Nemen we een hond of niet of wel of niet

quote:Bergje65 schreef op 06 oktober 2009 @ 10:19:

Ik ben het er ook absoluut mee eens hoor. Het feit dat mijn buren werken en wel een hond bezitten, is voor mij geen reden om er ook een aan te schaffen. zou ook erg kinderachtig zijn.

Ik vraag me alleen af wie tegenwoordig dan nog wel een hond kan hebben. Bijna iedereen heeft toch een baan?Ik ben huisvrouw en daarom wilde ik een hond. Zodat ik wat meer om handen heb dan alleen maar het huishouden. Mijn hond is mijn hobby en daar ben ik dus ook veel mee bezig. Ik train mijn hond zelf, ik trim mijn hond zelf en ik speel veel met haar, we doen speur en zoek spelletjes en we fietsen graag.

quote:Equus schreef op 06 oktober 2009 @ 10:17:

[...]





Verder sluit ik me volledig aan bij Gebakkie.

(die nog moeite neemt om het wéér uit te leggen )Ach, ik doe het graag. Alle respect voor werkende mensen waarvan de hond een echt goed leven heeft hoor, helaas komt het gewoon veel te vaak voor dat mensen naast hun baan geen zin/tijd hebben voor hun hond. Hoe vaak zie je het niet dat mensen voor hun werktijd even snel de hond laten poepen en piesen, hond wordt weer in huis gedumpt en springen gauw kijkend op hun horloge op de fiets of in de auto naar hun werk. Na thuiskomst hetzelfde verhaal want er moeten nog boodschappen worden gedaan, eten gekookt, huishouden moet worden gedaan en nog zoveel meer dingen? Het leven bestaat uit meer dan alleen werken.

Als ik in mijn topictitel al zou zetten; wel of niet of wel of niet of wel of niet, dan lijkt het me duidelijk dat je er niet helemaal voor gaat, het nog niet compleet overdacht hebt en de twijfel te groot is.



Gewoon niet doen.



Als zij een hond willen moeten ze er later zelf maar een aanschaffen, waar ze zelf voor zorgen. Of wil je die hond straks mee laten verhuizen als je kinderen op zichzelf gaan? Anders draai jij er weer voor op. Eigenlijk is het net zoiets als met kinderen, als je er niet helemaal voor wil gaan moet je het niet doen.

ik werk 32 uur en heb een hond. Maar ik heb ook een hondenuitlaatservice geregeld, dus hij zit niet 9 uur per dag alleen. Ook kan hij goed alleen.

Edit: wat gebakkie zegt dus

quote:Bergje65 schreef op 06 oktober 2009 @ 10:41:

Gebakkie, ik ben om! Je hebt voor mij goede argumenten gegeven om geen hond aan te schaffen.

Leuk overigens... speur en zoekspelletjes. Lijkt me echt fantastisch om op die manier met een hond om te gaan.

Ben ik blij om



Het is ook leuk om dit te doen met de hond, nog leuker is dat de hond er zoveel plezier aan beleeft!



Echt, een hond heb je niet alleen maar om uit te laten, daar komt veel meer bij kijken.



Misschien is een kat iets voor jullie? Daarvan zitten er ook zoveel in het asiel.

Je kunt soms bij asiels een 'leenhond' oid krijgen...een hond die je bijvoorbeeld in het weekend een dagje op kunt halen...ik weet dat mijn stiefbroertje dat heeft gedaan....dan heb je dus een soort van parttime hond....weet niet of alle asiels dat aanbieden....of laat je zoon vrijwilliger worden bij het asiel als hij honden echt zo leuk vindt!!!!!

Bergje, de hond wordt van je zoon, die bijna 18 is. Maar wat dan als hij over een jaar of twee uit huis wil en ergens een kamer huurt. Die hond kan dan vast niet mee!

quote:Bergje65 schreef op 06 oktober 2009 @ 14:23:

We houden enorm veel van dieren en hebben momenteel 5 asielkatten (ik haal altijd de kneuzen op). Vandaar dat ik nu een hond overwoog (met de nadruk op woog... haha)Ah, dan is er in ieder geval genoeg leven in huis toch, je kinderen hoeven wat dat betreft niet te klagen! Ik wilde vroeger zooo graag een huisdier toen ik nog thuis woonde maar niets hoor, zelfs niet eens een konijntje. Achteraf hadden mijn ouders groot gelijk want wij hadden het ook veel te druk.

Ik werk thuis anders was er never nooit een hond hier gekomen.

Lijkt me voor de hond niet echt een ideale situatie. En meenemen naar je werk ? Is dat een optie ?

Deed ik (voor ik mijn vrouw leerde kennen ook) Was de hond 24/7 bij me. Dan krijg je wel een supergoede band met je hond.

hoi hoi,



wij hebben ook een hond. ik werk 36 uur en vriend 40 uur per week. Ik werk wel onregelmatig, veel late en nachtdiensten. Dan is mijn vriend namelijk thuis bij de hond. Als ik een dagdienst heb dan gaat de hond mee met de uitlaat service.



Wel goed bedenken dat je erg gebonden zit met een hond. Dit is mij erg tegengevallen. Ik ga op mijn vrije dagen vaak niet het huis uit, omdat ik het zielig vind dat de hond dan alleen thuis moet blijven.



succes met je keuze.

zosa

Ik vind idd ook dat je best gebonden bent. Valt me soms ook wel tegen hoor. Maar goed, dat ligt ook wel een beetje aan mezelf. Ik wil haar zelf ook niet te lang alleen laten.

Niet doen! Als je 32 uur per week werkt, heb je in mijn ogen veel te weinig tijd voor de hond. Een volwassen hond moet minimaal 4 keer per dag uitgelaten worden. Ik vind het harstikke zielig als een hond langer dan 3 á 4 uur alleen is.



Een pup daarentegen moet nog veel vaker worden uitgelaten.

De 1e paar weken moet je zeker om het half uur naar buiten, dus na het slapen, eten en drinken en na het spelen. En geloof me, het vergt heel wat van je geduld, want soms heb je echt geen zin. Om nog maar niet te spreken dat je er s'nachts ook uit moet;-)

Wij hebben een boxerpup van bijna 18 weken en hij moet zeker om de 3 á 3,5 uur uitgelaten worden, hij begint eigenlijk pas sinds deze week zindelijk te worden.



Wij zijn een gezin, waarbij de man werkt, 1 kind naar school gaat en ikzelf ben zwanger (met verlof) Ga na mijn verlof s'avonds werken, zodat ik overdag tijd heb voor de kinderen en de hond:-)



Groetjes

Ik vind het zielig voor een hond als hij 8 uur per dag allen thuis moet zitten. Ik ken wel mensen die 40 uur werken en een hond hebben, maar die werken vlakbij huis en gaan in hun pauze 45 minuten met de hond wandelen..



Verder moet je je bedenken dat je bij uitjes na je werk of in het weekend, de hond mee moet nemen of moet zorgen dat er iemand thuis blijft, anders zit zo'n dier helemaal de hele dag alleen..



Ook geef je aan dat je al 5 katten hebt. Het is niet gezegd dat het gaat klikken tussen de hond en de katten, dat is altijd maar afwachten. Verder moet je je ook niet verkijken op de kosten die een hond met zich meebrengt.



Je zegt dat je zoon graag een hond wil, maar houd er rekening mee dat sommige honden zeker wel een jaar of 6, 8 oud worden. Woont je zoon dan nog thuis? Gaat hij de hond meenemen als hij het huis uit gaat? Heeft hij dan genoeg geld om voor de hond te zorgen? Het kan dan zijn dat jij helemaal alleen voor de hond moet zorgen en dan ben je helemaal gebonden.



Ik zou dus zeggen: doe het niet. Maar goed, die beslissing moet iedereen voor zichzelf maken natuurlijk..

quote:just-moi20 schreef op 06 oktober 2009 @ 18:08:

Je zegt dat je zoon graag een hond wil, maar houd er rekening mee dat sommige honden zeker wel een jaar of 6, 8 oud worden.Ik hoop wel wat ouder dan 6-8 jaar.

Ik werk 34 uur, 10 daarvan gaat de hond mee (verdeeld over 2 dagen), een dag gaat hij naar de oppas, omdat ik dan 's avonds een cursus heb en 1 a 2 dagen hondenuitlaatservice, afhankelijk van mijn werkschema (soms een dag thuis).



Alhoewel mijn hond heel goed alleen zou kunnen zijn, vind ik dat zelf niet kunnen. En heb ik van alles voor hem geregeld, Op vrije dagen gaat hij mee, als dat kan. Maar daar zitten altijd minstens een lange boswandeling en vaker twee boswandelingen bij. Sowieso komt hij 6x per week in de bossen om te rennen en snuffelen.



Dat soort dingen moet je dan echt regelen en bij nadenken. Als hij overdag met de uitlaatservice meegaat, ga ik s avonds niet weg, want dat vind ik dat hij toch te lang alleen zit.

quote:Marahbloem schreef op 06 oktober 2009 @ 18:22:

Ik werk 34 uur, 10 daarvan gaat de hond mee (verdeeld over 2 dagen), een dag gaat hij naar de oppas, omdat ik dan 's avonds een cursus heb en 1 a 2 dagen hondenuitlaatservice, afhankelijk van mijn werkschema (soms een dag thuis).



Alhoewel mijn hond heel goed alleen zou kunnen zijn, vind ik dat zelf niet kunnen. En heb ik van alles voor hem geregeld, Op vrije dagen gaat hij mee, als dat kan. Maar daar zitten altijd minstens een lange boswandeling en vaker twee boswandelingen bij. Sowieso komt hij 6x per week in de bossen om te rennen en snuffelen.



Dat soort dingen moet je dan echt regelen en bij nadenken. Als hij overdag met de uitlaatservice meegaat, ga ik s avonds niet weg, want dat vind ik dat hij toch te lang alleen zit.

Marahbloem! Eindelijk! Oh, ik hoop dat je dit nog leest en dat je je topic over je zwangere zwerfkat af maakt! Er zijn zoveel mensen zó benieuwd hoe dat is afgelopen! Please!



Sorrie voor de offtopic!

quote:just-moi20 schreef op 06 oktober 2009 @ 18:08:





Je zegt dat je zoon graag een hond wil, maar houd er rekening mee dat sommige honden zeker wel een jaar of 6, 8 oud worden. Woont je zoon dan nog thuis? Gaat hij de hond meenemen als hij het huis uit gaat? Heeft hij dan genoeg geld om voor de hond te zorgen? Het kan dan zijn dat jij helemaal alleen voor de hond moet zorgen en dan ben je helemaal gebonden.



Ik zou dus zeggen: doe het niet. Maar goed, die beslissing moet iedereen voor zichzelf maken natuurlijk..





Hoi,



De meeste honden leven zeker een jaar of 10, sommige rassen kunnen makkelijk ouder worden, bijv. 12 of 14 jaar. Dus die schattig van tussen de 6 en 8 is aan de heel korte kant.



Doe het alleen als je er werkelijk voor wilt gaan !

En je kan een hond niet zomaar elke dag 6 of 7 uur alleen laten !

Geheel off-topic maar Marahbloem: veel mensen vragen zich af hoe het is afgelopen met de zwangere zwerfkat die je in je tuin had. Kun je dat nog eens op desbetreffende topic komen vertellen?

quote:Ratteke schreef op 06 oktober 2009 @ 18:27:

[...]



Marahbloem! Eindelijk! Oh, ik hoop dat je dit nog leest en dat je je topic over je zwangere zwerfkat af maakt! Er zijn zoveel mensen zó benieuwd hoe dat is afgelopen! Please!



Sorrie voor de offtopic!Oh, had dit nog niet gezien. Maar goed Marahbloem, kan je nagaan hoe benieuwd we zijn!

Wij hebben thuis jaren lang een hond gehad. Mijn ouders werkten fulltime en ik zat op school. Waar het op neer kwam is dat ik de hond uit moest laten na school en mijn ouders dat in de ochtend deden. Ik ben ervan overtuigd dat dat beest niks te kort is gekomen en een heel leuk leven heeft gehad. Mijn moeder nam hem ook 1 a 2 dagen mee naar haar werk. Aangezien jij in ieder geval 1 doordeweekse dag thuis bent, kun je dat vergelijken.



Je moet het niet onderschatten en je kinderen ook hun verantwoordelijkheden laten dragen. Dat alles op jou neer zal komen vind ik onzin. Ik neem aan dat je je kinderen kent en weet hoe verantwoordelijk ze zijn. Ben je daar niet van overtuigd, dan niet doen, want alleen lukt het je niet.

Als je twijfelt moet je het zeker niet doen. In het begin is iedereen enthousiast en vechten ze erom wie hem uit mag laten. Als het nieuwtje eraf is haken kinderen meestal af. Ik vind het ook zielig als een hond uren per dag alleen moet zijn.

Dan beleeft niemand er plezier aan, zeker de hond niet. Niet doen is mijn advies. Ik kwam pas een verhaal op het internet tegen en ik heb er serieus om gejankt....



Hoe kon je ?



Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik stout was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me 'hoe kon je?', maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen. Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aan schurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen, ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een gevangene van de “liefde” Toen ze groeide werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - ik zou hun met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto. Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja " en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere Euro die je aan mij besteedde werd er een teveel. Nu heb je een carrière kans in een andere stad, jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij en opgewonden over de autorit, tot we bij het asiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden. Zij haalden hun schouders op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met papieren. Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "nee papa! Laat ze mijn hond niet meenemen! ". En ik maakte me zorgen om hem, en over wat ik hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, over respect voor het leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden " hoe kon je? ". Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar ik heb geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou reden. Toen ik me realiseerde dat ik niet op kon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af. Ik hoorde haar voetstappen, ze me kwam halen aan het einde van de dag, ik liep met haar de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalige stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, Ze vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moest dragen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl er een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde " hoe kon je? ". Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei " het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen een plaats van licht en liefde, en zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn " hoe kon je ? " niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten. Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.