Relaties
alle pijlers
Wereld op z’n kop
vrijdag 28 november 2025 om 15:45
Hallo lieve Viva volgers.
Ik ben al een jarenlange meelurker maar had nooit gedacht zelf een topic te openen. Maar toch is dat moment aangebroken.
Ik ga het proberen kort te houden, maar goed ben ik daar niet in.
Ik ben zo’n 12 jaar samen met mijn man waarvan een aantal jaar getrouwd. We zijn ouder van drie kinderen onder de 8 jaar.
De relatie met mijn man is nooit makkelijk geweest. Maar door jeugdtrauma en eerdere toxische relaties voelde dit als een verademing. We hebben samen veel meegemaakt en heel lang voelde het alsof we een sterk team waren.
Vanuit mijn complexe ptss die ik verdringen heb tot na de geboorte van ons eerste kind heb ik mezelf coping strategieën aangeleerd zoals enorm please gedrag, niet opkomen voor mezelf en emoties onderdrukken.
Mijn man heeft een eigen rugzakje, hoewel hij dat zelf sterk ontkent. Hier ziet dan ook direct een eerste obstakel. Hij is niet in staat om hand in eigen boezem te steken of te erkennen dat dingen niet lekker gaan bij/met hem.
Zo heeft hij de enorme behoefte aan controle en een structuur die in zijn plaatje past. Tegelijkertijd heeft hij geen natuurlijk gevoel voor discipline en stelt alles tot op de laatste minuut uit.
Een van de grootste dingen waar ik tegen aan loop is dat hij niets weg kan gooien. En als ik zeg niets, dan bedoel ik ook echt niets. Met als resultaat een over vol huis dat niet functioneel is door het overvloed aan spullen die überhaupt niet we mogen of op een moeilijke omslachtige manier.
Lange tijd kon ik dit accepteren en door de vingers zien om dat ik telkens de stille hoop koesterde dat zijn ogen wel een keer zouden openen. En zo ging het ook met zijn gedrag, alles onder de mantel der liefde. Want hij is er ook niets aan doen en doet ook maar z’n best. Hij zorgt toch maar goed voor mij.
Ikzelf ben chronisch ziek, al vanaf mijn pubertijd. Dit is heel lang goed onder controle geweest. Wel ben ik afgekeurd. Daarnaast kamp ik ook met veel mentale problematiek maar ben ik de laatste jaren door combinatie va goede hulp en medicatie stabiel. Wel staat mijn trauma behandeling nog steeds in de koelkast.
Hoewel we diepe dalen en mooie hoogtes hadden in onze relatie ging alles eigenlijk goed tot de zwangerschap van ons derde kindje. Deze heeft fysiek enorm veel van mij gevraagd en sindsdien is mijn gezondheid enorm gekelderd. Ik ken gelukkig nog steeds goede periodes maar ben wel meer afhankelijk van hulp. Na de komst van de derde ging het met onze eerste niet lekker, thuis en op school. Hij is onlangs gediagnosticeerd en zit op een speciale school.
3 jonge kinderen, het lange traject van onze oudste en mijn kelderende gezondheid (Waaronder meerdere operaties) heeft vee van ons als ouders gevraagd. Niet gek natuurlijk. Ik heb al die tijd alles op alles gezet om de ballen hoog te houden en mijn ma de hemel in geprezen als hij het een tijdje overnam.
Doordat ik afgekeurd ben en hij werkt is de rolverdeling zo ook automatisch bepaald. En dat ging lange tijd ook goed. Hij sprong bij wanneer ik minder kon en ik nam de boel weer over. Totdat hij een burn-out kreeg. Nu is mijn man vreselijk eigenwijs en vind het lastig om dingen aan te nemen. Helaas is hij veel te snel weer aan het werk gegaan en sloeg de adviezen van mij en omgeving in de wind. Hij is hier nooit van hersteld voor mijn gevoel. In deze tijd is zijn telefoon gebruik exorbitant gestegen. Iedere vrije minuut heeft hij dat ding in z’n handen en leeft hij in een andere wereld. Steeds meer ging hij zich terug trekken. Hij onderneemt ook nooit iets met de kinderen, behalve als het verplichte afspraken zijn zoals voetbal. In het weekend trekt hij zich terug en is urenlang niet zichtbaar of beschikbaar in huis. Stiekem kwam er steeds meer op mijn schouders terecht en begon ik te verzuipen in the mental load.
Vanwege de problematiek van de oudste en de belasting van het gezin die niet overeenkwam met de belastbaarheid van ons als ouders hebben wij begeleiding. Ook hebben we ongeveer een half jaar relatie therapie gehad om weer nader tot elkaar te komen en samen een front te vormen.
Zowel bij de ene vorm van begeleiding als de vorm die we momenteel hebben werd het duidelijk dat mijn man weinig open staat voor advies maar ook moeilijk te motiveren is om iets op te pakken.
De laatste maanden zijn loodzwaar geweest. Ik heb een pittige operatie gehad met flinke complicaties. Ik heb me daar weer boven p gevochten. De diagnose van onze oudste viel zwaar op mijn mans dak en hij heeft moeite deze te accepteren. Hoewel ik hem bleef prijzen voor wat hij doet begon ik steeds mere meer te merken dat hij structureel afwezig is binnen het gezin en voelde ik dat ik onze oorspronkelijke rolverdeling niet meer kon dragen. Helaas heeft man de afgelopen jaren in een gespreid bedje gelegen en is blijkbaar compleet vergeten hoe je de meest simpele take uitvoert en geeft ook aan niet meer in staat te zijn dit nog te leren.
De afgelopen weken is alles een beetje tot een hoogtepunt gekomen. Momenteel werkt hij fulltime, doet de was (machine aanzetten en was ophangen) en haalt de kinderen. De rest komt allemaal op mij neer. Sinds anderhalve week is daar ik het brengen bij gekomen doordat ik een lelijke blessure heb die me flink beperkt. Ik probeer al een aantal weken met hem in contact te komen over het herverdelen van de rolverdeling. Hij ketst alles af, voelt zich continue aangevallen en slaat ieder gesprek dood met ‘ik doe mijn best’. Hij word soms zelfs echt gemeen met valse beschuldigden, een kant die ik helemaal niet herken van hem. Ondertussen weigert hij iedere vorm van hulp. Hij wil niet opnieuw in relatie therapie en hij wil ook geen gesprekken of hulp met de betrokken begeleiding (wie ik wel op de hoogte houd, en hem daar weer van op de hoogte)
We zitten in een impasse waar ik al lang aangeef het niet meer te trekken alleen en hij z’n handen ervan af trekt.
Gisterenavond heeft hij mij nogmaals heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer kan geven dan hij nu doet naast zijn werk. Hij klaagt dat hij alleen maar aan geven geven geven is. Toen mijn antwoord daarop was dat mijn ziek zijn nou eenmaal geen keuze is en dat dit is wat het is en ik toch met periodes op hem zal moeten leunen omdat ik gewoon niet beter word, alleen maar slechter leek er opeens een kwartje bij je te vallen. Mijn ziek zijn is namelijk ook iets wat hij moeilijk kan accepteren. Hij heeft vervolgens meermaals gezegd dat er dan maar de stekker eruit moeten trekken want dan heeft dit huwelijk ook geen zin meer. Het was alsof hij mijn hart er ter plekke uit trok en er op stampte. Ik checkte of ik het goed begreep en vroeg je wil dus en streep onder ons huwelijk zetten omdat ik niet meer beter word. Het antwoord daarop was ja, want op deze manier konden we onze kinderen niet goed opvoeden. Hij vond het daarna nodig om op te sommen wat allemaal niet meer mogelijk is zoals een mooi nieuw huis kopen/bouwen en verre reizen maken, kinderen andere culturen leren. Hij sloot zijn riedel af met dat hij zo geen toekomstperspectief zag en het maar een treurig vooruitzicht vond.
Ik was toen allang uitgecheckt. Muren omhoog en dissociatie aan. Ik speel al langer met het idee in mijn hoofd om uit elkaar te gaan. Niet omdat ik zoveel zin heb om het in mijn eentje te gaan doen dat idee vind ik doodeng. Maar ik draag nu de last ook grotendeels alleen met een groot 4e kind erbij. Echter na zijn uitspraken van gisteren merk ik dat ik klaar ben. Als je zo kunt praten tegen degene van wie je houd, die alweer weken afziet van de pijn, behoorlijk beperkt is en nog steeds constant doorgaat omdat jij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen. Dan heb ik daar niks meer aan bij te dragen .
Ik ben echt kapot, mijn zenuwstelsel staat continue volledig aan. Ik heb vandaag alles aan de begeleiding verteld en deze gaat in overleg met collega’s hoe dit aan te vliegen omdat hij niet open staat voor verandering of advies. En ik denk dat ik een goed plan moet gaan maken. Ik sta in iedere geval sinds een paar weken ingeschreven bij de woningbouw. Mijn hart bloed en mijn hood stroom over en ik moest het gewoon ergens van mij af praten/schrijven.
En ik ben écht niet goed in kort houden! Sorry!
Ik ben al een jarenlange meelurker maar had nooit gedacht zelf een topic te openen. Maar toch is dat moment aangebroken.
Ik ga het proberen kort te houden, maar goed ben ik daar niet in.
Ik ben zo’n 12 jaar samen met mijn man waarvan een aantal jaar getrouwd. We zijn ouder van drie kinderen onder de 8 jaar.
De relatie met mijn man is nooit makkelijk geweest. Maar door jeugdtrauma en eerdere toxische relaties voelde dit als een verademing. We hebben samen veel meegemaakt en heel lang voelde het alsof we een sterk team waren.
Vanuit mijn complexe ptss die ik verdringen heb tot na de geboorte van ons eerste kind heb ik mezelf coping strategieën aangeleerd zoals enorm please gedrag, niet opkomen voor mezelf en emoties onderdrukken.
Mijn man heeft een eigen rugzakje, hoewel hij dat zelf sterk ontkent. Hier ziet dan ook direct een eerste obstakel. Hij is niet in staat om hand in eigen boezem te steken of te erkennen dat dingen niet lekker gaan bij/met hem.
Zo heeft hij de enorme behoefte aan controle en een structuur die in zijn plaatje past. Tegelijkertijd heeft hij geen natuurlijk gevoel voor discipline en stelt alles tot op de laatste minuut uit.
Een van de grootste dingen waar ik tegen aan loop is dat hij niets weg kan gooien. En als ik zeg niets, dan bedoel ik ook echt niets. Met als resultaat een over vol huis dat niet functioneel is door het overvloed aan spullen die überhaupt niet we mogen of op een moeilijke omslachtige manier.
Lange tijd kon ik dit accepteren en door de vingers zien om dat ik telkens de stille hoop koesterde dat zijn ogen wel een keer zouden openen. En zo ging het ook met zijn gedrag, alles onder de mantel der liefde. Want hij is er ook niets aan doen en doet ook maar z’n best. Hij zorgt toch maar goed voor mij.
Ikzelf ben chronisch ziek, al vanaf mijn pubertijd. Dit is heel lang goed onder controle geweest. Wel ben ik afgekeurd. Daarnaast kamp ik ook met veel mentale problematiek maar ben ik de laatste jaren door combinatie va goede hulp en medicatie stabiel. Wel staat mijn trauma behandeling nog steeds in de koelkast.
Hoewel we diepe dalen en mooie hoogtes hadden in onze relatie ging alles eigenlijk goed tot de zwangerschap van ons derde kindje. Deze heeft fysiek enorm veel van mij gevraagd en sindsdien is mijn gezondheid enorm gekelderd. Ik ken gelukkig nog steeds goede periodes maar ben wel meer afhankelijk van hulp. Na de komst van de derde ging het met onze eerste niet lekker, thuis en op school. Hij is onlangs gediagnosticeerd en zit op een speciale school.
3 jonge kinderen, het lange traject van onze oudste en mijn kelderende gezondheid (Waaronder meerdere operaties) heeft vee van ons als ouders gevraagd. Niet gek natuurlijk. Ik heb al die tijd alles op alles gezet om de ballen hoog te houden en mijn ma de hemel in geprezen als hij het een tijdje overnam.
Doordat ik afgekeurd ben en hij werkt is de rolverdeling zo ook automatisch bepaald. En dat ging lange tijd ook goed. Hij sprong bij wanneer ik minder kon en ik nam de boel weer over. Totdat hij een burn-out kreeg. Nu is mijn man vreselijk eigenwijs en vind het lastig om dingen aan te nemen. Helaas is hij veel te snel weer aan het werk gegaan en sloeg de adviezen van mij en omgeving in de wind. Hij is hier nooit van hersteld voor mijn gevoel. In deze tijd is zijn telefoon gebruik exorbitant gestegen. Iedere vrije minuut heeft hij dat ding in z’n handen en leeft hij in een andere wereld. Steeds meer ging hij zich terug trekken. Hij onderneemt ook nooit iets met de kinderen, behalve als het verplichte afspraken zijn zoals voetbal. In het weekend trekt hij zich terug en is urenlang niet zichtbaar of beschikbaar in huis. Stiekem kwam er steeds meer op mijn schouders terecht en begon ik te verzuipen in the mental load.
Vanwege de problematiek van de oudste en de belasting van het gezin die niet overeenkwam met de belastbaarheid van ons als ouders hebben wij begeleiding. Ook hebben we ongeveer een half jaar relatie therapie gehad om weer nader tot elkaar te komen en samen een front te vormen.
Zowel bij de ene vorm van begeleiding als de vorm die we momenteel hebben werd het duidelijk dat mijn man weinig open staat voor advies maar ook moeilijk te motiveren is om iets op te pakken.
De laatste maanden zijn loodzwaar geweest. Ik heb een pittige operatie gehad met flinke complicaties. Ik heb me daar weer boven p gevochten. De diagnose van onze oudste viel zwaar op mijn mans dak en hij heeft moeite deze te accepteren. Hoewel ik hem bleef prijzen voor wat hij doet begon ik steeds mere meer te merken dat hij structureel afwezig is binnen het gezin en voelde ik dat ik onze oorspronkelijke rolverdeling niet meer kon dragen. Helaas heeft man de afgelopen jaren in een gespreid bedje gelegen en is blijkbaar compleet vergeten hoe je de meest simpele take uitvoert en geeft ook aan niet meer in staat te zijn dit nog te leren.
De afgelopen weken is alles een beetje tot een hoogtepunt gekomen. Momenteel werkt hij fulltime, doet de was (machine aanzetten en was ophangen) en haalt de kinderen. De rest komt allemaal op mij neer. Sinds anderhalve week is daar ik het brengen bij gekomen doordat ik een lelijke blessure heb die me flink beperkt. Ik probeer al een aantal weken met hem in contact te komen over het herverdelen van de rolverdeling. Hij ketst alles af, voelt zich continue aangevallen en slaat ieder gesprek dood met ‘ik doe mijn best’. Hij word soms zelfs echt gemeen met valse beschuldigden, een kant die ik helemaal niet herken van hem. Ondertussen weigert hij iedere vorm van hulp. Hij wil niet opnieuw in relatie therapie en hij wil ook geen gesprekken of hulp met de betrokken begeleiding (wie ik wel op de hoogte houd, en hem daar weer van op de hoogte)
We zitten in een impasse waar ik al lang aangeef het niet meer te trekken alleen en hij z’n handen ervan af trekt.
Gisterenavond heeft hij mij nogmaals heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer kan geven dan hij nu doet naast zijn werk. Hij klaagt dat hij alleen maar aan geven geven geven is. Toen mijn antwoord daarop was dat mijn ziek zijn nou eenmaal geen keuze is en dat dit is wat het is en ik toch met periodes op hem zal moeten leunen omdat ik gewoon niet beter word, alleen maar slechter leek er opeens een kwartje bij je te vallen. Mijn ziek zijn is namelijk ook iets wat hij moeilijk kan accepteren. Hij heeft vervolgens meermaals gezegd dat er dan maar de stekker eruit moeten trekken want dan heeft dit huwelijk ook geen zin meer. Het was alsof hij mijn hart er ter plekke uit trok en er op stampte. Ik checkte of ik het goed begreep en vroeg je wil dus en streep onder ons huwelijk zetten omdat ik niet meer beter word. Het antwoord daarop was ja, want op deze manier konden we onze kinderen niet goed opvoeden. Hij vond het daarna nodig om op te sommen wat allemaal niet meer mogelijk is zoals een mooi nieuw huis kopen/bouwen en verre reizen maken, kinderen andere culturen leren. Hij sloot zijn riedel af met dat hij zo geen toekomstperspectief zag en het maar een treurig vooruitzicht vond.
Ik was toen allang uitgecheckt. Muren omhoog en dissociatie aan. Ik speel al langer met het idee in mijn hoofd om uit elkaar te gaan. Niet omdat ik zoveel zin heb om het in mijn eentje te gaan doen dat idee vind ik doodeng. Maar ik draag nu de last ook grotendeels alleen met een groot 4e kind erbij. Echter na zijn uitspraken van gisteren merk ik dat ik klaar ben. Als je zo kunt praten tegen degene van wie je houd, die alweer weken afziet van de pijn, behoorlijk beperkt is en nog steeds constant doorgaat omdat jij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen. Dan heb ik daar niks meer aan bij te dragen .
Ik ben echt kapot, mijn zenuwstelsel staat continue volledig aan. Ik heb vandaag alles aan de begeleiding verteld en deze gaat in overleg met collega’s hoe dit aan te vliegen omdat hij niet open staat voor verandering of advies. En ik denk dat ik een goed plan moet gaan maken. Ik sta in iedere geval sinds een paar weken ingeschreven bij de woningbouw. Mijn hart bloed en mijn hood stroom over en ik moest het gewoon ergens van mij af praten/schrijven.
En ik ben écht niet goed in kort houden! Sorry!
maandag 1 december 2025 om 21:02
Ik ben het eens met de post van LolplusLolisHiHi. Jullie hebben beiden weinig realiteitszin en ziekte-inzicht. Ik lees bij jou over dagschema’s, wie wat moet eten, alles piekfijn in orde op vakantie, geen droger, wie wanneer welke kleding draagt. Ik ken jouw situatie niet, maar het klinkt ook wel als een hoge lat. Hoger dan jullie situatie wellicht toelaat.
Ik zou in praktische zin een aantal dingen op korte termijn veranderen.
- koop een droger. Beddengoed, handdoeken en ook heus wat reguliere kleding kan best in de droger
- een vriendin met autistische partner in een burn out heeft een tijd een vast weekmenu gehad. Daar zat een pureersoep tussen, pasta met rode saus, nasi/bami en andere makkelijke gerechten. Klinkt saai, maar de boodschappen werden automatisch bezorgd, weinig nadenk werk en weinig tijd en moeite voor een gezonde maaltijd. (En bij mijn vriendin gaf het voorspelbaarheid voor haar man, geen idee of dat jullie zou helpen)
- robot stofzuiger
- zoek oprecht uit of je het zou redden zonder man, met de bestaande hulpverlening. Als hij hoardersproblemen heeft, mogelijk nog iets anders, en jij automatisch een ondergeschikte rol aanneemt, dan halen jullie ook wel lastige dingen in elkaar naar boven. Het is goed om te weten of je weg kunt als het niet gaat, zodat je beiden ook actief ervoor kunt kiezen om samen verder te gaan ipv dat het kennelijk niet anders kan omdat je vast zit.
- koop ander gemak in waar dat kan. Jullie lijken vermogen te hebben, besteed het aan het gezin. Geen verre reizen (weinig realistisch, ook voor man), maar wel een oppas puber uit de buurt die kinderen eens uit school haalt. Extra schoonmaakster die de bedden verschoont, etc etc.
De situatie greep jouw man nu pas echt naar de keel. Ik hoop echt dat dit de opening biedt om beiden de schouders eronder te willen zetten, dat dit de realiteitszin oproept bij jullie beiden. En dat jullie de lat veel lager leggen.
Ik zou in praktische zin een aantal dingen op korte termijn veranderen.
- koop een droger. Beddengoed, handdoeken en ook heus wat reguliere kleding kan best in de droger
- een vriendin met autistische partner in een burn out heeft een tijd een vast weekmenu gehad. Daar zat een pureersoep tussen, pasta met rode saus, nasi/bami en andere makkelijke gerechten. Klinkt saai, maar de boodschappen werden automatisch bezorgd, weinig nadenk werk en weinig tijd en moeite voor een gezonde maaltijd. (En bij mijn vriendin gaf het voorspelbaarheid voor haar man, geen idee of dat jullie zou helpen)
- robot stofzuiger
- zoek oprecht uit of je het zou redden zonder man, met de bestaande hulpverlening. Als hij hoardersproblemen heeft, mogelijk nog iets anders, en jij automatisch een ondergeschikte rol aanneemt, dan halen jullie ook wel lastige dingen in elkaar naar boven. Het is goed om te weten of je weg kunt als het niet gaat, zodat je beiden ook actief ervoor kunt kiezen om samen verder te gaan ipv dat het kennelijk niet anders kan omdat je vast zit.
- koop ander gemak in waar dat kan. Jullie lijken vermogen te hebben, besteed het aan het gezin. Geen verre reizen (weinig realistisch, ook voor man), maar wel een oppas puber uit de buurt die kinderen eens uit school haalt. Extra schoonmaakster die de bedden verschoont, etc etc.
De situatie greep jouw man nu pas echt naar de keel. Ik hoop echt dat dit de opening biedt om beiden de schouders eronder te willen zetten, dat dit de realiteitszin oproept bij jullie beiden. En dat jullie de lat veel lager leggen.
dinsdag 2 december 2025 om 08:16
Sorry dat dit bot gaat overkomen.
Maar wáarom 3 kinderen als je zelf al zo ziek bent dat je afgekeurd thuis zit?
Snappen mensen niet dat die kinderen zich echt niet vanzelf opvoeden?
Maar goed, dat is mosterd na de maaltijd.
3 kinderen is jullie keuze. En elke keuze heeft voor en nadelen. Vooral als daar ook nog externe factoren, zoals gezondheid, bij komen kijken.
En geloof me, ik heb elke dag pijn. Sta elke dag met pijn op mijn werk. Dus jou pijn moet nog erger zijn anders werd je niet afgekeurd. Lijkt mij zwaar klote.
Ook ik heb mijn toekomstbeeld moeten aanpassen. Helaas, zo gaat dat.
En je kunt nou eenmaal niet alles. Ook niet als je gezond bent.
Gelukkig is er bij jullie professionele hulp betrokken.
Maar wáarom 3 kinderen als je zelf al zo ziek bent dat je afgekeurd thuis zit?
Snappen mensen niet dat die kinderen zich echt niet vanzelf opvoeden?
Maar goed, dat is mosterd na de maaltijd.
3 kinderen is jullie keuze. En elke keuze heeft voor en nadelen. Vooral als daar ook nog externe factoren, zoals gezondheid, bij komen kijken.
En geloof me, ik heb elke dag pijn. Sta elke dag met pijn op mijn werk. Dus jou pijn moet nog erger zijn anders werd je niet afgekeurd. Lijkt mij zwaar klote.
Ook ik heb mijn toekomstbeeld moeten aanpassen. Helaas, zo gaat dat.
En je kunt nou eenmaal niet alles. Ook niet als je gezond bent.
Gelukkig is er bij jullie professionele hulp betrokken.
de wereld wacht om ontdekt te worden
dinsdag 2 december 2025 om 08:48
Dat heeft ze allemaal al he: hulp in de huishouding en BSO, allemaal betaald vanuit de gemeente. En zelfs daarmee lukt het niet.WitteStip schreef: ↑01-12-2025 21:02
- koop ander gemak in waar dat kan. Jullie lijken vermogen te hebben, besteed het aan het gezin. Geen verre reizen (weinig realistisch, ook voor man), maar wel een oppas puber uit de buurt die kinderen eens uit school haalt. Extra schoonmaakster die de bedden verschoont, etc etc.
dinsdag 2 december 2025 om 12:40
Ja, en omdat het met de bestaande hulp niet lukt denk ik dat ze zelf extra hulp moet regelen. Maar dan gewoon op korte termijn zelf regelen, ipv allerlei indicaties aanvragen bij de gemeente waar je dan weer op moet wachten, die allerlei overleg willen etcetc.
De WMO en al die hulpverleners kosten ook veel tijd, regelwerk, afstemming en daardoor spanning. Veel van de voorbeelden die TO noemt waarvan ze wil dat man ze overneemt, zijn ook te regelen met een huishoudelijke hulp die je zelf regelt. Als je vermogen hebt dan kun je het jezelf gewoon makkelijker maken in praktische zin.
woensdag 3 december 2025 om 08:20
Ik heb mijn account even afgestoft om op u te reageren. Tijd geleden zat ik ook in zulke moeilijke omstandigheden. Long covid, gelijk een ongeluk er overheen. En toen ik thuiskwam lag alles, letterlijk, in puin. Mijn man had via zijn kerk een vrouw in huis gehaald " om voor de kinderen en het huishouden te zorgen". Madam had mijn spullen weggegooid, zo uit het raam. Alle kasten volgestopt met overvebleven (afhaal) eten. De bankrekening leeggetrokken. En ervoor gezorgd dat mijn dochter uit huis werd geplaatst.
Toen ik thuis kwam liepen er 12 hulpverleners in huis, veel geblaat weinig wol, die mij de gehele woensdag en de dinsdag en donderdag ook nog 2 uur kosten.
Ik heb ze allemaal eruit gegooid. Natuurlijk gingen zij naar de rechter, want volgens hen kon ik niet voor kinderen en huis zorgen. Maar de gaf mij een jaar de kans om te bewijzen dat ik het wel kon. Ondanks dat ik nog 2 rechtzaken had lopen( tegen degene die mij had aangereden en tegen de vrouw die zoveel heeft gestolen en vernietigd) en opdat moment vrij weinig kon, ben ik gewoon begonnen. Kasten leeghalen, zooi weggooien. Dat was in het begin echt 1 plankje, veel frustratie dat ik niet meer kon, maar ook veel adrenaline als iktoch iets had gedaan. Mijn man was het er niet mee eens? Jammmer joh!
Toen het huis weer leefbaar was zijn we allemaal door de diagnostische molen gehaald (van het geld van de schikking van het ongeluk..slechte zin sorry) Dat was erg verhelderend. De kinderen krijgen goede therapie nu. En ik weet nu dat mijn man niet maf is en lui maar een bepaalde diagnose heeft. Dat maakt het makkelijker om hem aan te spreken zonder frustratie. Mijn huis is nu weer bewoonbaar. Ik moet nog gaten dichten en daarna schilderen en behangen. Dat komt ook nog. Stapje voor stapje.
Maar goed lang verhaal, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is tijd is je kostbaarste bezit. Besteed het niet aan hulpverlening die niets oplevert. Wacht niet tot je een grote klus aan kan. Doe gewoon wat je kan. 1 plankje is beter dan geen plankje. En je man heeft soms gewoon niets te zeggen.
Jouw 1e prio zijn je kinderen. Die hebben een kamer nodig. Dan maar ruzie in de tent.
Toen ik thuis kwam liepen er 12 hulpverleners in huis, veel geblaat weinig wol, die mij de gehele woensdag en de dinsdag en donderdag ook nog 2 uur kosten.
Ik heb ze allemaal eruit gegooid. Natuurlijk gingen zij naar de rechter, want volgens hen kon ik niet voor kinderen en huis zorgen. Maar de gaf mij een jaar de kans om te bewijzen dat ik het wel kon. Ondanks dat ik nog 2 rechtzaken had lopen( tegen degene die mij had aangereden en tegen de vrouw die zoveel heeft gestolen en vernietigd) en opdat moment vrij weinig kon, ben ik gewoon begonnen. Kasten leeghalen, zooi weggooien. Dat was in het begin echt 1 plankje, veel frustratie dat ik niet meer kon, maar ook veel adrenaline als iktoch iets had gedaan. Mijn man was het er niet mee eens? Jammmer joh!
Toen het huis weer leefbaar was zijn we allemaal door de diagnostische molen gehaald (van het geld van de schikking van het ongeluk..slechte zin sorry) Dat was erg verhelderend. De kinderen krijgen goede therapie nu. En ik weet nu dat mijn man niet maf is en lui maar een bepaalde diagnose heeft. Dat maakt het makkelijker om hem aan te spreken zonder frustratie. Mijn huis is nu weer bewoonbaar. Ik moet nog gaten dichten en daarna schilderen en behangen. Dat komt ook nog. Stapje voor stapje.
Maar goed lang verhaal, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is tijd is je kostbaarste bezit. Besteed het niet aan hulpverlening die niets oplevert. Wacht niet tot je een grote klus aan kan. Doe gewoon wat je kan. 1 plankje is beter dan geen plankje. En je man heeft soms gewoon niets te zeggen.
Jouw 1e prio zijn je kinderen. Die hebben een kamer nodig. Dan maar ruzie in de tent.
woensdag 3 december 2025 om 09:33
Tantesaartje schreef: ↑03-12-2025 08:20Ik heb mijn account even afgestoft om op u te reageren. Tijd geleden zat ik ook in zulke moeilijke omstandigheden. Long covid, gelijk een ongeluk er overheen. En toen ik thuiskwam lag alles, letterlijk, in puin. Mijn man had via zijn kerk een vrouw in huis gehaald " om voor de kinderen en het huishouden te zorgen". Madam had mijn spullen weggegooid, zo uit het raam. Alle kasten volgestopt met overvebleven (afhaal) eten. De bankrekening leeggetrokken. En ervoor gezorgd dat mijn dochter uit huis werd geplaatst.
Toen ik thuis kwam liepen er 12 hulpverleners in huis, veel geblaat weinig wol, die mij de gehele woensdag en de dinsdag en donderdag ook nog 2 uur kosten.
Ik heb ze allemaal eruit gegooid. Natuurlijk gingen zij naar de rechter, want volgens hen kon ik niet voor kinderen en huis zorgen. Maar de gaf mij een jaar de kans om te bewijzen dat ik het wel kon. Ondanks dat ik nog 2 rechtzaken had lopen( tegen degene die mij had aangereden en tegen de vrouw die zoveel heeft gestolen en vernietigd) en opdat moment vrij weinig kon, ben ik gewoon begonnen. Kasten leeghalen, zooi weggooien. Dat was in het begin echt 1 plankje, veel frustratie dat ik niet meer kon, maar ook veel adrenaline als iktoch iets had gedaan. Mijn man was het er niet mee eens? Jammmer joh!
Toen het huis weer leefbaar was zijn we allemaal door de diagnostische molen gehaald (van het geld van de schikking van het ongeluk..slechte zin sorry) Dat was erg verhelderend. De kinderen krijgen goede therapie nu. En ik weet nu dat mijn man niet maf is en lui maar een bepaalde diagnose heeft. Dat maakt het makkelijker om hem aan te spreken zonder frustratie. Mijn huis is nu weer bewoonbaar. Ik moet nog gaten dichten en daarna schilderen en behangen. Dat komt ook nog. Stapje voor stapje.
Maar goed lang verhaal, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is tijd is je kostbaarste bezit. Besteed het niet aan hulpverlening die niets oplevert. Wacht niet tot je een grote klus aan kan. Doe gewoon wat je kan. 1 plankje is beter dan geen plankje. En je man heeft soms gewoon niets te zeggen.
Jouw 1e prio zijn je kinderen. Die hebben een kamer nodig. Dan maar ruzie in de tent.
Wauw. Wat een verhaal zeg. Wat moet dat een shock voor je geweest zijn, dat je na weken (maanden?) uit ziekenhuis of revalidatie thuis komt en werkelijk alles in puin ligt daar. Heb je voor jezelf steun gehad uit je omgeving? Want jeetje, fysiek stond je op -1, maar mentaal moet het er ook enorm inhakken. Heel krachtig dat je stap voor stap alles weer op orde hebt gekregen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
