Zo ongelukkig

Ik ben een vrouw van 35, mijn man is 50 en we hebben een kind samen. Enkele jaren geleden wou mijn man plots geen seks meer, terwijl dat daarvoor helemaal geen probleem was. Ik kreeg ook geen aandacht meer, hij was afstandelijker. Uiteindelijk heb ik het bij hem aangekaart en kwam er toch even een verbetering. Daarna weer hetzelfde. Weer een verbetering, vooral omdat ik extra veel moeite deed maar dan weer niks. Ik heb meerdere keren met hem proberen te praten maar het probleem is dat ik geen reactie krijg. Ik heb de laatste 2 keer eigenlijk gesmeekt voor een beetje liefde, affectie, aandacht,... Niks, geen reactie. Ik heb daarna ook geen moeite meer gedaan en hem met rust gelaten, in de hoop dat hij wel zou bijdraaien maar uiteraard geen reactie, niks. Ondertussen ook al een jaar geen seks meer. Praten doen we niet, enkel als hij het gesprek begint over iets waar hij interesse in heeft. Als ik begin dan krijg ik meestal geen reactie. Ik voel me zo alleen, waardeloos, hopeloos, belachelijk. Ik zou zo graag willen dat alles weer normaal was maar heb er niet veel hoop meer op. Ik voel me doodongelukkig en loop dan ook steeds chagrijniger rond en voel me dan schuldig wanneer ik hem afsnauw. Ik vraag me af wat ik verkeerd doe, wat er mis is met mij dat hij mij zo behandeld. Ik zou eigenlijk gewoon weg willen van hem als hij niet veranderd maar ik kan geen kant uit want ik heb geen inkomen. Het is een grote chaos in mijn hoofd en ik weet niet wat ik nog moet of kan doen.

@noglangnietjarig:
Nee dat is het probleem. Ik krijg dus ook nergens geen kans.
In het begin van onze relatie moest ik werken maar nu mag ik niet meer. Ik heb hem ook al dikwijls gezegd dat ik zo nooit iets ga hebben en ooit op straat terecht kom maar dan zegt hij dat ik later als hij sterft zijn pensioensparen krijg. Maar daar geloof ik niet in want ik geloof ook niet dat we nog zo lang samen gaan blijven. We zijn ook niet getrouwd, we wonen wettelijk samen. Hij heeft me altijd wijsgemaakt dat we zouden trouwen maar vond altijd een manier om het niet te moeten doen.

@Pimpelmeesje87: Dat denk ik dus ook. Maar ik durf het niet van weg te gaan want ik kan nergens heen en ik wil geen risico's nemen vanwege mijn kind.

@DronkenAardbei, @vanlippebiesterveld: Wat kan ik doen? Ik kan er niet over praten met hem want het is een eenrichtingsgesprek. Hij kijkt me zelfs niet aan en reageert niet.

@Doreia*, DrMcNinja, @MeijTeeks,...: We zijn ongeveer 10 jaar samen. Toen kon ik niets verkeerd doen en nu kan ik niets goed meer doen. Praten is altijd al moeilijk geweest maar ik was jong, naïef, verliefd en zag er toen geen graten in. Ik weet nu dat het eigenlijk van in het begin al niet goed zat maar te laat dus. Ik ben daarom ook zo boos op mezelf, dat ik zo dom kon zijn. Ik heb inderdaad nooit geleerd van alleen te zijn. Mijn ouders waren streng en ik mocht eigenlijk bijna nooit alleen buiten. Daarom dat ik de kans gegrepen heb toen ik ze kreeg. Ik dacht dat ik iemand gevonden had die mij graag zag en die mij altijd zou steunen maar dat blijkt dus niet zo te zijn. In het begin wel, we maakten samen veel uitstapjes en hij was zo lief maar nu niks meer. Het ergste is dat ik hem ergens nog altijd graag zie, vooral als ik aan vroeger denk, maar ik besef ondertussen ook wel dat de kans klein is dat dat ooit gaat terug komen. Therapie weet ik niet of daar in geloof, uiteindelijk moet een mens alles zelf oplossen en ik heb er geen geld voor. Uitstapjes met mijn kind doe ik ook bijna nooit want dat kost ook geld en verplaatsen is moeilijk. Dus enkel dichtbij huis.

@RodeTulip: Vroeger had ik dat niet dor en trapte ik er steeds in maar nu niet meer. Als het over iets gaat dat hij niet wil horen dan is hij plotseling ook heel moe. Hij gaat er dan plotseling bijna bij gaan neervallen en gaat dan slapen.

Sharing*: Het probleem is dat ik geen diploma en geen ervaring heb en ze me daardoor nergens een kans willen geven. Het moet ook dicht bij huis zijn want ik moet alles met de fiets/bus doen en ik moet op tijd terug om ons kind van school te halen. Ik denk dikwijls van nu ben ik het beu, ik ga dit doen, en dat, maar dan zakt de moed me in mijn schoenen en denk ik van wat voor zin heeft het eigenlijk. Ik heb tegenwoordig zelfs geen zin meer om buiten te komen. Dingen waar ik vroeger plezier in had heb ik meestal ook niet veel zin meer in. Ik word er ook allemaal zo moe van van constant te zitten nadenken en doe dan dikwijls nog maar een dutje want dan denk ik even niet meer na en gaat de tijd sneller voorbij. Soms gaat het een paar dagen wat beter maar dat blijft helaas niet duren.

@S-Groot: Ik weet ook niet hoe ik alles moet regelen. Elektriciteit, water, telefoon,... Ik heb dat nooit geleerd dus ik ben bang. Ik kan het trouwens toch niet betalen. Stel dat ik een job zou vinden en iets kan huren, dan blijft er waarschijnlijk niet genoeg meer over voor eten en andere noodzakelijke dingen.

@Raver: Geen andere cultuur.