Ben ik een Rupsje Nooitgenoeg?

Mijn vriendin en ik (allebei 40’ers) zijn ruim zeven jaar samen. We hebben grote ups en downs gekend, maar we zijn nog steeds enorm gek op elkaar, en vinden beiden heel veel warmte en geborgenheid bij elkaar. We knuffelen veel, spreken onze liefde en waardering vaak uit, kunnen samen lachen, en we hebben een goed leven samen.

Ik ben echter zelden écht tevreden over ons seksleven. Objectief gezien is het best goed: we voelen ons vaak heel sterk verbonden tijdens de seks en genieten er allebei van. We hebben gemiddeld 1-2 keer per week seks, tijdens vakanties vaker. We vinden elkaar ook echt aantrekkelijk, en we zijn allebei heel openminded, waardoor er ook ruimte is voor speciale wensen, fetishes etc.

WTF loop ik dan te zeiken? Tja, dat is ook mijn dilemma: ben ik nou gewoon een verwend Rupsje Nooitgenoeg? Of moet ik hier toch echt iets mee? Here we go.

Ten eerste: zij komt niet vaak klaar tijdens de seks. Misschien 1 op de 10 of 20 keer. Ik heb echt moeten leren om de focus op haar orgasme los te laten, en niet te blijven proberen haar te laten klaarkomen, want dat zorgde alleen maar voor extra druk, waardoor we allebei in ons hoofd schoten en gefrustreerd raakten. Dus nu richt ik me meer op onze verbinding samen, en het genot van ons beiden in het moment zelf. En dat is fijn.

Maar toch mis ik het. In eerdere relaties was dat één van de dingen waar ik bij seks het meest van genoot: mijn partner te laten klaarkomen, het allerliefst met mijn mond. Ik weet en merk heus wel dat mijn vriendin nu ook geniet, maar zonder climax blijft het toch een beetje in het luchtledige hangen.

Het maakt me af en toe nog steeds flink onzeker. Het gevoel om een inadequate minnaar te zijn vind ik echt pijnlijk, en kan me af en toe nog steeds behoorlijk down maken. Vooral in periodes zoals nu, waarin ik (door drukte op het werk en daardoor korte nachten) vermoeid en daardoor mentaal wat kwetsbaarder ben.

Natuurlijk hebben we hierover gepraat, en zij geeft aan het echt veel minder belangrijk te vinden om klaar te komen tijdens de seks, en dat ze er ook zonder orgasme volop van geniet. Dus ik geloof haar en probeer me daarbij neer te leggen, maar dat lukt dus niet altijd.

Eerstewereldprobleem Nummer Twee: Seks heeft voor ons allebei een heel andere prioriteit. Even kort door de bocht, voor mij is het een voorwaarde voor geluk, en voor haar is het juist een gevólg van geluk. Pas als zij helemaal lekker in haar vel zit kan er zin in seks ontstaan. Ik heb seks juist nodig om lekker in mijn vel te zitten. Ik heb ook weinig nodig om geil te worden en hoef al helemaal niet “verleid” te worden.

Andersom is dat niet zo, en ik heb het gevoel dat we veel vaker seks hebben dan dat zij uit zichzelf geil is, of ik haar ‘verleid’. Met andere woorden, ik heb het gevoel dat zij vaker seks initieert om mij ‘tevreden’ te houden, dan omdat ze gewoon geil is en seks met mij wíl. Dat merk ik bijvoorbeeld ook aan het feit dat zij vaak nog droog is als we beginnen, en pas na een lang voorspel een beetje nat begint te worden.

En issue #3 (ik zal het kort houden want dit begint al veel te lang te worden): zij heeft haar fetishes, ik heb mijn eigen fetishes. We staan allebei heel open voor elkaars kinks en betrekken dit af en toe actief in ons seksleven. Toch mis ik het om een partner te hebben die mijn kinks écht begrijpt en deelt. Ik heb in het verleden de ervaring gehad om échte geestverwanten op dat gebied te treffen, en die herkenning, acceptatie, begrip, opluchting is echt nergens mee te vergelijken.

Wat ik met dit topic wil? Vooral even van me af schrijven, en hopelijk ook wat ervaringen, reacties, tips of andere al dan niet gepeperde meningen horen. Uiteindelijk ga ik hiermee sowieso wel naar een seksuoloog of een relatietherapeut denk ik, maar eerst zou ik graag eens wat gewonemensenmeningen lezen.