Zo boos op m'n schoonmoeder

Ik ben niet dol op m'n schoonmoeder. Dat komt onder andere doordat ze weinig empathisch is en bemoeizuchtig. Bovendien is ze van het logeren en komt ze zo'n 4-6x per jaar 3-4 dagen aaneengesloten logeren. Ze is ook 84 en woont 175km bij ons vandaan. Bij haar logeren we nooit meer sinds onze zoon meervoudig gehandicapt is. Ik haat echt die logeerpartijtjes om allerlei redenen maar zoals het nu is is een compromis tussen mij en man. Man is nogal verzorgend en beschermend tov zijn moeder. Dat begrijp ik uiteraard wel. Ze is oud.

Al vanaf dat onze meervoudig gehandicapte zoon klein is is hij kwetsbaar. RS virus en vergelijkbaar kan tot ziekenhuisopname leiden. Vorig jaar nog 2 weken ziekenhuis vanwege zo'n soort verkoudheidsvirus en dit jaar ook een paar dagen vanwege de griep ondanks griepvaccinatie.

Met schoonmoeder heb ik al vanaf dat zoon klein is gedoe over langskomen en knuffelen als ze iets onder de leden heeft. En dat ze de neus van onze zoon afveegt met haar eigen vieze zakdoek enzo. Dat ze langskomt, zegt dat ze die nacht zo beroerd is geweest en dat ik haar vraag om dan afstand te houden tot zoon en dat ze vervolgens als ik me omdraai hem toch kust op z'n mond. Als ik haar daarop aanspreek zegt ze dat ze het begrijpt en niet meer zal doen en vervolgens doet ze het gewoon alsnog weer. Of ze liegt er gewoon over.

Gisteren kwam ze langs en was ze vreselijk aan het hoesten. Ze had bij aankomst zoon en ons al uitgebreid gezoend en geknuffeld. Dat ze zo aan het hoesten was viel me pas even later op. Ze was met m'n zwager meegereden dus ik kon haar moeilijk naar huis sturen. Wel gevraagd om zoon niet meer te knuffelen en te kussen. Wat ze vervolgens wel deed.
Toen ze gisteravond thuiskwam had ze koorts en heeft ze een coronatest gedaan en was ze positief. Volgens haar had ze vrijdag ook een test gedaan en was die negatief. Dus daarom vond ze het verantwoord om te komen.

Ik ben nu echt klaar met haar. Heb haar ook gezegd dat ze niet meer welkom is met klachten. Man is ook boos maar maakt zich ook zorgen om haar uiteraard. Ik weet gewoon dat hij dit over een paar weken alweer vergeten is maar ik niet.

Het is extra zuur omdat we 2,5 week geleden onze vakantie hebben moeten afbreken omdat mijn man z'n bovenarm gebroken heeft. Sindsdien sta ik er alleen voor. Alle zorg en alle huishoudelijke taken komen nu op mijn bordje en ik zit al sinds die tijd in het rood en dat weet ze. Dus ik snap gewoon niet dat ze ons nu in deze positie brengt en ik weet niet of ik het wil en kan vergeten.

Man heeft in maart corona gehad maar zoon en ik (hoogstwaarschijnlijk) nog niet. Woensdag begint onze nieuwe buitenlandse zorgverlener die ingewerkt moet worden en waarmee ik ook naar de gemeente moet om haar immigratie te regelen. Waardeloze timing dus.

Hoe ga ik hier in godsnaam weer overheen stappen? Geen idee wat ik met dit topic wil maar even m'n frustratie van me afschrijven denk ik.