Welke stap kan ik zetten?

aapie. donderdag 23 juni 2022 om 23:04

Leeg

aapie. wijzigde dit bericht op 28-03-2023 08:37
Reden: Haatreacties

99.86% gewijzigd

Thalas vrijdag 24 juni 2022 om 06:54

Mikmakmadame schreef: ↑
23-06-2022 23:38
Even serieus… de persoon (wie dan ook) die mijn zoon (is 1 jaar ouder dan jouw kind) een tyfuslijer noemt kan zelf de tyfus krijgen. Echt belachelijk dat je dit blijft toestaan. Al zielig dat jouw kind zo’n vader heeft maar dan is het des te belangrijker dat de andere ouder ( jij dus!) dit niet toestaat.

Wat een beschadigende onzin. Zíj is niet verantwoordelijk voor het idiote gedrag van die man, dat is hij zelf. Als hij weigert hier iets aan te doen omdat hij het normaal vindt, heeft ze twee opties: bij hem blijven en bufferen, dus zoveel mogelijk tussen zijn gedrag en de kinderen gaan staan, of weggaan en de kinderen de halve tijd bufferloos bij hem achterlaten. Als één van de ouders de kinderen mishandelt en niet inziet dat dat problematisch is, kun je als andere ouder nagenoeg niets. 'Niet toestaan' is een mede-slachtoffer verantwoordelijk maken voor het gedrag van de dader.

Anoniem_363058 vrijdag 24 juni 2022 om 06:58

.

anoniem_363058 wijzigde dit bericht op 04-07-2022 13:09

99.84% gewijzigd

Thalas vrijdag 24 juni 2022 om 07:02

Mikmakmadame schreef: ↑
24-06-2022 05:51
Wat ze haar kinderen aan laat doen, en aan blootstelt daar heb ik geen goed woord voor over.

Nog erger zelfs. Hoeveel macht denk je dat een moeder heeft? De macht om een man te laten doen wat zíj wil? De macht om hem, als ze maar de juiste woorden kiest, te doen inzien dat hij een probleem heeft, in therapie te laten gaan en zichzelf te verbeteren? De macht om bij een scheiding te voorkomen dat haar kinderen zonder toezicht bij de vader terecht komen? En als dat allemaal niet lukt, dan heeft ze gewoon haar best niet gedaan? Dan heeft ze niet de juiste woorden gekozen, het niet hard genoeg geprobeerd, was ze voor haar kinderen niet bereid om tot het uiterste te gaan? Dan was zíj een slechte moeder? En dat was ze eigenlijk al omdat zij hém als zaadverstrekker koos?

happyapple vrijdag 24 juni 2022 om 07:25

Thalas schreef: ↑
24-06-2022 07:02
Nog erger zelfs. Hoeveel macht denk je dat een moeder heeft? De macht om een man te laten doen wat zíj wil? De macht om hem, als ze maar de juiste woorden kiest, te doen inzien dat hij een probleem heeft, in therapie te laten gaan en zichzelf te verbeteren? De macht om bij een scheiding te voorkomen dat haar kinderen zonder toezicht bij de vader terecht komen? En als dat allemaal niet lukt, dan heeft ze gewoon haar best niet gedaan? Dan heeft ze niet de juiste woorden gekozen, het niet hard genoeg geprobeerd, was ze voor haar kinderen niet bereid om tot het uiterste te gaan? Dan was zíj een slechte moeder? En dat was ze eigenlijk al omdat zij hém als zaadverstrekker koos?

Het is toch altijd linksom of rechtsom de schuld van de moeder?

Ik weet ook even niet helemaal wat ik hier lees inderdaad. Maar ik zou zo 123 ook niet goed weten wat ik TO moet adviseren.
Relatietherapie kan misschien nog wat toevoegen, maar als haar man er eigenlijk niet echt voor openstaat, wordt het al vrij lastig denk ik.

Anoniem_63a4aa770857d vrijdag 24 juni 2022 om 07:27

aapie. schreef: ↑
23-06-2022 23:25
Ja ik snap je reactie. En tegelijkertijd weet ik dat hij dus aan de andere kant ook echt een leuke en relaxte vader is. Maar op die specifieke momenten dus niet, en dat maakt het zo complex, ook in onze relatie. Ik heb dit eerder met een vriendin besproken en ze schrok best wel, juist omdat hij normaal gewoon zo n prima vent is. Wees ajb ook niet te snel met oordelen, ik zie ook in dat dit niet okee is maar ik weet ook wat een gescheiden gezin met een kind doet. En ja, als er misschien hulp kan zijn dan pak ik dit met beide handen aan, maar ik weet niet waar ik beginnen moet.

Dat is hij niet, geef dat dan tenminste toe.

Anoniem_63a4aa770857d vrijdag 24 juni 2022 om 07:28

Meesterkees schreef: ↑
24-06-2022 06:58
Kan iets niet 5 jaar doorsijpelen voordat de alarmbellen afgaan? Ik vind dat niet zo gek hoor. Waaruit concludeer je dat ze geen eigenwaarde heeft? En haar kleineert? Als iemand stellig zegt dat ze moet doorfietsen, vind ik dat niet kleineren.

Tuurlijk joh.

Attraverso vrijdag 24 juni 2022 om 07:31

Meesterkees schreef: ↑
24-06-2022 06:58
Als iemand stellig zegt dat ze moet doorfietsen, vind ik dat niet kleineren.

De dag dat mijn vent tijdens een gezinsfietstochtje dat gezellig zou moeten zijn tegen mij brult ‘doorfietsen zei ik!’ keer ik me om en kan hij alleen ‘doorfietsen’.
Dat is absoluut kleinerend.

Anoniem_354569 vrijdag 24 juni 2022 om 07:40

sprankelend schreef: ↑
24-06-2022 01:04
Je vriend heeft gelijk dat ruzies er soms bijhoren in een relatie. Maar de manier waarop hij "ruzie" definieert klopt niet (een vijfjarige uitschelden is geen ruzie, jou de mantel uitvegen is geen ruzie, dit zijn allemaal dingen die alleen maar aan zijn kant plaatsvinden en ruzie is tussen twee of meer mensen). En de vorm waarin hij "ruzie" maakt is volslagen onacceptabel.

Ik zou de uitbarsting naar jullie kind aangrijpen om van hem te eisen zijn woedebeheersing samen met een professional onder de loep te nemen. Als hij dit weigert zou ik er geen tweede gesprek aan wijden maar mijn conclusies trekken. Een kind kan niet veilig en geborgen opgroeien in een omgeving waar een per ongeluk gemaakte verkeerde beweging kan leiden tot een scheldkannonade. En ook niet in een omgeving waar zijn/haar moeder gekleineerd en uitgekafferd wordt.

Het feit dat je zo rustig bent doet me vermoeden dat je dit al dusdanig lang probeert goed te praten dat je je dissocieert van wat het met je doet. Behoorlijke alarmbel.

Hier To, dit allemaal. Lees het maar goed..

Onkruit vrijdag 24 juni 2022 om 07:44

Meesterkees schreef: ↑
24-06-2022 06:58
Kan iets niet 5 jaar doorsijpelen voordat de alarmbellen afgaan? Ik vind dat niet zo gek hoor. Waaruit concludeer je dat ze geen eigenwaarde heeft? En haar kleineert? Als iemand stellig zegt dat ze moet doorfietsen, vind ik dat niet kleineren.

Hallo! Als er iemand tijdens een fietstochtje tegen me snauwt dat ik door moet fietsen, vind ik dat echt wel kleinerend.
Ze zijn de tour de france niet aan het rijden hè, dit is voor de leuk.

Hoe dan ook, TO je zit op een glijdende schaal, je bent steeds meer op eieren gaan lopen. Niet oké. Het moment om in relatietherapie te gaan is daar.
Niet omdat hij een autist/narcist is, maar omdat jou grens bereikt is. Het kan allemaal wel zo zijn dat hij het erbij vindt horen, voor jou en de kinderen is dit niet leefbaar.

Het feit dat hij een goede baan heeft, harde werker, doodmoe, etc is, is geen enkel excuus.

aapie. vrijdag 24 juni 2022 om 07:51

Bedankt voor jullie reacties, met name de laatste reacties zijn precies het dilemma. Vaak ging het subtiel, om iets kleins (zoals bijv dat doorfietsen inderdaad, wat dan op dat moment ook leidt tot wat drama van mijn kant, maar ik relativeerde het ook telkens weer en ging af en toe zelf geloven dat ik niet zo'n dramaqueen moest zijn soms, hoewel ik ook wel inzag dat het niet helemaal normaal was). En als er lange tussenpozen zijn die wel heel fijn en goed en normaal zijn, dan is het lastig a la minute je tassen te pakken en de kinderen mee te sleuren, dat doe je ook niet zomaar. Het is op een gegeven moment ook een wisselwerking geworden tussen hij boos- ik verdrietig en wellicht steeds wat dramatischer reageren om impact te maken wat het met me doet, waardoor hij dat laatste mij kon aanrekenen en ik alsnog mijn punt niet had gemaakt omdat het simpelweg niet doordrong. Vind het lastig dit goed te verwoorden.

Dat ik zo rustig ben is niet dat ik niets meer voel maar omdat ik nu accepteer dat zijn gedrag niet bij mij hoort en dat ons leven er mogelijk op termijn heel anders uit komt te zien. Maar ja, dat doet ook veel pijn. En inderdaad, schiet ik er voor de kinderen er iets mee op als ze 50 procent vd tijd weg zijn? Ik maak me eerder zorgen wat er dan gebeurt. En daarmee heb ik het gevoel dat ik vast zit.

Gisterenavond ben ik het gesprek begonnen. Het was wel pijnlijk, hij dacht niet dat het impact had op het kind omdat kind ook wel zou begrijpen dat hij het riep uit pijn.
Deze reactie was voor mij volslagen pijnlijk en tegelijkertijd ook precies wat ik had verwacht. Hij gaf aan dat hij er ook niet trots op is en het liever niet zegt maar dat dit in een impuls gebeurt. Meteen een keiharde grens getrokken. Nu kijken naar hulp. Kak allemaal, maar ben blij dat ik (mede dankzij jullie berichten) nu een harde lijn heb getrokken en hiervoor ga staan.

Anoniem11072022100711 vrijdag 24 juni 2022 om 08:21

Thalas schreef: ↑
24-06-2022 06:54
Wat een beschadigende onzin. Zíj is niet verantwoordelijk voor het idiote gedrag van die man, dat is hij zelf. Als hij weigert hier iets aan te doen omdat hij het normaal vindt, heeft ze twee opties: bij hem blijven en bufferen, dus zoveel mogelijk tussen zijn gedrag en de kinderen gaan staan, of weggaan en de kinderen de halve tijd bufferloos bij hem achterlaten. Als één van de ouders de kinderen mishandelt en niet inziet dat dat problematisch is, kun je als andere ouder nagenoeg niets. 'Niet toestaan' is een mede-slachtoffer verantwoordelijk maken voor het gedrag van de dader.

Wat een gelul

Anoniem11072022100711 vrijdag 24 juni 2022 om 08:22

Meesterkees schreef: ↑
24-06-2022 06:58
Kan iets niet 5 jaar doorsijpelen voordat de alarmbellen afgaan? Ik vind dat niet zo gek hoor. Waaruit concludeer je dat ze geen eigenwaarde heeft? En haar kleineert? Als iemand stellig zegt dat ze moet doorfietsen, vind ik dat niet kleineren.

Heb je de OP überhaupt gelezen? Als jij dat niet kleineren vindt dan is er wat mis met je eigen kompas.

Anoniem11072022100711 vrijdag 24 juni 2022 om 08:24

happyapple schreef: ↑
24-06-2022 07:25
Het is toch altijd linksom of rechtsom de schuld van de moeder?
Ik weet ook even niet helemaal wat ik hier lees inderdaad. Maar ik zou zo 123 ook niet goed weten wat ik TO moet adviseren.
Relatietherapie kan misschien nog wat toevoegen, maar als haar man er eigenlijk niet echt voor openstaat, wordt het al vrij lastig denk ik.

De vader is sowieso een lul en de moeder is DAARNAAST verantwoordelijk voor haar eigen handelen in deze. Wat valt daar nou niet aan te snappen?

Anoniem_354569 vrijdag 24 juni 2022 om 08:32

.

anoniem_354569 wijzigde dit bericht op 24-06-2022 08:33

99.58% gewijzigd

Anoniem_354569 vrijdag 24 juni 2022 om 08:32

Meteen een keiharde grens getrokken. Nu kijken naar hulp. Kak allemaal, maar ben blij dat ik (mede dankzij jullie berichten) nu een harde lijn heb getrokken en hiervoor ga staan.

Goed zeg. Ik hoop dat hij het licht gaat zien. Maar ik hoop vooral dat jij die harde lijn aanhoudt en daarmee je grens aangeeft en ernaar gaat handelen. Wat niet makkelijk zal zijn, maar wel heel erg nodig..

aapie. vrijdag 24 juni 2022 om 08:37

We hebben overigens samen de afspraak gemaakt eerst in relatietherapie te gaan voordat 1 van ons besluit de stekker eruit te trekken dus hij staat er wel voor open, alleen is hij wel sceptisch of het werkt. Meer omdat hij er niet echt een beeld bij heeft denk ik. Nu weet ik toevallig dat zijn beste vriend en vrouw daarvan ook in therapie zijn gegaan en dat dit heel goed heeft geholpen en ze echt weer gelukkig zijn samen. Veel van wat zij (vrouw van die beste vriend dus) met mij deelde hierover voor ze in therapie gingen was erg herkenbaar. Dus ik heb wel hoop en heb ook wel een troef achter de hand om hem te laten zien dat het wel degelijk groot verschil kan maken. Maar gezien de ernst vroeg ik me af of we samen moeten of hijzelf. Maar misschien is het een eerste goede stap om dit samen te doen.

Anoniem_63979b14ec366 vrijdag 24 juni 2022 om 08:59

Attraverso schreef: ↑
24-06-2022 07:31
De dag dat mijn vent tijdens een gezinsfietstochtje dat gezellig zou moeten zijn tegen mij brult ‘doorfietsen zei ik!’ keer ik me om en kan hij alleen ‘doorfietsen’.
Dat is absoluut kleinerend.

100% mee eens. Als je dit niet als kleinerend herkent heb je zelf een probleem.

Anoniem_63979b14ec366 vrijdag 24 juni 2022 om 09:01

aapie. schreef: ↑
24-06-2022 08:37
We hebben overigens samen de afspraak gemaakt eerst in relatietherapie te gaan voordat 1 van ons besluit de stekker eruit te trekken dus hij staat er wel voor open, alleen is hij wel sceptisch of het werkt. Meer omdat hij er niet echt een beeld bij heeft denk ik. Nu weet ik toevallig dat zijn beste vriend en vrouw daarvan ook in therapie zijn gegaan en dat dit heel goed heeft geholpen en ze echt weer gelukkig zijn samen. Veel van wat zij (vrouw van die beste vriend dus) met mij deelde hierover voor ze in therapie gingen was erg herkenbaar. Dus ik heb wel hoop en heb ook wel een troef achter de hand om hem te laten zien dat het wel degelijk groot verschil kan maken. Maar gezien de ernst vroeg ik me af of we samen moeten of hijzelf. Maar misschien is het een eerste goede stap om dit samen te doen.

Goed dat je nu grenzen stelt! Ik zou nu wel doorpakken en zsm een afspraak maken hiervoor voor het momentum bij hem weer voorbij is.

Thalas vrijdag 24 juni 2022 om 09:04

Het is goed dat je gaat voorstellen om in therapie te gaan samen. Hopelijk verandert dit zijn gedrag in jullie gezin. Maar wat er verder ook gebeurt, het is goed om je te realiseren dat het probleem niet zit in wat jij al dan niet toestaat en in hoe hard jij al dan niet een grens stelt. Het probleem zit in zíjn gedrag en de enige die daar verandering in kan brengen is hij zelf. Hij en hij alleen is verantwoordelijk voor hoe hij zich gedraagt. Zodra jij verantwoordelijkheid gaat voelen en dragen voor zijn gedrag, ontneemt dat je man de noodzaak en de agency om te veranderen; want dan ligt zijn gedrag niet meer bij hem, maar bij jou. Dan moet jíj ervoor gaan zorgen dat hij verandert. En dat kun je niet. Je kunt enkel duidelijk maken dat zijn gedrag voor jou niet acceptabel is. Wat hij daar verder mee doet, ligt enkel bij hem.

Anoniem_354569 vrijdag 24 juni 2022 om 09:09

Therapie is alleen maar zinvol wanneer hijzelf het wil om de juiste redenen. Nu zal hij min of meer uit een soort noodzaak gaan, omdat hij geen andere keus heeft. En natuurlijk is hij sceptisch of het werkt. Hij denkt dat iemand anders het dan moet gaan oplossen voor hem en jullie.
Terwijl hijzelf het licht moet zien. Zelf moet begrijpen wat er aan de hand is en dat waar hij mee bezig is destructief is en dat hij dat gedrag Wil veranderen met behulp van therapie.
En dus dat licht moet zien. Wat ik hoop voor je.

Anoniem_363058 vrijdag 24 juni 2022 om 09:11

.

anoniem_363058 wijzigde dit bericht op 04-07-2022 13:09

99.88% gewijzigd

Anoniem_63979b14ec366 vrijdag 24 juni 2022 om 09:13

Thalas schreef: ↑
24-06-2022 09:04
Het is goed dat je gaat voorstellen om in therapie te gaan samen. Hopelijk verandert dit zijn gedrag in jullie gezin. Maar wat er verder ook gebeurt, het is goed om je te realiseren dat het probleem niet zit in wat jij al dan niet toestaat en in hoe hard jij al dan niet een grens stelt. Het probleem zit in zíjn gedrag en de enige die daar verandering in kan brengen is hij zelf. Hij en hij alleen is verantwoordelijk voor hoe hij zich gedraagt. Zodra jij verantwoordelijkheid gaat voelen en dragen voor zijn gedrag, ontneemt dat je man de noodzaak en de agency om te veranderen; want dan ligt zijn gedrag niet meer bij hem, maar bij jou. Dan moet jíj ervoor gaan zorgen dat hij verandert. En dat kun je niet. Je kunt enkel duidelijk maken dat zijn gedrag voor jou niet acceptabel is. Wat hij daar verder mee doet, ligt enkel bij hem.

En dit inderdaad. Grenzen stellen is belangrijk maar wat Thalas hier goed beschrijft is waar het echt om gaat.

Redballoon vrijdag 24 juni 2022 om 09:14

Ik herken dit gedrag helaas van mezelf voordat ik medicatie ging slikken.
Ik liep continu op de toppen van mijn tenen en kon het leven amper aan. Ik was chronisch overprikkeld en geïrriteerd omdat alles keihard bij me binnen kwam.
Ik snap niet dat mijn man destijds bij me is gebleven. Maar ik ben wel heel dankbaar voor de grenzen die hij mij stelde zodat het niet helemaal uit de hand liep.
Ik kan nu met medicatie alles veel beter handelen.
Ik ben nog steeds sneller overprikkeld dan een gemiddeld persoon, maar daar hou ik nu rekening mee en ga mijn grenzen niet meer over.

Het belangrijkste van wat ik je wil zeggen is dat grenzen belangrijk zijn. En die stel je op een moment waarop het rustig is.
En verbind er consequenties aan.
En verder natuurlijk hulp zoeken. Als er wel een diagnose achter zit dan is daar hulp voor nodig.

Anoniem_65b76da90e30c vrijdag 24 juni 2022 om 09:29

Boomvalkje schreef: ↑
24-06-2022 09:09
Therapie is alleen maar zinvol wanneer hijzelf het wil om de juiste redenen. Nu zal hij min of meer uit een soort noodzaak gaan, omdat hij geen andere keus heeft. En natuurlijk is hij sceptisch of het werkt. Hij denkt dat iemand anders het dan moet gaan oplossen voor hem en jullie.
Terwijl hijzelf het licht moet zien. Zelf moet begrijpen wat er aan de hand is en dat waar hij mee bezig is destructief is en dat hij dat gedrag Wil veranderen met behulp van therapie.
En dus dat licht moet zien. Wat ik hoop voor je.

Ik wilde dit precies zeggen. Therapie is voor hem om inzicht te krijgen in zijn eigen gedrag en daarop andere keuzes maken. Dat moet hij willen. Voor jou zou het ook nut kunnen hebben om inzicht te krijgen in wat grenzen betekenen.

Anoniem_65b76da90e30c vrijdag 24 juni 2022 om 09:30

Dubbel

Actieve topics