Thuis
alle pijlers
Dertigers dilemma; verhuizen ja/nee?
maandag 22 september 2008 om 20:25
Als single dertiger pieker ik me suf over de vraag of ik zal verhuizen naar de regio waar mijn ouders wonen of om te blijven wonen in de stad waar ik nu alweer 11 jaar woon en waar de meeste van mijn beste vrienden wonen. Ik ben erg benieuwd naar jullie mening die hopelijk een nieuw en fris licht kan laten schijnen op mijn ' cirkeltjesdenken '
Wat is mijn dilemma? (ik hoop dat ik het niet al te chaotisch kan schetsen!) Tussen ouders en vrienden ligt zo'n 200 km. Mijn vrienden leiden inmiddels allemaal een gesetteld leven en ik heb hen, voor mij gevoel, meer nodig dan zij mij. Niet alleen omdat zij allemaal een partner hebben en ik vrijgezel ben, maar ook omdat ik geen familie in de buurt heb wonen. Zij zijn zelf allemaal opgegroeid in de buurt van de stad waar we wonen. En hebben allemaal familie in de buurt wonen. Daar ben ik soms erg jaloers op en het maakt soms dat ik mijn eigen familie nog meer mis dan ik soms al doe. Gewoon even bij elkaar op bezoek voor een kop thee, een helpende hand bieden bij iets onbenulligs, het zomaar binnen kunnen vallen enz. Dat soort dingen gaan niet vanwege de afstand.
Nu zijn mijn ouders beiden de 60 gepasseerd en beginnen ze te kwakkelen met hun gezondheid. Geen ernstige dingen tot nu toe gelukkig, maar ik weet dat ze in de toekomst meer hulp nodig gaan hebben. Als oudste van het gezin voel ik me verantwoordelijk om ze, wanneer het nodig is, hulp te bieden. Er voor ze te zijn. De gedachten dat ik 200km verderop zit en nu (en straks) eigenlijk maar bar weinig voor en met ze kan doen geeft me geen fijn gevoel. Daarentegen vind ik het ook weer niet gezond om je hele leven om je familie te bouwen. In mijn huidige situatie is het heel erg fijn en gezellig dat mijn beste vriendinnen op loopafstand wonen. Ik zie hen alleen ook steeds minder omdat ze steeds meer naar hun partner en familie toe trekken. Van sommige vrienden weet ik dat ze in de toekomst mogelijk naar het buitenland, dan wel andere stad gaan. Dat maakt mij ergens best wel onzeker. Ik kan er nog veel meer over zeggen maar waar het op neer komt is dat ik op een punt sta waarbij ik voor mijn gevoel moet kiezen... en snel, want ik wil geen tijd verliezen. Ga ik terug naar mijn roots of blijf ik waar ik zit? Beide gevallen hebben zo hun voors en tegens. Herkent iemand dit? Heeft iemand tips?
Mana79
Wat is mijn dilemma? (ik hoop dat ik het niet al te chaotisch kan schetsen!) Tussen ouders en vrienden ligt zo'n 200 km. Mijn vrienden leiden inmiddels allemaal een gesetteld leven en ik heb hen, voor mij gevoel, meer nodig dan zij mij. Niet alleen omdat zij allemaal een partner hebben en ik vrijgezel ben, maar ook omdat ik geen familie in de buurt heb wonen. Zij zijn zelf allemaal opgegroeid in de buurt van de stad waar we wonen. En hebben allemaal familie in de buurt wonen. Daar ben ik soms erg jaloers op en het maakt soms dat ik mijn eigen familie nog meer mis dan ik soms al doe. Gewoon even bij elkaar op bezoek voor een kop thee, een helpende hand bieden bij iets onbenulligs, het zomaar binnen kunnen vallen enz. Dat soort dingen gaan niet vanwege de afstand.
Nu zijn mijn ouders beiden de 60 gepasseerd en beginnen ze te kwakkelen met hun gezondheid. Geen ernstige dingen tot nu toe gelukkig, maar ik weet dat ze in de toekomst meer hulp nodig gaan hebben. Als oudste van het gezin voel ik me verantwoordelijk om ze, wanneer het nodig is, hulp te bieden. Er voor ze te zijn. De gedachten dat ik 200km verderop zit en nu (en straks) eigenlijk maar bar weinig voor en met ze kan doen geeft me geen fijn gevoel. Daarentegen vind ik het ook weer niet gezond om je hele leven om je familie te bouwen. In mijn huidige situatie is het heel erg fijn en gezellig dat mijn beste vriendinnen op loopafstand wonen. Ik zie hen alleen ook steeds minder omdat ze steeds meer naar hun partner en familie toe trekken. Van sommige vrienden weet ik dat ze in de toekomst mogelijk naar het buitenland, dan wel andere stad gaan. Dat maakt mij ergens best wel onzeker. Ik kan er nog veel meer over zeggen maar waar het op neer komt is dat ik op een punt sta waarbij ik voor mijn gevoel moet kiezen... en snel, want ik wil geen tijd verliezen. Ga ik terug naar mijn roots of blijf ik waar ik zit? Beide gevallen hebben zo hun voors en tegens. Herkent iemand dit? Heeft iemand tips?
Mana79
maandag 22 september 2008 om 20:37
Waar voel jij je het gelukkigst, waar krijg jij het warmste gevoel bij?
Ik ben zelf weer richting "roots" gegaan. Voel me daar thuis ("mijn soort mensen"? toch iets van cultuur?) en het is een prettige gedachte dat mijn familie in de buurt is. Ik hoef ze niet elke dag te zien maar ze *zijn* er wel, snap je? Op de één of andere manier geeft dat een heel veilig en beschermd gevoel, waarvan ik heb gemerkt dat ik dat nodig heb om me fijn te voelen.
Ik ben zelf weer richting "roots" gegaan. Voel me daar thuis ("mijn soort mensen"? toch iets van cultuur?) en het is een prettige gedachte dat mijn familie in de buurt is. Ik hoef ze niet elke dag te zien maar ze *zijn* er wel, snap je? Op de één of andere manier geeft dat een heel veilig en beschermd gevoel, waarvan ik heb gemerkt dat ik dat nodig heb om me fijn te voelen.
maandag 22 september 2008 om 20:40
Ik heb de plek waar ik ging wonen eigenlijk nooit af laten hangen van anderen (vrienden of familie)... (is pas veranderd toen ik 2 jaar geleden ging samen wonen; nu beslis ik natuurlijk samen met mijn vriend). Het hangt wat van jezelf af denk ik... Maak je gemakkelijk contact/vrienden? Je zegt dat je het idee hebt dat je je vrienden meer nodig hebt dan v.v. Wordt het dan sowieso geen tijd om nieuwe vrienden te zoeken? Ik ben nog 3 jaar in de stad gebleven waar ik studeerde. Toen ik vervolgens naar een andere stad verhuisde bleken daar ook al veel andere oud-studiegenoten en mensen die ik via via kende te wonen. Ik had eigenlijk meteen weer een sociaal netwerk daar.
Weten je ouders overigens dat je voor ze zou willen verhuizen? Ik denk dat mijn ouders dat idee helemaal niet zo fijn zouden vinden, als ik het voor hen deed en niet omdat ik dat zelf nou zo graag wilde. Kunnen ze voor snelle hulp niet bij buren e.d. terecht indien nodig? 200 km is ver voor Nederlandse begrippen, maar andere kan kun je waarschijnlijk wel binnen 2 uur bij ze zijn als het moet.
Weten je ouders overigens dat je voor ze zou willen verhuizen? Ik denk dat mijn ouders dat idee helemaal niet zo fijn zouden vinden, als ik het voor hen deed en niet omdat ik dat zelf nou zo graag wilde. Kunnen ze voor snelle hulp niet bij buren e.d. terecht indien nodig? 200 km is ver voor Nederlandse begrippen, maar andere kan kun je waarschijnlijk wel binnen 2 uur bij ze zijn als het moet.
maandag 22 september 2008 om 20:55
Hoi Gabriella & Cherrytomaatje,
erg bedankt voor jullie reacties. Gabriella, wat je schrijft, zo voelt het op het moment dat ik richting mijn roots rij. Het voelt veilig, vertrouwd, eigen. Ik wik en weeg wat betreft de vraag waar ik me het gelukkigst voel. Dat was voor lange tijd in de stad waar ik nu woon (ben me evengoed toch altijd import blijven voelen ). Sinds een tijd is dat minder en vraag ik me dus af, zou ik me niet gelukkiger voelen daar? Om daar achter te komen moet ik allen heel wat stappen ondernemen o.a. wat betreft baan en huis.
Cherrytomaatje, ik ben het rationeel gezien met je eens dat je het niet van anderen moet laten afhangen (dat doen ze nl ook niet van jou). Maar gevoelsmatig...Ik ben niet gelukkig als ik geen vertrouwde mensen om heen heb. Had ik een vriend dan was de keus, denk ik, een stuk makkelijker geweest. Gelukkig maak ik wel erg makkelijk contact. Nieuwe vrienden maken vind ik op deze leeftijd wel wat moeilijk. Mijn familie begrijpt inderdaad niet dat ik overweeg om terug te komen en nee, ze vinden het absoluut geen goed plan wanneer ik zoiets voor hen zou doen. Dat zou ook niet de hoodreden moeten zijn, anders kom ik, hoe dan ook, bedrogen uit. Fijn dat je het iig ff benadrukt, dat de keus er een moet zijn die ik voor mijzelf maak.
erg bedankt voor jullie reacties. Gabriella, wat je schrijft, zo voelt het op het moment dat ik richting mijn roots rij. Het voelt veilig, vertrouwd, eigen. Ik wik en weeg wat betreft de vraag waar ik me het gelukkigst voel. Dat was voor lange tijd in de stad waar ik nu woon (ben me evengoed toch altijd import blijven voelen ). Sinds een tijd is dat minder en vraag ik me dus af, zou ik me niet gelukkiger voelen daar? Om daar achter te komen moet ik allen heel wat stappen ondernemen o.a. wat betreft baan en huis.
Cherrytomaatje, ik ben het rationeel gezien met je eens dat je het niet van anderen moet laten afhangen (dat doen ze nl ook niet van jou). Maar gevoelsmatig...Ik ben niet gelukkig als ik geen vertrouwde mensen om heen heb. Had ik een vriend dan was de keus, denk ik, een stuk makkelijker geweest. Gelukkig maak ik wel erg makkelijk contact. Nieuwe vrienden maken vind ik op deze leeftijd wel wat moeilijk. Mijn familie begrijpt inderdaad niet dat ik overweeg om terug te komen en nee, ze vinden het absoluut geen goed plan wanneer ik zoiets voor hen zou doen. Dat zou ook niet de hoodreden moeten zijn, anders kom ik, hoe dan ook, bedrogen uit. Fijn dat je het iig ff benadrukt, dat de keus er een moet zijn die ik voor mijzelf maak.
maandag 22 september 2008 om 21:01
Waarom ben je eigenlijk naar die stad gegaan?
Zelf heb ik er bewust voor gekozen in mijn eigen omgeving te blijven wonen, dus bij m'n ouders in de buurt. De meeste van mijn vrienden wonen door het hele land, dus niet in mijn naaste omgeving. Ben niet zo'n de deur plat loper, dus dat vind ik helemaal geen bezwaar. Ik ben wat vriendschappen betreft meer van de kwaliteit dan kwantiteit. Maar vind het juist wél erg waardevol om in de buurt van mijn ouders te zijn als er iets met hen zou zijn, maar ook gewoon om toch wekelijks wat qualitytime mee door te brengen doordat we 1 avond samen eten.
Zelf heb ik er bewust voor gekozen in mijn eigen omgeving te blijven wonen, dus bij m'n ouders in de buurt. De meeste van mijn vrienden wonen door het hele land, dus niet in mijn naaste omgeving. Ben niet zo'n de deur plat loper, dus dat vind ik helemaal geen bezwaar. Ik ben wat vriendschappen betreft meer van de kwaliteit dan kwantiteit. Maar vind het juist wél erg waardevol om in de buurt van mijn ouders te zijn als er iets met hen zou zijn, maar ook gewoon om toch wekelijks wat qualitytime mee door te brengen doordat we 1 avond samen eten.
maandag 22 september 2008 om 21:02
Ik zit soort van in dezelfde situatie. Ouders op minstens 3 uur rijden, zelfde leeftijdscategorie, zelf woon ik in de randstad, heb nu nog al mijn vrienden in de buurt maar weet niet of dat over 2 jaar nog steeds zo is. Iedereen vliegt toch een beetje de stad waar je gestudeerd hebt uit.
Mijn ouders zouden echter nooit accepteren dat ik mijn eigen leven voor hun aan de kant zou zetten. Ze zouden echt niet willen dat ik dat voor hun zou doen, zonder dat ze daar zelf om gevraagd hebben. Wat heb je verder in die omgeving van je roots, naast je familie?? Ik moet eerlijk zeggen: familie dichtbij is soms prettig, maar kan ook benauwend zijn als je geen andere mensen kent. Heb je daar ook nog vrienden wonen of zal je dat opnieuw moeten opbouwen??
Daarnaast... weet je wel zeker dat je ouders jouw hulp straks ook aanvaarden?? Mijn ouders zijn daar altijd heel duidelijk in geweest, ik zal nooit voor mijn moeder hoeven doen wat zij nu voor mijn oma doet (en das veel, kan ik je vertellen). Mijn ouders hebben daar hun eigen voorzieningen voor getroffen.
Het gevoel dat jij je vrienden meer nodig hebt dan zij jou, herken ik ook. Maar ik weet dat het voor mij ook voortkomt uit onzekerheid. Is dat wel echt zo?? Dat ze jou minder nodig hebben dan jij hen? Heb je wel eens gevraagd waarom ze jou waarderen als vriendin?? Misschien is dat wel eens goed om te doen. Dan weet je waar voor hen jouw toegevoegde waarde ligt. En of jij voor hen de persoon bent die je graag wilt zijn.
Uit je verhaal krijg ik het idee dat je het bij je familie in de buurt wonen misschien wel een beetje idealiseert. Dat je straks ook weer gewoon met vrienden leuke dingen wil gaan doen, en dat die vrienden straks allemaal nog verder weg wonen, waardoor je je misschien wel erg eenzaam kunt voelen.
Mijn ouders zouden echter nooit accepteren dat ik mijn eigen leven voor hun aan de kant zou zetten. Ze zouden echt niet willen dat ik dat voor hun zou doen, zonder dat ze daar zelf om gevraagd hebben. Wat heb je verder in die omgeving van je roots, naast je familie?? Ik moet eerlijk zeggen: familie dichtbij is soms prettig, maar kan ook benauwend zijn als je geen andere mensen kent. Heb je daar ook nog vrienden wonen of zal je dat opnieuw moeten opbouwen??
Daarnaast... weet je wel zeker dat je ouders jouw hulp straks ook aanvaarden?? Mijn ouders zijn daar altijd heel duidelijk in geweest, ik zal nooit voor mijn moeder hoeven doen wat zij nu voor mijn oma doet (en das veel, kan ik je vertellen). Mijn ouders hebben daar hun eigen voorzieningen voor getroffen.
Het gevoel dat jij je vrienden meer nodig hebt dan zij jou, herken ik ook. Maar ik weet dat het voor mij ook voortkomt uit onzekerheid. Is dat wel echt zo?? Dat ze jou minder nodig hebben dan jij hen? Heb je wel eens gevraagd waarom ze jou waarderen als vriendin?? Misschien is dat wel eens goed om te doen. Dan weet je waar voor hen jouw toegevoegde waarde ligt. En of jij voor hen de persoon bent die je graag wilt zijn.
Uit je verhaal krijg ik het idee dat je het bij je familie in de buurt wonen misschien wel een beetje idealiseert. Dat je straks ook weer gewoon met vrienden leuke dingen wil gaan doen, en dat die vrienden straks allemaal nog verder weg wonen, waardoor je je misschien wel erg eenzaam kunt voelen.
maandag 22 september 2008 om 21:42
Tja... lastig.
Je hebt maar 1 familie, en vriendschappen kunnen veranderen.
Ik heb de situatie een beetje anders: op mijn 19e het huis uit gegaan, hele leuke tijd gehad, veel nieuwe vriendschappen, etc.
Door omstandigheden (oa ziekte) weer teruggekomen in mijn geboorteplaats.
Ik voel me hier juist niet thuis. Ergens is het fijn dat hier mensen wonen die mij al lang kennen, mijn familie kennen, etc. Maar mijn echte vrienden wonen hier niet...
Niet dat ik uitgebreid over mezelf wil praten hier, maar ik kan me je dilemma goed voorstellen.
Stel dat je een partner zou krijgen? Wat weegt dan zwaarder, je familie of je relatie? Want dan loop je het risico dat je twee keer een nieuwe start moet maken.
Mocht je kiezen om terug naar je roots te verhuizen, dan zou ik iig vanaf het begin zorgen voor een goede invulling van je vrije tijd. Pak een hobby op, ga sporten, zoiets.
Anders val je misschien in een gat.
En met je vrienden kun je blijven bellen en mailen toch?
Succes met je beslissing.
Je hebt maar 1 familie, en vriendschappen kunnen veranderen.
Ik heb de situatie een beetje anders: op mijn 19e het huis uit gegaan, hele leuke tijd gehad, veel nieuwe vriendschappen, etc.
Door omstandigheden (oa ziekte) weer teruggekomen in mijn geboorteplaats.
Ik voel me hier juist niet thuis. Ergens is het fijn dat hier mensen wonen die mij al lang kennen, mijn familie kennen, etc. Maar mijn echte vrienden wonen hier niet...
Niet dat ik uitgebreid over mezelf wil praten hier, maar ik kan me je dilemma goed voorstellen.
Stel dat je een partner zou krijgen? Wat weegt dan zwaarder, je familie of je relatie? Want dan loop je het risico dat je twee keer een nieuwe start moet maken.
Mocht je kiezen om terug naar je roots te verhuizen, dan zou ik iig vanaf het begin zorgen voor een goede invulling van je vrije tijd. Pak een hobby op, ga sporten, zoiets.
Anders val je misschien in een gat.
En met je vrienden kun je blijven bellen en mailen toch?
Succes met je beslissing.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 22 september 2008 om 21:56
Intiem, Elninjoo, Dignity ook bedankt voor jullie reactie! Erg fijn zo'n forum! Jullie reacties helpen mij een stuk beter te reflecteren. Wat vind ik belangrijk, wat komt voort uit onzekerheid (k geloof dat je daar wel een puntje hebt dignity), wat niet. Ben destijds naar deze stad gekomen vwg studie en ben toen blijven hangen vanwege mijn ex die hier woonde en het leventje dat ik(we) inmiddels had(den) opgebouwd.
In de omgeving van mijn familie woont 1 goede vriendin. Dus helemaal eenzaam hoef ik daar niet te zijn. Toch zal ik er zelf mijn weg weer moeten vinden.
Maar idd intiem, rond deze leeftijd gebeurt er veel. Om je heen, met jezelf. Waaronder, gelukkig ook, veel verdieping in mijn vriendschappen. Maar idd, de focus komt anders te liggen. En dat is (voor beide partijen) best wel eens wennen. Uit jullie eigen ervaring lees ik wel dat jullie rust hebben gevonden in de keus die je hebt gemaakt. En dat het probleem zo groot is als je het zelf maakt (dat geldt trwns voor bijna alles ).
Bedankt voor jullie ervaringen, tips en vragen iig! K neem ze mee in mijn overwegingen.
In de omgeving van mijn familie woont 1 goede vriendin. Dus helemaal eenzaam hoef ik daar niet te zijn. Toch zal ik er zelf mijn weg weer moeten vinden.
Maar idd intiem, rond deze leeftijd gebeurt er veel. Om je heen, met jezelf. Waaronder, gelukkig ook, veel verdieping in mijn vriendschappen. Maar idd, de focus komt anders te liggen. En dat is (voor beide partijen) best wel eens wennen. Uit jullie eigen ervaring lees ik wel dat jullie rust hebben gevonden in de keus die je hebt gemaakt. En dat het probleem zo groot is als je het zelf maakt (dat geldt trwns voor bijna alles ).
Bedankt voor jullie ervaringen, tips en vragen iig! K neem ze mee in mijn overwegingen.
maandag 22 september 2008 om 22:02
Moonlight, voor jou geldt natuurlijk hetzelfde.
Wat jammer dat jij je er juist niet thuis voelt en dat je door o.a. ziekte min of meer gedwongen (?) was om terug te gaan.
Een partner zou wel verschil maken. Samen zou ik makkelijker kiezen om hier te blijven, ergens opnieuw te beginnen, zelfs in een plaats die voor ons beiden nieuw zou zijn.
Thanks iig & take care!
Wat jammer dat jij je er juist niet thuis voelt en dat je door o.a. ziekte min of meer gedwongen (?) was om terug te gaan.
Een partner zou wel verschil maken. Samen zou ik makkelijker kiezen om hier te blijven, ergens opnieuw te beginnen, zelfs in een plaats die voor ons beiden nieuw zou zijn.
Thanks iig & take care!
maandag 22 september 2008 om 22:10
Heel kort want weinig tijd: je roots bepalen volgens mij een groot deel van het gevoel: vertrouwdheid in een plaats is erg waardevol! Ikzelf hak al een tijdje met dit bijltje (exact zowat hetzelfde als jij) en kom er niet uit.
Vertel mezelf altijd wel dat thuisvoelen een van de belangrijkste waarden in mijn leven zijn. Succes, ik lees zeker mee.
Vertel mezelf altijd wel dat thuisvoelen een van de belangrijkste waarden in mijn leven zijn. Succes, ik lees zeker mee.
dinsdag 23 september 2008 om 07:13
't Zal ook zijn hoe je zelf bent. Ik heb geen behoefte aan vrienden die vrijwel dagelijks bij elkaar binnen komen vallen. Heb teveel tijd/ruimte voor mijzelf nodig. Bovendien verhuizen vrienden en zelf heb ik veel vriendschappen gevonden tijdens reizen, dus die mensen wonen ook door het hele land verspreid. Zelf houd ik van 'n dorpse omgeving en in de natuur wonen. In 'n stad zou ik niet kunnen aarden. Mijn woonomgeving en bij mijn ouders in de buurt is voor mij dus primair. Vrienden zie ik vaak genoeg in weekenden en dan is een uurtje moeten rijden geen probleem.
dinsdag 23 september 2008 om 09:28
Toen ik zwanger raakte van mijn vriend, die nu mijn man is, had mijn moeder eigenlijk verwacht dat ik terug zou keren naar mijn roots, dwz bij hen in de buurt wonen. Dat heb ik (hebben we) niet gedaan. We zijn wel verhuisd, maar dan naar de stad waar ik heb gestudeerd, omdat ik me daar meer thuis voel dan in mijn geboorteplaats. Mijn moeder was teleurgesteld, omdat ze graag meer had geholpen met de kinderen en ze bovendien van mening is dat kinderen voor hun ouders moeten zorgen zodra dat nodig is, en af en toe krijg ik een steek onder water als ze zegt dat mijn broer tenminste nog dichtbij woont.
Tja. Ik ben misschien wat egoïstisch aangelegd, maar ik heb een eigen leven. Ik woon 60 km verderop, niet aan het andere eind van de wereld. En inderdaad, als er een keer iets is, is mijn broertje er sneller en die reistijd van mij kan in sommige gevallen net het verschil maken. Maar toch, ik ben bereid om heel veel voor ze te doen en ik houd heel veel van mijn ouders, maar om mijn leven om hen heen te bouwen gaat me net een stap te ver. Dat voelt voor mij niet goed. Waar ik nu woon voel ik me thuis, ik voelde me thuis waar ik eerst woonde (andere kant van het land), maar de sfeer 'daar waar ik vandaan kom' is niet mijn ding.
Ik vind dat je je gevoel moet volgen. Zou je in je geboorteplaats gaan wonen als je ouders er niet meer woonden? Waar voel jij je op je plaats, ongeacht waar je familie en je vrienden wonen? Wat maakt jou gelukkig? De praktische dingen t.a.v. je ouders, daar valt een mouw aan te passen. Als er echt iets is kun je misschien een paar dagen daar logeren, of je deelt de zorg met de rest van je familie (ik begrijp tenminste dat er nog meer familie in beeld is). Als hun woonomgeving voor jou derde of vierde keuze zou zijn, zou ik er niet voor kiezen om terug te gaan naar je 'roots'.
Tja. Ik ben misschien wat egoïstisch aangelegd, maar ik heb een eigen leven. Ik woon 60 km verderop, niet aan het andere eind van de wereld. En inderdaad, als er een keer iets is, is mijn broertje er sneller en die reistijd van mij kan in sommige gevallen net het verschil maken. Maar toch, ik ben bereid om heel veel voor ze te doen en ik houd heel veel van mijn ouders, maar om mijn leven om hen heen te bouwen gaat me net een stap te ver. Dat voelt voor mij niet goed. Waar ik nu woon voel ik me thuis, ik voelde me thuis waar ik eerst woonde (andere kant van het land), maar de sfeer 'daar waar ik vandaan kom' is niet mijn ding.
Ik vind dat je je gevoel moet volgen. Zou je in je geboorteplaats gaan wonen als je ouders er niet meer woonden? Waar voel jij je op je plaats, ongeacht waar je familie en je vrienden wonen? Wat maakt jou gelukkig? De praktische dingen t.a.v. je ouders, daar valt een mouw aan te passen. Als er echt iets is kun je misschien een paar dagen daar logeren, of je deelt de zorg met de rest van je familie (ik begrijp tenminste dat er nog meer familie in beeld is). Als hun woonomgeving voor jou derde of vierde keuze zou zijn, zou ik er niet voor kiezen om terug te gaan naar je 'roots'.
donderdag 25 september 2008 om 13:29
Mijn vriend en ik hebben een soortgelijk dilemma, alleen bij ons is het meer een kwestie van de goede timing.
Wij komen allebei uit het oosten des lands en wonen nu in de Randstad. Onze ouders zijn ook de 60 voorbij, gelukkig nog geen gekwakkel qua gezondheid, maar wel iets wat in je achterhoofd gaat zitten. We weten al dat we ooit weer terug willen richting het oosten (niet per se in de woonplaats van een van de ouders, maar in ieder geval meer in de buurt), maar de grote vraag is wanneer...
Op dit moment denken we er allebei over om weer te gaan solliciteren. De meeste goede banen voor ons zullen toch in de Randstad te vinden zijn. Maar aan de andere kant willen we volgend jaar proberen zwanger te worden en we zouden eventuele kinderen toch het liefst op het 'platteland' op laten groeien. Mijn vriend is bovendien de drukte en de files in de Randstad zat, maar aan de andere kant wonen we net een jaar in ons nieuwe koophuis.
Ik denk dat het er bij ons op neerkomt dat we nog een paar jaar in de Randstad blijven en gewoon doorgaan met onze plannen en dan weer eens verder kijken. Als in de tussentijd iets met onze ouders mocht gebeuren, kunnen we altijd nog zien of we direct iets willen veranderen.
Maar het is inderdaad een lastige kwestie....
Wij komen allebei uit het oosten des lands en wonen nu in de Randstad. Onze ouders zijn ook de 60 voorbij, gelukkig nog geen gekwakkel qua gezondheid, maar wel iets wat in je achterhoofd gaat zitten. We weten al dat we ooit weer terug willen richting het oosten (niet per se in de woonplaats van een van de ouders, maar in ieder geval meer in de buurt), maar de grote vraag is wanneer...
Op dit moment denken we er allebei over om weer te gaan solliciteren. De meeste goede banen voor ons zullen toch in de Randstad te vinden zijn. Maar aan de andere kant willen we volgend jaar proberen zwanger te worden en we zouden eventuele kinderen toch het liefst op het 'platteland' op laten groeien. Mijn vriend is bovendien de drukte en de files in de Randstad zat, maar aan de andere kant wonen we net een jaar in ons nieuwe koophuis.
Ik denk dat het er bij ons op neerkomt dat we nog een paar jaar in de Randstad blijven en gewoon doorgaan met onze plannen en dan weer eens verder kijken. Als in de tussentijd iets met onze ouders mocht gebeuren, kunnen we altijd nog zien of we direct iets willen veranderen.
Maar het is inderdaad een lastige kwestie....
zaterdag 27 september 2008 om 21:26
Isa26 wij hebben eigenlijk exact hetzelfde dillema. Beide ouders en alle zussen en broers wonen in het noorden en wij sinds acht jaar in de randstad. Het gemis van familie was er altijd al wel maar het dilemma is eigenlijk nog sterker geworden sinds we twee maanden geleden een kindje hebben gekregen. Het gevoel om dichtbij familie te willen zijn is nu nog sterker, ik zou het ook erg betreuren als onze zoon z'n opa's en oma's maar een paar keer per jaar ziet en dus niet echt leert kennen. Maar inderdaad, ook wij hebben pas een koophuis, allebei een leuke baan en hier een aantal dierbare vrienden. Verder vraag ik me weleens af of ik in het rustige noorden uberhaupt nog wel kan aarden want ik ben inmiddels de randstad ook wel erg gaan waarderen.... moeilijke kwestie.
De praktische kant van de keus om wel terug te gaan; wat doe je eerst. Huis zoeken of baan zoeken? Kun je wel een huis kopen als je geen baan of een tijdelijke baan hebt of moet je dan eerst gaan huren? Heeft iemand hier ervaring mee?
De praktische kant van de keus om wel terug te gaan; wat doe je eerst. Huis zoeken of baan zoeken? Kun je wel een huis kopen als je geen baan of een tijdelijke baan hebt of moet je dan eerst gaan huren? Heeft iemand hier ervaring mee?
zondag 28 september 2008 om 12:54
Ik zou voor mn ouders niet verhuizen. Ik houd zielsveel van ze (nu alleen nog moeder) en ik herken het probleem van ouder worden (moeder 77 ik 34) en de zorg die je voelt en wilt bieden. En toch, verhuizen naar mijn oude woonplaats echt nooit. Ik woon 150km van mn moeder vandaan en dat is ver. Ik ben best veel bezig met regelen en heen en weer rijden om haar de zorg en hulp te bieden die ze nodig hebt . Ik ben ook nog eens enig kind en er is geen verdere familie. Mijn vrienden wonen overal verspreid maar ik ben gehecht aan mijn plekje en de omgeving waar ik nu woon en dat wil ik niet meer omruilen voor mijn geboorteplek.
