Seks
alle pijlers
BDSM, voor de liefhebbers
zondag 8 oktober 2006 om 21:17
Al sinds de oudheid bestaat er op dit forum een 'centraal' BDSM topic. Het clubje SM-ers is niet zo heel erg groot, dus het lijkt af en toe misschien alsof het een besloten topic is, maar niets is minder waar! Dus wil je meepraten, je hart luchten, gênante vragen stellen of wat dan ook, over welke variant van BDSM dan ook, stort jezelf er in, je wordt met open armen ontvangen.
Aangezien de meeste mensen die net komen kijken nog op zoek zijn naar zo veel mogelijk informatie zijn hier wat links naar sites die Viva forummers in het verleden hebben aangedragen:
Wandering Spirits
Dè site bij uitstek voor de beginnende en ontdekkende sub. Je vindt hier onder andere theorie, afbeeldingen, een sublijst en er is een chat.
Ter leeringh:
BDSM info
Albany Power Exchange
Angelfire
Ter vermaeck:
Bar X
Chatplaza
Iets met dieren
www.bdsm-jongeren.net
www.bdsm-35.nl
www.collarme.com
En last but not least, de vakbond der BDSMerts Den VSSM
Klein detail, naast gewone heerlijke geile ranzigheid komen er hier ook een hoop emoties om de hoek kijken. Meer dan in andere topics wordt het hier dus op prijs gesteld als je jezelf even summier voorstelt.
Aangezien de meeste mensen die net komen kijken nog op zoek zijn naar zo veel mogelijk informatie zijn hier wat links naar sites die Viva forummers in het verleden hebben aangedragen:
Wandering Spirits
Dè site bij uitstek voor de beginnende en ontdekkende sub. Je vindt hier onder andere theorie, afbeeldingen, een sublijst en er is een chat.
Ter leeringh:
BDSM info
Albany Power Exchange
Angelfire
Ter vermaeck:
Bar X
Chatplaza
Iets met dieren
www.bdsm-jongeren.net
www.bdsm-35.nl
www.collarme.com
En last but not least, de vakbond der BDSMerts Den VSSM
Klein detail, naast gewone heerlijke geile ranzigheid komen er hier ook een hoop emoties om de hoek kijken. Meer dan in andere topics wordt het hier dus op prijs gesteld als je jezelf even summier voorstelt.
anoniem_38662 wijzigde dit bericht op 03-05-2010 22:39
Reden: :-)
Reden: :-)
% gewijzigd
woensdag 23 september 2009 om 12:18
Ah kijk, jullie definitie is al zó anders Zoals Ivy het vind, keek ik er ook tegenaan, en echt no way dat ik zo wil leven
Maar zoals Sprankelend het omschrijft (Ik zou absoluut niet 24/7 in mijn onderdanigheid willen zitten, geen denken aan. Maar ik zou het wel fijn vinden als hij de controle neemt om de lijn van gelijkwaardigheid waarop we doorgaans lopen zo nu dan (scherp) af te buigen naar D/s.) Ja, zo zou ik best ook wel een D/s willen hebben (maarja ik heb niet zoveel te willen, dat past dan ook we weer op een bizarre manier erbij )
Maar zoals Sprankelend het omschrijft (Ik zou absoluut niet 24/7 in mijn onderdanigheid willen zitten, geen denken aan. Maar ik zou het wel fijn vinden als hij de controle neemt om de lijn van gelijkwaardigheid waarop we doorgaans lopen zo nu dan (scherp) af te buigen naar D/s.) Ja, zo zou ik best ook wel een D/s willen hebben (maarja ik heb niet zoveel te willen, dat past dan ook we weer op een bizarre manier erbij )
woensdag 23 september 2009 om 12:23
Man en ik hebben een poosje 24/7 "gespeeld". Een aantal maanden, en dat beviel ons allebei heel goed. Daar zijn we mee gestopt omdat ik tijdens het revalideren na een auto-ongeluk heel erg in conflict kwam met aan de ene kant de "patient" in mij die assertief moest worden, op moest komen voor wat ze nodig had qua aanpassingen in het dagelijks leven, regeltjes, ziektewet, nasleep van het ongeluk en aan de andere kant de "sub" in mij. Die twee gingen op dat moment heel slecht samen. Terwijl aan het begin van het revalideren het juist een uitkomst was: ik deed die oefeningen van de kliniek wel want anders zwaaide er wat
Een beetje van hoe ons 24/7 leven er uit zag, kun je lezen op weeweewee rhiannon punt ennel <--lekker cryptisch maar jullie snappen wel waarom
Een beetje van hoe ons 24/7 leven er uit zag, kun je lezen op weeweewee rhiannon punt ennel <--lekker cryptisch maar jullie snappen wel waarom
Iets anders
woensdag 23 september 2009 om 13:11
Ik zie nu trouwens dat die site nogal wat "sponsors" heeft Kan 'm ook niet meer wijzigen, erg irritant. Maar goed, de mail daarvan komt nog wel gewoon bij mij binnen, en ik hoef niks voor dat domein te betalen (vandaar dat ik ook niks meer kan wijzigen ) en als je 't niet weet kom je niet bij mij uit. 'kVinnut wel best.
Iets anders
woensdag 23 september 2009 om 13:37
woensdag 23 september 2009 om 17:52
Ja ik las ook "geile blijheid". Nou, zo voel ik me vandaag wel, haha.
24/7 zou niks voor mij zijn, ik wil in het gewone leven een gelijkwaardige relatie ( alhoewel ik er wel van houd, wanneer de man de touwtjes in handen heeft. ), maar in bed vind ik het zalig om gedomineerd te worden, enkel lustobject te zijn, te moeten doen wat hij wil.
Ik ben benieuwd waar mijn kersverse verhouding naar toe gaat. Als het op zo'n eerste nacht al zo heftig is...
24/7 zou niks voor mij zijn, ik wil in het gewone leven een gelijkwaardige relatie ( alhoewel ik er wel van houd, wanneer de man de touwtjes in handen heeft. ), maar in bed vind ik het zalig om gedomineerd te worden, enkel lustobject te zijn, te moeten doen wat hij wil.
Ik ben benieuwd waar mijn kersverse verhouding naar toe gaat. Als het op zo'n eerste nacht al zo heftig is...
woensdag 23 september 2009 om 22:08
Ik denk dat het slagen van een 24/7 sterk afhangt van wat je inderdaad onder 24/7 verstaat, hoe de relatie verder in elkaar steekt, de mate waarin de karakters van de 2 partners elkaar aanvullen en vooral hoe flexibel je bent in het doorontwikkelen van die 24/7 situatie.
Ik heb met man een kleine 4 maanden 24/7 gedaan/gehad/gedingest. Toen we daarmee begonnen waren we zo'n 7 jaar bij elkaar en onze vanilla relatie was vanaf het begin heel erg sterk. Dat maakte dat we van elkaar heel goed konden inschatten hoe de ander zou reageren op situaties. We rolden er eigenlijk een beetje in toen we een periode heel veel aan BDSM deden en via het swingerswereldje bij toeval in contact kwamen met een dominant die in het verleden 24/7 relaties had gehad. Die dominant bleek een erg naar persoon, en achteraf kan ik niet anders dan op z'n minst heel sterk vermoeden dat die 24/7 relaties van hem je reinste misbruik waren. Maar in het begin van het contact voedde hij onze honger naar meer informatie wel heel goed, kwam met veel informatie, sites, verhalen etc etc. En gek genoeg waren vooral zijn argumenten waarom een 24/7 niet kon werken voor ons reden om te kijken of het bij ons wel kon werken. Zijn argumenten waren vooral het gebrek aan respect, de domheid van subs in het algemeen en die in 24/7 relaties in het bijzonder en de natuurlijke superioriteit op alle gebied van dominanten (*insert braaksmiley*). Hij schetste eigenlijk een beeld van nare, narcisische en sadistische mannelijke dominanten en domme, altijd geile-omdat-ze-het-niet-kunnen-helpen-want-daar-zijn-vrouwen-nou-eenmaal-voor en opportunistische vrouwelijke subs. En dat staat zo haaks op hoe man en ik in elkaar steken dat zijn waarschuwingen vooral averechts werkten.
Omdat we al veel langer met BDSM bezig waren wisten we wel waar elkaars grenzen lagen. Die waren sinds de eerste sublijst best een beetje verschoven, dus werd er een nieuwe ingevuld en avonden lang besproken. Wat wilden we? Hoe gingen we daar invulling aan geven? En, ook niet onbelangrijk, was het praktisch wel mogelijk wat we wilden? We begonnen "klein": wat kledingvoorschriften: rok of jurk, geen platte schoenen, altijd opgemaakt en haar gedaan. Niks extreems, make-up gewoon netjes, moeite doen voor m'n kapsel in plaats van alleen even gauw de borstel er doorheen halen. Maar juist de verplichting deed het 'm, in combinatie met het feit dat ik bij tijd en wijle een beetje een slons ben
En zoiets "kleins", simpels, eenvoudigs, bracht ons op heel veel vlakken iets dat we allebei wilden. Ik baalde geregeld van m'n slonzige uiterlijk maar had dan weer niet de fut er wat aan te doen (beetje lui aangelegd zeg maar), man vond dat slonzige geen issue maar natuurlijk wel heel leuk als ik er NIET slonzig uit zag. Door die verplichting aan het begin van de dag (voor ons allebei want ik moest wel laten zien hoe ik er bij liep voor ik de deur uit "mocht"), begon de opwinding ook aan het begin van de dag en die sudderde dan heel aangenaam de rest van de dag door en bouwde ook op. En nagenoeg iedere avond vlogen de vonken er dan vanaf, waar we daarvoor geregeld wekenlang een beetje langs elkaar heen leefden. Ook iets dat we allebei graag anders wilden maar op de een of andere manier niet wisten te doorbreken.
En langzaamaan kwamen er regels bij. Steeds in goed overleg, maar waren we het eenmaal eens over een regel dan werd die ook opgelegd. En op het niet navolgen van een regel volgde straf. Straf die ik ook op begon te zoeken soms, lekker een beetje rellen. Heerlijk!
Er kwamen meer regels, en er kwam een boekje waar de regels en sancties in werden opgeschreven. Per dag werden mijn overtredingen bijgehouden en 's-avonds werd de balans opgemaakt en "afgerekend".
Beslissingen over het dagelijks leven namen we nog steeds samen, wat dat betreft heb ik geen zeggenschap opgegeven. Maar als we het niet eens konden worden over een dagje uit, of wat we die avond zouden eten, dan had man de doorslaggevende stem.
Ik was ook nog steeds vrij mijn eigen tijd in te delen, mijn eigen dingen te doen. Maar moest (nagenoeg) alles wel voorleggen, laten weten waar ik uithing, "toestemming vragen". Die toestemming kreeg ik altijd wel, maar vergat ik het te vragen? Dan werd me dat wel aangerekend.
En op sexueel vlak mocht niet weigeren. Als ik in het een geen zin had mocht ik best een alternatief voorstellen maar man had ook daarin het laatste woord. En ook dat was een regel die we samen hadden ingesteld, waar ik helemaal achter stond. Daar ligt mijn kink gewoon, dat dóet iets met me. En instemmen met zo'n regel gaat ook een stuk makkelijker als je het volste vertrouwen hebt dat de ander niks van je gaat eisen wat je gewoon echt niet wil, als je het vertrouwen hebt dat de ander je grenzen respecteert.
Toen kwam helaas het auto-ongeluk en de revalidatiekliniek. In het begin zetten we de 24/7 gewoon door, binnen mijn mogelijkheden. En dat was heel fijn, want mijn hele wereld stond op zijn kop maar ik kon me vasthouden aan die regels, vertrouwen op de wijsheid van mijn man, letterlijk en figuurlijk op hem steunen. Enkele van de dingen die ik over heb gehouden aan dat ongeluk zijn geheugenverlies, slecht besef van tijd, hopeloos kortetermijngeheugen. Die regels boden me letterlijk en figuurlijk houvast, en boden mijn man de mogelijkheid me terug te fluiten als ik teveel van mezelf vergde. Een van de lichamelijke problemen die ik maar moeilijk het hoofd kon bieden, was de constante spierspanning in mijn hele lijf. In de revalidatiekliniek waren de eerste oefeningen gericht op het ontspannen van de spieren in mijn tenen... De spieren in m'n ogen stonden zo strak dat ik m'n oogbollen amper kon bewegen, als ik opzij wilde kijken moest ik m'n hoofd bewegen. Wat door de spierspanning in m'n nek niet lukte, dus draaide ik m'n hele lijf in de richting waarheen ik wilde kijken. Tot... we er achter kwamen dat ik in bondage wèl kon ontspannen! Dan voelde ik me zo ontzettend veilig, werkelijk in de handen van mijn man, dat ik dàn me volledig overgaf en eindelijk ontspande... Ik heb toen twee maanden iedere nacht met mijn handen aan het hoofdeinde van het bed vast gelegen. Ik had wel de bewegingsvrijheid om me om te draaien, en kon mezelf ook snel losmaken in geval van nood. Maar het ritueel van iedere avond, man die me naar bed bracht en vastlegde, zorgde dat ik redelijk ontspannen kon slapen. Echt een zegen op dat moment!
Maar dan komt er een moment dat je uitbehandeld dreigt te raken en gaat men je in de revalidatiekliniek voorbereiden op "de grote boze buitenwereld": je leert assertiever te worden, op te komen voor wat je nodig hebt, waar je nieuwe grenzen liggen en hoe je die moet bewaken, hoe je nieuwe Ik in elkaar steekt, hoe je je dag moet plannen. En die ontwikkeling ging niet samen met 24/7.
We moesten stoppen, daar waren we beiden heel snel van overtuigd. En we hebben allebei zitten huilen toen we het boekje met de regels weglegden. Maar het is goed geweest. Het was heel fijn, het was zelfs nuttig, we hebben er veel van geleerd en vooral genoten. En nu, een kleine twee jaar verder, begint het soms weer een beetje te kriebelen bij me. We hebben het er nog wel eens over, "weet je nog toen?". Wie weet wat de toekomst brengt...
Ik heb met man een kleine 4 maanden 24/7 gedaan/gehad/gedingest. Toen we daarmee begonnen waren we zo'n 7 jaar bij elkaar en onze vanilla relatie was vanaf het begin heel erg sterk. Dat maakte dat we van elkaar heel goed konden inschatten hoe de ander zou reageren op situaties. We rolden er eigenlijk een beetje in toen we een periode heel veel aan BDSM deden en via het swingerswereldje bij toeval in contact kwamen met een dominant die in het verleden 24/7 relaties had gehad. Die dominant bleek een erg naar persoon, en achteraf kan ik niet anders dan op z'n minst heel sterk vermoeden dat die 24/7 relaties van hem je reinste misbruik waren. Maar in het begin van het contact voedde hij onze honger naar meer informatie wel heel goed, kwam met veel informatie, sites, verhalen etc etc. En gek genoeg waren vooral zijn argumenten waarom een 24/7 niet kon werken voor ons reden om te kijken of het bij ons wel kon werken. Zijn argumenten waren vooral het gebrek aan respect, de domheid van subs in het algemeen en die in 24/7 relaties in het bijzonder en de natuurlijke superioriteit op alle gebied van dominanten (*insert braaksmiley*). Hij schetste eigenlijk een beeld van nare, narcisische en sadistische mannelijke dominanten en domme, altijd geile-omdat-ze-het-niet-kunnen-helpen-want-daar-zijn-vrouwen-nou-eenmaal-voor en opportunistische vrouwelijke subs. En dat staat zo haaks op hoe man en ik in elkaar steken dat zijn waarschuwingen vooral averechts werkten.
Omdat we al veel langer met BDSM bezig waren wisten we wel waar elkaars grenzen lagen. Die waren sinds de eerste sublijst best een beetje verschoven, dus werd er een nieuwe ingevuld en avonden lang besproken. Wat wilden we? Hoe gingen we daar invulling aan geven? En, ook niet onbelangrijk, was het praktisch wel mogelijk wat we wilden? We begonnen "klein": wat kledingvoorschriften: rok of jurk, geen platte schoenen, altijd opgemaakt en haar gedaan. Niks extreems, make-up gewoon netjes, moeite doen voor m'n kapsel in plaats van alleen even gauw de borstel er doorheen halen. Maar juist de verplichting deed het 'm, in combinatie met het feit dat ik bij tijd en wijle een beetje een slons ben
En zoiets "kleins", simpels, eenvoudigs, bracht ons op heel veel vlakken iets dat we allebei wilden. Ik baalde geregeld van m'n slonzige uiterlijk maar had dan weer niet de fut er wat aan te doen (beetje lui aangelegd zeg maar), man vond dat slonzige geen issue maar natuurlijk wel heel leuk als ik er NIET slonzig uit zag. Door die verplichting aan het begin van de dag (voor ons allebei want ik moest wel laten zien hoe ik er bij liep voor ik de deur uit "mocht"), begon de opwinding ook aan het begin van de dag en die sudderde dan heel aangenaam de rest van de dag door en bouwde ook op. En nagenoeg iedere avond vlogen de vonken er dan vanaf, waar we daarvoor geregeld wekenlang een beetje langs elkaar heen leefden. Ook iets dat we allebei graag anders wilden maar op de een of andere manier niet wisten te doorbreken.
En langzaamaan kwamen er regels bij. Steeds in goed overleg, maar waren we het eenmaal eens over een regel dan werd die ook opgelegd. En op het niet navolgen van een regel volgde straf. Straf die ik ook op begon te zoeken soms, lekker een beetje rellen. Heerlijk!
Er kwamen meer regels, en er kwam een boekje waar de regels en sancties in werden opgeschreven. Per dag werden mijn overtredingen bijgehouden en 's-avonds werd de balans opgemaakt en "afgerekend".
Beslissingen over het dagelijks leven namen we nog steeds samen, wat dat betreft heb ik geen zeggenschap opgegeven. Maar als we het niet eens konden worden over een dagje uit, of wat we die avond zouden eten, dan had man de doorslaggevende stem.
Ik was ook nog steeds vrij mijn eigen tijd in te delen, mijn eigen dingen te doen. Maar moest (nagenoeg) alles wel voorleggen, laten weten waar ik uithing, "toestemming vragen". Die toestemming kreeg ik altijd wel, maar vergat ik het te vragen? Dan werd me dat wel aangerekend.
En op sexueel vlak mocht niet weigeren. Als ik in het een geen zin had mocht ik best een alternatief voorstellen maar man had ook daarin het laatste woord. En ook dat was een regel die we samen hadden ingesteld, waar ik helemaal achter stond. Daar ligt mijn kink gewoon, dat dóet iets met me. En instemmen met zo'n regel gaat ook een stuk makkelijker als je het volste vertrouwen hebt dat de ander niks van je gaat eisen wat je gewoon echt niet wil, als je het vertrouwen hebt dat de ander je grenzen respecteert.
Toen kwam helaas het auto-ongeluk en de revalidatiekliniek. In het begin zetten we de 24/7 gewoon door, binnen mijn mogelijkheden. En dat was heel fijn, want mijn hele wereld stond op zijn kop maar ik kon me vasthouden aan die regels, vertrouwen op de wijsheid van mijn man, letterlijk en figuurlijk op hem steunen. Enkele van de dingen die ik over heb gehouden aan dat ongeluk zijn geheugenverlies, slecht besef van tijd, hopeloos kortetermijngeheugen. Die regels boden me letterlijk en figuurlijk houvast, en boden mijn man de mogelijkheid me terug te fluiten als ik teveel van mezelf vergde. Een van de lichamelijke problemen die ik maar moeilijk het hoofd kon bieden, was de constante spierspanning in mijn hele lijf. In de revalidatiekliniek waren de eerste oefeningen gericht op het ontspannen van de spieren in mijn tenen... De spieren in m'n ogen stonden zo strak dat ik m'n oogbollen amper kon bewegen, als ik opzij wilde kijken moest ik m'n hoofd bewegen. Wat door de spierspanning in m'n nek niet lukte, dus draaide ik m'n hele lijf in de richting waarheen ik wilde kijken. Tot... we er achter kwamen dat ik in bondage wèl kon ontspannen! Dan voelde ik me zo ontzettend veilig, werkelijk in de handen van mijn man, dat ik dàn me volledig overgaf en eindelijk ontspande... Ik heb toen twee maanden iedere nacht met mijn handen aan het hoofdeinde van het bed vast gelegen. Ik had wel de bewegingsvrijheid om me om te draaien, en kon mezelf ook snel losmaken in geval van nood. Maar het ritueel van iedere avond, man die me naar bed bracht en vastlegde, zorgde dat ik redelijk ontspannen kon slapen. Echt een zegen op dat moment!
Maar dan komt er een moment dat je uitbehandeld dreigt te raken en gaat men je in de revalidatiekliniek voorbereiden op "de grote boze buitenwereld": je leert assertiever te worden, op te komen voor wat je nodig hebt, waar je nieuwe grenzen liggen en hoe je die moet bewaken, hoe je nieuwe Ik in elkaar steekt, hoe je je dag moet plannen. En die ontwikkeling ging niet samen met 24/7.
We moesten stoppen, daar waren we beiden heel snel van overtuigd. En we hebben allebei zitten huilen toen we het boekje met de regels weglegden. Maar het is goed geweest. Het was heel fijn, het was zelfs nuttig, we hebben er veel van geleerd en vooral genoten. En nu, een kleine twee jaar verder, begint het soms weer een beetje te kriebelen bij me. We hebben het er nog wel eens over, "weet je nog toen?". Wie weet wat de toekomst brengt...
Iets anders
