Thuis
alle pijlers
Het leed dat honden heet....
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:29
Nou ja, eigenlijk gewoon een kleine ergernis. Ik heb twee kinderen die beiden als de dood zijn voor alles met meer dan twee poten. Katten, honden, gewoon alle beestjes. Zonder dat ik daar een aandeel in heb, want ik vind juist alle beestjes heel erg leuk. Sta altijd verwoedde pogingen te doen op de kinderboerderij om ze een béétje dierenliefde bij te brengen, maar het mag niet baten. Beestjes zijn leuk op afstand, maar als ze in de buurt komen zijn ze eng.
Nu waren we net in een winkel, we stonden te wachten op onze beurt, en er liep een hond los door de winkel.
Die hond sprong dus plotseling erg enthousiast omhoog tegen de buggy waar mijn zoon (2) zat. Die schrok ten eerste heel erg van iets dat zomaar zijn buggy belaagde (hij had die hele hond niet zien aankomen) en toen hij zag dat het een hond was was het helemaal feest natuurlijk. Huilen, gillen, krijsen, enzovoorts, helemaal in paniek.
Dochter ondertussen lichelijk hysterisch, want de hond had haar daarna in het oog gekregen en probeerde ook tegen haar op te springen. Dus ik hups met een gillend kind in een buggy en een heel bang kind en een hond aan een riem door die winkel, ondertussen roepend 'het is maar een hondje, die wou gewoon even kijken, hij doet niets' tegen mijn kinderen. Eigenaar staat doodrustig, zonder zelfs maar om te kijken af te rekenen.
Komt die eigenaar eraan, neemt de hond over en zegt tegen mijn paars aangelopen en nog steeds heel hard huilende zoon: ' aai hem maar even, hij doet niets hoor...'
Waarop ik zeg dat dat misschien niet zo'n goed idee is, omdat hij honden niet zo leuk vindt en hij heel erg bang is nu.
Waarop die meneer weer zegt: 'dat hebben ze zeker van hun moeder' en beledigd wegloopt....
Echt ligt dat nou aan mij of is dat lichtelijk bizar?
Nu waren we net in een winkel, we stonden te wachten op onze beurt, en er liep een hond los door de winkel.
Die hond sprong dus plotseling erg enthousiast omhoog tegen de buggy waar mijn zoon (2) zat. Die schrok ten eerste heel erg van iets dat zomaar zijn buggy belaagde (hij had die hele hond niet zien aankomen) en toen hij zag dat het een hond was was het helemaal feest natuurlijk. Huilen, gillen, krijsen, enzovoorts, helemaal in paniek.
Dochter ondertussen lichelijk hysterisch, want de hond had haar daarna in het oog gekregen en probeerde ook tegen haar op te springen. Dus ik hups met een gillend kind in een buggy en een heel bang kind en een hond aan een riem door die winkel, ondertussen roepend 'het is maar een hondje, die wou gewoon even kijken, hij doet niets' tegen mijn kinderen. Eigenaar staat doodrustig, zonder zelfs maar om te kijken af te rekenen.
Komt die eigenaar eraan, neemt de hond over en zegt tegen mijn paars aangelopen en nog steeds heel hard huilende zoon: ' aai hem maar even, hij doet niets hoor...'
Waarop ik zeg dat dat misschien niet zo'n goed idee is, omdat hij honden niet zo leuk vindt en hij heel erg bang is nu.
Waarop die meneer weer zegt: 'dat hebben ze zeker van hun moeder' en beledigd wegloopt....
Echt ligt dat nou aan mij of is dat lichtelijk bizar?
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:32
Wat een idioot....
Mijn dochter is ook allesbehalve gecharmeerd van honden. Katten vindt ze wel leuk (hebben thuis geen huisdieren, dus waar die voorkeur vandaan komt?) maar wij zien ook vaak hondenbezitters die maar menen dat iedereen hun beest net zo leuk moet vinden.
Verry anoying!
Mijn dochter is ook allesbehalve gecharmeerd van honden. Katten vindt ze wel leuk (hebben thuis geen huisdieren, dus waar die voorkeur vandaan komt?) maar wij zien ook vaak hondenbezitters die maar menen dat iedereen hun beest net zo leuk moet vinden.
Verry anoying!
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:34
quote:jackie23 schreef op 30 oktober 2009 @ 16:32:
Ik kan mij de reactie van de meneer wel voorstellen, omdat ik zelf ook snel zo denk (sorry ), maar hoe kan het dan dat je kinderen zo bang zijn voor dieren als jij er juist alles aan doet om ze van dieren te laten houden?
Euhhh, stel je eens voor dat een hondachtig beest op je afstormt dat even groot is als jijzelf. Dit alles terwijl je in een buggy vastzit en niet weg kan komen/ terwijl je te klein bent om weg te rennen e zo'n beest denkt dat je wilt spelen.
Heel makkelijk uit te leggen dus.
Ik kan mij de reactie van de meneer wel voorstellen, omdat ik zelf ook snel zo denk (sorry ), maar hoe kan het dan dat je kinderen zo bang zijn voor dieren als jij er juist alles aan doet om ze van dieren te laten houden?
Euhhh, stel je eens voor dat een hondachtig beest op je afstormt dat even groot is als jijzelf. Dit alles terwijl je in een buggy vastzit en niet weg kan komen/ terwijl je te klein bent om weg te rennen e zo'n beest denkt dat je wilt spelen.
Heel makkelijk uit te leggen dus.
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:35
Heel iirritant inderdaad, van die mensen die niet door hebben dat niet iedereen op hun hond zit te wachten.
Tip: mijn dochter was ook zo bang en die heeft op de kleuterschool een kwispelcursus gehad. Ze is nu vrijwel niet meer bang voor honden, alleen voor de rassen die toch al niet zo lief uit de oogjes kijken. Misschien voor jouw kinders ook een goed idee, als ze wat groter zijn?
Tip: mijn dochter was ook zo bang en die heeft op de kleuterschool een kwispelcursus gehad. Ze is nu vrijwel niet meer bang voor honden, alleen voor de rassen die toch al niet zo lief uit de oogjes kijken. Misschien voor jouw kinders ook een goed idee, als ze wat groter zijn?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:36
Bizar en erg onbeschoft van die man! Wat doet zo'n hond dan ook los in een winkel, hij had zijn hond buiten vast moeten maken.
Ik vind het knap dat je zo rustig bleef en die hond zelfs naar zijn baasje terug bracht. Vaak zal er idd wel gedacht worden dat jij of jouw man die angst voor vierpotige dieren ; ) overgebracht zullen hebben. Dit was ook het eerste dat ik dacht toen ik deze post begon te lezen. Uit jou verhaal blijkt echter het tegenovergestelde.
Ik vind het knap dat je zo rustig bleef en die hond zelfs naar zijn baasje terug bracht. Vaak zal er idd wel gedacht worden dat jij of jouw man die angst voor vierpotige dieren ; ) overgebracht zullen hebben. Dit was ook het eerste dat ik dacht toen ik deze post begon te lezen. Uit jou verhaal blijkt echter het tegenovergestelde.
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:38
De kinderen hebben de angst toch van iemand gekregen?! Mijn zoon is (te) vrij met dieren. Dieren zijn alles voor hem, groot of klein, hij is nergens bang voor. Ik probeer hem echter wel bij te brengen dat hij naar de lichaamstaal van dieren moet kijken, zonder hem bang te maken (bijv. oortjes naar achter bij een paard? niet aaien. Zie je een hond? nooit zelf naar de hond toe, maar eerst aan het baasje vragen en de hond naar jou toe laten komen).
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:40
quote:Chatterly schreef op 30 oktober 2009 @ 16:35:
Ik vind het raar van die vent om te opperen om die hond nog even te aaien. Als een kind zo panisch gilt weet je toch ook niet hoe die hond daar op reageert! Ik hou mijn hond extra in de gaten bij kinderen, ook al doet hij nooit iets, het blijven gewoon dieren hoor..Waarschijnlijk probeerde die man ook maar goed te doen. Weet hij veel. Ik denk wel dat het goed bedoeld was in ieder geval. Die opmerking daarna was dan weer een beetje jammer.
Ik vind het raar van die vent om te opperen om die hond nog even te aaien. Als een kind zo panisch gilt weet je toch ook niet hoe die hond daar op reageert! Ik hou mijn hond extra in de gaten bij kinderen, ook al doet hij nooit iets, het blijven gewoon dieren hoor..Waarschijnlijk probeerde die man ook maar goed te doen. Weet hij veel. Ik denk wel dat het goed bedoeld was in ieder geval. Die opmerking daarna was dan weer een beetje jammer.
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:40
quote:elninjoo schreef op 30 oktober 2009 @ 16:37:
[...]
idem met kinder 'bezitters' Op het moment dat mijn kind tegen je opspringt en op je schoenen kwijlt, mag je haar van mij tot orde roepen. En mij ook.
Ik wilde net typen: het is wachten op de eerste die roept dat kinderen óók irritant zijn, maar je was er al.
[...]
idem met kinder 'bezitters' Op het moment dat mijn kind tegen je opspringt en op je schoenen kwijlt, mag je haar van mij tot orde roepen. En mij ook.
Ik wilde net typen: het is wachten op de eerste die roept dat kinderen óók irritant zijn, maar je was er al.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:41
Mijn kinderen zijn normaal gesproken gewoon niet zo blij met honden, maar worden er echt niet hysterisch van. Maar als zo'n beest opeens een buggy induikt en een stuk groter is dan jijzelf, dan is dat bést eng.
Ze hebben nooit slechte ervaringen gehad met honden ofzo, ook niet met katten, maar ze vinden het gewoon niets. Ik ben er zelf niet bang voor. Normaal zullen ze er niet zo heftig op reageren, maar ik maak gewoon wel heel vaak mee dat hondenbezitters hun honden aan mijn kinderen laten ruiken, ze ernaar toe laten rennen, en ja, daar worden ze bang van. Is ook niet zo gek, als je zelf klein bent en zo'n beest groot.
Ze hebben nooit slechte ervaringen gehad met honden ofzo, ook niet met katten, maar ze vinden het gewoon niets. Ik ben er zelf niet bang voor. Normaal zullen ze er niet zo heftig op reageren, maar ik maak gewoon wel heel vaak mee dat hondenbezitters hun honden aan mijn kinderen laten ruiken, ze ernaar toe laten rennen, en ja, daar worden ze bang van. Is ook niet zo gek, als je zelf klein bent en zo'n beest groot.
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:41
Toevallig vanochtend ook een aanvaring tussen twee loslopende honden en mijn (niet heeeeel erg bang meer) kinderen.
En na zo'n tien jaar hondenleed ben ik nog steeds niet assertief genoeg om hondeneigenaar erop te wijzen dat hondjes, ook lieve, in de buurt van kinderen beter aan de lijn kunnen.
Heeft geen zin ook. Het leed is toch al geschied. Ik beperk me tot mijn kinderen strikte aanwijzingen geven dat ze hoe bang ook noooit de straat op mogen rennen, dat auto's enger zijn dan honden.
Helpt ook niet.
Astarte: een troost, het kan echt minder worden. Oudste, nu tien, aait en knuffelt erop los. En die was echt de meest panische van de drie. De andere twee zitten tussen 'honden zijn okee, tenzij ze op me af komen rennen' en 'honden zijn iets om geducht rekening mee te houden maar indien rustig heel aaibaar'.
Mijn kinderen hebben wel geleerd om te vragen of ze hondje mogen aaien voordat ze op hondje afgaan. Helaas zijn er nog zat honden die niet hebben geleerd dat ze eerst moeten vragen of ze op kindje af mogen gaan
En na zo'n tien jaar hondenleed ben ik nog steeds niet assertief genoeg om hondeneigenaar erop te wijzen dat hondjes, ook lieve, in de buurt van kinderen beter aan de lijn kunnen.
Heeft geen zin ook. Het leed is toch al geschied. Ik beperk me tot mijn kinderen strikte aanwijzingen geven dat ze hoe bang ook noooit de straat op mogen rennen, dat auto's enger zijn dan honden.
Helpt ook niet.
Astarte: een troost, het kan echt minder worden. Oudste, nu tien, aait en knuffelt erop los. En die was echt de meest panische van de drie. De andere twee zitten tussen 'honden zijn okee, tenzij ze op me af komen rennen' en 'honden zijn iets om geducht rekening mee te houden maar indien rustig heel aaibaar'.
Mijn kinderen hebben wel geleerd om te vragen of ze hondje mogen aaien voordat ze op hondje afgaan. Helaas zijn er nog zat honden die niet hebben geleerd dat ze eerst moeten vragen of ze op kindje af mogen gaan
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:43
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:43
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:46
Angst overbrengen vind ik een wat kul argument. Tenslotte ben ik al jaaaren, zo niet mijn hele leven, niet meer bang voor vliegjes, miertjes etc. Heeft een beste tijd geduurd voordat mijn kinderen begrepen dat zukke niet eng waren. Hebben ze dan van mij geleerd om bang te zijn van vliegjes? Bij eerste leg kinderen nooit last gehad van die angsten. Die waren ook niet bang van honden, dieren waar ik zelf op zich nog best wel omzichtig ben als ze naar me toe komen.
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:52
wat een eikel van een vent. Ik heb zelf 6 honden en ik vind het heel erg naar als kinderen bang zijn voor mijn honden, maar ik ga het niet afdwingen dat ze leuk moeten vinden.
1 van mijn honden is een gepensioneerde hulphond en ik ga dus ieder schooljaar de kleuterklasjes af hier in de buurt met die ouwe sul, speciaal voor kindjes die bang zijn. Niets moet maar ze mogen hem aaien, een koekje geven etc. In de tussen tijd laat ik de hond wat 'kunstjes' doen en je merkt vaak na een uurtje dat de bange kindjes losser worden en toch wel even willen aaien. Misschien is zo iets er ook wel bij jou in de buurt, niet omdat ik vind dat iedereen een hond moet nemen, maar omdat er zoveel honden zijn in NL dat het gewoon lastig is als kinderen er zo bang voor zijn. Voor henzelf dan.
1 van mijn honden is een gepensioneerde hulphond en ik ga dus ieder schooljaar de kleuterklasjes af hier in de buurt met die ouwe sul, speciaal voor kindjes die bang zijn. Niets moet maar ze mogen hem aaien, een koekje geven etc. In de tussen tijd laat ik de hond wat 'kunstjes' doen en je merkt vaak na een uurtje dat de bange kindjes losser worden en toch wel even willen aaien. Misschien is zo iets er ook wel bij jou in de buurt, niet omdat ik vind dat iedereen een hond moet nemen, maar omdat er zoveel honden zijn in NL dat het gewoon lastig is als kinderen er zo bang voor zijn. Voor henzelf dan.
vrijdag 30 oktober 2009 om 17:09
Moppekind heeft juist door zo'n "ervaring" met hondjes een pesthekel gekregen aan alles wat vier poten heeft. Alleen kikkervisjes worden door hem gedoogd (en verzorgd), die vangen we in de voorjaarsvakantie, en gaan in de zomervakantie de sloot in.
Hij was anderhalf, zat in de buggy, en toen sprongen twee hele lieve, kleine enthousiaste poedeltjes van een kennis tegen hem op, en likten aan zijn voeten. Paniek alom, en het heeft ons twee jaar gekost voordat hij weer in de buurt durfde te komen van een beest. Dat lukte eindelijk, hij durfde zelfs die poedeltjes voorzichtig te aaien.
Mooi zo, zou je denken, maar helaas. Iemand op de camping had een valse hond aan een te lang touw. Toen wij langs die standplaats liepen vloog dat monster ineens door de struiken heen het pad op. En deze was van Dobermann-formaat. We hadden echt niets aan kunnen zien komen. Op nog geen halve meter afstand van ons trok het touw toevallig strak. Weer alles mis met Moppekind.
Hij moet nog steeds niets van viervoeters hebben, is niet zichtbaar bang meer voor honden, maar houdt wel afstand en zal nooit een beest gaan knuffelen.
Erger nog, hij wil niet eens over de Zuidlaardermarkt lopen, doodsbang dat mama en papa een paard gaan kopen. ( zo'n falabella-pony moet toch kunnen in de garage ? Ja toch ? Please..... ? ).
Hij was anderhalf, zat in de buggy, en toen sprongen twee hele lieve, kleine enthousiaste poedeltjes van een kennis tegen hem op, en likten aan zijn voeten. Paniek alom, en het heeft ons twee jaar gekost voordat hij weer in de buurt durfde te komen van een beest. Dat lukte eindelijk, hij durfde zelfs die poedeltjes voorzichtig te aaien.
Mooi zo, zou je denken, maar helaas. Iemand op de camping had een valse hond aan een te lang touw. Toen wij langs die standplaats liepen vloog dat monster ineens door de struiken heen het pad op. En deze was van Dobermann-formaat. We hadden echt niets aan kunnen zien komen. Op nog geen halve meter afstand van ons trok het touw toevallig strak. Weer alles mis met Moppekind.
Hij moet nog steeds niets van viervoeters hebben, is niet zichtbaar bang meer voor honden, maar houdt wel afstand en zal nooit een beest gaan knuffelen.
Erger nog, hij wil niet eens over de Zuidlaardermarkt lopen, doodsbang dat mama en papa een paard gaan kopen. ( zo'n falabella-pony moet toch kunnen in de garage ? Ja toch ? Please..... ? ).
