Is het leven wat je er van had verwacht?

lexi123 schreef: ↑

14-01-2024 23:41

Ik had zo'n leuke tijd als kind/tiener, ik ben wel bang dat ik dat niet meer ga overtreffen. School was mijn veilige plek, zoveel vrienden, leren ging me makkelijk af, het paste me precies.

Ik hoopte later een carrièrevrouw te worden met een flitsende man naast me en dat we dan een prachtig appartement hadden midden in een grote stad...

Ik heb precies geen carrière opgebouwd en doe een baan die iedereen zou kunnen doen. Ben daar ook niet erg gelukkig mee, maar heb nul idee wat ik dan anders zou willen. Heb geen koophuis en als single-ish begin dertiger geen enkel benul of dat überhaupt ooit voor mij is weggelegd.

Verder heb ik een lieve huisgenoot, prima collega's en nu een leuke nieuwe vriend. Maar toch verlang ik vaak terug naar die tijd als tiener dat ik m'n beste vriendinnetjes de hele dag om me heen had en de hele dag dingen aan het doen was die ik leuk vond en waar ik goed in was. Ik hoop geen tachtig te worden, eerder gaan is helemaal prima, zo leuk vind ik het leven niet per se.

Als begin dertiger ligt de wereld nog helemaal aan je voeten. Er kan dan nog heel veel moois jouw kant op komen. Om je een idee te geven, ik wist als begin dertiger niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Ik had een fijne studententijd gehad en nu werden dingen serieus. Vrienden kochten een huis, gingen trouwen, kregen kinderen en ik was net weer single, ik verloor mijn (niet super ambitieuze) baan en zat werkloos thuis in de financiële crisis. Niet echt wat ik voor ogen had gehad.

Maar je kunt op die leeftijd nog zoveel kanten op! Na wat hordes te hebben genomen, kwam het toch van een leuke ambitieuze baan, vriend en ik kwamen weer samen en het koophuis en de kinderen kwamen ook - al liep ik alweer tegen de 40. Niet alles hoeft te gebeuren als je begin 30 bent, al lijkt dat soms wel zo.

Ik dacht altijd dat het leven heel moeilijk zou zijn en dat vond ik lang ook zo. Inmiddels vind ik het leven een stuk makkelijker geworden, maar ik had het tot mijn 35ste regelmatig psychisch heel erg zwaar. Heeft heel wat jaren en therapie gekost om de fijne modus te vinden die ik nu heb. Voor mij zat het hem in de realisatie dat ik een 'simpel' leven wil. Niet meer torenhoge ambities op werk, sport, reizen oid. Maar vooral een beetje aanrommelen. Grappig genoeg bereik ik dan nog steeds veel, met bijvoorbeeld een mega-renovatie van ons bouwval-huis en een studie, maar dingen meer op mijn gemakje werkt beter. Net als niet te veel op social media rondhangen, doet me ook goed.

Ik heb nu een hele leuke man, een hond, een fijn huis, prima werk. Niks groots en meeslepend, maar allemaal wel heel fijn.

Ik herken wel wat iemand eerder zei over het gebrek aan community. Dat mis ik soms ook wel, door veel verhuisd te zijn en geen kinderen te hebben. Maar langzaam beginnen sommige oppervlakkige vriendschappen hier in mijn nieuwe omgeving toch wat te verdiepen. Het helpt om het de tijd te geven

luiwammes schreef: ↑

15-01-2024 10:13

Als begin dertiger ligt de wereld nog helemaal aan je voeten. Er kan dan nog heel veel moois jouw kant op komen. Om je een idee te geven, ik wist als begin dertiger niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Ik had een fijne studententijd gehad en nu werden dingen serieus. Vrienden kochten een huis, gingen trouwen, kregen kinderen en ik was net weer single, ik verloor mijn (niet super ambitieuze) baan en zat werkloos thuis in de financiële crisis. Niet echt wat ik voor ogen had gehad.

Maar je kunt op die leeftijd nog zoveel kanten op! Na wat hordes te hebben genomen, kwam het toch van een leuke ambitieuze baan, vriend en ik kwamen weer samen en het koophuis en de kinderen kwamen ook - al liep ik alweer tegen de 40. Niet alles hoeft te gebeuren als je begin 30 bent, al lijkt dat soms wel zo.

Herkenbaar hoor. Toen ik mijn eerste studie afrondde brak de crisis aan. De baan die ik gehoopt/verwacht had te krijgen viel in duigen. Toen maar een tweede Master gedaan en aan de bak gegaan. Was meer een sales dan juridisch inhoudelijke functie en ik vond het in 2012 even heel deprimerend. En toch kwam dat uiteindelijk goed. Die weg er naar toe was zeker niet makkelijk en ik heb soms ook wel getwijfeld hoor. Zelfde gold voor het moederschap: ook zwanger worden (blijven) lukte niet. Ik ben er dan nog steeds intens dankbaar voor dat onze dochter er is en het met mijn werk uiteindelijk meer dan goed gekomen is. En zo heb ik dat wel met meer dingen: er gaat vaak een enorme strijd aan vooraf.

Handbal: ik denk aan je vandaag.

Mooi topic.

Ik had vooral een flitsende carrière in gedachten. Ik heb het wel geprobeerd maar ben er ook enorm op leeggelopen. Pas later had ik door dat het mijn manier was om 'gezien' te worden. Werkte trouwens ook voor geen meter.

Die carrière is t niet geworden dus maar verder best tevreden met mijn leven. Een best standaard leven overigens, weinig groots en meeslepend maar wel helemaal prima voor mij.

Nee. Mijn leven is zeker niet wat ik had verwacht. Nooit in een miljoen jaren had ik gedacht dat mijn broer zo jong zo ernstig ziek zou worden en op z'n 38e overlijden. En dan ben je dus al op je 36e je broer kwijt

Ook dacht ik vroeger wel dat ik een gezin zou stichten. Maar dat is aan mij niet besteed.

Ik vind m'n leven in veel opzichten wel mooier dan gedacht. Leuk werk, fijne partner, leuke woning wat een echt 'thuis' is. Financieel geen klagen en veel leuke vakanties en uitjes. Ik geniet van het leven. Ondanks de tegenslagen.

Verder verwacht ik niet te veel. "Verwachting is de bodem waar deceptie op rust". Iedere dag gaat de zon weer op. En ooit, ooit stopt het. Misschien sneller dan je denkt.

Ik vond mijzelf vroeger heel lelijk en ik had nooit verwacht een partner en kinderen te krijgen.

Voor de rest had ik eigenlijk helemaal geen verwachtingen, nog steeds niet

muts87 schreef: ↑

15-01-2024 13:48

Verder verwacht ik niet te veel. "Verwachting is de bodem waar deceptie op rust". Iedere dag gaat de zon weer op. En ooit, ooit stopt het. Misschien sneller dan je denkt.

Diep

NomenNescio schreef: ↑

15-01-2024 14:00

Diep

Quote uit een nummer van S10.

Ik had niet echt verwachtingen volgens mij toen ik kind was, omdat ik me er niet zo veel bij voor kon stellen.
Als jongvolwassene had ik wel gedacht dat ik (veel) eerder kinderen zou krijgen en gesetteld zou zijn, omdat dat zo 'hoorde'. Tot ik mijn relatie uitmaakte (van m'n 16e tot 24e samen geweest met deze jongen) en ik merkte dat het leven veel meer te bieden had dan wat ik ervan verwachtte toen ik nog ín die relatie zat.

Sindsdien is alles anders gelopen en ben ik blij dat het niet zo gelopen is zoals ik verwachtte als jongvolwassene

Uiteindelijk kreeg ik pas 11 jaar later een relatie met mijn huidige partner (wel nog een hele leuke relatie ertussen!) en werd mijn kindje geboren 3 dagen voordat ik 38 werd.
In de tussentijd heb ik de wereld ontdekt en mezelf ontwikkeld tot een onafhankelijke vrouw.

Wat een mooie en eerlijke topic! Een hoop verdrietige verhalen en enkele die naar verwachting wel zo gelopen zijn. Het bewijst maar weer eens dat niks valt te plannen en de tijd het moet uitwijzen.

Als kind had ik nauwelijks verwachtingen. Ik vond niks van/over de toekomst. Als tiener ongelukkig geweest. Voelde mij eenzaam en alleen terwijl ik gewoon vrienden had. Ik begreep niet goed hoe mensen in elkaar zaten en wat er van mij verwacht werd.

Na mijn studententijd ging het beter. Het gevoel van eenzaam zijn kwam regelmatig nog opduiken. Zoals enkele hier al aangaven, mis ik ook diepgaandere gesprekken/relaties in mijn omgeving.

Kwa werk heb ik nog steeds niet mijn draai gevonden.

Desondanks kan ik de fijne en mooie momenten uit het leven gelukkig vaak genoeg beleven. Daar houd ik mij aan vast. De rest komt wel of niet, maar dat zien we dan wel weer.

Leuk topic Het is wel geworden wat in de lijn der verwachting lag. Als kind vond ik trouwen al vreselijk en zag ik mezelf als alleenstaande moeder met een leuke dochter in een appartement in de stad wonen. Ik heb nu een ontzettend fijne lat relatie al jaren en geen kinderen . Nooit gedacht dat ik me zo goed kon voelen in een relatie omdat ik mezelf juist zie als iemand die in natuurlijke staat “vrijgezel” is en een relatie een onderbreking is van die natuurlijke staat. Soms leuk soms vervelend en meestal onrustig. Nu is het als een thuis en met een heftige jeugd is het mooi dat ik dit nu zo ervaar. Verder wist ik als kind al niet wat ik wilde doen en weet ik dat nu nog steeds niet. En ben bijna 50. Ik werk wel maar meer om te leven dan andersom. Nadat ik 20 jaar geleden een vriend had in Noordwijk besloot ik dat ik ook ooit aan de kust wilde wonen toen dat uit ging en heb me daar ingeschreven en een maand geleden na 16 jaar inschikftijdben ik verhuisd en woon nu op 500 meter van het strand. Ik ben van zwaarmoedig juist vrolijker geworden de laatste 10 jaar en kan dingen beter relativeren. Die rust is heel fijn. Wat me nog van therapie bijstaat is dat de psycholoog zei: “ je moet leren verdragen” Ik dacht altijd dat ik alles mooier moest maken en op moest lossen en het moet passen in mijn beeld van de wereld. Sinds ik accepteer dat niet alles simpelweg leuk hoeft te zijn en veel dagen een 6 kunnen zijn zonder dat er iets mis is met mijn leven voel ik ook veel meer rust.

Een ex van me zei altijd; het volwassen leven is 99% moeten en 1% willen. Het enige zinnige wat hij ooit heeft gezegd (tegen mij althans) en ik ben het er eigenlijk wel mee eens.

Ik dacht als jong kind ook dat je als volwassene zou kunnen doen en laten wat je wil, dat je automatisch gelukkig zou zijn want vrijheid. Logisch,want als kind zijn er alleen maar begrenzingen en alle belemmeringen zouden weg zijn (dacht ik). Maar die zijn er als volwassene ook, alleen op een andere manier.

Abby schreef: ↑

13-01-2024 16:20

Ik heb zoveel ellende meegemaakt dat eigenlijk alles best meevalt voor de rest. Ben ook van mening dat het altijd erger kan.

Ik weet niet of je dat als iets positiefs of negatiefs moet zien eigenlijk.

Dat is de domme fout die ik altijd maakte: na alle ellende dacht ik op een aangegeven moment; het zal nu toch echt niet meer erger kunnen, dat is gewoon niet menselijk mogelijk.

Blijkbaar heb ik daarmee het lot getart en dacht het leven: challenge accepted!
Ellende en tegenslagen bleven zich gewoon massaal opstapelen en het was allang niet meer de vraag 'of' maar 'wanneer' en 'wat zal het deze keer weer zijn'.

Of het is positief of negatief is weet ik voor mezelf niet. Aan de ene kant was ik murw geslagen, aan de andere kant toch altijd weer inzakken bij de volgende onvermijdelijke tegenslag. Ook al ben je relatief afgestompt, het komt toch altijd wel even aan.

Abby schreef: ↑

13-01-2024 16:22

Het is bikkelhard en verdrietig dat sommigen het leven liever niet meer willen omdat ze weinig geluk ervaren.

Klopt, en toch kan ik me er wel iets bij voorstellen. Ik begrijp het eigenlijk wel.

Mevrouw25 schreef: ↑

13-01-2024 16:39

Veel mensen die verwachtingen hebben worden teleurgesteld omdat ze geen partner hebben of geen kinderen of geen huis kunnen kopen. Soms heb je gewoon dat het niet op je pad komt.

Daarom kan ik er nooit zo goed tegen als mensen stug blijven volhouden dat het leven volledig maakbaar is, als je je best maar doet ofzo. Dat werkelijk alles mogelijk is, als je maar wil.

Maar zo werkt het gewoon niet, helaas. Soms komt het inderdaad niet op je pad, of 'de boot gemist', of het is om een andere reden gewoon niet mogelijk.

luiwammes schreef: ↑

15-01-2024 10:13

Als begin dertiger ligt de wereld nog helemaal aan je voeten. Er kan dan nog heel veel moois jouw kant op komen. Om je een idee te geven, ik wist als begin dertiger niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Ik had een fijne studententijd gehad en nu werden dingen serieus. Vrienden kochten een huis, gingen trouwen, kregen kinderen en ik was net weer single, ik verloor mijn (niet super ambitieuze) baan en zat werkloos thuis in de financiële crisis. Niet echt wat ik voor ogen had gehad.

Maar je kunt op die leeftijd nog zoveel kanten op! Na wat hordes te hebben genomen, kwam het toch van een leuke ambitieuze baan, vriend en ik kwamen weer samen en het koophuis en de kinderen kwamen ook - al liep ik alweer tegen de 40. Niet alles hoeft te gebeuren als je begin 30 bent, al lijkt dat soms wel zo.

Wat een lief, opbeurend bericht! Dank

Het leven is mij niet aan komen waaien. En het gezin was niet even makkelijk toen ik klein was. Op mijn 19e uithuis gegaan. Maar met hard werken kan ik wel zeggen dat ik het leven heb wat ik als kind van hoopte.

Baan, koophuis, maak geweldige reizen de wereld over, vrienden/familie, sporten, hobby’s, katten-kindjes.

Geen partner. Geen kinderen.
Ik ben 38, misschien kom ik nog eens een partner tegen de komende 40 jaar

Cocoscorpio schreef: ↑

17-01-2024 01:13

Wat me nog van therapie bijstaat is dat de psycholoog zei: “ je moet leren verdragen” Ik dacht altijd dat ik alles mooier moest maken en op moest lossen en het moet passen in mijn beeld van de wereld. Sinds ik accepteer dat niet alles simpelweg leuk hoeft te zijn en veel dagen een 6 kunnen zijn zonder dat er iets mis is met mijn leven voel ik ook veel meer rust.

Ik ben er van overtuigd dat dit een belangrijk besef is om uiteindelijk blij te zijn met je leven. Want de realiteit is gewoon voor heel veel dagen van het jaar zo. Je kunt niet altijd maar pieken. Ok zijn met die 6jes geeft lucht.

Ik had het me zo niet voorgesteld. Het leven is turbulenter dan verwacht. Ik dacht dat er een stijgende lijn te zien zou zijn en ik een wijze vrouw zou worden met veel zelfkennis en zelfcontrole. Een steeds betere versie van mezelf. Ik heb altijd geloofd dat ik alles zou kunnen wat ik wilde als ik er 100% voor zou gaan. Ik dacht dat leven betekent dat je steeds harder leert vechten en steeds sterker en slimmer wordt, dat je onaantastbaar wordt en iets bouwt wat alleen van jou is, wat niemand je kan afpakken. Het omgekeerde lijkt waar te zijn, dingen overkomen je zoals golven je overspoelen en je spartelt maar wat, je moet leren loslaten. Je loopt littekens op en sommige duren lang om te helen.

Ik was als kind een dromer en ik droomde in roze, ik zag mezelf leven zoals in mijn lievelingsserie Friends. In de plaats van die droom kwam een lijst met mislukkingen, zelfsabotage, eenzaamheid, rouw om het verlies van mijn jeugd en de basis van liefde en veiligheid die ik nooit heb gekregen. Een leven waarin ik mezelf gestraft heb met allerlei strenge regels, op het religieuze af, mezelf heb afgewezen, uitgehongerd, opgejaagd, verdoofd en altijd heb weggehouden van anderen. Ik vond het moeilijk om de illusie door te prikken dat ik op een dag 'goed genoeg' zal zijn, 'als ik maar....'. Het duurt lang voor mij om te accepteren dat dingen me simpelweg overkomen zijn en dat het verdriet, de schok en de onmacht van sommige dingen er nog altijd zit, ook al weet ik dat het nodig is om bij dat verdriet te zijn en leiden alle wegen altijd weer daar naartoe. Ik ervaar daardoor een leven wat mij steeds de pas afsnijdt als ik op weg ben naar geluk. Maar ik weet dat ik mezelf daar de pas afsnijd. Ik heb aan die droom van 'als ik maar...' zo veel opgehangen waar ik mijn identiteit aan ontleend heb, en dat is niet substantieel. Daarom ben ik ondanks mijn leeftijd nog geen volwassen vrouw.

Dat vind ik het lastige, dat ik iets destructiefs in me heb ingeplant gekregen wat ik zelf niet de baas ben, wat ik niet zonder hulp van anderen kan leren veranderen. Moeilijk te accepteren dat de relatie met mezelf iets is waar ik dagelijks aan moet werken, terwijl dat me pijn doet. Terwijl anderen misschien dat van kleins af aan hebben geleerd en nooit die pijn hoeven te dragen.

Maar het verrassende vind ik, ik ben niet ongelukkig. Ik ben gezond, ik heb het goed, ik voel alles wat er te voelen is, ik krijg elke dag een kans om iets nieuws te ervaren. Dankbaar dat ik er ben om het te ervaren, al is het met veel struikelen en opstaan en ben ik onderhand een beetje moe. Ik huil bijna elke dag. Maar ik ervaarde vanmorgen deze dag als een geschenk zodra ik wakker werd. Het is mijn leven en het voelt compleet, ook al heb ik heel weinig bereikt van wat ik dacht te zullen bereiken. Als ik morgen zou sterven geloof ik oprecht dat ik de lessen die ik moest leren geleerd heb en dat dat precies is wat ik hier kwam doen.

Je schrijft prachtig, Bijtje.
En ik denk dat je al een niveau van maturiteit en zelfkennis hebt bereikt waar velen nooit komen.
Ik wens je alle goeds.

Uit het hart. Maar wat een mooi compliment, dankje.

Inderdaad. Je schrijft met zoveel gevoelens! Ik vind het van meerdere hier. Het leest allemaal zoveel fijner, logischer en zonder competitie, arrogantie en zelfmedelijden.

Stokbroodje schreef: ↑

17-01-2024 12:48

Inderdaad. Je schrijft met zoveel gevoelens! Ik vind het van meerdere hier. Het leest allemaal zoveel fijner, logischer en zonder competitie, arrogantie en zelfmedelijden.

Helemaal mee eens!

Ik ben stil van sommige reacties over ziektes en nare jeugd. Dapper om het op te schrijven en het aan te gaan, zoals ik lees. Dat is niet gemakkelijk. Knuffel voor jullie.

Fijn om ook herkenning te krijgen op mijn gemis van diepe vriendschappen/familie/communitygevoel, van o.a. @waterflesje, @pinaco en @nomennescio. De kwetsbaarheid die ik lees I s mooi en tegelijk maakt het mij verdrietig. Ik vraag me oprecht af waarom ik zo moeilijk die diepe verbinding vind en vriendschappen zie verwateren. Ik snap absoluut dat met kinderen het leven druk is en je ‘s avonds bekaf bent.

Het is te makkelijk om te denken dat mijn behoefte bij mij leeftijd hoort (die hoor ik nl. nu vaak om me heen…) en ik worstel echt met het accepteren. Het is een rouwproces eigenlijk. Doorvoelen en accepteren van wat er niet is. Wat iemand hier boven schrijft: een dag met een 6je is ook OK. Vind ik oprecht moeilijk om te denken en voelen…