Relaties
alle pijlers
Weinig/geen vrienden kletstopic
dinsdag 5 januari 2021 om 10:58
Ik zie het onderwerp hier zo vaak voorbij komen dat ik dacht dat anderen misschien ook wel behoefte hebben om hun ei kwijt te kunnen. Niet perse zozeer over het hebben van weinig vrienden (mag uiteraard wel) of als doel om vriendinnen te zoeken, maar gewoon om het bespreken van dagelijkse dingetjes of even spuien van wat dan ook.
Mij situatie: ik ben nu 35 en ik merk dat ik uit 'eerdere levensfases' geen echte vrienden heb overgehouden. Op de basisschool/middelbare had ik geen hechte vriendschappen en ik ben sinds mijn studietijd bovendien vaak verhuisd. Tijdens mijn studie altijd wel goede vriendschappen gehad maar die zijn bijna allemaal verwaterd. Volgens mij heeft dit verschillende oorzaken, zoals afstand, uit elkaar groeien qua interesses of minder prioriteit van een kant. Ik besef me wel goed dat bij al mijn verwaterde vriendschappen ik de gemeenschappelijke factor ben, dus mijn gedrag/karakter er zeker mee te maken heeft. Ik ben bijvoorbeeld geen groepspersoon en ik haal dus ook geen voldoening uit afspreken in groepen, terwijl dat in sommige vriendschappen wel de norm is.
Ik voel me niet echt eenzaam, ik heb een relatie en prima band met familie, maar het voelt toch soms kwetsbaar en alleen. Ik heb wel wat mensen die ik af en toe app en 1/2 keer per jaar zie, maar daar blijft het bij.
In topics over dit onderwerp zie ik vaak tips voorbij komen om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar zit het hem niet in. Normaal gesproken ontmoet ik genoeg mensen via sport, werk, zwangerschapsgym, maar alles blijft hangen op niveau kennissen.
Anyway, daar hoeft het wat mij betreft dus niet over te gaan maar ik zie wel als er mensen aan willen sluiten.
Mij situatie: ik ben nu 35 en ik merk dat ik uit 'eerdere levensfases' geen echte vrienden heb overgehouden. Op de basisschool/middelbare had ik geen hechte vriendschappen en ik ben sinds mijn studietijd bovendien vaak verhuisd. Tijdens mijn studie altijd wel goede vriendschappen gehad maar die zijn bijna allemaal verwaterd. Volgens mij heeft dit verschillende oorzaken, zoals afstand, uit elkaar groeien qua interesses of minder prioriteit van een kant. Ik besef me wel goed dat bij al mijn verwaterde vriendschappen ik de gemeenschappelijke factor ben, dus mijn gedrag/karakter er zeker mee te maken heeft. Ik ben bijvoorbeeld geen groepspersoon en ik haal dus ook geen voldoening uit afspreken in groepen, terwijl dat in sommige vriendschappen wel de norm is.
Ik voel me niet echt eenzaam, ik heb een relatie en prima band met familie, maar het voelt toch soms kwetsbaar en alleen. Ik heb wel wat mensen die ik af en toe app en 1/2 keer per jaar zie, maar daar blijft het bij.
In topics over dit onderwerp zie ik vaak tips voorbij komen om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar zit het hem niet in. Normaal gesproken ontmoet ik genoeg mensen via sport, werk, zwangerschapsgym, maar alles blijft hangen op niveau kennissen.
Anyway, daar hoeft het wat mij betreft dus niet over te gaan maar ik zie wel als er mensen aan willen sluiten.
dinsdag 26 januari 2021 om 20:45
Succes/sterkte Ronin, hoop dat hij niet zal escaleren en je wat rust hebt na het beëindigen van dit contact. 
@lola, ik herken het ook dat contact met collega’s niet meer hetzelfde is als voor Corona. Contact zoeken over niet-werkgerelateerde zaken voelt idd heel gemaakt, omdat die dingen meestal heel organisch gaan bij een koffieautomaat. Ik heb gelukkig wel gezellig contact met m’n team, omdat we die gêne voorbij zijn. Ik kan me voorstellen dat de dagen en vooral de weekenden erg lang zijn voor je momenteel. Kom hier, of elders op het forum, lekker van je afschrijven of kletsen als je zin hebt.
@lola, ik herken het ook dat contact met collega’s niet meer hetzelfde is als voor Corona. Contact zoeken over niet-werkgerelateerde zaken voelt idd heel gemaakt, omdat die dingen meestal heel organisch gaan bij een koffieautomaat. Ik heb gelukkig wel gezellig contact met m’n team, omdat we die gêne voorbij zijn. Ik kan me voorstellen dat de dagen en vooral de weekenden erg lang zijn voor je momenteel. Kom hier, of elders op het forum, lekker van je afschrijven of kletsen als je zin hebt.
zaterdag 30 januari 2021 om 09:50
Vaak vraag ik mij af waarom vriendschappen op den duur zo scheef kunnen groeien.
Of dat je uit elkaar groeit en bepaalde contacten ontgroeid.
Blijkbaar hoort dit bij het leven.
Ik vind dit echter vaak wel moeilijk te begrijpen.
Heb vaak ook gekampt met schuldgevoelens etc.
Dit is tegenwoordig wel een stuk minder gelukkig.
Toch blijft het wel lastig als er mensen uit je leven wegvallen en je daar een vervelend gevoel aan kunt overhouden.
Kwaliteit van sociale contacten vind ik belangrijk.
Toch lijkt het dat ik dit vaak moeilijk in stand kan houden.
Wellicht hoort dit anderzijds bij het leven.
Voor wie is dit eigenlijk herkenbaar?
Of dat je uit elkaar groeit en bepaalde contacten ontgroeid.
Blijkbaar hoort dit bij het leven.
Ik vind dit echter vaak wel moeilijk te begrijpen.
Heb vaak ook gekampt met schuldgevoelens etc.
Dit is tegenwoordig wel een stuk minder gelukkig.
Toch blijft het wel lastig als er mensen uit je leven wegvallen en je daar een vervelend gevoel aan kunt overhouden.
Kwaliteit van sociale contacten vind ik belangrijk.
Toch lijkt het dat ik dit vaak moeilijk in stand kan houden.
Wellicht hoort dit anderzijds bij het leven.
Voor wie is dit eigenlijk herkenbaar?
zaterdag 30 januari 2021 om 09:56
Tja het hoort bij het leven he.
En het ligt er misschien ook aan wanneer je vriendschap begint met diegene. Misschien op de basisschool wel. Als je daarna allebei naar een andere school gaat, begin je sowieso al een ander leven. En uiteindelijk ontmoet je daar ook weer andere mensen.
En op latere leeftijd krijgt die ander een relatie en jij niet. Of andersom. Of gaat verhuizen, of zelfs emigreren. Dat is gewoon het leven.
En het ligt er misschien ook aan wanneer je vriendschap begint met diegene. Misschien op de basisschool wel. Als je daarna allebei naar een andere school gaat, begin je sowieso al een ander leven. En uiteindelijk ontmoet je daar ook weer andere mensen.
En op latere leeftijd krijgt die ander een relatie en jij niet. Of andersom. Of gaat verhuizen, of zelfs emigreren. Dat is gewoon het leven.
zaterdag 30 januari 2021 om 09:58
zaterdag 30 januari 2021 om 12:04
@hondenmens;
Rationeel gezien snap ook ik dat vriendschappen over kunnen gaan.
Toch vind ik het op psychisch en emotioneel vlak best lastig om hiermee om te kunnen gaan.
Dat botst bij mij nogal (innerlijk).
Van sommige vriendschappen dacht ik dat deze voor het leven waren.
De realiteit bleek echter op den duur heel anders te zijn.
Rationeel gezien snap ook ik dat vriendschappen over kunnen gaan.
Toch vind ik het op psychisch en emotioneel vlak best lastig om hiermee om te kunnen gaan.
Dat botst bij mij nogal (innerlijk).
Van sommige vriendschappen dacht ik dat deze voor het leven waren.
De realiteit bleek echter op den duur heel anders te zijn.
zaterdag 30 januari 2021 om 12:49
Wat maakt het lastig?
Ik snap dat het psychisch en emotioneel een klap is als je mensen verliest en het verloopt naar en je bent machteloos etc.
Maar normaal gesproken verwerk je deze gevoelens, krabbel je weer op. Waar laat jij het allemaal?
Misschien een idee; heb wel eens een begeleide meditatie-oefening gedaan waarbij je onderzoekt en voelt wat er op je hart ligt (zwaar gevoel in je borst). En onderzoekt/experimenteert waar dit vandaan komt. En of je dat probleem zou kunnen, mogen loslaten. En hoe dat dan voelt voor je.
Soms houd je (onbewust) vast aan emoties die je eigenlijk zou kunnen loslaten, uit een soort gewoonte/spanning/aangeleerde verantwoordelijkheid houd je ze vastgeklemd omdat je denkt dat dat nu eenmaal moet. Het loslaten kan letterlijk een seintje zijn voor jouw lichaam om deze gevoelens te laten stromen en oplossen in jezelf, daar word het lichter van. Ik heb het met een therapeut gedaan, maar misschien staan zulke oefeningen online.
Als het niet lukt om het los te laten, zou je je kunnen afvragen wat deze gevoelens je opleveren waardoor je ze blijft vasthouden. Soms is het namelijk zo dat het vertrouwd en veilig is om te teren op oude pijn en teleurstelling. Wat ook een soort verzet is feitelijk. Omdat je diep van binnen weet dat je ze los moet laten, maar dan ook afscheid moet nemen van jouw beeld van vriendschap bijvoorbeeld. Dat mensen in je leven zullen blijven. Misschien zit er een andere pijn onder, die nu afgedekt wordt door je teleurstellingen wbt vriendschap.
Als je daar niet aan toe bent, zijn er ook oefeningen voor innerlijke veiligheid en stabiliteit. Goed aarden in jezelf kan ook helpen om gevoelens de ruimte te geven, waardoor ze kunnen oplossen. Bijv. yoga, oefeningen om te aarden, de grond voelen, buikademhaling, etc.
Misschien vind je dit zweverig ofzo, kan natuurlijk. Het is vast niet voor iedereen, maar kan een invalshoek zijn.
Ik snap dat het psychisch en emotioneel een klap is als je mensen verliest en het verloopt naar en je bent machteloos etc.
Maar normaal gesproken verwerk je deze gevoelens, krabbel je weer op. Waar laat jij het allemaal?
Misschien een idee; heb wel eens een begeleide meditatie-oefening gedaan waarbij je onderzoekt en voelt wat er op je hart ligt (zwaar gevoel in je borst). En onderzoekt/experimenteert waar dit vandaan komt. En of je dat probleem zou kunnen, mogen loslaten. En hoe dat dan voelt voor je.
Soms houd je (onbewust) vast aan emoties die je eigenlijk zou kunnen loslaten, uit een soort gewoonte/spanning/aangeleerde verantwoordelijkheid houd je ze vastgeklemd omdat je denkt dat dat nu eenmaal moet. Het loslaten kan letterlijk een seintje zijn voor jouw lichaam om deze gevoelens te laten stromen en oplossen in jezelf, daar word het lichter van. Ik heb het met een therapeut gedaan, maar misschien staan zulke oefeningen online.
Als het niet lukt om het los te laten, zou je je kunnen afvragen wat deze gevoelens je opleveren waardoor je ze blijft vasthouden. Soms is het namelijk zo dat het vertrouwd en veilig is om te teren op oude pijn en teleurstelling. Wat ook een soort verzet is feitelijk. Omdat je diep van binnen weet dat je ze los moet laten, maar dan ook afscheid moet nemen van jouw beeld van vriendschap bijvoorbeeld. Dat mensen in je leven zullen blijven. Misschien zit er een andere pijn onder, die nu afgedekt wordt door je teleurstellingen wbt vriendschap.
Als je daar niet aan toe bent, zijn er ook oefeningen voor innerlijke veiligheid en stabiliteit. Goed aarden in jezelf kan ook helpen om gevoelens de ruimte te geven, waardoor ze kunnen oplossen. Bijv. yoga, oefeningen om te aarden, de grond voelen, buikademhaling, etc.
Misschien vind je dit zweverig ofzo, kan natuurlijk. Het is vast niet voor iedereen, maar kan een invalshoek zijn.
zaterdag 30 januari 2021 om 13:00
Op een positieve noot, ik merk door corona natuurlijk ook dat mensen uit beeld verdwijnen. Maar er ontstaan bij mij ook leuke positieve nieuwe contacten, met meer diepgang.
Door corona zie je grote verschillen in hoe mensen met de moeilijke situaties in hun leven omgaan. Sommige mensen zijn best wel weggezonken in negativiteit lijkt het, vooral mensen die normaal heel extravert en aanwezig zijn. Ondertussen lijkt het alsof de meer introverte mensen (zoals ik) nu wat lijken op te fleuren. Ik heb dat zelf, maar zie het ook wel bij anderen. Daardoor kom ik nu nader tot hele andere mensen dan waar ik eerder mee omging, omdat dat ons verbindt. Ik vind dat heel positief om te ervaren.
Voel me een beetje lullig om het zo te zeggen maar heb ergens het gevoel dat het nu eindelijk een keer Avage-tijd is. De wereld ziet er nu uit zoals ik 'm graag heb. Niet de ellende natuurlijk, ik bedoel dat het zo rustig is waardoor de introverten nu naar buiten komen om vrienden te worden met elkaar
Weet niet of het per se door corona is, inmiddels zijn we al bijna een jaar in deze situatie dus misschien ben ik zelf ook wel veranderd en komt het daardoor.
Door corona zie je grote verschillen in hoe mensen met de moeilijke situaties in hun leven omgaan. Sommige mensen zijn best wel weggezonken in negativiteit lijkt het, vooral mensen die normaal heel extravert en aanwezig zijn. Ondertussen lijkt het alsof de meer introverte mensen (zoals ik) nu wat lijken op te fleuren. Ik heb dat zelf, maar zie het ook wel bij anderen. Daardoor kom ik nu nader tot hele andere mensen dan waar ik eerder mee omging, omdat dat ons verbindt. Ik vind dat heel positief om te ervaren.
Voel me een beetje lullig om het zo te zeggen maar heb ergens het gevoel dat het nu eindelijk een keer Avage-tijd is. De wereld ziet er nu uit zoals ik 'm graag heb. Niet de ellende natuurlijk, ik bedoel dat het zo rustig is waardoor de introverten nu naar buiten komen om vrienden te worden met elkaar
Weet niet of het per se door corona is, inmiddels zijn we al bijna een jaar in deze situatie dus misschien ben ik zelf ook wel veranderd en komt het daardoor.
zaterdag 30 januari 2021 om 13:10
Vind dit absoluut niet zweverig.Avage schreef: ↑30-01-2021 12:49Wat maakt het lastig?
Ik snap dat het psychisch en emotioneel een klap is als je mensen verliest en het verloopt naar en je bent machteloos etc.
Maar normaal gesproken verwerk je deze gevoelens, krabbel je weer op. Waar laat jij het allemaal?
Misschien een idee; heb wel eens een begeleide meditatie-oefening gedaan waarbij je onderzoekt en voelt wat er op je hart ligt (zwaar gevoel in je borst). En onderzoekt/experimenteert waar dit vandaan komt. En of je dat probleem zou kunnen, mogen loslaten. En hoe dat dan voelt voor je.
Soms houd je (onbewust) vast aan emoties die je eigenlijk zou kunnen loslaten, uit een soort gewoonte/spanning/aangeleerde verantwoordelijkheid houd je ze vastgeklemd omdat je denkt dat dat nu eenmaal moet. Het loslaten kan letterlijk een seintje zijn voor jouw lichaam om deze gevoelens te laten stromen en oplossen in jezelf, daar word het lichter van. Ik heb het met een therapeut gedaan, maar misschien staan zulke oefeningen online.
Als het niet lukt om het los te laten, zou je je kunnen afvragen wat deze gevoelens je opleveren waardoor je ze blijft vasthouden. Soms is het namelijk zo dat het vertrouwd en veilig is om te teren op oude pijn en teleurstelling. Wat ook een soort verzet is feitelijk. Omdat je diep van binnen weet dat je ze los moet laten, maar dan ook afscheid moet nemen van jouw beeld van vriendschap bijvoorbeeld. Dat mensen in je leven zullen blijven. Misschien zit er een andere pijn onder, die nu afgedekt wordt door je teleurstellingen wbt vriendschap.
Als je daar niet aan toe bent, zijn er ook oefeningen voor innerlijke veiligheid en stabiliteit. Goed aarden in jezelf kan ook helpen om gevoelens de ruimte te geven, waardoor ze kunnen oplossen. Bijv. yoga, oefeningen om te aarden, de grond voelen, buikademhaling, etc.
Misschien vind je dit zweverig ofzo, kan natuurlijk. Het is vast niet voor iedereen, maar kan een invalshoek zijn.
En ik heb dit met veel interesse gelezen.
Het kan ook weer een erg goede invalshoek zijn.
Sta juist wel open voor nieuwe dingen, zoals yoga, meditatie, mindfulness etc.
Zelf analyseer ik me suf, maar kom er eigenlijk nauwelijks verder mee.
Wat het lastig maakt, is het feit dat schuldgevoelens aan me vreten.
Vooral het nare gevoel dat dergelijke vriendschappen op een vervelende manier zijn spaak gelopen.
Zal het echter toch een plek moeten gaan geven.
zaterdag 30 januari 2021 om 13:15
Dat vind ik ook wel mooi en ook interessant om te lezen.Avage schreef: ↑30-01-2021 13:00Op een positieve noot, ik merk door corona natuurlijk ook dat mensen uit beeld verdwijnen. Maar er ontstaan bij mij ook leuke positieve nieuwe contacten, met meer diepgang.
Door corona zie je grote verschillen in hoe mensen met de moeilijke situaties in hun leven omgaan. Sommige mensen zijn best wel weggezonken in negativiteit lijkt het, vooral mensen die normaal heel extravert en aanwezig zijn. Ondertussen lijkt het alsof de meer introverte mensen (zoals ik) nu wat lijken op te fleuren. Ik heb dat zelf, maar zie het ook wel bij anderen. Daardoor kom ik nu nader tot hele andere mensen dan waar ik eerder mee omging, omdat dat ons verbindt. Ik vind dat heel positief om te ervaren.
Voel me een beetje lullig om het zo te zeggen maar heb ergens het gevoel dat het nu eindelijk een keer Avage-tijd is. De wereld ziet er nu uit zoals ik 'm graag heb. Niet de ellende natuurlijk, ik bedoel dat het zo rustig is waardoor de introverten nu naar buiten komen om vrienden te worden met elkaar
Weet niet of het per se door corona is, inmiddels zijn we al bijna een jaar in deze situatie dus misschien ben ik zelf ook wel veranderd en komt het daardoor.
Vooral ook de 1e alinea.
Wat ik wel jammer vind ivm Corona, is dat ik niet meer naar de bios (ben een groot filmliefhebber) en ook sportschool voorlopig kan.
Verder moet ik eerlijk zeggen dat ik nooit echt zo'n kroeg-ganger oid ben geweest en dit ook niet echt mis.
Wel kan ik het me goed voorstellen dat veel mensen dit wel degelijk missen.
zaterdag 30 januari 2021 om 13:40
Herkenbaar. Ik heb vaak gehoord in mijn leven dat ik meer moest gaan stappen. "Want op de bank kom je geen mensen tegen."Ronin76 schreef: ↑30-01-2021 13:15Dat vind ik ook wel mooi en ook interessant om te lezen.
Vooral ook de 1e alinea.
Wat ik wel jammer vind ivm Corona, is dat ik niet meer naar de bios (ben een groot filmliefhebber) en ook sportschool voorlopig kan.
Verder moet ik eerlijk zeggen dat ik nooit echt zo'n kroeg-ganger oid ben geweest en dit ook niet echt mis.
Wel kan ik het me goed voorstellen dat veel mensen dit wel degelijk missen.
Maar kroegen zijn gewoon mijn ding niet. Ja, voor een uurtje ofzo, Even een terrasje pikken op een mooie dag. Maar uren daar doorbrengen niet.
zondag 31 januari 2021 om 05:52
De kroeg is aan mij ook niet besteed. Vroeger wel af en toe gedaan maar voelde mij vaak ongemakkelijk. Allemaal oppervlakkige gesprekken enzo. Alleen als ik wat aangeschoten was vond ik het leuk omdat ik dan wat extraverter werd.
Nu al jaren niet meer geweest.
Uiteten gaan vind ik bijvoorbeeld wel gezellig. Dan kan je ook gewoon normale gesprekken voeren.
Nu al jaren niet meer geweest.
Uiteten gaan vind ik bijvoorbeeld wel gezellig. Dan kan je ook gewoon normale gesprekken voeren.
zondag 31 januari 2021 om 08:55
Ben zelf ook al vele jaren niet meer uit geweest.
En ik mis het ook totaal niet.
Ga nog wel vaak naar de bioscoop.
Dat vind ik veel interessanter ook.
Verder moet ik toch wel laten weten dat ik steeds minder behoefte aan vriendschappen heb.
Althans zo weinig mogelijk.
Teveel vrienden geeft mij alleen maar teveel prikkels (ook door mijn autisme) en het risico bestaat dat er hierdoor ook contacten ontstaan die eigenlijk helemaal niet bij mij passen.
Doordat ik gesloten/introvert en subassertief ben, krijgen veel mensen weinig hoogte van mij.
Ze weten nauwelijks wat er in mij omgaat.
Tevens kan ik ook vrij snel geblokkeerd raken bij nare opmerkingen en daardoor bijt ik te weinig van me af.
Deze mensen komen er dan weer mee weg en ik blijf ermee zitten.
Dat is iets wat ik ook zeker wil gaan veranderen.
Moet vooral directer gaan worden en duidelijk en tijdig mijn grenzen gaan aangeven.
En ik mis het ook totaal niet.
Ga nog wel vaak naar de bioscoop.
Dat vind ik veel interessanter ook.
Verder moet ik toch wel laten weten dat ik steeds minder behoefte aan vriendschappen heb.
Althans zo weinig mogelijk.
Teveel vrienden geeft mij alleen maar teveel prikkels (ook door mijn autisme) en het risico bestaat dat er hierdoor ook contacten ontstaan die eigenlijk helemaal niet bij mij passen.
Doordat ik gesloten/introvert en subassertief ben, krijgen veel mensen weinig hoogte van mij.
Ze weten nauwelijks wat er in mij omgaat.
Tevens kan ik ook vrij snel geblokkeerd raken bij nare opmerkingen en daardoor bijt ik te weinig van me af.
Deze mensen komen er dan weer mee weg en ik blijf ermee zitten.
Dat is iets wat ik ook zeker wil gaan veranderen.
Moet vooral directer gaan worden en duidelijk en tijdig mijn grenzen gaan aangeven.
zaterdag 6 februari 2021 om 04:05
Ik had een bekende bericht of we samen wat konden ondernemen vriendschappelijk, helaas geen reactie op mogen ontvangen terwijl bericht was aangekomen en de dagen erna toen we elkaar zagen niks over mijn bericht gesproken... Geen reactie is ook een reactie blijkbaar. Vind het wel frustrerend dat mensen zo met je omgaan.
zaterdag 6 februari 2021 om 11:31
Ik vind dat echt niet netjes.lola712 schreef: ↑06-02-2021 04:05Ik had een bekende bericht of we samen wat konden ondernemen vriendschappelijk, helaas geen reactie op mogen ontvangen terwijl bericht was aangekomen en de dagen erna toen we elkaar zagen niks over mijn bericht gesproken... Geen reactie is ook een reactie blijkbaar. Vind het wel frustrerend dat mensen zo met je omgaan.
dinsdag 9 februari 2021 om 21:04
Afgezien van het feit dat ik moeite heb om vriendschappen in stand te houden, worstel ik af en toe ook met dat ik al vrij lange tijd single ben (even off-topic)..
Heb ca 20 jaar voor het laatst 'iets' gehad en dat is natuurlijk veel te lang.
Het lijkt alsof ik in een soort van 'zwart gat' ben beland in de liefde.
Soms lijkt het wat uitzichtloos.
Wil echter niet verzanden in zelfmedelijden, zelfbeklag oid.
Toch vraag ik mij vaak wel af hoe het zover heeft kunnen komen.
Rond mijn 21e had ik voor het eerst eventjes een relatie en ik leefde toen ook in de veronderstelling dat het allemaal 'goed zou komen'.
Nu ben ik 44 en moet constateren dat mijn liefdesleven toch wel ver is weggezakt.
Soms voel ik me wel eenzaam, maar ik kan er wel steeds beter mee omgaan.
Als 20-er en 30-er worstelde ik hier veel meer mee, net als met wanhoop en frustratie etc.
Heb ca 20 jaar voor het laatst 'iets' gehad en dat is natuurlijk veel te lang.
Het lijkt alsof ik in een soort van 'zwart gat' ben beland in de liefde.
Soms lijkt het wat uitzichtloos.
Wil echter niet verzanden in zelfmedelijden, zelfbeklag oid.
Toch vraag ik mij vaak wel af hoe het zover heeft kunnen komen.
Rond mijn 21e had ik voor het eerst eventjes een relatie en ik leefde toen ook in de veronderstelling dat het allemaal 'goed zou komen'.
Nu ben ik 44 en moet constateren dat mijn liefdesleven toch wel ver is weggezakt.
Soms voel ik me wel eenzaam, maar ik kan er wel steeds beter mee omgaan.
Als 20-er en 30-er worstelde ik hier veel meer mee, net als met wanhoop en frustratie etc.
dinsdag 9 februari 2021 om 21:58
Ronin76 schreef: ↑09-02-2021 21:04Afgezien van het feit dat ik moeite heb om vriendschappen in stand te houden, worstel ik af en toe ook met dat ik al vrij lange tijd single ben (even off-topic)..
Heb ca 20 jaar voor het laatst 'iets' gehad en dat is natuurlijk veel te lang.
Het lijkt alsof ik in een soort van 'zwart gat' ben beland in de liefde.
Soms lijkt het wat uitzichtloos.
Wil echter niet verzanden in zelfmedelijden, zelfbeklag oid.
Toch vraag ik mij vaak wel af hoe het zover heeft kunnen komen.
Rond mijn 21e had ik voor het eerst eventjes een relatie en ik leefde toen ook in de veronderstelling dat het allemaal 'goed zou komen'.
Nu ben ik 44 en moet constateren dat mijn liefdesleven toch wel ver is weggezakt.
Soms voel ik me wel eenzaam, maar ik kan er wel steeds beter mee omgaan.
Als 20-er en 30-er worstelde ik hier veel meer mee, net als met wanhoop en frustratie etc.
Wil je dan niet gaan (internet)daten of zo? Alhoewel, sommige mensen vinden het prima of zelfs heerlijk in hun eentje, en dat wil ik zeker niet in diskrediet brengen. Zonder m’n vriend zou ik me echter wel heel eenzaam voelen.
dinsdag 9 februari 2021 om 22:20
@amby;
Vind dating best wel eng.
Heb er eigenlijk weinig ervaring mee ook.
Door mijn autisme vind ik het ook lastig om nieuwe contacten aan te gaan en me echt open te stellen hiervoor.
Ben eigenlijk best wel wat gesloten en heb moeite ook om met teleurstellingen oid om te gaan.
Tevens moet ik nog veel meer werken aan mijn zelfzekerheid en assertiviteit.
Ben eigenlijk altijd wat sub-assertief geweest en dat heeft me vaak in de problemen gebracht in sociale contacten.
Toch sta ik ooit wel open voor dating.
Vind dating best wel eng.
Heb er eigenlijk weinig ervaring mee ook.
Door mijn autisme vind ik het ook lastig om nieuwe contacten aan te gaan en me echt open te stellen hiervoor.
Ben eigenlijk best wel wat gesloten en heb moeite ook om met teleurstellingen oid om te gaan.
Tevens moet ik nog veel meer werken aan mijn zelfzekerheid en assertiviteit.
Ben eigenlijk altijd wat sub-assertief geweest en dat heeft me vaak in de problemen gebracht in sociale contacten.
Toch sta ik ooit wel open voor dating.
dinsdag 9 februari 2021 om 23:09
Dit heb ik precies zo. Ongeveer twintig jaar geleden had ik heel even een relatie en daarna nooit meer. Ik dacht destijds ook dat het wel goed zou komen, dat werd ook constant door mijn omgeving tegen me gezegd. Nu heb ik min of meer geaccepteerd dat het niet meer gaat gebeuren, al maakt het me nog wel verdrietig en eenzaam. Mensen die me al langer kennen zijn nu gelukkig wel gestopt met zeggen dat het goedkomt, maar als ik nieuwe mensen leer kennen oet ik altijd eerst de vaste riedel door dat ik zo leuk ben en het vast nog wel gebeurt. Dan glimlach ik gewoon minzaam en ga er niet tegenin. Ze merken vanzelf wel dat het niet zo is. Ik hoor al twintig jaar dat mijn tijd nog wel komt, dus ik kan dat inmiddels makkelijk van me af laten glijden, het is immers ook goedbedoeld natuurlijk.Ronin76 schreef: ↑09-02-2021 21:04Rond mijn 21e had ik voor het eerst eventjes een relatie en ik leefde toen ook in de veronderstelling dat het allemaal 'goed zou komen'.
Nu ben ik 44 en moet constateren dat mijn liefdesleven toch wel ver is weggezakt.
Soms voel ik me wel eenzaam, maar ik kan er wel steeds beter mee omgaan.
Wat je schrijft over dat je in een 'zwart gat' bent beland met relaties vind ik goed omschreven. Zo ervaar ik dat ook. Twintig jaar geleden leek het vanzelf te gaan, of toch in ieder geval vergeleken met nu. Ik weet niet goed hoe ik dat deed, alsof ik toen een ander persoon was dan nu. Ervaar jij dat ook zo?
dinsdag 9 februari 2021 om 23:49
@Mimosa80;
Wat bijzonder om jouw post te lezen en dat mijn situatie zo herkenbaar is voor jou.
Mijn omgeving riep ook altijd van 'het komt allemaal wel vanzelf' en 'op ieder potje past een deksel' en nog veel meer van dit soort dooddoeners.
Zelf had ik ook lange tijd het gevoel dat het allemaal wel goed zou gaan komen.
Maar de realiteit is toch helaas anders.
Niet dat ik er verbitterd onder ben, toch vind ik het wel erg jammer.
Tussen mijn 20 en 25e ging het toch wel iets makkelijker voor mijn gevoel.
Sinds mijn ca 30e is er toch helaas een neerwaartse lijn ingezet op dit vlak, in plaats van dat er iets moois is opgebouwd.
Heb jij veel ervaring met dating oid?
Wat bijzonder om jouw post te lezen en dat mijn situatie zo herkenbaar is voor jou.
Mijn omgeving riep ook altijd van 'het komt allemaal wel vanzelf' en 'op ieder potje past een deksel' en nog veel meer van dit soort dooddoeners.
Zelf had ik ook lange tijd het gevoel dat het allemaal wel goed zou gaan komen.
Maar de realiteit is toch helaas anders.
Niet dat ik er verbitterd onder ben, toch vind ik het wel erg jammer.
Tussen mijn 20 en 25e ging het toch wel iets makkelijker voor mijn gevoel.
Sinds mijn ca 30e is er toch helaas een neerwaartse lijn ingezet op dit vlak, in plaats van dat er iets moois is opgebouwd.
Heb jij veel ervaring met dating oid?
woensdag 10 februari 2021 om 00:15
@Ronin76 en Mimosa: Dat "zwart gat" wat betreft relaties herken ik. Beetje anders wel. Bij mij is het nog maar 6 jaar geleden dat ik "iets" had met een man. Alleen waren dat nooit serieuze relaties. Ik weet niet hoe dat is, echte liefde van een partner. Twee kalverliefdes en een fwb gehad. Eigenlijk waren die mannen totaal mijn types niet. Alleen in het begin vond ik hen wat aardiger dan gemiddeld, maar dat verdween naarmate ik hen langer kende. Ze voelden zich meer dan mij. Soms vraag ik me ook af of mijn tijd nog komt. Of ik een laatbloeier ben of gewoonweg niet in staat ben tot relaties. Ik ben nu wat aan het chatten op een datingsite voor mensen met autisme. Er lopen een paar leuke gesprekken. Of er verder iets uitgroeit weet ik niet. Het is wel fijn om herkenning te vinden.
woensdag 10 februari 2021 om 00:20
Ronin, die opmerkingen kan ik inderdaad ook wel dromen: 'het komt vanzelf wel' 'op ieder potje past een deksel' 'er loopt voor iedereen iemand rond' (zal best, maar dan moet je die wel toevallig tegenkomen) 'je bent zo leuk, ik kan me niet voorstellen dat je nooit iemand gaat vinden' 'een nicht van de broer van de kapper van mijn overbuurvrouw dacht ook altijd dat er niemand voor haar was en die is nu gelukkig getrouwd' etc etc etc je zal ze ook allemaal wel gehoord hebben.
Nou ja, en nu twintig jaar later zijn hun voorspellingen dus niet uitgekomen.
Ik ben ook niet echt verbitterd, en ook zeker niet wanhopig op zoek, maar ik heb wel het gevoel dat ik iets essentieels mis.
Liefde is toch wel een beetje de kleur van het leven. Niet dat er niet genoeg ander moois is, maar liefde is iets wat ik toch graag nog eens zou willen meemaken. Het stata nog net niet op mijn bucketlist, maar eigenlijk toch wel stiekem een beetje.
Toen ik ergens rond begin twintig was ging het bij mij ook veel makkelijker. ik heb toen verspreid over een paar jaar relatief veel date-ervaring opgedaan. Dat was met ongeveer twintig verschillende mensen denk ik, maar ik kwam steeds niet verder dat de eerste fase, de date-fase.
Meestal stopte het na 1 of 2 dates. Tweemaal wist ik iets verder te komen en heb ik heel kort iets met iemand gehad waar ik eigenlijk geen omschrijving voor heb, het was te kort om het echt een relatie te noemen, maar het was wel meer dan los daten, misschien zou je het een soort beginnende relatie kunnen noemen, wat dus verder niet tot bloei is gekomen daarna. En dat was het eigenlijk, daarna is er niets noemenswaardig meer gebeurd op dat vlak. Af en toe nog wel wat flirten met bv een collega, maar dat was meer in de hoop dat ik een beetje kon oefenen met mijn 'versier-skills' en om me toch nog een beetje geliefd te voelen, dat was niet serieus met als doel een date te krijgen, vind het werk daar ook niet zo'n geschikte plek voor. Dus los van wat flirten heb ik dus eigenlijk de afgelopen pakweg twintig jaar geen ervaring meer opgedaan met romantiek. Ik snap ook niet hoe ik dat vroegder deed, ik heb het gevoel dat me dat nu niet meer opnieuw zou kunnen lukken. Volgens mij komt dat ook omdat ik toen meer onbevangen was.
Nou ja, en nu twintig jaar later zijn hun voorspellingen dus niet uitgekomen.
Ik ben ook niet echt verbitterd, en ook zeker niet wanhopig op zoek, maar ik heb wel het gevoel dat ik iets essentieels mis.
Liefde is toch wel een beetje de kleur van het leven. Niet dat er niet genoeg ander moois is, maar liefde is iets wat ik toch graag nog eens zou willen meemaken. Het stata nog net niet op mijn bucketlist, maar eigenlijk toch wel stiekem een beetje.
Toen ik ergens rond begin twintig was ging het bij mij ook veel makkelijker. ik heb toen verspreid over een paar jaar relatief veel date-ervaring opgedaan. Dat was met ongeveer twintig verschillende mensen denk ik, maar ik kwam steeds niet verder dat de eerste fase, de date-fase.
Meestal stopte het na 1 of 2 dates. Tweemaal wist ik iets verder te komen en heb ik heel kort iets met iemand gehad waar ik eigenlijk geen omschrijving voor heb, het was te kort om het echt een relatie te noemen, maar het was wel meer dan los daten, misschien zou je het een soort beginnende relatie kunnen noemen, wat dus verder niet tot bloei is gekomen daarna. En dat was het eigenlijk, daarna is er niets noemenswaardig meer gebeurd op dat vlak. Af en toe nog wel wat flirten met bv een collega, maar dat was meer in de hoop dat ik een beetje kon oefenen met mijn 'versier-skills' en om me toch nog een beetje geliefd te voelen, dat was niet serieus met als doel een date te krijgen, vind het werk daar ook niet zo'n geschikte plek voor. Dus los van wat flirten heb ik dus eigenlijk de afgelopen pakweg twintig jaar geen ervaring meer opgedaan met romantiek. Ik snap ook niet hoe ik dat vroegder deed, ik heb het gevoel dat me dat nu niet meer opnieuw zou kunnen lukken. Volgens mij komt dat ook omdat ik toen meer onbevangen was.
woensdag 10 februari 2021 om 00:22
Hondenmens, hoe oud ben je nu? Ronin en ik zijn beide veertigers en misschien is het dan anders dan als je bijvoorbeeld een twintiger bent. Ik ga geen dingen tegen je zeggen als 'het komt nog wel' omdat ik er zelf een hekel aan heb om dat te horen. Al die dooddoeners... je kunt voor een ander immers helemaal niet weten of het wel of niet nog komt. Niemand heeft immers een glazen bol.
woensdag 10 februari 2021 om 00:34
Ik ben 35.Mimosa80 schreef: ↑10-02-2021 00:22Hondenmens, hoe oud ben je nu? Ronin en ik zijn beide veertigers en misschien is het dan anders dan als je bijvoorbeeld een twintiger bent. Ik ga geen dingen tegen je zeggen als 'het komt nog wel' omdat ik er zelf een hekel aan heb om dat te horen. Al die dooddoeners... je kunt voor een ander immers helemaal niet weten of het wel of niet nog komt. Niemand heeft immers een glazen bol.
Mijn moeder denkt dat een factor is dat ik behalve op mijn werk geen mensen tegenkom waar ik mee praat. In clubjes heb ik momenteel geen zin. Toen ik daar nog wel op zat ontstonden er geen vriendschappen of andere contacten uit. Ook kom ik gesloten over, maak niet makkelijk contact. Heb ook moeite om mensen te vertrouwen, wat door pesten in mijn jeugd komt.
