Hoe snel hield jij van je (oudere) huisdier?

Goedemorgen iedereen!

Vandaag een vraagje waar ik me best voor schaam. Wij hebben nu een paar dagen een 7 jaar oude hond. Ik wilde al heel lang een hond, waarbij ik een voorkeur had voor een grote hond, in het bijzonder een specifiek ras. Ik hou van hun vriendelijkheid en rust, en vind het ook mooie dieren om te zien. Voor mijn vriend was dit geen optie. Hij was sowieso iets minder van honden (ivm geur/viezigheid/haar), maar stond open voor een kleinere. Ik vond kleiner wat lastiger: blaffen vaak meer, minder geschikt voor lange wandelvakanties en ik vind ze vaak minder lief. Uiteindelijk veel over gesproken en besloten tot een tussenformaat. Ook besloten dat we eigenlijk geen gefokte puppy wilden, maar een hondje uit het asiel of via verhuisdieren. Dit weekend is het allemaal heel snel gegaan: interesse getoond en blijkbaar wilde de eigenaar er vanaf want we konden haar meteen ophalen. Toen we haar zagen schrok ik een beetje, want ze is best klein. Maar ze was ook heel lief en aanhankelijk, blafte niet en was een echte allemansvriend. Er was eigenlijk weinig nadenktijd, dus een beetje in een roes hebben we haar meegenomen.

Ik denk dat het voor mij allemaal wat snel is gegaan. Te overweldigend, en ook te weinig 'kennismakingstijd'. Want ze is hier nu, en ik kan niet anders zeggen: ze is mega lief. Ze loopt goed, sloopt niets, doet meteen heel erg haar best, is lief, aanhankelijk en eigenlijk al best gehoorzaam. Maar ik voel het nog niet. Ik weet niet goed waardoor het komt: is het omdat ze wat meer hyper is dan de honden die ik normaal leuk vind (dat zijn toch wat meer grote vriendelijke reuzen), of is het vooral uiterlijk dat ze me niet 'raakt' (ze is toch wel echt aan de kleine kant)? Of verwacht ik gewoon te veel van mezelf? Het idee dat we nu, en mogelijk nog de komende 10 jaar, best beperkt zijn door dit beestje benauwd me. Ik weet dat als ik van een hond hou me dat helemaal niets uitmaakt, maar dat is dus helaas nog niet zo. Ik hoop dat mijn gevoel nog groeit. Ik doe daarom veel met haar: knuffelen, wandelen, ik geef haar eten, en ze ligt eigenlijk de hele dag bij me in de buurt.

Daarom mijn vraag: zijn hier mensen die een wat ouder hondje kregen, en hoe lang duurde het voordat je daar helemaal gek op was? Ik hoop een beetje op geruststelling. Op een hond in de familie was ik wel meteen helemaal verliefd, maar dat was een puppy en ik hoop dat het daardoor komt. Misschien vergelijk ik mijn gevoel ook wel te veel met het gevoel voor die hond - maar die ken ik al 12 jaar en van puppy af aan dus dat is een oneerlijke vergelijking. Bovendien is zij van een ras dat voor mijn vriend te groot is.

Ik begrijp dat dit verhaal mensen kan raken, maar we doen echt ons best om haar gewild en veilig te laten voelen en zorgen goed voor haar. Ik voel me hier ook echt naar en schuldig over. We begrijpen dat de overgang voor haar ook heel lastig is. Overigens is mijn vriend gelukkig al wel gek op haar (wat best ironisch is, aangezien hij dus eigenlijk 'voor mij' een hond wou).

Een kleine update voor de liefhebber We zijn nu een paar maandjes verder en inmiddels helemaal gek met haar. Dank voor alle reacties, in het bijzonder voor degenen die aangaven dat ik het een beetje moest loslaten. Er minder mee bezig zijn heeft zeker geholpen.