet eens een kleine studio in een slechte wijk, daar zou ik blij mee zijn.

Actieve topics