is dit ok?

EDIT: gezien het verloop van het hele verhaal en de huidige situatie reflecteert de OP niet wat er op dit moment aan de hand is

Goedemorgen,

ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.

De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.

gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.

Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.

Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.

We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.

Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.

Sorry mensen voor de late reactie, en bedankt voor al jullie inzichten. ik zal morgen fatsoenlijk overal op antwoorden. Nu de korte versie

Zoals ik eerder zei ben ik niet onder de indruk van een blauwe plek maar door de dag begon het steeds meer zeer te doen, ben langs de ha geweest, die heeft me voor fotos doorgestuurd naar ziekenhuis. Ik snap het echt niet want gisteren avond leek het echt niet alsof ik serieus gewond was en vanochtend dacht ik ook dat ik het niet groot moest maken en dat in gewoon geschrokken was en me niet moest aanstellen. In elk geval, klein breukje in een rib en twee gekneusde ribben en een scheur in een schouderband. Begrijp niet waarom ik niet eerder in de gaten had dat het echt niet goed was. Je zou verwachten dat je dat meteen door hebt.

Ik heb manlief over de telefoon gesproken, in tegenstelling tot wat ik eerder zei heeft hij inderdaad wel een ( niet op de dopinglijst staand) middel gebruikt. Was de tweede keer zei hij en ik geloof hem. Hij voelt zich vreselijk maar hij mag van mij niet thuis komen totdat dat spul uit zijn systeem is. Dan praten we verder, ik wil niet met hem praten op het moment dat hij door die troep agressief kan worden.

Ik reageer morgen wel, voel me nu een beetje overwelmd en ga slapen

alvast sorry voor het lange verhaal, hoop dat het een beetje samenhangend wordt, ben op dit moment niet op mijn best. Ik ga proberen iedereen te beantwoorden. Dank voor jullie reacties.

Pffff het is toch absurd hoe snel dingen veranderen. Als ik nu mijn eigen openingspost terug lees zie ik nu pas hoe erg ik heb zitten nuanceren. Ik dacht ook zelf echt 'stel je niet zo aan' ook wat anderen daarna zeiden 'maak het niet te groot' en gewoon aangeven dat dit te veel was. Aan de ene kant wist ik wel dat dit onzin was, als het gewoon een beetje te veel was had ik geen topic geopend maar aan de andere kant denk ik dat ik dat ook wel graag wilde geloven.

Nog steeds, het ging feitelijk zo als het daar stond, geen ongewone dingen, alleen gewone dingen heel erg hardhandig. Ik heb nog nooit meegemaakt dat er iemand me zo hard beetpakte, me zo hardhandig verplaatste, of zo ontzettend hard op me inbeukte. Ik zat echt in een soort van ijzeren greep en kwam er niet uit.

In elk geval, ik had dus de intentie om tussen de aardappelen en de kool dit met hem te bespreken. In het kader van niet ok, nooit meer doen. Maar gaande weg de dag begon ik me zo ontzettend beroerd te voelen en had ik ook echt heel veel pijn. Ik was op mijn werk en toen ik naar het toilet ging om te kijken wat er dan zo vreselijk veel zeer deed schrok ik heel erg, blauwe plekken twee keer zo groot en knal paars. Om dat het echt pijn deed heb ik besloten naar de huisarts te gaan.

Ik ken mijn huisarts niet goed (ben nooit ziek) heb ik daar een heel kort gesprek mee gehad en die heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek hij het ziekenhuis al gebeld te hebben want ik kon meteen door en hoefde ik niet te wachten.
Iemand hierboven vroeg of ze doorgevraagd hadden en ja dat deden ze, ik kreeg meteen een mevrouw (volgens mij zij ze dat ze maatschappelijk werker was) die met me wilde praten en die vroeg of ik wilde dat ze meeging met de fotos maken. (ik had niets tegen mijn huisarts gezegd over hoe het kwam, alleen dat ik pijn had). In elk geval, ik dus fotos gemaakt, een rib met een kleine breuk ,twee gekneusde ribben wat gescheurd bindweefsel en een scheur in een schouderband. Ik heb daarna even met die maatschappelijk werker gesproken en zij vroeg mij wat er gebeurd was. Het had op dat moment weinig zin om te liegen want ik neem aan dat die vrouw niet achterlijk is, mijn hals mijn borsten en de rest van mijn lijf zijn nogal gehavend. Ik heb haar kort de waarheid vertelt en gezegd dat ik geen zin had in een verder gesprek en dat ik naar huis wilde. Dat accepteerde ze maar stelde wel dat zij me vrijdag nog zou bellen. Zij wilde wel graag dat ik me voor de zekerheid helemaal zou laten nakijken. Heb ik gedaan, al het andere is alleen licht geneusd, verrekt en een beetje gescheurd maar niets wat echt stuk is. (wat een nare ervaring is dat, je voelt je al rot en dan gaat er ook nog iemand aan je hele lijf zitten peuteren). Wat ik niet begrijp is dat mijn lichaam toch best stuk is en dat ik op het moment zelf dat niet in de gaten had en dat ik s morgens ook nog dacht van het komt wel goed. Volgens die maatschappelijk werker gebeurde dat wel vaker. Ik vind het zelf vreemd.

In de tussentijd had mijn man me een paar keer gebeld, maar mijn telefoon stond (omdat ik in het ziekenhuis was uit) ik heb hem terug gebeld. Hij begon het gesprek en heeft meteen gezegd hoe ontzettend rot hij zich voelde, dat hij het echt niet ok van zichzelf vond en dat hij zich vreselijk voelde wat er gebeurd was. Hij heeft ook meteen zonder dat ik het vroeg gezegd dat hij een of ander middel gebruikt had, dit was de tweede keer, de eerste keer was afgelopen weekend, ik was toen met een vriendin weg. (voor de mensen met verstand van dit soort middelen: ik heb niet gevraagd wat het was, maar het staat niet of nog niet op de doping lijst). Hij gaf aan dat er bij hem opeens een soort van knop omging en dat hij echt alle controle kwijt was. Dat het alleen maar ging over frustratie, agressie en heel harde seks.
Ik heb hem toen verteld dat ik echt heel erg bang voor hem was op dat moment en dat ik niet weet waarom ik niet heb gezegd dat ik dit niet wilde. Hij zei toen (en ik vind dat echt heel pijnlijk) dat hij niet weet wat hij op dat moment gedaan zou hebben als ik dat wel gezegd zou hebben. Hij zei dat hij niet wist of hij dan gestopt zou zijn of dat hij nog erger gefrustreerd zou raken. Hij zei ook dat hij voelde dat ik bevroor en dat hij dat gewoon niet registreerde en alleen maar doorging. Ik heb hem verteld dat het dus inderdaad voor mij ook zo voelde en dat ik gewoon niet het gevoel had dat ik ook maar iets in te brengen had en dus ik dus maar mee gegaan ben. Dat ik geen zeggenschap meer had over mijn eigen lichaam voelt raar en ik voelde me op dat moment echt van 'buigen of barsten'

Ik heb hem toen verteld dat hij niet naar huis mocht komen, dat ik me niet goed voelde, en naar bed wilde en omdat ik niet weet hoe die middelen werken dat ik er niet bij kon hebben dat ik me ook nog druk moest gaan maken dat hij agressief zou worden of dat we ruzie zouden krijgen en hij daar agressief van zou worden. Hij begreep dat en is bij zijn broer gaan logeren (die overigens woest op hem is op dit moment)

En nu?

Geen idee, aan de ene kant ben ik blij dat ik het beter kan plaatsen, dat ik snap waarom ik geen nee zei, dat ik blijkbaar in de gaten had dat dat het alleen erger zou maken, dat ik snap waarom hij dat deed, het klinkt als een slap excuus 'controle kwijt' maar als het echt zo is dan verklaart het wel. Ik vind het zo'n ontzettend rotgevoel dat ik op het moment zelf bang was en echt dacht dat ik gewoon maar mee moest en geen nee mocht zeggen omdat het dan alleen erger zou worden. Dat hij dat zelf ook zei maakt het eigenlijk niet beter.

Aan de andere kant ben ik heel erg boos op hem en voel ik me een beetje een sukkel, mensen hier op het forum leggen gelijk de link naar middelen gebruik en ik was echt in de overtuiging dat hij dat niet zou doen, omdat hij er altijd zo tegen was. Boos omdat hij mij in een positie gebracht heeft die gevaarlijk voor mij was, dat hij een middel gebruikt heeft wat kan leiden tot dergelijke agressie, hij had me dood kunnen slaan.

Ik heb hem dus alleen telefonisch gesproken en op zich was dat geen 'ruzie gesprek', ik was heel rustig en hij was aan het huilen en voelt zich vreselijk. Het is op dit moment zo'n zooitje dat ik echt niet weet wat ik nu moet, hij was altijd mijn beste maatje, ik ben nooit bang voor hem geweest en hij heeft me nooit eerder pijn gedaan. Ik weet het niet meer.

Sorry mensen, het is een beetje een 'van me afschrijfpost' geworden.