Relaties
alle pijlers
zeur ik nu?
zondag 9 september 2007 om 07:22
Hallo allemaal,
Ik lees vaak mee maar schrijf eigenlijk niet zo vaak. Toch wilde ik even iets in de groep gooien
Ik vraag me af of ik nu ga zeuren tegen mijn nieuwe liefde of dat het reeel is om te vragen.
Vijf maanden geleden heb ik een leuke man ontmoet maar .................. speelt hier mijn zesde zintuig op of ben ik gewoon te wantrouwend?
Na vijf maanden heb ik naar mijn gevoel nog steeds niet helemaal het idee dat hij er voor 100% voor gaat. In woorden wel maar ik krijg het idee om elkaar te ontmoeten vaak van mij afhangt. Ook heb ik na vijf maanden nog niemand van zijn vriendenkring of familie gezien. Andersom geldt hetzelfde maar mijn gevoel zegt de hele tijd.............eerst maar eens kijken wat voor een iniatief er van zijn kant af komt om mij verder in zijn leven te betrekken voordat ik hem voorstel aan mijn familie en vrienden. Als we samen zijn is het erg leuk maar het is dan toch niet meer dan reeel dat wanneer het serieus is hij mij dan ook meer in zijn leven betrekt en familie of vrienden vertelt dat er iemand in zijn leven is komen wandelen? Voor mijn gevoel (let wel; eigenlijk is er geen daad die hierop wijst) is er iets wat hem op de achtergrond tegen houdt. Misschien is hij not that into me of speelt er nog iemand anders op de achtergrond mee. Ik heb geen indee. Misschien is het ook wel mijn eigen onzekerheid?
Zeur ik tegen hem als ik vraag wat hij nou daadwerkelijk van mij vindt en hoe hij naar de nabije toekomst kijkt naar wat mij betreft in leven? Of zijn dit soort twijfels normaal in in een nieuwe relatie?
In mijn vorige relaties zijn dit soort onzekerheden nooit aan de orde geweest en wist ik prima wat ik aan de ander had. Dat deze twijfel nu speelt..........zegt dat iets over hetgeen we samen hebben of wat ik denk met hem te hebben?
Graag jullie mening.
Groetjes,
Princess
Ik lees vaak mee maar schrijf eigenlijk niet zo vaak. Toch wilde ik even iets in de groep gooien
Ik vraag me af of ik nu ga zeuren tegen mijn nieuwe liefde of dat het reeel is om te vragen.
Vijf maanden geleden heb ik een leuke man ontmoet maar .................. speelt hier mijn zesde zintuig op of ben ik gewoon te wantrouwend?
Na vijf maanden heb ik naar mijn gevoel nog steeds niet helemaal het idee dat hij er voor 100% voor gaat. In woorden wel maar ik krijg het idee om elkaar te ontmoeten vaak van mij afhangt. Ook heb ik na vijf maanden nog niemand van zijn vriendenkring of familie gezien. Andersom geldt hetzelfde maar mijn gevoel zegt de hele tijd.............eerst maar eens kijken wat voor een iniatief er van zijn kant af komt om mij verder in zijn leven te betrekken voordat ik hem voorstel aan mijn familie en vrienden. Als we samen zijn is het erg leuk maar het is dan toch niet meer dan reeel dat wanneer het serieus is hij mij dan ook meer in zijn leven betrekt en familie of vrienden vertelt dat er iemand in zijn leven is komen wandelen? Voor mijn gevoel (let wel; eigenlijk is er geen daad die hierop wijst) is er iets wat hem op de achtergrond tegen houdt. Misschien is hij not that into me of speelt er nog iemand anders op de achtergrond mee. Ik heb geen indee. Misschien is het ook wel mijn eigen onzekerheid?
Zeur ik tegen hem als ik vraag wat hij nou daadwerkelijk van mij vindt en hoe hij naar de nabije toekomst kijkt naar wat mij betreft in leven? Of zijn dit soort twijfels normaal in in een nieuwe relatie?
In mijn vorige relaties zijn dit soort onzekerheden nooit aan de orde geweest en wist ik prima wat ik aan de ander had. Dat deze twijfel nu speelt..........zegt dat iets over hetgeen we samen hebben of wat ik denk met hem te hebben?
Graag jullie mening.
Groetjes,
Princess
zondag 16 september 2007 om 20:04
Ik heb alle informatie bijelkaar op een hoop gegooid en ben nogmaals een gesprek aangegaan.
Alle kleine stukjes bij elkaar kloppen niet.
Het is dus einde verhaal geworden.
Ik ben er van overtuigd dat als je een langdurig relatie opbouwt vanzelf gaat integreren in elkaars leven. Geforceerd elkaar buiten je leven houden is heel moeilijk en levert alleen maar stress op.
Alle kleine stukjes bij elkaar kloppen niet.
Het is dus einde verhaal geworden.
Ik ben er van overtuigd dat als je een langdurig relatie opbouwt vanzelf gaat integreren in elkaars leven. Geforceerd elkaar buiten je leven houden is heel moeilijk en levert alleen maar stress op.
maandag 17 september 2007 om 08:33
Ja het is zeker een kunst om dat te blijven realiseren. Je hoeft echt niet iedere zondag op de koffie bij schoonpapa en schoonmama maar zodra je in de stad loopt tref je toch bepaalde mensen. Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je jezelf als nieuwe partner naar de papa van mijn kind voorstelt. Ik kreeg het idee dat ik het leven teveel om hem heen moest gaan bouwen en dat schiet niet op.
Bovendien heb ik een aantal dingen moeten constateren waarbij bij mij alle alarmbellen van wantrouwen zijn afgegaan. Terecht of onterecht? ik weet het niet maar een combinatie van een dergelijke instelling en iemand betrappen op een leugen over een futiliteit............nee dat gaat niet werken.
Dus nu nog de worsteling tussen gevoel en verstand zien te winnen. Gevoel zegt.........ren naar hem terug en verstand zegt...........ren heel hard weg.
Ik wil graag naar mijn verstand luisteren maar het gevoel is zo sterk pffff had ik maar iets meer wilskracht!
Bovendien heb ik een aantal dingen moeten constateren waarbij bij mij alle alarmbellen van wantrouwen zijn afgegaan. Terecht of onterecht? ik weet het niet maar een combinatie van een dergelijke instelling en iemand betrappen op een leugen over een futiliteit............nee dat gaat niet werken.
Dus nu nog de worsteling tussen gevoel en verstand zien te winnen. Gevoel zegt.........ren naar hem terug en verstand zegt...........ren heel hard weg.
Ik wil graag naar mijn verstand luisteren maar het gevoel is zo sterk pffff had ik maar iets meer wilskracht!
