Waarom heb ik geen zin in seks?

Deze vraag houdt me al mijn hele leven bezig. Disclaimer: het gaat me niet om labels of hokjes, ik wil mezelf niet definiëren, maar soms helpt dit wel bij het begrijpen of verder onderzoeken van bepaalde gevoelens en/of gedachten. Tweede disclaimer: dit wordt een lang verhaal. Ik hoop op waardevolle adviezen en schets daarom een compleet beeld van mijn leven.

Korte samenvatting: ik voel me niet één met mijn lijf, volgens mij ben ik non-binair. Toen ik jong was wel seksuele/lichamelijke impulsen/verlangens gekend, maar seks is mijn hele leven pijnlijk geweest. Een noodzakelijk kwaad. Ik zoek naar redenen waarom ik die behoefte om bevredigd te worden niet heb, in de hoop dat ik daar iets aan kan veranderen. De laatste alinea bevat mijn eigen denkrichtingen.

Ik ben opgegroeid als jongste en enige dochter, in een traditioneel, gelovig gezin met vier kinderen. Mijn vader was streng, het tonen van (uitbundige) emoties werd afgekeurd (zowel positieve als negatieve gevoelens) en liefde werd getoond in daden, niet in affectie. Mijn moeder was volgzaam richting mijn vader en zorgzaam en liefdevol richting ons. Deze omschrijvingen zijn een op een door te trekken naar mijn vaders ouders, en naar mijn moeders ouders, maar dan een gradatie 'erger'. Een (veel) strengere vader en een (veel) volgzame(re) moeder. Seks was taboe, daar werd niet over gesproken en het was duidelijk dat dit niet was toegestaan. Autoriteiten dienen gerespecteerd te worden, een weerwoord is altijd uit den boze. Ouders, opa's en oma's, leraren, politie. Gehoorzaamheid was bij ons thuis geen wens, maar een eis. Mijn ouders waren blij met 'eindelijk een meisje', ik werd gekleed in jurkjes, mijn haar werd gevlochten en ik mocht op sporten als turnen en paardrijden.

Seksuele ontwikkeling begon bij mij vroeg. Mijn interesse in het andere (en hetzelfde) geslacht ook. Op mijn 7e zoende ik regelmatig met mijn buurmeisje, terwijl we 'vadertje en moedertje' speelden. Van mijn 8e tot mijn 10e had ik verkering met een jongen uit mijn klas, ook daar werd mee gezoend. Op mijn 11e merkte ik voor het eerst lichamelijke behoeften op, maar voor zover ik wist was ik de enige en was dat niet oké. Ik praatte er met niemand over, maar ik gaf er wel aan toe, ik masturbeerde elke avond, maar ik schaamde me. Op mijn 12e werd ik voor het eerst verliefd. Op mijn tennislerares, die 19 jaar oud was toen. Daar schaamde ik me niet voor, dat voelde voor mij heel normaal. Ik keurde mezelf niet af om mijn interesse in hetzelfde geslacht, het interesseerde me niet. Ik heb het haar verteld, zij heeft me (heel lief) afgewezen. Een gebroken hart, maar thuis vertelde ik het niet, daar vertelde ik over leuke jongens op school. Mijn ouders hebben me overigens nooit het gevoel gegeven dat homoseksualiteit verkeerd was, het was simpelweg geen onderwerp van gesprek thuis. Fast forward naar mijn 2e verliefdheid: 15 jaar oud, een meisje leren kennen via een holebi-chatroom. Wij kregen verkering, voor mijn ouders was zij een gewone vriendin. De eerste keer seks was spannend, maar pijnlijk. Voor mij. Het voelde lichamelijk niet fijn. Ondanks hele zachte en liefdevolle behandeling van mijn vriendin deed het me zeer. Het was te ruw/hard. Dit heb ik niet laten merken, je wordt tenslotte van alle kanten gewaarschuwd dat de eerste keer pijn kan doen. Na een half jaar kwam ik bij mijn ouders uit de kast: ik ben biseksueel. Dit feit werd direct geaccepteerd, door beide ouders. Gelukkig. Wel liet mijn moeder me de volgende dag weten dat dit 'niet betekende dat ik nu wél seks mocht hebben'. Te laat, maar opnieuw bevestiging dat seks iets is dat verborgen moet blijven, wat niet is toegestaan. Tijdens deze relatie is de seks altijd wel enigszins pijnlijk gebleven. Penetratie voelde sowieso helemaal niet goed, maar seks is onderdeel van een relatie en hoort erbij, dus dat heb ik geaccepteerd.

Na deze relatie nog twee serieuze relaties gehad, beiden met hetzelfde geslacht. In beide relaties inmiddels mondig genoeg om uit te spreken wat ik (niet) fijn vind, dus in deze relaties is geen sprake meer geweest van pijnlijke seks, maar het bleef iets wat ik deed omdat het erbij hoort en omdat ik de ander gelukkig wilde maken. Gevoelens van geilheid heb ik wel ervaren, maar vooral in het begin van de relaties. Een vrouwenlichaam kan ik (mentaal) erg stimulerend vinden. Ik houd van grote borsten, raak vrouwen graag aan. Tijdens de seks word ik opgewonden van het feit dat ik haar plezier geef, ik doe dit ook graag. Maar tijdens de seks met mijn ex-vriendinnen dacht ik vaak aan het mannelijk geslacht, en ik keek regelmatig homoporno, of video's van mannen alleen, dit wond me op en kon ik gebruiken als fantasiemateriaal tijdens de seks. Verliefd op een man ben ik nog nooit geweest. Seks met een man heb ik (nog) nooit gehad; de gedachte alleen al maakt dat ik samenkrimp van angst voor pijn. Seks gaat voor mij hand in hand met vertrouwen, want zonder vertrouwen durf ik mijn grenzen niet aan te geven en zonder mijn grenzen aan te geven is het een garantie op pijn.

Wat meer informatie over mijn identiteit. Van nature voldoe ik niet aan de vrouwelijke standaarden van onze cultuur. Ik voel me niet goed in jurkjes en rokjes of op hakken, ik draag geen make-up. Maar ik kleed me ook niet graag 'typisch' mannelijk. Inmiddels heb ik een stijl gevonden waar ik me prettig bij voel: tussen beiden uitersten in. Mijn lichaam ervaar ik als een middel om te kunnen bestaan, ik sta daar vrij laconiek tegenover. Ik heb het nu eenmaal, het voelt niet als 'van mij'. Ik vind het niet lelijk, ook niet mooi. Het is niet wie ik ben, het is slechts mijn fysieke vorm. Menstruatie was een noodzakelijk kwaad, een kinderwens of wens om zwanger te zijn heb ik (absoluut) niet. Als iemand zegt "ik voel me echt vrouw" kan ik dat moeilijk begrijpen. Maar ik voel me ook geen man. Daardoor ben ik de afgelopen tijd meer op onderzoek uitgegaan, ik geloof dat ik mezelf eerder non-binair zou noemen dan vrouw. Als iemand me aanspreekt met 'mevrouw' voelt dat ongemakkelijk, net als wanneer mijn baas gekscherend tegen een collega zegt 'wat houd ik toch van deze vrouw!', over mij. Geen idee of en hoe dit in het seksuele plaatje past, maar wellicht is het toch relevant.

De kern van mijn probleem is namelijk: ik heb nooit écht zin in seks. En dat wil ik wel graag. Ik houd van fysiek contact. Aanraken, strelen, knuffelen, zoenen. Het maakt me echter niet opgewonden, ik voel die seksuele behoefte niet. Als ik nu seks heb wordt dat altijd door de ander geïnitieerd, en zorg ik dat ik vrij snel tot een hoogtepunt kom (dan wel echt, dan wel nep), zodat ik me op de ander kan focussen. Dat levert me veel meer plezier op. Een strap on gebruiken vind ik heerlijk, ook dat windt me op. Maar daar wil ik verder niets mee, dat maakt niet dat ik dan wel aangeraakt wil worden. Ik masturbeer elke avond, maar kom binnen 30 seconden klaar en doe het eigenlijk alleen omdat ik dan sneller in slaap val. Ook hierbij moet ik voorzichtig met mezelf zijn, zachtjes doen, anders is het niet fijn. Ik ben jaloers op mensen die elke dag seks willen en hebben, jaloers op het genot dat zij daaruit halen. Dat wil ik ook. Iemand (willen) bespringen, in de auto naar de ander toe dat seksuele verlangen al voelen, die intimiteit met iemand delen.

Ik ben niet aan de pil, nooit geweest. Wel is er lichamelijk iets niet helemaal in orde, ik heb sinds een jaar of vijf geen menstruatie meer (ik ben nu begin 30). Uit onderzoek is gebleken dat mijn hormoonwaarden goed zijn, echo's zien er goed uit, alles is in orde, ik heb simpelweg geen ovulatie. Dat kan gestimuleerd worden met hormonen, maar doordat ik geen kinderwens heb is dat niet nodig. Vaginisme heb ik niet, dat is (ook) uitgebreid onderzocht.

En ik ben veel bezig met dit (gebrek aan) seksueel verlangen. Heb ik een laag libido? Ben ik aseksueel? Heb ik mijn verlangens zo lang weggestopt vanuit schaamte en zelfafwijzing dat de impulsen zich simpelweg niet meer aandienen? Is het een logisch gevolg van het fysieke ongemak dat ik ervaar, en altijd al heb ervaren, tijdens de seks? Of is dat an sich weer een gevolg van angst, spanning, een mentale blokkade? Of komt het doordat ik me zo gedistantieerd voel van mijn eigen lijf, alsof ik een toeschouwer ben?

Ik wil kunnen genieten van seks. Ik heb op dit moment geen relatie, deels omdat ik het niet eerlijk vind tegenover de ander dat seks voor mij zo'n beladen en (momenteel) negatief aspect is, en ik daar tegenop zie. Wat kan ik doen? Hoe kom ik hieruit? Kan iemand me ook maar enige vorm van advies geven?

Voor een ieder die het hele stuk gelezen heeft: uit de grond van mijn hart, bedankt.

Rooss4.0 schreef: ↑

19-05-2021 08:29

Ik denk dat het niet zoveel uitmaakt waar het door komt, het is er en je kiest ervoor om er last van te hebben. Kiest ervoor ja want ik lees wel degelijk een keuze.
Je geniet van aanraking en het "geven" van seks. Je geniet van je eigen orgasmes, al is het maar om in slaap te kunnen komen. Waarom is dat niet genoeg? Hoe komt het dat je dit niet kunt accepteren?

Als je jezelf hierin zou kunnen omarmen zou er nog wel eens een wereld voor je open kunnen gaan.

Als ik de oorzaak weet, kan ik gerichter zoeken naar een oplossing. Een oplossing, omdat ik het inderdaad zie als probleem. Ik heb het idee dat ik veel mis. Als het niet te veranderen is kan ik het accepteren en loslaten. Als de mogelijkheid het te veranderen er wel is, dan wil ik die aangrijpen. Ik wil dat allesoverheersende genot waarbij de wereld niet bestaat ook ervaren.

Suusje666 schreef: ↑

19-05-2021 09:19

Ik denk dat je een aantal keuzes hebt, en wat Rooss hierboven zegt hoort daarbij. Ik wil eraan toevoegen dat je, voor zover ik uit je verhaal heb kunnen opmaken, geen hulp gezocht hierbij.

Tot nu toe heb je een probleem, vindt je zelf. Ik krijg de indruk dat je gebrek aan zin hebben gepaard gaat met een angst voor pijn ervaren tijdens de seks. Angst ergens voor zorgt er niet voor dat je er meer zin in krijgt. Angst voor penetratieve seks zorgt er dus voor dat je geen zin hebt in seks met een ander, zolang die op jou gericht is. Je zegt dat je bijna iedere avond masturbeert, dus zin in bevrediging heb je wel, maak ik daarop uit. Zolang er maar niemand anders bij betrokken is. Dat is een self-fulfilling prophecy, en daar kun je iets aan doen, met hulp erbij van bijv een seksuoloog.

Het alternatief is accepteren dat je niet van (penetratieve) seks houdt, of het gebrek aan zin er initieel niet is en dus aangezwengeld moet worden door de ander. Dat kan en dat mag gewoon.

Dankjewel voor je reactie. In mijn relaties is de angst voor pijn op een gegeven moment verdwenen, omdat er steeds meer vertrouwen ontstond. Na een tijd kon ik erop vertrouwen dat mijn partner me geen pijn zou doen, dat maakte dat ik kon ontspannen. Toch had dat geen effect op mijn (gebrek aan) behoefte aan seks. Beter gezegd, behoefte aan dat mijn partner mij zou bevredigen. Ik ben altijd wel gemotiveerd om de ander te plezieren, al is dat niet direct omdat dat me opwindt, maar omdat ik de ander graag gelukkig maak. Vergelijkbaar met haar favoriete chocola meenemen uit de winkel, of haar lievelingseten klaarmaken. Goed idee om eens onderzoek te doen naar de mogelijkheden van/met een seksuoloog.

-Lucille- schreef: ↑

19-05-2021 11:52

Zoals ik lees geniet jij wel van seks. Je houdt van seks op jouw manier. Jouw eigen aanrakingen, het bevredigen van anderen, je houdt van masturberen en van gay porno.

Je houdt niet van de seks waarvan jij denkt dat het van je verwacht wordt. Maar waarom zou jij van dezelfde dingen moeten houden als jouw buurvrouw?
En waarom is penetratie zo'n ding voor jou? Het hoeft helemaal niet, ook voor heel veel hetero vrouwen is penetratie niet iets om door klaar te komen of om van te genieten. En gay porno is ook gewoon lekker om naar te kijken. Daar kijk ik als 100% hetero vrouw ook graag naar! Twee mannen die zichtbaar genieten, gelijkwaardigheid, geilheid, mooie lichamen en grote piemels. Heerlijk toch? Dat is prettiger om naar te kijken dan een fake vrouw die zichtbaar nep geluiden maakt en doet alsof ze het allemaal lekker vindt terwijl ze alleen maar bezig is met zijn genot.

Je mag het helemaal op jouw eigen manier doen! En er is nog zoveel te ontdekken. Veel plezier daarmee <3

Als ik het alleen mocht bepalen zou seks voor mij bestaan uit strelen, zoenen en verder volledige focus op de ander. Het gaat namelijk niet om penetratie. Dat vind ik inderdaad erg onprettig en pijnlijk, maar ik vind absoluut niet dat dat 'bij seks hoort'. Ik heb, na mijn eerste ervaringen met mijn eerste vriendin, alleen maar seks zonder penetratie gehad. Maar ook dat is pijnlijk/gevoelig/vervelend. Zowel met de hand als oraal. Ik heb het idee dat ik veel gevoeliger ben dan de gemiddelde vrouw, en ik kan me inderdaad niet voorstellen dat er mensen zijn die er oké mee zijn om een relatie te hebben met iemand die ze nooit mogen/kunnen bevredigen.