Seks
alle pijlers
Wie helpt mij hier aan te wennen!?!?
donderdag 13 maart 2008 om 15:07
vrijdag 28 maart 2008 om 11:52
Beste Beukenootje,
Hoe het ook komt - homo, a-seksueel of een andere oorzaak - feit is dat er geen goed seksleven in zit. Dat hij ook niet knuffelt en zeer opportunistisch gedrag vertoont (je chanteren met scheiden en buigen als je voet bij stuk houdt, na een duidelijke boodschap van jou opeens aanhankelijk worden) vind ik eigenlijk veel ernstiger. Ik vraag me, als ik dit lees, bijna af of hij wel echt van je houdt, al kan ik daar natuurlijk niets over zeggen. Naar gedrag vind ik het in ieder geval. In plaats van het gesprek open en eerlijk over het onderwerp aan te gaan, switcht hij van het uiten van dreigementen naar het toedienen van kleine hapjes, in de hoop je daarmee weer even stil te krijgen. Beloftes maakt hij niet waar. Waarom hij dat doet, dat is de vraag. Is hij bang voor een scheiding, om alleen gelaten te worden?
Er zijn talloze mensen met een onvolkomen en onbevredigend sexleven. Dat wil niet zeggen dat jij je bij jouw situatie neer moet leggen. Als je zeker weet dat zijn opportunistische paniekvoetbal geen teken is van een gebrek aan liefde voor jou, en je voelt je verder goed bij hem, kun je de sex en jullie huwelijk van elkaar loskoppelen en de beslissing nemen om sex voortaan bij een andere man te zoeken. Dat heeft hij dan van jou te accepteren, vind ik. Inzicht en begrip voor de situatie waarin jij zit, zijn het minimum wat je van hem mag verwachten, als hij van je houdt. En als hij door een persoonlijkheidsstoornis gevoelens als tederheid en liefde eigenlijk niet kan ervaren, en hem dus in wezen niets te verwijten valt, dan nog hoeft dat geen reden voor jou te zijn om je daarbij neer te leggen. Zelfs als je jullie relatie uiteindelijk belangrijker vindt dan bevredigende sex, is daarmee niet gezegd dat je dat laatste niet ergens anders zou mogen proberen te krijgen.
Tot slot: als je zou besluiten een sexuele relatie met iemand anders aan te gaan, bestaat het gevaar natuurlijk dat je je aan die persoon gaat hechten, misschien verliefd op hem wordt en daarna alsnog van je man gaat scheiden. Als je nu echt ongelukkig bent (door tekort aan sex, maar ook door gevoelens van afwijzing), en in ieder geval verwacht dat binnen een paar jaar te worden, is het dat risico misschien waard.
Hoe het ook komt - homo, a-seksueel of een andere oorzaak - feit is dat er geen goed seksleven in zit. Dat hij ook niet knuffelt en zeer opportunistisch gedrag vertoont (je chanteren met scheiden en buigen als je voet bij stuk houdt, na een duidelijke boodschap van jou opeens aanhankelijk worden) vind ik eigenlijk veel ernstiger. Ik vraag me, als ik dit lees, bijna af of hij wel echt van je houdt, al kan ik daar natuurlijk niets over zeggen. Naar gedrag vind ik het in ieder geval. In plaats van het gesprek open en eerlijk over het onderwerp aan te gaan, switcht hij van het uiten van dreigementen naar het toedienen van kleine hapjes, in de hoop je daarmee weer even stil te krijgen. Beloftes maakt hij niet waar. Waarom hij dat doet, dat is de vraag. Is hij bang voor een scheiding, om alleen gelaten te worden?
Er zijn talloze mensen met een onvolkomen en onbevredigend sexleven. Dat wil niet zeggen dat jij je bij jouw situatie neer moet leggen. Als je zeker weet dat zijn opportunistische paniekvoetbal geen teken is van een gebrek aan liefde voor jou, en je voelt je verder goed bij hem, kun je de sex en jullie huwelijk van elkaar loskoppelen en de beslissing nemen om sex voortaan bij een andere man te zoeken. Dat heeft hij dan van jou te accepteren, vind ik. Inzicht en begrip voor de situatie waarin jij zit, zijn het minimum wat je van hem mag verwachten, als hij van je houdt. En als hij door een persoonlijkheidsstoornis gevoelens als tederheid en liefde eigenlijk niet kan ervaren, en hem dus in wezen niets te verwijten valt, dan nog hoeft dat geen reden voor jou te zijn om je daarbij neer te leggen. Zelfs als je jullie relatie uiteindelijk belangrijker vindt dan bevredigende sex, is daarmee niet gezegd dat je dat laatste niet ergens anders zou mogen proberen te krijgen.
Tot slot: als je zou besluiten een sexuele relatie met iemand anders aan te gaan, bestaat het gevaar natuurlijk dat je je aan die persoon gaat hechten, misschien verliefd op hem wordt en daarna alsnog van je man gaat scheiden. Als je nu echt ongelukkig bent (door tekort aan sex, maar ook door gevoelens van afwijzing), en in ieder geval verwacht dat binnen een paar jaar te worden, is het dat risico misschien waard.
vrijdag 28 maart 2008 om 13:03
Ik probeer me in te denken wat ik zou doen als ik niet meer in staat zou zijn om sex met mijn vriend te hebben. Nooit zou ik hem aan zijn lot overlaten en zeggen 'je zoekt het maar uit'. Ik zou dingen voor hem doen die misschien op een andere manier bevrediging schenken: hem strelen terwijl hij masturbeert, een speeltje voor hem kopen desnoods en erbij blijven als hij het gebruikt.... Zijn dit dingen die hij voor je over zou hebben?
Heeft jouw sexleven een plek in zijn leven?
Heeft jouw sexleven een plek in zijn leven?
vrijdag 28 maart 2008 om 16:28
HAHAHAHAHAHA!
Nog even en de kattenkots gaat een eigen leven leiden hier op de sex pijler.
Ik mag toch hopen dat mijn man sex met mij niet hetzelfde vindt als kattenkots ( in ons geval kinderkots of van de hond, ook niet fris).
Waar ik zelf heel erg mee worstel is de vraag of iemand die zelf geen behoefte heeft aan intimiteit van mij kan eisen dat dan ook maar niet te hebben.
Een echtscheiding is voor mij zonder meer GEEN optie. In de plaatstelijke krant staan regelmatig artikelen over stellen die 50 of 60 jaar getrouwd zijn. Het zal bij hun ook niet altijd elke dag helemaal geweldig geweest zijn, maar ze zijn meestal nog wel happy met elkaar.......
Nog even en de kattenkots gaat een eigen leven leiden hier op de sex pijler.
Ik mag toch hopen dat mijn man sex met mij niet hetzelfde vindt als kattenkots ( in ons geval kinderkots of van de hond, ook niet fris).
Waar ik zelf heel erg mee worstel is de vraag of iemand die zelf geen behoefte heeft aan intimiteit van mij kan eisen dat dan ook maar niet te hebben.
Een echtscheiding is voor mij zonder meer GEEN optie. In de plaatstelijke krant staan regelmatig artikelen over stellen die 50 of 60 jaar getrouwd zijn. Het zal bij hun ook niet altijd elke dag helemaal geweldig geweest zijn, maar ze zijn meestal nog wel happy met elkaar.......
vrijdag 28 maart 2008 om 17:02
Dat zal dan wel dat stellen 50 of 60 jaar getrouwd zijn, maar volgens mij hebben mensen van een andere generatie vaak ook andere ideeen over sex. Denk dat zij het eerder heel gewoon vonden om of
7/8 keer zwanger te zijn, of om geen sexleven te hebben. Maar of die nu echt gelukkig zijn/waren...... durf ik niet te zeggen.
Maar, dat jij niet opgeeft is wel knap....... succes
zaterdag 29 maart 2008 om 14:43
My two cents...
In de openingspost staat:
"Mijn borsten aanraken gaat nog net, maar mijn vagina strelen, laat staan likken, dat doet hij nooit, ook niet als ik in alle rust aangeef dat me dat heerlijk lijkt."
Vijf dagen daarna lees ik:
"Natuurlijk doet mijn partner wel enigszins zijn best. Na een goed gesprek neemt hij zelf meestal zelf een poosje het initiatief, dat is heel fijn, maar het voelt voor mij altijd alsof hij dat alleen maar voor mij doet. Dan wil hij best een poging doen tot beffen of iets wat daar op moet lijken, maar het lijkt altijd zonder enige fantasie van zijn kant te gebeuren. Vaak ernaast en steeds hetzelfde en ik geef echt wel aan wat ik wel prettig vind, maar daarop geeft hij geen reactie."
Dus...
Ik denk Beukenootje, dat je, waarschijnlijk door je frustraties een enigszins vertekend beeld schetst. Ook het feit dat je man naar huisarts gaat, zijn bloed laat testen op testosteron etc. - daar maak ik uit op dat hij niet onwelwillend is. En dat hij kennelijk tot meer actie bereid is dan uit je openingspost blijkt.
Nee, zeker geen moment om echtscheiding aan te vragen en ook niet om een minnaar erbij te nemen. Voorlopig maar eens eerst het samen met hem proberen op te lossen. Er lopen nog initiatieven om dit tot een goed eind te brengen!
Enneh, hoe vaak heeft hij het beffen bij jou mogen proberen? Of was het na 1 mislukte sessie direct klaar voor jou?
Ik denk dat libido bij een man ook omhoog gaat als hij ziet dat zijn acties iets leuks opleveren, gaat het mis en wend jij je af, dan werkt dat juist weer zeer libidoverlagend. Straal jij wel iets 'veiligs' uit waardoor hij kan en mag leren?
En wat is er op tegen om voorlopig genoegen te nemen met dat hij het voor jou doet, in plaats van voor zijn eigen genot? Leg je de lat niet heel erg hoog?!
In de openingspost staat:
"Mijn borsten aanraken gaat nog net, maar mijn vagina strelen, laat staan likken, dat doet hij nooit, ook niet als ik in alle rust aangeef dat me dat heerlijk lijkt."
Vijf dagen daarna lees ik:
"Natuurlijk doet mijn partner wel enigszins zijn best. Na een goed gesprek neemt hij zelf meestal zelf een poosje het initiatief, dat is heel fijn, maar het voelt voor mij altijd alsof hij dat alleen maar voor mij doet. Dan wil hij best een poging doen tot beffen of iets wat daar op moet lijken, maar het lijkt altijd zonder enige fantasie van zijn kant te gebeuren. Vaak ernaast en steeds hetzelfde en ik geef echt wel aan wat ik wel prettig vind, maar daarop geeft hij geen reactie."
Dus...
Ik denk Beukenootje, dat je, waarschijnlijk door je frustraties een enigszins vertekend beeld schetst. Ook het feit dat je man naar huisarts gaat, zijn bloed laat testen op testosteron etc. - daar maak ik uit op dat hij niet onwelwillend is. En dat hij kennelijk tot meer actie bereid is dan uit je openingspost blijkt.
Nee, zeker geen moment om echtscheiding aan te vragen en ook niet om een minnaar erbij te nemen. Voorlopig maar eens eerst het samen met hem proberen op te lossen. Er lopen nog initiatieven om dit tot een goed eind te brengen!
Enneh, hoe vaak heeft hij het beffen bij jou mogen proberen? Of was het na 1 mislukte sessie direct klaar voor jou?
Ik denk dat libido bij een man ook omhoog gaat als hij ziet dat zijn acties iets leuks opleveren, gaat het mis en wend jij je af, dan werkt dat juist weer zeer libidoverlagend. Straal jij wel iets 'veiligs' uit waardoor hij kan en mag leren?
En wat is er op tegen om voorlopig genoegen te nemen met dat hij het voor jou doet, in plaats van voor zijn eigen genot? Leg je de lat niet heel erg hoog?!
anoniem_64426 wijzigde dit bericht op 29-03-2008 14:45
Reden: typefoutjes
Reden: typefoutjes
% gewijzigd
zaterdag 29 maart 2008 om 15:45
zaterdag 29 maart 2008 om 19:42
Als je die zin over het in stand houden van het huwelijk bedoelt: ja, vind ik inderdaad heel goed, dat je niet tot die 'ik ga altijd voor 100%, en dit is maar 70%'-types behoort. Mensen die een relatie blijkbaar uitsluitend zien als een middel om het beste uit hun eigen leven te halen en afhaken als het even tegenzit. 'Ik moet ook verder', 'Ik moet aan mezelf denken', dat soort zinnetjes, daar gruw ik van. Dus bravo voor je trouw.
Nu je het beeld van je man wat hebt bijgesteld, vind ik het ook wel logisch dat je daar niet meteen aan denkt. Maar hoe gemeend zijn pogingen misschien ook zijn, het levert kennelijk niet veel op. Bezoekjes aan de seksuoloog maken je uiteindelijk niet gelukkiger, erover praten en een halfslachtige poging tot beffen evenmin. Het probleem blijft het nagenoeg ontbreken van sex. En over meer intimiteit, doodgewone dingen als hand in hand lopen, lees ik ook niks.
Je schrijft wel dat je er misschien zelf ook wel een aandeel in hebt. Die indruk krijg ik eerlijk gezegd niet, op basis van de ervaringen die je beschrijft. Is dat niet het vervallen in de oude fout, namelijk te bescheiden zijn en de oorzaak bij jezelf te zoeken? Zelfkritiek is goed, maar niet als vluchtheuvel om een onhoudbare situatie voort te zetten.
Ik vind het doodzonde hoor, voor leuke vrouw van jouw leeftijd. Sex wordt nogal eens overschat, maar geen sex gedurende vrijwel je hele leven? Dat lijkt me echt een heel slecht idee.
Nu je het beeld van je man wat hebt bijgesteld, vind ik het ook wel logisch dat je daar niet meteen aan denkt. Maar hoe gemeend zijn pogingen misschien ook zijn, het levert kennelijk niet veel op. Bezoekjes aan de seksuoloog maken je uiteindelijk niet gelukkiger, erover praten en een halfslachtige poging tot beffen evenmin. Het probleem blijft het nagenoeg ontbreken van sex. En over meer intimiteit, doodgewone dingen als hand in hand lopen, lees ik ook niks.
Je schrijft wel dat je er misschien zelf ook wel een aandeel in hebt. Die indruk krijg ik eerlijk gezegd niet, op basis van de ervaringen die je beschrijft. Is dat niet het vervallen in de oude fout, namelijk te bescheiden zijn en de oorzaak bij jezelf te zoeken? Zelfkritiek is goed, maar niet als vluchtheuvel om een onhoudbare situatie voort te zetten.
Ik vind het doodzonde hoor, voor leuke vrouw van jouw leeftijd. Sex wordt nogal eens overschat, maar geen sex gedurende vrijwel je hele leven? Dat lijkt me echt een heel slecht idee.
zaterdag 29 maart 2008 om 23:51
Zonder nu in ene alles naar jou te shiften, ben ik wel benieuwd naar het hoe en wat van jouw aandeel.
Begrijp je dat ik het niet vind stroken met dat je zegt dat hij jou helemaal niet aanraakt en dat ik daarna lees dat hij jou wel heeft gebeft?
Kan je iets meer vertellen over jouw reactie op het feit dat het hem niet goed af ging?
Kan het zijn, ik zeg niet dat het zo is, maar kán het zijn dat het jouw interpretatie is dat hij geen verantwoordelijkheid wil nemen? Is het ook mogelijk dat zijn gedrag voortkomt uit gevoelens van machteloosheid, gevoelens van falen of iets anders dan 'de schuld willen afschuiven'?
Begrijp je dat ik het niet vind stroken met dat je zegt dat hij jou helemaal niet aanraakt en dat ik daarna lees dat hij jou wel heeft gebeft?
Kan je iets meer vertellen over jouw reactie op het feit dat het hem niet goed af ging?
Kan het zijn, ik zeg niet dat het zo is, maar kán het zijn dat het jouw interpretatie is dat hij geen verantwoordelijkheid wil nemen? Is het ook mogelijk dat zijn gedrag voortkomt uit gevoelens van machteloosheid, gevoelens van falen of iets anders dan 'de schuld willen afschuiven'?
zondag 30 maart 2008 om 18:02
zondag 30 maart 2008 om 18:17
Ehh, hoe bedoel je dat precies? Ik vind het juist goed dat je je eigen geluk (en lust) niet boven alles stelt, zoals ik al heb geschreven. Je hebt je man in de kerk eeuwige trouw beloofd. Als je dat ook in lichamelijke zin bedoelt: je opperde zélf de mogelijkheid van een minnaar.
Overigens vind ik - maar dat is mijn persoonlijke opvatting - dat lichamelijke trouw niet ernstig ten koste mag gaan van je levensgeluk, en daarmee op termijn waarschijnlijk van je gezondheid. Of dat het geval is, kun je alleen zelf beoordelen. Verder kunnen geestelijke trouw en lichamelijke vrijheid volgens mij in principe wel naast elkaar bestaan, al horen ze idealitair samen te vallen. Maar dat jouw situatie niet ideaal ís, is wel duidelijk. Zo'n verhouding is niet zonder risico. Je moet dan precies weten wat je wilt, en daar aan vasthouden.
Ik ben blij dat je niet van een strenge kerk bent, die hebben mensen volgens mij voornamelijk onderdrukt en ongelukkig gemaakt.
Groetjes, wijsheid en liefde,
Frits
zondag 30 maart 2008 om 23:55
Hi Beukenootje,
Heb vol belangstelling meegelezen. Wat moet dit vreselijk frustrerend zijn om steeds zo afgewezen te worden. Als ik dan in je openingspost lees welke excuses hij gebruikt geen sex met je te hebben en vooral dat hij aangeeft je lelijk te vinden wanneer je zwanger bent. Wat respectloos en vernederend! Ik vind dat je het nog lang probeert en je best doet. En hebt al op verschillende manieren hulp gezocht, zonder echt resultaat als ik het goed begrijp. Als je dit nu niet kunt oplossen, en je man wilt niet dat je dat stukje bij een ander persoon zoekt, kun je dat accepteren?
Je lijkt toch waarde te hechten aan die huwelijkse trouw en geeft aan dat het verder wel goed gaat, je man er leuk uitziet/een toffe peer is en jullie een leuk gezinsleven hebben. Maar persoonlijk denk ik dat er veel meer voor nodig is om een relatie te doen slagen dan die punten welke jij benoemd.
Kan me verder helemaal aansluiten bij hetgeen Frits hierboven zegt.
Maar vraag me echt af hoe lang een mens dit kan volhouden. Niet alleen gebrek aan sex en intimiteit maar steeds weer die vernedering. Althans, zo zou ik dat ervaren.
Wat zou je doen wanneer de gelegenheid zich weer voordoet en je komt een andere man tegen? Iemand waarmee je een verhouding (zonder medeweten van je man) krijgt en datgene beleeft wat je niet met je man kunt delen, daarvan kunt genieten zonder je huwelijk te hoeven opgeven en het op alle andere vlakken binnen je huwelijk wel fijn hebt.
Heb vol belangstelling meegelezen. Wat moet dit vreselijk frustrerend zijn om steeds zo afgewezen te worden. Als ik dan in je openingspost lees welke excuses hij gebruikt geen sex met je te hebben en vooral dat hij aangeeft je lelijk te vinden wanneer je zwanger bent. Wat respectloos en vernederend! Ik vind dat je het nog lang probeert en je best doet. En hebt al op verschillende manieren hulp gezocht, zonder echt resultaat als ik het goed begrijp. Als je dit nu niet kunt oplossen, en je man wilt niet dat je dat stukje bij een ander persoon zoekt, kun je dat accepteren?
Je lijkt toch waarde te hechten aan die huwelijkse trouw en geeft aan dat het verder wel goed gaat, je man er leuk uitziet/een toffe peer is en jullie een leuk gezinsleven hebben. Maar persoonlijk denk ik dat er veel meer voor nodig is om een relatie te doen slagen dan die punten welke jij benoemd.
Kan me verder helemaal aansluiten bij hetgeen Frits hierboven zegt.
Maar vraag me echt af hoe lang een mens dit kan volhouden. Niet alleen gebrek aan sex en intimiteit maar steeds weer die vernedering. Althans, zo zou ik dat ervaren.
Wat zou je doen wanneer de gelegenheid zich weer voordoet en je komt een andere man tegen? Iemand waarmee je een verhouding (zonder medeweten van je man) krijgt en datgene beleeft wat je niet met je man kunt delen, daarvan kunt genieten zonder je huwelijk te hoeven opgeven en het op alle andere vlakken binnen je huwelijk wel fijn hebt.
maandag 31 maart 2008 om 00:26
Beukenootje, jullie hebben een lange (sexuele) geschiedenis samen. Hoe de sex nu gaat wordt natuurlijk zwaar beïnvloed door spanningen over een weer. Jij met jouw frustraties, hij met zijn stress (die er ongetwijfeld zal zijn). Het voorbeeld dat je geeft is er één van afwijzing, waarbij jij niet kan begrijpen dat hij geen stijve krijgt van jouw aanhalingen. Ik proef uit jouw bewoordingen niet dat je begrip hebt voor hem, niet dat je op onderzoek gaat over het hoe en waarom. Ik proef daarentegen wel verwijten: hij zou toch moeten... een stijve krijgen, weten wat ik lekker vind etc.
Ik zeg niet dat je verwijten terecht of onterecht zijn. Maar ik kan je wel voorspellen dat verwijten an sich dodelijk zijn voor libido.
Ik stipte een tegenstelling aan in jouw beschrijvingen en ik trek daar de conclusie uit (shoot me) dat je erg gekleurd denkt over de situatie. Ik vind dat je geen recht doet aan je man door zo over hem te oordelen. Jullie gaan naar de sexuoloog, hij belooft gouden bergen maar maakt er 0 van waar (weer een verwijt). Hij gaat naar de huisarts, maar dat doet hij alleen om de schuld van zich af te schuiven (verwijt). Waar is jouw waardering voor zijn pogingen (om te beffen), voor zijn medewerking? Dit is geen man die als een zoutzak op de bank zit en helemaal niets doet! Zo laat jij het wel klinken en dat vind ik niet terecht.
Jij verwijt hem dat hij het probleem op jouw dak schuift, maar doe jij niet hetzelfde naar hem? Waar twee vechten, vaak twee schuld inderdaad.
Ik gooi de knuppel in het hoenderhok, maar voel je je niet stiekum ook een beetje superieur aan hem omdat jij vindt dat je sexueel wel 'normaal' bent, omdat je bij hem blijft en niet aan scheiden denkt?
Waarom denk je dat hij beloften deed bij de sexuoloog? Waren dat vrije beloften of voelde hij zich diep van binnen schuldig en met de rug tegen de muur staan? Kunnen zulke beloften dan in de praktijk wel ingelost worden?
Ik denk dat als je dit wil oplossen, je een heleboel los moet laten. Je eigen opinie over hem, over hoe het zou moeten, wat hij allemaal fout doet in jouw ogen. Hand in eigen boezem steken (figuurlijk
).
En als de razende roeland opnieuw naar een sexuoloog met als insteek: "Wij hebben een probleem", niet "Hij heeft een probleem."
Waarom zijn jullie eigenlijk gestopt bij de vorige sexuoloog? Wiens initiatief was dat? De jouwe of die van hem?
Oja, en vlak je vreemdgaan ook niet uit. Het kan zijn dat dat eerst emotioneel opgelost moet worden. Voor jou is er ook werk aan de winkel!
Ik zeg niet dat je verwijten terecht of onterecht zijn. Maar ik kan je wel voorspellen dat verwijten an sich dodelijk zijn voor libido.
Ik stipte een tegenstelling aan in jouw beschrijvingen en ik trek daar de conclusie uit (shoot me) dat je erg gekleurd denkt over de situatie. Ik vind dat je geen recht doet aan je man door zo over hem te oordelen. Jullie gaan naar de sexuoloog, hij belooft gouden bergen maar maakt er 0 van waar (weer een verwijt). Hij gaat naar de huisarts, maar dat doet hij alleen om de schuld van zich af te schuiven (verwijt). Waar is jouw waardering voor zijn pogingen (om te beffen), voor zijn medewerking? Dit is geen man die als een zoutzak op de bank zit en helemaal niets doet! Zo laat jij het wel klinken en dat vind ik niet terecht.
Jij verwijt hem dat hij het probleem op jouw dak schuift, maar doe jij niet hetzelfde naar hem? Waar twee vechten, vaak twee schuld inderdaad.
Ik gooi de knuppel in het hoenderhok, maar voel je je niet stiekum ook een beetje superieur aan hem omdat jij vindt dat je sexueel wel 'normaal' bent, omdat je bij hem blijft en niet aan scheiden denkt?
Waarom denk je dat hij beloften deed bij de sexuoloog? Waren dat vrije beloften of voelde hij zich diep van binnen schuldig en met de rug tegen de muur staan? Kunnen zulke beloften dan in de praktijk wel ingelost worden?
Ik denk dat als je dit wil oplossen, je een heleboel los moet laten. Je eigen opinie over hem, over hoe het zou moeten, wat hij allemaal fout doet in jouw ogen. Hand in eigen boezem steken (figuurlijk
). En als de razende roeland opnieuw naar een sexuoloog met als insteek: "Wij hebben een probleem", niet "Hij heeft een probleem."
Waarom zijn jullie eigenlijk gestopt bij de vorige sexuoloog? Wiens initiatief was dat? De jouwe of die van hem?
Oja, en vlak je vreemdgaan ook niet uit. Het kan zijn dat dat eerst emotioneel opgelost moet worden. Voor jou is er ook werk aan de winkel!
maandag 31 maart 2008 om 02:05
Hoi beukenootje, ik ben het eigenlijk wel met Lente39 eens. Ik heb de indruk, dat het probleem bij jullie veel dieper zit, en dat ook de interactie tussen jullie 2-en wel eens een belangrijke rol kunnen spelen.
Een voorbeeld van wat er misschien aan de hand kan zijn:
misschien is hij wel heel gefrustreerd / kwaad op jouw, en dat hij daardoor geen zin heeft in uitgebreide sex. Als dat zo is, wat ik niet uitsluit, dan is er nog veel werk aan de winkel op communicatie gebied. Die communicatie komt niet zomaar op gang, want het kan best niet lukken, vanwege de manier, waarop jullie nu met elkaar communiceren.
Ik krijg in ieder geval niet de indruk van dat hij a-seksueel is, van wat je hier schrijft. Groetjes kreeft
Een voorbeeld van wat er misschien aan de hand kan zijn:
misschien is hij wel heel gefrustreerd / kwaad op jouw, en dat hij daardoor geen zin heeft in uitgebreide sex. Als dat zo is, wat ik niet uitsluit, dan is er nog veel werk aan de winkel op communicatie gebied. Die communicatie komt niet zomaar op gang, want het kan best niet lukken, vanwege de manier, waarop jullie nu met elkaar communiceren.
Ik krijg in ieder geval niet de indruk van dat hij a-seksueel is, van wat je hier schrijft. Groetjes kreeft
maandag 31 maart 2008 om 09:00
Zoals iedere post die hier op het forum geplaatst wordt zullen ook mijn postings gekleurd zijn, het is één kant van het verhaal waar jullie de andere kant als lezer niet van weten.
Mijn man en ik kunnen communiceren als de beste, ook echt met elkaar praten is geen probleem, dat is onze kracht en een belangrijke reden om samen door te kunnen blijven gaan, want dat willen we beiden echt heel graag. Wij zijn naar de sexuoloog geweest, niet omdat HIJ een probleem heeft, maar met de insteek: Hij heeft geen zin in sex, maar ik heb daar last van, dus hebben we samen een probleem. We hebben daar hele prettige gesprekken gehad, met de complimenten van de sexuoloog omdat we zo respectvol met elkaar om gingen. Meer sex is er niet door gekomen, wel meer begrip voor elkaars behoeften en dat scheelt al een stuk. Ik geloof zeker dat er een stuk frustartie bij mijn man zit en mijn vreemdgaan heeft daar geen goed aan gedaan, dat kan ik echter niet meer terug draaien...
Verwijderd in verband met mogelijke herkenning
Mijn man en ik kunnen communiceren als de beste, ook echt met elkaar praten is geen probleem, dat is onze kracht en een belangrijke reden om samen door te kunnen blijven gaan, want dat willen we beiden echt heel graag. Wij zijn naar de sexuoloog geweest, niet omdat HIJ een probleem heeft, maar met de insteek: Hij heeft geen zin in sex, maar ik heb daar last van, dus hebben we samen een probleem. We hebben daar hele prettige gesprekken gehad, met de complimenten van de sexuoloog omdat we zo respectvol met elkaar om gingen. Meer sex is er niet door gekomen, wel meer begrip voor elkaars behoeften en dat scheelt al een stuk. Ik geloof zeker dat er een stuk frustartie bij mijn man zit en mijn vreemdgaan heeft daar geen goed aan gedaan, dat kan ik echter niet meer terug draaien...
Verwijderd in verband met mogelijke herkenning
maandag 31 maart 2008 om 09:19
maandag 31 maart 2008 om 09:49
Hallo Beukenootje....en vervolgens blijf je nog jaren op deze manier "doorsukkelen". Want jij wilt meer en hij niet. Hij vindt het wel prima zo en hij wil ook niet dat je het buiten de deur zoekt. En jij eigenlijk ook niet, want dan doet het hem zo'n pijn. Eigenlijk wil hij helemaal niets veranderen, toch? Zo komt het in dit hele topic wel naar voren. Dus het is en blijft voor eeuwig een vicieuze cirkel waar je nooit meer uitkomt...tenzij...
Raar eigenlijk dat mensen die geen seks (meer) willen ook van hun partner verlangen hun gevoelens in de ijskast te stoppen.
Raar eigenlijk dat mensen die geen seks (meer) willen ook van hun partner verlangen hun gevoelens in de ijskast te stoppen.
maandag 31 maart 2008 om 11:30
Hoi beukenootje, je reageert er niet echt op, terwijl ik denk dat je manier van communiceren, best wel eens zou kunnen bijdragen aan jullie probleem. Dus ik zal het nog een keer proberen te vertellen, wat ik bedoel.
Je manier van reageren, komt op mij over, dat hij een probleem heeft. En ik denk dat hij dat ook zo ervaart. Terwijl ik denk dat jullie een probleem hebben. Dit kan ook dat je dat non-verbaal uit. Als je man dit zo ervaart, kan dat voor spanning zorgen, wat weer voor minder zin in sex en knuffelen kan resulteren.
Je draagt de slachtoffer rol met verve, maar ik merk weinig, dat je ook echt iets aan JULLIE probleem wilt doen.
Je manier van reageren, komt op mij over, dat hij een probleem heeft. En ik denk dat hij dat ook zo ervaart. Terwijl ik denk dat jullie een probleem hebben. Dit kan ook dat je dat non-verbaal uit. Als je man dit zo ervaart, kan dat voor spanning zorgen, wat weer voor minder zin in sex en knuffelen kan resulteren.
Je draagt de slachtoffer rol met verve, maar ik merk weinig, dat je ook echt iets aan JULLIE probleem wilt doen.
maandag 31 maart 2008 om 11:57
Beukenootje, je 'glijdt' er inderdaad langs. Je antwoordt wel, maar zonder er echt op in te gaan.
De gesprekken met de sexuoloog hebben jou verder gebracht m.b.t. begrip voor elkaar. Maar waarom zijn jullie gestopt? En op wiens initiatief? Of met welke afspraak zijn jullie weer verder gegaan na het afronden van de gesprekken?
De gesprekken met de sexuoloog hebben jou verder gebracht m.b.t. begrip voor elkaar. Maar waarom zijn jullie gestopt? En op wiens initiatief? Of met welke afspraak zijn jullie weer verder gegaan na het afronden van de gesprekken?
