Thuis
alle pijlers
Mijn lieve sphynx is niet meer, moet mezelf bij elkaar rapen
zondag 27 september 2009 om 14:11
voor de kinderen want ik blijf maar janken en ze snappen t niet.
Ik 'over treed' wel vaker mijn eigen privacy regeld op dit forum, en dit is daar een groot geval van, maar op dit moment intereseerd t mij geen bal.
Regelmatig zie ik hier de Sphynx voor bij komen, en meestal zijn de reacties niet al te positief. Ik kan daar wel om lachen, Sphynxen zien er ook wel wat vreemd uit; maar mijn hemel zo'n lief en leuk beest als mijn poezekind; die bestaan vast niet nog meer!
Gister nacht zatten we druk te type met z'n tweeen, ze was 'redelijk'. Ze is al een tijd ziek; wat haar mankeerde weet ik niet. Ik ben 1500 euro lichter aan dierenarts kosten, geld wat ik eigenlijk nu niet kon missen, maar ze was het waard.
Vanmorgen was ze weer in hele slechte toestand, en ik voelde al aan dat het de laatste keer zou zijn. De hele weg naar de dierenarts heb ik zitten huilen, en daar kan ik nu nog steeds niet mee stoppen. Ik heb haar gekust en geknuffeld, de kinderen hebben gedag gezegd, maar ze snappen het niet. Ze is nu slapen, ze komt wel weer terug zegd de jongste. De dood snappen ze niet, hoe vaak ik t ook uit leg.
Mijn lieve poezekind sliep in mijn bed; strak tegen mijn buik aan geplakt, elke nacht weer en dat drie en een half jaar lang. Vanacht word de eerste nacht zonder haar en ik kan alleen maar huilen.
Ik moet mij zelf bij elkaar rapen dus, zeg tegen mijzelf; t is maar een kat! maar het helpt niks; en ik twijfel! had ik toch door moeten gaan en was dit t beste? had ze pijn? Wilde ze wel gaan?
Ik weet t is te laat, en t is ook pas net gebeurd maar ik heb t gevoel te ontploffen van verdriet! Waarom mocht ze nou niet oud worden? Ze zat 'in de fok' maar dat lukte niet en dat was helaas maar waarom moest ze dan ook nog sterven? Oh bah ik heb zo'n spijt nu al van die spuit! Ik mis haar gewoon nu al en ik wil haar helemaal niet missen
Hoe stoppen die stomme tranen?!
Ik 'over treed' wel vaker mijn eigen privacy regeld op dit forum, en dit is daar een groot geval van, maar op dit moment intereseerd t mij geen bal.
Regelmatig zie ik hier de Sphynx voor bij komen, en meestal zijn de reacties niet al te positief. Ik kan daar wel om lachen, Sphynxen zien er ook wel wat vreemd uit; maar mijn hemel zo'n lief en leuk beest als mijn poezekind; die bestaan vast niet nog meer!
Gister nacht zatten we druk te type met z'n tweeen, ze was 'redelijk'. Ze is al een tijd ziek; wat haar mankeerde weet ik niet. Ik ben 1500 euro lichter aan dierenarts kosten, geld wat ik eigenlijk nu niet kon missen, maar ze was het waard.
Vanmorgen was ze weer in hele slechte toestand, en ik voelde al aan dat het de laatste keer zou zijn. De hele weg naar de dierenarts heb ik zitten huilen, en daar kan ik nu nog steeds niet mee stoppen. Ik heb haar gekust en geknuffeld, de kinderen hebben gedag gezegd, maar ze snappen het niet. Ze is nu slapen, ze komt wel weer terug zegd de jongste. De dood snappen ze niet, hoe vaak ik t ook uit leg.
Mijn lieve poezekind sliep in mijn bed; strak tegen mijn buik aan geplakt, elke nacht weer en dat drie en een half jaar lang. Vanacht word de eerste nacht zonder haar en ik kan alleen maar huilen.
Ik moet mij zelf bij elkaar rapen dus, zeg tegen mijzelf; t is maar een kat! maar het helpt niks; en ik twijfel! had ik toch door moeten gaan en was dit t beste? had ze pijn? Wilde ze wel gaan?
Ik weet t is te laat, en t is ook pas net gebeurd maar ik heb t gevoel te ontploffen van verdriet! Waarom mocht ze nou niet oud worden? Ze zat 'in de fok' maar dat lukte niet en dat was helaas maar waarom moest ze dan ook nog sterven? Oh bah ik heb zo'n spijt nu al van die spuit! Ik mis haar gewoon nu al en ik wil haar helemaal niet missen
Hoe stoppen die stomme tranen?!
zondag 27 september 2009 om 14:21
De kinderen de plek van mijn poes in laten nemen is denk niet erg 'gepast', die gaan als ze bij mij slapen lopen klieren (niemand slaapt dus) en die moeten morgen gewoon naar school.
Ik wou dat ik een bevestiging had van een goed 'besluit' maar ja die kan niemand je geven helaas. Ze ging snel, zelfs tegen de narcose stibbelde ze niet tegen, en dat, denk ik, laat wel zien dat ze 'op' was. Maar t helpt niks, ik jank maar door
Ik wou dat ik een bevestiging had van een goed 'besluit' maar ja die kan niemand je geven helaas. Ze ging snel, zelfs tegen de narcose stibbelde ze niet tegen, en dat, denk ik, laat wel zien dat ze 'op' was. Maar t helpt niks, ik jank maar door
zondag 27 september 2009 om 14:21
quote:vivelle schreef op 27 september 2009 @ 14:15:
Vraag vanacht of de kinderen bij je in bed slapen, vinden ze waarschijnlijk heerlijk en jij voelt je niet zo alleen.
Lijkt mij ook een goed idee.
En lieve gigaluilak, natuurlijk is het moeilijk. Je kunt zo'n innige band hebben met je kat! Ik zou er niet aan moeten denken als een van mijn katten iets overkomt. *brr*
Heel veel sterkte de komende tijd
Vraag vanacht of de kinderen bij je in bed slapen, vinden ze waarschijnlijk heerlijk en jij voelt je niet zo alleen.
Lijkt mij ook een goed idee.
En lieve gigaluilak, natuurlijk is het moeilijk. Je kunt zo'n innige band hebben met je kat! Ik zou er niet aan moeten denken als een van mijn katten iets overkomt. *brr*
Heel veel sterkte de komende tijd
Poelepoelepoelepoes!
zondag 27 september 2009 om 14:24
Overlijden van een huisdier is niet zomaar even het leegraken van een pak melk ofzo. Je hebt er een band mee en zo te lezen een heel intensieve band. Voor kinderen is het misschien erg lastig om hun moeder zo verdrietig te zien, maar het hoort bij het leven.
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
zondag 27 september 2009 om 14:28
zondag 27 september 2009 om 14:59
Toen ik voor t eerst een Sphynx zag was ik op slag verliefd; man niet; die vond ze maar lelijk. Ik heb hem toen over gehaald te gaan kijken, alleen kijken, als hij het echt niks vond zou ik er over op houden. En zo gingen we dus naar de fokker. Uit eindelijk heeft hij daar de hele avond zitten spelen met ze en op weg naar huis was hij er helemaal vol van. Onze poes was eigenlijk 'over'. Ze was als eerste uitgezocht maar die mensen wilde toch liever een kater. Was echt liefde op het eerste gezicht, beide kanten op! Toen we weg gingen rende ze stiekem naar buiten, gewoon achter ons aan! Moest dus echt zo zijn grapte ik nog, en zo kwam ze met 16 weken in huis. Als ik bezig was lag ze bij zoon in de box, die was net als zij een paar weekjes oud. Echt zo lief! op bijna elke foto waar zoon ergens ligt zie je poes.
Ze was zo'n allemans vriendje, ieder bezoek werd vereerd met een vrij beurt, altijd maar knuffelen. Samen met de kater de meest wilde capriolen uit halend en iedereens hart veroverd.
Ze was echt mooi (voor Sphynx begrippen) en ze had zo'n goed karakter, een kindje van haar dat zou het leukste zijn! Shynxen zijn niet graag alleen en ik wilde heel graag een vriendje voor haar.
Nu is in ene dat alles voorbij, geen kittens had ik al bedacht, jammer maar helaas. Als ze beter was zou ik haar steriliseren en gaan sparen voor een vriendje.
En nu... nu is ze er niet meer! had ik moeten door gaan? Haar weer laten vol spuiten met steroide zodat ze weer op de been kwam? Een MRI om uit te zoeken wat er fout zat in dat mooie koppie van d'r? Dierenarts zei dat het kon maar dat ik haar waarschijnlijk volgende maand als nog moest laten in slapen, weer 1000 euro armer. En ik heb dus gedaan wat hij het beste vond, en ik heb daar kei hard staan janken.
Ik heb haar mee naar huis genomen, ze ligt nu onder een hortencia onder mijn keuken raam.
Mijn oudste zegd; mama je hebt de kater nog hoor! En ja dat is zo, maar hoe lief hij ook is hij is niet mijn poezekind! En nee ik wil hem niet kwijt ofzo, begrijp dat niet verkeerd! Hij is zo vaak ziek geweest, echt een pech vogel. Aangereden en mishandeld, uit de flat gevallen 3 hoog en een schammetje over houden, hij is wat mank en heeft al zo veel absesen gehad. Paar maanden geleden een iris ontsteking, maar hij si er weer/nog! Waarom zij nou niet?
Ik hou gewoon zoveel van dat beest.
Ze was zo'n allemans vriendje, ieder bezoek werd vereerd met een vrij beurt, altijd maar knuffelen. Samen met de kater de meest wilde capriolen uit halend en iedereens hart veroverd.
Ze was echt mooi (voor Sphynx begrippen) en ze had zo'n goed karakter, een kindje van haar dat zou het leukste zijn! Shynxen zijn niet graag alleen en ik wilde heel graag een vriendje voor haar.
Nu is in ene dat alles voorbij, geen kittens had ik al bedacht, jammer maar helaas. Als ze beter was zou ik haar steriliseren en gaan sparen voor een vriendje.
En nu... nu is ze er niet meer! had ik moeten door gaan? Haar weer laten vol spuiten met steroide zodat ze weer op de been kwam? Een MRI om uit te zoeken wat er fout zat in dat mooie koppie van d'r? Dierenarts zei dat het kon maar dat ik haar waarschijnlijk volgende maand als nog moest laten in slapen, weer 1000 euro armer. En ik heb dus gedaan wat hij het beste vond, en ik heb daar kei hard staan janken.
Ik heb haar mee naar huis genomen, ze ligt nu onder een hortencia onder mijn keuken raam.
Mijn oudste zegd; mama je hebt de kater nog hoor! En ja dat is zo, maar hoe lief hij ook is hij is niet mijn poezekind! En nee ik wil hem niet kwijt ofzo, begrijp dat niet verkeerd! Hij is zo vaak ziek geweest, echt een pech vogel. Aangereden en mishandeld, uit de flat gevallen 3 hoog en een schammetje over houden, hij is wat mank en heeft al zo veel absesen gehad. Paar maanden geleden een iris ontsteking, maar hij si er weer/nog! Waarom zij nou niet?
Ik hou gewoon zoveel van dat beest.
zondag 27 september 2009 om 15:08
Wat sneu zeg en natuurlijk heb je daar verdriet van. Hoe uit is ze geworden?
Het is nou eenmaal zo dat raskatten in de regel minder oud worden, ze hebben een zwakker gestel sinds ermee gefokt wordt. Dat is ook gewoon pech hebben, mijn ouders hadden een herder van een enorm goede fokker, pup kostte 3000 euro maar helaas had dat beestje ook van alles en nog wat.
Helaas overlijden de meeste beestjes niet spontaan en sta je dus voor de keuze of je doorgaat met (vaak dieronterende) behandeling of inslapen. Ik denk dat je een juiste keuze hebt gemaakt. Een lijdensweg besparen is liefde.
Het is nou eenmaal zo dat raskatten in de regel minder oud worden, ze hebben een zwakker gestel sinds ermee gefokt wordt. Dat is ook gewoon pech hebben, mijn ouders hadden een herder van een enorm goede fokker, pup kostte 3000 euro maar helaas had dat beestje ook van alles en nog wat.
Helaas overlijden de meeste beestjes niet spontaan en sta je dus voor de keuze of je doorgaat met (vaak dieronterende) behandeling of inslapen. Ik denk dat je een juiste keuze hebt gemaakt. Een lijdensweg besparen is liefde.
zondag 27 september 2009 om 15:32
Ach Gigaluilak, maak je toch niet druk om de reacties op Sphynxen. Dit is nog eens een geval van innerlijk is belangrijker als uiterlijk want voor jou was het de liefste, leukste, allerbeste, gezelligste poezevriendin die je maar kon wensen. En nu is ze er niet meer en dat is gewoon ontzettend klote! Heel veel sterkte daarmee!
zondag 27 september 2009 om 17:07
Ik heb beroepshalve honderden katten en kittens meegemaakt en daar zat ook een keertje een Sphynx tussen.
In het begin wist ik niet wat ik zag en ik moest ook even wennen aan het aaien van die zeemlerenlap-achtige warme huid, maar wat was dat een schatje zeg! Zo ontzettend anders dan al die andere katten, zo aanhankelijk en lief. Hij liep ook achter je aan als een hondje en sprong pardoes vanaf een kastje zo in je armen.
Ik begrijp dus helemaal hoe verliefd je kunt zijn op zo'n apart diertje en hoe moeilijk het is om het dan te moeten verliezen. Ik wens je dus heel veel sterkte en huil maar lekker uit (ook hier in dit topic).
In het begin wist ik niet wat ik zag en ik moest ook even wennen aan het aaien van die zeemlerenlap-achtige warme huid, maar wat was dat een schatje zeg! Zo ontzettend anders dan al die andere katten, zo aanhankelijk en lief. Hij liep ook achter je aan als een hondje en sprong pardoes vanaf een kastje zo in je armen.
Ik begrijp dus helemaal hoe verliefd je kunt zijn op zo'n apart diertje en hoe moeilijk het is om het dan te moeten verliezen. Ik wens je dus heel veel sterkte en huil maar lekker uit (ook hier in dit topic).
zondag 27 september 2009 om 17:10
Ik was degene die in een ander topic niet echt positief was over het uiterlijk van de Sphynx Gigaluilak. Maar ik ken het beestje alleen van de buitenkant, dus het is een vrij oppervlakkige mening.
Neemt niet weg dat ik het heel erg voor je vind! Een huisdier verliezen is gewoon k*t.
Ik wens je heel veel sterkte toe .
Neemt niet weg dat ik het heel erg voor je vind! Een huisdier verliezen is gewoon k*t.
Ik wens je heel veel sterkte toe .
zondag 27 september 2009 om 17:15
oooh wat is dit herkenbaar! Ik heb ook 14 jaar lang een poes gehad, ik kreeg haar toen ik 9 was en het erg moeilijk had, ik bleef of dat moment zitten en zat helemaal niet lekker in mijn vel. En toen kreeg ik van mijn ouders deze poes. We hebben al die tijd een hele speciale band gehad. Zij voelde zo goed aan als ik me verdrietig voelde en wist me altijd weer op te beuren. Het was/ is gewoon heel bijzonder beestje waar ik echt niet zonder kon. Maar toen kwam er toch ineens die dag dat ik te horen kreeg dat ze ernstig ziek was, we hadden haar naar de dierenarts gebracht voor een operatie en tijdens die operatie bleek dus dat het echt slecht met haar gesteld was, het was beter zei de dierenarts haar niet meer uit de narcose te halen. En ik was er niet bij dat ze daar stierf en dat vreet echt zo aan mij. Want ik wist dat het niet goed was ik voelde het wel aankomen, maar wilde het niet weten. En ik vind het nu nog steeds heel moeilijk zonder haar.
wil je even heel veel sterkte wensen, ik weet hoe moeilijk het is om 'zomaar' een kat te moeten missen.
wil je even heel veel sterkte wensen, ik weet hoe moeilijk het is om 'zomaar' een kat te moeten missen.
zondag 27 september 2009 om 17:24
Gigaluilak, je kon niet anders. Een dier laten lijden omdat je er zelf geen afscheid van kan nemen is ook niet goed. Je hebt in het belang van het dier gekozen en al is dat geen gemakkelijke keuze het is wel de beste keuze geweest en dat weet je diep van binnen ook wel. Al biedt het weinig troost dat snap ik.
