Minnaar deel 39

Ballen Roos, bitterballen. #tistenslottevrijdag

Chiwe schreef: ↑

21-02-2020 09:44

Hij heeft vorige week gezegd dat hij natuurlijk het liefst zou willen dat wij samen iets op gaan bouwen, maar hij wil dat ik zelf de keuze maak en niet dat ik de keuze maak omdat hij dat van mij vraagt. Ik weet niet of ik het persé krachtig vind, ik vond het vooral voor mijzelf heel rustig (en wel makkelijk, niemand die aan mij trekt).

Ik lees nog even dit terug Chiwe, maar is dat zo, dat er niemand aan je trekt? W wil helderheid en ruikt misschien onraad. En M trekt niet aan jou, maar jij nog wel aan hem op dit moment.

Olivia, als je nog meeleest: ik ben zo benieuwd hoe het met jou gaat. Laat je nog eens wat horen als je de moed en energie hebt?

En Lois: hoe gaat het met jou? Ik denk regelmatig aan je!

Ondersteboven19 schreef: ↑

06-03-2020 14:29

Ik lees nog even dit terug Chiwe, maar is dat zo, dat er niemand aan je trekt? W wil helderheid en ruikt misschien onraad. En M trekt niet aan jou, maar jij nog wel aan hem op dit moment.

Ik volg dit topic passief en kom nog eens inbreken....

Ik weet het niet. Vind het moeilijk. Misschien trekt M niet bewust, maar als Chiwe terug iets met hem wil, kan dat alleen, als ze een streep trekt onder haar huwelijk. En in die zin denk ik, dat ik dat onrustiger zou vinden. Omdat het verlangen wel blijft, maar niet meer onvoorwaardelijk kan worden ingewilligd.

Chiwe, ondanks dat heb ik jouw verhaal ook gelezen als dat het wel duidelijk is dat je uiteindelijk bij M zou belanden...maar ik snap heel goed dat je je dierbaren geen verdriet wil doen.

Wat een ontwikkelingen Chiwe. Ik denk ook dat het duidelijk is....maar snap ook dat de knoop doorhakken echt heel erg moeilijk is.
Visje, heb je ex minnaar nog gezien?

Hier een hoop onrust aan het minnaarsfront, omdat nr 2 (nog steeds of weer) gedoe heeft in zijn huwelijk en daarvan van 't padje is. Ze gaan in relatietherapie. Hij wil het daarom rustig aan doen met mij , wat ik snap. Dus we hebben even een paar weken contactstoo. Prima, verstandig, maar ik zat alleen zelf in de leuk/geil/gezellig/genieten stand. En dan doet het toch echt even wat met me. Aandachtsmonster..... Ik voel net een stampvoetende kleuter die het speeltje kwijt is. Vond de aandacht echt zo super lekker. Afkicken nu. Hoe doen jullie dat??? Ik ga in ieder geval nu ff lekker kroketje met mosterd maken voor mezelf. Zin in gekregen na bovenstaande post.

Wat een rust hier!

Elize; hoe gaat het met jou?

Visje: ik ben ook wel benieuwd of je je ex minnaar nog hebt ontmoet en wat dat met je gedaan heeft.
Lukt het een beetje om je weg te vinden in het fwb gebeuren met ‘nieuwe’?

Chiwe: als je midden in de soep zwemt kan je de ballen niet zien. Ik snap heel goed dat het ingewikkeld is de situatie waar je jezelf in hebt georganiseerd. Het lijkt een soort double bind: damn if you do, damn if you don’t. Welke keuze je ook maakt, het er zullen altijd mensen verdriet van hebben.

Smartwoman: je vraagt wat anderen doen om het aandachtsmonster te temmen. Ik kan alleen voor mezelf spreken maar ik ben me zoveel mogelijk bewust van mijn gedachten en leid mezelf af als ik merk dat ik loop te malen. Dat kan in heel kleine dingen zitten als in: oh kijk, daar staat de gieter of ‘leuk die paarden in de weide’ of ‘welke boodschappen moet ik nog halen’ etc. Op die manier manage ik mijn gedachten en daarmee ook mijn gevoelens.
Daarnaast spreek ik vaak in mezelf uit: ‘ik accepteer en aanvaard de situatie zoals deze is, ook als ik daar pijn of verdriet van heb’.
Dit soort zaken helpen mij heel erg.

Twee weken geleden nam ex-lover contact op; hij miste me, miste ons etc. Toen een afspraak gepland om koffie te doen. Maar vorige week vrijdag dacht ik; wat voor zin heeft het. Ik zag dat hij op WA heel actief was en vermoedelijk al weer met een ander bezig is/was. Heb hem daarom gevraagd of we konden bellen omdat ik geen tijd/energie wilde steken in een gesprek dat toch niets ging opleveren.
Dus belafspraak gemaakt.
Hij had nagedacht en was tot de conclusie gekomen dat het voor hem nu te moeilijk is allemaal; als hij bij mij is wil hij thuis zijn en als hij thuis is wil hij bij mij zijn. Het gaat thuis, na jaren, eindelijk goed. En dat vind ik oprecht fijn voor hem.

Wat hij maar niet lijkt te snappen is hoe respectloos hij voor de zoveelste keer met me om is gegaan en dat dat is waarom ik er klaar mee ben. Ik heb nooit verlangd of gevraagd of hij thuis weg wilde gaan, met me op vakantie wilde of andere zaken. Maar ik word wel boos als hij de hele tijd aan me loopt te trekken, ik zaken regel en hij me vervolgens met een simpel appje de deur in mijn gezicht gooit.

Ik heb aangegeven dat ik een f2f gesprek niet zinvol meer vond. Daarop reageerde hij dat hij me nog graag een keer wil zien omdat het naar zijn mening geen recht doet aan wat we hadden door het nu zo te laten eindigen.
Wat mij betreft doet zijn respectloze gedrag naar mij toe geen recht aan wat we hadden en ik heb gezegd dat ik in de toekomst misschien nog wel eens contact opneem om afscheid te nemen maar daar nu geen zin in heb en er ook het nut niet van in zie. Het is gewoon klaar en ik wil niet meer in de verleiding komen om toch weer een kiertje van de deur open te laten. Ik (en volgens mij hij ook) zijn dusdanig gevoelig voor elkaar dat we zo weer in de oude modus zitten.
Ik heb hem overal geblokt zodat ik niet met hem geconfronteerd kan worden en ook niet kan zien of hij veel online is. Dat geeft rust.

Af en toe rolt het verdriet en het gemis even als een tsunami door me heen maar ik kan het het heel goed handelen. Vooral de strategie die ik bij smartwoman beschreef helpt mij erg; accepteren van de situatie en ombuigen van herhalende gedachten.
Liefdesverdriet sucks!! Maar komt weer goed met mijn gekwetste hart!

Thuis gaat het goed maar man ziet relatie therapie niet zitten. Ik heb daarom toch weer een profiel aangemaakt op sl en heb wat koffie dates gehad en veel leuke gesprekken. Maar op dit moment wil ik daar nog geen vervolg aan geven.

Smart en Ilys ik heb de afspraak afgezegd ( op de ochtend ), omdat ik er toch geen goed gevoel bij had. Ik blijf bij m’n standpunt. We hebben elkaar daarna nog wel een keer gesproken.
Het blijft toch lastig na zo’n lange tijd om zonder elkaar verder te gaan.

Ik vind het toch wel lastig met nieuwe. We hebben best veel contact, maar is meer friends dan benefits op het moment .
Alhoewel ik daar nu ook best blij mee ben hoor, want het is echt wel een leuke vent en kan op bepaalde vlakken wel bij hem terecht en beetje sparren over dingen.
Het contact is goed en leuk en er is best al wat opgebouwd, maar is toch anders dan met minnaar. ( aan een half woord genoeg ). Hij is ook wel minder ‘alfa’ dan minnaar dus het is dus anders dan ik gewend ben.
Ik hoop dat er deze week even ruimte is voor een potje seks.

Smart wat vervelend dat het rommelt bij nummer 2. Ja en dat is het wel balen dat je dan een stap terug moet nemen.

Ik zal nog even teruglezen. Ik lees ontwikkelingen bij chiwe. Ik reageer later nog even.

Visje83x schreef: ↑

08-03-2020 16:24

Het blijft toch lastig na zo’n lange tijd om zonder elkaar verder te gaan.

Knap dat je de afspraak hebt afgezegd! Ik herken wat je zegt, het is echt niet eenvoudig om iemand uit je systeem te krijgen na zoveel jaar en zoveel liefde en andere fijne zaken gedeeld te hebben. Iemand gaat toch in je systeem zitten, je weet veel van elkaar (in mijn geval dan) en bij ons was ook een echt hechte vriendschap ontstaan. Waarbij we ook veel andere zaken met elkaar bespraken, elkaar advies vroegen etc.

Hier wat kriebels voor een potentieel nieuwe lover. Wel dubbel omdat ik mijn ‘oude’ lover af en toe zo mis. Ik heb deze nieuwe man vorige week ontmoet tijdens een koffiedate en we gaan elkaar deze week opnieuw zien en de kans is groot dat dat een horizontale date gaat worden. Ik weet het, t gaat snel want vrijdag schreef ik nog dat ik voorlopig geen behoefte heb aan seks met een nieuwe lover. Maar dit voelt echt goed en iemand schreef het hier al; de beste manier om over een oude lover heen te komen is door onder een nieuwe te gaan liggen Wat plat uitgedrukt maar het helpt wel om weer kriebels voor iemand anders te voelen om de focus van de ander af te leiden. Overigens weet nieuwe lover wel dat oude lover en ik lang samen zijn geweest, dat we nog maar kortgeleden hebben opgebroken en dat ik hem af en toe heftig mis.

Had niet verwacht al zo snel weer iemand echt leuk te vinden. Maar zoals Roos ook al eens schreef; waarschijnlijk was de oude relatie al langere tijd ‘op’. Anyway, ik verheug me enorm op de date to come

Ilys niet alleen minnaars idd maar we deelden alles. M’n beste vriend en lover. Dus dat maakt het nog lastig. En alleen vriendschap, dat gaat niet als die chemie er gewoon is.

Heel herkenbaar ilys. Is toch leuk zo’n nieuw contact en bij mij werkte het ook prettig . Wel verdriet om minnaar, maar ook weer positieve gevoelens en het fijne is dat je idd ook iemand anders weer leuk kan vinden!

Ik lees hier al heel lang mee (ook op andere topics), maar nu toch een account aangemaakt. Zucht.

Mijn verhaal is niks nieuws, ik heb al meerdere versies van dit verhaal op het forum gelezen. Maar toch wil ik het even kwijt.

Man en ik zijn 10+ jaar samen. Twee kleine kinderen. In de voorbije 10 jaar heel veel meegemaakt. ik heb de voorbije 5 jaar mijn beide ouders en mijn stiefvader verloren, in twee gevallen ging er een langdurige ziekte aan vooraf. Tussen het verlies door ook twee prachtige kinderen op de wereld gezet. Door dit alles, zijn we mekaar wat uit het oog verloren. Man en ik doen elk ons eigen ding en de meeste gesprekken gaan over praktische zaken mbt de kinderen. Man is ook heel erg humeurig, kan vaak een heel weekend lopen grommen en dan ga ik met de kinderen op stap om hem ruimte te geven. Zo leef je natuurlijk heel erg naast elkaar. Verder zijn er nog wel dingen mis in de relatie, waardoor ik al een behoorlijke tijd niet gelukkig ben. Seksleven stelt niks voor, hij is niet de geweldige papa die ik altijd dacht dat hij zou zijn en in onze relatie ben ik altijd degene die alle beslissingen moet maken.

En ja, je kan het al raden. Enkele maanden geleden een man leren kennen op mijn werk. Een enorme klik, iemand met gelijkaardige interesses als ik en op vlak van persoonlijkheid heel verschillend van mijn man. Hij is ook getrouwd en twee kinderen.

We begonnen mekaar ook naast het werk te zien, appten de hele tijd, stiekeme telefoontjes en uiteindelijk werd dat wat meer... De voorbije 3 maanden hadden we een soort van relatie, we zijn ook op werkreis gegaan (2 kamers geboekt, eentje gebruikt), we gedroegen ons als verliefde pubers. Ik ben realistisch genoeg dat hij niet perfect is, maar wel dat hij een perfecte match voor mij is. Maar toch...

dit weekend heeft lover mij voor de keuze gezet. Hij wil écht verder met mij. Hij wil dat we beiden onze partner verlaten en samen verder gaan. Ik heb hem gezegd dat ik hier (nog) niet klaar voor ben. Dat ik mijn kinderen dit verdriet niet aan wil doen en dat ik eerst aan mijn relatie wil werken en pas als alles geprobeerd is wil ik de stekker er uit trekken. stel dat ik weg ga bij m’n man, dan wil ik eerst tijd en ruimte voor mezelf en mijn kinderen alvorens mij in een nieuwe relatie te storten.

Hij zegt zeker te zijn van zijn keuze, hij wil enkel mij en hij wil niet het gevoel hebben dat hij mijn tweede keuze is (omdat ik dus eerst voor de relatie met mijn man kies).

Dus vandaag is de “relatie” met de lover officieel beëindigd. En natuurlijk voel ik me behoorlijk kut. Ik weet ook al dat man vanavond weer in een rothumeur gaat zijn en ik wil eigenlijk gewoon in bed liggen huilen. Of in de armen van mijn lover. Maar anderzijds sta ik ook wel achter mijn beslissing. Bah, liefdesverdriet. En ik wist natuurlijk ook wel dat het zo zou eindigen.

Muurvliegje; hoe moeilijk de breuk ook is, echt goed van je dat je je niet onder druk hebt laten zetten om een besluit te nemen waar je nu niet achter staat. Het is altijd goed om zelf, op je eigen tempo, besluiten te nemen. Ik denk dat als je beide in een scheiding terecht komt het ook maar zeer de vraag is of je het uiteindelijk samen gaat redden. In dat opzicht vind ik het verhaal van Marana altijd een mooi voorbeeld om de dingen te doen in je eigen tempo en op je eigen tijd. Ondersteboven heeft dat ook zo aangepakt.
Time wil tell wat er verder gaat gebeuren.

Ilysfm, het was inderdaad geen gemakkelijk gesprek. Maar ik denk wel dat dit het beste is. We blijven wel gewoon collega’s (we kunnen allebei heel goed werk en privé scheiden, dus ik verwacht geen problemen, bovendien kunnen we mekaar gemakkelijk ontwijken) en hij zou me graag 1x per week buiten het werk blijven zien om te gaan hardlopen. Hopelijk lukt het om wat afstand te bewaren. Want het aandachtsmonster is me ondertussen ook wel bekend.

Ik heb Inderdaad veel andere minnaarsverhalen gelezen. Misschien ook daardoor dat ik de beslissing om een eventuele scheiding zoveel mogelijk onafhankelijk wil zien van de minnaarsrelatie (want dat is nieuw en spannend, maar de slaagkans weet je niet). Mijn minnaar (D.) begrijpt dit niet. Hij wil echt dat we voor elkaar gaan en zou bijna het liefst hand-in-hand het nieuws vertellen aan onze partners. Dat D. mij niet de tijd en ruimte wil geven, is voor mij een teken dat zijn gevoelens niet sterk genoeg zijn. Ik denk dat hij oprecht weg wil bij zijn vrouw, maar dat er dan wel al een nieuw nestje klaar moet staan. Ik wil liever nesten met mijn kinderen en m’n leven op orde. Hij vindt dat ik met zijn gevoelens speelde, terwijl ik eigenlijk van in het begin zei dat de kinderen mijn prioriteit zijn en dat ik dus niet zomaar bij mijn man weg zou gaan. Voornamelijk omdat dit de kinderen zou kwetsen en ik dan waarschijnlijk in een situatie kom waarbij ik de kinderen maar half zoveel zou zien (co-ouderschap).

Ik wil nu dan ook eerst proberen om mijn relatie te verbeteren. Ook niet gemakkelijk. Vandaag kwam man met een rothumeur thuis, hij maakte alweer meteen ruzie met oudste kind (3j) en gaf hem een tik omdat kind niet luisterde. Ik heb absoluut een hekel aan deze vorm van “opvoeding”, dus daar ga ik het straks nog eens over hebben.
Tijdens het avondeten zei ik tegen man dat ik binnenkort een wekelijkse babysit wil zodat we ook samen iets kunnen doen. Man kwam alweer met excuses en dat kwetst me wel, alsof hij geen dingen met mij wil ondernemen. Dat is natuurlijk een sterk contrast met D. die mij (nog) helemaal geweldig vindt en liefst elke minuut met mij wil doorbrengen.

Ik doe straks een emmer ben&jerry’s open. Liefdesverdriet en ik word morgen ongesteld. Ik heb B&J nodig!

Wauw, D zet lekker de vaart erachter zeg! In drie maanden tijd wenst hij zelf afscheid te nemen van zijn gezin en eist dat van jou ook en als je een pas op de plaats wilt maken vindt hij dat je met zijn gevoelens speelt? Klinkt als een bijzonder afhankelijke man, tegen het domme aan. Gelukkig doorzie je dat hij op zoek is naar de volgende armen met bijbehorend opgeschud nest. Al kan ik me ook best voorstellen dat zo'n man leuk is, hij vindt jou immers het allermooiste dat hem ooit is overkomen en steekt dat vanzelfsprekend niet onder stoelen of banken.

Ik ben zeer benieuwd of D alsnog weggaat bij zijn vrouw. Ik dénk zomaar dat hij het nog even gaat volhouden nu zijn plan in het water is gevallen.
In de eerste 2 jaar is het sowieso onhandig om grote stappen te zetten, laat eerst het verliefdheidsstof maar even neerdalen, uitzonderingen daargelaten.

Ik denk dat het tijd wordt voor een heel goed, serieus gesprek met je man. Wat wil hij doen om de situatie en de relatie te verbeteren? En waarom gedraagt hij zich als een brok chagrijn?
Was hij altijd al zo of is dit van de laatste tijd? Ik weet van mijn eigen ex dat het vaderschap hem ontzettend zwaar viel, in wezen is hij daar deels aan onderdoor gegaan.

Ik ben blij dat ik hier wat bevestiging vind in mijn beslissing. Dit is uiteraard een onderwerp dat ik niet zomaar met mijn vriendinnen kan bespreken (niemand weet van mijn minnaar).

Vreemd genoeg is D. heel intelligent. Hij beweert inderdaad dat ik zo bijzonder ben dat hij alles wil opgeven. Ik vind dat moeilijk te geloven. Maar zijn exacte woorden waren dat drie maanden genoeg zijn om te weten dat hij de rest van zijn leven bij mij wil zijn. Het ding is, ik vind het zelf gewoon echt een dooddoener dat hij 13j relatie zou weggooien voor iemand die hij 3 maanden kent. Want zo bijzonder ben ik echt niet Ik denk dus niet dat hij nu bij z’n vrouw weg gaat. Daar zal een ander stel vrouwenarmen voor nodig zijn. Ik twijfel niet aan zijn gevoelens voor mij, maar ik vind het allemaal wel bijzonder snel.

Man was altijd al humeurig. Maar inderdaad, vaderschap valt hem zwaar, zeker met twee kinderen (dit was nochtans ook zijn keuze). Zijn werk valt enorm tegen op dit moment. We verhuizen binnenkort naar een nieuwe plek. Dus nu wil ik ook echt verder proberen om De relatie te verbeteren, te praten en dan binnen een paar maanden zien waar we staan.

Als D. daarna nog interesse heeft dan zie ik dan wel hoe het verder gaat. Maar dan zal het ook op mijn tempo zijn. Ik heb geen nieuwe bonuspapa *kots emoticon* nodig voor mijn kinderen en ik geloof ook niet echt in “rebound-relaties”

Vliegje, ik denk dat je de juiste keuze maakt. Je moet je zeker niet laten pushen en de tijd hebben zelf alles op een rijtje te zetten. Natuurlijk vindt je minnaar je de perfecte vrouw, hij maakt dan ook niet de mindere dingetjes van je mee. Laten we hopen dat de nieuwe plek ook wat meer rust en leuke tijden brengt

Een intelligente man kan zéér domme dingen doen!

Ik denk ook wel eens na over de dingen die Vent tegen me zegt, ook hier komt regelmatig de ik hou van jou, ik blijf je trouw, giroblauw enz terecht. Ik geloof hem gelijk, ik denk oprecht dat ie knetter op me is (nu is hij ook me fukkering dus dat is wel anders) maar ook toen we nog minnaars waren wilde hij nog wel eens het hart op de tong leggen, hij is nu eenmaal een emotioneel mens. Ik denk dat hij alles meent en gemeend heeft... op het moment van uitspreken dan.
Als hij de volgende dag met een andere mevrouw in bed lag meende hij het misschien nog steeds maar dan iets minder. Of het zat heel effe niet zo in de beleving. En ik denk dat hier ook te proeven. Ik denk oprecht dat D op het moment van uitspreken alles meent wat hij zegt. Het kan alleen geen hout snijden, het ís immers onnozel om na 3 maanden 100% zeker te weten dat je een nieuwe liefde hebt gevonden waar je oud mee wil worden en daar ook alvast acties aan verbindt.

En wat nu? Is het echt over tussen jullie? Wil hij je niet meer zien in persoonlijke setting? Is de minnaarrelatie finito? Of is er toch nog opening om dit een poosje door te laten denderen om het wat meer termijn te geven?
Zo te lezen gaat hij idd voorlopig niet weg bij zijn vrouw!

En jij, ik vind je wel heel stoer overkomen maar hoe voel jij je? Ik neem aan dat ook jij genoten hebt van die 3 maanden minnaarschap, ben je gek op hem?
En wat zou je het liefste willen?

Mijn man wilde ook heel erg graag vader worden, had vanzelfsprekend geen idee wat voor impact dat op je leven heeft. Het klinkt over all wel een beetje ongezellig, zo'n slecht gehumeurd manmens om je heen waar even niks bij lukt. Jullie gaan verhuizen zeg je, is er ook kans op een andere baan bij hem? Ik denk zomaar dat wanneer jullie relatie niet opwaarts gaat, je op termijn toch in de armen van D geduwd wordt.
Wat zou je man ervan vinden als hij van deze rendez vous zou weten?

Ik lag de halve nacht wakker. Ook door wat jullie hier bevestigen: dat het heel gek is dat iemand na 3 maanden alles wil opgeven. Dan begin ik me zelf af te vragen of dit gewoon een soort spel was voor hem? Hij wist dat de kans groot was dat ik voor mijn gezin zou kiezen, dat heb ik ook altijd gezegd. Anderzijds zou hij dan wel een erg goede acteur zijn en waarom zou hij het zo spelen? Want hij heeft eigenlijk wel van in het begin gezegd dat hij niet zomaar wil vreemdgaan, maar dat hij wil zien wat wij kunnen opbouwen omdat hij oh-zo-verliefd is op mij.

Wat ik ook gek vind is dat hij me voor het eerst gezoend heeft toen ik dronken op een feestje was. Dat past zó niet bij het hele verhaal dat ik de vrouw van z’n leven ben voor wie hij alles wil opgeven. Toen ik hem daarmee confronteerde zei hij dat hij al langer gevoelens voor me had en hij toen pas de kans zag om iets te ondernemen. Ik weet het niet.

Ik voel me zoals je je voelt na een relatiebreuk. Het ene moment wil ik huilen, het andere moment denk ik: prima, dit is de beste oplossing. En soms ben ik gewoon boos. Ik heb geen spijt dat dit gebeurd is, omdat het mij doet inzien dat er toch dingen fout zijn in mijn relatie. En dat ik het misschien net op tijd in zie om er nog wat aan te veranderen.

Maar ik was/ben gek op hem. En ik mis hem zo erg. Zit nu met tranen in m’n ogen op m’n werk en zou liefst gewoon even naar zijn kantoor wandelen om hem te knuffelen. Ach en ik mis de seks! Wat was dat heerlijk. En ik mis zijn stem en zijn lach en mijn handen door z’n haar... Ik heb zo genoten van elk moment bij hem. ja, gewoon liefdesverdriet dus. Ik ben helemaal niet zo stoer.

Maar ik ben wel gewoon heel nuchter. De kanten die ik van hem gezien heb (en hij van mij), zijn de mooie kanten. Ik heb niet mijn tanden moeten poetsen terwijl hij een dikke drol uitperst op het toilet van onze kleine badkamer. We zitten niet in de dagelijkse chaos van twee kleine kinderen opvoeden, waarbij je soms je geduld verliest over de meest stomme dingen (“doe nu godverdomme je schoenen aan! Nee, niet mijn schoenen, JOUW schoenen. Aaaaargh!!! Luister nu toch. Doe. Je. Schoenen. Aan. Of we gaan niet naar de speeltuin!”). We zagen mekaar op gestolen momenten, zonder kinderen, in een situatie die niet te vergelijken is met het gewone leven.
Dit heb ik ook aan D. gezegd en hij zegt telkens dat hij niet bang is om die kanten van mij te zien. Ik weet ook dat hij zijn vrouw saai vindt. Maar ik denk dat elke partner na 10+ jaar een beetje saai is? Ik weet dat ik helemaal niet zo boeiend ben als D. denkt. De meeste dagen hang ik ook gewoon op de bank aan een scherm geplakt met een zak chips op m’n schoot.


D. zegt dat hij niet wil wachten tot ik zelf beslis om bij man weg te gaan als de relatie niet verbetert. Voor hem was het nu of nooit. Hij wil dat ik voor hem kies en niet dat hij een tweede keuze is omdat de relatie met man niet werkt. Dus ik denk niet dat ik in D.’s armen geduwd zal worden. Maar je weet het niet.

Als mijn man dit te weten komt, zou het niet het einde van het huwelijk zijn. Maar het zou hem wel kwetsen. Dus het voelt ook wel als een verplichting om er alles aan te doen om de relatie te verbeteren. Ikzelf zou nooit willen weten als hij zou vreemdgaan, dus ik ben niet van plan het te vertellen.

Hey muurvliegje,

Ik heb zelf contact met minnaar verbroken, nu 1.5 maand geleden. Het doet pijn.
Hij heeft ook een relatie, maar itt jouw situatie heeft hij nooit aangegeven dat hij bij zijn partner weg wil.
Maar het liefdesverdriet is herkenbaar. En het ophemelen ook, dat hij zich nog nooit zo gevoeld had en woorden als magisch, ontwapenend en ondersteboven en meer van dat soort woorden waardoor het moeilijk is niet te smelten.
In zijn geval denk ik ook echt dat het maar woorden waren. Hij zal die op dat moment vast wel gemeend hebben, maar ik veronderstel dat ze nu bij hem niet meer zo leven.
Wij hebben 0 contact meer trouwens. Geen gemeenschappelijke delers in ons leven. We zijn mekaar op straat tegengekomen en waren allebei erg onder de indruk van mekaar. Waardoor het een beetje als een Hollywood film voelde ofzo. Dat is niet echt natuurlijk.

Ik lees hier nog vaak, zeker op de momenten dat ik me triest voel (en het weer van de laatste maand helpt daar ook niet aan). En ik vind het moeilijk om niet naar hem te verlangen, wanneer mijn man niet zo aardig doet tegen mij, wanneer hij mij fysiek contact ontzegt (dat doet hij niet om gemeen te doen, maar behalve seks heeft hij daar zelf geen behoefte toe - ik dacht altijd dat ik dat wel aankon, maar nu ik anders heb ervaren voel ik het gemis veel harder).

Dit topic helpt mij om te zien dat mijn situatie niet zo bijzonder is. Ik las ook elders op het forum over een vrouw die verderging met haar minnaar, maar zo'n verscheurende pijn voelt doordat haar oorspronkelijk gezin stuk was. Dat wil ik mezelf en mijn andere gezinsleden niet aandoen. Ik weet dat dat niet voor iedereen geldt, maar ik heb dat soort dingen nodig om te weten dat ik de juiste beslissing heb genomen. De liefde tussen mij en man is niet op.

Qua emoties gaat het hier ook van triest, naar boos, naar rust (in de stabiliteit van mijn gezin).

Heb je het er met je man over gehad? Over het verbeteren van de relatie? Ziet hij ook dat dat nodig is?

Hey S0ber. Het is inderdaad heel verhelderend om gelijkaardige verhalen te lezen. Wat jammer dat je nu ook liefdesverdriet hebt. Hoe lang was jouw relatie met minnaar al aan de gang?

Dat je zegt dat de liefde voor je partner nog niet op is, is zo herkenbaar. Dat voel ik inderdaad ook. Het is natuurlijk niet zo spannend en passioneel als met D., maar de liefde is er wel nog.

Ik heb nu nog geen echt serieus gesprek met man gehad. Ik wil eerst wat wachten tot het liefdesverdriet wat minder is, want dit lijkt me geen ideale uitgangspositie voor een gesprek. Ook herken ik wat iemand anders in dit topic ooit schreef: als je verliefd bent op je minnaar zie je alles van je partner plots in een negatief daglicht. Dan ga je je al bijna irriteren aan zijn ademhaling. Ik wil dus eerst dat de roze D-mist wegtrekt, om dan te zien waar ik sta. Maar ondertussen probeer ik wel al echt concrete stappen te nemen maar verbetering.


Ach, terwijl ik dit bericht schreef kwam ik D. tegen. Een collega kwam me iets vragen, dus ik was aan het praten en plots stond D. voor me. Ik denk dat ik halverwege de zin gestopt ben. Kreeg meteen een krop in m’n keel, tranen in m’n ogen... ik ben snel beginnen hoesten, zodat het leek alsof het daardoor kwam (nu denkt iedereen dat ik corona heb. Misschien helpt twee weken quarantaine wel tegen liefdesverdriet). Ik kon echt niet verbergen dat ik helemaal van de kaart ben.

D. stuurt nu een bericht. Ik wil het niet lezen. Of net wel.

Wij hebben mekaar 3 maanden gekend. In die 3 maanden het contact een paar keer gestopt, maar dat duurde nooit langer dan een paar dagen. Voor de rest was het heel intens. Hij zoende zo lekker! Mijn man doet dat eigenlijk nooit (alleen tijdens seks). Die verschillen worden dan zo uitvergroot he. Ik heb dat wel nog eens aangekaart bij man en ik doe het ook weer meer zelf. Hij neemt ook niet graag mijn hand vast op straat, maar ook dat heb ik op een gegeven moment onlangs ook weer gewoon 'opgeëist'. Dat hoeft niet altijd, maar af en toe, mag hij mij daar ook gerust in tegemoet komen.

Het lijkt me in jouw geval ontzettend moeilijk dat jullie nog contact hebben. Hoewel het soms ook echt heel hard voelt om totaal geen contact te hebben, lijkt me dat toch nog makkelijker. Er is geen grijze zone meer. De enige aanwezigheid die hij in mijn leven heeft, zit in mijn hoofd en ik zou willen zeggen dat dat minder wordt, maar dat is voorlopig nog niet het geval. Dat was even zo, toen ik me erg ziek voelde, maar kwam daarna in alle hevigheid terug. Denk dat dat ook zo zou zijn met mijn verliefdheid als ik terug contact met hem zou hebben.

Hij heeft mij zo geraakt en zat plots zo diep, dat het moeilijk is om hem terug uit mijn systeem te krijgen. Maar ik weet dat het over gaat en ik heb het idee in mijn hoofd dat ik terug contact met hem zou kunnen hebben als dat over is. Gewoon eens vragen hoe het met hem is. Dat idee wil ik nog even in mijn hoofd hebben. Terwijl ik heel goed besef dat, als hij uit mijn systeem is, ik die behoefte niet meer ga hebben om hem te contacteren, dus dat dat wellicht nooit gaat gebeuren. Maar voor nu wil ik wel dat idee in mijn hoofd hebben omdat op dit moment onze connectie nog te sterk voelt (voor mij dan, ik ga ervan uit dat dat voor hem niet zo is, anders had ik hem wel al terug gehoord, denk ik) om noooooit meer contact te hebben. En ik voel me soms zo dwaas. De verliefde puber die ik was, het liefdesverdriet, waardoor ik het liefst van al onder een steen zou kruipen. En ik heb het mezelf ook wel aangedaan.

Ik hou me ook vast aan het feit dat op het moment dat ik het contact verbrak, ik een opluchting voelde. Ik voelde me weer (ook al duurde dat maar een paar dagen) even mijn stabiele, nuchtere zelf. Ik voelde me weer even de persoon die vreemdgaan afkeurde en dat noooooooit zou doen. Teruggaan naar hem heeft in mijn geval geen zin, want ik voelde me erg uit mijn basis getrokken, weg van alle stabiliteit en dat voelde ook niet comfortabel.

Ik voel je nieuwsgierigheid naar wat er in zijn bericht staat...

Muurvliegje schreef: ↑

11-03-2020 09:16

dat het heel gek is dat iemand na 3 maanden alles wil opgeven. Dan begin ik me zelf af te vragen of dit gewoon een soort spel was voor hem? Hij wist dat de kans groot was dat ik voor mijn gezin zou kiezen, dat heb ik ook altijd gezegd. Anderzijds zou hij dan wel een erg goede acteur zijn en waarom zou hij het zo spelen?

Waar denk jij spel te zien? En waarom? Het kan toch zijn dat een man hoteldebotel op je is en compleet voor je wil gaan? Ik denk dat er iets anders aan de hand is, ik denk dat hij in wezen als de dood bent dat hij dit allemaal meent. Dan ligt de vluchtroute voor jou namelijk open en dat is een heel eng idee!

Wat ik ook gek vind is dat hij me voor het eerst gezoend heeft toen ik dronken op een feestje was. Dat past zó niet bij het hele verhaal dat ik de vrouw van z’n leven ben voor wie hij alles wil opgeven. Toen ik hem daarmee confronteerde zei hij dat hij al langer gevoelens voor me had en hij toen pas de kans zag om iets te ondernemen. Ik weet het niet.

Waarom is dit zo gek? Hij vond je leuk en zag zijn kans. Dat dat op een feestje was en een borreltje op had maakte het makkelijker en toegankelijker. Waarom zou dit niet passen in de uitspraak dat je de vrouw van zijn leven zou zijn? Ik vat jouw gedachtengangen niet zo, je bent geneigd heel negatief te kijken. Wellicht door het wakker liggen of ben je snel geneigd zaken negatief uit te leggen?


Maar ik was/ben gek op hem. En ik mis hem zo erg. Zit nu met tranen in m’n ogen op m’n werk en zou liefst gewoon even naar zijn kantoor wandelen om hem te knuffelen. Ach en ik mis de seks! Wat was dat heerlijk. En ik mis zijn stem en zijn lach en mijn handen door z’n haar... Ik heb zo genoten van elk moment bij hem. ja, gewoon liefdesverdriet dus. Ik ben helemaal niet zo stoer.

Yep. Minnaarrelaties beginnen op het werk is een heel slecht idee. Helaas kom je daar nu achter... En je hoeft niet stoer te zijn, je verdriet hoort erbij.

Dit heb ik ook aan D. gezegd en hij zegt telkens dat hij niet bang is om die kanten van mij te zien. Ik weet ook dat hij zijn vrouw saai vindt. Maar ik denk dat elke partner na 10+ jaar een beetje saai is? Ik weet dat ik helemaal niet zo boeiend ben als D. denkt. De meeste dagen hang ik ook gewoon op de bank aan een scherm geplakt met een zak chips op m’n schoot.

Natuurlijk is het confronterend om elkaar in andere posities te zien dan bevallig met haar in de krul maar bij ware liefde hoort ook die kant erbij. Ik heb van mijn minnaar mijn levenspartner gemaakt en ik schrik er echt niet van! Wellicht zou B er ook niet van schrikken. Daar komt bij dat je niet meteen samenwoont dus je kunt langzaam wennen aan vieze sokken en drollen


D. zegt dat hij niet wil wachten tot ik zelf beslis om bij man weg te gaan als de relatie niet verbetert. Voor hem was het nu of nooit. Hij wil dat ik voor hem kies en niet dat hij een tweede keuze is omdat de relatie met man niet werkt. Dus ik denk niet dat ik in D.’s armen geduwd zal worden. Maar je weet het niet.

Dit vind ik wel een beetje kinderachtig van hem als ik eerlijk ben, dat nu of nooit principe. Ineens voelt hij zich de tweede keuze en ontneemt hij jou de kans om er nog wat van te maken thuis. Hij snapt zelf toch ook wel dat dit een verwarrende periode (voor je) is?

Als mijn man dit te weten komt, zou het niet het einde van het huwelijk zijn. Maar het zou hem wel kwetsen. Dus het voelt ook wel als een verplichting om er alles aan te doen om de relatie te verbeteren. Ikzelf zou nooit willen weten als hij zou vreemdgaan, dus ik ben niet van plan het te vertellen.

Heel verstandig. Hij kan er ook helemaal niks mee.

Je ontmoette je minnaar op straat, Sober? Wat bijzonder! Gewoon ineens van BAM?

En na 1,5 maand doet het bij complete radiostilte ook nog steeds enorm veel pijn dus zo te lezen. Al lees ik niet alleen verdriet om hem, de man an sich. Ik denk vooral verdriet te lezen voor het gemis, dat je kwijt bent waar hij voor stond, aandacht, lijflijkheid, knuffels, zoenen. Daar verbleekt je man inderdaad bij, dat kan niet anders.

Waarom ging het over?

Muurvliegje, je klinkt verstandig. Goed dat je zeker weet dat er nog liefde is voor je man en dat je aan je huwelijk wilt werken. Wat dat betreft is het fijn dat D. je voor het blok heeft gezet.

Ook je gedachte dat je de beslissing over een eventuele scheiding los wilt zien van je minnaarsrelatie is heel verstandig. Ik werd tegen het "einde" van mijn huwelijk verliefd en had aanvankelijk het idee dat ik tussen mijn man en mijn nieuwe liefde moest kiezen. Uiteindelijk besefte ik dat het niet tussen die twee ging, maar tussen mijzelf en mijn man/huwelijk. Dat maakte de beslissing veel gemakkelijker. Ik ben wel verder gegaan met mijn nieuwe liefde en heb daar nooit spijt van gehad. Nu is hij ernstig ziek en overleeft het misschien niet. Als ik destijds mijn keuze als louter een keuze voor mijn nieuwe liefde had gezien, had dat betekend dat ik op het verkeerde paard had gewed. Nu is het nog steeds wrang, maar ik ben liever alleen dan dat ik in mijn huwelijk was gebleven.

.

@bulbul wat heftig, veel sterkte voor jou in deze moeilijke tijd...

@Rooss:
Ja, op straat, moeilijk om dit niet te herkenbaar te maken, maar die ontmoeting duurde niet langer dan 2 minuten en was echt een coup de foudre. Om een min of meer zakelijke reden had hij mijn telefoonnummer nodig. Ik heb in onze initiële gesprekken ook aangegeven dat ik niets met hem kon beginnen omdat ik een gezin had; Hij heeft ook een gezin, maar zijn gevoelens voor mij waren te sterk om die afweging te maken.
Ik denk dat die manier van ontmoeten alles ook geromantiseerd heeft. "het moest zo zijn" " nog nooit meegemaakt". Moeilijk om aan dat soort dingen te weerstaan, als je leven wat in een sleur zit. Mooie woorden, enorme fysieke aantrekkingskracht. Onze gesprekken en onze tijd samen waren even - pure poëzie- en ook geilheid, ja.

Maar daaronder zat er bij mij altijd een laag die zich niet volledig kon geven, omdat ik wist dat wat wij deden, niet hoorde. Ik keurde het zelf zo af. Dat heeft er toe bijgedragen dat wij mekaar niet vaak zagen (allebei werk en gezin natuurlijk ook).

Plots nam de frequentie van zijn berichten af, naar eigen zeggen omdat hij ziek/druk/vermoeid/weetikveelwat was. Terwijl mijn verlangen niet afnam. Ik voelde me zo behoeftig en dat is geen situatie waar ik lang kan in blijven hangen.
Dus heb ik het afgebroken. Zijn tanende enthousiasme heeft me daarbij geholpen, dus ergens ben ik daar ook dankbaar voor. Een week later zei hij me dat hij zich zo slecht voelde en zo moe was en dat het zwaar voor hem was dat wij niet konden afspreken.

Ik heb zijn uitleg nooit echt geloofd. Een stuk van mij wil dat wel, want dan vindt hij mij nog steeds bijzonder, maar een stuk van mij weet dat hij gewoon niet meer zo enthousiast was, kan gebeuren. En dat hij voorzichtig was, want ook een gezin en mij niet te hard wou afwijzen.

Uiteindelijk maakt het niet uit wat ik geloof, het eindresultaat is hetzelfde.

En het klopt wel wat je zegt, het ging niet alleen om hem, maar ook om waar hij voor stond. Dat het ook anders kan in een relatie, dat het wel kan dat je mekaar knuffelt en kust, zonder dat dat per se tot seks moet leiden. Dat er gewoon heel veel warmte kan zijn tussen mensen en bijna los daarvan ook heel veel passie.