Thuis
alle pijlers
Ben jij ook verhuist naar een andere provincie/stad/dorp
donderdag 6 september 2007 om 12:42
Ik ga binnenkort verhuizen samen met mijn dochtertje van 4 jaar.
We gaan 1,5 uur rijden verder wonen en dus van Brabant naar Gelderland. De reden is dat ik ga samenwonen. We hebben samen een huis gekocht en ik het inmiddels mijn eigen huis ook verkocht.
In het begin vond het echt super maar hoe dichter het nu bij komt hoe enger ik het vind.
Ik heb hier met de stad waar ik woon op zich niks maar woon er al wel mijn hele leven. Ik spreek mijn ouders die redelijk dichtbij wonen wel vaak en zie ze regelmatig maar de rest van de familie en bekenden een stuk minder. Ik heb geen echte vriendengroep maar 2 redelijk goede kennissen waar ik zo af en toe mee afspreek en we iets met de kids gaan doen.
Wie is er ook verhuist uit zijn roots en vond het ook wel moeilijk en hoe is het nu met je??? ben je uiteindelijk teruggegaan of is het helemaal goed gekomen.
Ik vind het denk ik ook wel wat moeilijker omdat mijn dochter het nu ook zo naar haar zin heeft op school en ik mss onbewust bang ben dat ze het daar niet leuk zal vinden, wat natuurlijk niet zo hoeft te zijn. Zelf heb ik al wel een leuke vriendin daar die zelf ook van Brabant naar Gelderland is verhuist maar ze had geen kinderen is wat jaren jonger en ging van huis uit...wat dus ook weer een andere situatie is.
Ik zou graag horen hoe jij het ervaren hebt.
Groetjes
dmsd
We gaan 1,5 uur rijden verder wonen en dus van Brabant naar Gelderland. De reden is dat ik ga samenwonen. We hebben samen een huis gekocht en ik het inmiddels mijn eigen huis ook verkocht.
In het begin vond het echt super maar hoe dichter het nu bij komt hoe enger ik het vind.
Ik heb hier met de stad waar ik woon op zich niks maar woon er al wel mijn hele leven. Ik spreek mijn ouders die redelijk dichtbij wonen wel vaak en zie ze regelmatig maar de rest van de familie en bekenden een stuk minder. Ik heb geen echte vriendengroep maar 2 redelijk goede kennissen waar ik zo af en toe mee afspreek en we iets met de kids gaan doen.
Wie is er ook verhuist uit zijn roots en vond het ook wel moeilijk en hoe is het nu met je??? ben je uiteindelijk teruggegaan of is het helemaal goed gekomen.
Ik vind het denk ik ook wel wat moeilijker omdat mijn dochter het nu ook zo naar haar zin heeft op school en ik mss onbewust bang ben dat ze het daar niet leuk zal vinden, wat natuurlijk niet zo hoeft te zijn. Zelf heb ik al wel een leuke vriendin daar die zelf ook van Brabant naar Gelderland is verhuist maar ze had geen kinderen is wat jaren jonger en ging van huis uit...wat dus ook weer een andere situatie is.
Ik zou graag horen hoe jij het ervaren hebt.
Groetjes
dmsd
donderdag 6 september 2007 om 13:13
Hoi dmsd, ik ben vijf jaar geleden uit een ander land naar Nederland verhuisd om samen te kunnen wonen met mijn man.
Ik liet mijn drie volwassen kinderen achter, daar voelde ik me wel een beetje schuldig over. Maar gelukkig vonden zij het fijn voor mij, dat ik eindelijk helemaal gelukkig kon zijn.
Ik heb het me nooit beklaagd en heb het hier erg naar mijn zin, heb helemaal geen heimwee, het enige nadeel is dat ik mijn kinderen minder vaak zie dan als ik in mijn land gebleven was. Maar daartegenover staat, dat ik nu zo'n rust gevonden heb en het zo fijn is om iedere dag samen met mijn man door te kunnen brengen. Ik heb namelijk daarvoor ongeveer vier jaar gelat, ieder weekend zaten we om beurten tien uur in de trein om elkaar te kunnen zien. Dat was erg belastend, en tijdens de week was er het voortdurende gemis.
De dag dat ik definitief hier gekomen ben, was een van de gelukkigste (en ik denk de allergelukkigste) van mijn hele leven. We vieren het nog ieder jaar.![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Succes!
Ik liet mijn drie volwassen kinderen achter, daar voelde ik me wel een beetje schuldig over. Maar gelukkig vonden zij het fijn voor mij, dat ik eindelijk helemaal gelukkig kon zijn.
Ik heb het me nooit beklaagd en heb het hier erg naar mijn zin, heb helemaal geen heimwee, het enige nadeel is dat ik mijn kinderen minder vaak zie dan als ik in mijn land gebleven was. Maar daartegenover staat, dat ik nu zo'n rust gevonden heb en het zo fijn is om iedere dag samen met mijn man door te kunnen brengen. Ik heb namelijk daarvoor ongeveer vier jaar gelat, ieder weekend zaten we om beurten tien uur in de trein om elkaar te kunnen zien. Dat was erg belastend, en tijdens de week was er het voortdurende gemis.
De dag dat ik definitief hier gekomen ben, was een van de gelukkigste (en ik denk de allergelukkigste) van mijn hele leven. We vieren het nog ieder jaar.
Succes!
vrijdag 7 september 2007 om 20:36
Ik ben 4 jaar geleden verhuisd van Castricum naar Harderwijk. Ongeveer anderhalf uur rijden. Wij gingen ook samenwonen. Al snel maakte ik vrienden. Met mijn man ging ik dan mee naar de kroeg of een discotheek waar ik weer nieuwe mensen leerde kennen. Heb er geen problemen mee gehad een nieuwe sociale kring om me heen te bouwen. Wees open en spontaan dan komt de rest vanzelf.
zondag 9 september 2007 om 15:35
hi hi, ik een jaartje geleden ook mijn hele hebben en houden opgegeven en vertrokken van zuid holland naar gelderland. Was aardig heavy, maar heb achteraf alles behalve spijt. Ik lees in je bericht dat je een kleine meid van 4 jaar hebt. Dat maakt het verhuizen zeker niet makkelijker. Ik ging toendertijd alleen en dat scheelt zeker. Je hebt tenslotte met niemand rekening te houden. Mijn vriend woont hier ook vandaar de verhuizing. Hoop dat het je net zo goed zal vergaan als ik.
Waar ga je precies wonen in Gelderland? Voor tips, vragen of gewoon een praatje mag je altijd mailen hoor.......
groet marloes
Waar ga je precies wonen in Gelderland? Voor tips, vragen of gewoon een praatje mag je altijd mailen hoor.......
groet marloes
maandag 10 september 2007 om 08:47
Hoi
Fijn om wat berichten te lezen. Het gevoel is er nog niet beter op geworden.
Ik vind het zo moeilijk om 32 jaar hier te leven en te wonen en dan ineens ergens anders naar toe te gaan.
Ik ben gescheiden en dat ging verder zonder ruzie enzo maar het je kind krijgt er toch wat van mee. Ik ben bang dat ik met mijn gevoel dit nieuwe huis heb gekocht en niet met mijn verstand.
Ik moet ook alles opgeven, sport, werk, en mijn ouders, ik ben enig kind wat het ook niet makkelijker maakt en als ik wel spijt of heimwee krijg dan is wel afgesproken dat we teruggaan en dan zal mijn vriend er wel even aan moeten wennen en die laat wel een hele hoop vrienden achter. Maar ik vind het ook zo moeilijk dat mijn dochter dadelijk ook de taal gaat overnemen mss van daar, we gaan naar de Lichtenvoorde in de Achterhoek. En ik vind het heel moeilijk dat ze voor mijn gevoel haar identiteit kwijt is. Niet meer zomaar naar haar omi en opi kan en mochten we toch weer teruggaan ik haar weer met een verandering opzadel. Ik wil haar zoveel mogelijk beschermen ook al weet ik wel dat kinderen flexibel zijn. Ze krijgen alleen toch heel veel mee en ik weet al dat ze aan haar zelfvertrouwen moet werken dus dan zal dit ook zeker voor haar een hele stap zijn.
Tis ook nog eens zo dat we echt een superhuis hebben gekocht...perfecter kan niet en het is echt verbouwd maar heel professioneel dus ...nou ja verwarring alom.
Fijn om wat berichten te lezen. Het gevoel is er nog niet beter op geworden.
Ik vind het zo moeilijk om 32 jaar hier te leven en te wonen en dan ineens ergens anders naar toe te gaan.
Ik ben gescheiden en dat ging verder zonder ruzie enzo maar het je kind krijgt er toch wat van mee. Ik ben bang dat ik met mijn gevoel dit nieuwe huis heb gekocht en niet met mijn verstand.
Ik moet ook alles opgeven, sport, werk, en mijn ouders, ik ben enig kind wat het ook niet makkelijker maakt en als ik wel spijt of heimwee krijg dan is wel afgesproken dat we teruggaan en dan zal mijn vriend er wel even aan moeten wennen en die laat wel een hele hoop vrienden achter. Maar ik vind het ook zo moeilijk dat mijn dochter dadelijk ook de taal gaat overnemen mss van daar, we gaan naar de Lichtenvoorde in de Achterhoek. En ik vind het heel moeilijk dat ze voor mijn gevoel haar identiteit kwijt is. Niet meer zomaar naar haar omi en opi kan en mochten we toch weer teruggaan ik haar weer met een verandering opzadel. Ik wil haar zoveel mogelijk beschermen ook al weet ik wel dat kinderen flexibel zijn. Ze krijgen alleen toch heel veel mee en ik weet al dat ze aan haar zelfvertrouwen moet werken dus dan zal dit ook zeker voor haar een hele stap zijn.
Tis ook nog eens zo dat we echt een superhuis hebben gekocht...perfecter kan niet en het is echt verbouwd maar heel professioneel dus ...nou ja verwarring alom.
maandag 10 september 2007 om 09:48
Ik herken wel veel in jouw twijfels! Ook wij hebben het er wel eens over om te gaan samen wonen. Dit betekend dat ik (door prive-situatie vriend) moet verhuizen naar zijn dorp waar hij geboren en getogen is. Ik zou ook mijn woonplaats moeten opgeven (waar ik inprincipe ook niet zoveel mee heb) en neem mijn zoontje mee van 4. Mij lukt het nog niet om de stap te zetten. Ik heb nog veel twijfels (niet over relatie hoor, maar alleen over het verhuizen naar een andere plaats/provincie) en last van benauwde gevoelens. Bij mij heeft het te maken dat ik terecht kom in een voor hem gespreid bedje (hij heeft werk, familie, vrienden allemaal in het dorp) en ik moet weer mij plek opgeven en weer iets nieuws gaan opbouwen. Ben ook bang dat ik in een patroon terecht kom waar hij al jaren in zit en ik daar in mee getrokken wordt, terwijl ik graag ruimte wil hebben om een leven samen op te bouwen, waar wij ons beide prettig bij voelen. Daarnaast weet ik niet of ik last ga krijgen van de toch aanwezige cultuurverschillen tussen de provincies (van Groningen naar Twente). Raak ik niet mij identiteit kwijt? En ik heb er ook moeite mee als mijn zoontje het dialect gaat overnemen (terwijl ik een dialect helemaal niet erg vind, maar dit dialect is niet eigen). Ik weet het, ik ben er zelf bij, maar toch benauwd het mij en daarbij komt ook dat ik nog verder van mijn familie en vrienden vandaan kom te wonen (is nu 45 min, wordt dan 2 uur). Ik kan je dus helaas niet helpen met opbeurende verhalen, zie alleen veel herkennig. Groet van een twijfelende Pom
maandag 10 september 2007 om 09:53
Hoi Pom,
Het doet mij al heel wat om te horen dat ik niet de enige ben.
Alleen ben jij gelukkig al nuchter genoeg nu om die beslissing met je verstand te nemen en ik heb het met mijn gevoel gedaan zo van goh, leuke uitdaging en waarom niet en werk is overal en zijn vrienden daar kan ik dan wel heel goed mee overweg. En idd dat je kind dat dialect gaat overnemen is op zich niet zo erg, ik bedoel als wij kinderen gaan krijgen krijgen die dat ook of mss moet ik zeg wel maar dan hoort dat bij hen omdat ze daar zijn geboren enzo...
Ik ben echt gewoon een brabantse en ben er wel trots op en het is net wat jij zegt je identiteit!!! dus mss lucht het me wel op jouw verhaal te lezen dan weet ik in ieder geval zeker dat ik nu niet mezelf voor de gek hou maar dit gevoel er dus wel degelijk is.
Het vervelende is echter dat wij de koop van het huis gewoon door moeten laten gaan en het weer moeten gaan verkopen! in de hoop dat we het zo kwijt zijn natuurlijk. En hopelijk snel hier iets leuks vinden. Ik moet echter ook mijn eigen huis uit en zolang bij mijn ouders gaan wonen die dat gelukkig niet erg vinden en me steunen maar toch...op zich hadden ze me gewaarschuwd dat ik een roze bril op had haha maar ja ik ben natuurlijk oud (32) en wijs genoeg om zelf beslissingen te nemen....maar helaas even niet de goede.
maar we weten zeker dat we er samen gaan uitkomen wat het ook gaat worden.
Bedankt voor je reactie.
Het doet mij al heel wat om te horen dat ik niet de enige ben.
Alleen ben jij gelukkig al nuchter genoeg nu om die beslissing met je verstand te nemen en ik heb het met mijn gevoel gedaan zo van goh, leuke uitdaging en waarom niet en werk is overal en zijn vrienden daar kan ik dan wel heel goed mee overweg. En idd dat je kind dat dialect gaat overnemen is op zich niet zo erg, ik bedoel als wij kinderen gaan krijgen krijgen die dat ook of mss moet ik zeg wel maar dan hoort dat bij hen omdat ze daar zijn geboren enzo...
Ik ben echt gewoon een brabantse en ben er wel trots op en het is net wat jij zegt je identiteit!!! dus mss lucht het me wel op jouw verhaal te lezen dan weet ik in ieder geval zeker dat ik nu niet mezelf voor de gek hou maar dit gevoel er dus wel degelijk is.
Het vervelende is echter dat wij de koop van het huis gewoon door moeten laten gaan en het weer moeten gaan verkopen! in de hoop dat we het zo kwijt zijn natuurlijk. En hopelijk snel hier iets leuks vinden. Ik moet echter ook mijn eigen huis uit en zolang bij mijn ouders gaan wonen die dat gelukkig niet erg vinden en me steunen maar toch...op zich hadden ze me gewaarschuwd dat ik een roze bril op had haha maar ja ik ben natuurlijk oud (32) en wijs genoeg om zelf beslissingen te nemen....maar helaas even niet de goede.
maar we weten zeker dat we er samen gaan uitkomen wat het ook gaat worden.
Bedankt voor je reactie.
maandag 10 september 2007 om 12:39
Wat mooi en fijn dat jouw vriend je steunt en bereidt is om jullie net gekochte huis te verkopen en om jullie kant op te verhuizen. Mijn vriend kan helaas niet verhuizen dus ik als ik uiteindelijk toch niet de stap kan zetten om te verhuizen dan moeten wij of blijven latten (3 uur op en neer reizen, niet echt het ideale plaatje met kinderen) of de relatie (dik een jaar samen) verbreken.....Zucht! Baal wel hoor van mijn gevoel, want het niet kunnen verhuizen is voor mij echt een gevoelskwestie, kan van alles beredeneren dat ik apen en beren op mn weg zie, maar mijn gevoel blijft niet goed. Ik geef mijzelf nog de tijd in de hoop dat ik helemaal overtuigd de stap kan gaan zetten.
Dmsd heel veel succes met alles en goed dat je naar je gevoel luistert,is zo belangrijk! Pom
Dmsd heel veel succes met alles en goed dat je naar je gevoel luistert,is zo belangrijk! Pom
maandag 10 september 2007 om 12:52
Hoi Pom,
wat een lieve woorden van jou.
Ik voel me ook zo goed bij mijn beslissing maar tegelijkertijd is alles nu zo onzeker terwijl het zo mooi was.
Maar het is nog wel moeilijk voor hem want alles wat ik nu opgeef moet hij nu ook opgeven. Vrienden, zijn carnaHoi Pom,
wat een lieve woorden van jou.
Ik voel me ook zo goed bij mijn beslissing maar tegelijkertijd is alles nu zo onzeker terwijl het zo mooi was.
Maar het is nog wel moeilijk voor hem want alles wat ik nu opgeef moet hij nu ook opgeven. Vrienden, zijn carnavalsvereniging (die zijn hier ook maar toch)
zijn voetbalclub waar hij al jaren zit en iedereen hem kent en waar hij ook zijn vrienden heeft....hij wil alleen wel graag bij mij zijn en zegt dat het feit dat hij bij mij kan zijn voor hem al belangrijk is. Dat vind ik wel heel mooi maar het maakt mij ook weer schuldig dat ik hem nu opzadel met het een en ander...
maar ja ik heb een kind en ik voel gewoon dat ik er voor haar moet zijn en dat zij het belangrijkste is. Gisteravond kwam ze bij me liggen met haar arm om me heen of ze aanvoelt dat ik ergens mee zit en wil zeggen mama denk aan mij. Ik wordt er heel verdrietig van....maar goed we zien wel hoe het loopt.
Ik begrijp dus heel goed hoe jij erin zit en wat er voor gevoel door jou heen gaat.
Is het ook geen optie om ergens in het midden te gaan wonen voor jullie???
Ik weet niet hoe ik je prive kan mailen maar anders mag je mij wel mailen of toevoegen aan msn dagmarie31 en de rest is het bekende verhaal....;-)
Heel veel sterkte
en bedankt
wat een lieve woorden van jou.
Ik voel me ook zo goed bij mijn beslissing maar tegelijkertijd is alles nu zo onzeker terwijl het zo mooi was.
Maar het is nog wel moeilijk voor hem want alles wat ik nu opgeef moet hij nu ook opgeven. Vrienden, zijn carnaHoi Pom,
wat een lieve woorden van jou.
Ik voel me ook zo goed bij mijn beslissing maar tegelijkertijd is alles nu zo onzeker terwijl het zo mooi was.
Maar het is nog wel moeilijk voor hem want alles wat ik nu opgeef moet hij nu ook opgeven. Vrienden, zijn carnavalsvereniging (die zijn hier ook maar toch)
zijn voetbalclub waar hij al jaren zit en iedereen hem kent en waar hij ook zijn vrienden heeft....hij wil alleen wel graag bij mij zijn en zegt dat het feit dat hij bij mij kan zijn voor hem al belangrijk is. Dat vind ik wel heel mooi maar het maakt mij ook weer schuldig dat ik hem nu opzadel met het een en ander...
maar ja ik heb een kind en ik voel gewoon dat ik er voor haar moet zijn en dat zij het belangrijkste is. Gisteravond kwam ze bij me liggen met haar arm om me heen of ze aanvoelt dat ik ergens mee zit en wil zeggen mama denk aan mij. Ik wordt er heel verdrietig van....maar goed we zien wel hoe het loopt.
Ik begrijp dus heel goed hoe jij erin zit en wat er voor gevoel door jou heen gaat.
Is het ook geen optie om ergens in het midden te gaan wonen voor jullie???
Ik weet niet hoe ik je prive kan mailen maar anders mag je mij wel mailen of toevoegen aan msn dagmarie31 en de rest is het bekende verhaal....;-)
Heel veel sterkte
en bedankt
