Relaties
alle pijlers
Welke stap kan ik zetten?
vrijdag 24 juni 2022 om 09:32
Ow, daar ligt het aan, als je geen zin hebt in een partner die zo tegen je doet( of tegen je kind) je huid is niet dik genoeg.Meesterkees schreef: ↑24-06-2022 09:11Respectloos is het zeker en ook zeer kwalijk, maar bij kleinerend denk ik toch meer aan wat grotere uitbarstingen en meer op de persoon bijvoorbeeld: jij kan ook helemaal niks goed doen!
Ik zal wel een dikkere huid hebben.
vrijdag 24 juni 2022 om 09:33
Meesterkees schreef: ↑24-06-2022 09:11Respectloos is het zeker en ook zeer kwalijk, maar bij kleinerend denk ik toch meer aan wat grotere uitbarstingen en meer op de persoon bijvoorbeeld: jij kan ook helemaal niks goed doen!
Ik zal wel een dikkere huid hebben.
Aangezien jij een dikke huid hebt duurt het misschien wat langer tot dingen tot je doordringen. Dus ik herhaal: als je dit niet als kleinerend herkent heb je zelf een probleem.
vrijdag 24 juni 2022 om 09:41
Zo respect voor je aanpak dame.aapie. schreef: ↑24-06-2022 08:37We hebben overigens samen de afspraak gemaakt eerst in relatietherapie te gaan voordat 1 van ons besluit de stekker eruit te trekken dus hij staat er wel voor open, alleen is hij wel sceptisch of het werkt. Meer omdat hij er niet echt een beeld bij heeft denk ik. Nu weet ik toevallig dat zijn beste vriend en vrouw daarvan ook in therapie zijn gegaan en dat dit heel goed heeft geholpen en ze echt weer gelukkig zijn samen. Veel van wat zij (vrouw van die beste vriend dus) met mij deelde hierover voor ze in therapie gingen was erg herkenbaar. Dus ik heb wel hoop en heb ook wel een troef achter de hand om hem te laten zien dat het wel degelijk groot verschil kan maken. Maar gezien de ernst vroeg ik me af of we samen moeten of hijzelf. Maar misschien is het een eerste goede stap om dit samen te doen.
vrijdag 24 juni 2022 om 09:58
Ik had ook zo’n man, al heel lang mijn ex. Jantje lacht (vrolijke attente vent), Jantje schreeuwt (plotselinge omslag van zijn stemming, theatraal geroep, akelige ruzies en bij ons werd het uiteindelijk ook fysiek).
Wij zijn in relatietherapie geweest. Twee keer. Dat haalde niks uit. Hij vond het ‘normale emotionaliteit’. Therapeut suggereerde: ‘borderline?’ Er is geen diagnose want hij vond natuurlijk dat er niks met hem aan de hand was. Onderzoek niet nodig. Mij heeft het enorm geholpen om het zo te bekijken want ik zag daardoor: het is geen relatieprobleem. Zijn gebrekkige emotieregulatie veroorzaakte een relatieprobleem. Je kan als partner soms best wat doen om de rust te herstellen maar evengoed ben je dan zijn gaten aan het dichtlopen. En zelfs dat kan voor mij incidenteel nog wel eens in een relatie maar niet te vaak en het mag geen patroon worden. Het mag niet ten koste van de ander gaan. Bij ons gebeurde het in de loop van de tijd steeds vaker en was het wel een patroon geworden en bij jullie zo te lezen ook. Het eind van het liedje was dat ik de hele tijd op eieren liep.
Ik zie bij jullie een pré: hij schaamt zich en hij zegt dat hij niet besefte dat jullie kind het niet zou kunnen relativeren omdat hij begrijpt waar het vandaan komt (daar gebeurt iets heel bijzonders: hoeveel inlevingsvermogen hij verwacht van een vijfjarige terwijl hij zich dus niet inleeft in de vijfjarige). Hij heeft dus een begin van bewustzijn dat het bij hem zit. Ik weet niet hoe stabiel dat besef is? Als hij structureel onder ogen kan zien dat hij een probleem heeft en daaraan zelf moet werken heeft hij een kans. Als jullie al aan relatietherapie beginnen, zou dat heel snel boven moeten komen drijven, zou hij snel de verantwoordelijkheid op zich moeten nemen, niet alleen kort na een incident maar structureel. Als hij blijft volhouden afhankelijk te zijn van gedrag van anderen (als kind mij pijn doet, gebeurt het nou eenmaal, als vrouw chagrijnig doet, gebeurt het nou eenmaal, moeten ze me maar niet prikkelen, frustreren, krenken) dan is die relatie kansloos en wordt het tijd om de stekker eruit te trekken.
Voor degenen die zeggen: je moet je kinderen hiertegen beschermen. Ja, ik ben het er helemaal mee eens. En tegelijkertijd: als je uit elkaar gaat, ontstaat er een heel nieuwe situatie waarin je je kinderen een deel van de tijd 100% kunt beschermen (want hij is er niet) en een deel van de tijd 0% (want dan ben jij er niet). Dat betekent niet dat je maar bij hem moet blijven, beslist niet. Maar het ideaal, dat je je kinderen 100% tegen zo’n soort man beschermt, is hoe dan ook onhaalbaar. Want hoe onacceptabel dit gedrag ook is, dit is in de verste verte geen reden om geen omgang met vader te hebben. Hier is het het grootste deel van de tijd goed gegaan tussen vader en kinderen en er hebben zich ook wel incidenten voorgedaan waar dan naar bevinden op gehandeld moet worden. Maar voorkomen doe je het niet. Ik denk dat het beste wat je nu voor je kinderen kan doen, is proberen of deze situatie zoveel urgentie bij je man kan genereren dat hij een flinke ontwikkeling maakt. Dat hij gaat inzien dat hij beter met frustratie moet gaan dealen. Als dat zou lukken, en dat heb jij uiteindelijk niet in de hand, heb je je kinderen een grote dienst bewezen door nu die druk op te voeren Uit elkaar van kan altijd nog en zou ik ook zeker doen als je ziet dat hij stagneert en jou en de kinderen blijft schofferen. Laat hem duidelijk merken welk gedrag (niet) van hem verwacht wordt en wat er gebeurt als hij zich misdraagt. Die kalmte die je voelt, kun je daarvoor inzetten. Je hebt het helder: dit is hoe je behandeld wil worden, dit is wat je niet accepteert, hij krijgt x tijd om te laten zien dat hij zich beter kan gedragen en anders houdt het op. Dit soort dingen zou je wel in relatietherapie kunnen bespreken, wat jouw grenzen zijn, hoe je ze aan hem overbrengt en handhaaft, liefst als een gezamenlijk project, omdat ook hij is gaan aanvaarden dat het echt niet acceptabel is dat hij zijn negatieve emoties over zijn vrouw en kinderen uitbraakt. Als hij er zo in zou kunnen staan, heb je al veel gewonnen. Maar dat is geen gemakkelijke weg. En het is voor het overgrote deel aan hem om het werk te doen. Hou dat goed in de gaten want jij kunt het niet voor hem oplossen, hoe graag je ook zou willen dat de relatie behouden blijft.
En, heel belangrijk: praat erover met buitenstaanders. Misschien zou je eens met zijn ouders kunnen praten. Die weten waarschijnlijk heel goed waar je het over hebt!
Wij zijn in relatietherapie geweest. Twee keer. Dat haalde niks uit. Hij vond het ‘normale emotionaliteit’. Therapeut suggereerde: ‘borderline?’ Er is geen diagnose want hij vond natuurlijk dat er niks met hem aan de hand was. Onderzoek niet nodig. Mij heeft het enorm geholpen om het zo te bekijken want ik zag daardoor: het is geen relatieprobleem. Zijn gebrekkige emotieregulatie veroorzaakte een relatieprobleem. Je kan als partner soms best wat doen om de rust te herstellen maar evengoed ben je dan zijn gaten aan het dichtlopen. En zelfs dat kan voor mij incidenteel nog wel eens in een relatie maar niet te vaak en het mag geen patroon worden. Het mag niet ten koste van de ander gaan. Bij ons gebeurde het in de loop van de tijd steeds vaker en was het wel een patroon geworden en bij jullie zo te lezen ook. Het eind van het liedje was dat ik de hele tijd op eieren liep.
Ik zie bij jullie een pré: hij schaamt zich en hij zegt dat hij niet besefte dat jullie kind het niet zou kunnen relativeren omdat hij begrijpt waar het vandaan komt (daar gebeurt iets heel bijzonders: hoeveel inlevingsvermogen hij verwacht van een vijfjarige terwijl hij zich dus niet inleeft in de vijfjarige). Hij heeft dus een begin van bewustzijn dat het bij hem zit. Ik weet niet hoe stabiel dat besef is? Als hij structureel onder ogen kan zien dat hij een probleem heeft en daaraan zelf moet werken heeft hij een kans. Als jullie al aan relatietherapie beginnen, zou dat heel snel boven moeten komen drijven, zou hij snel de verantwoordelijkheid op zich moeten nemen, niet alleen kort na een incident maar structureel. Als hij blijft volhouden afhankelijk te zijn van gedrag van anderen (als kind mij pijn doet, gebeurt het nou eenmaal, als vrouw chagrijnig doet, gebeurt het nou eenmaal, moeten ze me maar niet prikkelen, frustreren, krenken) dan is die relatie kansloos en wordt het tijd om de stekker eruit te trekken.
Voor degenen die zeggen: je moet je kinderen hiertegen beschermen. Ja, ik ben het er helemaal mee eens. En tegelijkertijd: als je uit elkaar gaat, ontstaat er een heel nieuwe situatie waarin je je kinderen een deel van de tijd 100% kunt beschermen (want hij is er niet) en een deel van de tijd 0% (want dan ben jij er niet). Dat betekent niet dat je maar bij hem moet blijven, beslist niet. Maar het ideaal, dat je je kinderen 100% tegen zo’n soort man beschermt, is hoe dan ook onhaalbaar. Want hoe onacceptabel dit gedrag ook is, dit is in de verste verte geen reden om geen omgang met vader te hebben. Hier is het het grootste deel van de tijd goed gegaan tussen vader en kinderen en er hebben zich ook wel incidenten voorgedaan waar dan naar bevinden op gehandeld moet worden. Maar voorkomen doe je het niet. Ik denk dat het beste wat je nu voor je kinderen kan doen, is proberen of deze situatie zoveel urgentie bij je man kan genereren dat hij een flinke ontwikkeling maakt. Dat hij gaat inzien dat hij beter met frustratie moet gaan dealen. Als dat zou lukken, en dat heb jij uiteindelijk niet in de hand, heb je je kinderen een grote dienst bewezen door nu die druk op te voeren Uit elkaar van kan altijd nog en zou ik ook zeker doen als je ziet dat hij stagneert en jou en de kinderen blijft schofferen. Laat hem duidelijk merken welk gedrag (niet) van hem verwacht wordt en wat er gebeurt als hij zich misdraagt. Die kalmte die je voelt, kun je daarvoor inzetten. Je hebt het helder: dit is hoe je behandeld wil worden, dit is wat je niet accepteert, hij krijgt x tijd om te laten zien dat hij zich beter kan gedragen en anders houdt het op. Dit soort dingen zou je wel in relatietherapie kunnen bespreken, wat jouw grenzen zijn, hoe je ze aan hem overbrengt en handhaaft, liefst als een gezamenlijk project, omdat ook hij is gaan aanvaarden dat het echt niet acceptabel is dat hij zijn negatieve emoties over zijn vrouw en kinderen uitbraakt. Als hij er zo in zou kunnen staan, heb je al veel gewonnen. Maar dat is geen gemakkelijke weg. En het is voor het overgrote deel aan hem om het werk te doen. Hou dat goed in de gaten want jij kunt het niet voor hem oplossen, hoe graag je ook zou willen dat de relatie behouden blijft.
En, heel belangrijk: praat erover met buitenstaanders. Misschien zou je eens met zijn ouders kunnen praten. Die weten waarschijnlijk heel goed waar je het over hebt!
vrijdag 24 juni 2022 om 10:22
herken je jezelf hierin? Dan zou ik heel rap hulp gaan zoekenWesterpaviljoen schreef: ↑24-06-2022 05:26Ik herken zijn gedrag wel
Het is natuurlijk een lul
Maar ik denk dat hij op is. Totaal leeg
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 24 juni 2022 om 10:24
Wat een mooie post is ditDushi schreef: ↑24-06-2022 09:58Ik had ook zo’n man, al heel lang mijn ex. Jantje lacht (vrolijke attente vent), Jantje schreeuwt (plotselinge omslag van zijn stemming, theatraal geroep, akelige ruzies en bij ons werd het uiteindelijk ook fysiek).
Wij zijn in relatietherapie geweest. Twee keer. Dat haalde niks uit. Hij vond het ‘normale emotionaliteit’. Therapeut suggereerde: ‘borderline?’ Er is geen diagnose want hij vond natuurlijk dat er niks met hem aan de hand was. Onderzoek niet nodig. Mij heeft het enorm geholpen om het zo te bekijken want ik zag daardoor: het is geen relatieprobleem. Zijn gebrekkige emotieregulatie veroorzaakte een relatieprobleem. Je kan als partner soms best wat doen om de rust te herstellen maar evengoed ben je dan zijn gaten aan het dichtlopen. En zelfs dat kan voor mij incidenteel nog wel eens in een relatie maar niet te vaak en het mag geen patroon worden. Het mag niet ten koste van de ander gaan. Bij ons gebeurde het in de loop van de tijd steeds vaker en was het wel een patroon geworden en bij jullie zo te lezen ook. Het eind van het liedje was dat ik de hele tijd op eieren liep.
Ik zie bij jullie een pré: hij schaamt zich en hij zegt dat hij niet besefte dat jullie kind het niet zou kunnen relativeren omdat hij begrijpt waar het vandaan komt (daar gebeurt iets heel bijzonders: hoeveel inlevingsvermogen hij verwacht van een vijfjarige terwijl hij zich dus niet inleeft in de vijfjarige). Hij heeft dus een begin van bewustzijn dat het bij hem zit. Ik weet niet hoe stabiel dat besef is? Als hij structureel onder ogen kan zien dat hij een probleem heeft en daaraan zelf moet werken heeft hij een kans. Als jullie al aan relatietherapie beginnen, zou dat heel snel boven moeten komen drijven, zou hij snel de verantwoordelijkheid op zich moeten nemen, niet alleen kort na een incident maar structureel. Als hij blijft volhouden afhankelijk te zijn van gedrag van anderen (als kind mij pijn doet, gebeurt het nou eenmaal, als vrouw chagrijnig doet, gebeurt het nou eenmaal, moeten ze me maar niet prikkelen, frustreren, krenken) dan is die relatie kansloos en wordt het tijd om de stekker eruit te trekken.
Voor degenen die zeggen: je moet je kinderen hiertegen beschermen. Ja, ik ben het er helemaal mee eens. En tegelijkertijd: als je uit elkaar gaat, ontstaat er een heel nieuwe situatie waarin je je kinderen een deel van de tijd 100% kunt beschermen (want hij is er niet) en een deel van de tijd 0% (want dan ben jij er niet). Dat betekent niet dat je maar bij hem moet blijven, beslist niet. Maar het ideaal, dat je je kinderen 100% tegen zo’n soort man beschermt, is hoe dan ook onhaalbaar. Want hoe onacceptabel dit gedrag ook is, dit is in de verste verte geen reden om geen omgang met vader te hebben. Hier is het het grootste deel van de tijd goed gegaan tussen vader en kinderen en er hebben zich ook wel incidenten voorgedaan waar dan naar bevinden op gehandeld moet worden. Maar voorkomen doe je het niet. Ik denk dat het beste wat je nu voor je kinderen kan doen, is proberen of deze situatie zoveel urgentie bij je man kan genereren dat hij een flinke ontwikkeling maakt. Dat hij gaat inzien dat hij beter met frustratie moet gaan dealen. Als dat zou lukken, en dat heb jij uiteindelijk niet in de hand, heb je je kinderen een grote dienst bewezen door nu die druk op te voeren Uit elkaar van kan altijd nog en zou ik ook zeker doen als je ziet dat hij stagneert en jou en de kinderen blijft schofferen. Laat hem duidelijk merken welk gedrag (niet) van hem verwacht wordt en wat er gebeurt als hij zich misdraagt. Die kalmte die je voelt, kun je daarvoor inzetten. Je hebt het helder: dit is hoe je behandeld wil worden, dit is wat je niet accepteert, hij krijgt x tijd om te laten zien dat hij zich beter kan gedragen en anders houdt het op. Dit soort dingen zou je wel in relatietherapie kunnen bespreken, wat jouw grenzen zijn, hoe je ze aan hem overbrengt en handhaaft, liefst als een gezamenlijk project, omdat ook hij is gaan aanvaarden dat het echt niet acceptabel is dat hij zijn negatieve emoties over zijn vrouw en kinderen uitbraakt. Als hij er zo in zou kunnen staan, heb je al veel gewonnen. Maar dat is geen gemakkelijke weg. En het is voor het overgrote deel aan hem om het werk te doen. Hou dat goed in de gaten want jij kunt het niet voor hem oplossen, hoe graag je ook zou willen dat de relatie behouden blijft.
En, heel belangrijk: praat erover met buitenstaanders. Misschien zou je eens met zijn ouders kunnen praten. Die weten waarschijnlijk heel goed waar je het over hebt!
vrijdag 24 juni 2022 om 10:31
Herkenbaar verhaal. Ik had ook zo’n man. Je wordt steeds op het verkeerde been gezet door de goede periodes en daarna als de bom weer is gebarsten door de spijt en het beterschap beloven. Relatietherapie hielp niet, want bleek achteraf alleen om mij tegemoet te komen, want hij geloofde er niet in en aan hem mankeerde niets. Helaas bleek de scheiding alleen maar olie op het vuur te gooien en het ontketende een jarenlange, ongekende haat naar mij. Ik herkende hem totaal niet meer. Ook via de ruggen van de kinderen natuurlijk want nul inlevingsvermogen. Hij heeft de kinderen daarmee op een hele nare en verdrietige manier beschadigd. De schade is duidelijk zichtbaar nu ze volwassen zijn en ik hoop dat ze daar ooit nog mee in het reine kunnen komen. Ik heb hen niet kunnen beschermen want ja, 50/50 co-ouderschap. Hij kon de helft van de tijd zijn gang gaan met zijn haatcampagne. Sinds een aantal jaar is het rustig en kan hij weer normaal doen, dat doet de kinderen goed, maar het kwaad is al geschied.
Diagnoses bij elkaar scharrelen via internet moet je echt niet doen. Je zoekt waarschijnlijk een verklaring voor zijn gedrag maar je schiet er niets mee op. Als je er ervan overtuigd raakt dat hij dit of dat heeft ga je er ook naar handelen. Dat is oneerlijk en zal hem (terecht) alleen maar boos maken. Je zoekt toch ook geen etiketjes op voor jezelf ? En als hij dat zou doen bij jou zou je er toch ook boos over zijn ? Echt niet doen. Kijk gewoon naar zijn gedrag en wat je daar wel of niet prettig aan vindt. Bepaal je grens en communiceer dat. Hopelijk komen jullie er samen uit.
En inderdaad, praat er met anderen over. Overleg met je man om er familie bij te betrekken. Laat de familie jullie ook helpen. Ik stond uiteindelijk alleen omdat niemand iets wist, ik werd in eerste instantie lange tijd niet geloofd, want het was toch zo’n leuke, aardige vent ?
Diagnoses bij elkaar scharrelen via internet moet je echt niet doen. Je zoekt waarschijnlijk een verklaring voor zijn gedrag maar je schiet er niets mee op. Als je er ervan overtuigd raakt dat hij dit of dat heeft ga je er ook naar handelen. Dat is oneerlijk en zal hem (terecht) alleen maar boos maken. Je zoekt toch ook geen etiketjes op voor jezelf ? En als hij dat zou doen bij jou zou je er toch ook boos over zijn ? Echt niet doen. Kijk gewoon naar zijn gedrag en wat je daar wel of niet prettig aan vindt. Bepaal je grens en communiceer dat. Hopelijk komen jullie er samen uit.
En inderdaad, praat er met anderen over. Overleg met je man om er familie bij te betrekken. Laat de familie jullie ook helpen. Ik stond uiteindelijk alleen omdat niemand iets wist, ik werd in eerste instantie lange tijd niet geloofd, want het was toch zo’n leuke, aardige vent ?
anoniem_411663 wijzigde dit bericht op 24-06-2022 10:39
10.67% gewijzigd
vrijdag 24 juni 2022 om 10:34
Dit is best een gemene opmerking en met name omdat het niet eerlijk is om mannen met vrouwen te vergelijken. Veel mannen vinden het heel moeilijk om hun eigen emoties te snappen, vrouwen kunnen eindeloos doorpraten over elke scheet die hun dwars zit omdat we veel beter woorden vinden die bij onze emoties passen. Mannen denken dat problemen vanzelf zich wel oplossen als ze niet weten wat ze moeten doen. Het is dus net zo vreemd dat hij zich hierin herkent en hij zal niet de enige man zijn.
vrijdag 24 juni 2022 om 10:37
volgens mij wordt TO door iedereen hier aangeraden om dit niet zo door te laten gaan en dan ben ik gemeen omdat ik tegen WP zeg dat hij hulp moet zoeken?DingDong schreef: ↑24-06-2022 10:34Dit is best een gemene opmerking en met name omdat het niet eerlijk is om mannen met vrouwen te vergelijken. Veel mannen vinden het heel moeilijk om hun eigen emoties te snappen, vrouwen kunnen eindeloos doorpraten over elke scheet die hun dwars zit omdat we veel beter woorden vinden die bij onze emoties passen. Mannen denken dat problemen vanzelf zich wel oplossen als ze niet weten wat ze moeten doen. Het is dus net zo vreemd dat hij zich hierin herkent en hij zal niet de enige man zijn.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 24 juni 2022 om 10:38
Bedankt!! Echt waardevolle reacties hier. Ik heb ook gechat met een hulpverlener van Mind Korrelatie en ze raadde aan om als eerste stap samen naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing (ofwel voor hem of voor ons samen, huisarts zal dit met ons moeten inschatten).
Ik wil kosten wat het kost voorkomen dat we in een hatelijke situatie komen waar de kinderen nog meer de dupe van zijn. Ik hoop dat we op een constructieve manier voor verbetering kunnen zorgen
Ik wil kosten wat het kost voorkomen dat we in een hatelijke situatie komen waar de kinderen nog meer de dupe van zijn. Ik hoop dat we op een constructieve manier voor verbetering kunnen zorgen
vrijdag 24 juni 2022 om 10:39
Dit doe je goed. Tijdens relatietherapie komen jullie er vanzelf achter of hij nog therapie nodig heeft voor zichzelf. Ik doe niet aan loepen maar volgens mij heb je hier al eerder een topic over geopend en toen was eigenlijk ook al duidelijk dat jouw man al heel lang op zijn tenen loopt. Ik ben blij dat je je niet laat verleiden door de dames hier die je een scheiding in willen duwen omdat het voor niemand de juiste oplossing is, juist de kinderen niet.aapie. schreef: ↑24-06-2022 08:37We hebben overigens samen de afspraak gemaakt eerst in relatietherapie te gaan voordat 1 van ons besluit de stekker eruit te trekken dus hij staat er wel voor open, alleen is hij wel sceptisch of het werkt. Meer omdat hij er niet echt een beeld bij heeft denk ik. Nu weet ik toevallig dat zijn beste vriend en vrouw daarvan ook in therapie zijn gegaan en dat dit heel goed heeft geholpen en ze echt weer gelukkig zijn samen. Veel van wat zij (vrouw van die beste vriend dus) met mij deelde hierover voor ze in therapie gingen was erg herkenbaar. Dus ik heb wel hoop en heb ook wel een troef achter de hand om hem te laten zien dat het wel degelijk groot verschil kan maken. Maar gezien de ernst vroeg ik me af of we samen moeten of hijzelf. Maar misschien is het een eerste goede stap om dit samen te doen.
vrijdag 24 juni 2022 om 10:39
Wow. Wat een ontzettend verdrietige situatie, to.
Wat doet het uitschelden met jou? Ik kan me zo voorstellen dat als mijn man mijn kleuter van vijf uitscheldt voor teringlijer, dat mijn liefde voor hem in stukjes versplintert. Of in ieder geval een stevige barst oploopt. Een barst die heel snel groter wordt met elke verbale vuistslag.
Hoe werkt dat bij jou, to? Hoe je schrijft, lijk je heel veel van hem te houden. Brokkelt jouw liefde niet stukje bij beetje af?
Wat doet het uitschelden met jou? Ik kan me zo voorstellen dat als mijn man mijn kleuter van vijf uitscheldt voor teringlijer, dat mijn liefde voor hem in stukjes versplintert. Of in ieder geval een stevige barst oploopt. Een barst die heel snel groter wordt met elke verbale vuistslag.
Hoe werkt dat bij jou, to? Hoe je schrijft, lijk je heel veel van hem te houden. Brokkelt jouw liefde niet stukje bij beetje af?
vrijdag 24 juni 2022 om 10:44
DingDong schreef: ↑24-06-2022 10:34Dit is best een gemene opmerking en met name omdat het niet eerlijk is om mannen met vrouwen te vergelijken. Veel mannen vinden het heel moeilijk om hun eigen emoties te snappen, vrouwen kunnen eindeloos doorpraten over elke scheet die hun dwars zit omdat we veel beter woorden vinden die bij onze emoties passen. Mannen denken dat problemen vanzelf zich wel oplossen als ze niet weten wat ze moeten doen. Het is dus net zo vreemd dat hij zich hierin herkent en hij zal niet de enige man zijn.
Mannen zijn toch een beetje gemankeerde vrouwen eigenlijk, hè. Ze begrijpen hun eigen emoties niet, ze denken dat problemen zichzelf oplossen, het is een wonder dat ze nog ogenschijnlijk coherent de dag doorkomen.
vrijdag 24 juni 2022 om 10:44
Als mijn man mij aanspreekt met 'DOORFIETSEN ZEG IK!!' dan hebben we daar na afloop wel een stevige woordenwisseling over. Of het kleineren is, weet ik niet, maar zo wens ik niet aangesproken te worden. Door wie dan ook, en door mijn eigen man al helemaal niet. Buitengewoon respectloos.Meesterkees schreef: ↑24-06-2022 06:58Kan iets niet 5 jaar doorsijpelen voordat de alarmbellen afgaan? Ik vind dat niet zo gek hoor. Waaruit concludeer je dat ze geen eigenwaarde heeft? En haar kleineert? Als iemand stellig zegt dat ze moet doorfietsen, vind ik dat niet kleineren.
Tenzij er een razende dolle hond achter haar aan rent, vind ik dit geen manier van met elkaar omgaan.
vrijdag 24 juni 2022 om 10:47
Of een lagere standaard.Meesterkees schreef: ↑24-06-2022 09:11Respectloos is het zeker en ook zeer kwalijk, maar bij kleinerend denk ik toch meer aan wat grotere uitbarstingen en meer op de persoon bijvoorbeeld: jij kan ook helemaal niks goed doen!
Ik zal wel een dikkere huid hebben.
vrijdag 24 juni 2022 om 10:56
Ja dit is precies wat er gebeurt. Ik hou van zijn normale ik en haat zijn agressieve ik. Er is inderdaad al heel wat afgebrokkeld, maar ik voel ook dat wanneer hij bereid is daaraan te werken er nog genoeg zit om mee door te gaan tot een stabiele basis. We hebben al zoveel dingen gedaan en meegemaakt en dus daarin hebben we ook samen een basis gecreeerd voor ons gezin. Maar dit is iets wat er telkens weer even doorheen komt fietsen en ja, dat doet heel veel zeer. Sommige dingen zal ik voor altijd onthouden maar ik merk ook dat sommige dingen verwateren in mijn geheugen. Dus in die zin geloof ik er wel in dat het nog goed genoeg kan komen als hij serieus van zn gat komt en een trap onder zn eigen hol geeft. Als dit niet lukt dan zie ik het somber in, en daar word ik wel treurig van. Want dan voelt het alsof alles wat we hebben opgebouwd (als gezin en ook zeker met klushuis om op onze droomplek te wonen) zo de prullenbak in wordt gegooid waar ik bij sta te kijken. En hij heeft ook weinig keuze, werken aan zichzelf kost energie en geld maar uit elkaar kost in alle opzichten nog veel meer.Jufjoke schreef: ↑24-06-2022 10:39Wow. Wat een ontzettend verdrietige situatie, to.
Wat doet het uitschelden met jou? Ik kan me zo voorstellen dat als mijn man mijn kleuter van vijf uitscheldt voor teringlijer, dat mijn liefde voor hem in stukjes versplintert. Of in ieder geval een stevige barst oploopt. Een barst die heel snel groter wordt met elke verbale vuistslag.
Hoe werkt dat bij jou, to? Hoe je schrijft, lijk je heel veel van hem te houden. Brokkelt jouw liefde niet stukje bij beetje af?
vrijdag 24 juni 2022 om 11:49
Echt? Het lijkt me vrij duidelijk. Maar goed, komt ie: jij zegt dat je een dikkere huid hebt. Daarmee suggereer je dat zulke opmerking, zoals die boven genoemd zijn, gewoon van jouw dikke huid af glijden en jou niet raken.
Dat vind ik nogal bijzonder, dat je het blijkbaar oké vindt dat er zo tegen je gesproken wordt. En natuurlijk ga je vast zeggen dat je nooit hebt gezegd dat je het oké vindt, dus dat wil ik vast voor zijn. Je wekt de indruk dat je dat oké vindt.
Daarom mijn opmerking dat je dan wellicht een lage standaard hebt. Ik denk namelijk dat de meeste mensen dat niet oké vinden.
vrijdag 24 juni 2022 om 13:57
Kom, kom dames, de mannen hebben het al zo moeilijk. Het is toch niet hun schuld dat wij vrouwen niet begrijpen dat ze het eigenlijk goed bedoelen 
Persoonlijk waardeer ik de bijdragen van de mannen heel erg omdat ik daarmee een inkijkje krijg in hoe het werkt daar in dat brein. Er zijn nog een hoop misverstanden en miscommunicaties uit de weg te ruimen en dat kan alleen als we in gesprek blijven. Anders wordt het hier ook zo’n vrouwen-echoput.
Persoonlijk waardeer ik de bijdragen van de mannen heel erg omdat ik daarmee een inkijkje krijg in hoe het werkt daar in dat brein. Er zijn nog een hoop misverstanden en miscommunicaties uit de weg te ruimen en dat kan alleen als we in gesprek blijven. Anders wordt het hier ook zo’n vrouwen-echoput.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
