Zure begravenis

Pindakaasjes schreef: ↑

14-10-2020 09:27

Ja hoor, best wel eens met opengevallen mond bij een uitvaartdienst gezeten.
Bij de uitvaart van een vader van een groot gezin, leek geen één van zijn kinderen de kans onbenut te willen laten om voor een volle kerk op te lezen hoe moeilijk hun vader was geweest, en dat met zijn sterven verder leed hun bespaard bleef.
Ook een keer meegemaakt dat een dochter bij het bespottelijke af, alleen voor en over zichzelf stond te speechen.
"Mam, ik was er altijd voor jou.. dat zei jij me ook, ik was jouw lieveling, je kon niet zonder me, ik steunde jou altijd, wat heb ik veel voor jou gedaan, ik deed dat zo belangeloos, want zo ben ik. Jij was vaak eenzaam, dan belde je mij en ik liet je nooit zitten terwijl anderen dat wel deden, dankzij mij kon je in je woning blijven, ik was jouw steun en toeverlaat etc, etc"
Een hele rits broers en zussen zag ik met open monden op de voorste rij dit aanhoren.. nooit eerder zo'n vertoning meegemaakt.

Ja zoiets heb ik eens gehoord.
Maar dan van een zoon die zijn vader als een enorme sukkel afschilderde die pas wat lukte toen zoon zich op 13 jarige leeftijd over hem ontfermde.
Die man was gerenommeerd in zijn vakgebied maar had als mens blijkbaar alles van die ene zoon (niet van de broers en zussen en de diverse pleegkinderen) geleerd.
Heel gênant vooral omdat de man tranen met tuiten huilde om zijn eigen geweldige uitspraken en levenslessen.

Pindakaasjes schreef: ↑

14-10-2020 09:27

Ja hoor, best wel eens met opengevallen mond bij een uitvaartdienst gezeten.
Bij de uitvaart van een vader van een groot gezin, leek geen één van zijn kinderen de kans onbenut te willen laten om voor een volle kerk op te lezen hoe moeilijk hun vader was geweest, en dat met zijn sterven verder leed hun bespaard bleef.
Ook een keer meegemaakt dat een dochter bij het bespottelijke af, alleen voor en over zichzelf stond te speechen.
"Mam, ik was er altijd voor jou.. dat zei jij me ook, ik was jouw lieveling, je kon niet zonder me, ik steunde jou altijd, wat heb ik veel voor jou gedaan, ik deed dat zo belangeloos, want zo ben ik. Jij was vaak eenzaam, dan belde je mij en ik liet je nooit zitten terwijl anderen dat wel deden, dankzij mij kon je in je woning blijven, ik was jouw steun en toeverlaat etc, etc"
Een hele rits broers en zussen zag ik met open monden op de voorste rij dit aanhoren.. nooit eerder zo'n vertoning meegemaakt.

Ja zoiets heb ik eens gehoord.
Maar dan van een zoon die zijn vader als een enorme sukkel afschilderde die pas wat lukte toen zoon zich op 13 jarige leeftijd over hem ontfermde.
Die man was gerenommeerd in zijn vakgebied maar had als mens blijkbaar alles van die ene zoon (niet van de broers en zussen en de diverse pleegkinderen) geleerd.
Heel gênant vooral omdat de man tranen met tuiten huilde om zijn eigen geweldige uitspraken en levenslessen.

Ja, de begrafenis van m'n moeder. Ik was toen net 18, had na uithuisplaatsing de laatste paar jaar geen contact meer (wilde ze niet) vanwege haar psychische toestand en alcoholproblemen. Hoewel ik het altijd ergens een keer verwachtte, werd ik op een avond laat gebeld door een moeder van een oude klasgenoot dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd en dat ze de volgende dag zou worden gecremeerd. Die nacht niet echt geslapen, 's ochtends die kant op (andere kant van het land), nog in een dikke file terecht gekomen door een ongeval. Iets te laat binnen komen vallen in een zaal met een gesloten kist (ze was pas een week na haar zelfmoord gevonden en het was zomer). Daar vond een 'nieuwe beste vriend' van mijn moeder het nodig om een woordje te doen, en die bleef maar ratelen over hoeveel ze hield van haar TWEE kinderen, hoe ze alles had gedaan voor die TWEE kinderen en ga maar door, daarbij mij aankijkend. Voor de goede orde: ik was het 3e kind. Eindelijk greep er iemand in en werd hij buiten gezet. De 'beste vriend' kende mijn moeder een paar weken...

Overigens heeft geen van ons kinderen iets gezegd op haar afscheid. Ze heeft ons in onze jeugd behoorlijk beschadigd, ook de twee kinderen waar ze zo van hield (die ook die jaren geen contact meer hadden).

Een week of wat later, toen we het huis moesten opruimen, kwam diezelfde vriend daar zomaar binnen vallen. Er lag nog iets van hem in de schuur, en alsof er niets gebeurd was zei ie dat hij mijn moeder beter had leren kennen want ze had hem achteraf gezien ook belazerd. Geen idee waar dat over ging, ik weet wel dat ik hem (2 meter groot en 1 meter breed) bijna de trap af het huis uit heb geduwd. Ik heb achteraf maar bedacht dat de beste man misschien gewoon wel een beperking had.

Roomsnoesje Wat een vreselijke ervaring! Sowieso ook wat betreft je jeugd. Ik hoop dat je daar hulp bij hebt gehad.

Roomsnoesje schreef: ↑

16-10-2020 17:07

Ja, de begrafenis van m'n moeder. Ik was toen net 18, had na uithuisplaatsing de laatste paar jaar geen contact meer (wilde ze niet) vanwege haar psychische toestand en alcoholproblemen. Hoewel ik het altijd ergens een keer verwachtte, werd ik op een avond laat gebeld door een moeder van een oude klasgenoot dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd en dat ze de volgende dag zou worden gecremeerd. Die nacht niet echt geslapen, 's ochtends die kant op (andere kant van het land), nog in een dikke file terecht gekomen door een ongeval. Iets te laat binnen komen vallen in een zaal met een gesloten kist (ze was pas een week na haar zelfmoord gevonden en het was zomer). Daar vond een 'nieuwe beste vriend' van mijn moeder het nodig om een woordje te doen, en die bleef maar ratelen over hoeveel ze hield van haar TWEE kinderen, hoe ze alles had gedaan voor die TWEE kinderen en ga maar door, daarbij mij aankijkend. Voor de goede orde: ik was het 3e kind. Eindelijk greep er iemand in en werd hij buiten gezet. De 'beste vriend' kende mijn moeder een paar weken...

Overigens heeft geen van ons kinderen iets gezegd op haar afscheid. Ze heeft ons in onze jeugd behoorlijk beschadigd, ook de twee kinderen waar ze zo van hield (die ook die jaren geen contact meer hadden).

Een week of wat later, toen we het huis moesten opruimen, kwam diezelfde vriend daar zomaar binnen vallen. Er lag nog iets van hem in de schuur, en alsof er niets gebeurd was zei ie dat hij mijn moeder beter had leren kennen want ze had hem achteraf gezien ook belazerd. Geen idee waar dat over ging, ik weet wel dat ik hem (2 meter groot en 1 meter breed) bijna de trap af het huis uit heb geduwd. Ik heb achteraf maar bedacht dat de beste man misschien gewoon wel een beperking had.

Wat enorm pijnlijk allemaal. Om sommige posts moest ik wel een beetje gniffelen maar dit is zo triest.



Ik mag hopen dat die man een beperking had, anders is hij sowieso echt verrot.

voor jou, Roomsnoesje. Wat een vreselijk verhaal. En dan bedoel ik niet alleen wat er op de begrafenis gebeurde, maar ook dat je zo'n nare jeugd hebt gehad.