Minnaar deel 37

Isolde85 schreef: ↑

08-02-2019 23:19

Ik ben afgelopen jaar een keer heel duidelijk geweest. Dat leidde vooral tot paniekaanvallen bij hem (angst dat ik zou weggaan) en ik heb hem maanden moeten bevestigen dat ik hem echt heus nog wel leuk vond. Het zorgde vooral voor onrust en paniek aan zijn kant, en niet voor iets constructiefs of een idee dat er iets moest veranderen. Hij was vooral zielig.

[...]


Dus ergens denk ik wel: mens, zeur niet zo. Maar een deel van me denkt ook wel eens: het leven is te kort.

Ai, lastig zeg! Ik heb zelf altijd weinig geduld met slachtoffergedrag. Doe er iets aan of stop met zeuren... Ik snap de paniekaanvallen wel, maar jammer dat er niets constructiefs uit is gekomen. Hebben jullie al eens geprobeerd om erover te praten in bijzijn van een therapeut oid?

Dat laatste zinnetje, dat kan ik wel begrijpen. Het lijkt me heel naar als je libido zo verschillend is.

*

HoesjeBoesje schreef: ↑

08-02-2019 23:51

Wat ben je vermoeiend vanzai...
Ga lekker wat anders doen met je tijd en energie.

Nah. Ik kies ervoor om mijn energie en tijd hier te besteden.

Het is een vrij land hier, toch?

Ik begrijp dat je behoorlijk pijn gedaan is. En dat dat frustrerend is. En we kunnen allemaal mee lezen dat je pislink bent op bepaalde dames hier die er meer van weten cq dit toen het gebeurde mee gekregen hebben.
Maar wat denk je hier op dit topic te vinden wat je helpt om jouw nare ervaring te verwerken? Buiten iedereen te schofferen dan.
Gezien je eerdere posts zegt n klein stemmetje me dat jij nml ook geen heilig boontje bent. Wat geeft jou het recht om over andere mensen en hun daden te oordelen?

Vanzai schreef: ↑

08-02-2019 23:54

Nah. Ik kies ervoor om mijn energie en tijd hier te besteden.

Het is een vrij land hier, toch?

En je kiest er ook voor om tijd en energie (en je piemel) in getrouwde vrouwen te stoppen las ik. Je werkt er zelf aan mee.

Volgens mij zit er een beetje oud zeer en ben je zelf flink belazerd.

Ik hoor ook bij het "clubje" en dat heeft zo zijn redenen. Mijn man is als vrachtwagenchauffeur veel van huis, tel daar bij op dat hij hem door medicijnen niet meer (lang genoeg) omhoog krijgt en dat ik een flink libido heb en je zal het misschien meer begrijpen.

Wel zijn er eisen aan de minnaars gesteld en zijn ze enkel voor de sex.

Door mijn minnaar(s) ben ik een veel leukere/blijere moeder en echtgenote dus eigenlijk gewoon win win.

123Lotje schreef: ↑

08-02-2019 19:54

Het komt meestal doordat de dame in kwestie haar hoofd verliest en daarna haar hart aan nr 2. En daar gaat het altijd fout. De meeste vrouwen koppelen seks toch onbewust aan liefde (Ik zeg de meeste, niet alle) en zo ontstaat dan t claim gedrag, onzekerheid, en nog meer dingen die niet bij de oorspronkelijke afspraak hoorden.
Waar eerst de endorfine hoogtij vierde, wordt je er nu niet gelukkiger van. En dan is je oorspronkelijke doel voorbij gestreefd.

Ik ben in elk geval niet zo dom om mn hoofd...én mn hart aan nr 2 te verliezen Lotje blijft met beide beentjes op de grond!

Ik vind dit een interessante post.
Ik heb nog niet zoveel ervaring, maar nr 2 en ik zijn juist verliefd op elkaar en we willen niet anders, genieten elke dag van elkaar.. uren appen en regelmatig afspreken, vaak gewoon kletsen of wat drinken. Seks is onderdeel maar niet hoofdzaak.
Kun je niet emotioneel verbonden met elkaar zijn zonder dat praktisch te zijn? Ik heb zelf helemaal niet de behoefte om te claimen, zijn hart ligt bij mij, en dat is voor mij het enige dat telt.
Gezien je ervaring (voor mij is dit redelijk nieuw) ben ik oprecht geïnteresseerd waarom dit altijd fout zou gaan.

Ik heb nr 2 vooral voor de lust. Daarom zijn mijn minnaars vaak (jongere) donkere mannen. Niet direct mijn types maar wel vaak lekker in bed. Zoenen doe ik wel met ze, vind dat dat ook echt bij sex hoort. Maar verliefd? Nee dat ben ik nog nooit geweest op een minnaar. Maar heb dan ook het geluk dat ik lust en liefde zeer goed kan scheiden.

Voor mij moet er wel degelijk gevoel zijn buiten het lichamelijke. En als dat wederzijdse gevoel er is, maakt het de sex alleen maar nog fijner, voor mij althans...

Bedankt voor je reactie Blomke, waarom zie je dat als geluk?

Omdat verliefd zijn op je minnaar een groot risico is Lisanne. Voor je huwelijk en gezin, voor het geheim houden, voor je prioriteitstelling, soms zelfs voor je werk etc. Jij besteedt per dag uren en uren aan je minnaar, tijd die je dus niet in je relatie steekt, die je niet aan je kinderen besteedt, en vroeg of laat valt het jouw omgeving op dat je zoveel aan het appen bent.

Je schrijft 'ik heb zelf helemaal niet de behoefte om te claimen, zijn hart ligt bij mij, en dat is voor mij het enige dat telt.' Wat bedoel je daarmee?


Ik heb ook het geluk dat is seks en liefde kan scheiden, daarom kan ik heel fijne seks hebben met meerdere mensen, die allemaal leuk zijn, waar ik heus wel een vlindertje voor voel maar waar ik geen liefde voor voel.

Dan heb ik geen gedoe met nr 2. Gewoon lekker sexen, meer niet. Zit niet te wachten op lieve appjes enzo. Ook cadeautjes niet. Kreeg eens een enorme bos bloemen op een date. Tja, leg maar eens uit aan je man hoe je daar aan komt. Had gezegd dat ik die voor mezelf had gekocht. Chocola is wel welkom btw hahaha. Is vaak al op voor dat m'n man thuis komt

Lisanne804 schreef: ↑

09-02-2019 08:49

Ik vind dit een interessante post.
Ik heb nog niet zoveel ervaring, maar nr 2 en ik zijn juist verliefd op elkaar en we willen niet anders, genieten elke dag van elkaar.. uren appen en regelmatig afspreken, vaak gewoon kletsen of wat drinken. Seks is onderdeel maar niet hoofdzaak.
Kun je niet emotioneel verbonden met elkaar zijn zonder dat praktisch te zijn? Ik heb zelf helemaal niet de behoefte om te claimen, zijn hart ligt bij mij, en dat is voor mij het enige dat telt.
Gezien je ervaring (voor mij is dit redelijk nieuw) ben ik oprecht geïnteresseerd waarom dit altijd fout zou gaan.

Het kan op verschillende fronten fout gaan.

1) Jij bent nog steeds hoteldebotel op hem, maar voor hem is t nieuwe...de enorme geilheid er n beetje af. Dus van hem uit zwakt t app verkeer n beetje af. Appt nog wel als hij geil is en zin heeft in n verzetje, maar jij zit hunkerend wachtend op de bank denkend aan de tijd dat jullie elkaar overspoelden met verliefde appjes. En je vraagt je verdrietig af waar t fout is gegaan.

2) Het blijft zoals t is. Jullie zijn helemaal gek van elkaar. Hele nesten met vlinders etc. etc. Maar jullie hebben wel elk n gezin. Uiteindelijk is de liefde (zo voelt t nml) zo groot dat jullie voor elkaar kiezen. 2 gezinnen worden opgebroken, met alle ellende van dien en jullie gaan samen verder.
Maar na n poosje komen jullie erachter eigenlijk helemáál niet zo goed bij elkaar te passen. Want toen jullie nog met elkaar vreemd gingen was t zo spannend en sexy. Nu slaat de sleur genadeloos toe. Je gaat uit elkaar, en je staat er alleen voor.

Het wil niet zeggen dat het persé zo moet gaan. Dat zijn maar 2 scenario's hoe t fout kan aflopen. Je kunt er vast nog wel veel meer bedenken maar t is me te veel om te typen
Het kan ook goed blijven gaan...als je geluk hebt. En natuurlijk is het heerlijk om verliefd te zijn. Ik heb ook vlinders in mn buik als ik naar n date ga. Heerlijk!! Maar ik laat t niet de overhand in mn dagelijks leven nemen. Mijn gezin is t belangrijkste, dan mn werk...en daarna komt mn minnaar.
Op t moment dat we n date hebben gepland kan ik daar ook heerlijk naar toe leven. Maar ik verlies nooit uit t oog dat t maar n date is...het wordt nooit en te nimmer méér dan dat.
Als ik dat zou toelaten begeef ik me op té glad ijs. En dat wil ik niet. Ik wil er wel controle over blijven houden.

Ben het toch eens met lotje123. Zoals ik nu zelf hoor van mijn man konden geen van de vrouwen het bij pure lust houden en kwamen er ALTIJD gevoelens bij... tuurlijk later pas.

Bij mij werkt dat net zo. Liefde en meerdere keren sex met de zelfde koppel ik aan elkaar vast. Knap voor mensen die dat niet hebben. Eén keer sex met iemand activeert denk ik niet zo snel "liefde" gevoelens.
Maar zoals ik nu van dichtbij mee maak kan minnarres van een kennis haar niet meer loskoppelen. Dusss ja ben het absoluut met je eens dat de meerderheid toch gevoelens ontwikkeld.

en dat is wat ik ook bedoel isolde met mijn vorige post, mijn tegenhoud post
Die paniek aanvallen zoals je man herken ik. Heb uren op de grond gelegen op diverse plekken tijdens werk of in de winkel.. doordat ik nu mijn mind omgezet heb kan ik er beter mee om gaan. Het is juist de bedoeling dat je daarom ook open blijft tegen hem. Zodra mijn man zich " afsluit, en niet oprecht spreekt" want die antenne staat constant aan dan en voel ik precies wanneer het er wel is of niet is krijg ik ze weer. Dan gaat het een leven lijden. En daarom mijn vraag blijf het aangeven bij hem. Zelfs door toe te geven dat je die man op het werk tegen kwam. Hij zal daar toch echt door heen moeten en moet je hem in mijn ogen niet sparen. Want anders kun jij niet jezelf zijn in jullie huwelijk. En in mijn ogen is dat nu de essentie van mijn huwelijk.
Ik ben er dan na dit alles ook wel over uit dat als je dat niet meer hebt of kunt, ik er mee stop. Zonder zijn openheid is het gedoemd te mislukken... maar dat is mijn mening.
Tuurlijk leef je maar één keer, dat herken ik. Ik ben 15 jaren trouw geweest, en er zijn vele malen leuke mannen voorbij gekomen. En denk ik nu tjezusss heb ze allemaal volmondig afgeslagen en was ik gewoon de enige in onze relatie die zo dacht. Welke droom zat ik toch?
Ik ben niet van de payback. Maar mocht er nu iemand voorbij komen gooi ik het acuut open en zal ik het gaan delen.

Marana, klopt gaat tijd inzitten, maar manlief staat toe en kids komen niets te kort. Krijgen niet minder aandacht dan voorheen.. mijn leven is er stuk leuker op geworden..

Wat ik bedoel met die zin is dat het mij vooral om gevoel van verbinding en liefde gaat, en dat voel ik op en top omdat ik dat in overvloed krijg van nr2. Lotje schreef over claimen, dat hoeft dus niet als je er beiden hetzelfde instaat, denk ik.. Maar misschien zie ik wat over het hoofd.

Blomke, cadeautjes interesseren mij niet, het samen zijn is voor mij genoeg..
Wel grappig jij met bos bloemen... lijkt me inderdaad heel onpraktisch

123Lotje schreef: ↑

09-02-2019 09:28

Het kan op verschillende fronten fout gaan.

1) Jij bent nog steeds hoteldebotel op hem, maar voor hem is t nieuwe...de enorme geilheid er n beetje af. Dus van hem uit zwakt t app verkeer n beetje af. Appt nog wel als hij geil is en zin heeft in n verzetje, maar jij zit hunkerend wachtend op de bank denkend aan de tijd dat jullie elkaar overspoelden met verliefde appjes. En je vraagt je verdrietig af waar t fout is gegaan.

2) Het blijft zoals t is. Jullie zijn helemaal gek van elkaar. Hele nesten met vlinders etc. etc. Maar jullie hebben wel elk n gezin. Uiteindelijk is de liefde (zo voelt t nml) zo groot dat jullie voor elkaar kiezen. 2 gezinnen worden opgebroken, met alle ellende van dien en jullie gaan samen verder.
Maar na n poosje komen jullie erachter eigenlijk helemáál niet zo goed bij elkaar te passen. Want toen jullie nog met elkaar vreemd gingen was t zo spannend en sexy. Nu slaat de sleur genadeloos toe. Je gaat uit elkaar, en je staat er alleen voor.

Het wil niet zeggen dat het persé zo moet gaan. Dat zijn maar 2 scenario's hoe t fout kan aflopen. Je kunt er vast nog wel veel meer bedenken maar t is me te veel om te typen
Het kan ook goed blijven gaan...als je geluk hebt. En natuurlijk is het heerlijk om verliefd te zijn. Ik heb ook vlinders in mn buik als ik naar n date ga. Heerlijk!! Maar ik laat t niet de overhand in mn dagelijks leven nemen. Mijn gezin is t belangrijkste, dan mn werk...en daarna komt mn minnaar.
Op t moment dat we n date hebben gepland kan ik daar ook heerlijk naar toe leven. Maar ik verlies nooit uit t oog dat t maar n date is...het wordt nooit en te nimmer méér dan dat.
Als ik dat zou toelaten begeef ik me op té glad ijs. En dat wil ik niet. Ik wil er wel controle over blijven houden.

Dank voor je uitgebreide reactie!
Ik snap je angsten wel en dat je daardoor op je hoede bent,

Ik weet zelf ook niet hoe dit verder gaat en ik bekijk het een beetje met het moment.
Ik ben wel enorm zelfbeschermend , is er door omstandigheden wat afstand dan neem ik deze ook meteen, geeft hij juist meer, dan durf ik dat ook.. Ik verlies graag mijn hart, maar laat het niet breken, en ga ook nooit aan iets hangen dat niet (geheel) wederzijds is, bij minste twijfel of pijn trek ik heel hard terug.. relatie moet emotioneel in evenwicht zijn, iets anders wil ik niet, en ga ik ook niet in mee.

Lisanne804 schreef: ↑

09-02-2019 09:39

Blomke, cadeautjes interesseren mij niet, het samen zijn is voor mij genoeg..
Wel grappig jij met bos bloemen... lijkt me inderdaad heel onpraktisch

Was het ook haha. Heb eerst heel goed gekeken of er geen kaartje aan zat voor ik ze op de vaas zette. Waren te mooi om direkt in de kliko te doen. Het enige cadeautje waar ik belang bij heb wzit doorgaans in zijn broek.

Maar Lisanne, het is bij jou wel wat gecompliceerder aangezien er liefde voor nr 2 bij komt kijken. Eigenlijk zal je jezelf eerlijk de vraag moeten stellen of je stiekem nr 2 niet op 1 wil hebben. Wel oppassen dat ook hier de sleur in zal komen, de spanning van de verboden vrucht is dan weg.

Blomke82 schreef: ↑

09-02-2019 09:59

Het enige cadeautje waar ik belang bij heb wzit doorgaans in zijn broek.

Blomke82 schreef: ↑

09-02-2019 10:15

Maar Lisanne, het is bij jou wel wat gecompliceerder aangezien er liefde voor nr 2 bij komt kijken. Eigenlijk zal je jezelf eerlijk de vraag moeten stellen of je stiekem nr 2 niet op 1 wil hebben. Wel oppassen dat ook hier de sleur in zal komen, de spanning van de verboden vrucht is dan weg.

Emotioneel gezien staat nr.2 inderdaad op plek 1. Praktisch gezien ligt anders. Voor mij is nr2. geen verboden vrucht meer.. nr1 weet ervan. Die spanning is er dus niet, misschien wel voor nr.2 , in de zin dat ik wel zijn 'verboden vrucht' ben.. misschien ook dat het deels voor hem daarom interessant is. Maar ben wel zo nuchter niets te verwachten, ik kan genieten van wat er is, puur om wat t is.. emotionele binding is voor
mij belangrijker als practische verbinding. Mocht ik die gevoelens wel krijgen dan zal ik mezelf uit alle macht terug gaan trekken.. Ik ga mezelf niet onnodig kwetsen met meer te voelen of willen dan de ander, dan beter afstand nemen en waarschijnlijk ook breken. Beter de relatie verbreken dan jezelf breken met pijn door ongelijkwaardige wensen.

Mooie discussie, ik schrijf graag mee vanaf hier.

Ik denk zeker dat liefde en sex samen goed kan blijven gaan. Minnaar en ik zijn bijna een jaar samen, hebben beide veel vlinders en zien elkaar regelmatig, hetzij voor sex maar ook wel eens voor gezamenlijke hobbies.

We vullen elkaar aan in dat wat we thuis missen of in dat wat we met onze nummers 1 niet delen, maar hebben ondanks dat het beide thuis heel fijn. Elkaar nummer 1 maken gaat nooit gebeuren, en dat wetende geeft een stabiele basis. Er zijn geen verwachtingen, genieten puur van de mogelijkheden.

Als het ooit stopt is dat omdat het uitkomt, maar zodra dat gebeurt stopt onze relatie ook. Omdat we weten dat we júist als elkaars nrs2 zo leuk zijn samen.

Isolde85 schreef: ↑

08-02-2019 23:19

Ik ben afgelopen jaar een keer heel duidelijk geweest. Dat leidde vooral tot paniekaanvallen bij hem (angst dat ik zou weggaan) en ik heb hem maanden moeten bevestigen dat ik hem echt heus nog wel leuk vond. Het zorgde vooral voor onrust en paniek aan zijn kant, en niet voor iets constructiefs of een idee dat er iets moest veranderen. Hij was vooral zielig.

Voorlopig doe ik maar niks. Dat is ook een keuze. Gelukkig vind ik heel veel mannen niet zo interessant en heb ik zelf ook geen hoog libido, al vind ik de huidige frequentie van 1-2 keer per maand (en er dan ook nog om moeten zeuren) wel weinig. En met name dat ik erom moet vragen, dat zit me nog het meest dwars. Date nights, weekendjes weg, oppas, etentjes, ik ben altijd degene die alles moet regelen en op de agenda zetten, anders gebeurt het gewoon niet. En daar valt seks dus ook onder. We hebben het vorige week gedaan en ik denk dat het nu de komende 3-4 weken wel niet meer op het programma zal staan.

En het is vooral dat om seks moeten zeuren wat me het meest raakt. Ik zie er nog steeds zo uit als voordat we kinderen kregen (vermoeid hoofd uitgezonderd), was vrij snel terug in shape, ik sport, ik kleed me leuk en ga naar de kapper. Ik heb er alles aan gedaan om nog een aantrekkelijke vrouw voor hem te zijn, maar ik heb het gevoel dat het hem bijna niks doet. Ik heb erover geprobeerd te praten, maar het was niet alsof hij door de bevalling is getraumatiseerd ofzo. Zegt hij. Hij zou het vaker willen doen maar is gewoon moe.

Hij doet een hoop andere dingen wel en hij is echt heel attent met cadeautjes en dingen in huis doen. En er is echt wel intimiteit, want hij knuffelt en kust me wel heel veel.
Dus ergens denk ik wel: mens, zeur niet zo. Maar een deel van me denkt ook wel eens: het leven is te kort.

-
Sorry door dat geleuter van die Vanzai jouw post helemaal over het hoofd gezien!

Als ik het goed begrijp raakt je man wel volledig in paniek bij de angst dat jij weg gaat maar is hij niet bereid tot verandering of om enig initiatief ergens is te nemen?
Dat is nogal tegenstrijdig...

Here the same, ook een man die niet bereid is om initiatief te nemen, nauwelijks uit zichzelf contact opzoekt en totaal niet met kritiek op dat gebied om kan gaan of bereid is daar wat in te veranderen (alleen wel op gebied seks), alleen interesseert het hem verder weinig en krijgt hij nog geen paniek aanval, al zou ik weet niet wat uitvreten

Verder is hij ook heel lief, mijn man.. werkt hard , doet zijn best met kinderen en huishouden en is nooit te beroerd een vinger uit te steken om mij te helpen. Ik krijg alle vrijheid, is altijd lief naar me, attent ook. (Allemaal praktisch)

Maar... Ik hield dat na jaren ook niet vol, wilde niet zomaar alles aan de wilgen hangen omdat veel wel goed is, maar verlangen naar meer kwam er ineens toen ik afgelopen zomer hals over kop verliefd werd op een ander, me na tijden weer eens echt blij voelde.. toen dat niet wederzijds bleek al heel snel overwaaide ( net als jij even
had ervaren met bijna- zoen) wist ik dat ik mezelf dat niet voor altijd wilde ontnemen.. Ik had een beetje geproefd van iets dat mij echt blij maakte en wilde daar meer van. Ik heb t zelfs naar mijn man uitgesproken en het deed hem niet veel.. wij begrijpen elkaar goed, hebben veel overeenkomsten maar op dit vlak begrijpen we elkaar niet..

Weken heb ik toen net als jij rond gelopen.. en wat je zegt: geen keuze is ook een keuze. Met praten met hem kwam ik geen moer verder, en ik besloot me er bij neer te leggen. Ik had net als jij ook 1000 praktische argumenten waarom ik niet kon maken, want op ander vlak dit, en op ander vlak dat.... kort daarna dacht ik: Ik kan in elk geval eens kijken.. en heb me aangemeld op een profielsite ik hrb vaak gedacht: wat doe ik hier? Tot Ik uiteindelijk tegen iemand aan liep waar ik direct een klik mee voelde en die (het aller belangrijkste) het zelfde zocht als ik. Dat ging daarna niet altijd van een leien dakje.. Ik twijfelde veel en ik moest wennen aan alles, maar het was vanaf dag 1 wel fantastisch, ik voelde me eindelijk na jaren 'compleet' en wilde niet meer terug naar daarvoor.
Mijn man weet het en is er oké mee, sterker nog, hij zou niet willen dat het stopt. Hij zegt te zien dat het mij goed doet en hij heeft geen 'last' meer dat ik moeite heb met iets waartoe hij niet bereid is om mij te geven. Hij noemde het zelfs win-win, want iedereen is blij nu. Nu begrijp ik niet of ik daar blij mee moet zijn of niet, want liever had ik dit met hem gehad, zoals meeste stellen,maar ben ook blij met de ruimte die ik heb en dat ik toch die keuze heb gemaakt!

Wat ik wil zeggen is dat zelfs een man met goede bedoelingen gewoonweg flink te kort kan schieten als hij niet bereid is in actie te komen, en dat het onder de vlag van goede bedoelingen, ook niet zo mag zijn dat jij jezelf dan maar voor de rest van je leven volledig verloochend en wegcijfert. Het is niet gek dat je voor jezelf keuzes gaat overwegen , het leven is te kort om jezelf aan de kant te zetten omdat de ander niet bereid is om je in je behoefte te voorzien. Ook daarin kiest hij voor zich zelf, dat is ook een keuze van zijn kant.

Isolde en lisanne, wat herken ik veel in jullie verhalen.
Ik ben vaak het gesprek aan gegaan; elke keer beloftes maar geen echte verandering.
Nu een minnaar ; deels getriggerd doordat ik afgelopen zomer met de pil ben gestopt en mijn libido nog hoger werd. En ook omdat ik dacht: moet ik dan mijn kist ingaan en nooit gevoeld hebben hoe het kan zijn?
Mijn minnaar is heerlijk; we mailen vaak, bellen en zien elkaar tot nu toe ook best vaak
Maar het lost mijn gemis thuis toch niet op. Ik wil dit ook met mijn man. Ik wil hem zoenen en teruggezoend worden. Ik ga vaak alleen naar bed en ben dan verdrietig omdat ik zou willen vrijen met hem. Door het contact met mijn minnaar is het verschil alleen nog maar groter en mijn lust ook alleen maar gegroeid.
Ik ben benieuwd hoe dat voor anderen is.
Mijn zelfbeeld is trouwens wel enorm van opgefleurd. Na 25 jaar nauwelijks respons is er nu iemand die niet ophoudt me te vertellen hoe mooi hij me vindt en hoe graag hij me wil ... heerlijk
Maar makkelijk vind ik het dus allemaal niet.