Gescheiden ouders

Jij mag leren grenzen stellen.
Wat ouders onderling van elkaar vinden zal jou worst wezen.
Bij jou gaat gelden : als je niets leuks weet te zeggen, zeg je helemaal niets.

En zowel, dan mag de ouder vertrekken.

En ze gedragen zich maar op een gezamenlijk event van jou. Uit liefde voor jou bijten ze maar even op de tanden.

Sterkte. Je ouders opvoeden is geen opdracht die jij op je schouders had moeten laden...

Als ze bij jou zijn moeten ze zich gedragen .Gewoon zeggen dat je geen onvertogen woord over de ander wil horen ‘en anders gaan ze maar weer ‘
Sterkte vreselijke kut situatie stelletje kinderen ,

Twee mensen kunnen elkaar ongewild ontzettend pijn doen, gewoon door te zijn zoals ze zijn wat op zich niet slecht hoeft te zijn, totdat de pijn niet meer te harden is en ze uit elkaar gaan. Elke keer als ze elkaar daarna tegenkomen worden ze weer herinnerd aan alles wat ze moesten ondergaan, aan de teleurstellingen, de pijn van de eenzaamheid tijdens dat huwelijk en het gebroken vertrouwen, en dan zijn ze even niet meer in staat onverschillig te zijn want iets wat die persoon doet maakt weer dat ze helemaal terug zijn in die tijd.

Voor kinderen ook vreselijk want die zijn altijd geliefd geweest door beide ouders en hen is nooit zo'n pijn gedaan. Die begrijpen de diepe emoties niet en missen de vanzelfsprekende warmte van het gezin. Vaak kunnen ouders zichzelf niet helpen dat de kinderen partij worden in de strijd. Ze kunnen het niet opbrengen om de pijn even te negeren en willen nog steeds dat ze de ander zo verslagen kunnen zien als dat ze zichzelf voelen, als vereffening. Maar dat gaat nooit gebeuren. Gevoelens zie je niet aan de buitenkant dus een heilloos streven.

Ik denk dat het kan helpen om je begrip uit te spreken voor iemands pijn (dus gewoon het feit dat die er is), dat het moeilijk zal zijn maar dat je toch van je andere ouder houdt en contact wil, en te vragen of ze dat niet willen vergriepen.

Wat tv-icoon in de laatste alinea zegt; ondanks de problematiek van ouder 1 mag ook jij er zijn! Wees hier duidelijk in! Jij hebt hier niet voor gekozen en je mag van beide ouders verwachten dat jouw belangen mee tellen.

Ik denk dat je juist bij problematiek of een diagnose, grenzen moet stellen. Dat is in ieder geval wel mijn ervaring als kind van iemand met psychiatrische problematiek.

Maar maak elke keer duidelijk dat je het gedrag afwijst en niet de ouder. Maar je gaat er zelf aan onderdoor als je dat niet doet.

Richt je leven in zoals jij wenst te leven en ouder 1 moet zich dan aanpassen. En bij problematiek zal dat een leven lang grenzen aangeven zijn.

Pindaflip1996 schreef: ↑

06-07-2023 07:31

Inmiddels kan ik het gelukkig weer wat meer relativeren, gister was even een hoogtepunt 'kut'.

Ik begrijp ook zeker dat het voor ouders ook pijnlijk is. Maar als 'kind' zijnde verlang ik wel naar een normale band. Zodat ik niet hoef te kiezen welke ouder ik waarbij wil hebben of uitnodig.

je moet dat niet verlangen. je moet dat eisen. zonder mogelijkheid tot discussie.

zij hebben jou gemaakt. zij mogen elkaar naar het leven staan, maar daar heb jij niks mee te maken. zij zorgen er maar voor dat ze niet naast elkaar komen te zitten op jouw bruiloft/diploma-uitreiking/doop van je kinderen/etc, maar ze zijn er. punt.

en nee dat is niet makkelijk. ik kon het pas toen ik ging trouwen (en ze waren er allebei!! ), mijn broertje kon het al eerder en is bijvoorbeeld zijn verjaardag niet meer 2x gaan vieren. ik heb dat nog best lang volgehouden.

heel veel succes!

Herkenbaar dilemma, het gevoel/idee dat je moet kiezen omdat je ouders zich niet kunnen gedragen.

Probeer je te richten op het grenzen stellen zoals hierboven aangegeven. Ouder 1 hoeft zijn/haar eigen pijn niet bij jou neer te leggen. Die hoort bij de persoon zelf. Houdt het daar. Als ouder 1 zich daardoor afgewezen of gekrenkt voelt dat is dat grotendeels zijn/haar probleem.

Het blijft, vind ik, een duivels dilemma.

@Tv-icoon: wat een mooie rake post!