Is het leven wat je er van had verwacht?

Moiren schreef: ↑

14-01-2024 20:27

Eens

Mijn leven is niet verlopen zoals ik het verwacht had.
Mijn dromen ooit waren simpel: liefde, een huis vol kinderen en met kinderen werken. Geen materiële wensen.
Uiteindelijk is het vooral een aaneenschakeling van ellende geworden, is niets gelopen zoals ooit gedroomd, en elke keer als ik weer opgekrabbeld ben komt de volgende ellende er overheen. Leven is moeten.

Oef Moiren, dat klinkt niet aangenaam: dat je het zo ervaart en vooral dat moeten. Wel eerlijk dat je het zo durft en kan benoemen.

-April- schreef: ↑

14-01-2024 20:19

Toevallig wel (bij mij was dat overigens het gevolg van een lichamelijke ziekte). Ik ben daar ruim een jaar zoet mee geweest, ook niet kunnen werken

In dat jaar kon ik er inderdaad niets mee. Maar daarna des te meer. Toen mijn ziekte(s) behandeld waren en het weer goed ging is de zon altijd blijven schijnen. Juist omdat ik nooit meer zo diep heb hoeven gaan als toen. Ik heb het gewoon nooit meer zo moeilijk gehad als die tijd, dus alles is relatief. Terwijl er daarna wel vanalles nog is gebeurd, zoals werkloosheid, onzekerheid over kind krijgen, afscheid van mensen, verzin het maar

Maar dat is wat ik inderdaad zeg: je kan er niet veel mee als er iets zeer ernstigs gebeurt, bijv met je gezondheid. Maar meestal speelt dat gelukkig niet

Depressie is een ernstige (en soms dodelijke ziekte) juist omdat je niet meer in staat bent om uit je zwarte gat te klimmen en het hele plaatje te overzien

Oke, excuus, ik dacht uit je post te begrijpen dat je zonder uitzondering altijd een zonnige instelling hebt gehad.
Ik snap wel dat je na een depressie juist alles lichter kan ervaren omdat je dan die vergelijking hebt. Helaas zijn er ook mensen die hun leven lang chronisch depressief zijn.

Echt dromen over de toekomst deed ik volgens mij niet, als kind. Ik wist alleen heel zeker dat ik moeder zou worden en veel kinderen zou krijgen.
En ik wilde heel graag rijk genoeg worden om een grote boerderij te kunnen kopen zodat ik voor altijd met mijn broers en hun gezinnen in 1 huis kon blijven wonen. Dat we allemaal ons eigen deel hadden en een gezamenlijke woonkeuken...

Dus, rond mijn 30ste mijn man ontmoet. Kinderwens was compleet weg en met 1 broer geen contact meer.

Maar samen met mijn man heb ik een heel prettig leven. Geen geldzorgen, beide gezond, genoeg inkomsten om beide partime te werken en mooie reizen te maken.

Ik denk dat mijn leven mooier is dan ik als kind had kunnen bedenken.

Ik herinner me een moment, ik was denk ik 13/14 dat ik mezelf naar school sleepte en dacht; ik wou dat ik al een oude vrouw was, dan had ik het leven al achter de rug. Ik was niet heel gelukkig als kind.

Vanaf een jaar of 30 gaat het wel wat beter. Laatbloeier. Geen kinderwens, toch moeder geworden.

5 jaar geleden alsnog behandeld voor ptss. Nu 50 en zou nog lang geen oude vrouw willen zijn.

Dus nee, niet echt denk ik.

Moiren schreef: ↑

14-01-2024 20:27

Eens

Mijn leven is niet verlopen zoals ik het verwacht had.
Mijn dromen ooit waren simpel: liefde, een huis vol kinderen en met kinderen werken. Geen materiële wensen.
Uiteindelijk is het vooral een aaneenschakeling van ellende geworden, is niets gelopen zoals ooit gedroomd, en elke keer als ik weer opgekrabbeld ben komt de volgende ellende er overheen. Leven is moeten.

Dat spijt me voor je

Libra1990 schreef: ↑

14-01-2024 21:10

Voor mij is het leven 100000x mooier dan ik ooit had durven dromen. Ik leef een bescheiden leven & in de ogen van veel anderen zeker niet het perfecte plaatje. Ik werk parttime & ik heb een modaal inkomen. Ik ben een alleenstaande moeder. En ik ben elke dag zo intens dankbaar en gelukkig.

Als kind & ook als tiener droomde ik eerlijk gezegd elke dag over mijn toekomst. Ik had het zwaar. Dus ik checkte heel vaak uit & fantaseerde over later. Daardoor hield ik het wat beter vol.

Ik ben de volwassene die ik vroeger zelf nodig had. Zodra ik op mezelf woonde (op m’n 19de al) gaf ik mezelf de veilige omgeving waar ik altijd zo naar verlangde. Ik wist ook al heel jong dat ik nooit afhankelijk wilde zijn van een man/relatie. Omdat ik heel erg ongelukkig was toen ik nog afhankelijk was van mijn ouders. In zo’n situatie wilde ik nóóit meer terecht komen. En zeker niet naar overstappen vanuit huis.

Ik heb mijn droombaan, mijn droomhuis (niks “indrukwekkends” hoor, een sociale huurwoning, maar wel een mooie ruime gezinswoning met grote tuin in een mooie nette omgeving) & het belangrijkste van alles: mijn dochtertje.

Zij is alles waar ik al die jaren op gehoopt & voor gebeden had en nog zoveel meer. Ik kan haar alles geven wat ik zelf nooit gehad heb. En dat werkt helend voor mezelf. Samen met mijn dochter kan ik de hele wereld aan en is alles mooi & leuk.

Mooi! En begrijp ook precies wat je bedoelt!

Ik was graag financieel onafhankelijk geweest en had ook een baan willen hebben. Ik ben al sinds mijn 18e volledig arbeidsongeschikt en heb een Wajong uitkering. Vijf jaar lang heb ik in een zware depressie gezeten en wilde niks liever dan dood. Ik heb cptss dankzij een pestverleden en een moeilijke jeugd. Ik heb altijd boven mijn kunnen proberen te functioneren, zodat ik ook iets aan de maatschappij kon toevoegen. Nu pas krabbel ik op en begin ik mijn eigen leven te leven.

Eidde schreef: ↑

14-01-2024 21:42

Ik herinner me een moment, ik was denk ik 13/14 dat ik mezelf naar school sleepte en dacht; ik wou dat ik al een oude vrouw was, dan had ik het leven al achter de rug. Ik was niet heel gelukkig als kind.

Nu 50 en zou nog lang geen oude vrouw willen zijn.

Dus nee, niet echt denk ik.

alles eens.

Ik heb nooit veel verwachtingen gehad als kind. Ik had echt geen idee en iedere volgende stap, verraste mij dan ook. Van lagere school naar middelbare school, uitgaan, bijbaantjes, vrienden en vriendinnen, keuze studie, werken en weer studeren naast mijn baan etc etc. Ik deed maar wat en eigenlijk is dat nog steeds zo. En meestal pakte dat goed uit.

Ik had wel gedacht dat het leven als volwassene wat minder ingewikkeld was. Soms zijn dingen zo lastig met kinderen, werk, huis, familierelaties etc. En dan heb ik echt niet te klagen hoor, alles verloopt best lekker allemaal (afkloppen, letterlijk afgeklopt zojuist).

Ik plan nog steeds weinig. Wel altijd veel plannetjes en ideetjes maar als het puntje bij paaltje komt weet ik nooit zo goed waarom me dit ook alweer zo leuk leek.....Ik doe het dan wel hoor en dan is het vaak ook superleuk of gewoon leuk maar niet perse voor herhaling vatbaar. Kortom ik plan weinig en dat is fijn.

Ik heb wel hoop en verwachtingen voor onze kinderen. Ik merk dat zij meer planmatig bezig zijn dan ik in mijn studententijd. Maken zich druk of ze wel kunnen switchen van studie en wat dat dan kost en of ze ooit een huis of zelfs maar een kamer kunnen vinden.

De wereld vind ik op dit moment niet fijn, maar als ik terugdenk aan de jaren '80 toen ik puber was, was er ook geen enkele hoop. De 'BOM' zou sowieso vallen dus alles was sowieso zinloos (denk maar aan dat Doe Maar liedje ) en we hadden zure regen en een gat in de ozonlaag. Dus mijn 'leef met de dag' houding paste daar prima in.

Nu maak ik me zorgen over het extreemrechtse gedachtegoed en de klimaatcrisis, maar daar merk ik bij mijn kinderen nu weinig van gelukkig.

Wat een fijn topic, ondanks alle verdrietige verhalen die ik lees. Een fijn topic omdat het echt, open en diepgaand is. Niet de schijn ophouden of ‘mooi weer’ verhalen - zoals vooral op socials tegenwoordig.

Ik wist altijd al dat ik geen kinderen wilde en dat heeft tot op dit moment mijn leven heel gelukkig gemaakt. Ben met een fijne, betrouwbare man en samen hebben we het fijn. We wonen leuk, hebben leuke banen / genoeg vrije tijd en financiële ruimte voor hobby’s en ontspanning en we zijn gezond en onze familie is gezond.

Toch had ik een ander beeld van ‘als ik later groot ben’. Ik had gedacht dat ik veel vrienden zou hebben, volop reuring en een soort van centrum van zoete inval en gezelligheid. Dat valt enorm tegen eerlijk gezegd. We hebben vrienden mèt kinderen en zij zitten duidelijk (en logisch) in een andere flow dan wij. Ze hebben meer verplichtingen en schema’s. Ik kom er steeds meer achter dat niet iedereen eenzelfde levensstijl heeft, veel verschillende meningen en dat had ik vroeger niet gedacht. Ik had me meer een comminuty / saamhorigheid voorgesteld. Met gelijkgestemden, aan één woord genoeg, een lange geschiedenis samen etc. Ook in mijn familie is dit helaas niet aan de orde. Mijn ouders en ooms en tantes zijn allemaal overleden, dus die tribe en geschiedenis is weg. Ook ben ik door omstandigheden 12x verhuisd, dus ik heb geen lange contacten meer.

Het gemis aan gelijkgestemden, oprechtheid en attentheid en het besef dat die mensen in mijn omgeving moeilijk te vinden zijn, maakt me soms verdrietig. Velen hebben me de afgelopen jaren teleurgesteld, geen behoefte aan diepgang of leven vluchtig - in mijn ogen. Oppervlakkige contacten zijn er genoeg, maar dat bevredigt mij niet. Diepgaande verbondenheid heb maar met een enkeling. Als ik hier heel diep over nadenk voel ik me eenzaam, maar gelukkig overheerst dat niet vaak.

Ik had nooit uitgebreide dromen over volwassen zijn, maar ik had niet verwacht het grootste gedeelte van mn volwassen leven alleen te zijn.

Gryla schreef: ↑

14-01-2024 22:00

Wat een fijn topic, ondanks alle verdrietige verhalen die ik lees. Een fijn topic omdat het echt, open en diepgaand is. Niet de schijn ophouden of ‘mooi weer’ verhalen - zoals vooral op socials tegenwoordig.

Eens, prachtig topic dit!

Ik heb dit uit je reactie geknipt, omdat ik daarop aansloeg. Ik heb de rest van je reactie ook gelezen over het 'zoete inval' gevoel en het missen van diepgaand contact met gelijkgestemden. Ik herken dat gedeelte niet zo eigenlijk, maar als ik terugdenk aan de periode dat de kinderen klein waren, had ik echt weinig tijd voor mensen die niet direct aansloten bij mijn leven. Klinkt onaardig, maar ik bedoel te zeggen dat ik 'savonds doodmoe was van het werken en zorgen en dat het makkelijker was om de kinderen te laten spelen op een veilig pleintje in de zon in de stad terwijl ik met medemoehoeders (was een clubje wat ik toen had) een wijntje dronk en de vermoeidheid van ons aflachte.

Nu heb ik weer veel meer tijd voor vrienden in alle levensfasen en leeftijden. Inclusief diepgang en tijd etc. Ik vermoed dus dat het wel weer terugkomt.

Gryla je laatste 2 alinea’s herken ik wel. Hoewel wij wel kinderen hebben valt het mij ook tegen hoe weinig flexibel (zoete inval) vrienden en familie zijn. Wij zitten zelf niet vast in een web van afspraken en verplichtingen en zijn juist heel spontaan en ondernemend. Maar er haakt minder vaak iemand aan dan dag ik leuk zou vinden cultuur dingetje denk ik.

@Libra: prachtig verwoord, echt heel mooi

Milestone schreef: ↑

14-01-2024 21:24

Helaas zijn er ook mensen die hun leven lang chronisch depressief zijn.

Ik heb een vriendin die ik daaronder zou kunnen scharen. Hoe mooi of goed haar leven op papier ook is voor hoe anderen dat zouden beoordelen. Ze kan het zelf niet zo zien. Die donkere wolken en grijze sluier wonen in haar hoofd.

Nee, het leven is niet gelopen zoals ik vroeger dacht dat het zou gaan lopen.
Vroeger had ik een nogal romantisch en naïef beeld van de toekomst.
Leuke man, trouwen, kinderen krijgen, een leuke baan, veel vrienden, gezelligheid ect.

In werkelijkheid is het leven heel anders verlopen. Ik vind het leven best zwaar maar heb in feite niet zoveel te klagen.
Ik ben getrouwd met een lieve en fijne man, we hebben geen financiële zorgen, heb op dit moment ook een fijne baan.
Maar daarnaast heb ik ook een medische aandoening, mentale problemen, ben ik ongewild kinderloos en heb zo goed als geen vrienden.

Van de andere kant denk ik wel dat iedereen zijn of haar portie krijgt in het leven. Het leven loopt zoals het loopt. Je moet er zelf iets van maken.

Gryla schreef: ↑

14-01-2024 22:00

Ik had me meer een comminuty / saamhorigheid voorgesteld. Met gelijkgestemden, aan één woord genoeg, een lange geschiedenis samen etc.
Het gemis aan gelijkgestemden, oprechtheid en attentheid en het besef dat die mensen in mijn omgeving moeilijk te vinden zijn, maakt me soms verdrietig. Velen hebben me de afgelopen jaren teleurgesteld, geen behoefte aan diepgang of leven vluchtig - in mijn ogen. Oppervlakkige contacten zijn er genoeg, maar dat bevredigt mij niet. Diepgaande verbondenheid heb maar met een enkeling. Als ik hier heel diep over nadenk voel ik me eenzaam, maar gelukkig overheerst dat niet vaak.

Dit herken ik wel. Dit was niet zozeer het beeld dat ik vd wereld had als kind. Maar wel als student. Ik was toen vrij sterk verbonden met een groep leeftijdgenoten (ook met mijn toenmalige vriendje) en ervaarde die community heel sterk. We waren georganiseerd en deden veel met en voor elkaar. Helaas heb ik dat nooit meer terug kunnen vinden, want ik vond dat heel fijn.
Ik vind Nederlanders op een bepaalde manier erg verbonden in eenzaamheid en ben toch verwonderd hoe dat kan als zoveel mensen hetzelfde voelen. Je zou denken dat de oplossing zo voor de hand ligt dan.

Ik had nooit verwacht het beroep uit te oefenen wat ik nu doe.

Ik dacht ook dat ik kinderen zou willen, maar vrij recentelijk ben ik ervan terug gekomen (afgelopen 1,5 - 2 jaar)

Ik dacht dat mijn vader langer zou leven dan mijn moeder, dat bleek niet te kloppen. Tja ik wilde ze allebei graag nog een tijdje houden dus of het nou was uitgekomen of niet maakt niet uit want één van de twee is overleden helaas dus heb het antwoord al.

Ik had niet verwacht met de baan die ik nu heb, dat ik er alleen een rijtjeshuis van kan betalen met een flinke hypotheek.

Als je me 25 jaar terug had verteld dat ik zo alle klimaatveranderingen makkelijk kon merken elk jaar, tja. We wisten toen al wel een beetje maar nu is het zo tastbaar op alle vlakken.

Ik hoopte altijd al een leuke man te vinden, maar dat het zo goed gelukt is, heb ik niet altijd durven hopen.

Ik dacht dat werken zwaarder was dan studeren. Want je hebt minder vrije tijd enzo. Maar ik vind werken minder zwaar dan studeren, het uitstelgedrag voor toetsen en opdrachten maken was toch wel stressvol ook al deed ik alles zo chill mogelijk. Elke keer denken: ach kan morgen wel maar ergens dat stemmetje dat altijd dacht: luierd, doe nou wat!

Handbal schreef: ↑

13-01-2024 17:38

Ik vind deze vraag heel moeilijk. Voor vrijdag had ik gezegd dat ik te ondanks best wat tegenslagen het leven is zoals bedacht.
Als vrijdag kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk acute leukemie heb. Ik had verwacht mijn kinderen te zien opgroeien en dat is nu de vraag. Maandag hoor ik meer hopelijk valt het mee en overleef ik dit.

Sterkte, ik duim voor je.

Ja, uiteindellijk wel

Als kind wilde ik mijn eigen groep kinderen, een hond en iets voor kinderen onder de Evenaar (naar de tune van Kinderen voor Kinderen).

Ik heb geen eigen kinderen maar ben juf in de kinderopvang, dus heb mijn groep kinderen.
Ik heb een vaste oppashond waar ik elk jaar op pas, voor een eigen hond werk ik teveel dus dat zit er voorlopig niet in. Dit is gecompenseerd met katten.

Ik ben opgegroeid ongeveer een uur met de trein van Amsterdam en ik vond als tiener Amsterdam al veel en veel te ver weg. Wilde als student ook nooit mee met vrienden op tripjes naar het buitenland. Want veel te ver weg...
Als je me toen had verteld dat ik 25 jaar later elk jaar twee keer naar Zuidelijk Afrika zou vliegen omdat ik daar een project had opgestart waar ik mee mee ben blijven werken. Waarvoor ik ontslag zou nemen om er 6 maanden te zijn bij de opstart en als het even kan langer vakantie neem (onbetaald verlof ofzo) om daar dingen te regelen.
Ik zou je waarschijnlijk compleet voor gek verklaard hebben en voor altijd getwijfeld hebben aan je toerekeningsvatbaarheid. Want weet je wel hoe ver.

Toch heb ik het gedaan en doe ik het, iets opgebouwd hebben voor kinderen onder de Evenaar, hand in hand met de bevolking daar.
Die plek is echt mijn tweede thuis geworden.
Raar hoe dingen dan toch kunnen lopen.

*Elfje* schreef: ↑

13-01-2024 13:14

Het begint nu pas wat leuker te worden. Ben 41. Maar het is totaal niet wat ik ervan verwacht had. Het leven is me zwaar tegengevallen. Ondanks de fijne momenten.

Ik vind je dapper.

hanke321 schreef: ↑

13-01-2024 15:07

Vroeger was dusdanig niet leuk dat de toekomst in mijn visie vooral heel eng, eenzaam en moeilijk zou zijn. Verwachtingen en hoop waren voor mij pijnlijke woorden. Ik voelde me daardoor erg vervreemd van de rest van de wereld.

Wat ik toen niet wist, als tiener, was dat ik toen al full-blown cptss had en mezelf constant aan het overvragen was. Ook waren er destijds geen effectieve behandelingen. Die worden de laatste jaren pas uitgevonden, met dank aan neuropsychologisch onderzoek en imaging.

Ik ben weg uit mijn gezin van herkomst, verhuisd naar een regio waar ik me meer op mijn plek voel, mijn ouders zijn inmiddels dood, heb niet de studie(s) afgemaakt die ik gestart ben, ben afgekeurd en zal dat blijven.

Maar inmiddels ben ik minder bang, minder alleen (ondanks mijn status van geen relatie en geen kinderen) en eenzaam voel ik me merendeels van de tijd niet meer.

Er begint ruimte te komen voor hobbies en talenten. Ik doe vrijwilligerswerk wat maakt dat ik actief de waarden die voor mij belangrijk zijn, de wereld in help.

De 'als het niet anders wordt dan dit, ga ik dan en dan voor de exit', die datum is al jaren geleden gepasseerd en gevierd.

Het kon rotter.

Mooi.

Veluwe-inwoner2023 schreef: ↑

13-01-2024 22:04

Wat vervelend voor je! Waar zit geluk voor jou in? Geloof mij, ook van een eigen huis word je echt niet per definitie gelukkig hoor.
Geluk zit 'm in betekenis, verbinding, gezondheid. Maar bezit en spullen? Voor mij persoonlijk niet, maar dat zal voor een ieder weer anders zijn.

Geluk zit voor mij dus nergens in. Ik kan niet gelukkig zijn. Ik ben al depressief sinds ik een heel jong kind was. En altijd hoopte ik dat het later beter zou gaan, maar dat gebeurde nooit. Ik kan niet blij zijn, ik kan niet tevreden zijn. Wat iemand hierboven al schreef over haar vriendin: wat ik ook doe, wat ik ook bereik (en ik heb een paar bovengemiddelde prestaties op mijn naam staan): altijd zit die donkere wolk in mijn hoofd. Ik kan er niet blij mee zijn, dat gevoel mist gewoon.

Handbal, sterkte morgen.

Ik had zo'n leuke tijd als kind/tiener, ik ben wel bang dat ik dat niet meer ga overtreffen. School was mijn veilige plek, zoveel vrienden, leren ging me makkelijk af, het paste me precies.

Ik hoopte later een carrièrevrouw te worden met een flitsende man naast me en dat we dan een prachtig appartement hadden midden in een grote stad...

Ik heb precies geen carrière opgebouwd en doe een baan die iedereen zou kunnen doen. Ben daar ook niet erg gelukkig mee, maar heb nul idee wat ik dan anders zou willen. Heb geen koophuis en als single-ish begin dertiger geen enkel benul of dat überhaupt ooit voor mij is weggelegd.

Verder heb ik een lieve huisgenoot, prima collega's en nu een leuke nieuwe vriend. Maar toch verlang ik vaak terug naar die tijd als tiener dat ik m'n beste vriendinnetjes de hele dag om me heen had en de hele dag dingen aan het doen was die ik leuk vond en waar ik goed in was. Ik hoop geen tachtig te worden, eerder gaan is helemaal prima, zo leuk vind ik het leven niet per se.

Het leven is denk ik ook niet altijd wat je verwacht omdat je je eigen ontwikkeling, lijf en karakter niet helemaal kunt kennen en de omstandigheden in je omgeving niet kunt voorspellen.

- Ik dacht dat ik 'non-actief' was. Atletiek leek me vreselijk. Als tiener vond ik conditietesten horror. Had ook geen conditie. Tot ik in een opwelling besloot als 25-jarige om te gaan hardlopen (o.a. door een omstandigheid, ziekte v naaste). Ik kocht schoenen en zocht naar een haalbaar schema. Schreef me in voor een run. Binnen 3 maanden kon ik 8 km. Achteraf besef ik me pas wat een grote afstand ik in korte tijd heb leren opbouwen.
- Als kind vond ik heel veel actieve en repetitieve dingen stom. Ook als jongvolwassene nog. Nu ga ik graag wandelen, fietsen, hardlopen en tuinieren. Toen deed ik dat alleen als er een lekkere beloning (ijsje bijvoorbeeld) aan het einde stond. Ik weigerde ook het benodigde te kopen, dus ging ik op slippers/onhandige sandalen i.p.v. lelijke bergschoenen wandelen als het toch moest. Hoewel ik bloemen altijd mooi vond, ben ik nu echt een complete crazy plant lady. Compleet met ecologische voedselbosfantasieën.

Dus ja, verwachtingen zijn zaken waar je naar kunt streven, maar het leven en je eigen karakter loopt toch altijd anders dan je verwacht. Ik heb natuurlijk zelf aan zaken bijgedragen, maar ook geluk met omstandigheden en lieve ouders en vrienden.

Ik vind het ook lastig uit te leggen hoe je in een dergelijke positieve flow komt. Maar ergens heb ik de balans altijd tussen wel dingen blijven uitproberen, wat eisen hebben en ergens naar streven zonder dat het een te hoog doel is of dat ik mezelf stom vind als ik een bepaald doel of bepaalde wens niet haal. Ik sta meestal wel weer op als iets niet is wat ik had verwacht. Maar dat komt dus vast ook omdat bij mij altijd voldoende zaken wél goed gaan.

Als iemand zilver of brons bij sport haalt dan begrijp ik de 'ah ik had goud gewild' wel, maar niet die mensen die dan boos worden. Ik denk dan: maar je bent nu de op 1 of 2 na beste, besef je wel hoe uitzonderlijk dat is, ook na zoveel werk? Je mag streven naar goud maar het is niet heel raar als je dat nooit haalt. Ik kan denk ik elke dag 3 keer sporten in welke sport dan ook en dan bij een lokale competitie nog 4e worden.

Wat ging anders dan gehoopt:
- Dus toch geen kinderen, na wat ervaring in mijn omgeving en mijn eigen wensen goed bekijken... bleken het meer het 'verwachte plaatje' en je 'vrouw voelen en die potenties benutten' dan dat ik ook echt zin had in fultime zwanger zijn en baby's of welke andere fase van kinderen dan ook te hebben. Het lijkt me echt wel gaaf om een baby borstvoeding te geven of met kind naar pretpark te gaan, maar die lol is er bij mij echt snel vanaf als ik alle andere zaken bekijk die bij moeder zijn horen. Even verwerken dat mijn leven anders is en blijft komende tientallen jaren dan die van mijn vrienden en familie, maar uiteindelijk geen halszaak.
- Mijn studentenkamer was ook altijd net wat te klein en te duur t.o.v. wat anderen haalden, of te rumoerig of het complex ronduit smerig. De eerste 2 kamers bleken illegaal. En daar had ik dan maanden tijd in gestoken om die 12 of 14 m2 te vinden terwijl iemand anders van begin af aan urgentie had en in georganiseerde huisvesting woonde met 150 euro minder maandlasten. Kamer 4 was wel oké genoeg (geen penthouse, wel 14 m2 in net huis).
- Ik heb 5 jaar Tinder afgezocht. Dat had ik tevoren ook niet zo in gedachten. Liever had ik als tiener al wat relaties uitgeprobeerd (maar ik was ook te 'blind' en te 'chicken'/onzeker).

Een aantal erg verdrietige verhalen gelezen hier. Knuffels voor jullie allen. Ik vind het dan zo invoelbaar dat je meer had gehoopt. Sommige mensen hebben veel meer werk te verzetten om ergens te komen waar ze blij van worden. Of zoals sommigen benoemen, voelen ze meestal meer somberheid van nature.