Thuis
alle pijlers
Goed noaberschap? Opzoomeren? Ben d'r klaar mee!
woensdag 15 juli 2009 om 01:08
Ik woon in Rotterdam, hometown van het "Opzoomeren" oftewel leefbaar houden c.q. maken van de straat door burencontact. BBQ's, straatfeesten, opruimsessies op nieuwjaarsdag, samen bollen planten en perkjes opknappen. Idee is dat er meer saamhorigheid ontstaat, mensen hun buurt niet laten verloederen en weer oog hebben voor elkaar, en niet meer achter hun eigen voordeur/schutting verstopt blijven.
Top idee, en jarenlang stond ik er ook oprecht achter. In mijn redelijk nieuwe straat hoeven er geen bollen geplant of perkjes opgeknapt. Maar we veegden wel met z'n allen nieuwjaarsdag de vuurwerkresten op, er werden straatfeesten georganiseerd en mensen kenden elkaar en stonden voor elkaar klaar. Dacht ik.
Twee-en-half jaar geleden kreeg ik een ernstig auto-ongeluk, als gevolg daarvan ben ik nu volledig afgekeurd. Ruim een jaar geleden kreeg manlief een (gelukkig relatief milde) hersenbloeding en heeft als gevolg daarvan clusterhoofdpijn.
Allebei hele dagen thuis dus. En de buren vinden dat wel makkelijk als er containers aan de straat gezet moeten worden of als pakjes-aflever-adres. Ook dreigden we eventjes de onbezoldigde kinderopvang van deze straat te worden, als we onze eigen zoon van school haalden konden die van hun ook wel meteen mee toch? En dan eventjes een uurtje blijven terwijl paps en/of mams boodschappen doen?
We hebben er nooit een geheim van gemaakt dat we om gezondheidsredenen allebei thuis zitten. Dat de bezorgservice van de supermarkt sommige periodes veel hier voor de deur staat is geen luiheid of luxe, maar soms noodzaak. Dat ik die wekenlang niet iedere dag zo vroeg de deur uitging om te gaan werken, maar dat ik dan naar de revalidatiekliniek ging. Dat onze hond op advies van diezelfde kliniek bij ons is gekomen, bewust een volwassen en goed luisterende hond omdat wij allebei nu niet in staat zijn een pup op te voeden. Dat we niet op vakantie gaan omdat we niet kunnen reizen. De wijk uit redden we soms maar net! Dat ik inderdaad vind dat onze heggen weer eens gesnoeid moeten worden maar dat we allebei de heggeschaar niet kunnen hanteren nu. Dat ik iedere dag met m'n oh zo hippe :puke: boodschappentas-op-wieltjes naar de buurtsuper hobbel niet uit tijdverdrijf maar omdat ik een pak melk nog niet naar huis kan dragen, laat staan boodschappen voor het avondeten en ontbijt.
Niet daarmee te koop gelopen of te pas en te onpas ter sprake gebracht, maar als er naar gevraagd werd gewoon eerlijk antwoord gegeven.
En in al die tijd, van al die buren die we tegenkwamen bij de Opzoomeractiviteiten (incluis het organiserende committee), heeft er niemand ook zelfs maar uit beleefdheid aangeboden ergens mee te helpen... Een keer onze heg mee te pakken als ze hun eigen heg toch deden (ja 1 van onze buren pakt onze "scheidingsheg" soms ook aan onze kant mee, maar da's het allerkleinste stukje dat gedaan moet worden), een keer een boodschapje te doen, op onze zoon te passen als wij naar het ziekenhuis moesten, onze containers aan de straat zetten, gewoon helemaal niks.
En nu, dinsdagnacht om iets na enen, ben ik dat ineens zó ontzèttend zàt! Zó flauw d'r van! Ik kap gewoon helemaal met dat hele Opzoomeren. Ben uitgezoomerd zeg maar...
Top idee, en jarenlang stond ik er ook oprecht achter. In mijn redelijk nieuwe straat hoeven er geen bollen geplant of perkjes opgeknapt. Maar we veegden wel met z'n allen nieuwjaarsdag de vuurwerkresten op, er werden straatfeesten georganiseerd en mensen kenden elkaar en stonden voor elkaar klaar. Dacht ik.
Twee-en-half jaar geleden kreeg ik een ernstig auto-ongeluk, als gevolg daarvan ben ik nu volledig afgekeurd. Ruim een jaar geleden kreeg manlief een (gelukkig relatief milde) hersenbloeding en heeft als gevolg daarvan clusterhoofdpijn.
Allebei hele dagen thuis dus. En de buren vinden dat wel makkelijk als er containers aan de straat gezet moeten worden of als pakjes-aflever-adres. Ook dreigden we eventjes de onbezoldigde kinderopvang van deze straat te worden, als we onze eigen zoon van school haalden konden die van hun ook wel meteen mee toch? En dan eventjes een uurtje blijven terwijl paps en/of mams boodschappen doen?
We hebben er nooit een geheim van gemaakt dat we om gezondheidsredenen allebei thuis zitten. Dat de bezorgservice van de supermarkt sommige periodes veel hier voor de deur staat is geen luiheid of luxe, maar soms noodzaak. Dat ik die wekenlang niet iedere dag zo vroeg de deur uitging om te gaan werken, maar dat ik dan naar de revalidatiekliniek ging. Dat onze hond op advies van diezelfde kliniek bij ons is gekomen, bewust een volwassen en goed luisterende hond omdat wij allebei nu niet in staat zijn een pup op te voeden. Dat we niet op vakantie gaan omdat we niet kunnen reizen. De wijk uit redden we soms maar net! Dat ik inderdaad vind dat onze heggen weer eens gesnoeid moeten worden maar dat we allebei de heggeschaar niet kunnen hanteren nu. Dat ik iedere dag met m'n oh zo hippe :puke: boodschappentas-op-wieltjes naar de buurtsuper hobbel niet uit tijdverdrijf maar omdat ik een pak melk nog niet naar huis kan dragen, laat staan boodschappen voor het avondeten en ontbijt.
Niet daarmee te koop gelopen of te pas en te onpas ter sprake gebracht, maar als er naar gevraagd werd gewoon eerlijk antwoord gegeven.
En in al die tijd, van al die buren die we tegenkwamen bij de Opzoomeractiviteiten (incluis het organiserende committee), heeft er niemand ook zelfs maar uit beleefdheid aangeboden ergens mee te helpen... Een keer onze heg mee te pakken als ze hun eigen heg toch deden (ja 1 van onze buren pakt onze "scheidingsheg" soms ook aan onze kant mee, maar da's het allerkleinste stukje dat gedaan moet worden), een keer een boodschapje te doen, op onze zoon te passen als wij naar het ziekenhuis moesten, onze containers aan de straat zetten, gewoon helemaal niks.
En nu, dinsdagnacht om iets na enen, ben ik dat ineens zó ontzèttend zàt! Zó flauw d'r van! Ik kap gewoon helemaal met dat hele Opzoomeren. Ben uitgezoomerd zeg maar...
Iets anders
vrijdag 17 juli 2009 om 12:19
quote:annetd schreef op 17 juli 2009 @ 12:13:
Ik snap best als je allebei chronisch ziek bent dat het fijn is als mensen je helpen maar ik vind het wel veel gevraagd van buren. De heg snoeien, mee boodschappen doen, dat vind ik nogal grote dingen on als normaal te beschouwen dat je dat als buren voor elkaar doet. Daar staat tegenover dat je dus ook niet verplicht bent dit voor anderen te doen. Een keer een pakje aannemen vind ik wat anders, dat leg je gewoon in de gang en als de buren thuis komen halen ze het bij je op. Als je dit niet wilt kun je natuurlijkook weigeren. Als je echt bevriend bent met je buren is het misschien wat anders. Ik zeg mijn buren gedag en in nood helpen we elkaar maar niet standaard bij langdurige ziekte ofzo. Hoe rot ook denk ik dat je teveel verwacht van je buren. Mijn buurman heeft een aanhanger en laatst heb ik hem gevraagd een enorme lading tuinafval naar het grof vuil te brengen voor mij. Daar heb ik hem gewoon voor betaald. Dan krijg je ook geen misverstanden. Ik heb al moeite genoeg mijn eigen tuin bij te houden, dus die van de buren, helaas. Ik denk dat het een illusie is, het soort burenhulp waar jij naar verlangd eerlijk gezegd.
Weet je, toen ik hier 10 jaar geleden kwam wonen vond ik het zó fijn, wat er allemaal geroepen werd over die burenhulp. Kwam uit een klein Brabants dorpje naar de grote stad en iedereen verzekerde me dat het hier net een dorpje was omdat iedereen voor elkaar klaar stond.
Maar nu blijkt het idd een illusie te zijn, en de verhalen die verteld werden misschien fictie? Ik ging naar die burenhulp verlangen omdat mij 10 jaar lang is verteld dat die burenhulp er was, en nu die er niet blijkt te zijn valt me dat tegen... Is dat gek?
Ik snap best als je allebei chronisch ziek bent dat het fijn is als mensen je helpen maar ik vind het wel veel gevraagd van buren. De heg snoeien, mee boodschappen doen, dat vind ik nogal grote dingen on als normaal te beschouwen dat je dat als buren voor elkaar doet. Daar staat tegenover dat je dus ook niet verplicht bent dit voor anderen te doen. Een keer een pakje aannemen vind ik wat anders, dat leg je gewoon in de gang en als de buren thuis komen halen ze het bij je op. Als je dit niet wilt kun je natuurlijkook weigeren. Als je echt bevriend bent met je buren is het misschien wat anders. Ik zeg mijn buren gedag en in nood helpen we elkaar maar niet standaard bij langdurige ziekte ofzo. Hoe rot ook denk ik dat je teveel verwacht van je buren. Mijn buurman heeft een aanhanger en laatst heb ik hem gevraagd een enorme lading tuinafval naar het grof vuil te brengen voor mij. Daar heb ik hem gewoon voor betaald. Dan krijg je ook geen misverstanden. Ik heb al moeite genoeg mijn eigen tuin bij te houden, dus die van de buren, helaas. Ik denk dat het een illusie is, het soort burenhulp waar jij naar verlangd eerlijk gezegd.
Weet je, toen ik hier 10 jaar geleden kwam wonen vond ik het zó fijn, wat er allemaal geroepen werd over die burenhulp. Kwam uit een klein Brabants dorpje naar de grote stad en iedereen verzekerde me dat het hier net een dorpje was omdat iedereen voor elkaar klaar stond.
Maar nu blijkt het idd een illusie te zijn, en de verhalen die verteld werden misschien fictie? Ik ging naar die burenhulp verlangen omdat mij 10 jaar lang is verteld dat die burenhulp er was, en nu die er niet blijkt te zijn valt me dat tegen... Is dat gek?
Iets anders
vrijdag 17 juli 2009 om 12:29
vrijdag 17 juli 2009 om 13:05
Ik vind het niet gek dat het tegenvalt. Je hebt je er denk ik toch teveel van voorgesteld. Zekerals je chronisch ziek bent dan verlang je naar zorg en mensen die je een steuntje in de rug geven. Maar dat is al moeilijk van mensen die je wel goed kent, vrienden en kennissen. Laat staan van buren. Je verwachtingen worden vaak niet waargemaakt. Mensen willen wel maar hebben het druk, beseffen niet altijd hoe zwaar je het hebt of dat je iets nodig hebt etc. En buren staan dan toch weer een stuk verder van je af.
