Relaties
alle pijlers
Zo jong al bindingsangst?
vrijdag 13 juli 2007 om 10:16
Hallo iedereen!
N.a.v. wat ervaringen zit ik met een enorme vragenkwestie waar ik maar geen antwoord op weet te verzinnen, betreft de liefde.
Ik ben nu 18 (bijna 19) en voel me bijna een hitkrant meisje van 14 dit te willen voorleggen en mijn vragen die hieruit voorkomen, maar ik ben het zat, ik wil jullie mening.
Op mijn 13e kreeg ik mijn eerste vriendje, we waren te jong/ verlegen om elkaar te zoenen, toen hij het na 2 maandjes met me uitmaakte (niet hierom overigens) was ik er kapot van. Ik heb er zeker nog een half jaar over gedaan om hem te vergeten. Dit is ten eerste al een zeer nare eigenschap van me, ik 'rouw' erg lang om iets. En zeker voor een 13jarige vind ik het vreemd.
Op mijn 15e kreeg ik een vriendje waarvan ik vertelde dat hij niets van me moest verwachten. Ik wilde hem eerste leren kennen en hij stemde daarmee in. De eerstvolgende avond vond meneer het toch nodig me op m'n bek te pakken. Ik was geschokt en probeerde hem zo snel mogelijk m'n huis uit te werken. Ik heb direct het contact verbroken en hem genegeerd. Ik kende hem uit de supermarkt waar ik wekelijks met m'n moeder kwam en daar ben ik een half jaar niet geweest uit angst hem onder ogen te moeten komen. Hij probeerde via mijn vriendinnen contact te krijgen, maar ik hoefde het niet meer.
Ik was 16 inmiddels toen ik slaagde voor m'n havo diploma. Ik was één avond zó lam dat ik een gast die ik net kende had gezoend, en ik had gelijk spijt. Ik voelde me zó enorm vies.
Mijn mening over de liefde werd negatief. Jongens, wat moet je er mee, ik begon er niet meer aan. Dit nam rond deze periode nog een beetje een grappige houding aan.
Toen ik bijna 17 was leerde ik een jongen kennen. We hadden het vreemd genoeg al heel snel over allerlei dingen die je normaliter alleen zou bespreken met je vriendje - fantasiën en zo. Ook al was dat ook met grappige intensies, verder niets. Ik ben opgegroeid met de normen en waarden dat je alleen zoent e.d. met degene waar je van houdt - met je vriendje. Niet met jan en alleman.
Zo hadden we het ook daarover en hij vond me streng voor mezelf. Jammer, deze meneer (die ik inmiddels heel erg leuk leek te vinden vreemd genoeg) was wel van het sletten. Maargoed, je hoopt dat je hem kunt bekeren.
Toen hij me op een avond vroeg langs te komen en ik dat deed probeerde hij van alles met me. Ik was verliefd dus vond het allemaal prima.
Achteraf een stomme fout, want ook ik was één van z'n scharrels, ook al had hij wel meer gehoopt op een vaste scharrel. Maar geen poespas.
Ik heb een dík jaar nog problemen met em gehad. Echt heel ziek. Ik was 16, bijna 17. Het enige waaraan ik dit kan wijten is dat ik niet eens hem als persoon zo geweldig vond, maar de aandacht, omdat ik op dat moment lijdde aan een eetstoornis.
Maar nog steeds kan ik enorm verdrietig worden of naar hem verlangen. Wat hij me toen heeft gegeven enzo, ondanks dat hij daarna echt loads of klotedingen geflikt heeft (je zou je echt afvragen hoe ik nog met em om zou kunnen gaan), en ik snap neit hoe dat komt.
Ik heb na hem nog met één jongen gezoend, dat ging ook helemaal fout. Ik begon hem leuk te vinden, en op het moment dat hij me terugzoende voelde ik me weer vies en werd ik helemaal gek. Direct weer contact verbroken. En toen zat meneer de slet weer in m'n hoofd.
En laatst leek ik weer een jongen leuk te vinden, maar het moment dát het misschien wederzijds word, word ik gek en werkt het niet meer.
Ik heb een tijd gedacht dat het misschien gewoon m'n geaardheid is. Ik heb echt momenten dat ik er niet aan moet denken ontmaagd te worden door een jongen. Maar bij de gedachte dat ik het met een meisje zou doen word ik onpasselijk, dus bi/ lesbisch ben ik ook niet. Sowieso trekken jongens me dus wel aan, maar het gaat mis op het moment dat het wederzijds is, of wanneer er actie tussen ons begint te komen.
Ik ben inmiddels genezen van m'n eetstoornis, waardoor ik meneer de slet wel meer heb los kunnen laten (want ik denk dus serieus dat het 'de aandacht' was i.c.m. mijn eetstoornis) maar ondanks alles wat ie geflikt heeft zou ik zo terug naar em gaan als hij ineens toch op onverklaarbare wijze verliefd zou worden.
Hoe komt dit nou weer?
En wat is de reden van mijn problemen?
Mijn houding t.o.v. liefde en relaties is inmiddels niet zo grappig meer. Ik word gewoon misselijk bij de gedachte een relatie te moeten beginnen, vanwege de ellende en alles wat er bij komt kijken. En ik maak me daar zorgen om, omdat ik bij tijd en wijlen juist zó enorm veel behoefte heb aan iemand alleen voor mij.. En dan denk ik weer aan hém. Grmbl.
Iemand een oplossing?
N.a.v. wat ervaringen zit ik met een enorme vragenkwestie waar ik maar geen antwoord op weet te verzinnen, betreft de liefde.
Ik ben nu 18 (bijna 19) en voel me bijna een hitkrant meisje van 14 dit te willen voorleggen en mijn vragen die hieruit voorkomen, maar ik ben het zat, ik wil jullie mening.
Op mijn 13e kreeg ik mijn eerste vriendje, we waren te jong/ verlegen om elkaar te zoenen, toen hij het na 2 maandjes met me uitmaakte (niet hierom overigens) was ik er kapot van. Ik heb er zeker nog een half jaar over gedaan om hem te vergeten. Dit is ten eerste al een zeer nare eigenschap van me, ik 'rouw' erg lang om iets. En zeker voor een 13jarige vind ik het vreemd.
Op mijn 15e kreeg ik een vriendje waarvan ik vertelde dat hij niets van me moest verwachten. Ik wilde hem eerste leren kennen en hij stemde daarmee in. De eerstvolgende avond vond meneer het toch nodig me op m'n bek te pakken. Ik was geschokt en probeerde hem zo snel mogelijk m'n huis uit te werken. Ik heb direct het contact verbroken en hem genegeerd. Ik kende hem uit de supermarkt waar ik wekelijks met m'n moeder kwam en daar ben ik een half jaar niet geweest uit angst hem onder ogen te moeten komen. Hij probeerde via mijn vriendinnen contact te krijgen, maar ik hoefde het niet meer.
Ik was 16 inmiddels toen ik slaagde voor m'n havo diploma. Ik was één avond zó lam dat ik een gast die ik net kende had gezoend, en ik had gelijk spijt. Ik voelde me zó enorm vies.
Mijn mening over de liefde werd negatief. Jongens, wat moet je er mee, ik begon er niet meer aan. Dit nam rond deze periode nog een beetje een grappige houding aan.
Toen ik bijna 17 was leerde ik een jongen kennen. We hadden het vreemd genoeg al heel snel over allerlei dingen die je normaliter alleen zou bespreken met je vriendje - fantasiën en zo. Ook al was dat ook met grappige intensies, verder niets. Ik ben opgegroeid met de normen en waarden dat je alleen zoent e.d. met degene waar je van houdt - met je vriendje. Niet met jan en alleman.
Zo hadden we het ook daarover en hij vond me streng voor mezelf. Jammer, deze meneer (die ik inmiddels heel erg leuk leek te vinden vreemd genoeg) was wel van het sletten. Maargoed, je hoopt dat je hem kunt bekeren.
Toen hij me op een avond vroeg langs te komen en ik dat deed probeerde hij van alles met me. Ik was verliefd dus vond het allemaal prima.
Achteraf een stomme fout, want ook ik was één van z'n scharrels, ook al had hij wel meer gehoopt op een vaste scharrel. Maar geen poespas.
Ik heb een dík jaar nog problemen met em gehad. Echt heel ziek. Ik was 16, bijna 17. Het enige waaraan ik dit kan wijten is dat ik niet eens hem als persoon zo geweldig vond, maar de aandacht, omdat ik op dat moment lijdde aan een eetstoornis.
Maar nog steeds kan ik enorm verdrietig worden of naar hem verlangen. Wat hij me toen heeft gegeven enzo, ondanks dat hij daarna echt loads of klotedingen geflikt heeft (je zou je echt afvragen hoe ik nog met em om zou kunnen gaan), en ik snap neit hoe dat komt.
Ik heb na hem nog met één jongen gezoend, dat ging ook helemaal fout. Ik begon hem leuk te vinden, en op het moment dat hij me terugzoende voelde ik me weer vies en werd ik helemaal gek. Direct weer contact verbroken. En toen zat meneer de slet weer in m'n hoofd.
En laatst leek ik weer een jongen leuk te vinden, maar het moment dát het misschien wederzijds word, word ik gek en werkt het niet meer.
Ik heb een tijd gedacht dat het misschien gewoon m'n geaardheid is. Ik heb echt momenten dat ik er niet aan moet denken ontmaagd te worden door een jongen. Maar bij de gedachte dat ik het met een meisje zou doen word ik onpasselijk, dus bi/ lesbisch ben ik ook niet. Sowieso trekken jongens me dus wel aan, maar het gaat mis op het moment dat het wederzijds is, of wanneer er actie tussen ons begint te komen.
Ik ben inmiddels genezen van m'n eetstoornis, waardoor ik meneer de slet wel meer heb los kunnen laten (want ik denk dus serieus dat het 'de aandacht' was i.c.m. mijn eetstoornis) maar ondanks alles wat ie geflikt heeft zou ik zo terug naar em gaan als hij ineens toch op onverklaarbare wijze verliefd zou worden.
Hoe komt dit nou weer?
En wat is de reden van mijn problemen?
Mijn houding t.o.v. liefde en relaties is inmiddels niet zo grappig meer. Ik word gewoon misselijk bij de gedachte een relatie te moeten beginnen, vanwege de ellende en alles wat er bij komt kijken. En ik maak me daar zorgen om, omdat ik bij tijd en wijlen juist zó enorm veel behoefte heb aan iemand alleen voor mij.. En dan denk ik weer aan hém. Grmbl.
Iemand een oplossing?
vrijdag 13 juli 2007 om 10:28
misschien een beetje kort door de bocht... maar heet dit niet gewoon pubertijd??
Ik weet nog wel toen ik zo jong was ( vroegah) dat ik ook zo liep te worstelen met mijn emoties en vriendjes en wel of niet zoenen en meer..
Dit in combi met je voormalige eetstoornis : dan heb je het niet gemakkelijk ( gehad ).
Gewoon doen en niet doen wat jouw gevoelens je ingeven, er is niets goed of ofut om wel of niet te willen zoenen en meer met jongens.. gewoon jezelf zijn en lekker je eigen gevoel volgen dan komt het wel goed. En je niet te druk maken..met mij is het op dit gebied ook goed gekomen ( oja, ik rouw ook snel en lang om mensen .. niets vreemds aan, zolang je er maar niet in blijft hangen ).
Ik weet nog wel toen ik zo jong was ( vroegah) dat ik ook zo liep te worstelen met mijn emoties en vriendjes en wel of niet zoenen en meer..
Dit in combi met je voormalige eetstoornis : dan heb je het niet gemakkelijk ( gehad ).
Gewoon doen en niet doen wat jouw gevoelens je ingeven, er is niets goed of ofut om wel of niet te willen zoenen en meer met jongens.. gewoon jezelf zijn en lekker je eigen gevoel volgen dan komt het wel goed. En je niet te druk maken..met mij is het op dit gebied ook goed gekomen ( oja, ik rouw ook snel en lang om mensen .. niets vreemds aan, zolang je er maar niet in blijft hangen ).
vrijdag 13 juli 2007 om 10:44
Zijn de normen en waarden van je ouders ook echt jouwwwwww normen en waarden of voelt het als een verplichting zo te moeten zijn en voel je je schuldig als je daar niet naar handelt / je niet zo voelt of wil voelen ?
Je moet helemaal niets tegen je zin doen , maar ik denk dat je heel snel zult merken dat mensen snel over jouw grenzen heen ( willen ) gaan ( en vast niet eens altijd bewust ) omdat die van jou anders zijn.........daar is niets mis mee ; niet met die van jou en niet met die van een ander......... wees je daar alleen van bewust , dan kom je minder snel in de situatie dat iemand iets wat van jou verwacht wat jij niet wilt.
Je moet helemaal niets tegen je zin doen , maar ik denk dat je heel snel zult merken dat mensen snel over jouw grenzen heen ( willen ) gaan ( en vast niet eens altijd bewust ) omdat die van jou anders zijn.........daar is niets mis mee ; niet met die van jou en niet met die van een ander......... wees je daar alleen van bewust , dan kom je minder snel in de situatie dat iemand iets wat van jou verwacht wat jij niet wilt.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 13 juli 2007 om 10:49
Hey meis, je bent nog zoooooo jong!!
Geniet van je leeftijd, je klasgenoten, het uitgaan en leuke dingen doen. Laat relaties nou maar gewoon even voor wat het is. Dat kan altijd nog!!
Vind eerst jezelf, doe alleen dingen waar jij je goed bij voelt.
Misschien dat je dan wat meer tot inzicht komt in wie je bent en wat je wilt. Als ik jou was, zou ik nu maar even niet aan jongens, zoenen, ontmaagden en relaties denken.
Naar mijn idee ben je er te vroeg aan begonnen en ben je er te vaak mee bezig. Als je 25 jaar bent, dan nog ligt de hele wereld en leuke relaties aan je voeten.
Mocht je er na verloop van tijd (en een door jou ingelaste pauze voor wat betreft jongens) niet uitkomen, dan raad ik je aan om toch eens te praten met de huisarts of met een psycholoog.
Maar je maakt je nu veel te druk.
Niet doen, kop op, geniet van de fijne dingen!!!
Geniet van je leeftijd, je klasgenoten, het uitgaan en leuke dingen doen. Laat relaties nou maar gewoon even voor wat het is. Dat kan altijd nog!!
Vind eerst jezelf, doe alleen dingen waar jij je goed bij voelt.
Misschien dat je dan wat meer tot inzicht komt in wie je bent en wat je wilt. Als ik jou was, zou ik nu maar even niet aan jongens, zoenen, ontmaagden en relaties denken.
Naar mijn idee ben je er te vroeg aan begonnen en ben je er te vaak mee bezig. Als je 25 jaar bent, dan nog ligt de hele wereld en leuke relaties aan je voeten.
Mocht je er na verloop van tijd (en een door jou ingelaste pauze voor wat betreft jongens) niet uitkomen, dan raad ik je aan om toch eens te praten met de huisarts of met een psycholoog.
Maar je maakt je nu veel te druk.
Niet doen, kop op, geniet van de fijne dingen!!!
vrijdag 13 juli 2007 om 11:10
Hoi fnaatje,
Ik denk dat jij je dingen heel erg aantrekt en moeilijk los kunt laten.
Ook ik was in mijn pubertijd af en toe hopeloos verliefd en dacht dat ik nooit meer iemand zou vinden waar ik zo verliefd op zou zijn (en toch gebeurde het elke keer weer) en ook ik zat avonden lang met zakdoekjes zielige films te kijken.
Ik snap alleen niet zo goed waarom je jezelf zo vies voelde toen je met iemand gezoend had. Dat vond ik juist geweldig op die leeftijd. Ik was 14 dat ik daarmee begon en ik heb toendertijd wel tientallen keren met jongens gezoend waar ik geen verkering mee had, maar wat puur om de kriebels en het zoenen ging. Op mijn 16e werd ik ontmaagd door een jongen waar ik toen verkering mee had.
Mijn normen en waarden zijn wat dat betreft heel anders. Ik was nieuwsgierig en wilde die dingen ontdekken en ipv dat ik spijt had dat ik met iemand gezoend had, was ik er trots op dat die leuke jongen met mij wilde zoenen en zo werd mijn ego weer opgekrikt (ja, iedere puber is onzeker).
En ik heb heus ook blauwtjes gelopen! Maar ik heb daardoor wel geleerd dat ik mezelf niet zomaar overgeef aan iemand. Eerst een tijdje genieten van die spanning en die kriebels. Gaan daten met iemand, zoenen en misschien wel sexen, maar verliefd worden.. ho maar. Dat heb ik altijd zoveel mogelijk proberen tegen te houden, totdat je echt weet of het iets zou kunnen worden.
Ik denk dat jij het precies andersom bekijkt en eerst zeker wilt weten dat iemand verliefd op je is, voordat je met iemand gaat zoenen of sexen. Je hebt daar helemaal gelijk in, want het is jouw lichaam. Ik denk alleen dat je het jezelf op die manier wel heel moeilijk maakt omdat je daardoor erg gefocust bent op de relatie zelf. Zekerheid heb je namelijk nooit!
Misschien kun je eens proberen om op een andere manier naar jongens te kijken en ze niet alleen beoordelen als relatiemateriaal. Ga gewoon eens om je heen kijken en beoordeel jongens op hun uiterlijk. Probeer eens te flirten met iemand, zonder dat je ook maar iets van diegene verwacht! Ga er niet van uit dat die jongen die jou een keertje aanspreekt of je een drankje aanbiedt een relatie met je wil. Nee, geniet ook gewoon van iemands gezelschap en de aandacht die je van iemand krijgt.
Ik denk dat jij je dingen heel erg aantrekt en moeilijk los kunt laten.
Ook ik was in mijn pubertijd af en toe hopeloos verliefd en dacht dat ik nooit meer iemand zou vinden waar ik zo verliefd op zou zijn (en toch gebeurde het elke keer weer) en ook ik zat avonden lang met zakdoekjes zielige films te kijken.
Ik snap alleen niet zo goed waarom je jezelf zo vies voelde toen je met iemand gezoend had. Dat vond ik juist geweldig op die leeftijd. Ik was 14 dat ik daarmee begon en ik heb toendertijd wel tientallen keren met jongens gezoend waar ik geen verkering mee had, maar wat puur om de kriebels en het zoenen ging. Op mijn 16e werd ik ontmaagd door een jongen waar ik toen verkering mee had.
Mijn normen en waarden zijn wat dat betreft heel anders. Ik was nieuwsgierig en wilde die dingen ontdekken en ipv dat ik spijt had dat ik met iemand gezoend had, was ik er trots op dat die leuke jongen met mij wilde zoenen en zo werd mijn ego weer opgekrikt (ja, iedere puber is onzeker).
En ik heb heus ook blauwtjes gelopen! Maar ik heb daardoor wel geleerd dat ik mezelf niet zomaar overgeef aan iemand. Eerst een tijdje genieten van die spanning en die kriebels. Gaan daten met iemand, zoenen en misschien wel sexen, maar verliefd worden.. ho maar. Dat heb ik altijd zoveel mogelijk proberen tegen te houden, totdat je echt weet of het iets zou kunnen worden.
Ik denk dat jij het precies andersom bekijkt en eerst zeker wilt weten dat iemand verliefd op je is, voordat je met iemand gaat zoenen of sexen. Je hebt daar helemaal gelijk in, want het is jouw lichaam. Ik denk alleen dat je het jezelf op die manier wel heel moeilijk maakt omdat je daardoor erg gefocust bent op de relatie zelf. Zekerheid heb je namelijk nooit!
Misschien kun je eens proberen om op een andere manier naar jongens te kijken en ze niet alleen beoordelen als relatiemateriaal. Ga gewoon eens om je heen kijken en beoordeel jongens op hun uiterlijk. Probeer eens te flirten met iemand, zonder dat je ook maar iets van diegene verwacht! Ga er niet van uit dat die jongen die jou een keertje aanspreekt of je een drankje aanbiedt een relatie met je wil. Nee, geniet ook gewoon van iemands gezelschap en de aandacht die je van iemand krijgt.
vrijdag 13 juli 2007 om 11:45
Hoi fnaatje.
Het moment dat je met iemand zoent, wat voor gedachte schiet er dan door je hoofd die maakt dat je walgt en je terugtrekt?
Daarin zit de sleutel van je probleem.
Je hebt een bepaalde overtuiging ergens van, en die hindert je een beetje.
Het zal ergens onzekerheid zijn (gezien de puberteit en de eetstoornis).
Dat de met 'de slet' zo bent omgegaan is je niet overkomen.
Enerzijds was je misschien ook wel geinteresseerd in zijn ideeen, maar tegelijkertijd keur je ze af gezien jouw normen en waarden (zoenen alleen met iemand van wie je houdt?? - wie heeft dat bedacht? iemand mag ook best gewoon aardig en knap zijn van mij)
Ik heb dan ook 'de slet' uitgehangen volgens jouw norm.
Ik vond het leuk om op mijn 15e voor het eerst met iemand te zoenen, het was spannend. Lekker niet echt, maar het was toch een mijlpaal.
Een jaar later kreeg ik een echt vriendje, en daarmee was zoenen echt heel erg leuk. Daarna heb ik wel vaker gezoend, gewoon voor de leuk, voor een avondje.
Waarom zou dat nou vies zijn? Je gaat er toch niet gelijk mee naar bed ofzo.
Ja je moet niet met 5 gasten op een avond of het hele dorp afwerken, of met vieze gasten, maar verder is het toch gewoon leuk om af en toe te doen, als je nog geen vriendje hebt. Je bent jong, geniet er van. Van de vrijheid, het avontuur, etc.
Zoenen is leuk!
Het moment dat je met iemand zoent, wat voor gedachte schiet er dan door je hoofd die maakt dat je walgt en je terugtrekt?
Daarin zit de sleutel van je probleem.
Je hebt een bepaalde overtuiging ergens van, en die hindert je een beetje.
Het zal ergens onzekerheid zijn (gezien de puberteit en de eetstoornis).
Dat de met 'de slet' zo bent omgegaan is je niet overkomen.
Enerzijds was je misschien ook wel geinteresseerd in zijn ideeen, maar tegelijkertijd keur je ze af gezien jouw normen en waarden (zoenen alleen met iemand van wie je houdt?? - wie heeft dat bedacht? iemand mag ook best gewoon aardig en knap zijn van mij)
Ik heb dan ook 'de slet' uitgehangen volgens jouw norm.
Ik vond het leuk om op mijn 15e voor het eerst met iemand te zoenen, het was spannend. Lekker niet echt, maar het was toch een mijlpaal.
Een jaar later kreeg ik een echt vriendje, en daarmee was zoenen echt heel erg leuk. Daarna heb ik wel vaker gezoend, gewoon voor de leuk, voor een avondje.
Waarom zou dat nou vies zijn? Je gaat er toch niet gelijk mee naar bed ofzo.
Ja je moet niet met 5 gasten op een avond of het hele dorp afwerken, of met vieze gasten, maar verder is het toch gewoon leuk om af en toe te doen, als je nog geen vriendje hebt. Je bent jong, geniet er van. Van de vrijheid, het avontuur, etc.
Zoenen is leuk!
zaterdag 14 juli 2007 om 12:00
Hey iedereen!
Bedankt voor jullie reacties!
Kitty elastic - zou kunnen. Ik weet het zelf gewoon simpelweg niet meer. Ik bedoel, ik flirt, ik krijg reactie en moet er gelijk niets meer van weten is het enige wat ik weet. Maargoed, thanks for your reply, ik probeer er idd niet al te veel aan te denken. Ik probeer me er niet echt druk om te maken, zo sus ik mezelf, maar soms spookt het toch in m'n hoofd rond, en vandaar m'n berichtje hier.
Blijfgewoonbianca - Ik weet niet goed of het mijn normen en waarden zijn. Ik denk het wel, ik heb namelijk ook vreselijk ruzie gehad met een geode vriendin van me die wel ineens de andere kant op sloeg en alles en iedereen zoende (wel minstens 5 jongens op een avond - en dat iedere avond). Ik vind het gewoon best walgelijk.
Verder kan ik er wel wat mee dat inderdaad de één andere grenzen heeft dan ik, en ik die grens best hoog heb liggen en dus de meerderheid zal proberen om daaroverheen te gaan. Thanks
Ik ben gewoon een veeleisende bitch, .. of zo ;) Haha!
Hey Yulia! Niet denken dat ik desperate opzoek ben naar een relatie hoor! Zoals ik tegen Kitty al zei - het spookt gewoon af en toe door m'n hoofd en dan is het zo'n groot raadsel dat ik wilde weten wat jullie ervan hadden te zeggen. Ik geniet momenteel héél erg van m'n opleiding. Heb het eigenlijk ook véél te druk om uberhaupt een vriendje te hebben.
Yoyo. Ik denk dat ik wel weet waarom ik me vies voelde. Ik had hem gezegd hem eerst te willen leren kennen, ik denk dat hij me onbewust die avond al direct tegenviel en het moment dat ie me op m'n bek pakte ik eigenlijk al tot de beslissing was gekomen dit niet te willen.
Maar het feit dat ik tegen hem had gezegd dat ie niets moest verwachten, en het toch deed, vond ik zó walgelijk.
Wat je verder zegt is wel interessant. Dat ik eerst kijk of het goed relatiemateriaal is zal misschien wel sowieso de strop zijn, want ik weet dus ook als geen ander dat je nooit zekerheid heb in een relatie. Daarom wil ik er niet eens aan beginnen waarschijnlijk.. Thanks.
Vana77 - ik weet niet goed wat er door me heen schiet. Het is alweer tijdje terug dat ik een jongen zoende - denk jaartje of zo *engeltje*
Maar ik geloof dat ik het op het moment vaak niet zo erg vind, ik bedenk me vaak gewoon of ik het goede kusser vind of niet. :D Vaak komen die gevoelens vrij snel daarna. Die avond dat ik alleen thuis ben of zo. :S
Mja, zoenen kán heel leuk zijn! :D
Nouja, iedereen nogmaals bedankt voor jullie meningen, ik hou ze in m'n hoofd als ik er weer eens niet uitkom.. haha :D
Kunnen hier slotjes op ofzo?
Groetjes, Fenna
Bedankt voor jullie reacties!
Kitty elastic - zou kunnen. Ik weet het zelf gewoon simpelweg niet meer. Ik bedoel, ik flirt, ik krijg reactie en moet er gelijk niets meer van weten is het enige wat ik weet. Maargoed, thanks for your reply, ik probeer er idd niet al te veel aan te denken. Ik probeer me er niet echt druk om te maken, zo sus ik mezelf, maar soms spookt het toch in m'n hoofd rond, en vandaar m'n berichtje hier.
Blijfgewoonbianca - Ik weet niet goed of het mijn normen en waarden zijn. Ik denk het wel, ik heb namelijk ook vreselijk ruzie gehad met een geode vriendin van me die wel ineens de andere kant op sloeg en alles en iedereen zoende (wel minstens 5 jongens op een avond - en dat iedere avond). Ik vind het gewoon best walgelijk.
Verder kan ik er wel wat mee dat inderdaad de één andere grenzen heeft dan ik, en ik die grens best hoog heb liggen en dus de meerderheid zal proberen om daaroverheen te gaan. Thanks
Ik ben gewoon een veeleisende bitch, .. of zo ;) Haha!
Hey Yulia! Niet denken dat ik desperate opzoek ben naar een relatie hoor! Zoals ik tegen Kitty al zei - het spookt gewoon af en toe door m'n hoofd en dan is het zo'n groot raadsel dat ik wilde weten wat jullie ervan hadden te zeggen. Ik geniet momenteel héél erg van m'n opleiding.
Heb het eigenlijk ook véél te druk om uberhaupt een vriendje te hebben. Yoyo. Ik denk dat ik wel weet waarom ik me vies voelde. Ik had hem gezegd hem eerst te willen leren kennen, ik denk dat hij me onbewust die avond al direct tegenviel en het moment dat ie me op m'n bek pakte ik eigenlijk al tot de beslissing was gekomen dit niet te willen.
Maar het feit dat ik tegen hem had gezegd dat ie niets moest verwachten, en het toch deed, vond ik zó walgelijk.
Wat je verder zegt is wel interessant. Dat ik eerst kijk of het goed relatiemateriaal is zal misschien wel sowieso de strop zijn, want ik weet dus ook als geen ander dat je nooit zekerheid heb in een relatie. Daarom wil ik er niet eens aan beginnen waarschijnlijk..
Thanks.Vana77 - ik weet niet goed wat er door me heen schiet. Het is alweer tijdje terug dat ik een jongen zoende - denk jaartje of zo *engeltje*
Maar ik geloof dat ik het op het moment vaak niet zo erg vind, ik bedenk me vaak gewoon of ik het goede kusser vind of niet. :D Vaak komen die gevoelens vrij snel daarna. Die avond dat ik alleen thuis ben of zo. :S
Mja, zoenen kán heel leuk zijn! :D
Nouja, iedereen nogmaals bedankt voor jullie meningen, ik hou ze in m'n hoofd als ik er weer eens niet uitkom.. haha :D
Kunnen hier slotjes op ofzo?
Groetjes, Fenna
zaterdag 14 juli 2007 om 15:48
Ieder mens heeft zijn eigen normen en waarden en je moet vooral je eigen normen en waarden blijven hanteren (zolang ze niet illegaal of wat dan ook zijn). De een is sneller dan de ander en heeft andere behoeftes, maar het gaat niet om hen, het gaat om jou.
Een ander mag niet zomaar over jouw grenzen heengaan, dat die jongen je op je bek pakte was gewoonweg over je grenzen heen. Ik kan me voorstellen dat je daar een naar gevoel bij hebt gehad, want dit was gewoon niet wat je wilde.
Ik ben zelf ook niet van het snel zoenen, maar eerst van het leren kennen van een ander en pas als de kriebels er zijn mag het zoenen wat mij betreft pas komen. Voor mij is dat ook iets speciaals wat je niet met jan en alleman doet (volgens mijn eigen normen en waarden dan he, die ik voor mezelf hanteer) en ik heb er ook geen behoefte aan om dat voor de lekkerigheid te doen omdat dat bij mij nu eenmaal wat meer met gevoel verbonden is. Kan er niets aan doen, maar zo zit ik nou eenmaal in elkaar en ik vind het ook prima zo.
Je hebt dan wel dat je om je heen mensen van vriendje naar vriendje ziet fladderen en dat ze vrijwel nooit lang alleen zijn na een verbroken relatie. En dat is soms wel eens lastig om te merken, maar tegelijkertijd wil ik ook geen fladder relatie en wil ik eerst het gevoel hebben dat het gevoelsmatig goed zit van mijn kant. En heel veel mannen hebben daar volgens mij het geduld niet voor....
Een ander mag niet zomaar over jouw grenzen heengaan, dat die jongen je op je bek pakte was gewoonweg over je grenzen heen. Ik kan me voorstellen dat je daar een naar gevoel bij hebt gehad, want dit was gewoon niet wat je wilde.
Ik ben zelf ook niet van het snel zoenen, maar eerst van het leren kennen van een ander en pas als de kriebels er zijn mag het zoenen wat mij betreft pas komen. Voor mij is dat ook iets speciaals wat je niet met jan en alleman doet (volgens mijn eigen normen en waarden dan he, die ik voor mezelf hanteer) en ik heb er ook geen behoefte aan om dat voor de lekkerigheid te doen omdat dat bij mij nu eenmaal wat meer met gevoel verbonden is. Kan er niets aan doen, maar zo zit ik nou eenmaal in elkaar en ik vind het ook prima zo.
Je hebt dan wel dat je om je heen mensen van vriendje naar vriendje ziet fladderen en dat ze vrijwel nooit lang alleen zijn na een verbroken relatie. En dat is soms wel eens lastig om te merken, maar tegelijkertijd wil ik ook geen fladder relatie en wil ik eerst het gevoel hebben dat het gevoelsmatig goed zit van mijn kant. En heel veel mannen hebben daar volgens mij het geduld niet voor....
zondag 15 juli 2007 om 17:04
Ik heb het gevoel dat het te maken heeft met hoe je over jezelf denkt (ook vanwege je eetstoornis). En misschien kun je er ook eens over denken wat die ander je moet geven wat jij jezelf (nog) niet geeft.
Ik ben twee keer zo oud als jij en heb een vergelijkbaar probleem. Voel me, als ik bij een man ben waar ik iets mee heb, goed maar daarna krijg ik een enorme dip. Ben er na veel bloed, zweet en tranen achter dat ik gewoon nog steeds de goede niet ben tegengekomen. En raak er, na jaaaaren, eindelijk niet meer zo door van slag. Kan beter mij mezelf blijven.
Het verlangen naar een relatie is een normaal, menselijk verlangen. Je moet wel oppassen dat je je er niet teveel op focust en hóe graag je het ook wilt (ik weet hoe het voelt!) richt je ook op andere levensgebieden (werk, studie, vriendschap, hobby's enz.) waar je ook plezier uit haalt, zodat het in evenwicht blijft.
Het is een open deur, maar uiteindelijk is de sleutel in mijn ogen hoe je over jezelf denkt en hoe je met jezelf omgaat. Ik wéét dat de behoefte aan warmte/geborgenheid/zoenen je soms overstelpt en dat je er soms aan toegeeft. Daar hoef je jezelf niet voor te straffen, je bestaat niet alleen uit ratio maar ook uit gevoel. Realiseer je dat echter en laat het niet verder me je op de loop gaan. Doe waar JIJ je goed bij voelt!!
Veel sterkte gewenst!
P.S. Heb je weleens iets gelezen over hooggevoeligheid? Kijk anders eens in het boek van Susan Marletta-Hart....
Ik ben twee keer zo oud als jij en heb een vergelijkbaar probleem. Voel me, als ik bij een man ben waar ik iets mee heb, goed maar daarna krijg ik een enorme dip. Ben er na veel bloed, zweet en tranen achter dat ik gewoon nog steeds de goede niet ben tegengekomen. En raak er, na jaaaaren, eindelijk niet meer zo door van slag. Kan beter mij mezelf blijven.
Het verlangen naar een relatie is een normaal, menselijk verlangen. Je moet wel oppassen dat je je er niet teveel op focust en hóe graag je het ook wilt (ik weet hoe het voelt!) richt je ook op andere levensgebieden (werk, studie, vriendschap, hobby's enz.) waar je ook plezier uit haalt, zodat het in evenwicht blijft.
Het is een open deur, maar uiteindelijk is de sleutel in mijn ogen hoe je over jezelf denkt en hoe je met jezelf omgaat. Ik wéét dat de behoefte aan warmte/geborgenheid/zoenen je soms overstelpt en dat je er soms aan toegeeft. Daar hoef je jezelf niet voor te straffen, je bestaat niet alleen uit ratio maar ook uit gevoel. Realiseer je dat echter en laat het niet verder me je op de loop gaan. Doe waar JIJ je goed bij voelt!!
Veel sterkte gewenst!
P.S. Heb je weleens iets gelezen over hooggevoeligheid? Kijk anders eens in het boek van Susan Marletta-Hart....
