Werken aan sociale vaardigheden

Goedenmiddag Viva'ers!
Er zit me al een tijdje iets dwars en ik dacht, nu maak ik een account aan en plaats ik zelf een topic. Ik kende dit forum namelijk al wel en las wel regelmatig actief mee.

Ik ben een vrouw van 21 (goh, wat klinkt dat ineens oud) en ik studeer sinds een jaar hbo Social Work. En voordat mensen gaan discussiëren over of dit wel of geen studeren is (gezien het geen uni is).. zeg ik dat ik dit wél studeren vind. Maar goed. Ik hou van mijn studie. Voer alle opdrachten met liefde uit en ik kan niet wachten om in de praktijk aan de slag te kunnen gaan. Ik zit pas in het eerste jaar, ga volgend jaar naar het tweede jaar en dan gaan we ook eindelijk stage lopen! Ik heb een stageplek gevonden waarvan ik ook echt denk dat dit mijn plek is, dus dat komt vast wel goed. Qua moeilijkheidsgraad en tentamenstof vind ik alles ook goed te doen. Ik doe wel moeite voor school, maar doe daarnaast ook nog zat andere leuke dingen. Doordat het ook goed gaat hoop ik ook al dit jaar mijn P te halen, maar dat terzijde...

Nu dus 'het probleem'.. Bij een opleiding als social work kom je jezelf erg goed tegen. Nu is het zo dat hoe mooi alles er ook van de buitenkant uitziet, ik niet helemaal volgens de 'norm' functioneer. Ik heb namelijk een vorm van autisme.. En nu hoor ik sommigen al denken: Hoe kun je dan social work doen? Dan kun je toch geen contact maken? Dan heb je toch geen empathie? Please, hou deze opmerkingen voor jullie, want deze zijn niet bij mij van toepassing. Op school weten ze van mijn autisme af, vinden ze mijn zelfkennis en reflectieve vaardigheden ontzettend goed, en zijn ze er juist van overtuigd dat mijn kennis en ervaringen goed van pas zullen komen in de praktijk. Ik heb onwijs veel doorzettingsvermogen en ga altijd door totdat iets mij ook daadwerkelijk lukt. Hierdoor heb ik alle gesprekvaardigheidsopdrachten gelukkig ook allemaal gehaald, terwijl ik me wel besef dat dit me net iets meer moeite kost dan een gemiddeld persoon. Sociale vaardigheden gaan bij mij nooit vanzelf. Tenzij ik mensen echt goed ken en volledig mezelf kan zijn. Wanneer ik echt mezelf kan en mag zijn, voelt het ook niet zo erg als ik een keer 'door de mand' val met mijn niet-altijd-even-praktische-vaardigheden. Maar over het algemeen heb ik flink wat trucjes geleerd waardoor mijn autisme oprecht niet meer opvalt voor de buitenwereld. Het is meer dat het voor mezelf vermoeiend is, want ik wil hier ook gewoon goed in zijn/worden. Maar doordat het niet van nature gaat kost dit gewoon energie. Helemaal op dagen dat ik al moe ben kom ik moeilijker uit mijn woorden.. Ik ben voortdurend bezig met hoe ik iets overbreng bij mensen.. En of ik wel het juiste zeg/heb gezegd etc etc. Ook kan ik vaak erg lamg blijven hangen in situaties waarvan ik vond dat ik anders had moeten reageren...

Bij mijn familie en mijn huidige vrienden is dit niet erg. Maar het punt is dat iedereen ouder wordt. Iedereen gaat een eigen kant op. Bepaalde vriendschappen blijven wel bestaan, maar veel vriendschappen verwateren ook. En het klinkt stom, maar hierdoor kan ik me soms wel wat eenzaam gaan voelen. Nu zijn er zat stappen die ik kan zetten om met meer mensen in contact te komen. En hoewel ik dit wel probeer, vind ik het moeilijk om een gesprek met nieuwe mensen echt goed gaande te houden. Ik voel me vaak bij voorbaat al 'stom' en heb vaak al gelijk de indruk dat mensen me toch niet mogen of zelfs 'raar' vinden... Dit terwijl ik er niet echt raar uit zie en de meeste mensen in mijn omgeving ook regelmatig zeggen: 'ik vergeet vaak gewoon dat jij autisme hebt'.. Voor mij een groot compliment gezien mijn vroegere obstakels... Maar ook wel weer schijn bedriegt, want het gaat niet weg. Maar hoe kan ik hier beter meer leren omgaan? Zit het dan inderdaad in mijn sociale vaardigheden? Of zit het in mijn zelfbeeld waar ik nog wat aan kan bijspijkeren? Of een combi van? Ik mis steeds meer een bepaalde band en verbinding met mensen, dus ik moet hier wel iets mee... Maar hoe en op welke manier, dat weet ik niet zo goed...

Alle tips zijn welkom en ik sta zeker open voor (positief) feedback.

Bounty92 schreef: ↑

12-06-2020 19:41

Hoi LiefdeVoorAfrika,

Wat jammer dat je denkt dat je jezelf met je vorm van autisme moet verbloemen! Je doet een opleiding Social Work en het klopt dat je jezelf heel erg leert kennen. Ik heb deze opleiding namelijk ook gedaan.

Maar, ik ben ondertussen wel van mening dat je echt wel dingen kunt leren tijdens je opleiding maar ervaringsdeskundige zijn zegt zoveel meer. Juist omdat je bepaalde situaties en bijbehorende gevoelens goed kunt begrijpen, omdat jij ze zelf ook hebt ervaren (of misschien nog wel ervaart).

Ik denk dat je volgend jaar tijdens je stage goed kunt ontdekken waar je kwaliteiten liggen en wat jou drijft om social worker te worden. Wees niet te streng voor jezelf, maar zie jouw eigen ervaringen juist als iets wat jou als social worker sterker kan maken.

Wat een ontzettende lieve motiverende woorden. Dank je wel!!

Het-groepje schreef: ↑

12-06-2020 20:11

Het is goed om aan zelfreflectie te doen maar je hoeft jezelf natuurlijk niet helemaal om te turnen.
Ik denk dat je een balans moet zien te vinden tussen wat je wil leren en jezelf accepteren.
Niekand is perfect. Ik heb in een zeer intensieve zorgbaan samengewerkt met twee collega's die zo autistisch als een deur waren zeg maar.
Cliënten vonden het heel prettig, deze mensen waren super in hun werk en waren erg betrouwbaar en konden goed hoofd-en bijzaken analyseren.
Ik vind dat je nu teveel klinkt alsof je denkt dat je heel bizar overkomt als je jezelf bent en een soort act moet opvoeren. Dat lijkt me niet goed en een enkeltje burnout.
Plus dat in de hulpverlening juist authenticiteit heel belangrijk is.
Ik denk dat je je kwaliteiten niet ziet en teveel focust op wat je moet veranderen van jezelf.
En ja, een hbo studie is een studie

Dankjewel voor je bericht!
Het voelt ook wel alsof ik een act moet opvoeren.. althans.. Ik probeer het te vermijden, maar dan zijn er plekken waar ik helaas niet gewaardeerd ben om zoals ik ben. Ik zit nu namelijk in een klas.. En ik heb me echt nog nooit zo onwelkom ergens gevoeld. Ik ben nooit gepest, nooit echt buitengesloten.. Maar mijn huidige klasgenoten lijken niks van mij te vinden. Onderling gaan ze allemaal heel leuk met elkaar om, maar ik pas er steeds niet tussen. Ik heb me dit kaar veel afgevraagd hoe dat nou precies komt, want zoiets maakt je wel gewoon onzeker... Nu is mijn conclusie dar ik eigenlijk gewoon totaal niet bij ze pas. Mijn mentaliteit lijkt gewoon net wat anders. Ik krijg wel van mijn klasgenoten te horen 'dat ik echt mezelf ben'.. maar dan denk ik. Als ik mezelf ben, wat zijn jullie dan?

En om een beetje aansluiting bij ze te vinden moet ik mezelf ontzettend aanpassen.. En ja, dat kost dan inderdaad energie. Maar goed. Tis niet een verplichting dat ik met ze om moet gaan, maar jammer is het wel.

Strawberrylime schreef: ↑

12-06-2020 20:18

Hoi, ik ben ook vorig jaar gestart met een sociale studie, maar helaas gestopt omdat het gewoon niet goed lukte door problemen op sociaal gebied. Ik snap dus heel goed wat je bedoelt en herken het ook. Ik heb verder dus ook geen tips, maar wil wel even zeggen dat ik het echt knap vind dat het jou zo goed lukt! Dus ik denk dat je vooral gewoon zo door moet gaan en inderdaad misschien meer kunt werken aan je zelfbeeld en het accepteren dat je misschien soms net wat anders bent dan "de norm"

Dankjewel! Wat jammer dat het jou niet is gelukt ...
Mag ik vragen wat je nu doet?

Fluithaas schreef: ↑

12-06-2020 20:21

In je post staan een hoop aannames over wat anderen zouden kunnen denken en zeggen. Als je dat in het dagelijks leven ook doet, kan het wellicht het leven makkelijker maken om dat eens los te laten.

Hier heb je zeker een punt. Maar dat soort dingen loslaten vind ik ook onwijs moeilijk! Ik heb in het verleden een periode enorm last gehad van (sociale)angsten. En dit gaat nu echt onwijs goed en is al een heel stuk minder geworden. Gelukkig ook maar! Maar vergt zeker nog wel wat oefenwerk. Ik zal eens kijken naar manieren hoe ik hier aan zal kunnen werken. Bedankt!

MrsLady schreef: ↑

12-06-2020 23:19

Dat laatste is nu eigenlijk iets wat juist heel mooi is om zelf eens met een psycholoog uit te zoeken. Ligt het aan je vaardigheden, ligt het aan je zelfvertrouwen, is het een combinatie of kom je wellicht gewoon niet de juiste mensen tegen? Rond jouw leeftijd zat ik op hetzelfde punt ongeveer als jij nu zit en bij mij bleek dat ik gewoon de juiste mensen niet was tegen gekomen. Want daarmee ging het opbouwen van vriendschappen ineens vanzelf. En ja.... daar zal vast ook in mee hebben gespeeld dat ik ook weer wat ouder was en zelf alweer wat meer had geleerd, maar ook de mensen die ik tegen kwam werden natuurlijk ouder (en daarmee volwassener).

Ja ik denk ook ergens wel dat het vooral is dat ik de juiste mensen momenteel niet echt tegenkom.. Contact maken met mensen is me om eerlijk te zijn nog nooit zo moeizaam afgegaan als dit afgelopen jaar.

Bij een psycholoog ben ik geweest.. 4 maanden wachttijd.. Niet veel verder gekomen. Was een prutser.. Nieuwe psycholoog.. weer geen effect. Die behandelingen sloegen niet aan omdat ze geen rekening hielden met de onderliggende oorzaak (in mijn geval autisme) en het is wel belangrijk dat dit meegenomen wordt in een behandeling (is mijn conclusie).. Mijn psychologen wilden kijken naar mij als individu. En dit snap ik en vind ik ook wel goed... Maar je kunt niet elke behandeling op precies dezelfde manier bij iedereen aanbieden... Dus wbt therapie liep ik helaas vast. Omdat het nu ook eigrnlijk verder best goed gaat heb ik ook niet verder gezocht.

LaverneB schreef: ↑

13-06-2020 12:18

Je zegt ook dat bepaalde vriendschappen verwateren. Misschien kun je dat nog eens onder de loep nemen. Hoe komt dat zo? Heb je nog wel raakvlakken? Je deelt een bepaalde geschiedenis met een vriend(in). Daardoor is het goed om vriendschappen te koesteren en daar in te investeren. Dat is vast iets waar jij je nog verder in kan ontwikkelen en waar jij je meer bewust van kan worden, omdat het niet vanzelf gaat.
Als ik zelf kijk naar welke vriendschappen er zijn verwaterd en welke zijn gebleven dan zijn de personen gebleven bij wie ik me helemaal mezelf voel, ook al verschillen onze levens en bij wie ik nooit het gevoel had dat het contact moeizaam ging om wat voor reden dan ook. En het vraagt van allebei de behoefte aan die vriendschap. Als jij zelf niet aangeeft dat je het contact wilt, dan weet de ander dat ook niet en dat zou jammer kunnen zijn als er wel een goede klik is.

Vriendschappen verwateren vooral omdat iedereen een eigen kant op is gegaan. Paar vriendinnen hebben nu bijvoorbeeld een relatie. Wil ik iets met ze plannen, kunnen ze de aankomende weken en soms maanden niet. Of ze zeggen tijdens het plannen dat ze niks vast willen leggen. Hierin heb ik dus wel meerdere pogingen gedaan, maar dan kwam het eigenlijk alleen vanuit mijn kant. De laatste keer dat ik een paar vriendinnen zag (we waren ooit een vriendinnengroep) was een halfjaar geleden, nadat we elkaar ook al ruim een halfjaar niet gezien hadden. En heel eerlijk, ik voelde me echt best wel ongemakkelijk. Niemand wist meer van elkaar wat iemand nou daadwerkelijk deed, alles ging alleen maar over het hebben van een relatie en de volgende keer leek het één van mijn vriendinnen leuk om een keer af te spreken met elkaar waarbij iedereen haar vriend ook mee zou nemen.. uhh oké. Mogen ze van mij doen, maar ik zit er dan in feiten maar bij. Dus van mij hoeft dat niet. Bij hen merk ik heel duidelijk dat we uit elkaar gegroeid zijn. En heel eerlijk, daar heb ik nu ook wel vrede mee, hoewel ik het natuurlijk wel jammer vind. We kennen elkaar in principe 5 jaar en hebben wel het een en ander meegemaakt, maar zo gaan die dingen blijkbaar helaas. Ik weet ook niet hoe en of ik dit anders had aan kunnen pakken. Vriendschap is nooit 'opgeheven' voor zover dat bestaat en we hebben nog altijd een groepsapp samen. Maar er wordt nooit meer wat in gezegd.

LaverneB schreef: ↑

13-06-2020 12:06

Waarschijnlijk werkt voor jou 1 op 1 contact beter dan met meerdere mensen tegelijk of in een groep.
Dan zijn contacten bij je opleiding lastiger daardoor.
Als je kunt accepteren dat jij aanwezig bent in een groep zonder je echt verbonden te voelen of iets bij te dragen, en dat dat ook goed is, heb je er misschien minder last van.
Misschien ben jij wel heel goed in luisteren.

Daar heb je wel echt een punt. 1 op 1 functioneer ik echt beter dan in groepen. Maar soms zou ik stiekem willen dat ik meer een groepsmens was geweest...

Bounty92 schreef: ↑

12-06-2020 23:58

Dit maakt jou dus de ervaringsdeskundige. Je hebt zelf ervaren wat niet werkt dus in jouw stage/ werk ga jij ook niet iets doen bij een "client" omdat een boek zegt dat het zo moet. En dat maakt je écht écht écht krachtiger als (jong)professional omdat je dat zelf ook zo ervaren hebt.

Wat betreft jouw klasgenoten en geen aansluiting vinden; ook zij leren over zichzelf wat voor hun ook confronterend kan zijn. Ieder persoon is op zoek naar wie hij/zij is en de één maakt nou eenmaal makkelijker contact dan de ander. Daar kun je heel lang tegenaan blijven schoppen of jezelf een schop onder de kont om geven, maar dat helpt jou niet verder. En je maakt het jezelf ook alleen maar onnodig moeilijker.

Kan je (om toch wat praktische tips te kunnen geven) vertellen wat jou wel lukt met sociale vaardigheden? Wat doe je nu wat lukt en waar je je oké bij voelt?

Dank je wel! Ik denk ook zeker dat mijn ervaringen heel waardevol kunnem zijn. Ook omdat ik er wel heel erg open over ben.

Ik weet van mezelf dat ik 1 op 1 best wel sterk met mensen kan zijn. Ik vind niks gek, ik vind niks raar en omdat ik ontzettend betrouwbaar ben (ik zal nooit, maar dan ook nooit dingen doorvertellen) hoor ik van mensen in mijn omgeving wel regelmatig dat ze mij een fijn gesprekspartner vinden.

Echter duurt het vaak wel even voordat 'onbekende' mensen doorhebben wat voor een persoon ik daadwerkelijk ben. Ik kom soms ietwat onverschillig over. Dit heb ik vooral in het begin, of op momenten waar ik me totaal niet op mijn gemak voel. Ik ben ook niet een typische vrouw/meid die heel erg knuffelig en troostend is (met woorden). Wanneer iemand echt emotioneel is en ik die persoon niet goed ken of niks mee heb blokkeer ik vaak. Meiden uit mijn klas zitten dan al snel op elkaar om elkaar te troosten. Ik sta er dan vaak bij en kijk er naar. Niet dat het me dan niks doet, maar simpelweg omdat ik dan niks uit mijn handen krijg. Dit komt ook omdat ik geen connectie met ze voel. Ik hou dan afstand en dit hebben mijn klasgenoten dan wel door. Gevolg, zij houden ook afstand van mij.

Ik zou soms best wel willen (weten/leren) hoe ik minder afstand kan creëren tussen mijzelf en (nieuwe) mensen. Ik doe het namelijk niet met opzet, maar het gaat vaak vanzelf. En doordat mensen mij dus vaak eerst als afstandelijk zien, schikt dat af. Veel mensen doen niet de moeite om je verder te leren kennen, dus dan blijf ik ook afstandelijk. Ik weet niet zo goed of ik het duidelijk genoeg heb uitgelegd. Best lastig zo via alleen tekst haha.

Bounty92 schreef: ↑

13-06-2020 14:41

Bij het dikgedrukte spreek je jezelf tegen met wat je later zegt. Je krijgt goede feedback over een fijne gesprekspartner zijn en open te zijn over jouw ervaringen. Dat zijn ook sociale vaardigheden. Misschien moet je die feedback zelf iets meer gaan geloven, want dat wordt niet zomaar gezegd
Bij nieuwe mensen is het gewoon lastiger. Je hebt een klik en eventueel iets gemeenschappelijks om over te praten of je hebt het niet. 1 op 1 blijven proberen met (nieuwe) mensen te praten, voelt het ongemakkelijk dan kun je eens proberen te achterhalen wat het voor jou ongemakkelijk maakt. Is dat het bij een ander gesprek ook? Het ligt ook echt aan de persoon die je tegenover je hebt hè, het blijft een wisselwerking.

Daar heb je inderdaad misschien wel gelijk in.. Misschien moet ik inderdaad iets meer in mezelf leren geloven.. Makkelijker gezegd dan gedaan wel. Maar het valt te proberen.. denk ik