Wat zijn vrienden | vriendinnen?

NomenNesci0 schreef: ↑

01-04-2025 19:26

Definieer 'alleen als er echt iets is'? Want als er écht iets is, en je bent niet mijn vriend, maar wel in mijn buurt, mag je ook hier komen bibberen vd schrik als je huis omvalt, totdat je familie je komt ophalen. Ik denk dat niemand zal zeggen, oh ja, ik zie het, je huis staat ik de fik. Mooie vlammen hoor. Maar nee, je mag niet hier binnen even je familie bellen en naar de wc of een glas drinken. Dan wacht je maar tot je beste vriend is op komen dagen.
Ik bedoel, dat spreekt toch voor zich?

Daarom ben ik wel benieuwd wat jij ziet als er écht iets is. Wat is dat dan?

Als iemand's huis in brand staat bel ik indien nodig - als ze niet al 3 keer door anderen gebeld zijn - de brandweer.
En als zijn telefoon opgefikt is én hij kent het nummer van zijn ouders, vrienden of zijn ex uit zijn hoofd mag ie nog bellen ook.

De rest is bij één of andere wildvreemde toch écht niet aan mij maar aan zijn vrienden en familie.
Of aan politie, brandweer, ...

Ik ben niet het type dat onbekenden zomaar binnenhaalt.

pina schreef: ↑

01-04-2025 19:32

Ja, maar een oudtante die langs komt krijgt ook wat te eten. Voor mij niet echt een graadmeter.

Nou, een oudtante alleen op pad die in de buurt is en spontaan aan komt waaien, mag van mij mee-eten als ik thuis ben. Maar als ze haar hele gezin meeneemt, moet me dat wel uitkomen. Hangt ook van die kinderen af. Als het terror suzie is en zeg op alles nee pietje, dan ben ik ineens heel druk en moet ik na een half uur echt weg, want afspraak.

NomenNesci0 schreef: ↑

01-04-2025 19:36

Nou, een oudtante alleen op pad die in de buurt is en spontaan aan komt waaien, mag van mij mee-eten als ik thuis ben. Maar als ze haar hele gezin meeneemt, moet me dat wel uitkomen. Hangt ook van die kinderen af. Als het terror suzie is en zeg op alles nee pietje, dan ben ik ineens heel druk en moet ik na een half uur echt weg, want afspraak.

Het moet uitkomen, maar maak daarin geen onderscheid tussen vrienden, kennissen en vage familie. Als het niet schikt vind dat van een goede vriend net zo vervelend als van een oudtante. Met het verschil dat ik daar bij vrienden eerlijker over zou zijn.

pina schreef: ↑

01-04-2025 19:40

Het moet uitkomen, maar maak daarin geen onderscheid tussen vrienden, kennissen en vage familie. Als het niet schikt vind dat van een goede vriend net zo vervelend als van een oudtante. Met het verschil dat ik daar bij vrienden eerlijker over zou zijn.

Ook dat. Het moet uitkomen en een goede vriend zal ik dat ook eerlijk durven zeggen.

Mij gaat het er nou juist om dat een goede vriend ook welkom is als het je niet uitkomt. Niet zomaar zonder reden maar wel als er iets is. En dat kan van alles zijn. Van verdriet of zorgen om een zieke of overleden dierbare tot onverwachts ontslag tot een paniekaanval/ erge stress/ het randje van een burn-out, maakt eigenlijk niet uit wat. Als diegene het even niet meer ziet zitten en bij mij aanklopt is die welkom ook als ik daar op dat moment eigenlijk geen zin in heb.

Oh, bij mij niet. Zie eerdere reactie van een kortstondige vriendschap die nu geen vriendin meer is. Die had als het aan haar lag om de haverklap paniekaanvallen, verdriet, zorgen, mannenproblemen, erge stress of maakt eigenlijk niet uit wat (borderline). Vervelend voor haar, maar ik ben geen therapeut en zit heel eerlijk ook niet te wachten op iemands continue drama.
Uiteraard wel met nuances. Een lange vriendschap met iemand die onder gemiddelde omstandigheden geestelijk stabiel is en door iets uit het veld geslagen is, zal ik echt als vriendin meeleven. Maar ook dan is er eigenlijk geen reden om middenin de nacht op te bellen. Dat moet wel echt uitzondering zijn hoor. Ik ben niet standaard iemands praatpaal of paniek opvanger.
Ik wil wel met alle liefde meedenken over hulp vragen en helpen dat die hulp er komt. Maar heb ook gewoon een leven te leven die niet kan blijven functioneren als ik voor dit soort dingen beschikbaar moet zijn. Ik ben mantelzorger voor een ouder, heb een fulltime baan, welliswaar volwassen kinderen, maar ben er met 1 momenteel op mijn manier ook druk mee en ik wil ook nog gewoon een beetje leven met mijn man, die eveneens hard werkt. Het weekend moeten we bijkomen. Dan moet het wel echt heel dringend zijn dat niet kan wachten.

Echte vrienden zijn mensen waarmee je graag omgaat. Als het goed gaat, als het tegen zit. Soms zijn ze er voor je, soms zit dat er door omstandigheden even niet in. Maar ze zijn in je leven, geven soms en nemen soms.

Oh en TO in een fijne vriendschap, is het wel zo aardig om zelf een rol te pakken. Net als wanneer je een topic opent.

Wissewis schreef: ↑

01-04-2025 19:18

Als je mij uitnodigt wil ik best een keer in dat zwembad springen als jij ook meezwemt.
Maar hell no dat ik mezelf uitnodig, "toevallig langskwam" of alleen ga liggen zwemmen.

Ik denk dat ik met vrienden met een zwembad/boot etc eigenlijk precies hetzelfde zou doen als ik bij hen zou langskomen als bij vrienden zonder die dingen, namelijk eten, drinken en praten. En niet in het zwembad of op de boot. Ik zou me er wel ongemakkelijk bij voelen als de ander gaat zwemmen. En een boottocht zou ik niet weigeren maar wel niet zo leuk vinden als iemand het voorstelt maar ach. Soms doe je ook wat de ander graag wil.

Anne1235 schreef: ↑

01-04-2025 23:37

Mij gaat het er nou juist om dat een goede vriend ook welkom is als het je niet uitkomt. Niet zomaar zonder reden maar wel als er iets is. En dat kan van alles zijn. Van verdriet of zorgen om een zieke of overleden dierbare tot onverwachts ontslag tot een paniekaanval/ erge stress/ het randje van een burn-out, maakt eigenlijk niet uit wat. Als diegene het even niet meer ziet zitten en bij mij aanklopt is die welkom ook als ik daar op dat moment eigenlijk geen zin in heb.

Hier ben ik het over het algemeen mee eens. Maar er zitten wel grenzen aan: als iemand elke nacht zou bellen met een paniekaanval dan zou ik toch liever een therapeut adviseren. Net zoals als iemand om de haverklap op stoep staat in verband met de zoveelste ruzie met partner. Maar over het algemeen gebeurt dat gelukkig niet snel, waardoor dit ook waargemaakt kan worden.

Ik lees dat sommige mensen eerlijker zijn t.o.v. vrienden als het niet uitkomt, maar is dat niet vreemd? Dat je Pietje van de hoek wel binnenlaat als het eigenlijk niet uitkomt, en tegen een goede vriend zegt: sorry nu even niet?

Wissewis schreef: ↑

01-04-2025 19:34

Als iemand's huis in brand staat bel ik indien nodig - als ze niet al 3 keer door anderen gebeld zijn - de brandweer.
En als zijn telefoon opgefikt is én hij kent het nummer van zijn ouders, vrienden of zijn ex uit zijn hoofd mag ie nog bellen ook.

De rest is bij één of andere wildvreemde toch écht niet aan mij maar aan zijn vrienden en familie.
Of aan politie, brandweer, ...

Ik ben niet het type dat onbekenden zomaar binnenhaalt.

Dus als ik van mijn sokken gereden word voor jouw deur, dan bel je wel de politie en ambulance, maar mag ik niet even binnen wachten, wat drinken, bijkomen van de schrik en iets krijgen om het bloeden te stelpen? Totdat er iemand is die me ophaalt?

Ik ben heel blij dat ik op dat moment iemand anders tegen kwam.

Ik merk dat best veel vriendschappen die ik pakweg 5/8 jaar geleden had, zijn verwaterd. 1 vriendin waarmee ik veel heb gedeeld de afgelopen 15+ jaar kreeg kinderen en sindsdien is het langzaam maar zeker doodgebloed. Ik heb veel tijd en moeite gestoken in de vriendschap toen haar kinderen werden geboren en zij, logischerwijs, minder tijd had om mijn kant op te komen. Bijna altijd spraken we bij haar af, 'lastig lastig met de kinderen', maar inmiddels zitten de kinderen op school en hoor ik zo heel af en toe iets. Een appje met 'hoe gaat het?' en 'we spreken snel weer af, ik kijk binnenkort naar een datum!'

Ik heb veel begrip en snap echt dat het lastiger is om tijd te vinden met een gezin (ik was die jaren vrijgezel zonder kinderen). Maar af en toe tijd vrijmaken om een avond naar mij te komen of in de stad af te spreken moet toch kunnen? En als er een afspraak stond kwam er vaak lastminute iets tussen. We hebben elkaar al zeker driekwart jaar niet gezien, 1 keer gebeld. Ze heeft mijn vriend nu 1 keer gezien. Ik heb besloten om geen initiatief meer te nemen.

Ik weet dat vriendschappen kunnen vergaan, mensen en levens veranderen, maar ik voel me er soms verdrietig door. Voel me een sukkel dat ik zolang nog pogingen heb gedaan en haar excuses/afzeggingen altijd goed praatte voor mezelf. Al voelde ik natuurlijk wel al langer aan dat zij niet meer wilde. Maar als we afspraken was het toch altijd heel gezellig.

Ik heb me er maar bij neergelegd dat ik van mijn oude/vroegere vrienden eigenlijk nog maar 1 iemand over heb en de rest voor mij meer in de categorie kennissen, passanten in het leven en goede buren vallen. Ik heb zelf heel bewust meerdere vriendschappen opgezegd, omdat ook vriendschappen die zijn ontstaan vanuit de middelbare school of studie zo ontzettend kunnen veranderen. Mensen verhuizen naar de andere kant van het land, krijgen andere levens, wel/geen gezinsontwikkeling loopt niet synchroon, relaties/scheidingen etc. lopen bij iedereen anders en als er dan grote afstand is, is het -voor mij iig- erg moeilijk om vriendschappen vast te houden, waarbij nog een beetje overeenkomstige behoeften, wensen en ideeën spelen. Daarom richt ik me op passanten. Het blijkt de afgelopen jaren dat vriendschappen meer gebaseerd zijn op het fenomeen dat je een tijdje met elkaar oploopt en dat wegen ook weer kunnen scheiden. Nu ik dat voor ogen heb, voelt het minder vervelend en minder als een gemis.

We leven nu eenmaal niet meer die levens van vroeger waarbij halve dorpen een leven lang bij elkaar bleven en levenspaden veel overeenkomsten hadden. Niet alleen in wát je deed (trouwen en kinderen krijgen), maar ook wanneer je dat deed en waar je dat deed (vaak in ongeveer dezelfde omgeving). Het is allemaal zoveel tijdelijker lijkt wel dat je leven met elkaar overeenkomt. De een heeft net een nieuwe relatie, terwijl de ander vol in scheiding ligt. De een heeft net de kinderen de deur uit, waarbij de ander vol in de peuters zit en weer een ander heeft geen kinderen en maakt wereldreizen. De een zit in hetzelfde dorp en de ander is verhuisd naar de grote stad voor de carriere en weer een ander emigreert. Twee vriendenstellen van ons zijn geemigreerd en waar wij eerst nog twee jaar daarheen zijn gegaan, spreken we ze nooit meer. En mijn beschreven opsomming geldt voor meer vriendschappen van mij.

Ben wel benieuwd wie het is gelukt om close te blijven met al haar vriendschappen, ook als er zoveel verandering is. Kan ook zijn dat ik de enige ben die merkt dat je ondanks intenties uit elkaar groeit, juist door die verschillen.

Ik heb zelf geen kinderen en loop dus sowieso niet gelijk op met het merendeel van mijn vrienden en vriendinnen, maar ik ervaar dat totaal niet als een probleem, eigenlijk.