Relaties
alle pijlers
Zorgen om vader Geen OP
woensdag 31 juli 2024 om 09:54
Ik wil je even sterkte wensen. Ik denk te weten hoe je je voelt: afgelopen jaar heb ik veel zorgen om m'n vader gehad, ook allerlei klachten waarvan artsen de oorzaken niet wisten en ook allelei ziekenhuis opnames. Inmiddels heeft hij veel diagnoses, maar met behulp van medicatie onder controle en dit jaar hebben we een topjaar (ik klop het meteen af). Dat hadden we nooit kunnen dromen, dus je ziet: er zijn altijd verhalen waarbij het goed afloopt: ik hoop bij jullie ook!
Wat ik wil zeggen: je weet het nooit. Geniet van elk moment samen en doe wat je kunt om te helpen.
En vertrouw erop dat hij in het ziekenhuis in goede handen is.
Dat was voor mij de manier om ermee om te gaan.
Mijn vader had overigens (o.a) een bacterie waar hij zo ziek van was.
Wat ik wil zeggen: je weet het nooit. Geniet van elk moment samen en doe wat je kunt om te helpen.
En vertrouw erop dat hij in het ziekenhuis in goede handen is.
Dat was voor mij de manier om ermee om te gaan.
Mijn vader had overigens (o.a) een bacterie waar hij zo ziek van was.
woensdag 31 juli 2024 om 10:20
Mijn moeder heeft ook zo lopen tobben met een longontsteking, laag HB, niet eten en daarbij een torenhoge suikerspiegel (30). Uiteindelijk hebben ze daar een onderliggende oorzaak gevonden, maar die bleek niet te behandelen.
Het is vooral frustrerend dat het ziekenhuis je naar huis stuurt als je even kijkt op te knappen en dat iedere stap zoveel tijd kost. Ik kan je dus ook alleen maar sterkte wensen en aanraden om veel tijd met hem door te brengen en goed voor hem te zorgen.
Het is vooral frustrerend dat het ziekenhuis je naar huis stuurt als je even kijkt op te knappen en dat iedere stap zoveel tijd kost. Ik kan je dus ook alleen maar sterkte wensen en aanraden om veel tijd met hem door te brengen en goed voor hem te zorgen.
woensdag 31 juli 2024 om 11:17
Het kan van alles zijn, van niet erg tot heel erg. Kun je proberen om jezelf niet wat af te leiden? Leuke films kijken, strandwandeling maken? Tijd met je vader doorbrengen, lekker voor hem koken, gewoon even samen in de tuin/balkon zitten?
En geef jezelf ruimte om af en toe in paniek te zijn. Die gevoelens mogen er zijn.
En geef jezelf ruimte om af en toe in paniek te zijn. Die gevoelens mogen er zijn.
woensdag 31 juli 2024 om 12:03
Ik snap je zorgen heel goed TO. Wij kunnen en mogen sowieso geen medisch advies geven hier op het forum. Ik denk dat je in deze kan vertrouwen op de artsen en als zij hem nu naar huis sturen, dan geloven dat dit verantwoord is. Anders doen ze dat echt niet. De onderzoeken wijzen binnenkort hopelijk meer uit.
Sterkte
Sterkte
anonymouse1 wijzigde dit bericht op 01-08-2024 21:15
20.49% gewijzigd
woensdag 31 juli 2024 om 18:47
woensdag 31 juli 2024 om 21:47
Daar heb ik zeker hulp bij, maar tot nu toe ben ik helaas nog niet zo ver dat ik het naast me neer kan leggen. Er zijn momenten bij dat ik het allemaal wat rooskleurig zie ik vervolgens weer kei hard er van geduwd te worden en me zelfs dan schuldig te voelen dat ik er even anders of zelfs niet aan dacht.Rooss4.0 schreef: ↑31-07-2024 18:47Hij is onder behandeling, meer kan men niet doen denk ik zo. Ouders worden ziek en verlaten ons, dat is een natuurwet, daar doe je niet zo heel veel aan.
Waar jij wel wat aan kan doen is je paniek. Waarom maak je jezelf zo ontzettend sappel, heb je hier ook hulp bij?
Ik zit echt met mezelf in de knoop qua schuldgevoelens en angsten dat helpt zeker niet mee!
En ik ben me er ook goed van bewust dat ik er niks aan kan veranderen, en mijn gedachtes daar ook zeker niet aan mee helpen.
Maar toch… pfff vind het zo zwaar.
En mocht het zo uitkomen dat hij een ernstige ziekte zou hebben of komt te overlijden , zou ik echt niet weten hoe ik daar mee om zou moeten gaan.
woensdag 31 juli 2024 om 21:51
Snellader schreef: ↑31-07-2024 11:17Het kan van alles zijn, van niet erg tot heel erg. Kun je proberen om jezelf niet wat af te leiden? Leuke films kijken, strandwandeling maken? Tijd met je vader doorbrengen, lekker voor hem koken, gewoon even samen in de tuin/balkon zitten?
En geef jezelf ruimte om af en toe in paniek te zijn. Die gevoelens mogen er zijn.
Ik merk dat als ik met de kindjes bezig ben of aan het werk ben dat ik er soms niet over nadenk. Vervolgens komen die gedachtes weer opzetten en voel ik me daar weer schuldig om dat ik even niet aan hem dacht.
Ik ben echt vooral bang om hem te verliezen en om hem te zien lijden vind ik echt verschrikkelijk, laat staan als het echt een ernstige ziekte of iets zou zijn.
Ik word echt moedeloos van al mijn gedachtes.
woensdag 31 juli 2024 om 22:04
Zo te lezen zijn je gedachten en je angsten je grootste kwelgeesten, groter dan het ziekzijn van je vader.
Op zich een aardig gegeven want daar is wat aan te doen. Je hoeft het niet naast je neer te leggen maar je mag het wel acceptabel maken voor jezelf. Wat is het allerallerergste dat kan gebeuren en waarom is dat zo erg? Misschien kun je het een heel klein beetje behapbaar maken voor jezelf?
Niemand ziet zijn geliefde graag lijden en niemand wil dat een geliefde sterft en toch moet bijna iedereen hier doorheen.
Vooralsnog heb je geen idee of je angsten waarheid worden. Zo jammer om daar je dagen door te laten kleuren.
Maar goed, ik snap ook wel dat dit beredeneerd is door iemand die daar niet paniekerig mee omgaat, voor mij horen ziek en dood heel erg bij het leven. Ik hoop heel erg dat je met behulp van wat hulp deze zaken wat behapbaarder voor jezelf kunt maken.
Op zich een aardig gegeven want daar is wat aan te doen. Je hoeft het niet naast je neer te leggen maar je mag het wel acceptabel maken voor jezelf. Wat is het allerallerergste dat kan gebeuren en waarom is dat zo erg? Misschien kun je het een heel klein beetje behapbaar maken voor jezelf?
Niemand ziet zijn geliefde graag lijden en niemand wil dat een geliefde sterft en toch moet bijna iedereen hier doorheen.
Vooralsnog heb je geen idee of je angsten waarheid worden. Zo jammer om daar je dagen door te laten kleuren.
Maar goed, ik snap ook wel dat dit beredeneerd is door iemand die daar niet paniekerig mee omgaat, voor mij horen ziek en dood heel erg bij het leven. Ik hoop heel erg dat je met behulp van wat hulp deze zaken wat behapbaarder voor jezelf kunt maken.
.
woensdag 31 juli 2024 om 22:46
Ik herken je gevoel TO. Een aantal jaar geleden ging mijn vader (kort daarvoor nog een fitte man van 51) zienderogen achteruit. De ene maand fietste hij nog voor de lol 200km, een paar weken later kon hij door klachten alleen nog maar thuis werken en nog een paar weken later moest ik er elke dag heen om een boterham voor hem te smeren en hem te douchen want hij kwam moeilijk zelfstandig tot in de keuken. Hij had overigens hele andere klachten dan dat jij beschrijft! De huisarts was erg (te) afwachtend (best wel laks eigenlijk) en de wachtlijsten voor onderzoeken (waar wij op moesten aandringen) waren eindeloos. Tot iemand vroeg "waarom we niet naar België gingen". Wij wonen dicht bij de grens dus contact opgenomen met het dichtsbijzijnde ziekenhuis, die vroegen: "wilt u vandaag nog of liever morgen?". Het was een gedoe om hem daar te krijgen, maar het was zo'n enorme opluchting dat er eindelijk iets gebeurde. De onderzoeken werden in principe vergoed door de verzekering, maar dan moet je het officieel wel langer vantevoren aanvragen. Wij hebben ervoor gekozen de volgende dag meteen te gaan en de kosten in eerste instantie voor eigen rekening te nemen (en later te kijken wat we eventueel terug konden krijgen). Ik ging uit van een flink bedrag (dagopname, onderzoek met roesje op de operatiekamer) maar was geloof ik €260. We hebben het niet eens teruggevraagd, zo dankbaar waren we voor de mogelijkheid om het zo te doen.
Mocht je vader zich dus ook zorgen maken en het allemaal te lang vinden duren: dan zou dit mijn tip zijn (mocht het praktisch en financieel haalbaar zijn).
Sterkte TO! Dit soort zorgen zijn vreselijk en kosten veel energie.
Mocht je vader zich dus ook zorgen maken en het allemaal te lang vinden duren: dan zou dit mijn tip zijn (mocht het praktisch en financieel haalbaar zijn).
Sterkte TO! Dit soort zorgen zijn vreselijk en kosten veel energie.
woensdag 31 juli 2024 om 23:24
G-sleutel schreef: ↑31-07-2024 22:46Ik herken je gevoel TO. Een aantal jaar geleden ging mijn vader (kort daarvoor nog een fitte man van 51) zienderogen achteruit. De ene maand fietste hij nog voor de lol 200km, een paar weken later kon hij door klachten alleen nog maar thuis werken en nog een paar weken later moest ik er elke dag heen om een boterham voor hem te smeren en hem te douchen want hij kwam moeilijk zelfstandig tot in de keuken. Hij had overigens hele andere klachten dan dat jij beschrijft! De huisarts was erg (te) afwachtend (best wel laks eigenlijk) en de wachtlijsten voor onderzoeken (waar wij op moesten aandringen) waren eindeloos. Tot iemand vroeg "waarom we niet naar België gingen". Wij wonen dicht bij de grens dus contact opgenomen met het dichtsbijzijnde ziekenhuis, die vroegen: "wilt u vandaag nog of liever morgen?". Het was een gedoe om hem daar te krijgen, maar het was zo'n enorme opluchting dat er eindelijk iets gebeurde. De onderzoeken werden in principe vergoed door de verzekering, maar dan moet je het officieel wel langer vantevoren aanvragen. Wij hebben ervoor gekozen de volgende dag meteen te gaan en de kosten in eerste instantie voor eigen rekening te nemen (en later te kijken wat we eventueel terug konden krijgen). Ik ging uit van een flink bedrag (dagopname, onderzoek met roesje op de operatiekamer) maar was geloof ik €260. We hebben het niet eens teruggevraagd, zo dankbaar waren we voor de mogelijkheid om het zo te doen.
Mocht je vader zich dus ook zorgen maken en het allemaal te lang vinden duren: dan zou dit mijn tip zijn (mocht het praktisch en financieel haalbaar zijn).
Sterkte TO! Dit soort zorgen zijn vreselijk en kosten veel energie.
Dankjewel voor je reactie!
Is je vader weer volledig hersteld? Ik hoop het wel voor jullie!
Ik ga het zeker voorleggen al is mijn vader heel eigenwijs en afwachtend. Hij trekt niet snel aan de bel en zal waarschijnlijk zeggen: ‘Ze zullen vast wel weten waar ze goed aan doen in ons ziekenhuis.’ Ik denk dat hij het idee dus kei hard weg kaatst maar ga het zeker proberen want het klinkt mij namelijk wel heel goed!
donderdag 1 augustus 2024 om 00:01
Ik vind dat eerlijk gezegd niet eigenwijs en afwachtend. Het klinkt of je vader gewoon vertrouwen heeft in zijn artsen hier. Hij staat er duidelijk nuchterder in dan jij. En wellicht vertelt hij jou ook niet alles, dat hoeft ook niet he?Mieppaniek8 schreef: ↑31-07-2024 23:24Dankjewel voor je reactie!
Is je vader weer volledig hersteld? Ik hoop het wel voor jullie!
Ik ga het zeker voorleggen al is mijn vader heel eigenwijs en afwachtend. Hij trekt niet snel aan de bel en zal waarschijnlijk zeggen: ‘Ze zullen vast wel weten waar ze goed aan doen in ons ziekenhuis.’ Ik denk dat hij het idee dus kei hard weg kaatst maar ga het zeker proberen want het klinkt mij namelijk wel heel goed!
Als hij niet wil, dan wil hij niet. Ookal vind jij het goed klinken. Dat jij in de totale paniek geschoten bent en aan niets anders kunt denken, is in principe ook niet zijn probleem, maar het jouwe. Ik begrijp uit je posts dat je daar hulp voor hebt. Bespreek het daar, en probeer het ook daar te laten. Richt je op je gezin, want zo met je vader bezig zijn, is niet gezond.
Sterkte.
donderdag 1 augustus 2024 om 12:03
Nee helaas, ik mag er eigenlijk vrij weinig over zeggen. Mijn gevoel wordt weggestoken, krijg kortaf antwoord terug.
Ben zo bang voor kanker en dat hij dood gaat.
donderdag 1 augustus 2024 om 20:14
Als zij er niet over willen praten dan moet je dat respecteren. Ze willen dit op hun eigen manier doen. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar laat het bij hen, echt.Mieppaniek8 schreef: ↑01-08-2024 12:03Nee helaas, ik mag er eigenlijk vrij weinig over zeggen. Mijn gevoel wordt weggestoken, krijg kortaf antwoord terug.
Ben zo bang voor kanker en dat hij dood gaat.
En probeer je op je eigen leven te concentreren. Met piekeren verander je niets aan de situatie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
