Onze kat is ingeslapen

Zoals ik al zeg.
Onze kat is ingeslapen, afgelopen weekend. Bij de dierenarts.
En ik heb het er echt moeilijk mee.
Hij was op 1 dag na 19 jaar oud. En hij was gewoon op. Ik heb er ook wel vrede mee, maar ik heb de hele dag telkens dat de tranen in mijn ogen schieten.

Het was onze vijfde kat die we in hebben laten slapen, en er komt geen andere meer. Mijn man wil dit niet nog een keer door. En ik snap hem. En ik wil het ook niet.
Bij de andere katten hadden we nog een druk gezin, dat voelde blijkbaar minder leeg. Maar nu waren we nog maar met z'n 3-en. Man, kat en ik.

Het is zo leeg in huis. Hij was overal in het hele huis. Liep met je mee, kwam kijken wat je aan het doen was. Overal.
Nu hoeven we geen deur meer op te laten s nachts, zodat hij naar de kattenbak kan. Ik doe het nog wel hoor, als ik naar boven ga s avonds, dan laat ik toch de deur open.

Iedere keer kijk ik naar zijn plekjes om te kijken of hij er ligt en of hij het nog naar zijn zin heeft.

Hij was echt de liefste kat ter wereld. Nog nooit heeft hij uitgehaald, ook niet op zijn oude dag. Iedereen kon hem aaien, altijd. Zelfs jongere kinderen. En altijd spinnen, heel hard.
Hij was bij iedereen blij.
Kwam naar de deur om je te begroeten, sprong in het raamkozijn als je met de auto aan kwam rijden.
Als hij buiten was kwam hij naar iedere bekende auto toe lopen.
Eigenlijk was hij in zijn hoofd een hond, zeiden wij altijd tegen elkaar.

Gatver, wat een rot gevoel.
Vandaag ben ik ook echt alleen thuis, man is naar zijn werk.
En ik? Ik zit in tranen op de bank op een forum over de kat te schrijven.
Ik moet het gewoon even kwijt.

Dank je, Moezig.

Annavb, wat een mooi idee, ik had dat zelf nooit bedacht. Maar ik ben niet zo kunstig aangelegd, het wordt vast een rare lelijke afdruk. Dus dat ik toch maar niet.